Mijn tweede en laatste EMDR-sessie was zoals mijn vorige ook heel vermoeiend achteraf, maar deze keer zat ik er niet te huilen als een klein kind. De gevoelens die toen naar boven kwamen waren enkel woede en walging. De "beelden" die in mijn hoofd kwamen werden ook meer en meer afgewisseld met positieve dingen. Niet enkel hij en de gebeurtenis, maar ook een terrasje doen met mijn ventje of spelen met de hond. Dat was wel welkom af en toe in mijn hoofd en dat deed het ook vlotter verlopen deze keer. Maar aangezien ik daar was om die gebeurtenis te verwerken, vroeg mijn therapeute regelmatig ook om terug te denken aan die gebeurtenis en ze vroeg dan ook wat ik er bij voelde. Naarmate de sessie duurde voelde ik me sterker en sterker worden en ging het beeld dat ik van die gebeurtenis had verder en verder van mij weg. Nadien ben ik nog eens teruggegaan voor een praatsessie met haar en zowel zij als mijn ventje en ik natuurlijk ook, vonden dat het volledig verwerkt was. Ik ga jullie niet wijsmaken dat ik er niet meer aan denk of dat ik het hem ooit zal vergeven, maar het is geëvolueerd naar een gewone herinnering. Een herinnering die mij emotioneel bijna tot niets doet en vergeven zal ik ook niet doen.
Mijn verdere evolutie verloopt ook heel goed! Ik ben dus van plan om voor verzorgende te gaan studeren en dankzij het feit dat mijn werkgever mijn ontslag heeft gegeven kan ik dit doen op 10 à 11 maanden tijd. Dit vind ik natuurlijk supergoed nieuws, want deze job zat al een hele tijd in mijn hartje en sinds een jaar (ongeveer) ook in mijn hoofd.
Dit is eigenlijk het einde van mijn verwerkingsproces van het seksueel misbruik door mijn vader, maar voor degene die dit ook hebben meegemaakt wil ik toch nog het volgende even zeggen: Het is absoluut niet uw schuld! Jij hebt niets gedaan om dit te verdienen, de schuld ligt volledig bij de persoon die je dat heeft aangedaan! Je hoeft je er ook niet om te schamen, want geen enkel kind heeft het besef of de macht om tegen een volwassen persoon in te gaan zeker niet op dat gebied! Wat mij ook fantastisch goed heeft geholpen is dat de mensen die mij nauw aan hart liggen echt naar mij luisterde en mij op hun manier steunde. Enkel de weet dat die personen er zijn als ik een babbel of knuffel nodig had deed enorm veel voor mij.
De persoon die ik het meest van al wil bedanken is zonder enige twijfel mijn ventje. Die stond altijd klaar om mij in zijn armen te nemen en mij te troosten. Nu ook nog altijd, hoor. :)
Om af te sluiten wil ik jullie bedanken voor het lezen van mijn blog!
Ik moet toegeven ik was heel nerveus toen ik naar de therapeute ging, want ik echt niet wat ik moest verwachten. Voor we van start gingen moest ik kiezen uit een aantal metaforen voor de sessie af te sluiten. Ik heb uiteindelijk gekozen voor de metafoor met de leeuw, deze was als volgt: ik ben in een zoo in zoom in met mijn fototoestel op een gevaarlijk, angstaanjagende leeuw, maar wetende dat als ik uitzoom dat ik op een veilige afstand sta en dat er tussen mij en de leeuw een afsluiting staat zodat hij niet bij mij kan geraken.
En toen gingen we van start, ik moest het mijn ogen sluiten en het meest belastende beeld voor de ogen halen en beschrijven. Dit beeld was: ik, als klein meisje, die op mijn zij lag met mijn rug tegen mijn vader zijn borstkas. En hij die mijn hand neemt en om op zijn penis te leggen en daarna begint te strelen over mijn lichaam. Op dit moment kreeg ik het heel moeilijk en begonnen de tranen al te vloeien. Ze vroeg welke gevoelens naar boven kwamen toen ik het beeld voor ogen had; dit waren angst, verward, gekwetst. Dan vroeg ze wat ik van mezelf vond, ik antwoordde dat ik me zwak voel en dat ik het gevoel had dat ik iets had misdaan. Nadien vroeg ze of ik iets lichamelijk voelde, bij mij was dit: ineengeknepen maag, stijve schouders. De laatste vraag dat ze me stelde is hoe ik me graag zou voelen, ik antwoordde heel snel en kort: Sterk! Toen zei de therapeute dat ik dit beeld moest vasthouden en zette ze de trilplaatjes aan. Ik had er eentje in elk hand vast en deze trilde om beurten, het kost wel veel moeite om dan dat beeld voor ogen te houden. Omdat mijn gedachten toch afdwalen komen en er andere gedachten opkomen, zet de therapeute om de zoveel seconde de trilplaatjes af en vraagt dan wat er nu in gedachten omgaat. Pas als mijn gedachten te ver afdwaalden van het origineel beeld, vroeg ze om terug te keren naar het eerste beeld. Mijn gedachten sprongen soms van de hak op de tak: het ene moment dacht ik aan mijn vader die een handdoek in mijn gezicht gooide, dan aan mijn moeder die op reis vertrok voor werk en ik die haar bijna smeekte om te blijven, dan werd ik heel draaierig en op bepaalde momenten was mijn hoofd leeg. Dit duurde anderhalf uur lang en geloof me (of niet) dit is erg zwaar. Voor we overgingen naar de metafoor van de leeuw, vroeg ze me op een schaal van 1 tot 7 hoe waar de stelling "Ik ben zwak en ik heb iets misdaan." nog steeds was, waarvan 1 totaal niet waar is en 7 absolute waarheid is, ik gaf hier een 5 op. Na deze sessie was ik doodop, het duurde wel enkele uren voor de vermoeidheid zich liet merken. Dezelfde dag was ik té moe om te slapen en de twee dagen erop sliep ik bijna 20 uur op een dag.
Om af te sluiten zou ik jullie toch willen meegeven dat ik deze soort therapie zou aanbevelen als je met een trauma zit die niet verwerkt krijgt. Na één sessie voelde ik al enige verbetering, er kwamen al enkele positieve gedachten in me op. In plaats van allemaal negatieve gedachten, si dat toch een stap in de goede richting.
Tijdens deze sessie hebben we de traumakaart nog eens overlopen en bijkomende trauma's besproken. Ik moest van therapeute een veilige plek bedenken indien ik tijdens de EMDR een moeilijke periode krijg, dat ik naar mijn veilige plek kan gaan om te bekomen. Ik zal jullie mijn veilige plek even schetsen: het is bij mij thuis in het salon, onze pelletkachel brand en ik zit in de zetel bij mijn ventje in zijn armen. Ik hoor zijn hartslag kloppen en de pellets in de korf vallen. Ik ruik zijn deo. En het gevoel dat ik heb is geborgen, geliefd, veilig en beschermd. Tijdens deze sessie hebben we ook een vragenlijst overlopen om te zien hoe belastend het seksueel misbruik is voor mij. Het resultaat was dat het heel belastend is. Het lijkt misschien niet veel wat er in deze sessie gebeurt is, maar het was wederom zwaar, zowel fysiek als mentaal. Omdat mijn zelfbeeld enorm laag is, moest ik van haar een brief aan mezelf schrijven met daarin al mijn sterke punten en dromen over de toekomst, ik heb deze in bijlage gestopt. Dit moest ik echter doen voor mijn eerste EMDR-sessie en als ik kalm was, dit heeft dus een tijdje geduurd ... :-/
Diezelfde dag en de dagen erna, heb ik vaak gehuild omdat ik erg in de knoop lag met mezelf. De vragen; "Wat scheelt er met mij?", "Waarom heeft hij me dit aangedaan?" en de zinnen; "Ik ben iedereen tot last, voornamelijk mijn ventje!" en "Ik ben een zwakke persoon!" raasde door mijn hoofd. Urenlang kon ik huilen tot als ik dacht dat ik geen tranen meer had. Het tegendeel werd wel enkele uren bewezen.
Ik wil dit bericht aflsluiten met een kleine boodschap voor degene die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt en met dezelfde gedachten zitten zoals hierboven: Er scheelt niks met u, iedereen die u graag ziet beschouwd u niet tot last en ge zijt zeker geen zwakke persoon, integendeel! Spijtig genoeg gaat ge waarschijnlijk nooit weten waarom die persoon u dat heeft aangedaan. Ik ga dit zeker nooit weten, omdat hij de grootste comediant is die ik ken.
Vandaag ben ik bij de therapeute geweest voor de eerste voorbereiding-sessie voor de EMDR. Ze heeft mij aan aantal situatie voorgelegd waar ik een percentage moest op plakken of die al dan niet herkenbaar waren. Dit had tot einddoel om te zien dat ik niet schizofreen of een dergelijke aandoening had. Gelukkig ben ik dat niet. :) En kom ik in aanmerking voor de EMDR te volgen. Iemand die wel, bijvoorbeeld, schizofreen is kan geen EMDR ondergaan omdat het risico bestaat dat die persoon er zou in blijven.
Na de vragenlijst was de volgende opdracht een "traumakaart" opmaken. Dit is eigenlijk een lijst van al de trauma's die een persoon heeft meegemaakt, dit kan een trauma zijn zoals ik heb (misbruik door mijn vader) maar ook een inbraak, auto-ongeluk, ... Met andere woorden ingrijpende gebeurtenissen in iemands leven. De reden voor deze "traumakaart" is: omdat de hersenen alle trauma's registreren op dezelfde plaats en dat door de EMDR een trauma naar boven wordt gehaald is de kans reëel dat er nog meerdere trauma's naar boven komen. Op zich is dat geen probleem zolang de therapeute deze trauma's weet kan ze erop inspelen, maar als ze dit niet weet verloopt de sessie iets moeilijker. Ik heb nog een interessant weetje: Wisten jullie dat geen enkele persoon een trauma "registreert" op dezelfde plaats in zijn/haar hersenen? Wel, ik wist dat niet, maar het is zo. Vandaag geleerd!
Maar na goede gewoonte, ben ik thuis gekomen van de therapiesessie en ik was kapot zowel fysiek als mentaal. Ik heb dan iets zwaars dat mij overvalt, precies of al mijn zorgen komen dan boven (waarschijnlijk logisch, aangezien ik erover gepraat heb). Ik vind het een erg rot gevoel. Ik weet dat ik in herhaling ga vallen, maar ik heb echt geluk dat ik mijn ventje heb. Van zodra hij mij ziet als ik naar de therapeute ben geweest hebben wij een hele babbel en ben ik er weer een beetje er bovenop. Ik zeg bewust een beetje, want ik voel mij alsof ik uit een put aan het klauteren ben en dat is vermoeiend. Maar ergens weet ik dat er een dag komt dat ik uit die put ben en dan zal energie hebben als honderdduizend mannen, allé vrouwen in mijn geval. :)
Zo heb ik dit bericht toch nog op een positieve noot kunnen eindigen. :D
Dus ik ben nu al een paar keer geweest naar een therapeute en ik moet zeggen dat ze vriendelijk en lief is. Tijdens ons eerste gesprek heb ik haar mijn brief laten lezen en zij vond dat het nogal een boze brief is. Ze heeft daar wel ergens gelijk in, want toen ik die brief schreef vond ik dat ik alsmaar bozer werd. Intussen tijd heb ik ook van haar huiswerk gekregen, ik moest tests invullen over mijn gevoelens en hoe ik problemen aanpak. Ik heb geprobeerd om mijn resultaten hier bij te voegen, ik hoop dat het gelukt is. Mijn resultaten waren hoog, ge zou denken dat dat dan goed is maar dan zou je het verkeerd hebben. Ik heb dus problemen, maar dat wist ik al. Dus dat is dan half gewonnen. Tijdens onze volgende sessie, overmorgen, gaat ze mij voorbereiden op EMDR-therapie. Voor degene die nieuwsgierig zijn wat dit is heb ik de link toegevoegd.
Er zijn de voorbije dagen, weken, al serieus wat traantjes over mijn wangen gevloeid. Het rottigste vind ik persoonlijk is, als ik het voel opkomen heb ik er geen controle meer over en kan ik het niet tegenhouden. Mijn allergrootste geluk is dat ik een fantastisch ventje heb die ongelofelijk goed opvangt, steunt en mij er door helpt. Moest ik hem niet gehad hebben, ik zou zeker in zwart gevallen zijn. Omdat ik hierover met niemand praat. Behalve natuurlijk mijn ventje, een goede vriendin, de dokter, mijn therapeute en mijn schoonzus. Nog niet zo lang geleden heb ik het tegen mijn schoonzus verteld wat mijn vader bij mij heeft gedaan en dat voelde enorm goed aan. Het is niet dat we er uren hebben over gepraat en nadien hebben we er ook niet veel over gezegd, maar het gevoel dat ik bij haar terecht kan om erover te praten is fantastisch. Ergens spijtig dat ik bij mijn eigen zussen niet terecht kan, maar dan neem ik gewoon mijn ventje zijn zus in beslag. Ze zijn toch twee handen op één buik die twee. En ik ben dan ook enorm blij dat ze deel uitmaken van mijn leven.
Als ik het niet vergeet (want mijn geheugen is een zeef) zal ik overmorgen verslag komen uitbrengen over de voorbereiding van de EMDR.
De dokter heeft mij aangeraden om een brief op te stellen voor mijn vader. Niet om te versturen maar om het hem zogezegd te vertellen wat ik voel en dergelijke. Dit heb ik gedaan en hieronder vind je het resultaat.
Dag pa,
Ik moet toegeven dat het een bittere nasmaak heeft om zelfs om dit neer te schrijven, maar ik begin deze brief zo omdat ik je zo altijd al genoemd heb. Ook moet ik zeggen dat jouw naam zeggen mij alsmaar beter afgaat, omdat ik mij op deze manier toch een beetje mij van jou kan verwijderen.
Ik schrijf deze brief, die je waarschijnlijk nooit zult lezen, omdat ik deze monoloog wil aangaan met jou. Ik ben onlangs echt tot het besef gekomen wat je met mij hebt gedaan toen ik 6 à 7 jaar oud was. Ik heb hier enorm veel pijn van en heb al onnoemelijk veel tranen gelaten en zal er zeker nog veel laten. Dankzij jou moet ik naar een dokter en pillen nemen, dit komt ook een beetje door mij omdat ik niet sterk genoeg ben om mezelf erover te zetten. Maar het is vooral jouw schuld omdat jij niet met je fikken van mijn lijf kon blijven en mij verplicht hebt om jouw degoutante lul aan te raken. Soms zie ik het voor mij, ik als klein meisje in mijn japon die de trappen opliep vanuit mijn kamer naar jou die nog in bed lag en toen lag dat meisje op haar linkerzij met haar rug tegen jou borstkas toen nam jij dat klein meisje haar hand en legde die op je lul om daarna jouw hand over haar lichaam te strelen. Desondanks dat ik dit soms zie alsof ik er naast sta voel ik precies alles wat er met dat klein meisje gebeurd. Door echt te beseffen wat jij hebt gedaan, weet ik uiteindelijk waarom ik mij heb opengekrabd terwijl ik geen jeuk had, fantaseerde dat ik de moed had om zelfmoord te plegen, mij gooide op elke jongen dat ik tegenkwam en vooral waarom ik schrik had van jou. Ik sta vol littekens, maar jij bent mijn grootste litteken die ik heb. Ik kan gerust zeggen dat al die jaren dat ik het niet echt wist, ik geen enkele dag van jou heb gehouden. Eén ding is zeker: op een bepaald moment gaat die gebeurtenis mij enkel sterker maken met mijn ventje aan mijn zijde die van mij houd en mij steunt, terwijl jij ergens op deze aarde eenzaam en alleen wegkwijnt.
Het is niet dat ik dat hoop dat dat jouw toekomst is ... Sorry, dat is gelogen, op dit moment hoop ik dat wel. Want ik ben razend op jou voor wat jij gedaan hebt bij mij, mijn zussen en die andere meisjes. Jij bent ziek!
Ik wou dat ik je kon vragen Waarom heb je het gedaan? Wat was je aan het denken? Wat heb jij gezegd of gedaan zodat ik het toch deed of liet doen?. Maar ik ga hier nooit een antwoord op krijgen of je zal het zo draaien om er zelf als een slachtoffer uit te komen. Maar jij bent de dader niet het slachtoffer!
Eigenlijk zou ik je graag deze brief sturen of, beter nog, de wereld in te sturen zodat elk meisje of vrouw die een viespeuk heeft gehad van een vader (of ander familielid) weet dat zij niet de oorzaak zijn, maar wel die viespeuk. Want die vraag spookt ook door mijn hoofd Wat heb ik gedaan om dit uit te lokken?. Ergens besef ik al wel dit ik niets misdaan heb, maar de dag dat ik mij daar ten volle van bewust ben, kan ik zonder enig probleem de deur vlak voor je neus toesmijten want dan doe je me niets meer.
May you rot in hell (vertaling: mag jij rotten in de hel),
jouw dochter
PS: Ik heb er expres op ge let dat ik nergens u schreef, omdat u een beleefdheidsvorm is ben je dat zeker niet waard
een meisje van een jaar of 6, die af en toe eens op het bed bij haar ouders ging spelen. Maar toen de moeder op stond, nam het spelen met de vader een andere wending aan en werd het intiemer. Deze herinnering werd halvelings verdrongen voor een periode van 30 jaar. U vraagt zich misschien af: Hoezo halvelings?. Wel, de herinneringen dat er waren kwamen af en toe boven onder vorm van fotos, maar gingen snel weg omdat er de gedachten achterkwam, Welke vader zou dit doen aan zijn kind?!.
Toen het meisje een volwassen vrouw was geworden van 32, gingen haar ouders uiteen. En toen kwam haar moeder haar vertellen dat de vader met andere meisje intiem was geweest. Toen ze dit hoorde was het een donderslag bij heldere hemel, want toen besefte ze dat die fotos in haar geheugen realiteit waren. Tot op vandaag heeft ze niets gezegd noch tegen haar moeder, noch tegen haar vader.
Nadat de ouders uiteen gegaan zijn had ze toch nog twijfels over haar vader dus had ze er nog contact mee. Ze heeft ook haar verhaal gedaan bij haar zussen en twee van de drie zeiden Dat verbaast mij niet! en de derde zei dat het ook bij haar gebeurt is.
Dit bevestigde alleen maar haar herinnering en heeft dan elk contact met haar vader gebroken.
Het meisje waarover het hier gaat, ben ik.
Mijn situatie nu is: gelukkig getrouwd met een zalig ventje, dit jaar zijn we 10 jaar getrouwd.
Hij kent dit verhaal ook en hij steunt mij enorm, toch kan ik het niet van mij afzetten en de vraag Waarom heeft hij dat gedaan?! blijft ook spoken in mijn hoofd. Ik weet dat ik het niet aan hem moet vragen en ik weet dat ik hier helemaal niet de schuldige in ben en ik weet dat hij een zieke man is die eigenlijk mijn tijd niet verdient. En toch ...
De reden waarom ik deze blog heb gestart is omdat ik heb gelezen dat als je iets van je af wil zetten dat je het moet neerschrijven. Misschien hoop ik dat ik via deze manier een lotgenoot tegenkom, om er over te kunnen praten of ... ik weet het niet.
Ik weet niet of dit de juiste plek is ervoor, maar het leek mij een begin.
