Ik heb lang getwijfeld om dit stuk te plaatsen. Oordeel zelf.

Vrijdag 25 mei 2018 06.15 uur;

-Ben je er klaar voor?

-Ik moet er ni klaar voor zijn, als jij het maar bent, ik kan alleen maar liggen.

-Ik ben er klaar voor , dan gaan we eraan beginnen.

En toen deed dr Nuttin zijn masker om en werd ik de operatietafel op gelegd, om 4 kleine verdovingsprikjes in mijn schedel te krijgen. Die prikjes waren nodig om een “helm” , zeg maar boorstandaard, in mijn hoofd te schroeven, zodat men twee gaatjes kon boren in mijn schedel. Daarna werd er Hannibal Lecter gewijs wat in mijn hersenpan geroerd, gelepeld en de rest wil je niet horen (klik op de videolink onderaan).

13 uur later

Ik word wakker, kijk schichtig om me heen of ik iets of iemand herken, een verpleegster komt vragen wie ik ben, mijn geboortedatum.

Ben ik wie ik denk te zijn?

Even later een andere verpleegster of verpleger, die hetzelfde vraagt, ik antwoord, maar ben ik wie ik denk te zijn?

Want ik weet nog ongeveer alles, veel lawaai, veel toeters en bellen, de grapjes die ik aanhoorde tussen de groene gemaskerde heren en dames in de operatiezaal. Soms leek het een te kleine zaal, zoveel gemaskerde lieden liepen er rond. , de oefeningen die ik deed tijdens de operatie, het tellen, de bewegingen die ik moest maken met mijn handen, etc etc

O ja tellen en “den elentrieker” die spanningen op de electroden zet, te veel, te weinig, meer en minder waardoor tijdens het tellen van 1 tot 10 (honderden keren heb ik dat gedaan) mijn kin alle kanten opgaat, mijn tong lamgelegd wordt, mijn mond open blijft staan etc etc, je kan het zo gek niet bedenken. De elektrische stoel zal toch niet echt een prettig heengaan zijn, vrees ik.

Ik heb ook gevraagd aan één of andere assistente om enkele foto’s te maken met een gsm tijdens het boren.

Bewegingen? Ik kan toch nog alles bewegen? Dat lukt. Oef!

En ik word plots moe en voel me ellendig, want pijnloos was het, maar nooit zal ik de “pijn” vergeten van 11 uur wakker liggen , geen mm kunnen bewegen, op mijn 2 onderarmen na, voor de oefeningen tijdens de hersenoperatie.

Mijn nek is geradbraakt alles, voelt alsof er duizenden treinen over me heen gedenderd zijn, maar ben ik wie ik ben?

Wat later na de zoveelste ondervraging van naam, waar ik ben, geboortedatum, word ik naar de kamer gebracht, waar mijn vrouwtje ook ongeduldig zit te wachten.

Daar zit ze, en ik huil , ik kan mijn tranen niet tegenhouden, iemand kent me, en ik ken haar, ik ben nog steeds wie ik ben, en ik zie haar graag, o wat zie ik ze graag!!

Als ik na de tranen van geluk, haar probeer te vertellen, hoe het dagje “hersentjes boren” verlopen is begin ik te snotteren a volonté, te bleiten als een klein kind. Zo een pijnloze impact heeft  het gehad. Vandaag wellen de tranen nog steeds op als ik aan de meest uitputtende 11 uur uit mijn leven denk. Ik wens het mijn grootste vijand niet toe.

Vandaag is het 3 maand verder, en na veel euforie, na veel optimisme, na vele ups, zijn er ook al vele downs geweest. Keihard word ik tot vandaag keihard geconfronteerd dat ik een aandoening heb. Parkinson gaat echt wel  meetellen de rest van mijn leven. Bij de dagelijkse beslommeringen, bij het werken, bij de leuke dingen in het leven……..

Ook tijdens het fietsen natuurlijk, want dat was toch waarom ik deze blog heb opgestart.

Fietsen is moeilijk geworden. Ik heb het sinds enkele weken gerealiseerd en aanvaard, en sindsdien gaat het een beetje vlotter. Traag maar gestaag is mijn leuze geworden. Alle wanhoopspogingen van de laatste weken om terug de “oude” te worden heb ik stopgezet eind juli. Twee weken de koersfiets en mtb aan de kant laten staan. Sinds vorige week doe ik alle dagen een ritje aan een tempo van 18 a 19 km/uur.

Geen Crocodile Trophy meer (denk ik)!

“Mogelijk” of liever zeg ik “Minstens” nog één keer naar de schoonste mtb koers ter wereld de JoBerg2c!!! Met of desnoods zonder mtbike (indien het niet anders kan).

En ze zullen het daar geweten hebben, want  tijdens de 2 weken dat ik nog in het ziekenhuis gelegen heb, is er een Hollands/Belgische alliantie ontstaan van 28 mtbikers die ingeschreven zijn onder “de groep Jan Buelens”. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat de kortingsprijs van 20% ook wel meegespeeld heeft in het bereikte aantal van de 10e editie die in mei 2019 van start gaat.

Met zekerheid zijn we de grootste buitenlandse groep ooit aan de start, als het niet de grootste groep ooit is!

5 maand na DBS-operatie

Het enige enorme voordeel voor mij, (5 maand na de ingreep) is dat ik weinig merk van de stijfheid, die ik voordien had (nochtans is ze zeer sterk aanwezig) en dat is het dan zowat.

Na de zeer optimistische herstelfase die ik had, komt vooral mijn gefrustreerde ik nu naar boven, omdat ik opnieuw in een versneld tempo aftakel, tot een categorie mensen ga behoren die in een correct woordgebruik omschreven wordt als mensen met een beperking , de vroegere gehandicapten, nadien mindervaliden, in de volksmond “gedoeften”.

Dat het mij 8 a 10 jaar zou “teruggaan” doen gaan heb ik totaal verkeerd begrepen, en wordt nu vertaald als 8 a 10 jaar stilstand op medicinaal vlak, en ermee leren leven. 

Alle info en waarschuwingen dat het stimuleren van de hersenen een mens kan veranderen, is, zal veranderen geworden bij mij. 

Stappen is 5 maand later vaak terug strompelen geworden, fietsen gaat vaak zo traag dat het balanceren tegen het omvallen is geworden, met de wagen rijden gaat vanwege het schakelen niet meer. DBS zou dat kunnen verbeteren, en idd dat helpt (voor even toch). Hersenen stimuleren en meestal lukt het dan weer voor enkele uren. Maar als ik de stimulatie een klein beetje verhoog om vlotter te bewegen, begin ik te praten, maak enorm veel speeksel aan, en 3 seconden later sla ik “in overdrive” wartaal uit, praten wordt dan ratelen, en ratel ik zo snel luid en luider alsof er een kolonne bizons voorbij gelopen komt. Ik stop adem diep, praat en 3 seconden……………

De enige manier om dit aan te pakken is de stimulatie te verlagen, maar dan zie je mij ook snel inzakken, en functioneer ik helemaal niet meer. Voorstel om terug naar medicatie over te gaan of bij te nemen wimpel ik af, net omdat ik gemerkt heb dat dat eigenlijk hetzelfde effect had dan de lichte stimulatieverhoging (die ik onmiddellijk kan verminderen , zelfs afzetten in tegenstelling tot een pilletje….)

Elke morgen sta ik op met hoofdpijn, omdat de kabels zo dik liggen op mijn kale vierkante schedel, dat ik eerder met een kleine kater wakker wordt die onmiddellijk verdwijnt wanneer ik de stimulatie een heel lichtjes verhoog, maar………………………. etc etc.

Tot voor de operatie kon ik toch nog wat technische mtb-parcoursen aan, zelfs hellingen tot 25% aan, waar ik nu als een angstige schildpad (haas klinkt veel beter, maar dat zou te sterk overdreven zijn), over een vlak bospad fiets, bang voor een gevallen blad. Over een boomwortel jumpen, tak, of andere hindernis springen…. Neen, dat durf ik niet meer.

En toch zal ik blijven fietsen, met enorm veel dank aan mijn dinsdagse “fietsmaatje” ,  neurologe dr. Brunen. Deze haast 60-jarige dokteres is 3 jaar geleden beginnen fietsen toen ze mij als patient over haar vloer kreeg. En is net terug van een 9-daagse fietstochtje Vilvoorde/Stelvio.

Op haar gloednieuwe BMC koersfiets neemt me elke week mee op sleeptouw voor haar fietstochtje van de ene praktijk naar de andere. Alle onderwerpen komen aan bod tijdens dat fietstochtje, voor zover ik nog toch nog adem heb om te kunnen babbelen tenminste.

O ja, ik ben ook sinds begin van de week “lid” geworden van een nieuwe club, ik verzin dit niet, men “verwelkomde mij hartelijk”, met de vraag of  ik mijn lidgeld wou overschrijven voor de Vlaamse Parkinsonliga. Onnozelaars.

Bijlagen:
134f164e-0bc2-49e8-b027-43349ac987ed.MP4 (4.9 MB)   
IMG_0945.JPG (240.3 KB)   
IMG_0952.JPG (172.5 KB)   
IMG_0994.JPG (258 KB)   
IMG_6203.JPG (98.3 KB)   

1 mei 2018; nog 25 dagen

(relaas van de voorbije wintermaanden)

Ik heb de afgelopen twee weken in “droefheid” beleefd.

Na de Cape Pioneer Trek in oktober heb ik in 2017 weinig, om niet te zeggen haast niet meer gefietst. En daar zijn drie redenen voor;

-Daags na mijn crash ben ik met Geja (die de schoenlepel moest gebruiken om mijn door de crash “gebroken” lijf in de auto te krijgen) naar Kaapstad gereden, waar we de volgende dag 2 Harley’s gereserveerd hadden om kriskras door “die scone ZudAfrikanerland” te brommeren. Hoe ik op die Harley geraakt ben en daarmee vertrokken ben doet er hier niet toe, maar geloof me als ik zeg dat het hilarisch was. Wat vroeg u? Veilig en verantwoord.......Ander onderwerp.

-Bij onze thuiskomst stond er een kleine medische ingreep op het programma. Tussen mijn benen was de laatste maanden een bijwijlen ambetant gezwel ontstaan……..in het rennersjargon “een derde bal”. Die ingreep is gelukt en sindsdien ben ik officieel 1/3 minder klootzak.

-Omdat ik dan toch enkele weken niet kon fietsen, en al enkele jaren rondloop met een bijwijlen fors gezwollen en daardoor opspelende bakerscyste in mijn rechter knieholte, heb ik deze begin december ook laten verwijderen. Ook deze ingreep is goed verlopen, en zo ben ik op 1 januari terug met sportieve bedoelingen beginnen fietsen, na twee zeer rustige vooral herstellende maanden. In april 2018 stond immers de formidabele JoBerg2c voor het derde jaar op rij op mijn programma.

Eind januari had ik al meer dan 1500 km “op de teller” staan, een combinatie van koersfiets en mountainbike, maar haast allemaal beton- en asfaltkilometers.

En dat is dus niet doorgegaan. Begin april heb ik noodgedwongen de JoBerg2c moeten schrappen vanwege mijn Parkinson-probleem. Ik heb de afgelopen dagen “met tranen in de ogen” naar de filmpjes en foto’s gekeken van de net verreden negende editie. 

Want de hele maand februari ben ik ziek geweest, eerst een griep-attack, aansluitend een 3 weken durende antibioticakuur vanwege een vreemde bacterie in mijn lijf, gevolgd door een forse aanval van diarree. Meer dan 4 kilo lichaamsgewicht door de wc gespoeld gedurende 1 weekend. Dit samen met de twee gehele operatie-verdovingen in de laatste maanden van 2017 + mijn Parkinson-ellende. De som van deze dingen hebben een impact gehad op mijn lijf.

Of het daaraan te wijten is weet ik niet maar sinds die februari-maand heb ik echt last van de Parkinson. Er zijn nog weinig dingen die ik vlot kan. Maar goed, het is niet anders. En dat is de reden waarom ik de dagen aftel. Tot 25 mei, D-Day, dag van de Grote Operatie aan en in mijn hersenpan. Het kan niet rap genoeg 25 mei zijn.

Ik hoop dat de dokters specialisten, neurologen en neurochirurgen gelijk hebben en dat ik op 26 mei het gevoel heb 10 jaar terug in de tijd getoverd te zijn, enfin wat de Parkinson betreft toch. Jammer dat dat niet voor het hele lijf kan.

Na de revalidatie, die waarschijnlijk wel een tijdje zal duren, geraak ik misschien klaar voor mijn volgende uitdaging(en). In oktober de Crocodile Trophy (voor de 2^e keer), in februari 2019 de Transcape (Zuid-Afrika), en natuurlijk daaropvolgend in april de JoBerg2c (voor de derde keer).

Ik ga ervan uit dat de dokters “hunne stiel” kennen en kijk uit naar het volgend verslag dat ik hier kan plaatsen, dat van de Crocodile Trophy dit jaar!!!

01-05-2018 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

Cape Pioneer Trek 2017

7 dagen - 550km – 10500htm

Flashback november 2016 (zie blog the sequel……….2 jaar later, laatste alinea).

Ik schreef toen over mijn Crocodile Trophy beleving “de historische woorden”; ……. mijne kopman, Mr Parkinson, zal straf uit de hoek moeten komen wil hij mij thuishouden van de Crocodile Trophy in 2017.

Dat is dus gebeurd. Nadat ik in het voorjaar de JoBerg2c heb gereden ben ik tot het besef gekomen dat het vanwege mijn Parkinson-probleem alweer wat moeilijker functioneren en fietsen is dan vorig jaar in november. Ook had ik het plan opgevat om een week na de Crocodile 2017 te starten in de Himalaya Bike Challenge. Dat vond ik nog eens een pittige uitdaging.

Maar dat is dus niet doorgegaan om bovenvernoemde reden. Ik val meer en sneller stil (off-toestand), zeer sterk merkbaar als ik fiets. Om dit stilvallen tegen te gaan en toch enigszins nog wat te functioneren moet ik sinds mei alweer meer en zwaardere medicijnen slikken. Daardoor heb ik meer last van medicinale bijwerkingen zoals, oncontroleerbare bewegingen, sufheid, krampen en stijfheid, zeer sterk verstoord slaappatroon (s’nachts), slaperigheid (overdag) en zo kan ik nog wel wat doorgaan. Tijdens het fietsen klik ik daardoor af en toe  uit mijn klikpedalen, wat me al wat tuimelpartijen heeft bezorgd. En bij het stoppen geraak ik soms niet op tijd uit mijn klikpedalen, en lig ik ook daardoor af en toe tegen de grond. Of ik begin plots als een plank zo stijf op mijn fiets te zitten, te knijpen in mijn stuur, mijn ene been duwt vooruit, en het andere probeert dat tegen te houden. Ook hier is de lijst bijwerkingen tijdens het fietsen langer, maar als ik wil fietsen, moet ik deze bijwerkingen erbij nemen. Of kiezen tussen de pest en de cholera, zoals mijn neurologe dat mooi zegt.

Eigenlijk zou ik nog zwaardere medicijnen moeten nemen , om al die bijwerkingen te vermijden, maar dan loop ik de hele dag versuft rond. Om dat te vermijden en het medicijngebruik fors te verminderen en mogelijk (voor een niet vooraf te bepalen periode) helemaal weg te laten, heeft mijn neurologe het voorstel geopperd om een DBS (Deep Brain Stimulation)- operatie te laten uitvoeren in het UZ-Leuven.

Ik was onmiddelijk bereid om de talloze onderzoeken en testen te ondergaan om te zien of ik hiervoor in aanmerking kon komen. Het resultaat was positief, lang geleden dat ik nog eens een goed rapport mee naar huis mocht nemen, met een diploma dat ik tenminste  nog een brein heb dat werkt. Wie kan dat nog zeggen?  Ik sta dus op de lijst om twee antennekes in mijn hoofd te laten boren, een batterij in mijn borstkas te laten planten, en de afstandsbediening in de pollen van mijn Hollandse milf Geja te geven. Zodoende kan ze mij laten afwassen, poetsen, strijken…….. neen, even serieus, meer informatie hierover vind je op volgende link ;  

https://www.uzleuven.be/sites/default/files/Diepe%20hersenstimulatie%20bij%20de%20ziekte%20van%20Parkinson.pdf

Ondanks het feit dat deze operatie niet vaak wordt uitgevoerd is de datum voor deze ingreep vastgesteld op 25 mei 2018. Heel waarschijnlijk duurt het zolang voor er een Poolse bezetter vrij is om de twee boorgaten in mijn schedel dicht te plamuren.

Tot zover mijn huidige Parkinson toestand.

Geen Crocodile Trophy en Himalaya BC (dit jaar) dus, ik heb me dan maar tevreden gesteld om dan “maar” de Cape Pioneer Trek in Zuid Afrika te rijden. Kort na mijn inschrijving kreeg ik contact met een mtbiker uit de buurt , de Kristof, die ook deze 7-daagse ging rijden.

De eerste kennismaking met dit “manneke”, was enkele dagen na mijn terugkeer van de JoBerg2c op de ToerTocht, aan de inschrijving in Overijse en dat ging zo;

Hallo, ik ben de Kristof, hallo ik ben de Jan.

Kristof; Goesting om met ons mee deze TT te rijden (Hij is lid van de mtbclub MTBHa8, en was daar met nog enkele leden).

Ikke; Jazeker, als ik mag , graag.

Kristof; Dan zijn we weg. En we vertrokken, bergaf en na 200 meter scherpe bocht linksaf.

PATS!!!! En daar lag de Kristof, plat “oep zijn bakkes”. Ik dacht : Amai das weer ne nette die ik heb leren kennen…… maar ik gaf hem toch nog een tweede kans. Dik 100 km verder besloot ik om voor de eerste keer sinds ik mtbike, ook lid te worden van deze club. En ondanks de bijzondere manier van kennismaken heb ik tot op heden daar nog geen seconde spijt van gehad. Info, zie de website; www.mtbHa8.be

In tussentijd heb ik de Kristof, “Krikke” voor de vrienden (37 jaar, een schriel venteke, droog aan de haak 60 kg, anderhalve meter “groot” en rijdend op een S Works “kinderfietske”), leren kennen als een kadee met fameus wat kracht in zijn korte poten. Iemand die maar al te graag plezier maakt, niet zal nalaten om een practical joke uit te halen, en ook tegen een weerbots kan, kortom een bijzonder toffe kerel. Ook één van de hardwerkende krachten, initiatiefnemer en organisator allerlei van mtbHa8.

03-11-2017 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

De Cape Pioneer Trek 2017

Het minste dat je van de heren organisatoren kan zeggen is dat ze blijkbaar een hekel hebben om te communiceren. De website van 2017 hangt met haken en ogen aan elkaar hangt en is verwarrend. Het is niet makkelijk om je hele pakket (tenten, massage, transport, service etc) samen te stellen. Eens je je daardoor hebt geworsteld blijf je met de vraag zitten of alles wel correct is zoals jezelf wenst. Vragen daarover worden niet of nauwelijks beantwoord.

Ook staat er op hun website op de ene pagina dat het tentendorp aan de start in Mosselbaai beschikbaar is vanaf zaterdag, daags voor de start zondag. Een pagina verder staat er te lezen vanaf zondag na de finish van de eerste rit. Ook hier wordt niet echt een duidelijk antwoord over gegeven en de verwarring blijft, want de site wordt ook niet aangepast. Soms vroeg ik (ook Kristof) me af of die koers wel zou doorgaan. De enige berichtgeving die we ontvangen van het eventbureau Dryland zijn steeds uitnodigingen om in te schrijven voor andere wedstrijden in Zuid Afrika die zij organiseren. Dit kan echt stukken beter, maar het is niet anders.

Na de lange vlucht komen we donderdagmiddag toe in Cape Town en moeten we nog 400 km met een huurauto naar Mosselbaai. Het ophalen van een huurauto (al betaald en geboekt voorafgaand via het internet), neemt aardig wat tijd in beslag. Rekenen is niet de sterke kant van de man met andere huidskleur achter de balie, maar ook de manager die ter hulp komt is net het telraam ontsnapt, want zijn berekeningen met rekenmachiene en op pc kloppen nog minder. Maar de zwarte Zuidafrikaanse medemens blijft vriendelijk, blijft zijn witte tanden bloot lachen na de zoveelste foute berekening, en na veel yes yes en ok ok komt een uurtje later alles in orde. Welkom in Zuid Afrika waar het leven veel trager gaat, maar is dat erg?

Kristof is niet echt avontuurlijk aangelegd, en heeft al maanden op voorhand heel zijn fiets- en reisavontuur geboekt, tot op de minuut is met zijn slimme telefoon alles geregeld. Twee dagen voor afreis maakt hij zich zorgen dat hij de 400km lange route naar de start niet in één dag kan maken, en boekt hij nog een kamer halverwege. Ik en Geja doen dat niet omdat we tijd zat hebben die dag, en moest het toch niet lukken we wel een hotel vinden onderweg. Uiteindelijk blijven we samen en komen we in het donker rond 19.00 uur toe in ons hotel “The Point Hotel”, dat zichzelf omschrijft als het hotel ter wereld het dichtst bij de oceaan gelegen. Onze kamers hebben 100% “ocean-vieuw”, en als we s’anderendaags onze gordijnen open trekken is het uitzicht adembenemend. Geen letter overdreven in de hotelomschrijving, we staan bijna met onze voeten in de oceaan, ware het niet dat we op de tweede verdieping sliepen. Als we ons schuifraam opendoen en op het balkon staan voel je de druppels van het beukende en schuimende water zo in je gezicht kletsen. Het is prachtig. En hier slapen we dan drie keer.

Na het heerlijke ontbijt gaan we onze fietsen monteren, om nadien een 20 km los te rijden. Mijn twee vederlichte Magura remschijven staan helemaal krom, en na raadpleging van de slimme Kristof-telefoon besluiten we naar de beste fietswinkel van Mosselbaai te rijden in de hoop dat ik daar nieuwe remschijven vind. Eén ding wordt onmiddellijk duidelijk wanneer we vertrokken zijn, wind wind en wind die ongenadig beukt. Als dat ook zo tijdens de koers is, is het stoempen . Op weg naar de fietsenzaak stel ik ook vast dat er een schroef van mijn pedaal helemaal losstaat, en op onze tools staat alles, behalve………juist!

We komen toe in de winkel en worden onthaald door een mechanieker-madam die onmiddellijk uit haar overall de juiste schroevendraaier haalt en mijn losgekomen pedaalschroef vastdraait. Binnen in de winkel is het een zooitje, het is eerder een museum met allemaal 2-hands fietsen, overal staan en hangen oude stalen verroeste fietsen en kaders aan de muur en het plafond. De werkplaats is één vettig boeltje en rommelig tot en met. De eerste woorden van de “Krikke” zijn; “Das ie moar niks, leutte gij een madam aan uwe velo sleutelen”? Terwijl hij deze gevleugelde woorden eruit flapt komt er nog een zwarte medemens uit de vettige werkplaats gekropen, even vettig en ook mecanieker.

Ik leg aan de vriendelijke vetvrije winkeldame op leeftijd uit dat ik op zoek ben naar twee remschijven, waarna zij, de vettige zwarte mecanieker, en ook de vettige blanke madam-mecanieker tussen alle rommel op zoek gaan, en even later halen ze uit de rommel twee spiksplinternieuwe remschijven, en dan nog verstevigde zelfs! Ik vraag of ze tijd hebben om die te monteren en negeer de Krikke die zijn gevleugelde woorden nog eens herhaalt , maar ook “zwette” eraan toevoegt, en een kwartier later draaien mijn wielen als nooit voorheen, zonder tegen mijn kaarsrechte remschijven te wrijven.

In die 15 minuten is het een komen en gaan in de winkel, en gaat de Kristof vruchteloos op zoek naar Hope remblokjes, want zenuwachtig als hij soms is vertrouwt hij plots zijn rempads niet meer. Ik koop nog drie 25 gram co2-bommetjes, en twee reservebinnenbanden. Mijn rekening, inclusief de 2 remschijven en de montage 450 Rand of nog geen 30 euro. Ik probeer de “Krikke” uit te leggen dat je vaak beter af bent in een vettige rommelige workshop dan in een werkplaats waar alles netjes blinkt en glanst. Maar dat staat niet in zijn slimme telefoon, dus begrijpt hij dat niet.

In de namiddag gaan we Kristof zijn huurwagen afzetten in Oudtshoorn aan de aankomstplaats van deze 7-daagse race, 100 km dieper het land in. Als we afkomen rijden we via George (aankomstplaats dag 3 en 4) waar een Specialized dealer te vinden is, in de hoop dat hij de Hope rempads heeft voor Kristofs bike. Een lekker stuk taart en koffie in Oudtshoorn beslissen daar anders over. Te laat om nog naar George te rijden, dat doen we zaterdagmorgen dan maar.

De volgende morgen rijdt chauffeur van dienst Geja met ons naar George naar de Specialized dealer. Het contrast met “mijn vettige fietswinkel” daags voordien met deze nette, blinkende concept store van Specialized kan niet groter zijn. De “Krikke” zijn smile op zijn gezicht is niet weg te krijgen. Ik denk zelfs dat zijne slimme telefoon meelacht. Ook ik kan hier wel een tijdje in rondwandelen. Kristof vindt zijn setje rempads die haast evenveel kosten als mijn rekening gisteren. Maar het paniekmannetje is weer even rustig nu hij zijn pads heeft. We maken een leuke babbel met de mecanieker die niet veel om handen heeft, zijn werkplaats is kraaknet en blinkt even hard als de hele winkel. De hele tijd komt er ook geen mens in de winkel. Ook dit contrast is bijzonder groot met het vettige winkeltje in Mosselbaai.

Na de lunch gaan we naar het tentendorp voor registratie en het rugnummer etc. Daar aangekomen blijken de tenten nu toch wel beschikbaar te zijn, maar zonder ontbijt zondagmorgen. Heren organisatoren van Dryland, dit zijn toch fameuze minpunten, hopelijk betert het de volgende dagen. Maar wij slapen die zaterdagnacht nog in onze kamer met 100% ocean-vieuw. De registratie gaat vlotjes en we gaan onze “luxetenten” eens bekijken. We zijn zeer blij dat we deze meerkost betalen want de gewone tentjes zijn bijzonder klein. De “Krikke” loopt daar nog wel in verloren, maar mijn milf , de haast twee meterlange Geja kan daar nooit in. Leve de luxetent!

Op het moment dat we vertrekken kom ik een oude bekende Hollander tegen. Mark Vennix die ik leren kennen heb als steengoede mtbiker in de Crocodile Trophy vorig jaar. Superkerel, het weerzien is hartelijk en ik stel Kristof en Geja voor. Mark stelt zijn maat Stijn voor, supporter, verzorger, stand up comedian, en vooral cameraman die Marks prestaties en hun daaropvolgende reis door Zuid Afrika, in zeer leuke filmpjes gaat vastleggen voor hun reisblog.

http://markenstijn.reislogger.nl/

Het klikt onmiddellijk en zeg tegen Kristof “As ge dieje kunt volgen en voorbij rijdt stade oep’t podium”, waarbij Mark ontkennend lacht (hij lacht altijd trouwens), maar nadien zal blijken dat dit geen loze woorden waren.

Mark weet ons nog te zeggen dat er 3 Belgen en 10 Nederlanders aan de start staan. Omdat Kristof nog weet heeft van twee startende Belgen vinden we dat raar. Later komen we nog twee andere Belgen tegen, dat zijn er dus al 6. Kristof neemt zijn smartding in zijn hand en begint te schuiven, en barst in lachen uit. Blijkt dat Mark en Stijn in de alfabetische deelnemers/landen lijst zijn gaan snuffelen. Belgie staat alfabetisch op drie en Nederland op plaats tien in de 19 landen die vertegenwoordigt zijn. Dat hebben de Hollanders wel enkele keren moeten horen die week , net als het woord “neger” dat Mark onbewust gebruikte tijdens een conversatie ipv zwarte medemens. Enfin, het was plezant toeven met die gasten, en ik kom hen hopelijk nog wel eens ergens tegen op de aardkloot.

Een tweede bekende die ik tegenkwam, ook uit dezelfde Crocodile was de Duitser Thomas die nadat hij mijn verhalen over de superkoers de JoBerg2c zich ook hiervoor had ingeschreven…………..hij had onthouden dat het in Zuid Afrika was, en niet de Cape Epic, dus was het de Cape Pioneer. Nadat ik hem al lachend had uitgelegd dat hij er toch enkele maanden en locaties naast zat en niet op de JoBerg2c ingeschreven was zei hij lachend “Dan mut ik das nextes jaare machen” (of zoiets).

Die zaterdagavond zijn Kristof, Geja en ik uit eten gegaan in het beste restaurant van Mosselbaai, aldus internetheld Kristof en zijn phone. En het was lekker, tot we de rekening kregen, bijna 900 Rand………of geen 60 euro totaal, 3 gangen en een lekkere fles wijn, ongelooflijk toch, maar duur naar Zuidafrikaanse norm.

Uiteindelijk start de koers dan toch!

Day 1 Mosselbaai – Mosselbaai 95 km / 1600 htm

Zondagmorgen 7.30 wordt in een druilerig Mosselbaai de wedstrijd op gang geschoten, want daar zijn we tenslotte voor naar hier gekomen. Enkele kms neutralisatie tot we buiten Mosselbaai zijn, en dan wordt de meute van 300 deelnemers losgelaten en gaat het onmiddellijk bergop. Ondertussen is het gestopt met regenen maar de wind steekt sterk op en het gaat alsmaar harder waaien. Het hele peleton scheurt helemaal uiteen en onmiddellijk begint voor mij mijn lijdensweg. Ik word door velen voorbijgereden en geraak verzeilt in de achterste gelederen. Kristof en Mark zie ik allang niet meer. Naargelang de kms vorderen op de vooral brede rotserige gravelwegen door parken begin ik in mijn ritme te komen, en na 15 km begin ik volgens mijn gekend procédé mensen in te halen. Dit zal de rest van de etappe zo zijn, ik rij van groepje naar groepje alhoewel het soms lang kan duren eer ik terug iemand voor me zie rijden. Aan de eerste bevoorrading onderweg stop ik even om met Geja 5 minuutjes te babbelen en te vragen waar de twee helden zitten. Kristof en  Mark zijn echt goed bezig en rijden ver voor me uit.

Halverwege de rit krijgen we een leuk stuk singletrack doorheen een droge rivier, onmiddellijk gevolgd door bevoorrading twee. Mark en Kristof rijden dan een half uur voor me uit. Het laatste derde deel is eerder saai. Op een 7-tal km gaan we terug de geasfalteerde wegen opzoeken en razen we vanwege een fameuze afdaling Mosselbaai binnen. Mijn top in deze afdaling tegen de beukende wind in bedraagt 78 km/uur. Ik haal nog enkele leeftijdsgenoten in en eindig op plaats 66 algemeen, 22^ste in de categorie solo mannen (leeftijd tussen 16 en 88 jaar), en verlies een slordige 40 minuten op de twee snotneuzen van 37, Kristof komt binnen op 30 algemeen/ 7^e solo man. Mark 26 alg/ 6^e solo man. Maar ik heb wel de hoogste topsnelheid in de laatste afdaling. Het was een plezant ritje over af en toe toch wel saaie stukken. Douchen, samen middageten, massage en avondeten, verder is er die dag weinig te beleven. De meerderheid van de deelnemers komen echt om te koersen en blijven de hele namiddag in hun tent liggen.

Blooper van de dag is toch het maatje van de Mark Stijn, die met reservemateriaal , proviand en drinkbussen naar de bevoorradingspunt rijdt waar de koers enkele dagen later passeert. Zenuwen zeker.

Bijlagen:
IMG_0822.MOV (8 MB)   

Day2 Mosselbaai – Mosselbaai 70km / 1450 htm

Kristof en ik hebben als extra service een dagelijks check up en onderhoudspakket voor onze fietsen aangekocht, zodat we daar niet bezig moeten mee zijn. Elke dag wordt de bike grondig gereinigd, gesmeerd en nagekeken. ’s Morgens kunnen we dan onze propere mtbike ophalen, en daar check ik alle dagen mijn bandendruk.

Het zenuwachtige paniekmannetje in kleine “Krikke” vergeet dit, en aan zijn tent aangekomen, gaat hij zijn banden oppompen met een handpompje. Hij heeft nog 15 minuten tot de start en begint te pompen. Ik was er jammer genoeg niet bij want ik was nog steeds bij de mecaniekerstent, maar ik zou geld willen geven om het moment mee te maken toen de “Krikke” in al zijn geweldigheid zijn ventiel in 2 brak. Dieje moet nogal gevloekt en gesakkerd hebben, en met zijn kleine zevenmijlslaarzen lopend terug naar de mecanic-stand om rap rap nog een nieuw ventiel te laten steken, zijn band op te pompen om toch maar tijdig aan de start te geraken. Dit wordt mij met tranen in de ogen verteld door de drie Hollanders Mark, Stijn en Geja. En ik was daar niet bij……….dju toch!!! De mecaniciens panikeren veel minder en de “Krikke” al wat minder “Krikkig” komt  mooi op tijd voor de start gegeven wordt.

Net als de eerste dag vertrekken onder neutralisatie, maar na één km gaat de vlag naar beneden en gaat het bijzonder steil trapsgewijs bergop tot het hoogste punt van Mosselbaai centrum. Sommige stukken gaan over enkele tientallen meters aan stijgingspercentages van 25% en meer. Bovengekomen hebben we al meer dan 300 htm en ligt het peleton natuurlijk volledig uit elkaar, er is ook alweer die beukende wind. De rest van deze etappe is min of meer een kopie van de eerste, qua parcours, en qua verloop. Alleen gaat er een deelnemer vlak voor mij op een nogal domme manier overkop en raak ik met mijn linkerknie zijn pedaal, en dat was toch even slikken en vloeken vanwege de pijn.

De laatste 7 km zijn exact hetzelfde als gisteren, inclusief de steile afdaling, maar deze keer met de wind in de rug. Ik kan het niet laten en mijn topsnelheid gaat naar 88,02km/uur. Op alle kruispunten staan politieagenten, maar het is toch spannend om beneden op tijd te stoppen voor de auto’s die op de weg staan. Ook vandaag win ik de trofee “gek van de dag” vanwege de hoogste topsnelheid van ons drieen. Net als gisteren , en dat zal de hele koers zo zijn kom ik binnen algemeen tussen de 60^e en 65^e plaats, 20^e a 22^e solo man.

Mijn twee maten kennen ook hun vaste stek. Mark eindigt steevast tussen 15 en 20 algemeen, 3^e of 4^e solo, Kristof steevast enkele minuten later tussen 17 en 22 algemeen, 4^e of 5^e solo. Ik verlies gemiddeld 10 minuten per wedstrijduur op hen, maar daar kan ik mee leven, ik moet wel.

Ook in deze tweede etappe is er weer een rol voor Stijn weggelegd op het bevoorradingspunt. Hij heeft Marks reservewielen mee, en nadat hij vandaag Marks drinkpullen heeft aangegeven, spurt hij naar zijn wagen om op tijd te zijn aan de volgende bevoorrading. Daar aangekomen stelt hij ontzet vast dat hij het 2000€ kostende wielset van Mark vergeten is op het eerste punt ergens langs de kant van de weg. Het zweet breekt hem uit, en als zijn job gedaan is rijdt hij terug, maar dat punt is allang opgeruimd en geen wielen meer te zien. Hoe moet hij dat aan Mark uitleggen. Op het tentenkamp aangekomen gaat hij naar het race-office en kan hij een gat in de lucht springen. Een brave mens heeft die wielen zien liggen en binnengebracht. En blij dat Stijntje was.

Die dag leren we nog twee Belgen kennen. Een (domme) nuchtere hartspecialist uit Bonheiden , die amper 300 km op een mtbike heeft gezeten, 1 tot 2 keer per week op een koersfiets en dan hier komt meedoen. Hij gaat minstens één keer per dag tegen de grond vanwege totaal geen techniek. Hij zou de eerste moeten zijn om te weten dat dat niet gezond kan zijn, en geeft dat ook ruiterlijk toe. Zijn fietsclubmaat is een triestige plant, een brandweerman die we de hele week niet één keer zien lachen, zelfs niet glimlachen. Een zeurpiet die over van alles en nog wat zaagt en klaagt wanneer hij aanschuift aan de avondtafel. En dan hebben we nog Michel, een Belg die al 20 jaar in Zuid Afrika woont met zijn Belgische madam, en die ik in april in de JoBerg2c heb leren kennen. Toppunt is dat deze man vroeger in mijn huidige gemeente Kampenhout heeft gewoond. Net als de dokter is hij echter ook eerder een saaie grijze mus, maar fietsen kan hij wel. Onze grote tafel heeft dus een plezierige kant en een saaie kant, maar echt storend is het niet.

Na de podiumceremonie, de film en foto’s van de voorbije dag gaat iedereen godbetert om 8.00 uur slapen, en zit ik met Geja moederziel alleen in de grote eettent ons glas wijn te nuttigen. Een half uurtje later gaan we dan ook maar naar onze tent.

03-11-2017 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

Day 3 Mosselbaai – George 95 km / 1900 htm

Afgelopen nacht heft het gestormd en bij de éénpersoonstenten is het een echt slagveld. Vele tenten zijn weggewaaid of hangen helemaal door. Onze luxetenten ondervinden geen hinder van de nog steeds beukende wind.

Start in de regen om 7.30 met gelukkig rugwind. Na de neutralisatie gaat het in een rotvaart naar de eerste bevoorrading. Ik zit in een peletonnetje en vlak voor de bevoorrading nemen we een haakse bocht van 90 graden waardoor de wind fors van opzij komt. Niemand stopt om te eten en te drinken, ik ook niet, bang om dan helemaal alleen tegen de wind te moeten vechten. In een flits zie ik Geja staan maar meer dan mijn hand opsteken en even glimlachen doe ik niet, ik wil bij deze groep blijven.

Ook vandaag is er niet veel te beleven op de voornamelijk brede gravelwegen. Na 40 km beland ik plots in mijn off-periode en moet ik de hele groep laten rijden. Ik sukkel verder en af en toe rijdt er mij eens iemand voorbij. Na een half uur sukkelen slaat de Parkinson modus weer af, kom ik weer ineens op snelheid, en mijn dagelijks inhaalrace begint weer. Ik haal renner per renner of kleine groepjes in van dat peleton dat van me is weggereden, en na 70 km zowat houdt dat op en duurt het lang vooraleer ik sporadisch nog iemand kan inhalen. Op een tiental km van de finish haal ik twee teams in, een Hollands Veteran-team (40 tot 49 jaar) en een Zuidafrikaans Master-team met groene shirts (50 tot 59 jaar, mijn categorie indien men ook in de Solo man leeftijdscategorieen had gemaakt).

Eén van die twee is een beer van een mens en heeft kracht over. ’s Anderendaags verneem ik dat deze beer vorig jaar de Pioneer heeft gewonnen en dit jaar derde was in de Cape Epic. En dat zegt alles over deze Powerman. Deze twee teams zal ik vanaf nu elke dag overrulen tijdens mijn dagelijks inhaalkoers na mijn ParkinGson-ellende. In het derde deel van deze rit komt er dan toch nog een fun-stuk na de vele kms brede bos-en gravelwegen. Hier rij ik van de vier anderen weg, maar de laatste vijf km kom ik weer in mijn blokkeerfase. Deze 5 km zijn slopend voor mij en ik doe alles om de vier anderen die enkele honderden meters achter mij rijden en gegangmaakt worden door Powerman voor te blijven. Ik voel ze naderen, en bij het binnendraaien van de aankomstarena is het zover. Toch blijf ik koelbloedig en behoud de binnenkant van de bocht waardoor ik Powerman een beetje in de tang zet, en dan beginnen 5 oude venten te spurten of hun leven ervan afhangt……….voor de 61^ste plaats!!! Ik win deze spurt, en sta te daveren op mijn benen achter de streep waar we met zijn vijven veel leute en plezier hebben over deze laatste kms. s’ Avonds bij het filmpje en foto’s van de dag is onze spurt één van de top-items.

Groot is mijn verbazing die dag dat het Hollands Veteran-team als tweede gehuldigd wordt, en het Zuidafrikaans Powerman team als derde Master-team General Classement op het podium mag. Ik rij dan ondanks mijn gezondheidsprobleem dan toch zo slecht niet. Ik sta 22^e in de Solo Man categorie. Kristof en Mark komen ook op hun plaats binnen.

03-11-2017 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

Day 4 Tijdrit George-George 32 km / 700 htm

Mijn start wordt gefilmd door Stijn de Hollandse cameramaat van Mark. Als ik later die dag dat filmpje bekijk, vraag ik hem waarom hij dat vertraagd heeft opgenomen. Man, man, niet om aan te zien. Als ik nadien de start van Kristof, Marc en de elite teams zie weet ik echt niet waar te kruipen. Mijn start is te vergelijken met Comedy Capers maar dan ipv versneld echt vertraagd, belachelijk gewoon. Maar wel plezant. Het parcours van deze tijdrit was een stuk prettiger rijden dan de drie saaiere dagen voorheen. Pluim voor de organisatie is wel dat de hele week alles goed afgepijld is met meer dan genoeg waarschuwingen wanneer het parcours wat tricky wordt en als danger wordt omschreven. Goed gedaan!

Vandaag verlies ik wel enkele plaatsen en kom ik pas als 74^ste binnen, slechtste uitslag van de hele week. Maar morgen en overmorgen komen de beren- en survivalritten eraan, en dan weet ik dat ik mijn plaatsen wel terugneem.  De “Krikke” en Mark blijven hangen waar ze staan. Verder verloopt de dag zoals gewoonlijk, haast iedereen in zijn eigen tentje de rest van de dag, avondeten en om 20.00 gaat iedereen slapen.

Day 5 George – Oudtshoorn 95km / 1500 htm

Ondanks de neutralisatiestart ben ik vanwege het ParkinGson probleem onmiddellijk geparkeert en passeert haast iedereen mij tijdens deze neutralisatie van zo gauw we een heuveltje op moeten. Ik weet dat ik dit maar moet doorbijten, want de feitelijke start wordt  gegeven aan de voet van een zware bergpas. Het eerste uur is het alleen maar stevig klimmen op deze bloedmooie maar zware Montagu bergpas. Na ¾ van de klim ben ik haast allerlaatste , maar dan voel ik dat mijn motor aanslaat, en ik haal nog vele andere mtbikers in het laatste stuk bergpas. Bovengekomen is er weinig afdaling omdat we nu in het hoger bergachtige gedeelte van de streek vertoeven. Poweren maar en halverwege kom ik weer bij het groen shirtdragende Zuid Afrikaans team van Powerman, met steeds in zijn wiel zijn teammaat. Ik kom even op adem, maar na de tweede bevoorrading doe ik mijn deel van het kopwerk, afgewisseld met Powerman. Zijn teammaat blijft steeds in derde positie rijden. Wat later halen we het Hollands Masterteam dat eergisteren op de tweede plaats GC stond, en gisteren notabene de beste waren in de tijdrit bij de Veterans. Ze proberen aan te pikken maar moeten ons drie laten gaan. Anderen ondergaan hetzelfde lot. Eerlijkheidshalve geef ik toe dat Powerman langer op kop blijft rijden dan ik, en ik laat hen dan ook netjes voor mij over de finish rijden.

Ik kom weer op mijn stek binnen, 62^e daguitslag , maar win 2 plaatsen in de GC. Kristof (nu 5^e) en Mark (nu 4^e)  winnen elk een plaats bij de Solo’s. De rest van de dag was het zeer kalm en ook vandaag gaat iedereen na het altijd lekkere eten om 20.00 slapen. Geja en ik blijven alweer een half uurtje “plakken” in de lege eettent.

Bijlagen:
2017-10-19-VIDEO-00000006.mp4 (3 MB)   

Dag 6 Oudsthoorn – Oudtshoorn 100km / 2500 htm (Koninginne-etappe)

De dag waar iedereen het meest voor bevreesd is. Lang, vele hoogtemeters, wind en vooral de beklimming na 92 km van de Swartbergpas. De laatste 8 km moet er bijna 1000 hoogtemeters overwonnen worden. Vandaag kan je veel tijd winnen en veel tijd verliezen. We zullen zien wie het meest gedoseerd heeft de voorbije dagen.

Mijn start was weer dramatisch slecht en het duurde weer een dik halfuur vooraleer ik kon stampen op de pedalen en omwentelingen draaien. Ondertussen zat ik naar dagelijkse gewoonte heel alleen, en begon mijn eigenlijke koers daar.

Groepjes inhalen en achterlaten, groepjes inhalen en achter laten, solorijders inhalen en achterlaten, en na 70 km……. De Hollanders en Powerman!!! Ik haalde hen in, begroette hen en hoorde hen zeggen, daar is hij weer. En zoals gisteren deelde ik het kopwerk met Powerman. De Hollanders moesten er op een lange helling af, en ik moest krabben en harken om op die helling van 4 a 5% Powerman te volgen……….die notabene zijn teammaat ondertussen aan het duwen was. Ongelooflijke sterke pee. En dat deed hij telkens weer wanneer het niet te steil omhoog ging op de brede gravelwegen. Waar ik kon nam ik over van Powerman, maar in mijn achterhoofd zat ik te denken aan de laatste klim.

Net voor de klim was er de laatste bevoorrading waar Geja stond met een gelleke en mijn windjack om na de aankomst op de top met de mtbike terug naar dit punt te dalen. Ik mijn tijd nam om te eten en te drinken. Dat deden mijn Zuidafrikaanse kameraden niet en zo waren ze weer uit mijn gezichtsveld toen ik terug opstapte en aan de klim begon.

Ik had duidelijk nog kracht over en algauw passeerde ik Powerman en zijn teammaat die het duidelijk moeilijk had. Op deze hellingen kon Powerman zijn teammaat niet helpen. Ik reed nog verschillende mensen voorbij en tijdens mijn klim op 4 km van de top kwam ik Mark en wat later de “Krikke” tegen die allang over de finish waren en nu in daalmodus terug naar het laatste waterpunt reden. De “Krikke” stopt, stak zijn fiets in de hoogte om met luide stem te roepen "Allei Jakke, komaan, alles geive"!!!. Uiteindelijk rijd ik hijgend boven over de aankomstlijn, waar ik toch enkele minuten moest bekomen van de inspanningen. Terwijl ik naar mijn windjack op zoek was die Geja, in mijn camelbag had gestoken, genoot ik van het waanzinnige uitzicht. Ik ben in mijn camelbag gekropen, maar mijn windjack had ik niet mee. Zoals meestal zijn de vrouwen vooral in de weer voor andere venten, de broodwinner thuis......? Misverstand tussen twee mensen uit verschillende landen die een andere taal spreken zeker. Dan maar een stuk karton gezocht en als een Ikea-doos naar beneden. Dit was echt een mooie mountainbike parcours. Dat wordt ook door iedereen beaamt.

56^ste in de daguitslag maar ik win geen plaats in de GC alleen veel tijd. Kristof behoudt zijn ranking maar Mark staat opnieuw als derde op het podium die avond, en het ziet ernaar uit dat dat zo blijft met nog één korte etappe te gaan. Het is ook opvallend dat op alle podiums die avond veel Hollanders staan. Mijn wederhelft Geja vergeet weer dat ze op enkele weken na eigenlijk Belgische is en emigreert weer naar Holland, de overloopster. Veel leute aan de eettafel langs de plezante kant, zelfs de ietwat serieuzere kant van tafel lacht af en toe mee, behalve de brandweerman natuurlijk. De “Krikke” blijft ook plakken die avond, ipv van 20.00 uur blijft hij zitten tot 20.15 uur, het fuifbeest. Hij bestiert het zelfs om 2 glazen wijn te drinken.

Day 7 Oudtshoorn – Oudtshoorn 70 km / 1000 htm (Final stage)

Omdat de etappe kort is, is het te verwachten dat er onmiddellijk gas gegeven zou worden. Daarom had ik mijn eerste medicijn-inname van de dag om 5.30 uur bij het opstaan genomen en ipv om 9.30 mijn tweede, nam ik die bij de start om 7.30 uur. Of dat slecht of fout was, dat weet ik niet. Ik hoopte dat mijn off blokkering vanwege dopaminetekort zou uitblijven voor de eerstvolgende drie uur. En inderdaad kon ik van bij de start goed mee. Ik zat in de derde groep maar na de eerste beklimming lag alles uit elkaar. Ondanks mijn hoop om geen off-periode te hebben blokkeerde ik toch na 20 km, en was het weer traag verder bobbelen over rots en zandtracks. Regelmatig werd ik voorbij gereden, tot ik plots weer op mijn plaats zat ergens halverwege het pak, want de gaten tussen de rijders werden groter en groter.

Ik zie een hondertal meter voor mij uit een man fietsen in een rood t-shirt die mij een tijdje geleden gepasseerd is………………..

***“ Aan de bevoorrading is het prettig toeven, veel lekkers, en er wordt gelachen, het is de laatste etappe. Geja is daar ook, en de bevoorrading is op een geasfalteerde weg” ***

Kreunend kom ik overeind en zie een bikster in roze outfit en twee bebaarde bikers die  mij helpen rechtstaan. Mijn hoofd draait als een tol en barst van de hoofdpijn. Ik wil mijn fiets nemen, maar één van de mannen houdt mij tegen en zegt “You going nowhere, we have already phone’t de doctor. Ze vragen wie ik ben en waar ik zit, en daar antwoord ik correct op. En ik zeg hen ook dat we net de geasfalteerde bevoorrading achter de rug hebben.

Ze zeggen alledrie onmiddellijk dat er nog helemaal geen bevoorrading geweest is, dat die er binnen enkele kms aankomt. Vol ongeloof kijk ik hen aan, en ga op een rots zitten. Ik kijk eens goed rond en wij zijn op een haast vlakke, rechte zandweg zonder enig obstakel, enkel struikgewas langs de kant , één meter hoog. Ik herken ook de drie bikers, omdat ze steevast alle dagen als allerlaatste met veel achterstand binnenkomen. Het kan niet dat ik voorlaatste reed, das onmogelijk. Ondertussen neem ik mijn splinternieuwe Specialized Ambush helm af, en die is achteraan helemaal ingedeukt en gebarsten op 4 plaatsen. Zelf heb ik geen enkele verwonding buiten een kleine kras, en ook aan mijn fiets is niks te zien.

Wat is er in godsnaam gebeurd met mij?

Enkele minuten later stopt er een dokter in een Jeep, vraagt wat er is gebeurd, maar ik moet het antwoord schuldig blijven. De drie zeggen dat ze me bewusteloos hebben gevonden en dat ik wartaal uitkraamde. Heel mijn lijf, al mijn botten doen pijn en ik kan amper in de jeep stappen. Mijn koers is voorbij, 30 km voor de finish en ik word per wagen naar de aankomst gebracht. Elke put of rots dat onder de 4x4 wielen komt doet enorm pijn in mijn bekken. Mijn hoofdpijn is ondertussen verdwenen.

Wat is er in godsnaam mij overkomen, das het enige waaraan ik kan denken, ik weet niks.

Aangekomen heb ik hulp nodig om uit de wagen te geraken, ik ben geradbraakt. De dokter onderzoekt mij en legt mijn bekken in ijs en geeft mij pijnstillers. Ik kan amper stappen en zie in een flits de “Krikke” lopen, en roep op hem. Dolenthousiast en blij als een kind komt hij op me afgestapt; “ook al binnen”? Ik lach groen en zeg; “ja , met de ambulance”. Ik leg hem uit wat mij overkomen is en dat duurt niet lang, want ik herinner mij dus niks.

“Allee joeng, neeje , neeje , nu toch ni” zegt hij. Al wat bekomen zeg ik hem, beter nu dan in de eerste etappe. Op mijn vraag gaat hij op zoek naar Geja, die snel gevonden is.

Even later zie ik twee Belgen die ook meer achteraan in het peleton fietsen en die vragen hoe het is. Ik geef antwoord en stomverbaasd zeggen zei dat ze mij gepasseerd zijn terwijl ik recht naast mijn fiets aan de kant stond, en dat ik zei dat alles in orde was terwijl ik mijn helm vastklikte. Ik weet daar niks meer van. Even later de Belgische dokter die enkele minuten voor die twee andere Belgen reed (want ze hebben elkaar gezien op het eerste bevoorradingspunt). Die man heeft mij  dan weer niet gezien. En zo hoor ik gelijkaardige verhalen die dag. Velen hebben mij niet gezien en enkele wel. Waar ben ik geweest dan? Het lijkt erop dat ik meer dan een uur kwijt ben.

Wat is mij toch overkomen?

Ik doe mijn best om mij te douchen en aan te kleden, maar verrek van de pijn bij elke beweging dat ik maak. De “Krikke” neemt de honneurs van mijn fiets waar, en wat later zie en bedank ik de drie mensen die me opgeraapt hebben. Er gaan geruchten de ronde dat er iemand is aangereden tegen een zebra. Zou het?

Ik sta dus in de categorie D.N.F. (Did Not Finished), maar doe een diepe figuurlijke buiging voor Kristof die uiteindelijk op de 5^e plek is geeindigd in de GC Solo’s, en voor Mark die inderdaad in dezelfde categorie op het podium gaat, op plaats drie. Super gereden gasten!!

De verdere namiddag verloopt prettig en pijnlijk aan de Belgische/Hollandse tafel, maar het plezante overheerst, ondanks dat de brandweerman nog steeds niet glimlacht, laat staan lacht, hij blijft zeuren…

’s Avonds vieren we het gebeuren met een bijzonder lekker etentje , lekkere wijn in ons hotel met Geja, Kristof, Mark, Stijn en mezelf. We moeten tenslotte het premiegeld opdoen wat Mark heeft verdiend met zijn derde plaats. Omgerekend 100 euro, verminderd met 15% tax, en dan moet hij nog de internationale bankkosten betalen vermits het geld op zijn rekening wordt gestort. Hij zal moeten bijleggen, denk ik.

Dikke merci Geja voor de bijstand en het het gesleur met vanalles en nog wat tijdens deze koersweek.

Krikke, Mark en Stijn, proficiat en merci voor het gezelschap.

Dit was mijn Cape Pioneer Trek 2017 beleving. Een 8/10 is het zeker waard, ondanks dat ik het parcours wat naar de saaie kant vond. De communicatie van organisatoren naar deelnemers is ondermaats. Maar dat staat in schril contrast met de rest van het gebeuren. De route is zeer goed afgepijld, de bevoorradingen bieden alles wat je maar wil hebben, kleren worden voor een spotprijs (10Rand) gewassen. Het eten is bijzonder lekker, en er is genoeg variatie. De tentenkampen zeer verzorgd, en de bedden in onze luxetent worden zelfs dagelijks opgemaakt en zijn voorzien van kraakwitte lakens en donsdekens.

Een dikke week later ben ik zo goed als helemaal hersteld van mijn smak. En heb al veel nagedacht over dit voorval, waaruit deze theorie komt;

Ik heb op één of andere manier een aanrijding gehad op die rechte zandweg toen een zebra (of andere viervoeter) over het struikgewas sprong, en mij meenam waardoor ik met fiets en al achter het struikgewas ben beland, groggy. Daar heb ik dan een tijdje gelegen, waardoor diegenen die daar voorbij reden mij niet zagen liggen. Ik ben uiteindelijk recht geklefferd, terug op de zandweg beland op het moment dat die twee Belgen en enkele anderen daar passeerden. Nadien moet ik achterwaarts terug in elkaar gestuikt zijn op enkele rotsblokken, waardoor mijn helm aan de achterkant zo zwaar beschadigd is. Zelf ben ik dan terug bewusteloos gevallen tot wanneer ik ontwaakte toen mijn redders over mij heen gebogen stonden. De rest is geschiedenis. Ik kan niks anders bedenken of het moet E.T. geweest zijn.

PS; Indien vroeg of laat er een filmpje opduikt op youtube van een mtbiker die crasht met een zebra, olifant of neushoorn, stuur mij dat door, want ik zou ooit willen weten wat mij daar overkomen is, waar ik gezeten heb.

Nawoord door de “Krikke”;

Klik op deze link en speel dit liedje af tot het refrein in je hoofd zit.

https://www.youtube.com/watch?v=SkOWupwjmOI

En zing uit volle borst daarna deze tekst mee met het refrein;

Jakke is overreeje deur ne Zeebraa,

‘t was ievrans in Oudtshoorn diep inne vallei,

Krikke kon en wou het ni geloeive,

mor Jakke wel… dieje was ‘r zellef bij…

Bijlagen:
IMG_0821.MOV (8 MB)   

 The JoBerg2c 2017 !!!! The Route Is King!!!!

9 dagen - 900km – 13000htm

Na mijn deelname vorig jaar heb ik in mijn naaste omgeving, en ook in de rest van de wereld verkondigt hoe fantastisch deze 9-daagse marathon is. Een vol jaar heb ik de dagen afgeteld om terug naar Johannesburg te reizen. Mijn achterbuurman Marc V. (de fietsende buurmannen in mijn straat heten allemaal Marc), is in de aftelperiode ook enthousiast geraakt door mijn verhalen. Met twee zijn we op dinsdag 18 april het vliegtuig op gestapt, naar de JoBerg2c.

Aan de incheckbalie van Emirates stonden nog 2 Belgen met een fietskoffer uit Diest voor hun eerste deelname. Ik kon alweer mijn “vertellingen” doen van vorig jaar. En toen we na de lange vlucht in Johannesburg op 19 april uitstapten liep ik in de luchthaven de heren Vincent & Vincent tegen het lijf. Met deze 2 Walen heb ik vorig jaar een heerlijke week beleefd in Mongolie ( ja, die afschuwelijk slecht georganiseerde Mongolian Bike Challenge). Daar hebben ze de belofte gedaan dat we elkaar zouden terugzien in Zuid-Afrika, en ze zijn die nagekomen. Uiteindelijk stonden er enkele dagen later een 20-tal Belgen aan de start tussen de 800 deelnemers.

Het was ook een zeer prettig weerzien met Ryan en zijn wederhelft die de buitenlandse deelnemers opvangen en begeleiden ( Game On Sports & Travel). Een absolute aanrader als je geen tijd wil spenderen aan hotel- en taxireserveringen etc.

Op donderdag worden de fietsen in elkaar gezet en afgeleverd, moeten we naar de registratie en briefing. Daar kom ik ook enkele deelnemers van vorig jaar tegen , en ook enkel organisatoren kennen me nog, ook dit is een warm welkom. Na de briefing begint het allemaal wat te “spannen”. Ben ik wel goed, heb ik  genoeg getraind, maar die zenuwen hebben ook de andere Belgen, heerlijk toch… Mijn belangrijkste vraag is zoals steeds of Mr Parkinson mij veel parten zal spelen.

Iedereen kruipt die avond vroeg in bed want morgen vrijdag worden we om 05.00 (u leest dit goed), om 05,00 uur ’s morgens  opgehaald door bussen om ons naar de vertrekplaats 80km buiten de stad te voeren. Deze plaats wordt genoemd naar één van de grootste sponsors van dit event, Karan Beef. Op dit leeg veld gaat die dag de JoBerg2c om 8.00 uur van start.

Als we op dit machtige veld toekomen en uit de tientallen bussen stappen terwijl de zon majestieus opkomt, is iedereen blij. De sfeer is opperbest, de muziek is heerlijk, de speaker van dienst heeft geen moeite om iedereen dolenthousiast te krijgen, de tv-helicopters vliegen enkele keren over, de tv- motoren staan klaar, het is duidelijk feest. Elke avond wordt deze wedstrijd uitgezonden op tv, en vooraleer de Afrikaanse Vive Le Velo op tv wordt uitgezonden, krijgen wij de uitzending te zien rond 19.30 uur, in de eettent na het avonddiner. Ondertussen valt het me op dat de wachtrijen voor de wc’s behoorlijk lang zijn (de zenuwen weet je wel…….).

Ik, Marc, Nic (een andere Belg uit Zemst)  en enkele andere Belgen staan ongeveer halverwege het peleton van 800 deelnemers. Vincent & Vincent zijn altijd zenuwachtig en wanen zich “echte coureurs”, ze staan helemaal vooraan en zullen dat alle volgende dagen blijven doen.

Deze eerste etappe is een kennismaking met het Zuidafrikaanse land, en wordt gereden zonder tijdsopname, iedereen krijgt dezelfde tijd als de winnaar. Bijgevolg kan iedereen het rustig aandoen, wat ook iedereen “zegt” te doen. Zeggen hè….mon oeuil, ik ken het van vorig jaar, als het startschot valt…….En dan is het ineens 8.00 uur!!! Het startschot valt en alle 800 deelnemers stuiven als wildemannen weg.

Day 1 ; Karan Beef to Frankfort 116km / 870htms

We zijn vertrokken, de helicopter cirkelt boven het hele peleton en stof, stof stof…. Ik ben de Marc al kwijt na 100 m, is hij voor mij? Achter mij, de andere Belgen? Dat ik het ni weet. Wat ik wel weet is dat er na enkele kms een nijdige helling volgt, en dat we daarna een kilometerslange singletrack opmoeten. Ik zoek mijn tempo en tijdens de klim haal ik de Marc en de anderen die echt als een fuséé zijn gestart in. Ze zijn absoluut gestart  “oep ’t gemakske”, ik laat ze achter en gniffel.

De volgende 40km haal ik alleen maar renners in, en na 50 km kom ik in de groep van de Vincents terecht. Die vertellen mij dat er nog een peleton voorrijdt. Ik blijf mijn tempo gestaag aanhouden en tijdens een volgende beklimming rij ik weg uit de groep Vincents. Enkele kms verder zie ik inderdaad voor mij uit een stofwolk. Ik heb het gevoel dat ik daar gezien mijn tempo makkelijk naar toe kan rijden. Ik zen goe!!! En zowaar kom ik na een 65 km in een kopgroep van 35 man terecht, en laat me hier gewoon meedrijven tot aan de derde bevoorrading.

Het heeft veel geregend de afgelopen weken waardoor er vele rivieren en stuwmeren veel meer water bevatten dan gemiddeld. Daar is ook niemand kwaad voor, maar de organisatoren kunnen vanwege de hogere waterstand niet zomaar “floterende bruggen” bouwen. En waar vorig jaar mijn eerste kennismaking was met zo’n op het water zwevende brug, zijn er nu overzetboten voorzien vanwege de hoge waterstand in dit stuwmeer.

In deze kopgroep zitten vele UCI-renners, die misschien niet 100% rijden maar toch niet willen onderdoen voor elkaar. Haantjesgedrag zeker, en ik doe graag mee… dus raprap door de tweede bevoorrading, afdalen en de boot op. Ik mag als allerlaatste dat bootje op, en sluit het hekken achter mij, de volgende mtbiker moet 10 meter verder naar boot 2.

Aan de overzijde aangekomen moet ik als eerste van het bootje, wip op mijn bike en pedalleer na 90 km de bergflank op. Bovengekomen kijk ik om, en zie verbaasd niemand in mijn wiel. Ik ben alleen , rij 200 meter voor de kopgroep uit!!! Waar zit die fucking helicopter nu!!! Da kan toch ni, en ik leg me plat, rijden maar…. Maar enkele kms verder denk ik toch al anders, het is nog 25 km, en mijne hartslag is niet echt laag te noemen. Ik rij nog steeds enkele honderden meters voor op de kopgroep maar besluit toch wijselijk om mij terug te laten inlopen want dit zou wel eens slecht kunnen aflopen anders, het is nog 8 dagen koers.

Terug in de kopgroep en met nog 15 km te gaan wordt het tempo echt verhoogd, ook vooral omdat het parcours naar het einde toe nog pittig wordt. De renners lossen één voor één de kopgroep, ook ik moet er aan geloven….en ik begin krampen te krijgen. Neen, deze keer helemaal niet van Mr Parkinson, maar krampen in mijn bovenbeen en kuit, van de inspanningen, echte coureurskrampen…….heerlijk eigenlijk. Beetje minderen en de krampen gaan over.

De laatste 2 km zijn constant bergop naar Frankfort, en hoe korter je komt hoe meer volk er op straat staat te dansen, te zingen, te juichen en te supporteren. De klein mannen staan met uitgestoken hand naar je om “handjeklap” te doen, iets waar ik niet kan aan weerstaan. Net als vorig jaar is binnenrijden in Frankfort hemels, echte kermis, een sensationeel gevoel.

Uiteindelijk eindig ik op de 20^ste plek!!! Ik voel me fantastisch. Het tentendorp is net als in 2016 magnifiek, de bagage wordt voor jou gedragen, de fietsen worden voor jou gepoetst, superdouche’s, de beenmassage heerlijk. Enkele uren later is iedereen binnen, en zie je alleen maar contente mensen, ook mijn buurman Marc is blij hier te zijn. Wat later zitten  alle Belgen bij elkaar in de recovery-zone, eten, drinken, verhalen, lachen, het is plezant. Wat kan het leven mooi zijn.

Over het avonddiner ga ik niet beginnen, vele hotels, restaurants kunnen hier nog veel komen leren. Fantastisch! En na het eten de dagfilm, de foto’s van de dag, briefing voor morgen etc etc. Twee uur ambiance in de tent, maar om negen uur is alles stil. Morgen begint de koers!

Bijlagen:
18058090_1452763764769068_922307099802313730_n.jpg (30.2 KB)   
18118715_1456595927719185_273995661311723900_n.jpg (115.3 KB)   

Day 2 ; Frankfort to Reitz 93km / 1001htms

Het is nog donker en stil, zeer stil. En dan begint er stillekes ver weg een haan te kraaien, maar hij heeft precies een snotvalling, rauw en hees, maar het kraaien wordt luider, geweldiger, heviger, en dan heb je een hond die ver weg terugblaft, 5 seconden later lijkt het wel of je in een discotheek vol hanen en blaffende honden zit, je weet niet wat je overkomt. En dan AC/DC met Thunderstruck! gitaren gieren, snerpen, loeihard………THUNDERSTRUCK!!!! En het stopt niet meer, van het ene snoeiharde nummer naar het andere Sweet Caroline (Neil Diamond) andere meezingers, up-tempo nummers, anderhalf uur aan één stuk. Ziehier de wekdienst in de JoBerg2c, klokvast om 5.30 uur s’morgens begint de verkouden haan te kraaien. Vele deelnemers schrikken zich rot die eerste morgen, maar het zorgt onmiddellijk voor sfeer.

In anderhalf uur moet je klaar zijn  om te starten want elke morgen om 7.00uu stipt worden we op gang geschoten. Terwijl ik gisteren geen moment aan Mr Parkinson heb gedacht laat hij me deze morgen duidelijk verstaan dat hij het nog steeds voor het zeggen heeft. 10 minuten voor de start krijg ik mijn gevreesde teenkrampen (oncontroleerbare bijwerkingen van de zware medicatie of dyskinesieen in het doktersjargon (ik begin ook die taal stillekesaan te kennen). Ik kan geen kant meer uit en sukkel naar de allerlaatste positie van het peleton. Daar tref ik de “bezemwagen” aan. Een man die op een trialmotor het hele parcours achter de laatste renner afbotst. En heel die tijd heeft hij een fufuzela bij zich waar hij regelmatig op blaast. Ge zult maar slecht zijn en de kracht ni meer hebben om die fufuzela van zijne nek te wringen en weg te smijten, om zot van te worden dus. Niettemin, het is een geweldige sympathieke kerel die ik vorig jaar ook heb leren kennen. Ik roep hem tot bij mij en leg hem uit wat er aan de hand is. De start wordt onder neutrale vlag gegeven de eerste 5 km, tot we het stadje Frankfort uit zijn. Na de echte start moeten die 800 man op een 2-sporen track, wat een hele opstopping teweeg brengt. Ook dat weet ik nog van vorig jaar. In overleg met de fufuzela-man rij ik eerst de startlijn over, stop onmiddellijk tot mijn teenklauwende krampen weg zijn. Dat duurt een klein halfuur, en om 07.15 kan ik als allerlaatste de weg op en sluit aan wanneer de laatste deelnemers de 2 sporentrack opgaan. Missie geslaagd, maar wel 800 man voor mij.

Het is niet moeilijk wanneer ik mijn tempo gevonden heb om constant tragere rijders in te halen, voorbij te steken waar dat kan. Op sommige bredere stukken met tientallen tegelijk en zo schuif ik op. Na drie uur inhalen ben ik nog  geen enkele Belg tegengekomen, en zeker de Marc niet, die rijdt ook wel goed dan.  Heb ik ondertussen 300 man of 600 man ingehaald? Ik weet het echt niet, en dan……BAF! daar hangt mijn kopman weer aan mijn trui. Van het éné op het andere moment kan ik met de beste wil ter wereld geen omwentelingen meer maken, ik zit verstijfd op mijn fiets alleen maar in mijn stuur te nijpen, rij amper 15 km/uur. Bij een beetje bergop zakt dat naar 8 a 10 km/uur, en soms als het wat steiler wordt 3 tot 5 km/uur. Mijn hartslag gaat niet hoger dan 120.  Ik word door velen terug voorbij gereden en velen vragen of ik wel ok ben, omdat ik meer zwalp dan rechtdoor rij. Mijn antwoordt luidt steevast ; “no problem, i will get you back”. En dan ineens in ‘t Kampenhouts “alles ok Jan”? De  Marc samen met enkele andere Belgen. Ik roep terug ; “Jaja, Parkinson-momentje”. Vermits ik met Marc samen met enkele andere vrienden, elke week enkele uren mtbike, weet hij ondertussen wel dat het van voorbijgaande aard is en hij peddelt verder. Ik ben toch wel verbaasd dat ik hem veel vroeger heb ingehaald zonder daarvan iets te merken.

Enkele kms verder is het bevoorrading en op het moment dat ik daartoe kom vertrekken enkele andere Belgen die bij de Marc zaten toen ze mij voorbijreden, maar Marc zie ik nergens meer. Ik neem alle tijd omdat ik na het nemen van mijn medicijnen niks anders kan doen dan wachten tot het motortje weer op on gaat. Na een kwartier vertrek ik , zeer rustig en wat later is alles weer even snel voorbij als het gekomen is en ik kan weer trappen. Ik haal de andere Belgen nog in op 10 km van de aankomst tijdens een single downhilltrack, daarna rijden we dwars door een wolvenkwekerij. Special gevoel toch als je door zo’n kennel rijdt waar bijna 100 van die dieren zitten.

Na alle Parkinson ellende eindig ik nog vlak achter de groep van Marc op de 118^e plek. De Marc is 109^e , 20 sec voor mij. Ik ben content. Later die dag zal zoals alle volgende dagen, bij de Belgen in de recovery-zone veel plezier beleefd worden. Het eten en de ambiance in de eettent was ook niet mis, maar een avondgebed met zijn allen, en een preek er bovenop door één of andere pastoor mocht van mij wel achterwege blijven. Niettemin was de sfeer kort na dit gebeuzel terug opperbest.

Day 3 Reitz to Sterkfontein Dam 130km / 1380htms

5.30 uur daar is de haan met zijn “valling” weer,  vandaag beantwoord door wolvengehuil, angstwekkend en toepasselijk, gelet op de passage door de wolvenkennel gisteren. Maar net als de honden verdwijnen ze pijlsnel wanneer de vlijmscherpe gitaren van AC/DC beginnen te huilen.

Van deze etappe weet ik dat het zwaartepunt in de laatste sectie ligt met de beklimming van Mont Paul. Door zijn unieke ligging heb je spectaculaire vergezichten, daarna een sublieme afdaling, om daarna 15 km “met uw smoel tegen een forse wind” naar de aankomst toe te stormen. Het tentendorp is opgeslagen aan de rand van een fantastisch meer ontstaan door de bouw van een stuwdam. Lastige etappe.

De eerste 60 km zijn veelal op brede zanderige dirt  tracks, afgewisseld met nijdige beklimmingen op hotsende singletracks door  grasvlakten, leve de fully-mountainbike!

Ik vertrek weer ergens halverwege, rij tijdens de beklimmingen van groep naar groep, en na 40 km kom ik zowaar de twee mannen uit Diest tegen. Deze twee jongere kerels gaan hard en staan ergens rond de 70^ste plaats in het klassement. Ze denken dat ze in het eerste amateurpeleton zitten. Er zijn zowat 50 profs aan de start, en met die mannen kunnen amateurs echt niet mee, of toch zeer weinige. Ook de Waalse Vincents zitten in die groep. Het is een hele sliert en het valt mij op dat waaierrijden een probleem is voor vele bonkige robuuste Zuid-Afrikaanse kerels, terwijl de Vlamingen daar handig weten gebruik van te maken. Maar op een bepaald moment is er toch een split in dit grote peleton. Ik zit net als de Vincents in het tweede afgewaaierde deel. Maar wat later tijdens een singletrack-klim maak ik alleen toch terug de oversteek en kom in een groep van een 20tal renners terecht waaronder de Diest-boys.

Na 70 km is er de tweede bevoorrading en de Diestse mannen zijn snel weg, ik maak dat ik kan aanpikken. Hun tempo is zo sterk dat ik wel kan volgen, maar van overnemen is geen sprake. Ik weet ook wat er nog komt en doe bewust niet te gek. Aan de voet van de 25 km lange beklimming van Mont Paul begint ook het lampje van Johan uit te gaan,  en zijn teammaat moet rekening houden met hem. Ik rij solo en moet naar niemand wachten, en mijn lampeke brandt nog zeer goed. Merci gasten om in het wiel te mogen hangen, ik betaal jullie straks een pint, maar den deze is weg, ik heb nog kracht op overschot. Ik haal nog wel wat renners in tijdens de klim, ook op het wind tegen stuk en eindig die dag 48^ste. Ik klim in het algemene klassement naar de 68^e plaats. Als dit maar blijft duren. Marc komt zowat 45 minuten later binnen op wat zijn plaats is , ergens tussen de 105e en de 125^e stek. Ik schrik toch wel wat van de behoorlijke tijdsverschillen maar hoe verder je kijkt hoe kleiner ook de tijdsverschillen onderling.

De Diestse mannen hun pint betaald, plezant gerecoverd wat ons vanaf die avond de bijnaam “Crazy Belgians” bij de organisatie oplevert. En elke avond komt er tijdens het avondvullend programma wel één of ander opmerking over de Crazy Belgian Riders.

Bijlagen:
2e418a21104d18d41f304b030e2ce939_DSC_7335.JPG (637.5 KB)