Voor het eerst in mijn leven las ik een Kuifje strip. Vroeger weigerde ik dit te lezen omdat het te kinderachtig was en nu, zoveel jaren later waag ik het erop. Het was op zich geen slechte strip, maar het was vaak nogal voorspelbaar. Op een moment dacht ik echt dat als de hond zou praten, het helemaal in orde zou zijn. En enkele pagina's verder deed hij dit ook. Nochtans had dit geen belang voor het verhaal, heel overbodig en storend dus. Maar de strip heeft mij ook wel verrast. Al van in het begin dacht ik te weten wie de dief was van Bianca Castafiores juwelen, omdat het er zo dik op lag. Maar uiteindelijk was de dief een ekster, heel flauw, maar ook verrassend want ik had daar helemaal nog niet aan gedacht. De strip was op zich niet slecht, maar ik zou hem zeker geen tweede keer lezen.
Dubbel wraak, een toneel met spanning en drama dat start met een man die
klaar staat om van een brug te springen. Doet hij het of doet hij het niet? Of
neemt hij eerst wraak?En op wie?
Ieder jaar voeren de drie hoogste jaren van de dictiegroep van
Muziekacademie Galmaarden een toneel op. Voor mij is het de tweede keer dat ik
aan een zon groot toneel deelneem. Ik kan er echt van genieten om op het
podium te staan, in de huid van iemand anders te kruipen en mezelf
vollediglaten gaan.
Ik ben begonnen met dictie in het derde leerjaar. In het begin vond ik
het allemaal niet zo leuk, maar ik heb al zeer veel bijgeleerd, enkel rustig
voor de klas staan lukt mij nog niet altijd even goed.
Vooraf:
Vanaf september begint het lezen van het toneel, dit vind ik echt een
heel saai gebeuren en ik heb dat het liefst meteen achter de rug. Later worden
de rollen verdeeld dit is wel spannend afwachten, waar ik vorig jaar een zeer
agressief familielid was van Julia, van het stuk Romeo en Julia, ben ik nu een
secretaresse die soms wel eens bezwijkt onder de stress en een roddel hier en
daar wel kan smaken. Het is altijd weer zoeken naar het personage tot het goed
voelt, dit jaar duurde dit wat langer dan vorig jaar, maar het lukt.
Nu zijn we volop bezig met de repetities, de kleine zijn achter de rug
en de generales volgen aan de lopende band. Het is soms moeilijk om alles te
organiseren, maar gelukkig heb ik vrij flexibele ouders, wat niet bij iedereen
zo is. Er zijn nog 2 grote generales te gaan en dan is het tijd voor het echte
werk, live voor al de mamas, papas, vrienden en jury.
Achteraf:
Oef, het is eindelijk achter de rug! Dat is mijn eerste gevoel wanneer
ik zaterdagavond in de zetel neerplof. Na een jaar lang werken is het nu
eindelijk voorbij, we hebben aan iedereen kunnen tonen wat we kunnen.
Het optreden vond ik meer dan geslaagd, er waren geen grote blunders en
de punten van de jury lagen zeer hoog. Ook heb publiek lachte graag mee,
alhoewel de mensen van zaterdagavond wat stiller waren dan zij van vrijdag.
Achter de schermen was het ook
grote ambiance, we waren met een vrij grote maar goed aan elkaar hangende groep.
Dat is heel belangrijk want in toneel moet je elkaar aanvoelen en op elkaar
kunnen rekenen.
Volgend jaar staan wij met Muziekacademie Galmaarden er weer met een
ander en wie weet nóg spannender stuk.
Met bijna heel onze klas trokken
we op museumdag naar het Magritte Museum in Brussel. Ik was heel nieuwsgierig
naar meerdere werken van René Magritte, want we hadden hem vorig jaar in
cultuurwetenschappen leren kennen met zijn bekende werk Ceci nest
pas une pipe. Het werk sprak mij wel aan en ik wou ook wel eens
te weten komen of er een dieper betekenis zat achter zijn werken.
Eenmaal in het museum was er heel veel om te bekijken en eigenlijk te
weinig tijd om alles in je op te nemen. De telefoontjes zijn voor sommige
mensen misschien handig, maar ik ergerde er mij dood aan. Het was niet concreet
genoeg voor iemand die niet veel kennis heeft van de kunstwereld en ook met de
beperkte tijd was het onmogelijk om een heel de uitleg af te luisteren. Nee,
geef mij maar een goede gids die weet wat hij aan het vertellen is. Natuurlijk
heb ik wel wat dingen bijgeleerd, Margritte schilderde bv. eerst in kubistische en futuristisch stroming voor
hij tot het surrealisme kwam. Ook zat er geen letterlijke betekenis in zijn
schilderijen of zoals hij zelf zei, "De betekenis van mijn schilderen
is deze die de toeschouwer er aan geeft".
Over de veiligheid in het museum kon zeker niet geklaagd worden, heel de
tijd voelde je de ogen van de bodyguards in je rug branden en vaak volgden ze
mee naar de volgende ruimte. Fotos nemen was dan ook onmogelijk. Wie het
probeerde mocht even snel alles weer verwijderen.
Ondanks de overbodige informatie en bodyguards heb ik nog veel
bijgeleerd over Rene Magritte, maar vooral mij heel veel verwonderd. Want dat
is het doel van Rene Magritte met zijn schilderijen, verwondering en verbazing
oproepen bij zijn toeschouwers.
officiële site Magritte Museum: http://www.musee-magritte-museum.be/Portail/Site/Typo3.asp?lang=FR&id=languagedetect
30 Seconds To Mars is een rockband, opgericht
in 1998 door acteur Jared Leto (bekend van onder andere Fight Club en Requiem
For A Dream) als zanger/gitarist en broer Shannon Leto als drummer. De
bedoeling was dat het een klein familie projectje bleef, maar niet veel later
kwam Matt Wachter bij de band als bassist en op de keyboards. Nadat de eerste
twee gitaristen Kevin Drake en Solon Bixler de band uitgingen, kwam Tomo
Milicevic bij de band om de band compleet te maken. Ookal is Jared een
Hollywood acteur, hij wil niet dat zijn roem als acteur gebruikt word om de
band te promoten. In 2002 kwam hun eerste plaat uit, getiteld 30 Seconds To
Mars. Deze plaat was geproduceerd door Bob Ezrin. 3 jaar later, in 2005 kwam
A Beautiful Lie uit, hun tweede plaat. Deze is geproduceerd door Josh Abraham
(onder andere bekend van Linkin Park en Velvet Revolver) en deze plaat heeft de
platina status bereikt. In 2007 gaat de band voor het eerst touren in het vaste
land van Europa.
Luc Van Hove Ouverture La Sfida, op. 47 (wereld
creatie) Samuel Barber Concerto voor viool en orkest, op. 14 Pyotr Tchaikovsky Symfonie nr. 4, op. 36
Roberto
Minczuk leidt een veelbelovend programma waarin nieuw werk van Luc Van Hove de
luisterhonger opwekt. De Belgische topviolist Yossif Ivanov - 2e prijs Koningin
Elisabethwedstrijd 2005 - vertolkt het Vioolconcerto van Samuel Barber,
waarin lyriek aan een vleugje jazz gekoppeld wordt. Tsjajkovski gunt de
luisteraars tot slot een blik in zijn ziel aan de hand van zijn Vierde
symfonie.
Vanaf het
begin van zijn traject als choreograaf werd Sidi Larbi Cherkaoui geïntrigeerd
door de zoektocht van de mens naar het goddelijke, door de sterke
aanwezigheid en de constante verwarring die het opperwezen in de geest van de
mensheid teweegbrengt. Samen met choreograaf Damien Jalet ziet hij zijn nieuw
werk, Babel (Words), als een natuurlijk vervolg op zijn eerdere
verkenning van het menselijke streven naar redding. Tegelijk biedt Babel(Words)
een tegengewicht voor de verzoening en vrede die door zijn eerdere
choreografieën Origine en Sutra schemeren. Babel (Words)
begint met de veronderstelling: wat als Babel gelukt was? Wat als de ambitie
of de aanmatiging de hemel te bereiken, gesymboliseerd door het volk van
Sinear en deze onmogelijk hoge toren, niet was verijdeld maar helemaal
verwezenlijkt?
Toen ik voor het eerst hoorde dat 30 Seconds To Mars
naar België kwam, sprong ik een gat in de lucht. Eindelijk! Ik heb deze groep
leren kennen in het tweede middelbaar via een vriendin, ik moest er even aan
wennen, maar nu zou ik niet meer zonder kunnen. In tegenstelling tot de liedjes
die je dagelijks op MNM etc. hoort, ben je ze niet na een twee keer horen beu,
ik kan nog steeds genieten van hun allereerste liedjes.
We
kwamen door het fout instellen van de GPS wat later dan voorzien toe in Vorst
Nationaal, we hadden nog net een klein stukje opgepikt van het eerste
voorprogramma, maar het leek niet alsof we iets hadden gemist. Er was, buiten
enkele fanatiekelingen, nog geen ambiance in de zaal. Het tweede voorprogramma
van Street Drum Corps maakte daar een einde aan, zij konden de hele zaal laten meedoen.
Het was echt een aangename verrassing, ondertussen heb ik al gezocht naar
liedjes van hen, maar goede versies lijken onvindbaar. Het was een heel leuk
voorprogramma, maar toch was het met spanning afwachten tot 30 Seconds To Mars
het podium opkwam.
Toen
ze eindelijk opkwamen barste het feest los, ik heb mij echt ongelofelijk
geamuseerd. Ook omdat ik de liedjes al kende was het leuk om zo hard mogelijk
mee te zingen en je gewoon te laten gaan. Daarom ben ik ook wat tegen
zitplaatsen bij concerten. Ik heb het één keer gedaan, maar er was echt niets
aan. Je voelt iedereen naar elkaar kijken van, gaan we rechtstaan? Ja? Nee? Nu
kies ik dus resoluut voor staanplaatsen.
Het is ook grappig om te zien wat artiesten een
publiek kunnen laten doen. Wij moesten een open cirkel maken en opeens zei de
zanger, Jared Leto, ga er maar rondjes in lopen. Echt grappig want er waren
mensen zo zot om het te doen.
Voor het eerst in mijn leven las ik een Kuifje strip. Vroeger weigerde ik dit te lezen omdat het te kinderachtig was en nu, zoveel jaren later waag ik het erop. Het was op zich geen slechte strip, maar het was vaak nogal voorspelbaar. Op een moment dacht ik echt dat als de hond zou praten, het helemaal in orde zou zijn. En enkele pagina's verder deed hij dit ook. Nochtans had dit geen belang voor het verhaal, heel overbodig en storend dus. Maar de strip heeft mij ook wel verrast. Al van in het begin dacht ik te weten wie de dief was van Bianca Castafiores juwelen, omdat het er zo dik op lag. Maar uiteindelijk was de dief een ekster, heel flauw, maar ook verrassend want ik had daar helemaal nog niet aan gedacht. 
