Ik weet niet of het herkenbaar is, maar als ik de
overvloed aan actuele reclamespotjes over me heen laat komen, stel ik me té
vaak de vraag: is het echt de bedoeling dat dit ons overtuigt? Hoe hard ze ook
hun best doen, de enthousiaste acteurs doen me maar zelden zin krijgen in het
product waar ze twee minuten lang mee staan te zwaaien. Wel vind ik dat zon
spotjes vaak uitnodigen tot interactiviteit en soms ga ik dan ook rechtstreeks
in discussie met de personages. Dat vormde dan ook meteen het idee voor deze
columns. Een kritische kijk met een vette knipoog.
Over de hostess die na zes zware jaren eindelijk doorhad dat ze hevig zweette.
Het is een harde wereld. Dan ben je al zes jaar
stewardess, duw je al die jaren elke dag koffers in veel te kleine en hoge
kasten, is dat toevallig een karwei waarbij je de armen doorgaans optilt én heb
je na zon slordige tweeduizend vluchten eindelijk door dat er zich vanuit je
okselholtes en doorheen dat kostuumpje een geurtje afscheidt. Balen. Maar
gelukkig is er Rexona.
Komt die geur van mij? Ja hoor, jij bent het. En
jouw collegas lijden al vreselijk lang. Maar wie durft in deze oververfijnde,
beleefde wereld nog tegen iemand te zeggen dat zijn of haar natuurlijke aroma
er eentje is om géén U tegen te zeggen? Geef toe, tenzij je alcoholpromillage
aanzienlijk boven de maatschappelijke norm ligt of je gewoon danig gefrustreerd
bent dat enkel anderen recht hebben op de consequenties ervan, spreekt geen kat
nog de waarheid.
Tegen een vriendin die met fiere zelfzekere blik en op
zoek naar bevestiging komt aandraven met een oerlelijk jurkje, zeggen we dat
alle mannen haar nu wel zullen nakijken. De echte reden houden we voor onszelf.
Wie de vreselijkste vaas met vloekende motieven en hoog Wibragehalte cadeau
krijgt, reageert met wauw, speciaal!. En waarom? Omdat we allemaal in ons
broek kakken bij de gedachte om iemand al is het gewoon met de waarheid te
kwetsen.
Maar goed, om terug te komen bij het grote slachtoffer
hier: bij mijn weten is een fris voorkomen één van dé voorwaarden om stewardess
te worden. Officieus zowat de enige conditie dacht ik. Dat überhaupt zo iemand
opgevoerd wordt als een stinkend zwijn met Rexona als haar enige redmiddel,
lijkt me qua ongeloofwaardigheid hoog te scoren.
Wie
ooit in zichzelf dacht: de doelgroep van mannenparfums, is dat wel dezelfde als
de doelgroep die de reclamemakers voor ogen hebben? Zijnde de man? Wel, die
vraag stelde ik me ook net, toen ik het parfumspotje van Hugo Boss zag. En ik
heb er zelfs een klinklaar antwoord op: Hugo Boss is een homo, ofwel een
regelrecht genie.
Vrouwen
ja, die zien een nieuw product het kleine scherm kruisen en rennen de volgende
dag de dichtstbijzijnde drogisterij binnen. In alweer die ijdele hoop dat hun
huid zo egaal en zacht wordt als die van een gephotoshopt model. Maar kan het
de rasechte oervent iets schelen hoe zacht zn velletje aanvoelt of hoe lekker
hij ruikt?
En
die man uit het bewuste spotje, die zo elegant de boot uitduikt. Komaan, een échte
man doet toch niet aan stijlvol duiken? Die neemt een aanloop en maakt een
bommetje. Trouwens, welke zichzelf respecterende heterovent springt uit de boot
waar een supergeil wijf in zit?
Conclusie:
Hugo Boss is een genie door vrouwen te prikkelen met reclame die zogezegd op
mannen doelt, of Hugo Boss is een janet en meer niet.
