De eerste wedstrijd van de Rode Duivels zit erop. Volgens de media een makkelijke overwinning tegen een tegenstander die geen opponent was.

Als viervoeter zie ik dat lichtjes anders. Ik zag een eerste goal die er kwam met een gelukje. De tweede goal was ook dankzij een flater van de doelman van de Russen en enkel de derde goal was er eentje van mooi ploegspel en inzet.

Het is wel mooi dat de Duivels wonnen maar makkelijk was het niet. De media en zelfs de analisten gaan nogal gemakkelijk over het emotionele van enkele van de Duivels die met de tegenslag van de 29-jarige Deen in hun hoofd op het veld stonden. De Belgische spits maakte weliswaar twee goals maar zat met zijn gedachten bij zijn ploegmaatje.

Het tornooi blijkt om niks anders te gaan dan om de uitzendingen en de centen. Wat Christian Erikson overkwam was verschrikkelijk. Een hartstilstanden toch na een onderbreking de wedstrijd uitspelen. Zelfs als het klopt dat dit op verzoek van de speler was dan nog had men niet mogen hervatten. Aan geen hond kan je wijs maken dat dit niet tussen de oren zit bij de medespelers. Hun ploegmaat was dood, al was het maar een korte periode, dat laat niemand die rond hun maatje stond onbewogen. Getuige zijn van iemand die mogelijks vertrekt in je bijzijn naar het hiernamaals raakt enkel psychopaten niet.

Dat de wereld van het voetbal hard is bewezen de Russen na hun twee gemakkelijk toegegeven goals. Vertongen weet vanaf nu dat Russen zware voeten hebben. Kastanjes haal je uit het vuur volgens een uitdrukking maar dat doe je toch best niet met je oogkast. Met enkele breuken in de oogkast mag de speler het vergeten dat hij mogelijks opnieuw tussen de lijnen zal staan op de mogelijkse finale.

Het is ten andere niet zo dat de finale een zekerheid is. Bredero schreef ooit dat het kan verkeren en dat is een waarheid als een koe. We hebben 26 spelers voor het ganse tornooi maar als er twee per wedstrijd het toneel moeten verlaten dan zullen we nog Ceulemans moete oproepen...