Ik leid al mijn hele leven aan een identiteitsstoornis. Veel mensen zouden denken zelfs spotten dat het schizofrenie, maar dat is het niet. Omdat ik zo onhandelbaar dat mijn moeder me in verschillende psychiatrische ziekenhuizen heeft 'gestoken'. Nu ben ik 25 jaar en mijn het leven is hard. Ik wist niet wie ik was. Ik kan zo lief zijn, maar ook zo gemeen.

Ik heb een hekel aan veel mensen. Vooral de mensen die me gebruiken.

Iedereen krijgt evenveel respect van mij. Eens dat het respect 'op' is, maak ik het voor die persoon een hel.

Meestal vergeet ik hoe liefde aanvoelt. Als ik over gevoelens praat, krijg ik het ijskoud. 

Zoals sommigen interesse hebben in sport, fitness, kooklessen, muziek, ... liggen mijn interesses in de duistere kant van het leven.

Rond mijn hart staat een grote hoge muur. Het kost veel moeite om er door te geraken.

Het is beter als je soms niets voelt. Zo kan je tenminste niet gekwetst worden. 

Gekwetst door mensen die het niet waard zijn.

Vertrouw niet snel mensen,

Pen en papier zijn de beste vertrouwenspersonen, muziek is de beste medicijn.