Ik kwam al in aanraking met kunsteducatie. Ten eerste werd er binnen de schooluren tijd vrijgemaakt om in contact te komen met kunst en cultuur. Een voorbeeld hiervan gaat over podiumvoorstellingen. Hierbij kwam ik eerder op een reflectieve manier in aanraking met kunsteducatie. Ik dacht na over mijn eigen levensstijl en op welke manier ik dit positief kon beïnvloeden. In een voorstelling over vervuiling, dacht ik na hoe ik mijn houding hier tegenover kon wijzigen. In de jeugdbeweging en speelpleinwerking kon ik ook monteren en deelnemen aan toneelstukken. Dit is ook een vorm van educatie, omdat ik kennis kreeg over podiumtechnieken.

Mijn uitdagingen om kunsteducatie te begeleiden liggen vooral bij de expertise in de kunsten. Ik zal regelmatiger moeten deelnemen aan verschillenden kunst educatieve activiteiten. Ik bezoek af en toe eens een museum. Bij het bezoeken van een museum leg ik te weinig focus op het verdiepend proces zoals reflecteren. Ook zou ik in de toekomst meer podium- en jazzvoorstellingen willen meevolgen, omdat ik het een meerwaarde vond. Ik reflecteerde meer over mezelf en de samenleving.

Stel dat ik aangeworven zou worden binnen de kunst educatieve werking van een museum dan zou ik het belangrijk vinden dat het museum voor iedereen toegankelijk is. Ik zou rekening houden met kortingen voor kansengroepen zoals studenten, mindervaliden, senioren en maatschappelijk kwetsbare doelgroepen. Om het museum aantrekkelijk te maken bij laaggeschoolden zou ik ook flyeren bij maatschappelijk kwetsbare wijken. Ik zou bijvoorbeeld speciale acties laten doorgaan waarbij deze doelgroep gratis een deel van het museum kunnen bezichtigen of een gratis drankje krijgen na de rondleiding. Het gratis kunnen bezichtigen van een museum kan een drempel zijn op financieel vlak, vandaar dat ik voorstelde om in plaats daarvan een gratis drankje aan te bieden. Deze actie kan één maal per jaar doorgaan, zodat het budget het toelaat. Aan de andere kant kunnen maatschappelijk kwetsbare mensen geprikkeld worden van deze soort kunstvormen en meer participeren. De uitleg op een laagdrempelige manier laten doorgaan met meer visuele accenten bijvoorbeeld het gebruiken van een videofragment en geen moeilijk woorden gebruiken tijdens de rondleiding. Eén van de domeinen van de waarde van cultuur ging over het effect op het sociaal weefsel. Indien er acties zouden opgestart worden voor deze specifieke doelgroep, kan men aansluiting vinden bij elkaar. Dit kan de sociale samenhang bevorderen en motiveren om terug te komen. Naast het toegankelijk maken voor iedereen, zou ik ook het accent leggen op kinderen en jongeren. In de theorie werd benadrukt hoe belangrijk het is om op jonge leeftijd al in contact te komen met cultuur en kunst. Dit wil ik ook bewerkstelligen door rondleidingen te laten doorgaan op kinder- en jongerenniveau. Hierbij houd ik rekening met de grote van een groep. Ik opteer een kleine groep, zodat de kwaliteit boven de kwantiteit geplaatst wordt. Er is dan ook meer ruimte om na te denken over reflectieve vragen en te luisteren naar de inbreng van hen. Ik zou het ook belangrijk vinden om een aangepaste rondleiding te bieden aan kinderen en jongeren, meer op het niveau van hen. Het doel zou zijn om kunst en cultuur te zien als een ontspanningsmoment en dat men geprikkeld wordt om terug te komen.

“Veranderingen binnen het kunstenlandschap beginnen bij de makers, de kunstenaars. Een schouwburg vervult enkel de rol van presentatieplek.” Ik ben niet volledig akkoord met deze stelling. Ten eerste draagt iedereen een steentje bij in het veranderingsproces en niet alleen de makers/kunstenaars. Het veranderingsproces kan wel aangewakkerd worden door deze personen. De houding van het publiek moet ook enigszins in deze richting gestuurd zijn en dit moet stapsgewijs gebeuren. Dit kan bewerkstelligd worden door al op jonge leeftijd deze houding aan te reiken tijdens culturele activiteiten in schoolverband. Ten tweede legt men de nadruk op de rol dat een schouwburg bevat. Ik vind dat een schouwburg meer doet dan enkel de rol hebben van een presentatieplek. Deze plek kan ook invloed uitoefenen op de verandering. De positie van het decor en de stoelen kan een bepaalde weergave bieden van hoe de samenleving in elkaar zit. Zo zijn er plaatsen waar mensen meer voor betalen en ze krijgen dan ook een beter uitzicht. Dit toont ook de hiërarchie en de ongelijkheid in de zaal aan. Ook de materialen kunnen voor een bepaalde interpretatie zorgen. Zijn het dure materialen of eerder goedkopere materialen.

20-03-2016 om 14:50 geschreven door julie  

De voorstelling werd gestart met een introductie over de voorstelling zelf. De acteurs vertelden ons waarom ze voor bepaalde zaken hadden gekozen in de voorstelling. Zo kozen ze voor de voorstelling te laten doorgaan in deze zaal, met deze stoelen, met deze stoelenschikking. Ze stonden ook stil bij de attributen die ze zouden gebruiken. Ze kozen voor weinig attributen voor het decor, omdat men weinig wou uitgeven hieraan. Enkel een rood doek, een doek om te projecteren en muziekinstrumenten werden gebruikt. Ook bij hun kledij werd stilgestaan. Men wou ons duidelijk maken dat de mens op allerlei manieren keuzes kan maken in het leven. Dat de mens bijvoorbeeld ook koos om in een kapitalistische samenleving te leven. De mens geeft als het ware vorm aan de samenleving.

De acteurs vertelden over een idee dat ze hadden een jaar geleden. De vier acteurs hadden het idee om een reis te maken van Antwerpen naar Groenland en dit via Denemarken en Ijsland. Tijdens hun reis wilden de acteurs een lied maken van relikwieën met hun muziekinstrumenten. Ze hadden verschillende strijk- slag- en blaasinstrumenten bij. Het doel van de reis was vooral vragen stellen naar de zin van het leven. Ze vermoeden dat er in Denemarken, Ijsland en Groenland inspiratie ligt voor de toekomst van de onze. Ook vermoeden ze dat Groenland een plek is om afscheid te nemen van het verleden of de toekomst.

Tijdens de voorstelling werd hun reisroute geprojecteerd en tegelijkertijd speelden de acteurs op hun muziekinstrumenten. Door deze combinatie leek het alsof ik er middenin zat. Gedurende hun reis stelden ze vragen aan verschillende mensen en dit werd ook geprojecteerd. Zo stelde men vragen aan een voormalige bankier, een man met een hondenslee, een poolreisonderzoeker en de directeur van Legoland. Er werden vragen gesteld over onze kapitalistische samenleving. Is deze samenleving goed of slecht? De directeur antwoordde hierop dat het zijn voor- en nadelen bevat. Hij vermoedt dat het kapitalisme invloed heeft op het al dan niet ontstaan van een oorlog. Bijna de hele wereld handelt goederen met elkaar en meer dan ooit zijn de werelddelen van elkaar afhankelijk. Ze hebben elkaar nodig om handel te drijven en om geld binnen te krijgen in hun land. De verschillende werelddelen hebben teveel te verliezen bij een oorlog, terwijl dit vroeger minder aan de orde was. Men stelde ook de vraag hoe ze tegenover de klimaatsverandering staan. De poolreisonderzoeker antwoordde hierop dat de opwarming ook voor- en nadelen biedt voor de Noordpool. Door de verwarming smelt het ijs, waardoor de onderste laag vrijkomt. De aarde kan men gebruiken om landbouw te verrichten. Ook het feit dat de inwoners minder kou zullen vatten. Een nadeel daaraan is het wegvallen van de gletsjers en ijsbergen. De natuurlandschappen zouden vergaan, maar ook diersoorten zouden uitsterven. Tijdens het rondreizen belanden de vier acteurs op een bepaald moment in een cruise. Ze varen door het water. Opeens ziet Suzanne door het mistig weer een walvis zwemmen. Ze riep, maar de anderen zagen de walvis niet. Eenmaal de vier acteurs terug op land waren, zagen de acteurs een aangespoelde walvis. Hij was alleen en verdwaald. Ze namen afscheid van het dier. De acteurs wilden hiermee duidelijk maken dat ook dieren uitsterven door de klimaatsverandering.

Eenmaal toegekomen in Groenland, spelen ze nog voor een laatste keer op hun muziekinstrumenten tussen de ijsblokken en in de vrieskoude. De acteurs bootsten het noorderlicht na met een plastic zakje. Ze wilden ons laten genieten van de stilte en het geluid van het zakje.

Referentie: De Werf, Brugge

20-03-2016 om 00:00 geschreven door julie  

De voorstelling werd gestart met een verhaal over een ondergrondse parking. Peter, Natali en Willem bezochten een museum. Na het bezoek keerden ze allen terug naar de ondergrondse parking. Ze praten over het centraal gemiddelde. Door de gezellige sfeer waren ze niet geconcentreerd. Ze zochten een betaalautomaat, maar vonden het niet. Ze kwamen terecht op een plaats dat voor hen onbekend leek. Ogenschijnlijk namen ze een verkeerde trap, dus keerde men terug. Er waren allerlei gangen en de gelijkenissen waren voor treffend. Door deze gelijkenissen ontstond er een verwarring. Opeens viel het licht uit, waardoor Peter dacht dat hij in een nachtmerrie zat verstrengeld. De drie acteurs hadden het gevoel dat ze één persoon waren, die hetzelfde dacht en voelde.

Het eerste deel ging over een restaurantbezoek. Peter en Natali gingen uit eten in een restaurant. Peter was de ex-partner van Natali en Willem speelde een ober. Natali had het gevoel hem te kennen, maar ze had geen idee vanwaar. In het gesprek tussen Natali en Willem kwam naar voor dat Natali wou stoppen met acteren en een politicus wou worden. Ze wou een andere wending geven aan haar leven. Willem reageerde ongeloofwaardig.

Peter had een plasprobleem, waardoor hij regelmatig naar het toilet stapte. Willem vertelde aan Natali wie hij echt was. Vroeger was Willem een acteur en vandaar kende Natali hem. Hij wou veranderen van baan en koos om ober te zijn. Wat later herkende ook Peter hem. Natali vertelde aan Willem over Peter zijn plasprobleem. Hij was namelijk verslaafd aan het toilet. Hij kon daar uren over praten, vooral over zijn uitwerpselen en riolen. Peter vond het absurd dat zijn uitwerpselen verenigd werden met anderen hun uitwerpselen, omdat het iets van hem was. Hij stelde ook een ander bizarre vraag. Waarom het toilet water gescheiden werd van het gewoon water. Natali vertelde dat beiden terug herenigd werden in de zee en dat zorgde voor een geruststelling bij Peter. Peter verkleedde zich ook als ober, maar niemand zag het verschil.

Gedurende het leven veranderen mensen voortdurend, zonder dat men er bewust bij stilstaat. Niet alleen de stijl, de handeling maar ook de gedachten veranderen. De baanwissel was hier een voorbeeld van. Vroeger had hij nooit gedacht dat hij ooit een ober zou worden. Een mens leefde in een wereld dat voortdurend veranderde, maar ook de identiteit van de persoon kon veranderen.

Op het einde van het verhaal is er een discussie waarbij Willem niet geloofde dat Natali en Peter hem niet herkenden. Hij dacht dat het eerder was omdat ze hem niet wilden herkennen. In de inleiding was er een gesprek over het centraal gemiddelde. De mens staat ook centraal in het leven. Er is nooit echt een einde. Het leven blijft doorgaan, ook na de dood. Ook de verscheidene discussies tijdens de toneelvoorstelling hadden geen einde, maar bleven in het midden staan. Iedereen zocht naar het midden, maar ook het midden verdwijnt in de massa. Een voorbeeld in de voorstelling gaat over de politiek. De meerderheid stemt op de middenpartij, waardoor het individu verdwijnt tussen de massa.

Referentie: De Werf, Brugge

20-03-2016 om 00:00 geschreven door julie  

In de theorie werd er stilgestaan bij vijf domeinen over de waarde van cultuur. Het domein of effect waarvan ik het meeste overtuigd ben is het effect op het sociale weefsel. Het gaat over de sociale cohesie die ontstaat door het participeren aan cultuur. Ik koos hiervoor, omdat ik er zelf vaak mee geconfronteerd werd. Onlangs bezocht ik een podiumvoorstelling namelijk Heimat 2. Toen er gepraat werd over de klimaatsveranderingen en onze manier van leven, dan merkte ik dat ik dezelfde mening deelde. Ze vertrokken op rondreis naar een ander land om meer te weten over hun manier van leven. Het bleef mij bij dat het gras niet per definitie groener is aan de andere kant. Om terug te komen op het effect, voelde ik een band aan met het publiek. De mensen lachten over dezelfde zaken, het applaudisseren gebeurde met de volledige groep. Ook het beëindigen van het applaus gebeurde op een opvallende manier. De mensen bleven applaudisseren, waardoor niemand een idee had wanneer het applaus zou eindigen. Mensen spraken elkaar aan na de voorstelling. Men krijgt het gevoel erbij te horen. Ook tijdens de voorstelling over “Cie De Koe” merkte ik dat de houding van de acteurs overeenkwam met mijn houding. Mensen veranderen voortdurend en ook ik stond stil bij mijn eigen leven. Dat schept een band met de culturele activiteit.

20-03-2016 om 00:00 geschreven door julie  

Ik zal in dit deeltje kort stilstaan bij mijn eigen cultuur kapitaal en op welke manier ik hierin werd beïnvloed.  Tijdens mijn jeugdjaren in de basisschool engageerde ik mij in de tekenacademie. Ik was ook lid van een jeugdbeweging. Ik leerde daar sociale vaardigheden en ik leerde ook deelnemen aan culturele activiteiten bijvoorbeeld het maken van kunst. Zo was het de traditie in mijn scouts om tijdens elk kamp een kunstwerk te maken van groenten. Ook het creatief zijn met natuurelementen en daarmee muziekgeluiden produceren is hier een voorbeeld van.

Tijdens mijn jeugdjaren vertoefde ik vaak in het jeugdhuis in mijn buurt. Daar nam ik deel aan verscheidene activiteiten, maar ook het samenzijn met leeftijdsgenoten was voor mij belangrijk. Zo werden er filmavonden georganiseerd. Ik nam ook deel aan verschillende festivals om naar mijn favoriete bands te kijken. Dit was ook een manier om mijn identiteit vorm te geven.

In het lessenpakket van de school werden er podiumvoorstellingen aangeboden. Tijdens mijn middelbaar maakte ik al eens kennis met "De Werf". In de lessen rond plastische opvoeding werden er op talrijke manieren aangeboden om creatief om te gaan met materialen. Ik bezochte ook al verscheidene musea en een theatervoorstelling via het schoolverband. Ook het regelmatig bezoeken van bibliotheken en het lezen van boeken was één van de culturele activiteiten in schoolverband.

Door mijn ouders kwam ik, tijdens het reizen, in aanraking met musea. Ik ga regelmatig op reis, waardoor ik ook in aanraking kwam met de cultuur van andere landen en in welke zin deze verschillend is met de cultuur van mijn herkomst. Zo merkte ik dat Zuid-Afrikanen heel gastvrij waren.

Door het regelmatig reizen werd ik vaak geconfronteerd met verschillende omgangsvormen en andere waarden en normen. Op dat vlak was ik meer bezig met de cultuur in brede zin. Op reis bezochten we ook musea, waardoor ik ook in aanraking kwam met de cultuur in smalle zin. Op vlak van religie, heb ik weinig handvaten meegekregen van thuis uit. In mijn gezin van herkomst was religie niet belangrijk. Ook het bezoeken van kerken werd amper gedaan. Tijdens het reizen bezochten we regelmatig kerken, maar dit had geen religieuze betekenis. Ook de impact van de samenleving speelt hierin een rol. Vroeger werd er meer teruggevallen op de religie.

Ik merk dat ik amper bibliotheken bezocht, omdat mijn ouders weinig vertoefden naar deze locatie. Ik denk dat de drempel hier vooral ligt, doordat ik het voorbeeld niet zag bij mijn ouders. Tijdens mijn jeugdjaren las ik enkel wanneer het op school werd aanbevolen. Ook in mijn vriendenkring las men zelden boeken. Door mijn vrienden bezocht ik vaak het lokale jeugdhuis. Dit is ook een vorm van participeren. Hierbij bezocht ik enkel deze locatie. Ik ging met andere woorden niet actief deelnemen door bijvoorbeeld activiteiten mee te organiseren. Ik kan hieruit concluderen dat ik eerder passief deelnam aan de verschillende cultuurvormen.

20-03-2016 om 00:00 geschreven door julie  

Als tweede culturele organisatie koos ik voor een jeugdmuziekatelier in Sint-Andries. Dit is een muziekschool voor zowel de jeugd als de volwassenen. Kinderen kunnen vanaf het eerste leerjaar deelnemen aan deze culturele activiteiten. Het is belangrijk om kinderen zo vroeg mogelijk bloot te stellen aan culturele activiteiten. Dit is ook de reden waarom men voorbereidende groepslessen opstart voor jonge kinderen. Ze leren omgaan met ritme en muziek. Er is een mogelijkheid om klassikale cursussen, individuele cursussen of drama en expressie te volgen.

Ik koos voor dit jeugdmuziekatelier, omdat deze organisatie nauw samenwerkt met een school, namelijk Sint-Lodewijkscollege. De lessen gaan door in deze school. Ik vind het goed dat deze organisatie nauw samenwerkt met een school, omdat het laagdrempelig werkt. Kinderen en jongeren van het Sint-Lodewijkscollege zullen sneller de weg vinden naar deze muziekschool. Klasgenoten die al deelnemen aan dit jeugdmuziekatelier kunnen hierover vertellen op school en andere kinderen kunnen hierdoor gestimuleerd worden om hier ook aan deel te nemen. Er is ook een mogelijkheid om zich in groep in te schrijven in de groepslessen. Ook dit werkt drempelverlagend. De jeugd kan zich ook alleen in groep inschrijven, waardoor men nieuwe sociale contacten aangaan.

De organisatie richt zich niet alleen op kinderen en jongeren, maar men staat ook open om volwassenen te begeleiden. Op die manier kunnen jongeren ook tijdens hun volwassen leeftijd doorgroeien in het bespelen van muziekinstrumenten. Ook de vrijheid dat jongeren hebben om een keuze te maken welke muziekinstrument men wilt bespelen.

Er worden ook kortingen aangeboden, namelijk AXI-bonnen. Deze bonnen bieden korting voor hun inschrijvingsgeld. Op het aankopen van muziekinstrumenten is er geen korting, maar men kan altijd een instrument huren. Ouders die het financieel moeilijk hebben en voldoen aan de voorwaarden, kunnen per kind 50 euro aan AXI-bonnen krijgen.

Individualisering wordt een centrale categorie in de moderniteit en dit merkt men ook in de kunstsector. Zo worden in deze organisatie ook individuele lessen aangeboden en wordt er ook huiswerk meegegeven aan de deelnemers.

Referentie: JMA Sint-Andries 2016

18-03-2016 om 00:00 geschreven door julie  

Participeren in de cultuur is een belangrijk gegeven. Ik zal de manier waarop geparticipeerd kan worden binnen de kunstsector illustreren aan de hand van de organisatie “De Werf”.

Deze organisatie heeft een breed waaier aan voorstellingen. Er wordt op die manier rekening gehouden met diverse thema’s. Zo worden er voorstellingen gegeven over jeugdpsychiatrie, over de zin van het leven, euthanasie, enzoverder. Het is belangrijk om ook thema’s te bespreken waar er nog een taboe over heerst. Dit helpt om het taboe te doorbreken en open hierover te kunnen praten. Euthanasie is hier een voorbeeld van. Er zijn ook twee diverse vormen van voorstellingen, namelijk de podiumvoorstellingen en jazzvoorstellingen. De Werf probeert ook om zich niet alleen te richten op een selecte groep. Men probeert niet alleen volwassenen aan te spreken. Er is bijvoorbeeld ook een project voor jonge makers opgericht. Dit project probeert net afgestudeerden van de KASK de kans te bieden om hun theatertalenten uit te voeren.

Er worden ook verschillende kortingen aangeboden bijvoorbeeld voor jongeren, werkzoekenden, senioren en studenten jonger dan 26 jaar. De Werf organiseert ook voorstellingen op maat van studenten, waarbij scholen zich verplaatsen naar De Werf. Theoretische gezien is het belangrijk om kinderen op jonge leeftijd in aanraking te laten brengen met kunst en cultuur. Door jongeren te laten proeven van podium- en jazzvoorstellingen wordt hier bewust aandacht aan besteed. Sinds kort bestaat er ook een residentenfestival. Op die manier toont de organisatie ook aan dat ze vernieuwend werken, omdat het sinds kort werd opgestart. Op dit festival wordt er teruggeblikt op het voorbije jaar. Men wil het publiek laten deelnemen, door hen aan te tonen wat er dagelijks achter het scherm gebeurt. Op die manier wordt het publiek op een andere manier betrokken met de kunstsector. Mensen kunnen daardoor gestimuleerd en gemotiveerd worden om ook een bijdrage te leveren aan de kunstsector en wordt men niet verplicht. Men staat ook stil bij de verschillende theatermakers en er wordt ook ruimte gecreëerd om te reflecteren over de voorstellingen, bij zichzelf en over het belang van creatieplekken. Met dit project wil ik aantonen dat “De Werf” een dynamisch gegeven is en niet stilstaat, maar voortdurend onderhevig is voor nieuwe impulsen van zowel binnen de theatermakers als het doelpubliek. Cultureel ondernemerschap en innovatie zijn twee kerndoelstellingen in de missie van De Werf.

Ook vrijetijdsbesteding wordt in vele opzichten gezien als participeren aan de cultuur. Vrijetijdsbesteding kenmerkt zich, meer dan vroeger, door de individualisering. Mensen zullen zich meer bezighouden met private amusementsvoorzieningen. Ik merk op de website dat men daar ook op inspeelt. Zo staat er op de website video’s van kunstenaars en theatermakers, waarbij mensen al een kijk kunnen nemen over hoe de voorstelling eruit kan zien. Mensen kunnen op die manier ook thuis het initiatief nemen om informatie over een bepaalde voorstelling op te zoeken.

Referentie: De Werf, Brugge

18-03-2016 om 00:00 geschreven door julie  

Dit is een museum in Brugge en biedt ook een bijdrage aan de culturele functie. Ten eerste wordt in dit museum de geschiedenis van de Belgische beeldende kunst weergegeven. Er wordt betekenis gegeven aan de geschiedenis en men probeert deze geschiedenis levendig te houden. De cultuur, waaronder de waarden en normen worden belicht.

Het Groeningemuseum benadert cultuur eerder smal, omdat er goed afgebakende cultuurproducten aanwezig zijn. Men richt zich op de Belgische beeldende kunst en dit wordt dan ook tentoonstelt. Men wil de mens vooral kennis en inzicht geven over de geschiedenis hiervan, maar het kan ook een bijdrage leveren aan de persoonsvorming. Dit omdat sommige mensen geïnspireerd raken van deze soort kunst en zelf beeldende kunst maken.

Bij het Groeningemuseum gaat de aandacht naar cultuur als product. Daarbij kan een onderscheidt gemaakt worden tussen materiële en immateriële cultuur. In dit geval kan het materiële, de beeldende kunst zijn. Het immateriële gaat dan over de waarden die heersten in deze periode. Wat als een ideaalbeeld werd gezien ten opzichte van beeldende kunst in vroegere periodes.

Er wordt aandacht gegeven aan de functie van cultuurbewaring. De cultuur van vroeger wordt belicht en doorgegeven aan de huidige generatie, dat op zijn beurt wordt doorgegeven aan de volgende generatie. Zo blijft de geschiedenis van de Belgische beeldende kunst levendig.

Er is ook sprake van cultuurspreiding. Men wil de geschiedenis van de Belgische beeldende kunst verspreiden. Ook wil men nagaan welke impact deze geschiedenis heeft op de beeldende kunst in het heden.

Men werkt ook aan de cultuurbemiddeling. Er is gratis toegang voor Kinderen t.e.m. 11 jaar. Zo wordt de kloof kleiner om hun kinderen thuis te laten tijdens een museumbezoek. Jongeren en 65 plussers krijgen een toegangskorting. Ook zijn er verschillende passen waarbij mensen gratis het museum kunnen bezoeken met bijvoorbeeld een museumpas. Er wordt ook rekening gehouden met de toegankelijkheid van het museum. Zo is het museum en de toiletten van het museum toegankelijk voor mindervaliden. Er is ook toegankelijkheid voor kinderwagens.

Ook cultuurbeleving komt aan de orde in het Groeningemuseum. Het museum biedt de mogelijkheden om de Belgische beeldende kunsten van vroeger te herbeleven. De kunst van vroeger kan nog altijd een invloed hebben op de hedendaagse kunst. Deze verschillen en gelijkenissen komen aanbod. De accenten van vroeger bepaalden ook hoe de culturele context eruit zag. Ook de kunst van vroeger heeft bepaalde typische accenten en dat vormt ook een weerspiegeling van de culturele context.

Er zijn drie sociaal-culturele interventiestrategieën, maar ik zal een strategie kiezen die het meest naar voorkomt voor het Groeningemuseum. Het organiseren van cultuurconsumptie komt op de voorgrond. Ten eerste gaat het in deze strategie om deelnemen aan cultuur. Het feit dat mensen de stap zetten om meer kennis te hebben over de Belgische beeldende kunst. De mensen worden begeleidt om de cultuuruitingen te lezen en te verstaan. De andere strategieën zijn diepgaander terwijl deze culturele werkveld eerder vaag blijft en zich niet bezighoudt met een standpunt in nemen of hen ook niet stimuleert om zelf beeldende kunstwerken te maken.

15-03-2016 om 00:00 geschreven door julie  

De betekenis van de culturele functie zal duidelijk worden door het toe te passen op een bestaande organisatie of project. De Werf is een project in Brugge die zich bezighoudt met jazz en podiumkunsten.

Er heerst ook een culturele functie in dit project. In het project heersen er waarden en normen die al bestonden voor we geboren werden. Het project richt zich op een open en loyale houding, maar ook op duurzaamheid. Er is openheid omdat men diverse thema’s durft aanpakken, maar ook omdat iedereen welkom is. Cultureel ondernemerschap en innovatie zijn ook belangrijke aspecten van dit project. Ze vinden nieuwe input belangrijk, ook omdat de samenleving voortdurend in verandering is. Men wil als project mee participeren met deze dynamiek. De Werf bestaat al 30 jaar en door de jaren heen werd er samengewerkt met verschillende cultuurhuizen. Door deze samenwerking ontstond de Werf. Dit project werd opgestart voor jazz en podiumkunsten te presenteren, wat nog altijd merkbaar is. Het project bouwt ook een brug tussen de kunst, kunstenaar en de samenleving. Door deze brug bereikt kunst ook onze samenleving, ondanks de onderwaardering van kunst in de samenleving. De brug is ook belangrijk voor het maatschappelijk engagement. De kunstenaar dat recht heeft op een publiek. Door dit engagement kunnen mensen kiezen om te participeren. De Werf wordt ook zichtbaar in de samenleving door open te staan voor studenten. Er wordt rekening gehouden met hun beperkte budget door studentenkortingen aan te bieden. De Werf biedt ook voorstellingen aan op maat van studenten. Zo kunnen scholen mee engageren en de studenten krijgen voeling met dit gegeven.

Dit project benadert cultuur eerder breed. In hun voorstellingen probeert men de samenhang en verhouding tussen individuen, groepen en gemeenschappen naar voor te brengen. Zo belicht men maatschappelijke trends bijvoorbeeld door de komst van vele vluchtelingen en dit wordt in een podiumvoorstelling gebruikt of het proberen verbreken van taboes rond holebi’s, … Zo bekeek ik een voorstelling waarin de focus lag op de veranderingen dat mensen meemaken doorheen hun leven. Dit zet mensen aan tot denken over hun eigen leven, maar ook de relationele verhoudingen met anderen en in het leven. Het gaat verder dan enkel de afgebakende cultuurproductie. Men wil meer dan enkel het belichten van kunst, maar mensen ook laten nadenken. Projecten die vroeger een weerspiegeling waren van de samenleving, zijn nu bijvoorbeeld amper bruikbaar en dit door de dynamiek van het leven.

Dit project richt zich vooral op cultuur als proces, omdat men de focus legt op het samenhangend en dynamisch geheel van cultuurbeleving. Een podiumvoorstelling belicht bijvoorbeeld bepaalde waarden of trends vanuit de samenleving. Men wil niet alleen het onderwerp belichten, maar men wil ook dat mensen aandacht hebben voor de beleving hierover. Het zet mensen aan tot nadenken over zichzelf, maar ook over de samenleving. Zo kan een voorstelling gaan over verschillende culturen, waardoor mensen worden aangezet tot denken om verdraagzaam te zijn tegenover andere culturen. Het is een proces dat in gang wordt gezet.

Er worden verschillende culturele functies uitgeoefend met dit project. Er is sprake van cultuuroverdracht, omdat er zich een boodschap schuilhoudt achter de podiumkunsten en deze boodschap zorgt ervoor dat mensen dit proberen te verinnerlijken. Na de voorstelling praten mensen onderling over de inhoud, men heeft ook een oordeel hierover. Dit oordeel kan onderling gedeeld worden met elkaar. Mensen praten met de ruime omgeving hierover.

Cultuurbewaring is geen kerndoelstelling, maar onbewust worden deze culturele elementen doorgegeven aan een volgende generatie. Ouders die vaak deelnemen aan culturele activiteiten, zullen hun kinderen warm maken om hetzelfde te doen.

Dit project werkt ook aan cultuurspreiding, omdat men zorgt voor reclamefolders aan de ingang. Op de website staan de verscheidene culturele activiteiten beschreven. Daarnaast wordt niet iedereen bereikt met dit project. Je moet weten dat het bestaat en sommige kansengroepen weten dat niet. De activiteiten zijn veelal niet aangepast aan de verschillende sociale klassen. Er is cultuurspreiding, maar veelal binnen dezelfde sociale klassen.

Met cultuurbemiddeling doelt men op de brug tussen kunst, kunstenaar en samenleving. Er is aandacht voor maatschappelijke actuele thema’s, zodat mensen zich ertoe aangetrokken voelen. Men stimuleert ook studenten om voorstellingen te bezichtigen door studentenkortingen aan te bieden. Deze functie is indirect aan de orde.

Cultuurbeleving is een belangrijke functie in dit project. Mensen worden aangespoord om voorstellingen bij te wonen en om cultuur in hun leven te laten bestaan. Ook voor ontspanning en identiteitsvorming gaan mensen deelnemen.

Er zijn ook drie sociaal-culturele interventiestrategieën. De verschillende strategieën kunnen toegepast worden, maar toch springt er één strategie op de voorgrond. Het faciliteren van cultuurkritiek is de interventiestrategie dat het beste overeenkomt met de Werf. Deze strategie richt zich op het deel zijn van een cultuur. Ik heb daarvoor gekozen omdat de deelnemers tot onderwerp van reflectie worden gemaakt. De deelnemers moeten nadenken over de dominante waarden, normen en gewoonten in de hedendaagse samenleving en wat hun positie hierin is. Deze bewustwording is een eerste stap om te veranderen naar een gewenst streefdoel. Zowel zullen de deelnemers kennismaken met de gangbare cultuur, maar ze zullen ook de cultuur maken door een standpunt in te nemen.

Referentie: De Werf, Brugge

06-03-2016 om 00:00 geschreven door julie  

Er zijn opvallende gelijkenissen tussen zorg voor cultuur en zorg voor de natuur. Het zijn broze domeinen. Zowel bij natuur als cultuur kan een hoge intrinsieke waarde van toepassing zijn. Niet de kwantiteit maar de kwaliteit is belangrijk. Er zijn twee verschillende discoursen namelijk het discours over de kunsten en het discours over de participatie. Deze discoursen hebben geen interactie met elkaar. De ontwikkeling van de vrijetijdsbesteding kenmerkt zich met individualisering en democratisering. Individualisering door het streven naar privacy, maar ook door de opkomst van de private amusementsvoorziening. Met democratisering bedoelt men de trend van mondialisering. Deze trends staan tegenstrijdig tegenover elkaar. Men tracht kunst voor iedereen toegankelijk te maken via cultuurspreiding. Er bestaan horizontale en verticale cultuurspreiding. Bij het eerste investeert men in gebouwen. Verticale cultuurspreiding is nauw verbonden met kennis en gewoonte. Er zijn een aantal redenen om cultuur te spreiden. Er is sprake van een democratische drijfveer en cultuur is een voorwaarde voor andere waarden en het zorgt ook voor de dialoog tussen de samenleving en de kunstwereld.

De overheid draagt verantwoordelijkheid voor het welzijn van de burgers, waar cultuur een onderdeel van is. Ook het interveniëren in de ongelijke cultuurdeelname. Bourdieu benoemt het belang van primaire en secundaire socialisatiemilieu. Het eerste begrip gaat over de opvoeding en het ander begrip betekent school en opleiding. Er bestaan zeven drempels namelijk: fysieke beperkingen, tijdsgebrek, informatie-, sociale-, geografische-, financiële- en motivatiedrempel. Ook zijn er verschillende doelgroepen te onderscheiden namelijk: de hoogopgeleiden, de belangstellende deelnemers (gaan meerdere keren per jaar) en de incidentele deelnemers (weinig intrinsiek belang). Vroeger sprak men over cultuurspreiding, nu wordt de term cultuurparticipatie belicht. Dit gaat over de maximalisatie van de keuzemogelijkheden. Het gaat over een keuze. Bij deze term staat men ook stil bij verbreding, verdieping en vernieuwing. Verbreding stelt als doel om een ruimer en een ander publiek te bereiken. Bij verdieping verhoogt men de belevingswaarde door aan diverse artistieke activiteiten deel te nemen. Bij vernieuwing bedoelt men de verhoging van culturele competentie.

Er bestaan een aantal participatiestrategieën. Ten eerste het richten op de positieve vrijheid, dus oog voor de mogelijkheden en talenten van de mens. Vervolgens mag participatie niet reduceren. Ten derde moet participatie gebeuren in een context. Als vierde aspect moet geïnvesteerd worden in de culturele habitus en vooral beginnen tijdens de kinderjaren. Vervolgens heeft een gebrek aan participatie altijd te maken met uitsluitingsmechanismen. Een bemiddelaar zorgt dat de kunst in contact komt met het publiek. Op vlak van cultuureducatie wordt er tijdens de kleutertijd veel aandacht besteed aan cultuur, maar vanaf het eerste leerjaar vervaagd dat. Cultuurcommunicatie is een vaak onderschat aspect en men pleit dus voor meer aandacht op de openbare omroep.

Ik sta ook stil bij de verschillende misverstanden rond cultuurparticipatie. Ten eerste is het niet omdat er een hoge cultuurparticipatie is, dat het artistieke niveau verlaagt. Vervolgens moet men de lat op artistiek niveau niet lager leggen voor meer publiek. Ten derde moet niet iedereen naar een theater gaan, enkel als het een bewuste keuze is. Vervolgens is kunst voor iedereen die dat wil en dus niet verplicht. Kunstinstellingen gebruiken vaak moeilijk begrijpbare taal. Ten zesde mag er een onderscheidt gemaakt worden tussen hoge en lage cultuur, terwijl men eerder het tegenovergestelde denkt. Vervolgens moet er eerst een intrinsieke motivatie zijn vooraleer er gedacht wordt aan materiële en financiële drempels. Sociaal-artistiek werk is niet volledig bedoeld om cultuurparticipatie te verhogen. Ook heeft de media een invloedrijke impact voor het waarden- en normenkader van mensen. Als tiende aspect wil de artiest ook aandacht krijgen voor zijn werk en dus niet voor een lege zaal optreden. Ook zijn de regels niet voor iedereen duidelijk. Tot slot bereikt men niet iedereen via het beleid en cultuurspreiding.

05-03-2016 om 00:00 geschreven door julie