Het is zover! Het is een beetje gek, inloggen op deze site op m'n eigen pc. Maar we zijn er geraakt. Daan is thuis. Het was geen simpele terugvlucht, maar al bij al mogen we niet klagen. Dit gaat dan ook het laatste bericht zijn in deze blog. Voor het overige wordt onskleineke.be dan weer verder aangevuld.
Toch nog even over Ethiopië. We zaten op maandag. Zoals ik eerder schreef was ik samen met Geert 2 voetballen gaan kopen voor onze Joal, Abby zoals hij op 't straat wordt genoemd. Dolgelukkig nam hij ze aan. 2 plastic ballen van 0.30 cent maken de dag van een 12-jarig kereltje helemaal goed. Maar 's avonds zie ik hem terug en hebben buurjongens al 1 van de ballen gestolen en stukgemaakt. Hij vroeg me of ik even kon meekomen naar zijn hutje om zijn huiswerk na te kijken.
Opnieuw hetzelfde verhaal als bij het Finado-kindje. Als was de toestand hier nog schrijnender. Na ergens een golfplaat opzij te duwen, kwamen we via een steegje in een hutje uit blikken golfplaten van 2 m2 . De maandag was het er een aardige 22° maar ik wil niet weten hoe het hier overleven is tijdens het regenseizoen. De muren zaten vol gaten waar 's nachts de ratten door kropen en er stond 1 bed waar zijn grootmoeder in sliep, samen met zijn 2 zussen. Hij en zijn broer slapen aan het voeteinde op een hoop lompen. Beschaamd bedacht ik mezelf dat Chica, onze labrador een mooier en beter kussen heeft. Verder was het hutje gevuld met oude valiezen waar iedereen zijn kleding in weggeborgen was. Als waren die niet fel gevuld. En toch stelde hij met trots zijn ganse familie aan mij voor.
Nadat ik zijn huiswerk bekeken had, liep hij terug mee naar het hotel. Ik zei hem dat we waarschijnlijk nog wat koeken overhadden en dat ik die voor we vertrokken wel tot bij zijn grootmoeder zou brengen. Toen vroeg hij of ik ze nu al niet kon gaan halen, want zijn grootmoeder was ziek en had al de ganse dag geen eten kunnen maken. Geloof me, dat gaat door merg en been als je zoiets hoort. Uiteraard ben ik ze direct gaan halen en dolgelukkig rende hij naar hij waar hij ook weer alles deelde met zjn maatje Miguel.
De dag van ons vertrek had ik nog vanalles gekregen van de andere koppels en hadden we zelf ook nog het één en ander over. Waaronder een zaklampje zonder batterijen wat je handmatig kon opladen, een uitgelezen Motorwereld, Dafalgan en wat eten. Ik had alles in een zak gestoken en ik naar zijn hutje. Toen ik er aan kwam, werd ik onmiddellijk uitgenodigd voor een koffieceremonie. Kan je dat geloven? De grootmoeder was eigenlijk te ziek om op te staan, maar maakte plaats voor mij zodat ik de beste plaats had om te genieten van de eindeloze gastvrijheid van dit Ethiopisch gezin, dat trouwens verscheurd was door sterfte van de moeder bij de bevalling van zijn zusje en zijn vader was gestorven in een oorlog in Somalië.
Een Ethiopische koffieceremonie bestaat 3 tassen koffie, van straf naar zachter en popcorn. De kleinste zus bereidde de popcorn, vermoedelijk het eten voor de rest van de week. Vermits ik niet durfde weigeren, heb ik meegegeten. Niemand begon trouwens vooralleer ik begon. Uiteraard heb ik achteraf genoeg Birr's achtergelaten om haar toch te vergoeden. Buiten mijn zoon gerekend, was dit mischien wel het mooiste moment van de reis. Mensen die absoluut niets hebben en die toch nog delen met anderen.
Ondertussen was er meer dan een uur verstreken en moest ik terug naar mijn gezinnetje, maar ik sprak af dat hij ons zeker moest komen uitwuiven. Zoals steeds stond hij er idd. Tijdens ons avondeten zag ik hem beneden staan. (Het restaurant in Addis View is immers op de bovenste verdieping). Ik liep naar beneden om nog een paar zaken af te geven. Op dat moment zei hij dat hij me ook een geschenk had gekocht. Een tricolore sjaal van Ethiopië voor mij en een witte voor mijn vrouw, Sonja. Prachtig! Eén van de mooiste geschenken die ik ooit kreeg. Ik moest beloven dat ik het daadwerkelijk aan mijn vrouw zou geven. Ik zei dat hij naar boven moest kijken als ik binnen ging. Eens boven stak de sjaals door het raam van het restaurant en hij schreewde het uit van trots. Zijn sjaals wapperden aan het rijke Addis View-hotel!
Bij het vertrek zelf stond hij er met zijn maatje en heeft de rest ook nog een paar zaken uitgedeeld. Hij bedankte ons met een Ethiopisch kinderliedje op onze camera in te zingen. Een onroerend maar perfect gepast einde aan een onvergetelijke ervaring! Zonder enig twijfel gaan we nog eens terug naar Ethiopië van zodra onze zoon groot genoeg is.
Hierbij zou ik dan ook een oproep willen doen aan koppels die één van de volgende maanden naar Ethiopë vertrekken. Hij vroeg me om af en toe eens een brief te schrijven over hoe het gaat in België. Kan ik via deze weg iemand vinden die de brief wil afgeven en er eventueel eentje terug wil meebrengen? Hij woont immers op 500m van het Addis View-hotel en je kan hem laten roepen door aan een winkeltje voor zijn huis achter hem te vragen. Je zou mij en hem er een groot plezier mee doen. Ik ga morgen nog wat foto's uploaden en proberen het slaapliedje online te krijgen.
We zijn er bijna. Morgen zal voornamelijk inpakken en klaarzetten zijn. En zenuwachtig zijn voor vertrek.
Gisteren zijn we het Fikado-kindje gaan bezoeken van Geert en Inge.Da's een kindje dat bij haar ouders bijft wonen en gesponsord wordt. Opnieuw een schok. Eerst wat eten gekocht voor de ouders in een plaatselijk winkeltje. Voor een 300Birr (15 euro) komen ze in dit gezin meer dan een maand toe.
Iets verder was het hutje van de ouders. Een kleine 2 m2 en een kleine ruimte voor 1 bed.Datwas het.En erger nog,de ouders huurden dit voor 200 Birr (10euro) per maand. Meer dan de man verdiende. Daarom bakte de moeder een soort broodjes voor de straat en zo konden ze min of meer overleven.Al het sponsorgeld gaat naar de dochter. Naar kleding, voedsel en school. Het meisje was ongeveer een 3 jaar ou,maar sprak al behoorlijk Engels en somde voor ons het alfabet op. Dat was erg ontroerend.
's Avonds was ik Joal,onze gids van in de week nog eens tegengekomen en toen ik hem 10Birr wilde geven,nam hij het opnieuw niet aan. Ik vroeg wat hij wel graag had en hij zou graag een nieuwe bal hebben. Die ga ik sebiet kopen.
Daarnet zijn we souvernirs gaan kopen. Een pak leuke dingetjes gekocht. Ook voor de neefjes.
Voila, waarschijnlijk was dit het laatste bericht zijn uit Ethiopie vermits er niets meer op de agenda staat. Misschien post ik nogwat info over de vlucht,maar normaal landen we woensdagmorgend zoals voorzien. Als de vluchtleiding niets staakt in Brussel.
We hebben een woelige nacht achter de rug. Vandaag is het een Orthodox paasfeest en dat wordt hier daags ervoor redelijk enthousiast gevierd. Overal in de stad zetten ze brandstapels met bovenaan een kruis en deze worden dan in brand gestoken en wordt er rond gedanst. Jammer genoeg hebben we dat niet kunnen meemaken want het werd te laat voor onze Daan. Maar het is gefilmd door 1 van de andere koppels dus kunnen we het alsnog zien. Verder was het de ganse nacht luidruchtig en een soort van imam heeft de ganse nacht doorgepredikt door luidsprekers. Ik heb het niet echt gehoord, maar Son heeft er wel van wakker gelegen.
Gisteren namiddag zijn we met de mannen even een klein toertje gaan doen in de straat van het hotel. Het was de bedoeling omde wijken in te trekken,maar een ongevraagde,lokale gids meldde ons dat het te gevaarlijk was om overvallen of bestolen te worden. Nogthans overal waar je komt,lachen de mensen je toe en zwaaien ze je toe of vragen ze omeen foto te nemen omdat ze fier zijn over hun zaak. Al is dat dikwijls een golfplaaten schuurtje van een meter op en meter of zelfs gewoon onder de blote hemel.
Ondertussen vertelden onze kleine gidsen over Addis. Gastjes tussen de 10 en 13jaar want ze wisten zelf niet echt hoe oud ze waren. 1 van hen, Joele, had vrienden in Belgie en vroeg of ik een brief wilde meenemen. Hij zou er eentje schrijven. Daarnet kwam hij hem brengen en ik ga hem doorsturen naar mensen in Lommel. Ik vroeg hem ook hoe dat het kwam dat op sommige hutjes een schotelantenne stond. Hij zij me dat daar de 'rijken' wonen! Onvoorstelbaar! Maar de mentaliteit van die gastjes is fenominaal. Die mannen hebben absoluut niets en zijn dolgelukkig. Ik vroeg hemof hij hier graag woonde en hij antwoorde me dat hij nergens anders zou willen wonen. Toen hij hoorde dat we van Belgie waren,liet hij me een lederen 5-hoekje zien dat uit een voetbal was geknipt. Er stond een Belgische vlag op. Die bal had hij gekregen van het Belgische koppel maar was stukgegaan. Ondertussen begon het te regenen en begon hij het 'vlagje' af te kuisen in de gietende regen. Trots kwam hij het me terug tonen dat hij het proper had gemaakt.
Toen we verder gingen,vroeg geen van hen een aalmoes. Maar toen hij vandaag de brief kwam brengen,gaf ik hem een doosje minut soep en 2pakken balpennen. Hij keek alsof hij de lotto gewonnen had. Ik zei dat hij de soep aan zijn moeder moest geven en dat hij de balpennen moest delen met z'n andere vrienden. Dat deed hij zonder aarzelen. Terwijl hij zelf totaal niets had. Hij wilde me wel iets in ruil geven waarop ik zei dat dat niet hoefde. Maar hij wil toch iets doen,dus gaat hij me een Ethiopische vlag brengen tegen 18h.
Het blauwe is zijn 'maxicosy' waar hij een ganse dag ingelegd werd. Het witte is zijn bedje. De zuster is het hofd van het weeshuis en de 2 Afrikaanse dames hebben hem steeds verzorgd. Zij waren ook zeer geemotioneer toen we langskwamen.
Ok, 2de poging om het dagelijks verslag te typen. Deze morgen viel alles hier opnieuw uit alvorens ik het online kon zetten.
Gisteren gingen we naar het shoppingcenter gaan voor souvernirs. Maar toen we wilden vertrekken,wist Bruk ons te vertellen dat we nog foto's moesten laten nemen van onze Daan voor zijn paspoort. Ok, snel dan,want de fotograaf zat hier maar 5min af. Met alle koppels en kinderen in een minibusje en wij weg. Meer dan een half uur later komen we bij de fotograaf aan.
In een gebouwtje manen ze ons aan om langs een smal trapje naar boven te gaan en daar was een werkelijke fotostudio met romeinse pilaren en al. Ze waren dan wel uit piepschuim waardoor 1 van onze medereizigers al bijna door het decor ging. Een decor dat trouwens niet zou misstaan in een Belgisch cabardoucheke.
Het was trouwens niet simpel omvan alle kinderen een goede pasfoto te nemen. Zeker de kleinste van de groep zagen dat stilzitten niet erg zitten.Maar na een paar keer proberen en na een paar keer over de kabels van de flitsers gevallen te zijn waardoor alles een paar keer opnieuw moest,is het dan toch gelukt. Je ziet,zelfs de simpelste dingen zijn hier een avontuur op zich.
De foto's zijn genemen en na een kleine discussie wie ze komt halen en wanneer ze klaar zijn, besluiten we om ze gewoon te laten leveren aan het hotel. We moesten immers nog even verder het stad in om memorykaartjes te gaan kopen voor de fototoestellen. Ook hier weer geen probleem,want die winkeltjes waren hier vlak om de hoek.
Bij de eerste winkel waar we aankwamen, bleek al snel dat ze geen idee hadden van wat we moesten hebben en na het te tonen hadden ze het gewoon niet. Dan maar de volgende. Maar ook hier hetzelfde verhaal. Tenslotte in een 3de winkel hadden we meer succes. Nog even ter verduidelijking,die winkels waren geen mediamarkt ofzo maar eerder kamertjes van 2 m2 groot waar meer bij elkaar gebonden gsmladers en halve gsm's lagen.Nu weten we ook direct dat onze afgedankte toestellen wel echt ergens terecht komen.
Eindelijk had iedereen alles wat we moesten hebben en doordat Arne,een andere baby, wat ziekjes was,werd het tijd om terug te keren naar het hotel. Zo gezegd,zo niet gedaan. Om 1 of andere reden,stopte de chauffeur terug bij de fotograaf. Waar onze foto's nog niet klaar waren. Na een minuut of 10 waren we dan toch onderweg naar het hotel,waardoor onze middag er alweer opzat.
Dan over naar vandaag. Nu gingen we zeker naar het shoppingcenter. Maar wel 's morgens want morgen is het hier pasen voor de Orthodoxe Kerk. Dus is de ganse stad hier versiert met gele bloemetjes. Ook in het shoppingcenter lag de ganse vloer bezaaid met de gele bloemen.
Toen we het shoppingcenter naderden,werd het al snel duidelijk dat in Addis niet elke regio gelijk is. Waar wij vanuit ons hotel uitkijken op de sloppenwijken, kleine hutjes opgetrokken uit metalen golfplaten, passeerden we nu eerst relatief moderne appartemensblokken om daarna door straten vol villa's te rijden die niet zouden misstaan in Brasschaat.Een onvoorstelbaar contrast,want 5min geleden waren ze een geit aan het slachten langs de kant van de weg. Ik denk dat er weinig gebieden zijn waar de kloof tussen rijk en arm zo markant aanwezig zijn.
Ook het shoppingcenter was compleet westers, inclusief de prijzen. Maar toch heeft dat ons niet weerhouden om een paar leuke spulletjes te kopen. OnzeDaan had er trouwens, zoals overal hier,bijzonder veel aantrek van het vrouwelijk schoon. Waarover ik hier een gans blad kan vullen,want zowel de mannen als vrouwen zijn hier bijna allemaal uitzonderlijk knappe en elegante mensen.
Zo,dat waren weer de avonturen tot nu. Ik ga direct nog eens door de straten kuieren met een paar andere mannen, terwijl de vrouwen blijven babysitten. Het is hier immers aan te raden niet te veel op de straat te komen met adoptiekinderen omdat niet iedereen begrijpt waarom wij hun kinderen meenemen.Hierdoor zijn er in het verleden wel eens conflicten geweest dus is best te vermijden.
Alweer een dag dichter om naar huis te komen. Onze Daan heeft er weer een perfecte nacht opzitten. Om 6u lag hij braafjes met zijn grote piepers naar boven te staren zonder ook maar een kik te geven. Hij eet momenteel wel weinig,al ging het vanmorgen iets beter. Blijkbaar eet hij zijn pap liever koude dan warm.
Gisteren zijn we met de andere koppels naar het Hiltonhotel geweest. Daar is een speeltuin en een zwembad en da's leuker voor de grotere kinderen. Wij hebben daar buiten dan maar onder de palmbomen in de prachtige tuin gedineerd. Allee,een fritje met gefrituurde vis toch. Merkwaardig genoeg moeten de fritten hier niet onder doen voor onze Belgische. Daar kunnen ze in Holland nog iets van leren!
Voor de rest van de dag gaat hier alles rustig aan.Sebiet gaan we naar een winkelcentrum. Meer daarover morgen.
Donderdag 24/09: Eerst en vooral een gelukkige verjaardag Cato!
Opnieuw een vrij rustige nacht achter de rug. Onze kapoen lijkt echt wel een droombaby te zijn. Hij heeft nog geen huilbui gehad en 's nachts wordt hij enkel wakker omdat wij hem wakker maken. Telkens omdat hij slijmpjes heeft. Deze begon hij plots te hoesten dus hebben we hem maar even rechtgezet. Maar voor de rest krijg je hem niet wakker. Z'n motoriek verbetert met de dag, al kan je geen wonderen verwachten, want hij gaat niet lopen tegen we terugkomen. Ook rechtzitten lukt nog niet, maar zijn bewegingen zijn al veel gecoordineerder. En op zijn rug duwt hij zich al af op zijn voetjes. Wel schattig om bezig te zien. Van de moment dat zijn oogjes open gaan, begint die te lachen.
Ook wij beginnen in onze routine te komen. Ondanks we ons deze morgen al overslapen hadden, slaagden we er toch in om op 50min klaar te zitten aan de ontbijttafel. Alle drie proper gewassen! Over het eten kunnen we hier trouwens helemaal niet klagen. Spotgoedkoop en superlekker. Gisteren het nationale gerecht Enjera geproeft: Een gekruide vleesschotel die met de handen gegeten wordt samen met een soort zure pannenkoek. Erg lekker! Eergisteren at ik al een gegrilde steak van aardig formaat met een portie fritjes en daarvoor ben je hier net geen 4euro kwijt. Dus ik weet niet of we nog terugkomen naar Belgie. En op de kwaliteit wordt er niet ingeboet. Eigenlijk op niets kan je commentaar hebben. Je wordt hier als koningen behandeld. Als ze zien dat je ook maar iets wil nemen, springen ze recht op het op te nemen. Als je in de bar een fles water gaat halen, krijg je geen kans om ze zelf te dragen, maar komen ze de ganse weg mee naar de kamer. Verder dringen ze ook niet aan op een fooi maar zijn heel vriendelijk en terughoudend.
Vermits we gisteren eigenlijk de ganse dag in het hotel zijn gebleven, beperkt het nieuws zich voornamelijk tot het culinaire aanbod. Tegen 12h gaan we naar de speeltuin met de andere koppels. Dus opnieuw een mooie dag achter de rug.
Tot morgen!
Ps: Jullie mogen op deze berichten reageren, want het internet werkt hier zo slecht dat we mails niet of moeilijk kunnen lezen. Na hetopenen van een pagina valt dat hier telkens uit.
Ok, het eerste verslag ter plaatse. Het is hier niet zo simpel want het internet werkt hier niet altijd. Ook foto's uploaden lukt momenteel niet, maar we zoeken nog naar een oplossing.
Ik zal eerst over onze Daan beginnen. Gisteren kregen we hem voor het eerst in onze armen. Wat een waanzinnig gevoel! Na een reis van meer dan 5000km en een ganse nacht niet echt geslapen te hebben aangekomen in een wereld van verschil. Maar meer later hierover.
Nadat we in het hotel aangekomen waren haasten we ons om de bagage op de kamer te droppen en terug naar de receptie te komen. We gingen immers onmiddellijk na de aankomst onze kindjes afhalen in het weeshuis en zelfs eerst naar het MOC, het weeshuis waar onze Daan verbleef. Maar zoals gans de adoptieprocedure bleekt dat ingewikkelder dan verwacht. Bruk zou ons ophalen aan het hotel maar pas rond 11u30. Na veel te lang wachten kwam hij er eindelijk door. Dat was direct de eerste les dat je in dit land niemand kan afjagen!Toen kwam het nieuws dat we om 1 of andere reden niet voor 14h30 naar het MOC mochten. Al stelde Bruk dan maar voor om de kindjes te laten afhalen door zijn vrouw en ze naar het hotel te brengen. Natuurlijk gingen we hier mee akkoord.
Ondanks dat het slechts een 15 min zou duren, daagde zijn vrouw meer dan een uur op. Weer maakte we de vergissing dat er een verschil is tussen Belgische minuten en Afrikaanse minuten.En toen gebeurde het. Een grijze Toyota Landcruiser stopte voor het hotel en de deuren gingen open. Een eerste krullebol werd naar buiten gedragen. Was het onze Daan? Nee. Een 2 grotere jongen kwam naar buiten, weer geen Daan. En dan was hij er! 2 grote, mooie ogen staarden ons aan. Ik begin spontaan terug te huilen als een baby als ik er aan terug denk. Ongelofelijke golf van 3 jaar emoties overdonderen je! Hij zag ons en begon spontaan te lachen. Hij is nog ontelbaar keer mooier dan op de foto. Wat een schattig knulletje! Na de felicitaties ging iedereen van de koppels van de MOC-kids naar hun kamers. De kinderen van de overige koppels kwamen immers van het Ray of hope-home.
Na de eerste kennismaking met ons knulletje gingen we natuurlijk testen wat hij al kon. Zien, horen, motorische vaardigheden. En dan merk je toch dat er een reuzeverschil is qua aandacht geven. Want ondanks het feit dat hij een mooi gezonde baby is, kan hij nog niet zelfstandig rechtzitten en helemaal nog niet kruipen. Dus zullen we hem aan het werk moeten zetten. Verder heeft hij wel al zijn eerste pamper gevuld. Zonder waarschuwing wist ik direct wat me te wachten stond. Al nam Son deze nog eens voor haar rekening. Tegen 14h30 gingen we dan nog wel het weeshuis bezoeken.
Iedereen bij ons hoorde zijn of haar ouders vroeger zeggen dat je je bord moest opeten want de kindjes in Afrika hebben geen eten. Wel, ik kan moeilijk beschrijven wat we daar zagen. Daar kan je je gewoon ook niet op voorbereiden. En dan hadden ze het weeshuis zelf nog "opgekuist" omdat wij kwamen. Het begon al aan de poort waar bedelaar direct teken deden om ook maar iets te krijgen. Maar eens binnen zag je pas hoe erg het gesteld is met dit land. En dat is zeker niet neerbuigend want iedereen probeert hier te overleven met een zekere trots en gezien de omstandigheden doen ze hun best. We hebben een paar foto's van het weeshuis en die zullen we in Belgie er opzetten.
Na wakker geschud te zijn terug naar het hotel. Ondanks dat het echt vlakbij is, was ook dit een gans avontuur. Zoals elke autorit. Trouwens naast de baan waren ze een gracht aan het schoonmaken en tussen de blubber haalden ze een mensenschedel naar boven. Deze werd gewoon naast de weg gelegd en er werd verder gewerkt. En neen, we zitten niet ergens in een jungle, maar in de hoofdstad van dit land. Hier geldt maar 1 verkeersregel: Gas geven en claxoneren. Dat werd al duidelijk direct na de landing onderweg naar ons hotel. Voetgangers hebben hier geen enkel recht. Spring je niet weg, zit je er onder. Zo simpel is dat. Terwijl er ook geen voetpaden zijn. Dus overal zie je hier kriskras auto's door elkaar rijden met daartussen wegspringende voetgangers. Tel daarbij dan nog eens dat de weg geregeld gewoon stopt en dat je door kuilen en bulten moet proberen verder te geraken. Dit is Afrika zoals het werkelijk is.
Hopelijk morgen meer!
Ps: Een heel gelukkige verjaardag aan onze Seppe uit het verre Afrika!
Kriebels in de buik. Al is alles al 3x gecontroleerd. Onvoorstelbaar dat we morgen rond deze tijd een echte baby in onze armen hebben! We zullen proberen elke dag een kort berichtje te posten en eventueel foto's. Dus kom zeker eens terug kijken, want morgen rond deze tijd hebben we ongetwijfeld onze eerste familiefoto genomen!
En op de kwaliteit wordt er niet ingeboet. Eigenlijk op niets kan je commentaar hebben. Je wordt hier als koningen behandeld. Als ze zien dat je ook maar iets wil nemen, springen ze recht op het op te nemen. Als je in de bar een fles water gaat halen, krijg je geen kans om ze zelf te dragen, maar komen ze de ganse weg mee naar de kamer. Verder dringen ze ook niet aan op een fooi maar zijn heel vriendelijk en terughoudend.
