Nog anderhalf uur en ik begin nu echt zenuwachtig te worden. Vandaag vertrek ik voor 3 weken en dit is de eerste keer dat ik zolang van huis ga zonder mijn man en dochter.
Ik ga een tijdje bij mijn grootouders logeren, Moeke en Voke zoals ik ze al van kinds af noem. Sinds moeke de diagnose 'alzheimer' kreeg wonen ze in bij mijn tante maar die vertrekt nu voor 3 weken op reis en ik ga, samen met mijn zus, daar tijdelijk inwonen om de zorg op ons te nemen. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee wat me te wachten staat. Tot nu toe heb ik het verloop van haar ziekte vanuit de rand meegemaakt, wanneer we eens op bezoek gingen of op een familie feestje... of van 'horen vertellen', maar nu ga ik het van dichtbij beleven. Iedereen zegt me dat het allemaal wel zal meevallen, dat ik er niet alleen voorsta want zus en Voke zijn er ook nog, maar een stemmetje diep van binnen waarschuwt me dat ik het niet moet onderschatten. Wat weet ik nu af van de zorg voor een bejaarde? Wat weet ik nu van alzheimer? (ik heb het zelfs verkeerd gespeld in de titel van mijn blog, hahaha dat moet ik nodig veranderen!)
Waarom doe ik dit? Niet omdat het niet anders kon, niet omdat er geen andere oplossingen waren, niet omdat mijn moeder niet voor haar eigen moeder wil zorgen, niet omdat het moet... maar omdat ik het wil.
Moeke is er altijd voor mij geweest, ik heb als kind elk weekend en elke vakantie bij haar doorgebracht, ze heeft me zo goed als opgevoed en nu krijg ik de kans om iets terug te doen, ook al beseft ze het misschien niet meer en ook al is ze niet meer diezelfde persoon als vroeger... Ik hou meer van mijn grootouders als van mijn eigen ouders. De volgende drie weken worden er om te koesteren en ik neem de kans nu ik ze krijg. Wie weet hoelang nog voor die kansen voorgoed voorbij zijn.
Nog een uurtje voor vertrek... Natuurlijk is dit net de dag dat ik ongesteld ben geworden en daardoor veel te veel emotie voel dan nodig. Ik heb het nodige gesnotter voor vandaag wel gehad. Om eerlijk te zijn had ik niet verwacht dat het me zo zwaar zou vallen om van huis weg te gaan. Man en dochter komen twee maal per week op bezoek, maar hier thuis zullen ze hun plan moeten trekken. Zelf winkelen, koken, wassen, enz ... ik zie dat nog niet van een leien dakje lopen. Mijn allerliefste puberdochter doet er een beetje onverschillig over maar toen ik daarnet de traantjes in haar ogen zag blinken voelde ik me toch echt schuldig... en net nu volgende week de school terug begint.
Ach, we zullen wel zien hoe het loopt, dag voor dag en de problemen aanpakken wanneer ze zicht voordoen. Ik ga dit doen, Ik kan dit, en ik ga er het beste van maken.
