Ergens ver weg van hier, ergens midden op de Stille oceaan, waar geen mens ooit voorbij kwam, lag er een eilandje. Het was niet groot en er was nooit ruzie. Daarom gaven de bewoners het eilandje de naam: het Vredeseiland. Maar op dat eiland woonden geen mensen, maar elfjes.
Een frisse zeebries vloog over de zee, over het strand en door de bomen van het eiland en de volle maan stond al hoog aan de hemel Midden op het eiland bevond zich het elfendorp. Het was Kerstmis, dus het was feest op het dorpsplein. Een grote, verlichte kerstboom op het plein en talloze lampjes en versieringen sierden het dorp. Pip, het jongste elfje, fladderde nadenkend rond. Hij zat al dagenlang met een vraag voor Fredo en wou hem nu eindelijk stellen. Fredo was de oudste en ook meest wijze elf van het eiland. Toen de kleine Pip hem gevonden had, zette hij zich naast hem. Fredo, ik heb al dagenlang een vraag voor u! Mag ik hem nu eindelijk stellen? Vroeg het elfje. Fredo keek de kleine efl aan en lachte. Stel maar kleintje! Antwoorde hij. Waarom is er in de rest van de wereld zoveel ruzie en hier niet? Fredo keek Pip aan met zijn grijsblauwe ogen. Goede vraag! Zeer goede vraag zelfs! Hij riep alle andere elfjes dat ze naar hem moesten luisteren. Wel Pip, luister dan goed, dan zal ik je vertellen waarom er hier geen ruzie is en elders wel. De ande-re elfjes waren bij hem komen zitten en luisterden aandachtig. Bij de mensen is er bijna altijd ruzie om eten en geld. Bijna iedereen denkt alleen aan zichzelf! In de arme landen in het zuiden gaan mensen dood van de honger of omdat ze geen medicijnen kunnen beta-len. In het zuid-oosten is er bijna dagelijks oorlog. In het Westen en het Oosten draait alles om geld. Dus, waarom zouden we ruzie hebben? Het is nergens goed voor. Onthoudt dat maar Pip! Je kunt beter delen en vrienden maken dan egoïstisch zijn en vijanden maken. De elfjes knikten en gingen verder met het feest. Bedankt Fredo! Ik zal het zeker onthouden! Terwijl de elfjes vrolijk en vredig verder feest vierden, woei de frisse zeebries langzaam verder en verder door de donkere nacht.
Weet je, ik haat het leven soms enorm... Ik bedoel niet letterlijk dat ik het haat ofzo, maar sommige mensen die in mijn leven voorbij huppelen, zijn gewoon hatelijk. Van die huppeltut-dramaqueentypjes. Je kent ze wel. Ze roepen bij het minste 'Oh my God!' of zoiets dergelijks, dragen enkel de laatste mode en... ze zijn blond. Ik haat ze. Maar dan ook echt haten. En zij mij ook trouwens. Een gelukkige haat-relatie. Laat ons het vieren! Maar niet heus... Achjah, waarschijnlijk ben ik gewoon voor het ongeluk geboren, want ik zit bij zo van die meiden in de klas. Dat heb ik dus: ongeluk voor het leven. Hoera! Gelukkig heb ik vrienden die me erdoor sleuren. Ja ja, ik heb vrienden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. En ik heb natuurlijk ook mijn megageweldigesuperschat Robin!Hij is lief, schattig en superknap! Mijn vrienden zijn stuk voor stuk geweldige mensen. Maf en raar, maar geweldig. Laat ik ze even opsommen. Eli: De mafste der mafketels, nee serieus, hij is echt ongelooflijk. Maar wel lief. Domi: altijd relaxed, game-freak en colajunk. Bram: gewoon maf, geen verdere commentaar nodig. Joris: lolbroek, plaagbeest, heeeeeel maf en lief. Nick: WoW-freak (world of warcraft), helemaal chill en maf. Sven: rare neef van Robin. Dat zegt genoeg. Dan komen we bij Michael. We hebben 8 maanden een gelukkige relatie gehad, maar mijn gevoelens voor Robin wonnen de strijd in m'n hoofd. 'Volg je hart!' was de fantastische raad die ik van Eli kreeg. En dat deed ik dus. Maar we zijn nog vrienden. Ik kan alles tegen Michael zeggen door het feit dat hij me door en door kent. Dat was dus mijn vriendenkring. Mijn klas laat ik maar achterwege zeker?
Thuis is het niet zo heel anders. We zijn allemaal even raar. Mama is heel cool. Niet streng, heel los in opvoeding enzo. Heel cool dus. Jammer genoeg ziet niet iedereen dat in. Dan spreek ik voornamelijk over Josse. Dat is een raar kind, nee echt, heel raar. Ze praat tegen niemand, enkel haar papa, edgard en de parasolvoet ofzo. Edgard is ook wel cool. Hij kan het me niet laten me te plagen. Brengt wel wat sfeer hè, niet? Brent is dan de zoon van Edgard. Best wel tof, maar giechelt als een meisje. Tom is mijn 16-jarige maffe broer. Een grote van van Bumba, Laura Lynn en Frans Bauer. Mark is mijn 13-jarige 'verliefde puber'broer. We hebben een rare band doordat we op dezelfde dag jarig zijn. Sven is mijn jongste broer. 10 jaar. Hij heeft ADHD en is dus soms wel vervelend. Papa kan zo in de politiek. Houd van discussies en wil graag het laatste woord. Dat waren ze zo'n beetje. Verdere familie komt nog wel aan bod.
Ohjah, vergeet ik mezelf bijna. Ik ben dus Bieke. Aangenaam. Ik ben 17 jaar, metalfreak en prettig gestoord. Ik hou van lezen, muziek, schrijven (dat had je misschien al wel gemerkt) en gitaar spelen (of doe toch een poging tot). Ik heb een bewogen jeugd achter de rug, maar dat hoor je nog wel.
En nu oprotten! ik wil in alle rust kunnen nadenken over mijn volgende blog.
