Vorig jaar november moest ik thuis blijven van mijn werk omdat ik ongelooflijk moe was. Na een bloedafname vertelde de dokter me dat ik cytomegalie had. De enige boodschap was : rusten, rusten, rusten,.... Er bestaat geen medicatie voor alleen maar, inderdaad rusten!
Ik had de ene dag daar pijn, de andere dag weer elders. Na een tijdje was naar het toilet gaan al een marathon op zich en na een trap op te gaan was ik zo kortademig alsof ik de Himalaya had beklommen.
Van de maanden die volgden heb ik zelfs weinig herinneringen, buiten het feit dat ik altijd in bed of in de zetel lag.
Mijn IgG waarden waren ondertussen gestegen tot 3027.
Na april voelde ik eindelijk een lichte verbetering : ik kon al eens wat rondlopen, eens een spelletje op de computer spelen, een beetje T.V. kijken, maar alles nog met mate, maar het was toch al iets.
De verbetering zette zich door en in september vatte ik terug mijn fulltime job aan in het onderwijs. De tweede week was ik wel al terug thuis met een sinusitis, alsook de laatste week voor de kerstvakantie was ik ziek, maar voor de rest bleef ik toch aan het werk.
Ik moest wel na het werk direct gaan liggen en elke avond lag ik ten laatste tegen 21u in bed. Ook in de weekends was het rusten geblazen.
Na de kerstvakantie lukte het mij nog tot eind januari te werken en nu is mijn liedje weer terug uit. Sinds dan lig ik terug te bed, met nog een sinusitus en maagdarm-onsteking er extra bij en de IgGwaarden staan nu op 3841.
Op internet vind ik weinig info rond dit virus buiten uit welke groep het komt en dat je er na 2 à 3 jaar moet vanaf geraken. Dat er inderdaad buiten rusten geen medicatie of therapie voor bestaat.
Vorig jaar putte ik moed uit het feit dat het misschien wel lang duurt, maar dat je er toch van herstelt. En omdat ik in september toch terug aan het werk kon gaan, nam ik het constant rusten buiten de werkuren er bij, er was toch verbetering merkbaar!
Maar je begrijpt dat mijn herval een flinke deuk in dat moed-hebben heeft weggenomen...
Met alle andere klachten die ik er nu bij heb, de constante nieuwe ontstekingen, ... knaagt de ongerustheid en de twijfel ondanks dat de dokter alles op het virus blijft steken omdat mijn bloedbeeld voor de rest in orde is.
Het zou mij ontzettend helpen als ik van andere (ex) CMV'ers hun verhaal kan horen :
hoe het bij hen loopt, zijn mijn IgG waarden vergelijkbaar of normaal, hoog, extra hoog, hoe lang hun herstel heeft geduurd, de klachten, wat men doet om het herstel te bevorderen, een wondermiddel gevonden ??, .....
Mijn bedoeling is niet om een klaagzang-blog te hebben, maar eentje waardoor je kan relativeren, elkaar kan helpen, moed en steun geven, is goed kan vloeken of met alles eens lachen.
Alvast hartelijk bedankt voor de reactie(s)
26-02-2011 om 15:04
geschreven door Andrea 
|
