De laatste dag!! Wat een gevoel, op 2h staan waarvan je altijd gedroomd hebt en waarvoor je 8 maand hebt getraind!!
Er kon terug vroeger vertrokken worden maar met enkele Belgen besloten we dat niet te doen en samen te blijven tot het einde
en op het gemak de 50km af te haspelen.
Eerst bleven al de nog resterende renners samen. Maar het was al reeds een deftig tempo voor mij, wetende dat ik altijd een km of 10 a 15
nodig heb om erin te komen. Er werd al druk over en weer gepraat over de voorbije dagen en gelachen en al handjes geschud.
Rond km 17 werd het tempo goed opgevoerd en werd er nerveuser en nerveuser gefietst. Ik kon goed volgen en deed het ook maar alert zijn
was de boodschap! Aan km 22 was het zover, plots een stofwolk, wat geroep en voor mij gingen er een paar over hun fiets. Ik kon op tijd stoppen.
Toen het stof wegwas bleef er één man lopen. De man die ik vergezelde op dag 5. Hij was in een greppel geraakt en ook over de kop gegaan maar
bleef ergens met zn elleboog haperen. Een serieuze gapende wonde tot gevolg. Opgeven stond ook in zijn woordenboek niet en na zijn elleboog eerst op mac gyver-achtige manier (lees: met duck tape) te hebben opgelapt gingen we op het gemak, maar nu echt op het gemak verder. Zijn schoonbroer en nog een andere en ik bleven dan bij hem tot de finish.
Later in het hospitaal bleek ook een spier in de elleboog geraakt te zijn die eerst moest gehecht worden.
Dan het bordje 1KM!! Wat dan door me heen ging!!
Het was er wel nog één van 30%, nee helaas naar omhoog!!
Nadien voelde dit blijkbaar voor velen niet zo aan! Het was gewoon op adrenaline: stampen!
I DID IT!!
Ergens wist ik wel naarmate de dagen volgden dat het me wel zou lukken. Gewoon omdat ik altijd goed heb geluisterd naar mijn
lichaam en me nergens heb geforceerd. Nu en dan ben ik wel eens serieus diep geweest maar met de trainingen die ik deed wist ik perfect
wanneer ik te ver aan het gaan was.
Het kon ook vlug over zijn, zoals vandaag met die valpartij. Stel je voor dat hij bleef liggen!!
Ik nam ook nergens risicos in de afdalingen terwijl ik niks liever doe dan snel afdalen.
Soms mag je ook niet teveel nadenken, het snelste dat ik ergens heb afgedaald (zonder bijduwen) is 68 km/h op gravel.
Stel je voor dat er dan iets gebeurt!
Nu ja, ik heb mijn doel/ droom waargemaakt: finishen EN er van genoten!!
Laatste dag boven de 100km. Gewoon finishen is nu nog meer het doel op zich!
Vandaag zat het venijn in de staart, vanaf km 75 schoten de hoogtemeters in de lucht gedurende 30km.
We vertrokken terug een uurtje vroeger. Vandaag zagen we veel kangoeroes. Ook veel dode.
De vrachtwagens denken daar niet aan remmen als ze er één zien.
Na de start zaten we nogal vlug met een 8tal renners samen. Enkel 3 deden wat kopwerk, ik inclusief.
De weg was niet slecht, maar heel slecht!! In de routebeschrijving staat: this road used to be the most hated one for years because
of the corrugations... Corrugations zijn bulten in de weg die verloop hebben van 10cm. Dus constant 10cm op en neer met 10cm ertussen.
Gans de tijd schokken!! Om zot te worden! Voor mijn zitvlak was dit het echt het laatste! Door de schokken was het ook bijna niet doenbaar
recht te staan want dan kregen je polsen het teveel te verduren. Nu was een 29" mss beter geweest.
Na 50 km hadden we een gemiddelde van 26,7km/h met de wind op kop!
Ik wist dat ik het niet ging en kon volhouden en ging breken alleen wist ik niet wanneer dus bleef ik meewerken en deed ook kopwerk.
Ondertussen waren er een 5tal al afgehaakt en reden we met 3 verder. Toevallig met de 2 andere belgen waarmee ik voorbije dagen samenreed.
Na de eerste bevoorrading voelde ik dat mijn voorband aan het leeglopen was. Ik stopte om hem bij te blazen en kon terug verder rijden tot op volgende bevoorrading. Daar wisselde ik hem voor de zekerheid.
Aan km 85 kreeg de man met de hamer me toch te pakken, het parcour bleef slecht en de hoogtemeters waren net begonnen... slecht moment
om klopke te krijgen! Ik at en dronk meer dan voldoende en kon nog steeds relatief goed volgen met de twee. Voordeel was dat één van hen een
niet zo goede klimmer was zodanig dat ik bij hem bleef en zo goed kon recuperen.
Dan ging het terug wat vlakker en de snelheid ging terug de hoogte in. Ik bleef ook mijn deel van het kopwerk doen maar het tempo daalde dan wel met 2a3 km/h. Ze hadden er geen probleem mee.
Terug een geluk want alleen fietsen en zeker al als je kapot zit is mentaal heel zwaar! Ook met de temperatuur is het dubbel zo zwaar om
dan vol te houden. Aan de andere kant heb je ook weinig andere keus, tenzij je de fiets daar gooit en wacht op de volgwagen en in de auto
stapt.
Morgen de laatste!! Voor mij wist ik eigenlijk al na dag 5 en zeker na dag 6 dat het binnen was. Alleen materiaalpech kost me van het finishen houden. Maar voetjes op de grond want het zit hem soms in een klein hoekje.
Tijdens het ontbijt was het al 30°. Vadaag een tijdrit, we startten volgens plaats maar de laatste eerst.
Ik warmde niet op zodanig dat ik niet te vlug startte, als ik weet dat ik ben opgewarmd geeft het me
een kriebeling om er toch voor te gaan.
Er werd om de minuut gestart en na 3 km had ik de eerste al ingehaald. De benen voelden vlug goed!
Na 18km waren er dat al een 7tal. Na 19km werd ik ingehaald door die die na mij startte. Hij bleef echter constant
op een paar 100m voor mij hangen en liep nooit verder uit. Op km 30 zag ik er nog een komen. Al een paar keer kwam ik terug
over de eerste die me inhaalde. Ik amuseerde me wel en wilde er wel eens voor blijven gaan. Ik probeerde te gaan voor een
gemiddelde van 25km/h.
De renner die ik zag aan de 30km was al serieus stuk genaderd en aan zijn stijl te zien was ik blijkbaar zijn doel...
Met nog 6km te gaan besloot ik mijn plaats niet cadeau te geven en alles te geven. Al was het maar om het hem niet te makkelijk te maken!
Ik pakte nog enkele eerder gestartte renners en ook nog die die mij eerst overstak.
Gezien de relatieve vlakke rit en zanderige ondergrond had ik niet veel last van het zitvlak.
We konden goed recupereren vandaag. Om 11h had ik al gedaan dus ruimschoots de tijd om alles eens een beetje te wassen, in
hoeverre dat nog mogelijk was, en eens de fiets te laten nazien bij de mecaniciens. Het plaatselijke cafeetje had terug zijn drukste dag van
het jaar denk ik! Wel spijtig, er was terug geen verbinding of wat dan ook. Eens zonder gsm kan plezant zijn maar zelfs een bericht sturen was niet mogelijk.
Toen ik gisteren zei: wat een dag, wist ik nog niet hoe het vandaag ging zijn!! 1 woord: AFZIEN!
De eerste 40km gingen gezien de vorige dag(en) nogal goed maar het beste was er toch vanaf!
Vanaf km 42 werd het terrein extreem zwaar! Rotsen en keien die je niet zomaar even verlegt!
Sommige waren gewoon zelfs voor de eerste niet te doen. Afdalingen met "trappen" tot kleine meter dieper. Met de vermoeidheid
van alles en vooral de laatste dagen was alles dubbel lastig en werd het gevaar op vallen groter. Mijn polsen en armen deden pijn van de constante
schokken en het zware stuurwerk! Mijn zitvlak kon op bepaalde stukken wel wat recuperen want het was gewoon constant recht op de trappers staan. Echt vermoeiend. Ik was terug een uur vroeger gestart met 2 andere Belgen. We besloten om samen te blijven wat wel goed lukte. De een
was wat technischer en de andere dan weer betere klimmer. De laatste 25km waren "gewoon" rechtdoor. De 2 andere hadden blijkbaar nog wat extra "kartouchen" zitten en hielden er nog een serieus tempo op na! We reden rond de 35km/h en ik zat echt op mn tandvlees. Ik ging niet meer op kop en het enige wat ik deed was proberen te volgen. Toen we het bord zagen van 10km was ik echt kapot en zei dat ze wel mochten rijden. Ze zeiden dat we gingen samenblijven en vertraagden gewoon. Een geluk want 10km stikkapot alleen rijden is echt geen pretje meer denk ik!
Eigenlijk vond ik deze zwaarder dan gisteren maar de combinatie van alles zal daar veel mee te maken hebben denk ik.
Na de finish eerst douchen en dan de recuperatiedrank drinken en eten. Aan het bivak was een klein typisch "road"cafeetje, daar hebben we toch
onze eerste pint gedronken! Dit hadden we (ik) toch verdient!!
Nog 3 dagen. Morgen een tijdrit van 50km waar ik zal proberen te recuperen van de voorbije dagen door "op souplesse" te rijden.
Wat een dag! Wie wilde kon een uur eerder vertrekken gezien het aantal km en het parcour die ons te wachten stond.
Dennis, een Antwerpenaar waarmee het wel klikte en ik al aantal keer had meegereden vroeg of ik ook niet om 7h wou vertrekken.
Ik twijfelde eerst maar deed het toch, ook omdat het bivak waar we naartoe reden niks van accomodatie had. De andere hadden ook
wel niet veel en het was er toch vlug donker.
Eerste 20km gingen terug wat moeilijk, gelukkig moesten we dan nog niet teveel hoogtemeters overwinnen, deze kwamen maar vanaf km 70.
Het zitvlak liet wel direct van zich voelen... Ik nam de zalf mee in mn rugzak om iedere bevoorrading me wat in te wrijven. Het hielp wel wat maar
soms was het echt op mijn tanden bijten! Ik kon niet meer zitten zonder pijn.
Na km 25 waren de benen precies opgewarmd en ging het goed. Na km 70 was het alle hens aan dek, serieuze beklimmingen boden zich aan.
Sommige waren (voor mij) niet te doen. Afstappen en te voet was de boodschap! Het was ook een snikhete dag! Sommigen hadden op hun garmin 47° gemeten anderen 45° maar het was broeierig warm. De schaduw zit pal onder je fiets, precies of de zon stond maar 1 meter boven u hoofd.
Op km 92 viel ik terug plat! Ik zag het al terugkomen.... Alles mooi en goed gecontroleerd en gelukkig bleef het bij 1 maal! Ik stak ook wat meer druk om kans op doorsteken te verminderen wat dan wel weer het comfort niet ten goede komt en het zitvlak wat extra druk gaf!
Na km 120 kwam een Belg bij mij aan de bevoorrading die wat te enthousiast was vertrokken en de man met de hamer was tegengekomen.
Ik bleef bij hem tot finish. De benen voelden bij iedere beklimming vlugger en vlugger vermoeid.
Na afloop bleek dat we 4000 hoogtemeters hadden gedaan ipv de 3000 aangekondigde.
Heel content bij de finish!!! DE dag van 160km was voorbij!
Het was een zware en lange etappe maar dat is ook deels de croc zeker?
De eerste 25-30km zouden de zwaarste zijn qua hoogtemeters dus zouden we wel direct opgewarmd zijn.
De eerste 10 liepen niet echt vlot, had precies geen kracht in de benen maar dit duurde niet al te lang en voelde me vlug
beteren en zag het volledig zitten.
Na 18km reed ik lek. Alles rustig bekeken en nieuwe binnenband gestoken, weer op de fiets en vooruit.
1.5km verder, terug plat! Terug alles gedemonteerd, gecontroleerd, monteren en terug weg. Na 2km voelde ik dat hij
terug aan het leeglopen was. Damn niks aan te doen, er zat niks anders op dan terug alles te demonteren. Ik nam mijn tijd om
alles nogmaals goed te controleren. Ik had geen nieuwe binnenbanden meer bij mij dus moest ik de binnenband herstellen.
Toen ik de binnenband terug monteerde en hem wat oppompte liep hij direct terug leeg! Pff ik begon wat nerveus te worden,
zeker omdat de laatste renner me ook al voorbij was gegaan! Terug bb uitgehaald en bleek dat er 4 gaten in zaten. Ik herstelde dan maar de andere eerder lekke bb. Ook hier hetzelfde, na montage en oppompen liep hij terug leeg!! Man man ik dacht dat het einde er was!
Laatste poging, de eerste bb die was leeggelopen deftig gecontroleerd en hersteld en daar was maar 1 gaatje in. Al een geluk want het doosje
met herstellingslapjes was al bijna op. Ook al een geluk dat ik dat meehad! Ondertussen stond de quad die een 10min na de laatste meegaat
ook al naast mij! Dan van km 20 tot km 70 helemaal alleen gereden en als laatste! Modus "toerist" was toen al ingeschakeld. Ik zou er ook geen
probleem mee gehad hebben eens al laatste aan te komen.Moet je ook eens gedaan hebben!
Het parcour viel goed mee. Wel veel keien en stenen en later bleek dat er velen die dag hadden lekgereden.
Met het oog op morgen (de 163km, die velen vreesden) bleef ik gewoon rustig tempo rijden en stopte zelfs nu en dan om eens een foto te nemen
hetgeen ik misschien te weinig deed.
Na km 70 begon ik er toch nog enkele terug voorbij te gaan. Leuk gevoel, niet meer de laatste te zijn.
De benen voelden wat vermoeider aan maar het ging wel. Het zitvlak begint wel gehavend te worden. Morgen zie ik er echt tegen op. De kms tot daar aan toe, maar dat constant zitten en terug uit het zadel begint toch wel een pijn te worden. Eenmaal je goed zit is het ok maar bij mtb blijf je nu eenmaal niet lang in dezelfde positie zitten en al zeker niet in deze streek. W zien wel.
Start berg op, met de nadruk op "OP". Hartslag was direct goed op tempo...
Heel rustig aangepakt. Als ik voelde dat ik teveel aan het pushen was verminderede ik en schakelde wat lichter.
Met de hellingen (bergen) die we vandaag op moesten was het niet evident, maar ik had een goed gevoel en reed rustig mijn
eigen tempo. De voeten bleven op de grond: nog 7 te gaan!
Na de eerste bevoorrading na 25km had ik klein dipje, het waren lange vlakke stukken en de kerel waarmee ik samenreed kon ik echt niet meer volgen. Komt er nog bij dat het tegen wind was... Luisteren naar het lichaam en de benen dus vertragen tot ik ook de hartslag wat onder
controle kreeg.
Terug een paar hellingen om u tegen te zeggen! Het ging terug beter, het goede gevoel kwam terug. Gelukkig was het ook niet al te warm.
Dag 2 is ook een feit! Goed gegeten na de dag en globaal over de dag bekeken voelden de benen wel ok.
Nu is de luxe er ook uit en is het op veldbedden slapen geblazen! Hopelijk verteerd mijn rug ook goed.
Als mountenbiker is dit een parcour die je zo in uw tuin wil hebben!
Technische beklimmimgen en machtige afdalingen, gepast van zwaarte ook.
De start was zoals gedacht wat hectisch. Ik keek de kat wat uit de boom en volgde een groepje die mss net iets te traag
gingen voor mij maar ik voelde me er goed bij. Ik loste mijn achterband voor de start net iets teveel en had constant het gevoel dat ik een doorsteek
kon krijgen. Ik twijfelde al na ronde 1 om te stoppen en hem wat bij te blazen. Ik volgde nog steeds de groep en wilde niet uit het tempo geraken dus reed ik toch verder maar wat voorzichtiger.
Na rond 3 verloor ik mijn drinkbus in een afdaling. Damn en de ronde was juist begonnen. Aan de bevoorrading had ze gelukkig iemand afgezet dus kon ik terug met gerust hart om niet "plat" te vallen verder doen want het was broeierig heet. Alsof ze constant naast u reden met een haardvuur.
Alles voelde goed aan, Stijn en Fredse zeiden dat het de eerste 2 dagen kwaad zou zijn. De benen moesten nog in "roulatie" komen.
Ik had niet echt dat gevoel maar dat kon natuurlijk nog komen. Aan de finish had ik geen kapot gevoel dus dat ging al goed.
Heel leuke sfeer, iedereen helpt iedereen. En aanmoedigingen krijg je van overal!
Nu al twee dagen ter plaatse. Woensdag na het uitpakken al een beetje gefietst... in de regen!
Donderdag eens op het parcour geweest die we zaterdag 6x moeten doen.
Fredse had niet overdreven met te zeggen dat het PRACHTIG is!! Precies in de jungle met hier en daar een prachtig uitzicht!
5km single track met hier en daar enkele meters waar kan voorbijgestoken worden.
Enkelen zagen er al problemen in... Maar mij zalt een zorg wezen hoe ze mij gaan passeren. Als ze het mooi vragen stap ik wel even af en genieten van het uitzicht.
Donderdag op vrijdag heel slecht geslapen.
Wakker om 2h en geen oog meer dichtgedaan en met als toetje nog eens barstende koppijn was het toch nog proberen wat te slapen helemaal voorbij.
Ik denk/ hoop dat het mijn niet al te beste vriend migraine zal geweest zijn waar ik om de zoveel tijd eens last van heb. Ik heb er pillekes voor maar die liggen natuurlijk waar ik ze het liefst heb: in de kast!
Ondertussen al bij de apotheker geweest en al beter. registratie is ook al een feit dus nu enkel nog eten en wachten.
