Mijn ouders zijn twee prachtige lieve mensen die graag een kindje wilden.

Mijn moeder had een zwangerschapsvergiftiging. 3 maanden te vroeg geboren zuurstoftekort gehad. Hersenbloeding. 

Ik was heel spastisch en kon dingen niet dat babytjes wel konden op mijn leeftijd toen is mijn mama hulp gaan zoeken bij de dokters die wisten eerst niet wat het was ze dachten dat Het lag aan de conditie waarin mijn mama verkeerde niet sporten en wel roken. Maar mijn mama is verder blijven zoeken en is toen gespecialiseerde dokters gegaan..

En toen viel de diagnose CP cebrale parese..

Maar die diagnose heeft me nooit tegen gehouden om iets te proberen maken van mijn leven met een beperking. soms vind ik mijn beperking een last om dragen, maar meestal kunnen we het heel goed met elkaar vinden.

Ik ben mijn beperking dankbaar want door mijn weet ik wat het is om af en toe met kleine dingen echt gelukkig te zijn. Niet alles is rozengeur en maneschijn zeker niet  Meerhout als mijn tegen om te vechten wat ik echt wil? NeeIk kan pas stappen als ik 6 jaar oud was ,en nu stap ik steeds niet super mooi dat zal ook nooit lukken.  maar ik doe het wel! 

 ik woon ook alleen ondertussen met mijn lieve hond.  ik doe ook vrijwilligerswerk en die haal ik echt mijn kracht uit... Ik zal altijd vechten om mijn beperking te kunnen laten zien en niet te hoeven verstoppen... maar dat maakt het zwaar.  want aan de ene kant heb ik het graag weggooien of niet hoeven te verstoppen... maar dat gaat niet..

 mijn beperking is mijn tweeling! 

En zolang je van je  beperking geen handicap maakt is er geen probleem ^^

GROETJES RD