Drieënvijftig, vroeger wat gereisd, busking Flanders, busking Belgium and now busking Europe, net 6 jaar gemeenteraadslid geweest, één van de eerste huismannen in Vlaanderen, cafébaas, 2 full cd's, een aantal singles, Van de Ven & The Men, één jaar in Houffalize gewerkt en daar een hoop schitterende vrienden aan overgehouden.
Achtenveertig, arbeidster, een jaar tijdskrediet (sorry Decroo), bedankt baas, de Ark, getrouwd met die van hierboven op 19, ook Houffalize, ook schitterende vrienden aan overgehouden, 4 kindjes, Nelleke, Wies, Frodo en Berre, twee kleinkindjes Hanne en Senne, Schoonzoon Roelof, misschien binnenkort schoondochter Narjiss, al jaren een droom om eens wat langer meer landen te kunnen bezoeken, nooit van gekomen, Berre lesgeven onderweg, bedankt juf Elke
Tien jaar, het vijfde leerjaar, voetbal, basket , chiro ooit gedaan niet echt mijn goesting, hou van het integratiekamp 2830, de reis wordt super, veel voetballen en basketten met papa, af en toe meespelen met tamboerijn of trommel.
Wie deze blog chronologisch wil raadplegen start best helemaal onderaan. Wie wil reageren, altijd welkom.
If you want to leave a message in English, please feel free to do so. Veuillez laisser un message en Français, N'hesitez pas.
Ik ben met men ouders 1jaar op reis geweest door Europa. We hadden afgesproken dat we op het einde van die reis naar Legoland zouden gaan. Toen we in Polen waren zijn we de Duitse grens overgestoken bij Cottbus , dat is dicht bij Berlijn. toen zijn we rustig, op 4 dagen, naar Billund gereden waar Legoland ligt. Eerst zijn we gaan kijken aan de inkom van het pretpark. Daarna zijn we gaan kijken waar we rustig konden overnachten. We hadden al snel een leuke camping vlakbij gevonden. Nadat we goed geslapen hadden zijn we heel vroeg opgestaan want ik wilde als eerste in Legoland binnegaan. Ik vond de ingang al heel erg leuk met een fanfare en een Engelse soldaat en Crabzilla was heel angstaanjagend. We hebben in veel attracties gezeten zoals Pirate splash battle, de kanos, de tempel, enz , te veel om op te noemen. Mama was erg bang in de -X treme racers-. Na twee plezante dagen en nog een dagje bekomen op de toffe camping reden we verder naar huis.
Polen is net zo mooi als Oost-Slowakije . We gaan op zoek naar een kampeerplaats in Makow Podalanski en komen er terecht op een camping waar een aantal Roma families hun (voorlopige) vaste stek hebben. Heel lieve mensen overigens.We brengen alles in gereedheid om morgen(31 mei) Langs het plaatsje Oswiecim te gaan, bij ons beter bekend als Auschwitz. Berre krijgt nog een keer extra les want morgen is het schoolreis. Als we s anderendaags s morgens zo vroeg mogelijk, goed gewassen en mooi gekamd de camping verlaten, zwaaien de Roma families ons uit. We rijden eerst nog door het plaatsje Wadowice, waar uit alles blijkt dat Paus Johannes Paulus II, hiervandaan komt. Onderweg komen we behoorlijk wat bussen tegen die die richting uitgaan. Niet lang daarna komen we aan in Auschwitz, waar we al meteen door de verschillende bewaakte parkeerplaatsen aangemaand worden om hun betaalde parkeerplaats op te rijden. Wij kiezen de parking van het kamp zelf. We kunnen kiezen voor een dagticket of meteen voor een overnachting , veilig, want heel de nacht bewaakt, om 22.00u gaan de poorten dicht een beetje gevangen in Auschwitz, ik weet het nog zo niet en vraag bedenktijd tot na het bezoek geen probleem! Als we de hal van het kamp/monument instappen blijkt dat er toch snel een paar honderd mensen staan te wachten, tickets te kopen of informatie in te winnen. Wij lezen op een infobord in het Nederlands onder andere, dat het niet aangeraden word om met kinderen van jonger dan 14 jaar het kamp te bezoeken. Berre is 12. Na een kort familieoverleg beslissen we dat we de verantwoordelijkheid nemen en bestellen 3 kaartjes. Een aangename Poolse legt ons alles haarfijn en duidelijk uit dus gaan we snel onze koptelefoons halen die we zullen nodig hebben voor onze Engelstalige gids en gaan we zonder dralen naar de zaal waar we eerst een filmische impressie krijgen van het kamp Auschwitz en Birkenau zoals de Russen het filmden op het moment van de bevrijding. Hoewel ik geen leek ben op het vlak van de geschiedenis van WO II en de verschillende kampen (Ik was als kind erg geïnteresseerd in het Fort van Breendonk) blijft het beklijven. Ook als onze gids ons vakkundig voorbereid voor de wandeling door kamp Auschwitz krijg ik het geregeld moeilijk. Onder de poort met het opschrift Arbeit Macht Frei , uitleg over het kamporkest, recyclage van het haar van de gevangenen dat als basisstof diende voor de Duitse textielindustrie, blok 10, waar medische experimenten plaatsvonden, enz.. Het wordt steeds onbegrijpelijker. Ondertussen loopt de hele site vol met mensen, in groepjes van 35 worden we rondgeleid. De meeste rondleidingen gebeuren in het Engels. Ik denk dat er vandaag toch een paar duizend mensen deze plek passeren. Ook daarvan raakt mijn gemoed vol, dat zoveel vaak jonge mensen ervoor zorgen dat de gruwel niet vergeten wordt. Na het bezoek aan Kamp Auschwitz, staat er een bus klaar om iedereen naar kamp Birkenau, een drietal kilometer verder, te brengen waar de rondleiding verder gaat. Lutgard en Berre gaan mee, Ik besluit om eerst wat te eten en daarna een aantal exposities van verschillende landen te gaan bekijken. De Belgische expositie in één van de barakken op het terrein van Auschwitz mag gezien worden. Later op de dag ga ik er nog een keer naartoe met Berre en Lutgard die het helemaal met mij eens zijn . We besluiten om te overnachten op de parking, al zit het me nog niet helemaal lekker, maar dat betert als er nog een paar mobile-homes de parking oprijden, twee van de drie zijn Belgen en allemaal heel lieve mensen. s Anderendaags gaan we eerst langs kamp Birkenau waar we de eersten zijn die het kamp binnengaan, de sfeer is heel anders als er geen volk is ,serener. Na een rondleiding door mijn gids Lutgard ben ik opgelucht dat we andere oorden kunnen opzoeken en rijden we naar Nysa, een 170 kilometer verder. Als we aankomen aan de camping aan het plaatselijke meer maakt de auto een raar geluid. Nu zijn de geluidjes en tikjes tijdens de reis aangegroeid , maar dit geluid doet ons vermoeden dat er iets meer aan de hand is. We zoeken de plaatselijke Ford garage op waar we in het Pools ontvangen worden. Wanneer duidelijk word dat dit geen verf pakt wordt Pjotr erbij geroepen , een man Die tien jaar in Londen leefde en werkte. Hij vertaalt en stelt ons op ons gemak, vandaag 1 juni, is het te laat, maar First thing in the morning wordt er een proefrit gemaakt, diagnose gesteld en de reparatie uitgevoerd. We gaan helemaal gerustgesteld terug naar het meer. s Anderendaags blijkt er één en ander mis te lopen en moeten we nogal lang wachten voor we aan de beurt zijn. Tenslotte wordt de auto gerepareerd maar bij het teruggaan naar de camping , horen we nog steeds hetzelfde lawaai en voelen we dat het niet ok is. Als we de dag erna vertrekken voor Duitsland zijn we 10 kilometer van het stadje wanneer een hels kabaal onder de wagen duidelijk maakt dat we moeten terugkeren en de reparatie eens terug moeten laten bekijken. Inderdaad, nu blijkt dat een remcilinder het begaf, op de parking van de Ford garage ligt een hele plas van onze remolie. Het benodigde stuk wordt in een naburige garage opgehaald , maar bij de montage blijkt de hele remmechaniek het begeven te hebben. Wij worden heel de tijd vakkundig op de hoogte gehouden door Pjotr die regelmatig de stand van zaken en prijzen van reparaties komt doorgeven als ware het de stand van de opgehaalde schotbalkjes op Maas of Samber. Deze stukken zullen hier ten vroegste morgenochtend zijn, maar het goede nieuws: We mogen blijven overnachten op parking van de garage. En morgen spelen de Belgen tegen Turkije en ik moet nog een plekje zoeken waar ik kan luisteren of kijken. De nachtwaker wordt op de hoogte gebracht . We hebben zelden zo rustig gestaan op een camping. Om 7u in de morgen beginnen de mechaniekers reeds aan het plaatsen van de onderdelen die gelukkig vroeg toegekomen zijn. Als Pjotr vraagt of we goed geslapen hebben, vraag ik of ze de plek niet per jaar verhuren. Met zijn Engelse ervaring ziet hij direct de grap ervan in en lacht. Op 3 juni om 10 u is alles gerepareerd, de proefrit brengt een glunderende hoofdmekanieker terug met opgestoken duim. We nemen afscheid , want we zijn al behoorlijk dik met elkaar en wanneer we na een tiental kilometer nog geen alarmerend geluid hebben gehoord groeit stilaan ons vertrouwen dat we op tijd voor de match in Duitsland zullen zijn. Als we richting grens rijden gaan we door een immens bosgebied, na een half uurtje zeggen we tegen elkaar: toch wel groot hé. Zo rijden we via Wroclaw, Legnica en Nowa Wies tot grensstad Olszyna, het voormalige Oost-Duitsland binnen en stappen we af in het eerste stadje Forst. Op mijn zoektocht naar een tv scherm voor het voetbal vanavond stap ik een eerste pitta-bar binnen. Een lieve man zegt dat hij geen Turk is, ook mijn tweede gok blijkt niet te kloppen, geen Egyptenaar maar Afghaan, En Turken zijn hier niet te vinden, wel Koerden. Ik vrees dat die niet naar de Turkse nationale ploeg zullen kijken.Wel vind hij mijn vraag sympathiek en haalt een frisse cola uit zijn ijskast om aan mij te geven: fur ihr son , dat kan ik niet afslaan. Dan vraagt hij of die dame ernaast mijn vrouw is en zo kom ik buiten met twee frisgekoelde colas voor mijn gezin. Een paar bezoeken aan andere Pita-bars bevestigt de man zijn verhaal. Ik probeer nog eentje te strikken om voor de Belgen en tegen de Turken te supporteren, maar hier helpt geen lievemoederen. Ook in der grüne baum niks, wir schauen nür der mannschaft dus wordt het luisteren via de PC en het vodafone stickje dat ik net heb aangeschaft omdat de internetverbinding al weken mank loopt. Zo zit ik s avonds in Vetchau op een parking te luisteren naar België- Turkije.
We blijven een week in sogomyvamos, op een prachtig onderhouden domein van de Krishna-toegewijden. Een prachtige tempel, een aantal bijzonder interessante lezingen door onder anderen de persoonlijke secretaris van ISKCON stichter Srila Prabuphada en op het einde van de week twee grote feesten waarvoor er veel toegewijden uit Engeland komen. Enkelen van hen ontmoette ik in Schotland. Er wordt ookveel werk verricht op het domein met het ossespan indrukwekkend. Na een heerlijke week rijden we verder naar het Balatonmeer, Balatonszemes heet de plek waar we op een camping gaan staan vlak bij het meer.We schrikken ons een hoedje als we tientallen slangen op de stenen aan de oever zien zonnen. Sommigen zijn bepaald uit de kluiten gewassen en we zijn er niet gerust in, maar volgens de mensen op de receptie is het helemaal ongevaarlijk en gaat het om onschuldige waterslangen.We zullen het maar geloven, maar ik denk dat we hier niet gaan zwemmen. Lopen doen we wel. De grote camping heeft vele wegen die geasfalteerd zijn en als we kunnen nemen we zoveel mogelijk lichaamsbeweging . We zijn namelijk nog steeds behoorlijk bijgekomen We ontmoeten hier tussen de massas Duitsers en Nederlanders ook iemand uit Hoogstraten, sappig taaltje dat kempisch Antwerps. Na twee dagen rijden we ook hier, het is ondertussen 24 mei, verder richting Slowaakse grens, maar voor we die oversteken belanden we in de buurt van Komaromop camping natura bij de ongelofelijk sympathieke Laszlo en zijn vrouw Marta. We krijgen direct een aantal fotoalbums toegestopt van hun Brazilië-reis en krijgen op onze beurt een immense sympathie voor deze man. Als hij mij hoort oefenen op mijn gitaar zegt hij enthousiast dat er elke vrijdag Goulash-soep gemaakt wordt en dat Paul, één van de campinggasten en Laszlo himself voor muziek zorgenen of ik geen zin heb Wij zouden eerst een dag of twee blijven omdat ons Hongaarse wegenvignet afloopt en we via de autostrade naar Bratislava hadden gewillen. Laszlo verzekert ons dat dit niet nodig is en dat je langs de Slowaakse kant via een perfecte weg naar Bratislava kan. Laszlo is een man naar mijn hart. Lutgard en Berre vinden de Goulashsoep , die boven een houtvuur in een grote zwarte heksenketel is gemaakt, erg lekker en mogen er van eten à volonté. Als we vertrekken hebben we hier een hoop vrienden, niet alleen Laszlo die fantastisch de vogeltjesdans kan spelen op zijn orgel, maar ook alle campingasten, zijnde een aantal Jannen, Paul, hun vrouwen en nog wat mensen. Bij de volgende bestemming aangekomen kan het verschil niet groter zijn. In Martin, Slowakije , gaan we langs een camping waar we in de regen opgewacht worden door iemand die duidelijk beter een gevangenenkamp dan een camping zou openhouden. Als ik op zijn vraag antwoord dat we geen electriciteit nodig zullen hebben laat hij zijn ongenoegen blijken. Het zal niet boteren tussen deze man en mij, gelukkig rijden we de volgende morgen alweerverder.Het is er nochtans erg mooi. Bergachtig en veel bomen toch vinden we het niet erg als we arriveren in Polen.
ZWARTE ZEE, TRANSSYLVANIÃ, MLINIC, MINIS EN KRISHNA VÃLGY â¦
Aanvankelijk hadden we even overwogen om Bulgarije, Roemenie enz..., enz links te laten liggen. Iedereen weet dat we voor alle landen waar ik de taal niet van spreek een wat en hoe boekje hadden gekocht , wel na onze stop in België zijn we ze kwijtgeraakt. Bulgaars, Roemeens, Hongaars, Slowaaks en Tjechisch liggen ergens veilig weggeborgen, met het gevolg dat we deze landen quasi stom, doof en blind zullen doormoeten. Ik ben al hééél blij wanneer ik opmerk dat alle wegwijzers in Bulgarije in dubbel schrift (cyrillisch en westers) zijn. Zo is het een stuk makkelijker om een bestemming te vinden. Het was ooit anders. Zo komt het dat we op 7 mei arriveren in Chernomots (of zoiets) in de buurt van Sozopol aan de Zwarte zee. We vinden redelijk makkelijk de weg naar een plaatselijke camping, doch die zal niet openen voor einde mei. Er is niets te regelen versta ik uit de lichaamstaal, want hoewel de man gewoon tegen me praat versta ik geen enkel woord. Ook zo bij een andere man die conciërge is in een gebouw met vakantie-appartementen en waar ik aan voorstel om op de afgesloten parking te mogen staan is het duidelijk dat hij dit niet kan toelaten. Ik meen me te herinneren dat Bulgarije op de Olympische spelen nogal goed was in gewichtheffen, duwen, trekken, stoten, en ik heb het gevoel dat de eerste Bulgaren die ik tegenkom ooit in de branche gezeten hebben. Ten einde raad ga ik een hotel binnen om te vragen of we ons niet in de aanpalende weide kunnen zetten.De jonge verantwoordelijken spreken Engels en Frans en iemand is bereid om ons voor te rijden naar een veilige plek om te overnachten.De eerste twee plekken zijn onbereikbaar: het heeft hier de laatste dagen erg veel geregend en de toegangswegen zijn te modderig. De derde plek lijkt ok, we nemen afscheid en als ze verdwenen zijn beslissen we om daar niet te blijven staan omdat het veel te afgelegen is en rijden we tenslotte naar het centrum van het dorp , waar we ons in een woonwijk zetten waar we, blijkt de morgen erna, een verkwikkende nachtrust hebben. s Morgens rijden we verder naar Varna en volgen de kustweg die volledig in orde is. Dit in schril contrast met de weg door het binnenland die ons van de Turkse grens via Malko Tarnovo naar Burgas bracht en ons doorheen een aantal heel arme dorpen voerden, waar o.a. het verval van de communistische hoogbouw erg schrijnend was. Niets daarvan aan de zwarte zeekust waar het duidelijk beter gesteld is. In Varna komen we op een camping terecht waar we ons verbazen over de vriendelijkheid en de talenkennis van de mensen die daar werken. We merken ook hoe goedkoop Bulgarije is omiets te eten en te drinken en we zouden zeker nog wat gebleven zijn ware het niet dat het weer veel te koud en te nat was naar ons goesting. Op 9 mei zijn we Bulgarije al door en komen we aan in het Roemeense Mangalia, eigenlijk een voortzetting van dezelfde Zwarte zeekust. Aan de grens weer geen enkel probleem. We kopen onze laatste levas op aan een fles famous grouse, een souveniertje I love Bulgaria een pak gemengde koekjes, en een zakje haribo snoepjes en als top of the bill twee stukken van tweehonderd gram Toblerone, één van de zaligste chocolades verkrijgbaar. Eerst passeren we langs een heel grote scheepswerf , met brugkranen waar Daewooop staat. Dan rijden we verder naar Mangalia. Een leuk stadje met een leuke sfeer waar we brood en groenten inkopen, onderandere de lekkerste gigantische radijzen die ik in jaren heb gegeten,met enige overdrijvinglijken het wel kleine appeltjes, en lekker Morgen rijden we naar Sibiu en we krijgen van de vriendelijke campinguitbaatster van camping popas zodiac de raad om ons oorspronkelijke plan om langs Boekarest te rijden, niet te volgen. Zij stelt een alternatieve route voor langs Slobozia, Ploiesti, Sinaia, Brasov, Als we tijd moesten vinden even tussendoor een bezoek aan het kasteel Bran in Transsylvanië,waar de Roemenen Dracula aan gekoppeld hebben en vandaar naar een camping in Carta. Het wordt een prachtige rit. In de buurt van Bran is er een minibus van de weg gereden en alle voorbijgangers stoppen om mee te helpen de bus terug mee op de weg te krijgen. Ik ga ook meehelpen. Na het bezoek aan het Dracula kasteel is Berre behoorlijk teleurgesteld. Haast niets verwees naar de bekende vampier. Een mooi T- shirt uit een van de talrijke souvenirwinkeltjes moet dit goed maken. Van daar gaan we naar Carta om te overnachten op camping de oude wilg. Een vriendelijke man wijst ons de weg in het dorp, het blijkt later de Roemeense echtgenoot van de Nederlandse campinghoudster te zijn. We komen net aan als alle dieren van het dorp terugkomen van de gemeenschappelijke graasweiden. buffels, koeien, paarden, geiten, schapen en ezels trekken in een bonte ,stoffige stoet langs ons en de mobile home die in het midden van de straat staat omdat we net informatie gingen inwinnen bij het camping-onthaal. We zijn zo verrast dat we er veel te laat aan denken om er een foto van te maken. De World press award zal voor een andere keer zijn. Doordat het weer nog steeds niet naar onze zin is blijven we maar één nacht op deze overigens aangename camping die steeds verrast door zijn kleine accentjes en rijden we verder richting Hongaarse grens, niet zonder eerst te passeren in Sibiu, Slimnic. Een plek waar een aantal goedhartige Klein-Brabanders reeds twintig keer ééns per jaar naartoe trokken met hulpgoederen. We gaan er langs het schooltje waar de naam Willebroek herkenning oproept. Als we verder rijden komen we in de late namiddag aan in Minis , weer een plek waar een Nederlandse vrouw en Roemeense man de camping voeren. We zijn zinnens om slechts één nacht te blijven, maar omdat het weer omslaat in de goede zin en we twee geweldige kampvuren meemaken, nemen we pas na vier fantastische dagen afscheid van Jaak en Annita, de andere campinggasten en van Anna en Kornell, de vriendelijke campinghouders. Op 14 mei rijden we langs de laatste Roemeense steden Deva, Arad en grensstad Nadlac, Hongarije binnen. We beseffen het pas als we al een paar honderd meter in Hongarije zijn dat we geen controle gehad hebben t zou in de tijd van Ceausescu niet waar geweest zijn. Hongarije verbaast ons in de positieve zin. De sfeer is opeens heel gemoedelijk, de armoede is verdwenen en het landschap is opmerkelijk verzorgd. Alleen moet ik even wennen aan de forint. Als ik aan een bankautomaat gevraagd word hoeveel Hongaarse valuta ik wil, kies ik voor 150 zoals de automaat aangeeft. Het blijkt 150.000 forint te zijn of een equivalent van 550 euro. Eerst even winkelen en dan zetten we onze tocht verder doorhet mooie Hongaarse landschap (geen poesta)naar Sogomyvamos waar we langsgaan in een prachtige plek genaamd Krishna Valley of Krishna Völgy.
LAATSTE GRIEKSE DAGEN, LANGS TURKIJE NAAR BULGARIJE.
Na het feestweek-end in Metangitsi en het vrij kamperen gaan we op zoek naar een camping om nog een dag of tien te zonnen en ,vooral Berres lessen, bij te werken. We vinden amper campings open , en die ene die toch open is blijkt te duur, heeft geen geschikte plaats of heeft geen internet. Dit brengt ons op een klein plaatsje Orfani genaamd, op 50 kilometer van Kavala. We stoppen aan iets wat lijkt op een camping, maar ook deze lijkt ,het wordt vanzelfsprekend, gesloten. Net als we ons terug een vrij plaatsje willen opzoeken merk ik dat er iemand in het kantoortje zit. Ik vraag of de eigenaar van de plek aanwezig is en vraag hem of we niet een aantal dagen hier kunnen staan. De man, Panos, zegt dat het geen camping meer is maar een jongerenvakantiekamp en na wat aarzelen zegt hij toch toe, we spreken een prijs af en zetten ons op een bomenrijke plek . Voor Berre is het een paradijs, basketbalvelden,voetbaldoelen, een groot plein om te skaten, de zee op een tweehonderd meter lopen we zullen de lichamelijke opvoeding hier niet verwaarlozen. Voor ons is dit ook erg welkom, wij zijn de enigen buiten Iannis en Willy (een Albanees) die het kamp moeten klaarmaken voor de in juni verwachte Russische kinderen. Zoals ik reeds vertelde was het weer in Griekenland omgeslagen en wisselen vanaf dan goede dagen zich af met mindere en soms zelfs slechtweerdagen. Wanneer de zon schijnt zijn het direct temperaturen rond de twintig graden maar als die weg is blijft de thermometer steken op 16-17 graden. Het is hier niet anders maar niets houd ons tegen om te voetballen, basketten elke andere ochtend te gaan lopen en skaten en fietsen. De eigenaar van de plek woont ergens anders maar als er iets is moeten we zijn vader aanspreken. Die man komt na een dag of twee langs met een kannetje tsipouro, het is quasi hetzelfde als raki maar wordt in Macedonië beter niet zo genoemd. Op dat moment ben ik gaan internetten en Lutgard weet niet goed wat ze er mee aan moet, ze neemt het kannetje aan giet het overen bedankt de man die volgens haar een beetje aangeslagen weggaat. De communicatie is dan ook heel moeizaam met de enkele woorden Duits die de man gebruikt. Als ik de man terugzie bedank ook ik hem en stel voor om het goedje samen op te drinken, maar het is helemaal voor ons. Lutgard is gerustgesteld. Op 1 mei is er een feestje op het terrein en worden ook uitgenodigd om nog wat baklava, of fruit te komen meeëten en vooral nog iets mee te drinken. Daar komen we te weten dat de man een eigen wijngaard heeft waar de feestwijn en de tsipouro vandaan komen. Na tien plezante dagen vertrekken we met verschrikkelijk regenweer(jaja,we weten dat het zo warm en droog is in België) richting Alexandroupolis waar we zullen overnachten om dan via de Turkse grens aan Ipsala, Bulgarije te bereiken. Hier wordt het nogal onzeker aangezien men voor Turkije normaal gezien een reispas nodig heeft (volgens de web-site van Buitenlandse zaken) dus steken we met enige spanning de Brug over tussen Griekenland en Turkije die nog steeds, zoals ik reeds dertig jaar eerder mocht aanschouwen, half in de Griekse (blauw-wit) en half in de Turkse kleuren (rood-wit) is geschilderd. En nog steeds staan de Griekse en Turkse wachthuisjes en hun gewapende wachters op een paar meter van elkaar in het midden van de brug. In de verte wappert een gigantische rode , Turkse vlag. Hier wordt duidelijk geïmponeerd. Dit is de eerste grens waar we wat langer staan en van hier naar daar moeten lopen om visa, stempels en de goedkeuring. Toch lukt het ons nog op een redelijke termijn om met onze Europese identiteitskaart binnen te raken. Ik had een zware controle verwacht op de inhoud van de mobile-home maar ook die komt er niet. Dus rijden we met redelijk goed weer het prachtige Turkse landschap binnen. Voor lichtvoetigheid of grapjes moet je niet bij de Turkse douane zijn , ook niet bij het buitenrijden van het land, want daar moeten weer vanalle stempels en controles gehaald en uitgevoerd worden. Lutgard en Berre moeten zich persoonlijk aanmelden bij de politie maar de man die de stempel voor de bagagecontrole moet geven is een gemoedelijker man die geïnteresseerd is in onze queeste. Hij zet de stempel terwijl hij ons nog een goeie reis toewenst. Ook hier wordt de bagage niet doorzocht. We lopen langs zeven slapende zwerfhonden naar de auto om verder te rijden naar de Bulgaarse grens. Hier krijgen we de strafste taks te betalen tot nu toe. We krijgen een briefje toegestopt waarop staat dat we drie euro moeten betalen voor het desinfecteren van de wagen. Hiervoor moeten we door een plas rijden waarvan we aanvankelijk dachten dat de weg weer zo slecht was. Oh ja , ter informatie ook in Turkije vraagt men alles in euro, net als hier in Bulgarije dus. Als we verder rijden geven we onze identiteitskaarten af aan de Bulgaarse beambte die de mijne eruitpikt en leest :VAN DE SAR ,ik probeer hem met mijn stomme kop nog te verbeteren maar snap ineens dat het hier een om een grap gaat, ik vind het zelfs een goeie en barst in lachen uit. Ik hou van mensen met humor, zeker Bulgaarse grenswachten. De bagagecontrole een beetje verder gebeurt door een nors uitziende man die ons opzijzet en vraagt om de laadruimte open te maken. Hij kijkt er amper in met ,lijkt wel, een zekere géne en laat ons doorgaan. Zo komt het dat wij op weg zijn naar de Zwarte zee en Burgas.
