Lange tijd al niets meer geschreven maar daar komt nu verandering in.
De laatste weken zijn heel moeilijk geweest. Probeer opnieuw werk te zoeken maar dat lukt niet zo gemakkelijk als iedereen laat uitschijnen. Ik ben al op talrijke sollicitatiegesprekken geweest, maar telkens krijg ik dezelfde uitleg te horen. '... gekozen voor iemand met meer ervaring...' Tja werk is er echt net in overvloed. Ik krijg soms de indruk dat ik beter niet had gestudeerd. Dan wist ik tenmiste niet zo goed wat ik wilde doen met de rest van mijn leven.
Heb dan ook nog eens mijn katje moeten laten inslapen. Ze was nog maar een paar maanden: ik heb geweend met bakken. De moeder van mijn vriend heeft haar naar de dierenarts moeten doen: we kregen het beiden niet over ons hart. Maar de dierenarts verzekerde ons ervan dat het een terechte keuze was. Onze poes had veel pijn van heupdisplasie en haar knieschijven gingen constant uit de kom. Een geboren aandoening, maar dat maakte het er echt niet gemakkelijker op hoor. Ondertussen hebben we al een nieuwe. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om thuis te komen en al haar spulletjes te zien liggen. Het blijft nog altijd moeilijk. Ze was maar effe bij ons, maar het gedacht dat ze nu weg is en 's morgens er niet zal zijn als ik opsta is soms echt ondragelijk. Ze had haar eigen plekjes en ik betrap me soms dat ik ernaar staar en hoop dat ze er zal liggen.
Daarbij komt dan nog eens dat de relatie met mijn vriend soms door diepe dalen gaat. De laatste dagen was het opmerkelijk beter, maar sinds gisteren is het weer bekoeld. Hij beschuldigt me van tam te zijn en nooit iets te willen doen. De laaste tijd had ik echt het gevoel dat ik weer op hem kon rekenen en bij hem terecht kon. Maar dan schijn ik altijd diegene te zijn dat iets verkeert zegt en dan ontploft de boel weer. Hij slingerde dit weekend een opmerking naar mijn hoofd die ik helemaal niet verdient had, mar opdat er bezoek was heb ik er niets van gezegd. Maar dat zien je natuurlijk aan me. En dan ben ik diegene die ambetant doet. terwijl ik gewoon niets wil zeggen om het nog erger te maken. Met als gevolg dat hij vandaag amber twee woorden tegen me gezegd heeft. En ik ook tegen hem hoor. Ik wil gewoon dat hij eens inziet dat ik niet iemand ben die hij zomaar kan afblaffen. Hij word ook boos op mij als ik dat doe bij hem, dus waarom verstaat hij het niet dat ik dat ook niet kan hebben? Hij mag dit wel, als ik dit doe wordt het afgestraft. Niet eerlijk toch? Of ben ik verkeerd?
Ik ben helemaal niet thuis in deze wereld, maar het leek me een leuke manier om een paar gedachten neer te schrijven. Het kan wel even duren vooraleer deze site er een 'beetje leuk' gaat uitzien. Daar draait het allemaal niet om vind ik. Ik hoop dat mijn toekomstige berichtjes jullie kunnen amuseren. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben. Ik hoop er iets aan te hebben om mijn gedachten te kunnen neerschrijven! Hopelijk krijg ik een aantal reacties...
