|
Eind jaren
zestig hadden we een ware revolutie. Voornamelijk in de U.K. werd het volop de
mode van jonge meisjes die de mini-jump lanceerden. De toenmalige schoolreizen
voor de laatste jaren middelbaar hadden een weekje London als afscheid van hun
studententijd. Na het weekje Big Ben, musea en voornamelijk de uitgangsbuurten
en clubs was de vrije tijd die de leerlingen kregen een hollen en crossen naar
Haroldsen boetiekjes. De korte rokjes waren in ons land nog amper in de etalage
te vinden. Voor weinig geld kocht je zon kort lapje stof dat net tot onder het
poepke reikte. De schmink was spotgoedkoop en wanneer de jonge dames, kortgerokt,
op het dek van de overzet terug huiswaarts keerden rolden de ogen van alle
mannen bijna uit hun oogkas. Ouders snakten naar adem toen hun dochters die als
kind waren vertrokken na één week terugkeerden als topmodellen die je normaal
achter glas zag zitten in havenbuurten
De jongens
keerden terug met broekspijpen waar olifanten jaloers op waren in de zoo! De
jongens sleurden aan sportzakken vol met vinyl want de langspeelplaten met
prachtige hoezen waren in verhouding met de prijzen in ons land spotgoedkoop.
De slimmeriken waren op schoolreis vertrokken met een zak vol halve frankskes
want met zon rostje kocht je in de automaat een ticketje voor de subwayn en je
kreeg er nog wisselgeld bij uit de automaat
De
ommezwaai bij de jeugd werd het begin van het kort en bondig voor de nieuwe
generatie. De tijd dat men met knikkende benen ging solliciteren was voorbij.
De sollicitant stapte zelfzeker bij een mogelijks toekomstige baas binnen en
zei: Ik ben Jan of Pier en ik kom me aanbieden want je bedrijf kan me
gebruiken
Het was in
die beginjaren 70 dat het niet meer onbeschoft en grof was om afkortingen te
gebruiken in brieven
Het is de
hoogste tijd dat er een nieuwe periode van kort en bondig terugkeert. Wie de
huidige persconferenties kan uithoren tot het einde of tijdens de afspraak op
vrijdag niet in slaap valt is wellicht een uitzondering..
|
