|
Erika Vlieghe krijgt het ook lastig na een jaar corona.
Een vrouw die al meer dan een jaar haar woorden wikt en
weegt in alle interviews en het nu moeilijk blijkt te krijgen met alle
commentaar dat ze naar het hoofd krijgt. De druppel die voor velen de emmer
liet overlopen was het woordje zeuren dat ze gebruikte. Wat ze met zeuren
bedoelde interpreteerden nogal wat mensen dat ze te weinig gevoelens betuigde
voor al wie dierbaren verloor.
Wie na een jaar Erika mis begreep zijn mensen met weinig
mensenkennis. Van in het begin van de epidemie Erika volgde weet dat ze wel
degelijk empathie heeft voor wie een overlijden meemaakte door het virus. Erika
gaf steeds in eer en geweten haar mening en zelfs niet ongezouten om te
waarschuwen en het veilig te houden voor iedereen. Ze probeerde zich niet te
laten inpakken door politiekers die enkel denken aan de volgende verkiezingen.
Je kan als wetenschapper van slecht nieuws of vooruitzichten
geen goed nieuws show aan de man brengen als je integer met je job bezig bent.
Het is niet zo dat ze geen kritiek kan verdragen. Kritiek en vrije
meningsuiting mag en moet er zijn maar ook zij heeft recht om op basis van haar
kennis en cijfers te wijzen op de mogelijkse gevaren van uitbreiding van het
virus.
Het is logisch dat mensen die hun job verloren, die op de
rand van een faling staan of amper kunnen overleven Erika niet in hun hart
dragen. In tegenstelling tot sommige van haar media geile collegas die soms de
indruk geven dat ze genieten van verstrengen van maatregelen bleef Vlieghe
altijd zeer neutraal in haar verklaringen.
Mensen zoeken altijd een slachtoffer als het niet loopt
zoals ze zouden wensen.
Na meer dan een jaar is het duidelijk dat het niet de
wetenschappers zijn die blunders schoten. Het zijn onze instellingen en een
teveel aan Ministers die voor de verdeeldheid in de bevolking zorgden. Het is
de logheid, de traagheid en het oeverloos gepalaver tussen de leiders die voor
laattijdige maatregelen zorgden. Verkeerde, laattijdige beslissingen zijn een
gevolg dat geen enkele leider zijn verantwoordelijkheid wil nemen omdat hij/zij
weet dat de week nadien hij het voor het parlement kan komen uitleggen. Alles
begon met het in de fik steken van mondmaskers die men niet tijdig verving na
de vernietiging van de voorraad. Er volgden verkeerde aankopen. Met de aankoop
werd de regering meermaals bedrogen door malafide bedrijven. Er waren de
versoepelingen die nog voor meer zieken en overlijdens zorgden. Er waren die
hals over kop en ondoordachte technische werkloosheid, die ondersteunende
maatregelen die niet bij de rechthebbende terechtkwamen maar bij fraudeurs. Er
waren die opsporing naar besmettingen die verkeerd liepen en nog lopen. Er zijn
die overeenkomsten met de farmaceutische bedrijven die niet waterdicht zijn. Er
zijn die handhavingsmaatregelen die per deelregering anders worden toegepast.
Kortom een aaneenschakeling van blunders en bloopers waar Erika niets mee te
maken heeft en tot nu toe geen enkele fout kan worden toegeschreven.
Je zou er Erika zijnde de brui aan geven en brutaal kunnen
zeggen dat ze de pot op kunnen en hun boontjes zelf mogen doppen.
Je moet serieus wat weerstand hebben om meer dan een jaar
kritiek te moeten slikken terwijl je enkel probeert om besmettingen, opnames en
doden te beperken tot een minimum.
Het zijn inderdaad niet de werkpaarden die de beste haver
krijgen.
Op de open brief van Erika is maar één correct antwoord te
geven. Mensen zijn inderdaad misnoegd, zeuren en zagen en schieten op de
pianist die het optreden moet begeleiden van zangers die de ene na de andere
valse noten laten horen
|
