Het virus is terug. Zoals een 'Terminator', waarvan we nu dus ongewild in het vervolg - de sequel - belanden. Eigenlijk is het nooit weggeweest, maar een heel aantal mensen heeft toch die indruk gewekt. Of op z'n minst zichzelf iets wijsgemaakt. Zijn in een tijdelijke roes gekropen van feestjes, afspraakjes en reisjes, gevierd met steeds groter wordende bubbels vol knuffels, kusjes en andere uitspattingen van intimiteit. Een tijdelijke oase van zomerse vreugde en elkaar graag zien. 'Hasta la vista, baby!' Wie heeft daar trouwens geen zin in?

Het is meestal geen goed idee om te staan dansen op een graf. Zeker wanneer wat begraven werd niet echt verslagen is en de danser niet echt de overwinnaar. Minachting voor kan heel snel omslaan in vergelding tegen. En in deze fase zijn we nu, veel sneller dan verwacht en met een harde klap in het gezicht, weer beland. De besmettingscijfers stijgen terug dag na dag, nu reeds zeventien stuks op een rij en exponentieel. Ook het aantal hospitalisaties neemt toe. Het aantal sterfgevallen volgt ongetwijfeld op de voet. Het moment van 'Rise of the Machines' is nu wel degelijk aangebroken. Tijd om ons weer nederig terug te trekken, recht 'ons ‘kot' binnen. Wegduiken, de wonden likken en hopen op een kleine tweede golf en geen tsunami. Onze oase zal toch op zijn minst weer voor een tijdje onder water komen te staan. En de mensen in de zorgsector zullen ons heel binnenkort opnieuw - fysiek nog steeds uitgeput en mentaal nog niet bekomen - recht moeten houden. Hopelijk komt ons moment van 'Salvation' snel.

Waar we - tijdens de eerste golf - letterlijk overspoeld werden, zonder bescherming of voorbereiding en voornamelijk de politici de schuld en dus ook onze volle laag aan toorn en verwijten kregen, hebben we het deze keer voor een groot deel aan onszelf te danken. Eens je de teugels zelf in handen krijgt, is het niet gemakkelijk om ze strak te houden. Toch niet voor een lange tijd. Zeker na een zware periode van ultieme beheersing. De verleiding is dan groot om het leidsel een klein beetje te vieren, het rechte pad te verlaten en een kleine omzwerving te maken. Daar waren we dus - met de neus zwaar op de huidige feiten gedrukt - niet klaar voor. Onze 'Genisys' is niet echt geslaagd. Maar beseffen we dat allemaal al en snel genoeg? Van 'Terminator' zijn er ondertussen ook al zes films gemaakt. En de laatste was met 'Dark Fate' als titel niet echt bemoedigend en vol zonnige verwachtingen.

Het is ook te gemakkelijk om elkaar nu met de beschuldigende vinger te wijzen. Trouwfeesten die te intiem werden. Evenementen waarbij de regels aan kriebelende dansbenen werden gelapt. Reizigers die in hun valies meer mee naar huis brachten dan verwacht. Allochtone gemeenschappen die het te gezellig en jongeren die het te bont hebben gemaakt. Clusters en brandhaarden duiken ondertussen overal op. België kleurt weer oranje en rood.  Voor dit virus zijn wij één pot nat en allemaal even verleidelijk om te besmetten. Het maakt geen onderscheid in wie het wil infecteren. Het maakt COVID-19 echt niet uit wie ziek zal worden en wie sterft. Het wil veel en liefst steeds meer en iedereen volstaat. Wij - alle Belgen samen - zijn op dit moment nog de enigen die het verschil kunnen maken tussen wie het te pakken krijgt en wie de dans ontspringt. Enkel verenigd zullen we hierin slagen. Net omdat we elkaar graag zien, moeten we weer afstand nemen.  Nu, onmiddellijk en niet morgen. Het is ons enige wapen. Vandaag is het 'Judgment Day'. Elk uur betekent meer winst voor het virus en meer verlies voor ons. Als je je eigen geliefden wil beschermen, moet je die van een andere even graag zien en vrijwaren. Want zij zullen hetzelfde moeten doen voor die van jou. 'I’ll be back', mag niet het motto worden van dit virus. (Silvy Van Osselaer)

25-07-2020 om 12:54 geschreven door Silvy76  

De onverwachte snelheid en vernietigende kracht waarmee de coronacrisis Europa en daarbij ook België trof, wordt regelmatig vergeleken met verwoestende natuurfenomen zoals een tsunami of een eindeloze draaikolk. Persoonlijk vergelijk ik het met een orkaan en momenteel bevindt Europa zich in het centrum ervan, namelijk het oog van de storm. In het midden van een orkaan is het windstil, regent het soms een beetje, maar is het vaak ook onbewolkt.

Dit is de fase waarin België zich momenteel bevindt.  Voor sommigen - aangedreven door het onbewolkte - is dit het startschot om zorgeloos een heel feestje op gang te trekken. Deze groep wil zo snel mogelijk vergeten dat net buiten het oog de storm nog raast.  Anderen zien er eerder een waarschuwing in, dat je namelijk heel snel van de regen terug in de drop terecht kan komen en blijven het virus met fluwelen handschoenen tegemoet treden. Deze mensen houden de muur van de storm constant in het oog, uit schrik om terug te worden opgeslokt. Liefst wil ik zo lang mogelijk in het oog blijven, als het even kan tot de orkaan volledig gaat liggen. Wat een utopie is, zoveel staat vast.

Mijn weekje aan de Belgische kust - tijdens de laatste week van juni en dus net voor de start van de schoolvakantie - was toch even genieten van een echt moment van vakantie in eigen land. De zon was broeierig en de temperaturen zalig tropisch. Ukkel noteerde voor het eerst deze zomer dertig graden, zelfs bij herhaling. De wandelingen in de rustige polders en pittoreske kleine straatjes waren verkwikkend en het water verkoelend.  Het was op vele plaatsen nog niet te druk en sommige delen van het strand nog zalig verlaten. De restaurantjes waren corona-gewijs goed voorbereid, dus enkele etentjes op het terras en enkele ontbijtjes aan het verblijf waren een welkome afwisseling. Kortom, het werd een echte ... 'Kom uit je kot, maar niet te zot'. Het deed enorm deugd.

Op enkele stoorzenders van momenten na: supermarkten waar nauwelijks een mondmasker - ja, ik ben dus voorstander - werd gedragen, drukke winkelstraten, een dijk waar mensen het soms iets te gezellig maakten en een frituur waar alles even werd vergeten.

Frietjes - dik, dun, krokant met of zonder zout, sausjes en snacks - een Belg wordt erdoor aangetrokken als een stier op een rode lap. Alhoewel sommigen beweren dat stieren geen kleuren herkennen en het louter de beweging van de stierenvechter is die het theater in gang zet. Bang om zelf aangevallen te worden, zou de stier vol overtuiging de verdediging inzetten. Zo voelde ik me ook even in dat éne frituur op de dijk van Blankenberge.

Net aangekomen was het er rustig. Er stond één bubbel van drie mensen binnen, hun bestelling door te geven. Wij stonden buiten, want de gang was smal. Misschien net een goeie meter. Al liep die wel ver door naar achter. Op de raam hing een A4'tje met de vraag om buiten te wachten, bij drukte. Achter de toog stond een jonge kerel de bestellingen op te nemen, een tweede de frietjes te bakken en een derde - volgens mij de eigenaar - broodjes te smeren. Aangezien de bubbel voor ons klaar was en nog enkel op hun bestelling stond te wachten, besloot ik uit de stralende zomerzon het frituur binnen te treden om anderhalve meter voorbij de anderen eveneens mijn smakelijke verwachtingen door te geven. Maar dat duurde niet lang. Want het leek net of ik een rode lap op mijn rug had en achter mij de doos van Pandora openging.

Een kleine dame posteerde zich plots rechts achter mij, terwijl een tweede er vlak naast ging staan en een babbeltje begon. Van afstand was er absoluut geen sprake. Hierdoor werd de veilige lengte van het pad niet langer gebruikt, maar ontstond er een lus, die over de kleine meter breedte terug naar de ingang liep en onmiddellijk voor een opstopping zorgde, gevolgd door een kop-staartbotsing tussen zij die reeds binnen stonden en anderen die van het terras buiten kwamen om te bestellen. Een ongewenste 'vleeshoop' dus.

De eigenaar verslikte zich bijna in zijn smos met kaas, hesp en tomaten, liet zijn beboterde mes vallen en stak zijn armen de hoogte in. Ondertussen maakte hij luide kerstman-achtige 'how-how-how'-geluiden. Hij vroeg aan mij of die 'allemaal in mijn bubbel zaten'? Ik schudde mijn hoofd overtuigend van links naar rechts en terug, waarna hij de dames achter mij luid verzocht om verder door te schuiven en anderhalve meter afstand te bewaren, echter zonder indruk te maken. Het grote zwart-witte bord achter hem - dat met het menu aan frietjes, vlees & sausjes - leek al hun aandacht op te slorpen.

In de lus naast hen stond het ondertussen al vol met zwembroeken, handdoeken en slippers, gevuld met mensen die evenmin aandacht hadden voor het A4'tje aan de ingang. Ik voelde me langzamerhand zoals een hamburger, die vrij hard tussen twee krokante broodjes werd gedrukt. Zelfs een sausje had er niet meer tussen gepast zonder vlekken te maken. De angst sloeg me om het hart, terwijl ik recht vooruit bleef kijken, zodat er zeker geen onwelkome virusdeeltjes in mijn ogen, neus of mond zouden belanden. In mijn hoofd ontspon een debat tussen voor-en tegenstanders van een snelle duik in mijn handtas op zoek naar een mondmasker. Ik bleef als bevroren staan, wachtend op het verdict.

De eigenaar deed een verwoede tweede poging om de stroom klanten in zijn zaak hygiënisch te laten verlopen. Ik zweer het je, tegen het einde van de zomer zullen heel wat eigenaars van winkels, restaurants en dus ook deze frituur de straat op kunnen om op een deskundige manier het verkeer te regelen. De dame die me langs achteren probeerde te knuffelen, bleek een Française te zijn. Toen de eigenaar haar - in haar eigen taal - verzocht om afstand te bewaren, wuifde ze hem een 'pas de problème' toe en schoof ze verongelijkt door. Je kan haar immers niets kwalijk nemen, want in Frankrijk bestaat het corona-virus helemaal niet toch.

De ander dame bleef echter onverstoord staan. Nog steeds met haar ogen op het bord gericht, alsof ze er de vleesjes ter plaatse vanaf zou likken. Mensen met honger, niet te versmaden. Daardoor werd de vleeshoop echter nog vleziger en stond ik steeds meer voorover gebukt, waarbij ik het glas van de toog als 'face shield' probeerde te gebruiken. Zonder het aan te raken natuurlijk, want wie weet hoeveel paar handen er al waren gepasseerd. Ik zag zelfs de snacks spontaan dieper in hun plastieken bakjes kruipen en de loempia's dekking zoeken achter de kidsbox'en. Dit laatste enkel in mijn verbeelding natuurlijk. Tegen het einde van de zomer heb ik smetvrees. De eerste tekenen spreiden hun bedje.

Ondertussen had ik al vrij veel zin om net als die stier - waarmee ik mijn hachelijke ervaring opende - de verdedigende aanval in te zetten door zo een stevige curryworst uit de koeltoog te nemen en met mijn hard bevroren wapenstok de samenscholing achter ons uiteen te slaan. Gelukkig kreeg de 'smosman'  ondertussen toch de overhand in het debat. Joeg hij het éne deel naar de achterkant van zijn zaak en de andere kant naar buiten. Waarna mijn longen zich terug openden voor een zuchtje adem, een supersnelle betaling en een wervelwind naar buiten. In een frituur met een gang van één meter breed zien ze mij voorlopig niet meer terug. De vakantie is immers nog maar net begonnen en ik voel de wind nu al in kracht toenemen.  (Silvy Van Osselaer)

05-07-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

'Huidhonger' lijkt zich langzamerhand op te werken tot één van de woorden die het jaar 2020 zullen definiëren. Betekenis: het verlangen naar huidcontact dat ontstaat door een gebrek aan aanraking. Wat in dit corona-tijdperk - waarin het 'anderhalvemeteren' een trend is geworden - zowat voor iedereen geldt. We schuiven ongewild, doch langzamerhand op naar een samenleving die noodgedwongen 'contactlozer' en sterieler verloopt. Een gezelschap op afstand.

In tegenstelling tot het contactloos betalen, waarbij we de aanraking met het papieren geld nu niet onmiddellijk zullen missen, is aanraking door en van anderen echter levensnoodzakelijk.

Dit begint al in onze eerste levensfase, namelijk die van een baby. Na negen maanden van geborgenheid in een warme bubbel worden kindjes in een koude wereld vol intense prikkels gekatapulteerd. Een heftige gebeurtenis voor deze kleintjes. Baby's hebben dan ook een aangeboren behoefte aan lichamelijke intimiteit. Eén van de redenen dat ze na de bevalling ook vrij snel op de blote huid worden gelegd. Klaar voor hun eerste dikke knuffel. Het stimuleert hun ontwikkeling en bevordert de aanmaak van het gelukshormoon oxytocine. Daarna zijn we de voor de rest van ons leven verkocht.

Anders dan in onze eerste levensfase kan een volwassen mens wel even verder zonder lichamelijk contact. Maar het deugdzame en helende effect ervan mag niet onderschat worden. Aanraking is een primaire behoefte, net als eten en drinken. De mens is niet voor niets een sociaal dier. We hebben elkaar nodig om te overleven. Willen we echter het corona-tijdperk trotseren, moeten we deze natuurlijke behoefte voor een tijdje in een dwangbuis bewaren. Ons pad ligt bezaaid met mensen die we steeds opnieuw uit de weg moeten gaan. En tijd is hierbij niet onze vriend. Het gemis wordt enkel groter.

Zeker in een periode die gepaard gaat met spanningen, stress-, paniek- en angstgevoelens. Aanraking betekent immers troost, emotionele ontlading, ontspanning, rust, pijnvermindering, communicatie, veiligheid en het versterken van onze onderlinge band. Vele mensen zoeken steun, maar vinden dat minder en minder bij elkaar. De beste manier om iemand op te vrolijken - een arm rond de schouder, een kneepje in de hand, een warme knuffel - is niet langer zonder gevaar. De huid is met 1,6 vierkante meter het grootste orgaan van de mens. En daar moeten we nu anderhalve meter van weg blijven. Mensen met een grote bubbel vinden dit gelukkig nog voldoende bij elkaar. Maar voor ouderen, alleenstaanden, risicopatiënten gaapt een leegte aan warmte. Een gebrek aan huis of huidgenoten.

Na baby's hebben oudere mensen het meeste huidhonger. Dit ontstaat doordat de tastzin langer dan bijvoorbeeld het gehoor en gezichtsvermogen, volop actief blijft. Maar het verlies van geliefden, het groeiende isolement en het verminderen van onder andere bezoek, doet dit verlangen ook in de laatste fase van ons leven weer toenemen. En net in deze tijden van corona kwamen heel wat ouderen alleen te staan of te sterven. Zonder handen vol troost. Hongerig van buiten en éénzaam van binnen. (Silvy Van Osselaer)

14-06-2020 om 18:29 geschreven door Silvy76  

De 'Lockdown Light' - in allerijl opgetrokken om ons te beschermen tegen het coronavirus COVID-19 - staat nu definitief op de helling in ons land. Tot hiertoe was het zo dat weinig of niets mocht, behalve wat expliciet werd toegelaten.  Vanaf komende maandag 8 juni wordt het geweer echter van schouder veranderd.  Vanaf dan mag alles, behalve enkele uitzonderingen. Een drastische wending, die enige tijd van aanpassing en gewenning vraagt. Ons leven ziet er plots weer heel anders uit. Ruimer en vrijer. Na bijna drie maanden aan levensnoodzakelijke regeltjes, worden de ketens afgeworpen. Resoluut, maar toch met enige vertwijfeling en meerdere vraagtekens ...

Ondertussen hebben we het virus blijkbaar bij het nekvel en onder controle. Ook al spartelt het flink tegen en zal het nog geruime tijd tussen ons in leven, als een sluipmoordenaar. Altijd op de loer. Klaar om opnieuw terrein te winnen, wanneer wij er net iets te veel de kantjes af lopen. Een teveel aan dichterlijke vrijheid kan soms dodelijk zijn. Dit alles in rekening genomen, vind ik het precies toch niet onmiddellijk te tijd om nu alle remmen los te gooien. Het is een beetje zoals wakker worden uit een diepe winterslaap of nare droom. Met grote honger, maar klamme handjes. Kwetsbaar bijna.

Dus ... doet het land beroep op ons 'gezond verstand', met de slogan 'Kom uit je kot, maar niet te zot'. Natuurlijk wat voor sommigen normaal is, lijkt voor anderen al redelijk 'zottekes'. En omgekeerd. Waar ligt nu de limiet om uit de val van een dodelijk virus te blijven? Wat valt binnen de grenzen van een goeie beslissing en wat is net die stap te ver? Gaat het niet te snel? Is het wel slim om op reis te gaan naar het buitenland? Komt er een tweede golf?  Ik stel mij veel vragen ...

Deze week werden we eveneens getroffen door de uitloper van een andere pandemie, die reeds veel langer tussen ons leeft en nog veel meer slachtoffers heeft gekost: wereldwijd racisme. Aanleiding voor deze opflakkering was de dood van de zwarte Amerikaan George Floyd, die bijna twee weken geleden stierf na extreem politiegeweld in Minneapolis. Omgebracht door verstikking, onder de knie van een blanke politieman. 'I can't breathe' ... waren zijn laatste woorden. Het kan niet symbolischer. Amerika wordt al vierhonderd jaar verstikt door raciale ongelijkheid. Wereldwijd is het niet anders en dus ook bij ons.

Het boek over onze Belgische geschiedenis kent eveneens een aantal hele zwarte bladzijden. Tussen 1880 en 1910 kwamen in de voormalige 'Belgische Congo' ettelijke miljoenen mensen om het leven als gevolg van de onderdrukking en uitbuiting door een gruwelijke vorm van kolonialisme. Het verhaal van de 'De Congolese Holocaust' werd in bloed geschreven, in ruil voor ivoor en rubber. Maar ook vandaag - met de opmars van het extreemrechtse milieu en de verheerlijking van ideologieën over  'blanke superioriteit' - blijft het probleem actueel.

Zelfs voor mensen die racisme verwerpelijk vinden, ligt het te bewandelen pad soms bezaaid met struikelstenen.  Kijken wij niet door de bril van de kleur waardoor we werden opgevoed, namelijk blank of wit? Is het immers niet zo dat een minderheid, van wat een andere cultuur of 'kleur' vertegenwoordigt, aanwezig is in onze samenleving?  Als we onszelf niet als racist bestempelen, hebben we dan al niet op z’n minst eens vooroordelen vertoont op basis van huidskleur? Ook al was het maar voor heel even.  Ik stel mij veel vragen ...

Ik stel ook mezelf in vraag. De enige manier om te veranderen en bij te leren. Een mens moet niet feilloos zijn, maar het kan absoluut beter. Als deze corona-pandemie ons één ding heeft geleerd, is het feit dat het voor iedereen een bedreiging vormt. Het virus maakt geen onderscheid naar kleur, geslacht of religie. Mensen zouden dit evenmin moeten doen. Als wij bereid gevonden kunnen worden om ons leven aan te passen om onze medemens te redden van een virus, zouden wij dit eveneens moeten kunnen doen voor het bereiken van elke vorm van gelijkheid.

Niettemin zullen we - te midden van beide pandemieën - nog veel respect en wilskracht moeten tonen om er ons gezond, samen en als één doorheen te slaan. (Silvy Van Osselaer)

07-06-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

Deze week voelde ik me verwend, zelfs twee dagen na elkaar. Ik mocht naar de kapster en het nagelsalon. Bij beiden dateerde mijn laatste afspraak al van maanden geleden. Tijdens de lockdown moesten de 'contactberoepen' hun activiteiten immers terugschroeven tot niets. De schaar aan de haak en nagelbijtend afwachten.

Het rondlopen met een 'Coupe Corona' werd één van de symbolen van de 'Lockdown Light'. Het niet laten knippen of kleuren van je haren en het niet laten verzorgen van je uitgegroeide nagels werd een teken van solidariteit. Samen tegen het virus. Eén voor iedereen. Of toch velen. Ik heb die van mij met trots gedragen. Maar ondertussen was de veerkracht uit mijn haar verdwenen en mijn kleur door de zon verbleekt. En het enige wat er nog op mijn nagels zat, was grond van de tuin waar ik al dagenlang in heb gewroet.

Waar ik alvast niet naar uitkeek, was het dragen van een mondmasker. Zeker niet in combinatie met mijn astma. Gelukkig had ik dit op voorhand getest en ik kan nu proefondervindelijk verklaren dat het ademen door zo'n blauw chirurgisch masker betere scoort dan door een stoffen. Zeker in combinatie met de warmte van de huidige lentedagen. En nog meer wanneer ze met een haardroger extra hete lucht in je nek staan te blazen.

Ik stapte dus - uitgerust met blauw chirurgisch mondmasker en de resten van mijn coupe verward - binnen bij mijn kapster. Zij droeg ook ééntje. Na veertien weken was ik blij om haar terug te zien. Zij ook, denk ik. Want achter zo’n mondmasker valt echt nog weinig op te merken van éénder welke gezichtsuitdrukking. Van bijna de hals tot en met de neus is alles achter stof verdwenen. Je kan enkel hopen op mensen met uitzonderlijk sprekende ogen. Twinkelende ogen voor ja. Doffe ogen voor nee. Niet simpel. "Kleuren en een stukje knippen zeker?", vroeg ze me. "Graag", antwoordde ik met veel overtuiging. Daarbij mijn hoofd flink van boven naar beneden wiegend, om mijn woorden toch fysiek wat kracht bij te zetten. Dat aangroeiend nekmatje was ik al grondig beu. En de dagelijkse worsteling met de veel te lange sprieten rond mijn oren eveneens. Ik wou ze weg en zij wilden steeds opnieuw op de eerste rij zitten. Met allerlei discussies tot gevolg. Ik heb nochtans regelmatig met de schaar gedreigd, maar ze hebben me gelukkig nooit tot het gaatje gedreven. Bon, eens mijn nieuwe kleur lang genoeg de tijd had gehad om zijn intrek te nemen, mocht ik naar de wastafel. Voor het eerst in veel te lange tijd voelde ik nog eens vreemde handen op mijn hoofd. Zonder dat het strafbaar was of laakbaar of niet essentieel. Mits toelating van alle bevoegde partijen. Zalig. Zelfs het nat in mijn oren - wat ik anders inwendig luidruchtig verfoei - nam ik er deze keer met veel plezier bij. Vervolgens pakte de kapster haar schaar en begon ze aan het noodzakelijke knip- en oplapwerk. Vooraf waren er daarbij hele scenario's door mijn hoofd gepasseerd. Want met die rekkertjes van dat mondmasker erbij, toch geen sinecure dacht ik. Stel je voor dat ze die per ongeluk afknipt. Ik zag mijn maskertje in gedachten reeds meermaals alle richtingen uitvliegen. Maar nee, er zat al een hele nieuw techniek in haar vingers. Rekkertje vanachter het oor - met genoeg spanning om het voor mijn mond te houden - met de éne hand. In dezelfde hand een te knippen lok en de andere gewapend met een schaar. De weerbarstige sprietjes achter mijn oor vlogen alle richtingen uit. Tsjak-tsjak-tsjak. Genadeloos. Ik zat er met respect en bewondering naar te kijken. Rekkertje terug op zijn plaats en dan dezelfde procedure aan de andere kant. Precies of ze deed het al jaren zo. Ze was net tien dagen terug bezig. Het begin van dit artikel werd hier geboren: veerkracht. Als de mens één ding had getoond, tijdens deze hele periode, was het toch wel dat.  De kracht om iets te aanvaarden en zich aan te passen, gewapend met wilskracht en creativiteit. Van de grote zaken, zoals verplicht thuisblijven, tot de kleine dingen des levens. In het geval van mijn kapster was dit het opnieuw 'coronaproof' maken van alle grijze en ontplofte kapsels, op een veilige manier. Na het knippen werd er nieuw leven en wat volume in mijn haar geblazen en ik kon er weer tegen. Het was maar een paar centimeter aan lokken minder, maar toch voelde ik me verlicht.  

De dag erna had ik een afspraak bij het nagelsalon. Het was ondertussen een half jaar geleden, maar ik werd met evenveel warmte opnieuw verwelkomd. Letterlijk en figuurlijk. Want ook de temperatuur was zomers en het mondmasker opnieuw een moeilijke te verdragen gezel. Maar ook hier was alles tot in de puntjes voorbereid. Er hing een plexiglas tussen ons in. Enkel mijn handen - die ik buiten eerst flink had ontsmet, met een aangeboden product - gingen onder het glas door. Ik voelde me veilig en dus op mijn gemak. Voor het eerst in lang kon ik nog eens iemand de hand reiken. Terwijl mijn omhoog kruipende nagelriemen terug in hun bedding werden gestopt, hadden we tijd om gezellig bij te babbelen. Onze gezichten op minder dan een meter afstand van elkaar. Precies zoals vroeger. Enkel twee mondmaskers en een plexiglas van elkaar verwijderd. Toch deed het deugd om terug met iemand - buiten mijn bubbel - een face-to-face gesprekje te houden. Sinds lange tijd kon ik nog eens de kleur van iemands ogen zien. Vanop meer dan 1,5 meter wordt dat toch eerder gokken. Ondertussen werden mijn nagels terug in vorm gezet en een 'nieuw' zomers rood kleurtje aangebracht. Vrolijk, zoals ik er zelf van werd. Vervolgens mocht ik op de verzorgingstafel voor de nagels van mijn tenen. Ik nog steeds gewapend met mijn mondmasker en de schoonheidsspecialiste met een extra gelaatsscherm boven haar mondmasker. Ik begon al te blazen in haar plaats. Ze knikte bevestigend. Lastig dus. Maar ze deed fluks verder. De teennageltjes werden geknipt. Het bijkomende voordeel van zo’n 'face shield' - na het voorkomen van besmetting natuurlijk - was het gegeven dat wegspringende nageltjes vrolijk op haar scherm afketsten. Toch een pluspuntje, dacht ik dan. Even later stonden ook mijn teennagels te blinken van trots, in hun nieuw zwarte jasje. Mijn voeten werden vervolgens nog even ingewreven en de spanning uit de zool verwijderd. Klaar om er terug flink tegenaan te gaan in de 1,5 meter-samenleving.

Na twee dagen voelde ik me toch een beetje als herboren. En dankbaar. Voor de aandacht die 'vreemden' aan mij hadden besteed. Ja, het is hun beroep, maar je kon letterlijk voelen dat ze blij waren. Niet alleen omdat ze hun stiel opnieuw konden uitoefenen en een centje konden verdienen, maar ook omdat ze "hun klantjes" terug mochten ontvangen. De mensen die ze, na veel toewijding, terug blijgezind de wereld insturen. Corona of niet. Respect. Ook voor de beoefenaars van alle 'contactberoepen' die nu van 's morgens tot 's avonds mondmaskers en gezichtsschermen dragen om hun vak veilig uit te voeren. Want ook dat is zorgen voor een ander.

En nog meer respect voor de mensen in de zorgsector zelf - ziekenhuizen en woonzorgcentra - die zo hele dagen, verpakt als halve marsmannetjes, tegen het virus ten strijde trekken. Al sinds het begin van deze crisis, maar nu nog steeds en waarschijnlijk nog voor een tijdje. Niet alleen corona, maar ook de zomerse temperaturen, zullen hen nog zwaar op de proef stellen.         

Dus ... voor alle mensen die dagelijks zorg dragen voor anderen ... petje af.  Een dikke dank u wel maakt zich van mij meester.  (Silvy Van Osselaer)

31-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

In tijden van grote crisis verwacht je van staatshoofden groot leiderschap. Het boven zichzelf uitstijgen van die éne in het belang van velen. Met de kracht om te inspireren, communiceren en verenigen. Spijtig genoeg zie je in heel wat werelddelen sterk polariserende krachten aan het werk, met een stijgend aantal slachtoffers tot gevolg.

Verenigde Staten

Cijfers: 1.608.298 bevestigde gevallen van besmetting met het corona-virus - eerste plaats op de wereldrangschikking - 96.283 doden (Johns Hopkins University - 23/5/2020)

Donald Trump, president van de Verenigde Staten, tweet zich doorheen de coronacrisis. Januari 2020: alles volledig onder controle. De VS staat er geweldig voor. Februari 2020: het virus zal vanzelf verdwijnen. Als een klein wonder. Het is gewoon een "nieuwe hoax".  Maart 2020: de noodtoestand wordt afgekondigd. Er zouden 100.000 tot 240.000 mensen overlijden. Redden wie zich redden kan. Al de rest is natuurlijk ... "fake news".

Eigenlijk is het - volgens de president - een "eer" dat de Verenigde Staten zoveel gevallen van besmetting kennen. Dat wil enkel zeggen dat er massaal getest wordt in het land. Ik vraag mij af of de Amerikanen er even blij mee zijn ...

Ondertussen gaat "The Donald" verwoed op zoek naar een vaccin voor iedereen, die binnen de grenzen van zijn land woont. Al de rest zal even moeten wachten. We kunnen ook niet allemaal tegelijk bediend worden natuurlijk. Het éne leven is al wat meer waard dan het andere. Een mens moet zijn prioriteiten kennen.

Bovendien is het allemaal de schuld van de Chinezen. Zij zijn begonnen. Zij komen dus niet onmiddellijk in aanmerking. En al de rest kan misschien een badje in Dettol proberen. Ontsmettingsmiddel doodt het virus immers binnen enkele minuten. Dat is bewezen. Het wordt immers ook gebruikt voor zelfmoord. Wie niet wil baden, kan ook injecteren. Nog sneller. Allemaal toch heel waardevolle adviezen van een president, verantwoordelijk voor een 330 miljoen Amerikaanse levens.

De Verenigde Staten is dus in veilige handen, van een zelfverklaard "very stable Genius".

Brazilië

Cijfers: 330.890 bevestigde gevallen van besmetting met het corona-virus - derde plaats op de wereldrangschikking - 21.048 doden (Johns Hopkins University - 23/5)

Volgens Jair Bolsonaro, president van Brazilië, moet het corona-virus als "vermist" worden opgegeven in zijn land. Wie had dat ooit gedacht. Het is daar in rook opgegaan. Straf toch. Niet verwonderlijk dat Bolsanaro gekend staat als een groot bewonderaar van Donald Trump, de rots in de Amerikaanse branding. Het heeft de Braziliaanse president de bijnaam 'Trump van de tropen' opgeleverd. En iedereen weet, dat er in de tropen ook wel al eens iets verloren gaat ...

Van drastische quarantainemaatregelen - zoals in Europa - ziet hij het nut niet in. Mondmaskers en 'social distancing' zijn volgens hem eveneens taboe. Dit maakt hij de 210 miljoen Brazilianen dagelijks duidelijk door gezellige anti-lockdown-demonstraties te organiseren, waarbij hij vrolijk handenschuddend de deelnemers begroet.

Daarmee volledig ingaand tegen zijn deelstaatgouverneurs die - met de moed der wanhoop - de bewegingsvrijheid van hun inwoners wel proberen in te perken. Want in hun staten zijn de ziekenhuizen oververzadigd, liggen er levenloze lichamen opeengestapeld in koelwagens en trekken lijkwagens met coronaslachtoffers in lange file richting kerkhoven en massagraven.

Dat het dodental in zijn land dat van China, de oorspronkelijke corona-frontlinie, ondertussen meermaals overstijgt laat de president schijnbaar koud. "En dan? Wat verwacht u dat ik daaraan doe? Mijn tweede naam mag dan wel Messias zijn, maar ik kan geen wonderen verrichten." Nooit van het achtste gebod gehoord, vermoed ik.

Arthur Virgílio Neto - burgemeester van Manaus (hoofdstad van het Amazonegebied) - noemt de hele situatie "een absolute catastrofe" en een "horrorfilm". Ondertussen heeft de Braziliaanse president blijkbaar de rol van zijn leven te pakken. Een droomscenario. En zijn piek is nog lang niet in zicht. Voor het aantal slachtoffers van het coronavirus evenmin.

Rusland

Cijfers: 335.882 bevestigde gevallen van besmetting met het corona-virus - tweede plaats op de wereldrangschikking - 3.388 doden (Johns Hopkins University - 23/5)

In Rusland zijn er de afgelopen tijd drie dokters 'uit het raam gevallen' en een aantal beademingstoestellen spontaan in brand gevlogen. Niet handig bij het bestrijden van een pandemie, lijkt me. Zo krijg je natuurlijk tekorten.

De drie Russische artsen hadden zich de laatste tijd wel kritisch uitgelaten over de aanpak van de coronacrisis. Dat is niet lief. Een tekort aan beschermende kledij en personeel moet je nu ook niet overdrijven. Dat doen ze in andere landen ook niet.

Ook hier was het coronavirus nochtans lange tijd onder controle. Midden maart zei president Vladimir Poetin nog dat Rusland het corona-virus in zijn greep had. Drie weken later zei hij dat er "de facto geen epidemie" was. Waar hebben we dat nog gehoord? En toch steeg plots het aantal besmettingen en doden. Komt dat tegen ...

Rusland stuurde zelfs medische hulp naar het buitenland - waaronder Italië - aangezien zij wonderbaarlijk gespaard bleven.  Ondertussen is gebleken dat zo'n, in Rusland ontworpen beademingstoestel, al eens in brand wil vliegen. Niet zo handig wanneer je mensen in leven wil houden. Exporteren dus die dingen. Veilig weg naar het buitenland.

Het dodental blijft er al bij al uitzonderlijk laag. Kleine kanttekening ... de laatste tijd sterven er wel veel meer mensen dan normaal aan een longontsteking. Waarschijnlijk door tocht. En nu dus blijkbaar ook ... door onhandig naar beneden te donderen. Iemand moet dringend de ramen sluiten in Rusland. Dan is daar alles binnen de kortste keren opgelost.

Senegal

Cijfers: 2.976 bevestigde gevallen van besmetting door het corona-virus - 34 doden (Johns Hopkins University - 23/5)

Op 2 maart 2020 werd de eerste besmetting met het corona-virus vastgesteld in Senegal. Het land kon echter terugvallen op de ervaring die het had opgedaan tijdens de ebola-epidemie, die vanaf 2014 het Afrikaanse continent teistert.

Onder leiding van president Macky Sall werd er onmiddellijk een noodplan voor COVID-19 uitgerold, met al enige doelstelling: een uitbraak voorkomen. "We mogen niet wachten tot het virus ons overvalt. We moeten nu reageren", verklaarde de president toen.

De Overheid reageert snel en kordaat. Twee weken na de eerste besmetting volgen er al maatregelen. Scholen en universiteiten sluiten hun deuren, samenscholingen worden verboden en vluchten vanuit zwaar getroffen landen worden geannuleerd. Amper een week later gaan de grenzen volledig dicht en worden moskeeën gesloten. De noodtoestand en een avondklok worden uitgeroepen.

Contact tracing teams worden in stelling gebracht. Deze opereren vanuit 78 verschillende lokale gezondheidsinstellingen en sporen patiënten op tot in de kleinste dorpen van het binnenland. Wie positief test, moet twee weken in quarantaine. Daarvoor heeft het land haar opvangcapaciteit drastisch uitgebreid. Wie milde symptomen vertoont, kan zelfs in een hotel terecht. Vol pension. Voor drukbevolkte steden, waar 'social distancing' en zelfisolatie moeilijke realiseerbaar zijn, een welgekomen alternatief.

Het komt er nooit tot een volledig lockdown. Er is zelfs geen verplichting tot het dragen van een mondmasker. Wel wordt er sterk beroep gedaan op de gemeenschapszin. 'Social distancing' wordt door bevolking correct nageleefd.

In Senegal wordt 'Ubuntu' - een Afrikaanse filosofie die streeft naar verbondenheid - tijdens de crisis tot een levenskunt verheven: 'Ik ben, omdat wij zijn'. Solidariteit, medeleven en respect voor iedereen. Enkel de toekomst zal uitwijzen of dit volstaat en Senegal deze onvoorspelbare storm zonder al te veel verlies zal doorstaan.

24-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

Eén van de eerste stappen is het schuren van de ramen. Hierbij zijn er opties en voor een leek dus tegelijkertijd te veel keuze. Deurtje één ... met schuurpapier, in verschillende maten en korrels. Het harde werk, van lange adem. Deurtje twee ... opteren voor een schuurmachine, met schuurschijven of schuurbanden. Klinkt minder amateuristisch en vooral sneller. Ik heb immers meer dan één raam. Dus heb ik materiaal nodig en dat betekent alweer een uitstapje naar de winkel.  Nog steeds geen aantrekkelijk vooruitzicht in deze tijd. Aanschuiven, slalommen, ontwijken ... been there, done that.

Natuurlijk  - als ik lang genoeg wacht - kan ik tegen dan misschien letterlijk met de hand schuren. Na al dat wassen, zijn die er ook bijna klaar voor en kunnen gerust een aantal lagen én korrels missen. De rest van mijn lichaam heeft ondertussen ook genoeg van al die gratis scrubbeurten. Alweer iets om naar uit te kijken dus. En eveneens een niet-essentiële verplaatsing minder. Twee vliegen in één klap. Handig! (Silvy Van Osselaer)

23-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

Sinds Moederdag - zondag 10 mei - mogen we onze bubbel uitbreiden met vier andere mensen. Voor velen een moeilijke beslissing. Een zorgvuldig af te wegen en door te hakken knoop. Wie wel, wie niet. Kiezen werd tegelijk een beetje verliezen.

Mijn bubbelmaatjes werden de zus en haar zoon, mijn petekind. Buiten onze bubbel leven we volgens de nieuwe regels van de corona-maatschappij. We doen aan "anderhalvemeteren", handjes wassen, thuisblijven en mondmaskers dragen. Alles wat afstand creëert tussen ons, het virus en al de rest. Omdat het moet. Omdat het wenselijk is. In onze kunstmatige zeepbel kan alles: knuffelen, zeveren, lachen, dansen en feestjes vieren. Kortom ... genieten van het leven. Een terugkeer naar vroeger, in beperkte kring. Pluk de dag, want morgen is het weer helemaal anders. Het leven verandert deze dagen immers sneller dan het landschap. Tussen de ochtend en het ondergaan van de zon worden vrijheden beperkt; gaan er grenzen dicht en levens verloren. De koele realiteit. In onze bubbel is er plaats voor warmte en stabiliteit. Een oase om je even in terug te trekken.

Spijtig genoeg is die bubbel voor een heel aantal mensen gevaarlijker dan de realiteit. In april 2020 kreeg het telefoonnummer 1712 - de Belgische hulplijn bij vragen over elke vorm van geweld of misbruik - meer dan dubbel zoveel oproepen in vergelijking met dezelfde periode vorig jaar. In de meeste gesprekken ging het over kindermishandeling en partnergeweld.

In het buitenland triggerde de lockdown eenzelfde negatieve spiraal. Frankrijk kende een stijging van fysiek en seksueel geweld met meer dan 35%. In China kwam familiaal geweld drie keer meer voor dan ervoor. Ook het WHO - de Wereldgezondheidsorganisatie - waarschuwde voor een piek van huiselijke agressie. Meerdere Europese landen - waaronder ook Spanje en Groot-Brittannië - meldden meer aangiftes van interpersoonlijke gewelddadigheid tegen voornamelijk vrouwen en kinderen.

Met dezelfde kracht dat er voor de zieken een frontlinie aan zorgverstrekkers werd opgetrokken, viel voor de slachtoffers van huiselijke agressie hun eerste lijn - de veilige haven - volledig weg. Geen school of werk om even te ontsnappen. Geen sportclubs of verenigingen om een oogje in het zeil te houden. Geen vrienden of familie om even tot rust te komen.

Voor deze mensen werd "onze warme bubbel" een gevaarlijke luchtbel. Eéntje waarin ze nauwelijks op adem konden komen. Die ze liefst doorprikt zouden zien.

Voor de geweldplegers werd het een dankbaar hulpmiddel.  Niemand om een oogje in het zeil te houden. Niemand om de blauwe plekken en kneuzingen op te merken. Een droom voor zij die van slechte wil zijn.

"Blijf in uw kot" - de slagzin van deze coronacrisis - veroordeelde de slachtoffers tot een gevangenis, gecontroleerd door agressie en misbruik. De quarantaine werkt voor hen levensbedreigend. Wat hen moet scheiden van het virus, veroordeelt hen tot een stil en onopgemerkt lijden. Zonder mogelijkheid om te ontsnappen. Een tikkend tijdbom.

Naarmate de maatschappelijke onzekerheid zal toenemen en de sociale controle verder zal wegvallen, zullen meer een meer onstabiele huiselijke situaties veranderen in dampende kruitvaten. Waar slechts een kleine vonk nodig zal zijn om de boel te laten ontploffen. (Silvy Van Osselaer)

17-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

Gemakkelijk is het nooit. En kritisch blijven, is belangrijk. Eén van onze grootste vrijheden. Het in vraag stellen van alles. Een voorrecht, wat niet iedereen in deze wereld heeft. Maar vandaag leven we in onze eigen bubbel en dan krijg je opmerkingen, zoals "mogen wij nu echt maar met vier mensen afspreken?" Of "mogen wij nu echt niet naar ons tweede verblijf?" Op dat moment denk ik dat onze interne balans - lichtjes aangetast door opsluiting - een beetje in de verkeerde richting overhelt. Er is nog weinig ruimte voor dankbaarheid. Voor de kleine, maar waardevolle momenten in het leven. En vooral ... om wie we wel mogen zien. Speciaal vandaag op "Moederdag".

Deze week verscheen er op Canvas een nieuwe reportage van Rudi Vranckx, getiteld "Corona: de nieuwe frontlijn". Niets beter om het leven terug in het juiste perspectief te zetten. Er kwamen getuigenissen aan bod van mensen in Gaza, Congo, Syrië en Ecuador. Delen van de wereld die al langer gebukt gaan onder oorlog, armoede, afscheid en verdriet. Waar de dood bij wijze van spreken een abonnement heeft. En nu kreeg de man met de zeis nog wat extra hulp. Een echte sluipmoordenaar: het coronavirus. De verhalen deden naar adem snakken. Je zou er automatisch van naar de kast lopen om kaarsjes te laten branden. Dit was er één van ...

Ecuador. Een land in Zuid-Amerika, met als grootste stad Guayaquil. Thuis voor ongeveer 2,3 miljoen inwoners. Dichtbevolkt. Arm en herstellend van een zware economische crisis. Een kruidvat dus. Toen het coronavirus er toeslag en de mensen ziek werden, belden ze - net zoals hier - naar de dokter. Maar niemand nam de telefoon op. Toen de mensen zieker werden, brachten familieleden hen naar het ziekenhuis. Smekend om hun geliefden een bed te geven. Maar ze werden geweigerd. Toen de mensen stierven, belden ze naar elke bevoegde instantie om hun doden op te halen. Geen gehoor. In luttele tijd na de uitbraak was het volledige gezondheidssysteem er ingestort. En de leiding van het land afwezig.

Bewoners van Guayaquil moesten hun overledenen dagenlang thuis bewaren. In een verzengende hitte, vergezeld door verrotting, stank en ziekte. De doden, samen met de levenden onder één dak. Generaties bij elkaar, in kleine en overbevolkte huisjes. Uiteindelijk werden ze door nood gedwongen om de lijken van hun gestorvenen zelf te begraven, verbranden of op straat achter te laten. In kartonnen doodskisten. Verpakt in plastiek of een deken. Als vuilnis gedumpt. Om nog later uiteindelijk te worden opgehaald door vrachtwagens, die hen afvoerden naar een leeg stuk land ... gevuld met verloren zielen. In naamloze graven. Zonder laatste rustplaats, voor familie om te bezoeken.

Volgens officiële cijfers zijn er vandaag - zondag 10 mei - 29.071 gevallen van besmetting en 1.717 doden in heel Ecuador. In de reportage van Rudi Vranckx gaf de minister van volksgezondheid echter toe dat het werkelijke aantal veel hoger ligt. Waarschijnlijk rond de 350.000 besmette mensen in Guayaquil alleen al. Geschat, want testen zijn er niet of toch niet voldoende. Er is geen beschermende kledij voor de zorgsector. Geen intensieve zorg voor alle zieken. Geen zuurstof voor mensen zonder adem. Geen bedden om menswaardig in te sterven. Sterven doe je daar overal. In het ziekenhuis, wachtend op de parking en thuis. Het aantal doden weet niemand.

België heeft een bevolking van ongeveer 10 miljoen inwoners. Vandaag - zondag 10 mei - hebben wij 53.081 bevestigde gevallen en 8.656 doden. Wat hoog is, dat laatste cijfer. Waar we soms ook over klagen. Het is te hoog naar schatting. Te inclusief. Maar hier telkt elke dode wel mee. De maximale capaciteit van onze intensieve zorg werd in de eerste golf - gelukkig - niet bereikt. Iedereen kreeg een bed. Iedereen kreeg de best mogelijke zorg. Wanneer wij bellen ... zal iemand de telefoon opnemen.

Niets is perfect, maar alles kan veel slechter. Nu het nieuws niet langer over de grenzen heen gaat, zien wij nog enkel onze eigen wereld. Onze eigen kleine bubbel. En die is soms grijs en donker. Maar over de grenzen heen is het licht voor heel wat mensen al lang verdwenen.

Dus ... een beetje dankbaarheid. Voor wat we vandaag wel hebben. Voor de mensen die we graag zien. Voor de extra geliefden die we vandaag in onze "sociale bubbel" mogen verwelkomen. Voor zij die vandaag kunnen vieren en gevierd worden. Want niets is voor altijd en voor velen kan dit nog enkel in herinnering. (Silvy Van Osselaer)

Gelukkige Moederdag!

10-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

"Runshoppen" ... dat woord trekt toch onmiddellijk alle goesting weg uit het begrip shoppen. Shoppen doe ik graag samen & op het gemak. Rustig rondkuieren. Babbelen en lachen. Iets passen. Elkaar keuren. De aankopen vieren met een etentje. Kortom ... gezelligheid troef. "Slow shopping" dus. Maar niet in deze Corona-tijden. "Runshoppen", maar dan zonder running mate.

"Runshoppen" ... gaan ze begeleiden via looplijnen, coaches, checkpoints en dergelijke meer. Is er nog iemand die het gevoel krijgt dat we aan de start gaan staan van een loopwedstrijd? Hopelijk krijgen we dan toch een medaille aan de meet.

"Runshoppen" ... geeft mij immers onmiddellijk het gevoel dat ik toch beter had getraind in deel één van de lockdown.  En dat ben ik enkel in het tweede deel van het begrip. Zonder conditie lijkt dit plots een onhaalbaar gegeven. Wie wil er nu staan zweten als een otter in een pashokje, vlak voor het aantrekken van bijvoorbeeld een "skinny jeans"? Of zo'n kledingstuk met een kleurtje waar je echt alles op ziet. Terwijl je staat te hijgen als een paard, met dat mondmasker op. En een winkelbediende aan het hokje voorzichtig blijft informeren of 'het nog lukt daar binnen'? Nee, maar mits een liter extra vocht en een zuurstoffles overleven we het wel.

"Runshoppen" ... komt er dan iemand met een timer naast mijn paskamer staan, terwijl ik het wereldrecord kledingwissels probeer neer te zetten? Zo’n kleedhokje is immers al een uitdaging op zich. Overbelicht en veel te klein, waardoor de muren op je af lijken te komen. Zeker wanneer je het uitverkoren item net met veel moeite over je hoofd hebt getrokken en dan plots merkt dat die mouwtjes veel te smal zijn en de uitgang langs boven totaal verdwenen. Je vervolgens als een halve slangenbezweerder staat te dansen om jezelf terug te bevrijden en daarbij vrolijk van links naar rechts tegen de muren klotst. En nu dus zo snel mogelijk, terwijl er nog twee artikels op kapstokjes hangen te wachten.

"Runshoppen" ... wil ik bovendien in zo’n hokje staan waar al twintig anderen voor mij dezelfde hachelijke ervaring hadden? Dit terwijl ze kronkelend en zweterig hun DNA en andere verwanten stonden te verspreiden? Zo graag wil ik nu ook niet immuun worden hoor.

"Runshoppen" ... welke outfit trek je daarvoor aan? In elk geval kledij die je in een recordtempo kan verwijderen en jezelf terug aanmeten. Misschien best op voorhand thuis even oefenen, met de chronometer erbij. Voorbereiding is alles. En enkel dat wat past bij loopschoenen. Want die ga je ongetwijfeld nodig hebben.

"Runshoppen" ... moet ik dan al een keer op voorhand mijn neus tegen de etalages gaan parkeren? Om de plattegrond van de winkels te bestuderen? Om te zien welke veiligheidsmaatregelen er gelden? In welke richting ik moet vertrekken en finishen? Of er een wachtzone is aan de deur, zodat ik ongemerkt wat kan stretchen voor het mijn beurt is. Niemand wil immers in een kramp schieten vlak na de start. En wanneer ik mijn spurt dan toch overhaast in de verkeerde richting trek, word ik dan halverwege onderuit gehaald door een Corona-bodyguard?

"Runshoppen" ... no sweat voor de snelle beslissers, maar een drama voor de twijfelaars. In deze tijden ook allemaal noodgedwongen op stap zonder hun "running mate". Die persoon die weet welke kleur bij hen past. Die weet wat hen flatteert en de knoop doorhakt wanneer de beslissing onmogelijk wordt. Nu hoor je enkel: tiktok - tiktok - tiktok. Nee, niet de app, maar de wegtikkende tijd. Met als enige referentie een winkelbediende, die misschien nog twee maanden aan commissie heeft in te halen. Alles gaat er natuurlijk goddelijk uitzien. Behalve wanneer je thuis komt.

"Runshoppen" ... ga ik na het zuurstoftekort - bij gebrek aan conditie en half gewurgd door een aantal kledingstukken - me de code van mijn bankkaart nog herinneren aan de kassa?

Maar goed, geen stress. Het is belangrijk om alles ontspannen aan te vatten. Mits de juiste fysieke, mentale en vestimentaire voorbereidingen en misschien een valium vlak voor 't vertrek, moet dit zeker lukken. Wat is het alternatief?

Lekker thuis blijven en alles online bestellen. Geen extra training nodig.  Geen tijdslimiet. Mijn living is mijn paskamer. Via video chat kan ik hulp inschakelen. Daarna twijfel ik nog zolang ik wil. Zelfs over de kaart waarmee ik wil betalen. En ... Corona-proof. Sold! (Silvy Van Osselaer) 

09-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76