Tijd, eigenlijk is tijd alles! Voor alles is er ook een tijd.
Was weer een duidelijk dagje met de goede intentie, de mooie momenten afgewisseld met een schuld, een gevoel van :"ai, dom hier wil ik niet zijn, en toch hier is het ok om te zijn."
Tijd om te komen en tijd om te gaan, zeggen ze wel eens... Ma bedoelen ze dan ook niet een tijd om verder te gaan?
Of is het tijd hebben, met andere woorden geduld? Afwachten, rustig aankijken... Toekijken, dromen, hopen.
Zien, inzien... Dat Some things are ment to be, Je kunt gewoon niet voorkomen dat de beek ooit in de oceaan uitkomt...
Maar hoelang is die beek en waar ligt die oceaan en is dat wel ok? Is dat gangbaar...
Maakt je dat niet blind voor al het andere, blinde façade, zichtbare façade... Façade Zowieso..
En als je in beide façade bent, waar ben je dan nog jezelf? Waar is het nog ok, safe, veilig, gewoon goed.
Altijd die bekommernis om een ander, altijd die vraag hoe is het met ... Hoe zou die zich voelen, wat zou die denken...
Vermoeiend, ontegensprekelijk wel ik... Dus ben ik dan toch mezelf?
Wat zoek ik dan? Als ik mezelf al gevonden heb...
Waar kan ik schommelen en dromen van de wolken?
Het prinsessen verhaal met de prins...? of is de realiteit gewoon dat dat muiltje uw botten zijn en die pompoen gewoon dient om soep van te koken?
Lef om jezelf te zijn, gewoon jezelf zonder omwegen, geen
compromissen... Gewoon ik...
Geen wie denkt dit, wie denkt dat, wat doet die, wat doen
anderen...
Gewoon IK, is dat niet genoeg?
Genoeg, voldoende , geslaagd met de hakken over de
sloot...
Verdrinken, in een gevoel van miskend zijn, onbegrepen,
onbeantwoord.
Tastend in het duister, vastberaden door te gaan, het
word wel weer licht. De zon zal schijnen.... Ooit op een dag, niet veraf. Lente, de start van iets nieuw....
Alles ontplooit zich in perfectie en het is eigenlijk
alleen onze perceptie die het anders wil zien.
Hij sprak tot mij, tot het diepste van mijn zijn.
Hij sprak een stille taal, vertelde me duizenden verhalen
met zijn ogen.
Het lied van zijn ziel, galmde als melodie door mijn
ziel.
In zijn ogen zag ik mezelf.
Afgevlakt, geschaafd, bijgewerkt, bepaald, ronde punten,
geen niveauverschillen. Gewoon vlak.
Oppervlakkig en doods, als politiek een diersoort was was
het zeker een struisvogel. Kop in het zand, weg, verdwenen... Maar dat lijkt
alleen maar zo.
Het is schijn, toneel... Een bescherming...
Het groeit als een zaadje onder de grond. Zorgvuldig
gepland, niet zomaar, uitgekozen, verkozen!
Rustig en gestaag ontstaat er iets mooi, uniek en
onbekend.
Onbekend en breekbaar, een nieuwe soort, de naam nog niet
ontdekt, de smaak is anders...
Terug naar een basis, een begin, een passie! Geloven niet
dromen! Eigenwaarde en doorgaan, niet verloochenen, nooit schuld, geen
gevoelens van spijt! Te, teveel, te lang, ten allen tijde!
Start met een gevoel van angst aan een dag en daar vervliegt
de realiteit!
Alles is een interpretatie een weerspiegeling van je angst.
De pedalen kwijt, een gewone ochtend een dag als een ander
en toch zo vreemd.
Een gevoel van angst bekroop me, bedreigd zo kort bij mijn
hart.
Vreemd, die angst, zo diep en intens gevoelig. Tegelijk
ridicuul, onnodig.
Leek zo belangrijk, een halszaak bijna, achteraf gezien, dom
en totaal overbodig.
Deed me weer een lesje leren, een les van loslaten. Bewust
van mezelf en iedereen loslaten, niet vastklampen.
Het is misschien niet erg iemand te verliezen, als iemand
echt op je pad hoort, zal die er altijd zijn!
Het is nooit echt los, toch verbonden in hart en ziel
verbonden, samen, apart, nooit alleen!
Uiteindelijk tijdens het delen van dit moment van angst,
besef ik weer dat er nog anderen op mijn pad zijn, om me te helpen bij die les! Zie
je ze vaak niet, dan zijn ze zo aanwezig.
Aanwezig, onvoorwaardelijk!
Dankbaarheid, is een gevoel dat me vandaag ook weer
bijbleef.
Moeilijk, moeilijker dan ik dacht, het was zo duidelijk
vandaag, de angst, het besef, de onmacht, geen controle, totaal verloren. Paniek
Angst, Verwarring, bevestiging en uiteindelijk dankbaarheid
mogen de woorden zijn die de dag sluiten.
Wisselende emotionele stemmingen, die diep ingrijpen en van totaal vertrouwen
en innerlijk wéten, ineens naar wantrouwen en twijfel schieten. Zo geloof ik er
helemaal in en dan ineens ook helemaal niet meer!
Ver van normaal, dit stijgt boven de normale liefde uit,
Lijkt wel gestuurd door een hoger iets, stond vroeger stabiel op de grond, nu
geloof ik plots in hogere gedachten...
Verzet lijkt aanlokkelijk, maar ik moet vertrouwen hebben in deze emotionele
rollercoaster...
Het grijpt me diep en de woordenboek geeft me geen woorden om uit te drukken
wat er exact gebeurd! Zo mooi, verwarrend, speciaal, uniek!
Uniek, voel me gezegend en gelijktijdig benadeeld, want wie begrijpt me behalve
jij....
Het zwaarste gevecht dat ik zal moeten voeren is het gevecht tussen datgene dat
ik weet en datgene dat ik voel... Of heb ik dat al gedaan....
Dus 12 plus 2 is 14. Wel vreemd want 14 is 1 en 4 en één dat is exact het
getal, maar vier niet, want dat is teveel... Of 4 jaargetijden das weer 1
jaar en 1 is weer juist.
Ik denk al een hele Tijd aan intenties, na een nacht dromen van vlinders.
Fladderen in de wind, veel wind.
Het gaat soms snel, soms razend snel. Wervelwind, ja goed! goede omschrijving .
Intentie, het is vaak de bedoeling waar alles rond draait!
Als de bedoeling goed is, is vaak alles getolereerd, alles moet dan ook goed
bevonden worden. Vanzelfsprekend...goed...ideaal. Het komt vaak goed zegt men
dan, maar wie zegt dat? Wie bepaalt de regels? Wie zegt wit of zwart, wie
bepaalt grijs, midden, links, rechts? Ons hart, verstand, omgeving,
maatschappij, situatie, moment! Zoveel factoren, hoe kan je ooit het juiste
doen?
Tussen de regels door begrijpen. soms Hebreeuws, Chinees, Japans... Soms zelfs
gewoon duidelijk.
Maar goed, intentie, weet je het? eigenlijk is dat alles.
Als de intentie goed is, is tijd geen verhaal. Het is geen probleem wat
tijd in seconden zijn...minuten, uren of dagen.
Het is het doel dat aan de horizon staat, dezelfde weg, het pad dat kruist! Dat
is gebeurd, daar kunnen we niet omheen. Het pad zal kronkelen, mogelijks zelfs
onderbroken zijn op sommige vlakken. Maar het is me te duidelijk. Het is als
vanzelf, elke zin, woord, gebeurtenis moet gedeeld zijn, voelt niet compleet,
bijna onvolmaakt. Een mooi geheel, complementaire kleuren, compositie, abstract.
De lessen moeten we allen leren, soms duurt een lestijd 50 minuten, soms 50
jaar...
Ik ben bereid mijn lestijd uit te zitten als de intentie dezelfde is. De
horizon gelijk, het gemis even groot en de puzzel die past.
Ik ben niet diegene die je zal vertellen dat het makkelijk zal zijn, maar wel
dat het alles waard zal zijn.
Eigenlijk loopt dit verhaal al langer, het is alleen nooit in
me opgekomen het te schrijven.
Nooit heb ik zo kort bij een boom gestaan, zo goed de wind
gehoord, zo mooi het blad zien vallen, aandacht gehad voor de omcirkeling van
het licht.
Nooit was een gevoel zo intens. JAMAIS, geen haar op mijn
hoofd, ze zijn me zwaar gevallen, ze hebben scherven gemaakt. Scherven brengen
geluk zeggen ze, is dit dan als je ze opraapt of als je ze laat liggen, als je
ze lijmt of juist erop stampt?
Seizoenen zijn veranderd, er is geen bittere kou, maar toch
is er tocht, ijzige stilte bijna, maar goed! Tijd wederom tijd, voor een idee,
dom misschien maar ook veraf. Of toch niet heel kortbij.
Verwarring, hopen woorden en zinnen druisen langs me heen.
Is het goed, fout, stom, dom mogelijks gewoon ik. Hopeloos zoekend stop dan,
stop met zoeken, het ligt voor je neus of nee, het is er gewoon niet.
Een simpele verhuis, een leeg bureaublad. Het sneed door
merg en been, een gevoelsmens, iemand die een aanraking zal ontleden naar de
waarheid, of interpretatie zal maken naar een bedachte waarheid, een gevoel een
gemis.
Begrip zeker, een gevoel van verbondenheid, maar een ander
leven. Is het een vliegtuig, is het een vogel, nee dat is het niet. Malediven
doen we zeker, maar waarschijnlijk dan ook weer niet.
Ring ring de wekker, of was het een oproep, een nood of een
opvulling van leegte, leegte van de dag, nacht, geen noodzaak, geen behoefte en
toch drang. Ik zeg de scherven, maar ooit ,was ,is zal het mogelijks een vaas
zijn.
Een vaas met bloemen, blaadjes verwelken, verkleuren,
verandering, een samenhang.
Samenhang door dromen, utopie misschien, kia, rollen wagen
rijden, dromen bevrijden! Water en land, zee, maar zand, drijfzand, verdrinken
.
