Integratie is een woord dat we voortdurend om de oren krijgen en waarbij men vooral denkt aan inwijkelingen.

Integratie moet men veel ruimer zien. Het heeft niet enkel te maken met de afkomst, de huidskleur of de geaardheid.

Ik herinner me dat als kleine jongen we verhuisden van West-Vlaanderen nar het toen verre Limburg. Tongeren was het nieuwe adres. Op de eerste schooldag stond ik daar als snotneus. Niemand begreep mijn West-Vlaams taaltje en ik verstond het Tongers niet! Zelfs de leerkracht ratelde te vlug en ik kon maar niet begrijpen dat al die mensen het voortdurend hadden over ‘varen’ en in gans Tongeren is de enige rivier de Jeker die niks meer of minder voorstelde dan een kabbelende beek met vies en vuil water!

Ik moet me in die tijd zo een beetje een ingeweken Iranees hebben gevoeld.

Het woord integratie kende ik niet maar besefte wel dat ik dringend het dialect onder de knie moest krijgen. En begon zeer vlug ook te varen en deed alle moeite om geen ‘poep’ (schrik) te hebben om hun taaltje mee te broebelen. Mijn integratie bestond erin om op de ‘Motten’ dat vlak bij ons huis was, te gaan spelen, veel te luisteren en de leeftijdsgenoten na te apen. Vlug had ik door dat in de lessen Nederlands ik een enorm voordeel had bij het lezen van de teksten van een Geselle, Conscience! Wat de leerkracht noemde oud-Nederlands was voor mij een terugkeer naar mijn oorspronkelijk dialect. Zonder het te beseffen werd ik een groot liefhebber van dialecten en is en zal dialect altijd een basis zijn om te integreren. Mijn ganse leven ben ik een groot voorstander van het behouden van dialecten. Leren doe je niet enkel op school maar tevens uit het putten van de levenservaringen van ouderen. Een cultuur van een land, streek leer je bij mensen die in RVT’s verblijven. Voor velen een heikel probleem in ‘iedereen beroemd’ omdat ze de uitleg van de gewone man in de straat niet begrijpen.

Jaren was het enige dialect dat men op TV tolereerde het Antwerps. De taal van ’t Stad. Dat taaltje is niet toevallig het taaltje uit de streek waar de overvloed van mensen wonen die het over integratie hebben. Een gemeenschap van mensen die geen moeite willen doen om anderen te proberen te begrijpen. Mensen die provinciegenoten uit Mechelen, Boom, Loenhout als buitenlanders beschouwen. Een hautaine houding tegenover al wie het taaltje van de Antwerpenaar niet spreekt. Series zoals in Vlaamse velden krijgen ondertitels maar nooit ondertitelde men Gaston Bergmans en de Gentse Leo Martin verloochende zelfs zijn taaltje omdat hij anders nooit aan de bak zou komen.

Stond er ooit iemand bij stil dat mensen zoals een Geert Hoste zijn Ruddervoords dropte om in Antwerpen met zijn opgeblonken schoenen zich een halve Antwerpenaar te voelen? Integratie is dus eenvoudig wanneer men het dialect van de streek onder de knie heeft. Het gaat niet enkel over het toelaten van integratie maar om het ontbreken van tolerantie. Het zich verzetten tegen wie uit niet enkel een ander land komt maar uit een andere streek en zijn of haar cultuur niet wil verloochenen.

Waarom streekproducten promoten als men zou moeten beginnen met iedereen zijn oorspronkelijk taaltje te promoten? Het lekkerste streekgerecht maakt iedere oma op haar grootmoeders wijze en dat is een ouderwetse kasserol met de eigen kweek uit bompa zijn moestuin…