Jongeren zijn onrustig, willen fuiven, uitgaan en plezier maken. De ouderen zijn kwaad want wat hun laatste levensjaar zou kunnen zijn is zich opgesloten voelen, alleen en eenzaam.

Als hond heeft het virus voor mij geen noemenswaardige problemen met zich meegebracht. De wandelingen verlopen zoals altijd, behalve een wat te grote drukte in winkelstraten. De boswandelingen zijn ook iets minder want regelmatig zit mijn snoet in één van de weggeworpen mondmaskers. Dan nog gezwegen van rotzooi zoals blikjes, plastieken flesjes, papier en lulovertrekjes. Aan iedere boom de stank van mensenurine om nog te zwijgen van tussen de struiken met de pootjes in een mensendrol te trappen.

Wij honden worden met de neus op de feiten gedrukt wanneer we als puppy eens een plasje of drolleke in huis achterlaten maar dat de mens het halve bos en park omtovert in een mestbank is blijkbaar geen probleem.

Tot gisteren mocht ik verder weinig klagen. Mijn dagelijkse speelmomenten in de tuin vielen best mee. Bezoek van vrienden en kennissen van mijn baas zijn al anderhalf jaar zo goed als onbestaande waardoor ik dat gewrijf over mijn schattige bol ook minder moet verdragen. Ook dat verplicht in mijn mandje of matje gaan liggen zijn al meer dan een jaartje gering. Tot afgelopen maandag. Mijn baas liet zich wellicht vangen door de reclame van één of andere groene Minister….

Met veel lawaai verdwenen één voor één de ramen en deuren aan mijn stulpje. Dat de ‘flikken’ met de sirene aan de voordeur stonden verwonderde me want die huidige bouwvakkers beginnen nog voor de werken hun discobar op volle volume aan te zetten. Bonke bonke muziek en zes keer op een dag ‘pump it up!’.

Serieuze aanpassing om op mijn matje te liggen met rukwinden van 90/u die door een ruwbouw razen. Het had een droom voor me kunnen worden om een toerke op mezelf te maken in de wijk want alle deuren waren verdwenen maar met matje, bakje water vloog ik in de veranda voor uren… Ik voelde me een halve Dutroux want opgesloten liggen kijken hoe de vogeltjes in de achtertuin fladderden gaf me een tot nu toe onbekend gevoel…

Wel vier toffe bouwvakkers behalve dat ze telkens ze me passeerden hun handen aan mijn grijze kop afveegden. Ze denken wellicht dat ik mijn haren was met een ontsmettingsmiddel. Een hond weet echter niet wat die mannen in hun vrije tijd allemaal vastnemen en met al die virussen van tegenwoordig. Ook ik sta niet te springen om slachtoffer te worden van covid-19.

Hoe lang ik mezelf zal moeten ‘uppumpen’ weet ik niet maar op mijn ouderdom zou ik toch meer recht moeten hebben op een oude rustige dag!