In de psychiatrie terechtgekomen op 66 jarige leeftijd, tengevolge van een niet werkende samenleving met gehuwde vrouw. De ene mens is de andere niet, we hebben allemaal onze fouten, maar je kan niemand programmeren zoals bij een robot. Dit proces groeide jaren aan een stuk tot wie ik nu ben. Ik moet mezelf terugvinden wie ik was en wie ik ben, vandaar de opname in de psychiatrie. "DAGBOEK 66".
Het eerste gevoel wat mij opkomt is " verlossing ". Na een paar onderzoeken kom ik op de kamer terecht, een sobere kamer, anders of in een ziekenhuis,
geen tv, maar dat kan je doen in drie andere lokalen, of leefruimtes. mijn kamergenoot is een Arabier, gelukkig is er geen probleem om je verstaanbaar te maken via google translate. Het was voor mij allemaal wat verwarring. Ik krijg een rondleiding, alles komt neer op rust, therapie en ontspanning, want er is chaos in mijn hoofd, en dat moet met de therapie die ze hier hebben terug goed komen. De opwinding en de stress zijn al met mate verminderd, omdat de druk van thuis er niet meer is. Half zes, ik krijg voor de eerste maal het avondeten, veel trek heb ik niet, maar toch drie boterhammen met beleg kan nog wel. Na het avondeten komt er een leegte, lig op mijn bed proberen mijn hoofd leeg te maken " moeilijk ". Dan maar naar de leefruimte om een koffie, en kom ik op het idee een dagboek te schrijven. Ik kom terug op mijn kamer en schrijf gewoon wat mij opkomt, wat ik voel en van het gebeuren hier. Oke dit staat er op, even tv kijken met een koffie, een pilletje afhalen op verpleegpost, het is negen uur ik ben moe en gaat slapen.
Wakker worden in een vreemd bed, nog even bekomen, het is 7u30, na een nogal goede nacht. Een nieuwe start, eerst wassen en om 8u het ontbijt, even rustig zitten nadenken wat ik kan doen. Ik kan veel dingen doen, mijn handgeschreven dagboek op wordpad zetten, ik schrijf ook gedichten, en maak ook animatiefilmpjes op mijn laptop, maar op dit moment heb ik er niet veel zin in, misschien omdat ik nu wel vol twijfels zit, en onrust voor wat komen gaat, niets van zelfvertrouwen, want alles was voorheen voor mij geprogrammeerd, het is precies alsof ze in een robot een andere chip hebben gestoken, en de robot bij wijze van spreken verloren loopt omdat hij die chip niet begrijpt, en dus van niets zeker is. Het enige wat ik mezelf opleg, is mijn dagboek aanvullen, omdat ik me beter voel als ik het van mij af kan schrijven. Kort voor het avondeten heb ik afspraak met de dokter, het is een rustgevend gesprek, met een doel voor ogen. wij zullen u helpen uw doelstelling te bereiken, terug zelfvertrouwen en mijn eigen" ik" terug vinden. Een nieuwe start alleen te gaan wonen. Om 12u, het middagmaal, eten is voor mij altijd al een opkikker geweest, ik eet graag, en bijna alles. Daarna ga ik naar de leefruimte met een koffie wat tv kijken, op mijn kamer vul ik mijn dagboek handgeschreven aan, Ik heb vandaag twee sms gekregen van mijn vrouw, vriendelijk, en ze is er het mee eens dat we appart gaan wonen. rond half tien ga ik naar de verpleegpost om pilletje te halen, en ga zo de nacht in. toch al met een gerust gevoel.
Toch met goeie moed wakker worden, na het ontbijt heb ik zin om te schrijven. Maar voor ik het vergeet was er deze nacht een probleempje met de Arabier met iemand van de nachtverpleging, terwijl ik nu aan t`schrijven ben laat hij mij een tekst zien op translate" sorry voor deze nacht " nam zijn spullen, en vertok. Het is een raar gevoel, ik weet niet of er bezoek komt, eerlijk gezegd liever niet, ik wil eerst wat bezinnen, en mijn hoofd leeg maken. Ik heb ondertussen vernomen dat mijn vrouw dinsdag 3 september me komt bezoeken. Ik weet niet wat er zich op het thuisfront afspeelt, maar een ding is zeker, en dat is dat we appart gaan wonen, en daar is mijn vrouw het over eens sinds het laatste telefoontje, appart te wonen. Voor het middageten is er puree met vol au vent, toch wel lekker, eventjes rust, een koffie drinken, op tv is er Spa- Francourchamp in de leefruimte. Ook eventjes stilstaan bij dodelijke crach van gisteren zatedag 31 augustus. Nu ik dit aan het schrijven ben alles met handschrift, heb ik op laptop een blog aangemaakt, en ook een E book om dit dagboek digitaal te maken. Na het avondeten ben ik bezig de eerste pagina van mijn dagboek op wordpad te schrijven, om het daarna op blog te zetten online. Ik heb me ook op vtm go geregistreerd, want Lili en Marleen wil ik niet missen,
want in de leefruimte staat de tv, negen op de tien op een ander programma, er zijn alternatieven genoeg daaromtrend. De Jef van Ida doet je problemen voor een half uurtje vergeten. Een goede afsluiter voor een goede nachtrust, na het afhalen in de verpleegpost voor een pilletje.
Eerste schooldag, ook leek het voor me als een nieuwe job. Om 9u15 de eerste ergo therapie, een samenkomst van patienten rond een grote tafel in de groep "O", " onderzoek " ook obseveren, waaronder ik dus ook behoor. Er worden drie vragen gesteld aan elk van de patienten, 1 Hoe voel je je vandaag. 2 Heb je het gevoel dat je hier beter wordt. 3 Wat zijn je doelstellingen. Wat mij betreft op de eerste vraag, voelt het voor mij als verlossing, en voel me hier op dit moment beter, wat de tweede vraag betreft. De doelstellingen op de derde vraag is, dat ik mezelf wil terugvinden, wie ik was, en ik in die persoon de psychiatrie wil verlaten,
en alleen te gaan wonen, dat niet wil zeggen dat ik eenzaam ben, ik heb vrienden vriendinnen, maar liefst geen relatie in de nabije toekomst. Het gesprek duurde ongeveer een uur over gans de patienten. En was het dus tijd een koffie te drinken, dat is voor mij ook een opkikkertje. Op mijn kamer schrijf ik verder met handschrift in mijn dagboek, toen er plots op de deur werd geklopt.
Ik kreeg een nieuwe kamergenoot, deze keer een nederlands sprekende limburger, na een kennismaking had ik het gevoel dat het goed zit. Om 15u doen we een groepswandeling van een uur. Na de wandeling heb ik een gesprek met het sociaal secretariaat,
want die steun kan ik gebruiken om te zoeken naar appartement, want mijn zelfvertrouwen moet ik terugvinden, en mijn twijfels wegwerken.
Die wandeling doet zeker goed, en dat zal ook wel zo zijn voor alle patienten, maar ook heel belangrijk dat je met jezelf wat doet om eruit te komen, en voor mij is dat schrijven. We kunnen terug beginnen aan het avondeten. Ik ben online beginnen zoeken naar appartementen die in mijn prijsklasse liggen, toch een tweetal gevonden die ik opgeslagen heb. De rest van de avond nog famillie kijken op vtm go. in de leefruimte een koffie drinken en nog wat meekijken naar tv, en terug bedtijd, na een pilletje te hebben afgehaald op verpleegpost.
Niet zo goed geslapen, om 4u wakker geworden, vanaf dan gewoeld, en lichtjes ingedommeld. Om 7u15 opgestaan, gewassen en naar het ontbijt met met mijn kamergenoot. Om 9u15 is er bezigheidstherapie, die voor mij onderbroken wordt door een gesprek met de psychiater, mijn zelfvertrouwen en twijfels. Het is dus duidelijk dat ik niet moet twijfelen aan mijn doelstellingen, op zoek gaan naar appartement, en me financieel veilig stellen tegen de schulden van mijn vrouw en haar ex. Vanaf woensdag, morgen dus ga ik over naar de stabilitietsgroep, en kan ik in de voormiddag groepskoken meedoen, hetgeen ik zeer graag doe, vermits ik een jaar in Oostende in 2004 kokschool heb gevolgd. Het is 10u45 en we hebben bespreking over de evaluatie hier, zo te zien bij de bespreking zijn er tal van patienten met psychische problemen, ieder van eigen aard, en ieder probleem heeft een eigen aanpak nodig, een ingewikkelde materie als je het mij vraagt. Het is ondertussen al weer tijd geworden voor het middagmaal, biefstuk puree met salademix, van het eten niet te klagen. Toch wel wat opwinding vandaag, want mijn vrouw komt om 16u op bezoek, en er moet gepraat worden.
Precies om 16u komt ze aan met de buurvrouw, we hebben kunnen praten, en gaan appart wonen, zonder moeilijk te doen, of ruzie.
Ze is bereid daar in mee te gaan, voor mij al een hele geruststelling om als vrienden te kunnen leven, en mekaar niet te moeten ontwijken.
Na het bezoek ga ik eten, dit is hier altijd vanaf 17u30, terug op mijn kamer schrijf ik het dagboek bij handgeschreven. Morgen terug een belangrijke dag, k heb afspraak met notaris wat er me te doen staat met die schulden van mijn vrouw en haar ex. Voila, nu terug een koffie drinken, famillie kijken, nog wat meepikken van de voetbal, de vrouwelijke rode duivels tot half time. naar de verpleegpost een pilletje, en slapen.
De dag begint zoals altijd, maar nu in de stabiliteits groep, het woord zegt het zelf,zichzelf stabiliseren. Na het ontbijt even wandelen in de gang, en dan om 9u15 groepskoken. Dit gebeurd eenmaal per week. Het menu is als voorgerecht, broodje italiano, hoofdgerecht, balletjes in provencaalse saus met frietjes. en als dessert tirammisou. Ik sta in voor de balletjes. Het is een leuke ervaring terug in de keuken te koken, hetgeen ik in de toekomst als ik alleen woon terug zeker ga doen. Het heeft ons allemaal gesmaakt, om 12u is alles opgeruimd. en vrije namiddag. Om 14u30 vertrek ik op afspraak bij de Notaris om een regeling te treffen betreft die schulden van mij vrouw,
Als mijn domicilie veranderd is hoef ik mij geen zorgen te maken, ik kan in noodgeval een kwijtschelding aanvragen. Dat is al een geruststelling.
Terug in het ziekenhuis is het terug tijd voor het avondeten, we doen het stap voor stap maar ben nog bang van het huurcontrakt waaraan ik nog gebonden ben van de sociale woningen. Maar we zien wel. Nu mijn dagboek handgeschreven aanvullen, een koffie drinken in de leefruimte, en wat tv kijken. bij de verpleegdienst pilletje innemen en hopen op goede nachtrust.
Een nieuwe dag, een zorg minder, namelijk de regeling met de notaris wat berteft die schulden van mijn vrouw en haar ex. De inkt van mijn pen is leeg, dus dan maar met de bic verderschrijven. om 9u15 ergotherapie, in deze therapie hebben we gepraat over gevoelens, een praatgroep waarvan iedereen aan een ander psychologisch syndroom lijdt. Het gaat om angsten, verdriet, bang van toekomst, het niet meer zien zitten. In mijn geval, mijn zelfvertrouwen terugwinnen, en twijfels wegwerken, zodat ik terug vast in het leven kan staan zoals ik vroeger. De tweede fase van de therapie geeft de therapeute een onderwerp aan, het is me opgevallen dat de start van het gesprek moeilijk op gang komt, het doel van de therapie is niet wat er gezegd wordt, maar de therapeute observeerde wie het meeste inbreng heeft in het gesprek over het onderwerp, ik zit er zo wat middenin. Voor het middagmaal is er spaghettie bolognaiase. Op mijn kamer gekomen krijg ik bezoek van de psychiater om op een tablet drie vragenlijsten in te vullen, het ging allemaal over gevoelens, en situaties van alledaagse dingen, van het leven. In de bewegingstherapie heb ongeveer driekwart uur gefietst op home trainer. Een koffie drinken in de leefruimte, de tv staat toevallig op de ronde van spanje, Filip Gilbert wint de rit. Mijn dagboek aanvullen en op blog zetten tot aan het avondeten. S`avonds in leefruimte wat tv kijken met een koffie, u moet weten dat de koffie decafine is, want er gaan hier liters koffie voorbij op een dag. En de dag is weer voorbij, een pilletje op verpleegpost en gaan slapen.
Het is al een week geleden dat ik hier opgenomen ben, om 9u15 is er therapie, en de vraag is, hoe de week verlopen is. Ik heb ondertussen al begrepen dat er patienten zijn met een groter psychisch probleem, of stel ik me weeral ter zijde om mijn probleem te minimaliseren. Maar een ding staat, vast psychiaters en therapeuten nemen elk geval vakkundig aan om de doelstellingen van ieder patient te verwezenlijken, hoe zwaar ook de aard van de psychische problemen mag zijn. Ik heb de week ervaren, tot rust komen, bezinning, logisch nadenken om mijn doelstelling te bereiken met behulp dus van de psychiater en therapeuten. De psychiater laat me de beoordeling zien van de electronische vragenlijst, het is een handig instrument om aan te tonen wat voor een persoon iemand is, zo weten de dokters, psychiaters, therapeuten beter de kern van de psychische aandoening. Dat is wat ik denk. Deze middag eet ik een visstoofpannetje met rijst, heel lekker. Morgen komt mijn vrouw terug op bezoek, en ben ik terug wat zenuwachtig, want we moeten het hebben over de financiele kern van de zaak, je moet weten, al mijn inkomsten gaan naar haar rekening, in het kort gezegd ik heb geen enkele euro theoretisch gezien, alsook de erfenis van mijn ouders zeven jaar geleden, zijn op haar rekening gekomen, je kan zeggen, wat stom om dat te doen, misschien heb je gelijk, liefde is blind, en ik heb het ter goeder trouw gedaan. Nu heb ik een eigen rekening, en morgen dus moeten we die financiele zaak bespreken. De psychiater is er van op hoogte van het gesprek, ik wil hier geen discussie, als er geen akkoord is dan doen we het via een bemiddelaar. Hopelijk komen we morgen tot een eerlijke compromie. Ik ga dus ook maandagnamiddag 9 september naar het kempisch tehuis, om me uit het huidig huurcontract te trekken waar ik nu samenwoon met mijn vrouw, en een aanvraag te doen voor een appartement te huren met een slaapkamer in de omgeving waar ik nu woon. Om 13u30 is er relaxatie, een voorlezing waarin een toestand van rust je laat meeslepen in het verhaal. Het voelt ontspannen aan, maar sommige patienten gaan diep in de rust, misschien is het de zenuwachtigheid voor morgen, het bezoek van mijn vrouw om tot een overeenkomst te komen. maar toch voelde het goed aan.
Dit is de laatste therapie van de week, dus heb ik tijd om te schrijven, mijn dagboek handgeschreven aanvullen, stuk voor stuk op wordpad zetten op laptop, en ook heb ik een blog aangemaakt "dagboek 66 " en de geschreven documenten plaats ik dus ook op dat blog. Nu ga ik wat koers kijken,
de ronde van spanje, tot tegen het avondeten. Na het avondeten schrijf ik nog wat op wordpad, kijk famillie, en niet vergeten te supporteren voor de rode duivels tegen San Marino. Het is niet zo een goed resultaat, al hebben ze gewonnen met 0-4, het blijft toch altijd de eerste tegen de laatste van de wereldranglijst. Maar oke zullen we dat rap vergeten, en uitkijken maandag tegen Schotland. En nu een pilletje halen naar de verpleegpost en slapen.
Twee belangrijke dagen van bezoek, vandaag komt mijn vrouw, en spreken we over financiele afspraken, en morgen komt de jongste dochter van mijn vrouw op bezoek. en twee kleinkinderen van mijn vrouw, de jongen is achttien, en het meisje is tien jaar. Het eerst waar ik s` morgens zin in heb is koffie, het is 7 uur, ik ga me wassen en kijken of er koffie moet gezet worden in de leefruimte, maar dat is al gebeurd, er zijn hier een paar vroege vogels die met het krieken van de dag opstaan. Deze voormiddag ga ik pagina´s van mijn handgeschreven dagboek op wordpad zetten, zo verdrijf ik beetje de spanning voor deze namiddag, alhoewel ik deze week al te horen kreeg van mijn vrouw," ik laat je niet vallen ", het gaat toch om een redelijk bedrag, aangaande de erfenis van mijn ouders. Dus toch al een kleine geruststelling. Om ongeveer 14u komt mijn vrouw toe op de kamer, we omhelzden mekaar, ze had nog wat spullen bij die ik nodig had en we trekken samen naar het cafetaria, om bij een koffie over de zaak te spreken. We zijn tot een akkoord gekomen zonder discussie, want dat wilde ik hier zeker niet, mits nog een kleine nuance komen we tot een eerlijk akkoord. Nu ken ik mijn startkapitaal, en kan ik kijken voor een appartement die past in mijn prijsklasse als gepensionneerde. Ik heb ook een budgetplanner op mijn laptop geinstalleerd, omdat het voor mij gemakkelijker is voor een maandelijks overzicht. Ik ben niet zo administratief ingesteld. Na haar vertrek ben ik met een gerust gemoed een koffie gaan drinken, en de hele zaak even uit mijn hoofd zetten. Na het avondeten schrijf ik mijn dagboek met handschrift verder. Er wordt op deur geklopt, mijn kamergenoot krijgt bezoek van zijn vriendin, en nodigde me uit een tas koffie te drinken in het cafetaria, het was een aangenaam gesprek, en wat afleiding kan ik wel gebruiken. terug s´ avonds wat tv kijken met een koffie, en na een pilletje met een nogal gerust gemoed gaan slapen.
Het is 7u s´ morgens; ik sta op, en ga me wassen, en even kijken of er koffie moet gezet worden in de leefruimte, maar blijkbaar zijn er al vroegere vogels die de koffie hebben klaargezet, daaromtrend is er een goede samenwerking. Nu ga ik me even bezighouden met het programma budgetbeheer op mijn laptop, nu ik alle financiele gegevens heb wat betreft mijn persoonlijke rekening, even zoeken maar het valt goed mee om het te begrijpen, en algauw kun je een duidelijk maandelijks overzicht hebben. Na het middageten is het afwachten op het bezoek. Eerst nog een koffie drinken in de leefruimte. ik schrijf nog wat verder in mijn dagboek op mijn kamer, de deur staat op een kier, toen ik een klein meisje zag voorbijlopen, ik zie dat het de kleindochter is van mijn vrouw, ze had me ook direct op mijn bed zien zitten, en riep, " hier ligt Opa " gevold door de jongste dochter van mijn vrouw, haar echtgenoot, zoon, en mijn vrouw. Het jongste meisje is 10 jaar en had voor mij een heel mooie tekening gemaakt, haar broer, dus ook de kleinzoon van mijn vrouw is 18 jaar. Het was een warm onthaal. Na wat spullen te hebben uitgewisseld, gaan we naar het cafetaria en hebben we een gezellige twee uur samengezeten, gezellige babbel. Rond 15u30 nemen we afscheid, en heb ik terug een goed gevoel. Vol goeie moed schrijf ik verder in mijn dagboek, mijn kamergenoot heeft bezoek van zijn vriendin met zoon, en nodigden me terug uit een koffie te drinken, dat sla ik niet af. En zo worden er wat over onze problemen gebabbeld, en het is misschien wel goed even te praten met buitenstaanders, die ook psychische problemen hebben van andere aard. En zo zijn we aan het avondeten gekomen, en schrijf ik verder op mijn kamer in mijn dagboek, en zeker vanavond Lili en Marleen niet vergeten, dat maakt mijn zondag helemaal goed. Dan rest er alleen nog de verpleegpost die mij een pilletje heeft oom de nacht in te gaan.
Mijn kamergenoot is al vroeg op, om te kijken of er koffie moet gezet worden. Ik sta op, het is zeven uur, was me, en ga een koffie drinken in de leefruimte, afwachtend op het ontbijt dat er aankomt altijd om acht uur. Ik heb terug een doel vandaag, in de namiddag naar het secretariaat gaan van de sociale woningen waar ik een woning huur samen met mijn vrouw om zaken te regelen. Ik heb een telefoonnummer gekregen van de jongste stiefdochter betreft een appartement te huur, ik nam contakt op met de eigenaar, en vertelde me dat het pand overgegeven is aan een makelaar.
De eerste therapie van de week is, hoe is je weekend verlopen. In mijn geval nogal goed, voor sommige patienten gaat het soms wel iets moeilijker, ook al gaan ze eens naar huis. Wat mij betreft blijf ik voorlopig hier. Ik ben aan het schrijven in afwachting dat ik kan vertrekken naar het sociaal secretariaat van de sociale woningen. Aangekomen moet ik in bureel zes zijn, een jonge man is nog voor mij, maar gelukkig duurt het niet lang,
want ben wel wat zenuwachtig wat ze gaan zeggen over de regeling. Ik ga het bureel binnen, en de man vraagt; Wat kan ik voor u doen, ik doe mijn verhaal; Ik ben in de psychiatrie na een breuk met mijn vrouw, Ik wil me dus uit het huurcontract trekken en me opgeven voor appartement met een slaapkamer. De man fronste zijn wenkbrauwen even, en antwoordt; Je kan je uit het huurcontract trekken door een brief te schrijven waarin je jou opzeg doet, de periode van opzeg duurt drie maanden, wel kun je formulieren invullen voor nieuwe aanvraag, maar je staat terug onder op de wachtlijst. Dat is het dus, in mijn auto zit ik voor me uit te staren, op dat moment kon ik niet rijden, omdat ik geen uitweg zag voor de komende drie maanden. Ik kan niet anders dan mijn vrouw bellen, ik vertelde de situatie, en maakte haar duidelijk drie maand bij haar te overbruggen mits goede afspraken. Er is geen tegenstand en gaat ermee akkoord, maar de afspraken moeten natuurlijk nog gemaakt worden.
In het psychiatrisch centrum maak ik een voorstel die ik morgen ga voorleggen om het komende weekend, een weekend naar huis te gaan om te kijken hoe het aanvoeld drie maanden te overbruggen. Mijn kamergenoot heeft bezoek van zijn vriendin, en nodigden mij uit een koffie te drinken in het cafetaria, ze wisten ongeveer de situatie van mij, en vroegen hoe het was geweest voor uw huurcontract, ik doe het verhaal en ze hoopten voor mij dat het lukt. Meteen zeggen ze, we zullen jou eens een dag uitnodigen, en toonden een paar foto´s, ik keek verbaasd, een paardenfarm met oprit als dreef, een dierenboerderij, en een chalet midden in de natuur. Ik ben wel verrast, en zei; Als ik op mijn eigen stek ben kom ik zeker een af. Ik krijg spontaan hun email adres om contact te houden. En nu terug klaar voor het avondeten. Op mijn kamer heb ik heel wat te schrijven over wat vandaag is gebeurd. En vanavond voetbal " Schotland- Belgie ". En ze hebben het fantastisch gedaan de rode duivels, 0-4. En zo kunnen we terug een pilletje halen in de verpleegpost om te gaan slapen.
Vandaag, bezigheidstherapie, maar dat doe ik graag.Grootste deel van de dag probeer ik te schrijven, soms moet ik mezelf wel een stootje geven wanneer ik even in een dipje zit, maar met schrijven gaat dat over. Ik verwacht nog iemand van de psychiater om mijn verhaal te doen betreft het weekend naar huis door te brengen om afspraken te maken en hoe het aanvoelt aangaande de overbrugging bij mijn vrouw, maximum drie maanden. in de groepstherapie van de namiddag was nogal moeilijk om alles te verwoorden, hoe kun je duidelijk omschrijven wat er in je omgaat, toch begrijpt de therapeute waar je naar toe wil, en bespreek je in groepsverband wat je kan doen, of hoe je in sommige gevallen afleiding kan zoeken. Tussendoor de pauze nog een koffie, en gaan we nu naar de patienten vergadering. Ieder om beurt kan een klacht kwijt, en de positieve kanten van het verblijf hier komen vertellen. De grootste klacht was eigenlijk een tijdsmoment; Dat op het tijdstip dat de rode duivels speelden iedere tv op voetbal stond, dat ten ongunste van patienten die geen voetbal kijken, en nog wat kleinigheden. Maar ik heb begrepen dat ze hier een nieuwe vleugel gaan aanbouwen, dus dat komt allemaal goed. In de leefruimte ga ik nog een koffie gaan drinken, op mijn kamer schrijf ik nog in mijn dagboek. Ik heb nog niemand gezien van psychiater of dokter, oke het zal voor morgen zijn. Morgen komt mijn vrouw op bezoek, na een beetje slecht dag van opwinding ga ik vroeg slapen, een pilletje afhalen bij de verpleegpost zal daarbij helpen.
Ben nogal vroeg opgestaan, mijn kamergenoot is al vroeg uit de veren en heeft koffie gezet in de leefruimte.
Om 9u15 is er koken, het menu is " voorgerecht; gerookte zalm met sla en ei"
" hoofdgerecht; spaghetti bolognaise "
" dessert; panna cotta "
Ik ben verantwoordelijk voor het voorgerecht, de gerookte zalm, en waande me eventjes terug in de tijd van 2006 toen ik als hulpkok in een restaurant werkte.
Het is een geslaagd menu, en vooral leuk om te doen. De samenwerking verloopt vlot, mede dank aan de therapeute die de workshop leidt.
Het is woensdag, en in de namiddag vrij. Ik schrijf verder aan mijn dagboek, en kijk uit naar het bezoek van mijn vrouw. De kamerdeur staat op een kier en hoor voetstappen die ik ken, terwijl ik mijn boek en pen wegleg is ze op de kamer, en heeft ze wat spullen bij, en gaan we zoals gewoonlijk naar het cafetaria een koffie drinken, ons voorbereiden op het weekend, goed gebabbeld, en enkele afspraken financieel om de drie maand bij haar door te brengen.Om 15u45 heeft ze terug een bus naar huis. In de leefruimte na haar vertrek, schrijf ik aan mijn dagboek terwijl er de ronde van Spanje op tv is. De ritzege is voor Filip Gilbert. Bij het avondeten is het kalm, er zijn dan ook een paar patienten naar huis voor een namiddag, onder ander mijn kamergenoot die juist om 20u binnenkomt, en heeft een goeie namiddag gehad. Zo is het terug tijd voor nog een tv avond zoals altijd, nog een pilletje bij de verpleging, en eindigen met nogal een goede dag.
Eerst verjaardag wensen aan de jongste stiefdochter na het ontbijt. In de groepstherapie krijgen we twee persoonlijke vragen, het zijn diepgaande gesprekken, en ook soms toegeven dat we bepaalde dingen anders kunnen doen, tot we bij het thema komen, " Wat is je doelstelling in het leven, wat wil je bereik. Hier heb je een doelstelling om je uit de psychiatrie te helpen, maar als je terug in het gewone leven staat dan moet je ook een "doelstelling hebben, en die proberen te bereiken gekoppeld aan de waarden van het leven. En het is precies deze zin die me terug energie heeft, "Doelstellingen en de waarden van het leven"
Een heel interessant gesprek, maar voor sommige patienten moeilijker, omdat het met pijn te maken heeft, en dat kan ik niet inschatten.
De therapeute praat met iedereen het persoonlijk probleem aan, heeft voor iedereen evenveel aandacht, en probeert aan te geven hoe je met die pijn kan omgaan, en geloof me, bij sommige zit het heel diep. Ik wordt opgeroepen bij de dokter, en geef de situatie zoals ze nu is, dus een weekend naar huis om te kijken hoe het aanvoelt, na nog wat vragen en raadgevingen vind hij het een goede doelstelling. Het middageten is vis met boontjes en puree, om 13u is er bezigheids therapie, iedereen doet waar hij zin in heeft, boek lezen, tekenen, knutselen enz.. Na de bezigheids therapie ben ik koffie drinken in de leefruimte, en komen we nu in de bewegingstherapie waar ik op de hometrainer tien kilometer afleg.
De rest van de dag zijn de normale dingen. Ik onthou vandaag mijn doelstelling bereiken, en werken aan de drie maand overbrugging mijn mijn vrouw.
Ze heeft me vandaag trouwen gebeld, en duidelijk gezegd dat ze zich schuldig voelt, ik heb dan ook niet de minste haat tegenover haar, maar samen als vrienden appart gaan wonen, dat is mijn doelstelling. En dan nu het avondeten, en de gewoonlijke tv avond.
Het is half tien, even naar de verpleegpost voor en pilletje, en we gaan de nacht weer in.
Het is half zeven, mijn collega is al de kamer uit, ik zal maar even gaan kijken of er koffie moet gezet worden in de leefruimte voor het ontbijt,
Een halve kan koffie die er nog stond is koud, dan maar twee verse kannen maken, even wachten. Een vers potje koffie s` morgens mmm heerlijk.
Na het ontbijt is er weekendplanning, ieder patient stelt voor wat hij met het weekend ga doen, in mijn geval is het duidelijk naar huis van zaterdag 14u tot zondagavond 20u, en zien hoe het aanvoelt terug thuis te zijn in een andere situatie. Tussendoor ga ik even koffie drinken. Het volgende is maatschappelijke vorming. Onderwerp is " De gevaren van sociale media " De verhalen van hackers en al die toestanden kennen we allemaal, maar wanneer je een account aanmaakt, bv, facebook. en je klikt op iedereen kan het zien, dan gooi je je foto´s tentoon aan gans de wereld.
En als ik nu weet dat facebook jou profielfoto kan en mag gebruiken voor een advertentie of dergelijke, dan hou ik het maar bij blog.
De laatste therapie is relaxatie, het spannen en ontspannen van de spieren, zittend te beginnen met de tenen, benen, buikspieren, armen, mond en oogspieren. Het voelde heel goed aan en rustgevend.
De rest van de dag is vrij, en kunnen we beginnen aan het weekend, ik geniet verder te schrijven aan mijn dagboek, en kijk uit naar morgen het weekend thuis overbruggen in een andere situatie. Gezamelijk kijken we in de leefruimte naar belgien got talens kijken, maar om half tien heb ik zin te gaan slapen.
dus een pilletje halen in verpleegpost, en slapen.
Om 6u45 sta ik op,was mij en ik ga kijken of er koffie moet gezet worden, een vrouw heeft al een kan gemaakt, en heb er nog een tweede bijgemaakt.
Om 9u gaat mijn kamergenoot naar huis, niet op weekend, hij kan twee dagen naar huis, en hier terug zijn om 8u, de overnachting gebeurd hier in de psychiatrie. Een weekend met overnachting is vanaf zaterdag 14u tot zondag 20u zoals ik nu deze namiddag vertrek om 14u.
Na het ontbijt schrijf ik in een andere leefruimte verder aan mijn dagboek, ik schrijf de handgeshreven stukken over op wordpad om het dan over te maken op blog.
Na ongeveer een uur ga ik een koffie drinken, en praatje maken met andere patienten.
Op mijn kamer maak ik me klaar om deze namiddag te vertrekken. Eerst nog het middageten, maar door een misverstand staat mijn naam er niet bij in de kar, maar geen nood, de verpleging zegt dat er een over is die al naar huis is.
Ik weet niet hoe ik me voel, terug naar huis, maar in een andere situatie. Het moet nu eenmaal zo, we zijn toch volwassen mensen met genoeg gezond verstand. Volgens mijn vrouw heeft haar oudste dochter bij haar op bezoek geweest, en heeft gezegd. " Moeder dit is de beste oplossing voor alle twee " jullie zullen alle twee rust hebben, en je kan nog samen leuke dingen doen. En daar heeft ze gelijk in. Wat mij betreft heb ik hier veertien dagen mezelf kunnen zijn, " geestelijk " en daarover gaat het bij mij.
Ik heb gedeeltelijk mijn doelstelling bereikt, maar ook geestelijk voel ik dat het beter gaat, terug mezelf kan zijn, en proberen dingen van me af te zetten.
En dan is het zover,14u, terug naar huis rijden met de wagen, enerzijds fantastisch gevoel, hoe gaat het aanvoelen in het zelfde huis waar ik het echt niet meer zag zitten terug te keren. Ik sta voor de garage, even diep ademhalen. In de garage zie ik mijn muziek installatie staan, die al een tijdje niet meer gebruikt is, u moet weten dat een van mijn hobby`s actief muziek spelen is," trompet en keybord ".
Dan kom ik via een tuinpad naar de achterkeuken, de hond heeft me al gezien, de deur staat op een kier en hij loopt kwispelend naar me toe, en zonder woorden zei hij al likkend in mijn gezicht hoe blij hij was me terug te zien.
Ik kom de achterkeuken binnen, mijn vrouw nam me in de armen, wenend zegt ze," sorry voor alles " het is mijn schuld.
Ik probeerde haar te troosten, maar weten allebei waar we staan. Ze schenkt me een koffie in, ik ga wat aan tafel zitten, De hond zo met afvragende blik, waar ben je geweest?.
Mijn vrouw vraagt hoe gaat het nu met u?, met mij gaat het veel beter antwoordde ik.
Het is nu ongeveer 15u, aangenaam weer, ik vroeg of we een koffie gaan drinken ergens op een terrasje met de hond mee.
We gaan naar een zaak die voor ons bekend is, het is er nogal druk daar het wekelijks accordeon treffen is, en geniet van de muziek die je buiten op het terras ook kan horen. De gesprekken verlopen vlot, de afspraken die al gemaakt zijn moeten nog bijgesleuteld worden, zeker de financiele, maar dat houden we voor morgenvoormiddag. Voor de rest genieten we van de dag.
S`avonds kijken we naar een muziekprogramma op Duitse post, waar we vroeger ook altijd naar kijken, en dan neem ik mijn pilletje dat ik meegekregen heb van de verpleging, en ben ik gaan slapen (we slapen al jaren niet meer samen) met hond mee zoals het altijd was.
Na een goeie nacht, sta ik op om 8 uur, heb me gewassen. De hond gaat mee naar beneden, ik ga met hem naar buiten om zijn plasje te laten maken.
Mijn vrouw is ondertussen ook opgestaan, een goeie morgen, en genieten we samen van het ontbijt.
Ik ga met de hond wandelen, en weet wat nu gaat komen, de financiele onderhandelingen, het lijkt wel politiek getint, maar ik heb recht wat van mij is, en daar denkt mijn vrouw soms anders over. We hadden al enkele afspraken gemaakt maar niet concreet wat getallen betreft.
U moet weten dat mijn vrouw maandelijks mijn inkomen met een volmacht overschreef van mijn rekening naar haar rekening, en op dit moment staat er nog 90 euro op mijn rekening. alles samen heb ik het erfdeel van mijn ouders ter goede trouw op haar rekening laten zetten zeven jaar geleden, ik heb daarvan 15000 euro uitgeleend aan haar jongste dochter als voorschot voor het aankopen van een huis. De eerste jaren had ze het moeilijk om afbetalingen te doen, maar sinds een drietal jaar betaald ze een vast maandelijks bedrag op mijn rekening. Ondertussen heeft mijn vrouw natuurlijk die volmacht niet meer, sinds twee weken.
Ik heb ook nooit geen enkel bankafschrift gezien in die tien jaar dat we gehuwd zijn, en als ik eens vroeg wat er op de spaarrekening stond was dat een vaag omschreven antwoord. Er is ook nog een geldkistje boven, waar ik geen enkel benul van heb wat erin zit, dus er moet gepraat worden.
We zitten tegenover elkaar aan de tafel, ik vraag haar mijn deel te geven van de erfenis van mijn ouders, ze noemt een bedrag op wat op de spaarrekenening staat, maar daar krijg ik volgens haar de helft nog niet van, en zou ik nog de helft moeten geven van wat de jongste dochter maandelijks afbetaald aan mij. Ik antwoordde; je hebt de keuze, ofwel delen we de spaarrekening door twee, en ik kan toch niet afbetalen op een bedrag dat ik heb uitgeleend aan iemand, ofwel laat ik een bemiddelaar komen, onpartijdig. Door die bemiddelaar schrok ze wel even, want ik had al een telefoonnummer klaar in geval van. Daarin stemde ze toe met de helft, maar ik weet dat ze meer heeft met dat geld kistje boven.
We zijn dus tot een akkoord gekomen met discussie, maar geen ruzie.
S`middags gaan we eten in een restaurent met vol buffet, de financiele zaken waren geregeld, en toen zegt ze me een lijst van materiele dingen die ik meekrijg. En dat was voor mij, oef we hebben een schikking getroffen waar we allebei toch min of meer kunnen leven.
Het eten was lekker, en verder hebben we goed kunnen babbelen.
Tegen 15 uur rijden we naar huis, een wandelingetje met de hond, gezamelijk een spelletje yahtzee, en ik vertrek terug naar de psychiatrie, tegen 6u45. Maar dat verloopt niet zo vlot, na een twintigtal minuten kom ik in een file terecht. Ik heb het nummer niet bij van de kliniek om te melden dat ik later zal zijn, want het was stilstaande file, dan maar mijn vrouw bellen dat ze het nummer opzoekt van de betreffende kliniek en laat weten dat ik later zal aankomen. Na een tiental minuten belt ze me terug; Ik heb het laten weten, en ze waren al op de hoogte van de file, u moet je niet ongerust maken. Een uur heb ik stapvoets gereden, om20u30 kwam ik op de parking van het ziekenhuis. Wat een rit van drie kwartier moest zijn, was er een van uur drie kwartier.
Mijn kamergenoot dacht dat ik niet meer kwam.
Ik heb nog wat tv gekeken, en na een goed weekend ga ik naar de verpleegpost om een pilletje, en ga slapen.
Later dan normaal sta ik op, mijn kamer genoot zegt me dat de koffie al klaar staat. In de eerste therapie van de dag is het weekendbespreking,
ik vertel mijn ervaring hoe het weekend is verlopen, en geef aan dat ik klaar ben om de overbrugging te maken tot ik iets heb gevonden om te huren.
De therapeute stelde me nog wat vragen in verband met de overstap, en zag ook dat ik op twee weken mijn doelstelling gedeeltelijk heb bereikt,
en gaf me eindelijk al groen licht voor ontslag. Maar dat bevestigd de psycholoog dokter.
En ongeveer een uur later wordt ik geroepen bij de dokter voor gesprek, en hij benadrukt nog enkele details, en geeft bevestiging dat ik woensdag 18 september vanaf 9u naar huis mag, hij wenst me alle succes toe. Ik breng mijn vrouw op de hoogte dat ik woensdag naar huis kom.
Op mijn kamer kijk ik mijn e mails na, en heb enkele huurpanden doorgekregen van immo bureau, er staat een dakappartement tussen van 495 euro per maand in het centrum van de gemeente waar ik woon,.Ik heb meteen gereageerd hopend op een antwoord om verdere stappen te ondernemen, een beter kans ga ik niet meer hebben. De eerste therapie in de namiddag is een spelletje met zinnen, iedereen kiest een kaartje, bij mij staat er op, geef je soms een complimentje aan iemand, daaruit vloeien soms diepgaande gesprekken en ga je jezelf beter leren kennen.
De laatste therapie is bewegingstherapie, waar ik gebruik van maak om te fietsen.
Op mijn kamer kijk ik eerst of ik iets gekregen per e mail, en inderdaad ik heb een formulier gekregen in verband met het dakappartement, ik heb het ingevuld tot zover ik kon, mijn vrouw gebeld dat ze mijn uittreksel van mijn laatste inkomen moest klaarleggen, zodat ik woensdag een kopie van het uittreksel en identiteitskaart bij dat formulier kan steken en persoonlijk in het immo kantoor kan afgeven, niet ver van het te huren pand.
Mijn kamergenoot krijgt bezoek, en nodigen me uit een koffie te drinken in het cafetaria, het zijn heel vriendelijke mensen, en hou zeker contact.
Het is terug tijd voor het avondeten, en moet zeggen, ik heb me al lang niet meer zo rustig gevoeld.
Het piekeren is er nog maar de druk is weg.
De avond is zoal alle andere, alleen dat ik al wat ga inpakken wat ik niet meer nodig heb. Een koffie drinken en nog wat tv kijken.
wat rest is nog een pilletje halen in de verpleegpost, en ik denk dat ik goed ga slapen.
Ik ben vanmorgen vroeg wakker, en ga koffie zetten in leefruimte, ik zoek verder voor appartement maar hoop op een gunstig resultaat aangaande het dakappartement, waarvan de formulieren zo goed als klaar liggen.
In de therapie patientenvergadering mag iedereen zijn zegje doen, wat hij of zij hier goed of minder goed vinden. Over het algemeen in de groep is iedereen positief, ik moet wel zeggen, iedere morgen rond negen uur kan je je eten bestellen, je hebt keuze uit een drietal menu´s en dat is toch uitzonderlijk.
Verder schrijf ik nog in mijn dagboek, en is het terug tijd voor het avondeten.
Ik voel me terug goed in mijn vel en heb terug perspectieven om naar uit kijken. Je moet vooral aan jezelf blijven werken om terug het zelfvertrouwen te hebben. Maar met de professionele hulp van psychiaters dokters en therapeuten, waarvoor mijn dank aan iedereen die me hierbij heeft geholpen.
Met respect kijk ik op naar jullie.
Nu nog een keer naar de verpleegpost om pilletje, en kijk uit naar morgen.
