Zoals na elke verkiezingsuitslag vieren de overwinnaars hun vreugde en likken de verliezers hun wonden. Zo schijnt het niet anders daags na de op voorhand gevreesde verkiezingsuitslag van 2006. Het lijkt bijna een mythische gebeurtenis. Er werd gezegd dat het Vlaams Blok eindelijk het zo gehate Cordon zou doorbreken. Nu ja, de partij in kwestie heet niet meer Vlaams Blok sinds het voor racisme veroordeeld werd. Een hypocriete boel uiteraard want met dezelfde initialen werd van het Blok ineens het Belang getoverd. En zo werd het fascistisch amalgaam van oud-Oostfronters, straatvechters, skinheads, xenofobe delinquenten, misplaatste Vlaamse voortrekkers en politieke opportunisten van weleer plots een vereniging van normale democraten. Dit hadden de spindoctors van wijlen succesvolle Amerikaanse president zelfs niet kunnen waarmaken. Dat een fossiel van de Hitler Jügend met een nogal afwijkende kijk op de realiteit, als eerste lid werd van die nieuwe respectabele partij was wellicht iedereen ontgaan Of dat zelfs met de hygiëne van de nieuwe politieke geboorte er iets scheelde was blijkbaar niet voldoende. Neen, het belastingsgeld, waar volgens diezelfde heren en dames ja er zijn toch enkele die hoewel ze naast de haard leven toch manlief komen vergezellen op het politieke toneel menig van kwaad bewuste buitenlander op teert en de eerlijke harddoppende Blokkiezer van zijn dagelijks brood berooft, stroomde rijkelijk naar hun nieuwe partijkas nota bene geld dat bestemd was voor een veroordeelde partij die zogenaamd niet meer bestond Nu ja, hun juridische dienst had zijn huiswerk gedaan getalenteerde advocaten hebben ze wel en voor de gemiddelde Vlaming bleven ze toch de goei bovenal een rots in de branding voor de zaak van de vrije meningsuiting werd gezegd. Want als men niet meer van een buitenlander of niet-Diets sprekende Belg de meest negatieve clichés uit de doeken mag doen, dan is er inderdaad iets mis met ons apenlandje. Voor land en voor vrijheid, maar vooral voor eigen volk eerst! Dat sprak velen aan het kwam zelfs intelligent over.
Vandaag, een dag na een toch verrassende verkiezingsuitslag blijken de onheilsprofeten in hun ongelijk gesteld te zijn. Hoewel het Belang aanzienlijk wint in Vlaanderen, kreeg het zogenaamd klappen in zijn thuishaven en voormalige bakermat. Bovendien is dit de plaats waar politieke trends geboren worden en sterven al of niet in een vijver aan t fort. We hebben het Blok (of Belang wat maakt het eigenlijk nog uit ) zien groeien, daar in Borgerhout (het voormalige Borgerokko) sinds die eerste zwarte zondag zodat het twaalf verkiezingen lang het Vlaamse politieke landschap gegijzeld hield. Met zeventig punten in de hand kwam men nu eenmaal gemakkelijk door het ganse land. En toch, ineens kwam er een kink in de kabel ondanks de inspanningen van de man met de bokshandschoen zelf geen autochtone Antwerpenaar en de voormalige toekomstige burgermeester van Antwerpen aan zijn zijde vergezeld van zogenaamd één van Belgiës mooiste want een socialistisch voorman met ervaring in de reclamewereld zette het Antwerpse establishment op zijn kop. Eindelijk hoop op dat leefbaar Antwerpen waar toch blijkbaar een derde van de Sinjoren nog van droomt.
Nu even serieus: is er reden tot juichen? Op het eerste gezicht voor menig progressieveling, nederige buitenlandse waarnemers en andere gewone mensen die getuigen van het minste gezond verstand wel. Om de eenvoudige reden dat extreem-rechts afgestopt is en dat de huidige burgervader een sterker mandaat krijgt dan onze genaturaliseerde West-Vlaming om de stad der steden te besturen. Alleszins een opluchting en een verademing na vijftien jaar voorspelbare verkiezingen vol van zogenaamde verzuring en anti-politiek, wat bovendien afgerond werd met een groots muziekaal feest. Anderzijds ziet men de Blokkers niet wenen de droom van almacht in de metropool is niet aan diggelen geslagen want zoals ze zelf zeggen groeien bomen nu eenmaal niet tot aan de maan dit naakte feit was de publieke Vlaamse opinie die ze zelf zo hoog waarderen blijkbaar even ontgaan. Het is immers tot een status quo gekomen en naast alle electoraal bedrog en de blijkbaar zeer invloedrijke migrantenstemmen heeft de monstercoalitie zich enkel maar in stand kunnen houden als een paar communicerende vaten die elkaars water aftappen het beste bewijs van een stalinistische samenzwering.
Toch lijkt wat terughoudendheid aangewezen wat niet belet dat enig tijdelijk leedvermaak zeker gepast is. De lessen kunnen getrokken worden uit de lotgevallen van hun grote voorbeeld die andere nationalistische en solidaristische volkspartij uit een ver verleden. Hun aanvoerder had niet de macht gegrepen door de wil van het volk, al was het ook alsof één op drie het juiste bolletje had zwart gekleurd zoals tegenwoordig het geval is. Neen, wraakzuchtige politiek gefrustreerde conservatieven hebben hem regeringsverantwoordelijkheid gegeven in de hoop hem vervolgens te controleren en het vaderland te redden terwijl ze de linksen van de macht hielden. Een verhaal dat sterk lijkt op de argumenten van menig Vlaams conservatieveling en sommige sportieve rechts-populistische agitators rond de problematiek van het Blok. Bovendien gebeurde het bovengenoemde indertijd op een moment wanneer de grote leider en zijn partij eveneens hun electoraal plafond hadden bereikt en zelfs achteruitgang boekten tijdens de laatste democratische verkiezingen aan de vooravond van het begin van het duizendjarige rijk van het Arische volk. De gevolgen zijn gekend, maar door sommige Blokkers nog steeds ontkend. Het post-electoraal triomfantisme van vandaag weze gewaarschuwd: de geschiedenis kan zich herhalen, zeker als men deze vergeet. Bovendien bestaat de kans dat het Belang zich nu anders zal profileren met het oog op een andere politieke strategie. Hun aanhang is hen grotendeels trouw aangezien zij ook verketterd worden. Dit zou die fiere Vlaamse wolf dus niet hoeven te beletten zich mettertijd in een schapenvacht te tooien om zich zo tussen de andere lammetjes te begeven en rustig een paringsdans te beginnen met een van zieke diertjes van de democratische kudde het is maar een hypothese.
Uiteraard hopen we dat de positieve noot uit Antwerpen werkelijk een keerpunt is in de politieke geschiedenis van ons land. Dat er nu twaalf verkiezingen op rij steeds minder mensen op het Belang zullen stemmen lijkt anderzijds misschien wat teveel gehoopt. En toch, hoop doet leven
