|
De hele winter lang was een periode van depressief zijn, diep ongelukkig voelen, huilen, zelfverminking en zelfmoordgedachten.
Het zijn donkere tijden en ik verlang hevig naar de lente.
Nu de lente in het land is en ik de 1ste lentezon op mijn huid voel, voel ik toch redelijk wat frustratie.
Ik voel me langs 1 kant gelukkig, maar toch is er iets in mijn hoofd die nog steeds zegt dat ik het niet verdien om gelukkig te zijn.
Niemand begrijpt me, niemand ziet me graag, ik kan niets.
In mijn hoofd is er weer een enorm gevecht tussen geluk en haat.
Laat me eens voor 1 keer gewoon gelukkig zijn...
|
