Artuur heeft tijdens zijn embryonale dagen ver reikende stembanden gekregen en dankbaar om die gift van Moeder Natuur stelt hij ze graag tentoon. Met zijn mond opengespreid en een duidelijk zicht op zijn cadeau, lijkt hij wel een om eten smekend vogeltje. Ik zou in de tuin van de familie Massens wat takjes en gras kunnen verzamelen, om dan rond het lichaam van hun oogappel te schikken. Kwestie van mijn fantasie te bevestigen. Op de achtergrond weerklinkt Pavarotti. Het doet me bedenken dat Artuur mogelijks over een groot zangtalent beschikt. Of gewoon een irrirant stemgeluid heeft. Ik mengde reeds wat troost met water, goot het in een flesje, verwarmde het even en liet de jongen er van nippen. Maar het mocht niet baten. Zijn maag was niet ontvankelijk voor mijn zalving. Ik legde ook wat blijdschap in mijn keel en zong van Er is een kindeke geboren op aard, wat niet bij deze ontluikende lente past maar het eerste was wat in mijn seizoenloos hoofd verscheen. Maar tevergeefs. Zijn buis van Eustachius was niet aan opbeuring toe. Tenslotte stuwde ik wat moederlijk gevoel in mijn armen en liet de baby wiegen in mijn bezorgde ledematen. Maar helaas. Zijn gehuil scheurde mijn oerinstinct en trommelvliezen aan flarden. Pavarotti is het zwijgen opgelegd door het uittrekken van de stekker, en Artuur door zijn plastieken liefde die zich trouwhartig onderwerpt aan zijn zuigreflex.
Artuur heeft zijn koffers volgestouwen met overlevering en slaap, en is er mee naar dromenland vertrokken. Hij heeft vandaag reeds alle wereldlijke oceanen gevuld met tranen, omdat hij daar wel eens zin in had, maar heeft geen idee welk verdriet er schuilt tussen de landen die deze oceanen omhelzen. Mensen verstoppen het levensloze lichaam van een toeriste in een watertank te Los Angeles. Grieken komen op straat omdat ze op straat staan. Collega's van me vergrijpen zich aan de kinderen waar ze op passen, kinderen zoals Artuur. Geen hoogblond haar op het hoofd van Artuur dat er aan denkt dat de wereld waarin hij leeft tal van redenen heeft om te huilen. De wereld kent hij zelfs niet. Hij kent alleen hier en nu. En gelukkig maar. Over enkele jaren krijgt hij notie van zoveel negativiteit dat hij er zijn tabula rasa vol mee schrijven kan. Of hij schrijft als tegenreactie mooie woorden neer, over de schoonheid van de oceanen en de in diens armen schuilende landen. Laten we hopen dat dit luid gebekte vogeltje immer een tintenkiller bij de hand heeft, om de negativiteit te wissen en te overschrijven met splendeur.
Straks ontwaakt het gevederde kunstwerk met een glimlach - dat doet hij namelijk altijd. Wellicht toont hij me vandaag nog eens de inhoud van zijn mond en de achterliggende gang, maar dat is oké. Als we voldoende takjes en gras in de tuin verzamelen en op tijd en stond een prachtig nest voor hem bouwen, komt hij - na elke ontmoeting met de wereld - altijd zacht terecht. En als we nu eens tintenkillers over alle mensen op deze aarde zou verspreiden, dan komt het helemaal goed.
