Stomme muur!

Ik loop steeds tegen je, nee nooit heb ik die intentie om tegen je te botsen.

JIJ bent het die steeds in de weg staat!

Ik neem een nieuwe weg en je laat me die weg een tijdje bewandelen en dan, uit het niets ben je ongevraagd en zeker ongewild daar. 

Pal voor mijn neus! 

Onverwoestbaar. Koppig. Onverzetbaar.

Uw laatste eigenschap wil ik graag veranderen. Al is het dat jij niet uit de weg wil gaan, ik ga zoeken naar een omweg.

Een omweg om toch mijn weg te vervolgen.....alleen ben ik nu de weg kwijt.

Muur, jij stomme stomme muur......BARST gewoon! 

De muur van pijn heeft deze keer me omsloten, gevangen. 

Ik kan even gaan zweven boven die muur met een pijnstiller....maar val dan hard terug.  

De muur heeft ervoor gezorgd dat ik mijn pad moet gaan aanpassen....weer eens....zucht

het lijkt wel dat  ik  wachtwoorden moet gaan zoeken om erdoor te mogen.  

"wachtwoord"?

Stomme muur!

Ik loop steeds tegen je, nee nooit heb ik die intentie om tegen je te botsen.

JIJ bent het die steeds in de weg staat!

Ik neem een nieuwe weg en je laat me die weg een tijdje bewandelen en dan, uit het niets ben je ongevraagd en zeker ongewild daar. 

Pal voor mijn neus! 

Onverwoestbaar. Koppig. Onverzetbaar.

Uw laatste eigenschap wil ik graag veranderen. Al is het dat jij niet uit de weg wil gaan, ik ga zoeken naar een omweg.

Een omweg om toch mijn weg te vervolgen.....alleen ben ik nu de weg kwijt.

Muur, jij stomme stomme muur......BARST gewoon! 

De muur van pijn heeft deze keer me omsloten, gevangen. 

Ik kan even gaan zweven boven die muur met een pijnstiller....maar val dan hard terug.  

De muur heeft ervoor gezorgd dat ik mijn pad moet gaan aanpassen....weer eens....zucht

het lijkt wel dat  ik  wachtwoorden moet gaan zoeken om erdoor te mogen.  

"wachtwoord"?

Ja moest ik dat nu nog eens kunnen se, met mijn duimen draaien. Niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk.

De afgelopen week is de confrontatie te groot geweest naar mijn goesting! De confrontatie met het feit dat 

mijn duim ronduit een irritant iets is. Ik kan het niet anders uitdrukken.

Ja, ja, ik zeg dat ook altijd tegen mezelf...."Waar zit ge nu toch over te klagen? Zoiets stom, amper drie centimeter van je lijf dat een beetje onnozel doet." Er zijn zoveel mensen die véééél meer reden hebben om te klagen......respect voor hen!

Dat mijn duim niet alles meer kan doen dan ervoor is op zich te aanvaarden. Dat is iets dat zo is en waar niets meer aan te doen is. Punt.

Maar waar ik het zeer moeilijk mee heb om mee om te gaan is de pijn. Er zijn goede pijnstillers maar dan ben ik niet echt aanwezig op deze planeet. Leuk op diene moment...... maar ik denk niet dat dat echt een strak plan zou zijn om die te nemen als ik met de auto naar school ga en dan daar nog weten waar ik ben. 

Door het "andere" gebruik van mijn duim (ik ga naar de hoge school)  zijn ook de meest irritante pijnen terug gekomen....de zenuwpijnen. Als die ooit voor je deur staan, NIET binnen laten. Zenuwenpijnen zijn net dat druppeltje die het verschil maken tussen "ertegen kunnen" en er "niet" tegen kunnen.

En dan mag je pijngrens zo hoog zijn als je wil, je wordt er serieus ambetant van. En ja, mijn pijngrens is hoog! Als ik me kan laten hechten zonder verdoving, dan kan ik toch tegen een stootje. ;-)

Nu die zenuwpijnen houden wel van variatie....de ene moment is het precies dat mijn duim in brand staat.....een beetje water over gieten helpt echt niet. Het volgend moment is het net alsof dat mijn duim tussen de deur heeft gestoken, of dat er een mes insteekt. 

Op dit moment is precies mijn nagel geplet geweest..... 

Ja frustratie op dit moment! 

Maar soms staat er ineens een man op en die in de hele wachtkamer dwingend zegt dat we hem allemaal moeten voor laten want hij kan het niet meer aan. Iedereen zwijgt en kijkt liefst de andere kant op, of kijkt nog dieper in zijn slimme telefoon. Tot als er iemand een reactie durft geven. Dan zie je de andere kant opkijkende hoofden voorzichtig draaien , wachtend op spektakel. Maar er komt geen spektakel in dat saai wachtzaaltje. Er gaan wat woorden heen en weer, met het besluit dat het gene verf zal pakken om voor te gaan. Iedereen zit in het zelfde schuitje.  Zelfde schuitje, mijn god nee, ik zou er geen dag mee op zee willen met al die mensen die daar zitten. Zij misschien ook niet met mij.