Dit zijn mijn eerste stappen in "blog-land"... en eerste stapjes zijn altijd wat onwennig, wankel en onzeker.
Wel tof dat je er getuige van bent: welkom op mijn blog !
Niemand is verplicht dit te lezen, meer nog, ik hou er zelfs rekening mee dat weinigen dit écht gaan doen.
Het lezen van mijn blog kan verschillende uitwerkingen hebben, daar ben ik me van bewust. Ik hoop vooral positieve;
Lezers kunnen in het algemeen situaties als de mijne beter gaan begrijpen, specifieker kunnen ze mij beter begrijpen (mag ik hopen), lotgenoten kunnen er steun in vinden, ik kan één en ander van me afschrijven,...
Lijken me voldoende redenen om het te doen.
De aanzet om het te doen ligt op twee vlakken: meerdere mensen die ik zowel privé als professioneel ontmoette, hebben het me aangeraden... ("jij moet een boek schrijven als ik je zo hoor vertellen"... ik hou het bij een blogske).
Anderzijds geeft het lezen van hersenspinsels van lotgenoten me zelf ook steun.
Ik voel me begrepen door de herkenning van hun situaties en bekommernissen.
Laat ik dan ook mijn steentje bijdragen op dat vlak.
Voor wie dit leest: ik ben geen first-class auteur. Desondanks: ik wens je veel leesplezier en veel goeie inzichten.
Nu is het écht al lang geleden dat ik iets neerpende. Ik durf eruit concluderen dat de noodzaak, of eerder het gevoel dat het me deugd doet dingen van me af te schrijven, het gevoel te hebben ze te delen,... er niet meer zo is.
Het is al van eind augustus 2017 geleden (een half jaar dus), dat ik nog een bericht maakte.
Eigenlijk weinig te melden, behalve grote veranderingen op het werk. Alleen maar in de positieve zin.
Binnenkort verhuis ik van dienst. Een werkstek waarvan ik het vermoeden heb dat ik in een rustiger werkomgeving ga zitten en toch mijn ding nog kan doen.
Voor de rest: alles blijft bij het oude. Doseren blijft het sleutelwoord in werk, sport, ontspanning, gezin,...
Lang geleden... de hele verlofperiode is intussen voorbij en zoals elk jaar is het na Waregem Koerse, écht wel gedaan.
Vandaar dat ik dacht nog eens iets neer te pennen.
Zoals verwacht is de verlofperiode nooit ten volle genieten. Hoewel ons reisje met het gezin naar de Loire was heel chill. Niks moest en we hebben veel tijd doorgebracht met dingen die we zagen zitten.
Maar alles blijft doseren, doseren en nog eens doseren.
Rekening houden met wat kan, mag,... Het blijft zoeken naar de juiste manieren om van de dingen te genieten en me niet té veel te focussen op het moeten doseren zelf.
Al bij al, mooie verlofperiode gehad, met veel leuke mensen, familie, vrienden,...
Toch zal ik blij zijn als de gewone dagelijkse routine terug is. De vele veranderingen van ritme, plaatsen, ... geven me ook wel onrust.
En zo is het ook wel leuk te kunnen uitkijken naar de "dagelijkse sleur"... die ik ten volle zal verwelkomen omdat ze me enige rust zal brengen.
De weken vliegen wel voorbij... Ik blijf intussen halftijds werken, wat wel ok verloopt. Maar de vermoeidheid blijft een lastige.
Het Pinksterweekend was redelijk druk (naar mijn normen) en ik betaal daar al de hele week de prijs voor.
Wat was ik opgelucht (bijna trots) dat ik tijdens het Hemelvaartweekend 125km heb kunnen fietsen voor Kom op tegen Kanker. Ik voelde wel dat ik niet zo alert en fris was als vorig jaar, maar het is me gelukt. In februari/maart had ik er toch nog voor gevreesd dat ik niet klaar zou geraken.
Het is een kleine overwinning en boost voor mezelf maar vooral ben ik blij dat ik dit kan doen voor andere mensen die tegen een ziekte moeten vechten.
Het verlof nadert. Ik kijk ernaar uit. Ik neem mezelf nogmaals voor ervan te genieten, hoewel ik weet dat ik door mijn innerlijke onrust er niet altijd in slaag ten volle van iets te genieten.
En toch zal het me deugd doen veel tijd te spenderen met mijn gezin en met goeie vrienden.
Intussen blijf ik zoeken naar het goeie evenwicht tussen willen en kunnen... maar nu de dokters er zich mee moeien (en terecht), komt daar ook het aspect "mogen" bij. En misschien is dat nu net wat mij verder vooruit kan helpen.
Het is even geleden... nu bijna vier weken geleden begon ik, met toestemming van de artsen, aan het opnieuw voorzichtig opbouwen van mijn werkactiviteiten. Halftijds, tot nader order.
Het werk op zich ging/gaat goed. De terugval van de stilaan terugkerende levenskwaliteit die ik had toen ik volledig thuis was, is wel merkbaar.
Voormiddag werken, namiddag ... het vatje is leeg.
Na drie weken op die manier werken, moest ik terug naar de dokter.
Onder het mom van 'eerlijk duurt het langst' heb ik gezegd hoe ik me voelde: goed dat ik weer kan werken, tevreden dat ik de voormiddagen die ik werk aankan, maar heel ontgoocheld dat het me nog zo uitput.
Het feit dat ik mezelf nog verder zou pushen, zo gauw mogelijk weer fulltime aan de slag wil... bad idea!
De dokters hakken nu de knopen voor mij door, want ik zou mezelf kapot maken als ik, na 3,5jaar, mezelf nog altijd zo blijf pushen tegen beter weten in.
Mijn toekomst ziet er plots anders uit. Ik zal minder mogen werken, omdat ik niet anders kàn.
Die aanvaarding zal er moeten komen.
Ik ben zelf niet beter dan de mensen die mij niet begrijpen. Ik kijk in de spiegel en zie, behalve soms een heel vermoeide blik, niks verkeerd aan mij.
Dus... ik mankeer niks en kan alles zoals voorheen... toch?
Ik heb het recentelijk aan verschillende mensen gezegd: was ik misschien beter af geweest als ik er een verlamming had aan overgehouden aan de hand, arm...? Dan zagen de mensen, mezelf incluis, met de neus op de feiten, dat er iets niet meer was zoals vroeger.
Mijn letsels zijn alleen te zien op hersenscans... en ik moet aanvaarden dat die letsels niet van de minste zijn en de rest van mijn leven daar zullen blijven zorgen voor belemmeringen... beperkingen.
Ik ben een mens geworden met beperkingen en ik ben op zoek om het te aanvaarden.
Zie het als een laptop: de processor werkt niet meer naar behoren, de koeling laat het afweten, de harde schijf crasht regelmatig en de batterij is snel leeg en laadt maar traag weer op. Maar toch kunnen er nog heel nuttige dingen op dat ding worden gedaan.
Dank voor de hulp beste dokters, dat meen ik oprecht. Ik maak er mijn doel van om, met de nodige aanvaarding, de juiste aanpassingen te kunnen doen zodat ik nog een leven kan leiden met de nodige kwaliteit.
Ik hoop nu zo snel mogelijk mijn strijdbijl eens te kunnen begraven...
8 weken heeft het geduurd, de voorzichtige recuperatie. De dokter laat me toe, na wat compromissen sluiten, dat ik halftijds mocht herbeginnen werken. De komende weken werk ik enkel in de voormiddag...
Ik moet toegeven: ik heb de recuperatie in de namiddagen nog nodig.
Denkwerk is topsport, en mijn atleet is zwaar geblesseerd geraakt drie jaar geleden.
Maar vol goeie moed en mét de verplichting dat ik beter over mezelf moet waken, ga ik er tegenaan.
Het ging lang goed, sinds ik in november 2015 op mijn nieuwe job startte.
Sinds 7 weken ben ik thuis: recupereren van ... tja,.. laat het me maar uitputting noemen.
Ik heb niet goed genoeg gewaakt over mijn "evenwicht". De laatste maanden teveel werkdruk bij mezelf opgebouwd tot de zekeringen in mijn hoofd doorsloegen.
Enorme en snelle vermoeidheid, spraakstoornissen, concentratieproblemen,... waren weer het gevolg en dagelijkse kost.
De dokters waren duidelijk: alleen rust en ontspanning en tijd halen je hier uit.
Daar ben ik nu al 7 weken mee bezig en ik hoop keihard dat ik na volgende week weer aan de slag kan.
Lessen voor de toekomst trekken... altijd nodig. Het blijft een leerproces hoe ik met mezelf moet omgaan tegenwoordig.
Dat waken en behoedzaam omspringen met het zogenaamde evenwicht, balans... sneller gezegd dan gedaan.
Het ziekenhuis dan maar... het is 1 september 2013, op de middag.
Ik maak dit verhaal kort, uiteindelijk wil ik wel het kader schetsen, maar geen boek schrijven over die specifieke dag.
De vermoedelijke TIA werd na de CT-scan een CVA... In mensentaal: niet zomaar een klontertje dat even ambetant deed, maar twee bloedklonters die twee hersendelen hebben doen afsterven... te zien als twee witte vlekken op de CT-beelden... dode hersencellen.
De stroke-kamer zou de volgende twee dagen mijn habitat worden, met alle monitors, toeters en bellen die ze wellicht voorradig hadden.
Veel onderzoeken later, aan hart, bloedvaten, hoofd,... verklaarden ze me heel gezond en fit. Niks wees op een oorzaak van de bloedklonters waardoor er werd beslist een MRI te laten nemen.
Het resultaat was even schrikken, zelfs mijn vrouw moest van de arts van haar werk worden weggeplukt om naar het ziekenhuis het verdict te komen aanhoren.
Vermoedelijk enkele dagen voor de bewuste 1 september, moet ik om één of andere illustere reden (wat we nooit zullen achterhalen en wat de dokter omschrijft als 'brute pech') een scheur opgelopen hebben in mijn halsslagader. Daarbij was ik door het oog van een klein naaldje gekropen, zo omschreef de dokter het.
Gelukkig geen fatale gevolgen, maar door die scheur zijn er zich bloedklonters gaan vormen in die slagader. Door het sporten op 1 september, besloten die te verhuizen en zich te "nestelen" in mijn hersenen, met de gevolgen van dien.
Oorzaak gekend... de gevolgen echter helemaal nog niet.
Toen ik naar huis mocht, had ik eigenlijk geen fysieke beperkingen of blijvende verlammingen.
Mijn evenwicht was wel wat verstoord, maar dat kwam na enkele weken (of waren het maanden) weer goed.
Vooral mijn spraak en mijn concentratievermogen deden moeilijk. Daardoor werd een logopediste ingeschakeld die me meerdere malen per week thuis kwam "drillen".
Daar ben ik uiteindelijk 14 maanden mee bezig geweest.
Na 8 maanden ben ik progressief beginnen werken (opgebouwd van enkele uren per week, tot na een viertal maanden ik uiteindelijk 4/5 kon werken).
Spijtig genoeg was dat een overkill en moest ik totaal uitgeput het werk neerleggen voor opnieuw 8 maanden en de commerciële wereld vaarwel zeggen wegens "te belastend".
Sinds november 2015 heb ik een fulltime job bij de lokale overheid.
Dicht bij huis, vaste uren, regelmaat, geen commerciële druk en toch de nodige verantwoordelijkheden en uitdagende job-inhoud.
Mensen zeggen: goed dat je er niks aan hebt overgehouden, maar dat begrijpen ze verkeerd. Het bewijst dat mensen nog altijd heel sterk afgaan op wat hun ogen zeggen, wat er aan de buitenkant is te zien, of in mijn geval: niet is te zien.
Ik heb wel degelijk fysieke letsels, maar die zitten in mijn hoofd, aan mijn hersenen. Twee stukjes van mijn grijze massa zijn ermee opgehouden. De rest moest leren de verloren gegane taken over te nemen.
En heel vaak worden die hersenfuncties waar ik het moeilijk mee heb (spraak, focus en concentratie) nog eens aan de kant geschoven.
Ik vermoed dat mijn hersenen terug naar hun oorspronkelijke taken willen wanneer het te lastig wordt...
Vermoeidheid, nog zo'n euvel, is geen rechtstreeks gevolg van mijn herseninfarct.
Enorm veel energie, meer dan 'normaal', dient te stromen naar mijn hoofd om dat goed te doen werken.
Wanneer het wat minder goed gaat, zorgt dat voor fysieke (en mentale) uitputting.
Daar sta ik dus elke dag voor, op zoek naar het juiste evenwicht. Balans is een sleutelwoord geworden in mijn dagelijks doen en laten.
Die balans komt niet vanzelf en is iets waar ik heel alert op moet zijn. Een alertheid die ik soms niet meer heb als het wat lastiger wordt.
Dan is hulp altijd welkom om die vicieuze cirkel te doorbreken, iemand die me tegen mezelf beschermt.
Hiermee is het kader wel wat geschetst.
De volgende berichten in de blog zullen over actuele gebeurtenissen, gevoelens, frustraties, ... gaan, day by day ...
Om tot het uiteindelijke doel van deze blog te komen, moet ik het verhaal vertellen vanaf dag 1.
Het is 1 september 2013... normaal is dat de eerste schooldag na de grote vakantie.
In 2013 was het een zondag, dus de jeugd en de onderwijzende medemens kregen een dagje uitstel.
Het is intussen drie en een half jaar geleden, maar die ganse dag herinner ik me alsof het gisteren was.
Ik had nooit gedacht en kunnen verwachten hoe mijn leven er zou uitzien vanaf die middag, de eerste september.
Al enkele jaren ging ik quasi wekelijks samen met vrienden mountainbiken.
Die ochtend stond de jaarlijkse mooi toertocht in Lozer op het programma.
Fijne rit, mooi weer, het vormpeil was niet slecht, ook niet super. Ritje van 40 km goed verteerd!
Fiets ter plekke proper gespoten en veilig gestald.
De gewoonte om na onze ritten niet te pintelieren hielden we nu ook in stand, maar het bonnetje voor de braadworst gingen we wél benutten.
Het moet dan rond 10u30 zijn geweest.
Bij het bukken en zoeken in mijn rugzakje naar dat "gratis braadworst bonnetje" zie ik mijn rechterarm dingen doen die ik zelf niet aan het doen ben; Alsof die arm zijn eigen leven gaat leiden. Meteen daarbij voel ik mijn rechterbeen doorzakken maar kan ik me wel op de stoel zetten die achter me klaar stond.
Die arm die blijft maar heen en weer schudden, de controle is compleet weg.
Ik kijk op en rond en de makkers merken dat er iets loos is.
Bezorgde blikken, vragen of alles wel OK is... het enige dat ik kan antwoorden: "Euuuuuh"...
Binnen in mijn hoofd had ik een ander antwoord voorzien. De boodschap zat klaar om de wereld in te sturen, maar alleen dat gewauwel komt eruit. Ik merk ook op dat mijn rechterwang en mondspieren niet doen wat ze moeten doen.
De eerste reacties en gedachten, zowel bij mezelf als de vrienden, gaan naar de weerslag van de bovenmenselijke sportieve prestaties die ik zopas leverde...
Te diep gegaan misschien? Een flauwte? ... snel een cola, voor de suikers...
Die cola gaat niet vlot binnen... ik verslik me kan het bruine suikersopje niet in mijn mond houden.
Toch eerst even bekomen en in het gras gaan liggen dan maar.
Het betert... na een tijdje kan ik weer wat praten en kan ik mijn rechterbeen en arm weer gebruiken.
Thuis afgeleverd door taxi P.
Mijn hoofd stond al bij het burenbezoek dat we gepland hadden die middag en de gezellige namiddag die we daar gingen hebben.
Dus snel douchen en omkleden.
Het was mijn vrouw, immer alert en zorgzaam, die er me bij het horen van mijn verhaal toch op wees dat ik best eens naar de dokter van wacht belde, want ik zou "morgen na het werk wel eens bij de dokter binnen springen".
Het bleek een raad die mij misschien wel het leven heeft gered, of ik elk geval, veel erger heeft voorkomen.
Het telefoontje op zich naar de dokter, was in elk geval een schok, voor mezelf én voor mijn vrouw, want het gewauwel, gestotter bij de pogingen die ik deed om uit te leggen waarvoor ik belde, deden ons inzien dat er iets bijzonder fout was met me.
