Het moet niet altijd zoals Urbanus zong een kindje zijn dat geboren werd in een bakske vol met stro.

Onze familie deed aan gezinsuitbreiding met niet een kindje maar met een viervoetertje zoals ik, maar dan een kleiner exemplaar. Dus ook de heilige geest deed nog eens zijn werk met het bevruchten via de luchtwegen.

Een kleine reu kwam via de voordeur in mijn hemel op aarde. Casper is zijn naam volgens zijn paspoort. Stempels van exotische landen komen in zijn boekje niet voor. Uit Polen komt hij wellicht niet want hij begrijpt vloeiend Nederlands. West-Vlaamse invloeden heeft hij in ieder geval. Pas binnen of mijn bakje fris water was reeds leeg. Hopelijk heeft hij geen verleden van overmatig drankgebruik. Verder ging hij onmiddellijk vrijpostig zijn plaatsje opeisen in de zetel waar normaal mensen die op bezoek komen zich neervleien. Na een eerste korte besnuffeling liet ik Casper een rondleiding maken in Mijn speeltuin. Ongegeneerde markeringen waren het gevolg. Ik bekeek het een beetje vanop afstand want iedere hoek, ieder struikje of plantje kreeg een paar druppels van zijn urineblaasje… Kwestie van hier ben ik en ik eis een beetje mijn territorium op.

Dat mensen zich moeten aanpassen aan inwijkelingen ken ik door het volgen van de nieuwsberichten. Voor mij dus van hetzelfde laken en broek. Dat werd zeer duidelijk toen mijn vriendje Pumba (het hondje van de dochter van mijn baas op bezoek kwam). Pumba was alvast zijn vaste stek in de zetel kwijt. De begroeting tussen Pumba en Casper was oppervlakkig. Een soort inwendige machtsstrijd zonder geblaf of drukdoenerij. Ofwel de kalmte voor de storm ofwel het besef dat geen van beiden op een voorkeursbehandeling moet rekenen van mijn baas. Voor mijn brokke moet ik in ieder geval niet vrezen. Ze zijn te groot voor die kleine muiltjes van die adoptiehondjes.

Uit veiligheidsoverwegingen plaatste mijn baas ons beiden voor de nacht in de keuken. Van mij weet hij dat mijn riolering van zowel de grote als kleine behoeften dik in orde is maar het is altijd afwachten bij nieuwkomers of de leidingen met geen loszittende ‘jointjes’ zitten. Na twee nachten blijkt dit alvast in orde maar het nachtelijk klaagzang past misschien als Vivaldi muziek voor het parlement maar voor mij mag zijn geklaag stoppen. Zijn gejengel verstoort mijn nachtelijke dromen.

Het is begrijpelijk dat wanneer men in een nieuwe omgeving komt men een beetje aandacht vraagt maar zoals wijlen Vanden Boeynants altijd zei is trop teveel en teveel is trop!

Die komedie bij het genieten tijdens het borstelen is iets of wat overdreven. Het is duidelijk dat Casper gewoon is van het toiletteren te ondergaan door zachte vrouwenhandjes. Dat zal met zijn nieuwe baas dik tegenslaan. Niet dat het er te ruw zal aan toegaan maar de finesse touche mag hij vergeten…

Eén van de komende dagen zal ik eens ondervinden hoe mannelijk hij is want ik vrees dat wanneer de veearts een piekuur in zijn bil duwt we een serenade gaan horen zoals Tina Turner zingt! Loud and claire…