Het politiegeweld zou niet mogen bestaan maar de praktijk leert ons dat het er wel degelijk is.

Los van de Pano-reportage was het reeds algemeen geweten dat er geweld bestaat bij sommige politiemensen. Het gevaar is dat mensen gaan veralgemenen. Op honderden of meer interventies is er geen sprake van politiegeweld. Zoals bij alles bevestigen de uitzonderingen de regel. Er is de bijkomende factor dat het krijgen van macht door politieman te worden er ook zijn die overgaan tot machtsmisbruik. Dit kan een gevolg zijn van een incident of een opmerking van een overste of zelfs collega.

Iedere korpscommandant weet en kent die enkelingen in zijn korps die Rambo of Dirty Harry is en zal zijn ogen al eens wat dichtknijpen want voor de veiligheid van het ganse korps is zo’n Rambo bruikbaar.

Kritikasters op politiemensen zijn meestal mensen die slechte ervaringen hebben met politie. Veelal mensen die zelf in fout waren maar de mogelijke gekregen boete onrechtvaardig vinden. Gehaaide advokaten die het altijd hebben dat hun klant het slachtoffer is van zijn opvoeding, de slechte vrienden roepen bij politiegeweld zeker in dat hun klant over de rooie ging door het optreden van de politie. Wanneer vooral die jongeren niet zouden aanwezig zijn op de plaats delict dan zou er geen politieoptreden zijn en er dus ook geen geweld.

Of het rascisme er bij iedere flik van nature inzit is zeker geen feit. De praktijk leerde ons intussen dat wanneer agenten aankomen, ze zich op de plaats van de herrie begeven ze onmiddellijk worden uitgemaakt voor rascisten. Kijkt men onpartijdig naar het percentage gekleurde medemensen die in de gevangenissen zitten dan is de nuchtere vaststelling dat ze in de meerderheid zijn.

Wie voor een job bij de politie kiest doet dit niet zoals mijnheer pastoor uit roeping maar meestal voor werkzekerheid. Wanneer je dan in je job voortdurend grove uitlatingen naar het hoofd krijgt dan is het overschrijden van het lijntje naar machtsmisbruik vlug een feit…