Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Zoals tegenwoordig haast gebruikelijk is, heb ik besloten om een weblog
bij te houden van mijn wedervaren in Buffalo. Als alles goed gaat,
wordt het een continue kroniek van een jaar van mijn leven, omgeving en
onderzoek in de Verenigde Staten, met foto's en links.
Natuurlijk wilde ik "avant la lettre" graag even proberen of het
ook werkelijk zou lukken om een geschikte provider te vinden om het
hele ding te hosten, vandaar dit eerste bericht, een goede vier weken
voor vertrek op 25 september, van achter mijn eigen bureau in
Berendrecht, Antwerpen. De vorderingen van de voorbereidingen worden
hier eveneens gecatalogeerd.
Het vliegticket maakt voorzichtig vorderingen. Ik weet al wanneer ik
vertrek en terugkom, dus noteer het alvast dat ik op 23 december 's
avonds weer in het land ben ...met een jetlag van hier tot in Buffalo !
Ik ben voorzichtig begonnen met het zoeken naar een kamer of
appartement in Buffalo, maar dat lijkt allemaal op iets kortere termijn
te moeten gebeuren.
Mijn toekomstige baas, professor C., heb ik vorige week voor het eerst
ontmoet. Hij heeft me voorgesteld eerst even de boel te komen bekijken
en met iedereen te praten vooraleer over een onderwerp te beslissen.
Hij heeft me eveneens twee andere belangrijke dingen beloofd:
-een medische verzekering in de VS
-een hotelkamer voor de eerste paar nachten
Wat een appartement of kamer betreft, heb ik gepraat met een andere
collega, P., die me aanbood om een kijkje te gaan nemen als ik dacht
iets gevonden te hebben. Daarvan ga ik dankbaar gebruik maken, na een
intensieve zoektocht op http://buffalo.craigslist.org/.
Andere dingen die nog moeten gebeuren zijn het kopen van een digitale
camera, waarvoor dankzij alle gulle giften een zakcentje opzij staat,
en natuurlijk stilaan beginnen te beslissen wat er meegaat van kleren
en persoonlijke bezittingen.
Een antieke rekenmachine zal ik niet moeten missen in de VS : het
eerste exemplaar zal op me staan wachten op mijn werk als ik daar
aankom (en dan gaat het hopelijk niet om de PC waarop ik moet werken !)
Belangrijke zaken om te regelen bij aankomst zijn uiteraard, buiten een
kamer of appartement, ook meubels als die niet inbegrepen zijn, een
auto om mee rond te kunnen rijden (dat lijkt echt nodig te zijn
...Buffalo is groot !), en natuurlijk een splinternieuwe laptop om het
beheer van de blog te doen, alle foto's te beheren, en met het
thuisfront te communiceren !
Zo, we zijn alweer een week verder. De
voorbereidingen zitten wat in het slop, omdat ik nu vooral bezig ben
met het vastknopen van de laatste eindjes hier in Antwerpen op het
werk. Er was nog wel wat schoonmaak te doen, zowel van mijn bureau, als
van het labo, als van de computer, als van alle papieren die eerder al
waren gearchiveerd. Ik ben er wel achter gekomen dat je drie schuiven
van een archiefkast met hangmappen makkelijk opbergt in dozen, die dan
vervolgens in één schuif passen. 200% compressie door een middag werk...
Verder ben ik nu zeker dat de vliegtickets naar mij onderweg zijn, en
begin ik weer te twijfelen over mijn voorkeur voor een digitale camera
... ik ben altijd te vinden voor meer en beter speelgoed, maar we waren
begonnen in de prijsklasse onder de 500 ... nu begin ik meer en meer
geinteresseerd te raken in reflextoestellen, en dan wordt het al snel
duurder en duurder... en dat is natuurlijk vervelend. Katrien wil er
uiteraard ook iets
aan te zeggen hebben, want als ik terugkom is het natuurlijk "ons"
fototoestel. Dat zorgt ervoor dat een aantal (zeer zinnige) features
zeker
ook aanwezig moeten zijn ...zoals een foto nemen wanneer je op de knop
drukt, en niet pas een paar fracties van seconden (of hele
seconden) later.
Wat de zoektocht naar een huis betreft, lijken de mogelijkheden
momenteel gereduceerd te zijn tot vier plekken. Eentje daarvan begint
al redelijk definitieve vorm aan te nemen, het is alleen de huisgenote
die nog hard moet nadenken of ze het ziet zitten samen te leven met
iemand die ze nog nooit ontmoet heeft. Binnenkort dus meer nieuws ...
flats vinden op het internet ... niet gemakkelijk !
Tja, het was natuurlijk te denken. Het goedkope
appartement met de ideale ligging en de sympathieke huisgenote is op de
klippen gelopen, omdat de prospectieve huisgenote het liever verhuurde
aan iemand met wie ze wel eens een klapke kon doen en die ze ook in het
echt kon zien.
De vliegtickets liggen hier voor me op het bureau. Ik vertrek op 25
september, om 11.30 op Zaventem, met Delta. De vlucht duurt 8h 15', dan
4h 15' en proberen het land binnen te geraken op JFK, en dan nog 1.5
uur naar Buffalo, ook met Delta. Dan is het dus 1.30u in Belgie, en
7.30 in Buffalo ! Terug zijn we de 24e december 's ochtends om 9.10h.
Ongeveer recht van de luchthaven naar het Kerstfeest, met een jetlag
van jewelste !
Bagage blijkt best mee te vallen ... ik mag twee valiezen meenemen van 22 kg elk,
en overgewicht tot 70 pond kost maar 50$ by Delta. Op de
terugreis mag ik zelfs voor 100$ een koffer tot 100lbs meezeulen ...
dat lijkt me ideaal voor die rekenmachine die daar al staat (ja hoor, ze is veilig aangekomen), die
vermoedelijk toch wel tegen de 40kg weegt.
Ander plezierig nieuws is dat mijn persoonlijke reisagent B. erg
aparte bagagelabels heeft geprint voor mijn recente trip naar
Birmingham. Dat bleek een wedstrijd te zijn van KLM, en ik ben bijkbaar
nog steeds in de running om een heel jaar gratis vluchten te winnen met
KLM. Dat zou makkelijk zat zijn om af en toe eens een weekend naar huis
te komen ! Het is uiteraard wel vliegen op Amsterdam, maar met de trein
is dat dichtbij, nietwaar ?
Het andere goede nieuws is dat we ons hier eindelijk hebben gedecideerd
over een digitale camera. Het wordt een exemplaar van Canon, S3 iS. Dat
rijst meteen de vraag of het ook niet verstandiger zou zijn om die in
de States te kopen, omdat, net als laptops, ze daar ook goedkoper
blijken te zijn. Aan de andere kant, dat scheelt dan weer de "vertrek-
en inpakfoto's".
Goed ...voortzoeken naar een flat dan maar weer !
Ziezo, de knoop is doorgehakt. Ik ben bij een
erg goedkope Nederlandse winkel in Turnhout (dankjewel W.) de befaamde
digitale camera gaan kopen, zodat ik hem ter beschikking heb/had voor
het afscheidsfeestje aan de unief en voor dit weekend zee met de
grootouders.
De eerste foto's zijn te vinden op
http://www.cig.canon-europe.com/album/sharerec.html?id=FAC9F5E77F4DFDF9BD11F96461B6A250&locale=nl_BE
voor het afscheidsfeestje, en op
http://www.cig.canon-europe.com/album/sharerec.html?id=5CBCCF4B2CEC426ABD11F964437A69B1&locale=nl_BE
voor het weekend zee.
Een klein, doch zeer ambetant probleem is dat bij deze blogsoftware je
werkelijk maar één foto per bericht kan toevoegen, en ik dus op zoek
moet naar een nieuwe plek om foto's op te bewaren. De site van Canon
bewaart maar 100 MB. Sony is niet gelimiteerd, maar ik denk dat je lid
moet worden om dan de foto's te kunnen bekijken. We zoeken het nog even
uit ...
Alternatief, en wat meer foto's van de collega's, kan je hopelijk wat te zien krijgen bij Sony:
http://www.imagestation.com/members/cris-stenella
Laat weten wat jullie de handigste format vinden !
Ondertussen proberen we hier een beetje de boel op orde te krijgen
...hier en daar ligt nog wel een half rekenmachien te zieltogen, dat
ofwel terug in elkaar, of, bij het ontbreken van onderdelen, veilig
moet worden opgeborgen.
Katrien en ik hebben ondertussen een hele planning opgesteld voor de
komende week, wat we wanneer gaan doen en hoe. Op de agenda, eerst en
vooral : inpakken ! Ondertussen
heb ik nog eens een appartement gevonden denk ik. Er wonen
een kleuterjuf en een doctoraatsstudent in "kunstmanagement", wat dat
dan ook mag zijn. We hebben afgesproken dat ik er zo snel mogelijk
langs ga nadat ik ben "geland", zodat we kunnen kijken of het klikt, en
dan kan ik de dag daarop verhuizen. Prijs: een bescheiden 300$, all in.
Het ligt wel naast de spoorweg. Even P. raadplegen of ze de buurt kent
...en we're all set to go !
Zo, dit is het dus.
Er zijn nog een paar hindernissen overwonnen (de befaamde digitale
camera gaf dinsdag de geest, ik ben hem gaan ruilen voor een nieuwe.
Dat ging zonder enige problemen, kudos voor www.fotokonijnenberg.be),
maar we leggen nu de laatste hand aan het inpakken, alle arrangementen
zijn gemaakt in Buffalo voor mijn ontvangst, nu is het alleen nog
bidden tot de luchtvaartgoden dat er met de vluchten niet te veel
misgaat.
De laatste week hier hebben we heerlijk vakantie gehouden: wandelen op
de Kalmthoutse hei (waar Katrien levend is opgegeten door agressieve
muggen), in de Zoo beestjes gaan fotograferen, lekker gaan eten 's
avonds, de familie dag gaan
zeggen, webcam en headset gaan kopen voor Katrien, nog een uitje in 't
stad om "ietske te gaan drinken met de collega's" (die het verrassend
kalm hielden trouwens ... ). Vandaag staat een kleine herinrichting van
het huis nog op het programma (tv naast de kachel voor Katrien), nog
een paar mensen opbellen om dag te zeggen, en tenslotte de allerlaatste
hand leggen aan de bagage. De vlucht vertrekt om 11.30, tegenwoordig,
insisteert B., moet je vier a drie uur op voorhand op de luchthaven
zijn voor een vlucht naar de VS, dus rijden we hier rond 6.30 door,
zodat we tegen 8 uur zeker op Zaventem zijn. Dat zou dan moeten
volstaan voor alle controles ...
Eens aangekomen, komt professor C. me ophalen aan de luchthaven, en mag
ik de eerste nacht in zijn gastenkamer doorbrengen. Daarna zal het
verkassen zijn naar het University Hostel, tot ik een eigen plek vind
om te wonen. Klinkt makkelijk allemaal ...
In elk geval ... volgende bericht vanuit de States !
Er is sinds het laatste bericht natuurlijk enorm veel gebeurd ... de eerste weekenddag, waarbij ik de computers van de universiteit kan misbruiken, geeft me de gelegenheid om de blog te updaten. Mijn camerasoftware is niet op deze computer geinstalleerd, dus foto's kan ik nog niet voorzien, maar goed, dat komt nog. Deze keer vertrok de vlucht aardig op tijd, om ook op tijd op JFK te landen. Er zat niemand naast me, dus ik had ook meer dan genoeg beenruimte. Ik ben niet echt zeker hoe het anders verlopen zou zijn, want het was niet echt ruim, en met de gecancelde vlucht was natuurlijk ook mijn "emergency exit seat" met meer beenruimte in rook opgegaan. Op JFK was het prachtig weer, en het opslurpen van alle mogelijke zonneschijn helpt enorm met jetlag. Dat heb ik dan ook met verve gedaan. Het land binnenkomen an sich was niet zo'n probleem, de immigration officer leek erop te vertrouwen dat ik de VS niet al te veel schade zou berokkenen gedurende mijn verblijf. Het kan tevens iets te doen gehad hebben met de 40 Somaliërs die ook op het vliegtuig zaten en allemaal "Abdullah" heetten. Dat zorgde voor aardig wat verwarring, want de voornamen waren onuitspreekbaar. Ik voelde me niet al te moe, en had alle tijd van de wereld om mijn bagage door de douane te krijgen (een rij van drie kwartier om een of andere vreemde reden) en weer in te checken. Aan de bagage-counter zeiden ze me dat ik gewoon naar de gate moest gaan en daar een boarding pass zou krijgen ... gate 25. In de vertrekhal de pijltjes gevolgd, weer een half uur aanschuiven voor de volgende security check (only 3oz. of liquids, sprays or gels allowed, in a closed zip-lock bag, sir) ... waarna ze mij vragen naar mijn boarding pass. Ja, die gingen ze mij aan de gate geven toch ? Nee, blijkbaar niet ... terug naar de vertekhal, bij de Delta counter gaan inchecken. Met de boardingpass weer een half uur aangeschoven. "Sorry sir, your gate number is 23, you need to be on the other side of the hall." OK dan, weer de vertekhal door, tegen de richting in van alle pijltjes "gate 20-30", half verwachtend dat ze mij aan de andere kant weer zouden terugsturen, maar nee hoor. X-ray, metaaldetector, schoenen uit, bagage gecheckt met de massaspectrometer om te zien of ze geen explosieven konden vinden, dan nog een keer gefouilleerd, tot het hen veilig leek me aan de gate toe te laten. De gate in Amerikaanse luchthavens is een beetje zoals een groot busstation in België : 300 man, en 200 stoelen, alle tien minuten vertrekt er een vlucht, de tijden op het bord kloppen van geen kanten en het boarden begint meestal 10 minuten nadat de vlucht had moeten vertrekken. Maar o wee als je de boarding call mist, want na vijf minuten is het bonk, deur dicht, en kom je er niet meer in. Dat maakt de meeste mensen, mij incluis, lichtjes zenuwachtig als ze even naar het toilet moeten. Er was een vroegere vlucht van Delta naar Buffalo, maar omdat ik mijn bagage had inchecked konden ze mij daar niet meer op zetten. Jammer. Eens in het vliegtuig aangeland kwam ik helemaal achteraan naast een erg geurige, vette Amerikaan terecht, die me honderduit begon te vragen over waar ik vandaan kwam. Ik had het woord "Belgium" nog niet goed en wel uitgesproken, of de slanke, veel aangenamer geurende juffrouw op de bank voor ons, die toevallig niemand naast zich had zitten, zei in vlot Nederlands dat ze net een jaar in Gent had gestudeerd (ze kwam uit Berlijn), waarop de Amerikaan suggereerde dat ik misschien beter naast haar kon gaan zitten. Geloof me, ik ben iemand zelden zo dankbaar geweest... Dan hebben we nog een goed uur in de taxi-rij gestaan, omdat 18u spitsuur is op JFK voor de internationale vluchten (dan komen ze netjes de volgende dag 's morgens aan aan de andere kant van de oceaan), maar eens in de lucht ging het verrassend snel. Gearriveerd in Buffalo stond professor C. me al op te wachten, wat me lichtjes verraste, omdat de bagage-claim sectie blijkbaar na de aankomsthal ligt. Ik heb dus geen email-adres kunnen doorgeven aan mijn koene Oost-Duitse redster Peggy, noch dat van haar gekregen, waaardoor ik haar niet uitgebreid kan bedanken. Bij deze ... De bagage kwam niet op de band terecht. Na een tijdje bleek dat die ergens in een achterafkamertje sotnd, omdat ze met het vorige vliegtuig, waar ik dus vanwege mijn ingecheckte bagage niet op kon, waren meegekomen. Argh. Prof. C. nam me mee naar huis, waar ik ook zijn vrouw M. ontmoette, die me dadelijk vol voedsel probeerde te stoppen (hoewel ik die dag al vier keer gegeten had) en me vervolgens in een kamer stopte met dezelfde uitknip- en vouw- vormen met designs van M.C. Escher die ook bovenop mijn eigen kast thuis liggen. Om 10 uur in bed gekropen. (4 uur 's ochtends in Belgie). Eigen badkamer was ter beschikking. Alles is groter in de VS, ook de huizen. De volgende ochtend was ik om 10 voor 7 wakker, wat goed uitkwam, want de rest van de familie C. stond om 7 uur op. Uitgebreid ontbeten, compleet met muisjes en pindakaas (de familie C. is oorspronkelijk Nederlands), en dan op naar de unief, een paar nieuwe collega's ontmoeten. Toevalligerwijs arriveerden samen met mij een nieuwe Chinees en zijn vrouw, dus heel het organisatorisch circus was al volop onder stoom. Dingen gedaan krijgen in de VS is als een soort puzzel. Je kan niets zonder je Social Security Number. Om dat te krijgen moet je twee dingen hebben: een adres, en een certificate of employment. Beide moeten dus zo snel mogelijk geregeld worden, en de secretaresse (die Pools is, er is geen enkele Amerikaan in de hele groep, behalve prof. C. zelf, die ondertussen het Amerikaans staatsburgerschap heeft, maar zoals vermeld van Nederlandse origine is) is er meteen vol goede moed aan begonnen. De roommate situation die ik vanuit Belgie min of meer had geregeld kon geen genade vinden in de ogen van mijn collega's, wegens te ver, niet praktisch etc etc. Wij dus op zoek naar een appartement, eventueel samen met de twee nieuwe Chinezen, maar ik was daar eigenlijk toch niet echt kapot van, vermits ik eerder een roommate zocht die wel zonder problemen Engels sprak. Bovendien waren de appartementen duur voor wat het was, niet erg licht, niet erg gezellig, en redelijk afgeleefd. Toen gebeurde er iets onverwachts, dankzij craigslist... een 19-jaar oud meisje , E.L., studente in occupational thera[y (valt het jullie ook op dat iedereen hier iets studeert waar de gemiddelde europeaan geen idee van heeft wat het zou kunnen zijn ?) zocht een roommate dichtbij de campus ... wij daarnaartoe (zonder auto moet je altijd iemand vinden om je rond te rijden) ... een *schitterend* apartement, alles splinternieuw, licht, fris, en een heel aardig meisje. Ik was natuurlijk wild enthousiast, maar ik had nog een andere afspraak laat 's avonds, dan toch voor de "Belgian-over-the-internet-roommate-situation", dus vertelde ik haar dat ik de volgende ochtend zou bellen om alles in orde te maken. De andere kamer was ook helemaal niet slecht, een veel groter huis, oud, overal eik, en twee erg dynamische mensen, eem kleuterjuf en een doctoraatsstudent in "arts management", wat *dat* dan ook mag zijn ... maar die eerste kamer was veel en veel beter. De volgende ochtend een mail van E.L. dat ik haar tussen 8 en 10 kon bellen, en 20 minuten later een nieuwe mail dat het haar erg speet, maar dat ze met haar ouders gebeld had, die het uiteraard geen goed idee vonden dat een 28-jarige belg met een baard bij hun dochter in zou trekken, en dat de afspraak dus niet doorging. Ik had het eigenlijk al voelen aankomen, en had direct moeten tekenen... dan was er niks meer aan te doen geweest, en was de "parent factor" meteen buiten spel gezet. Nu zit ik dus uiteindelijk toch in het huis waarmee ik al vanaf het begin met de mensen aan het emailen was. Mijn housemates zijn Paul (de arts-management mens) en Tracy (de kleuterjuf). Mijn collega M.G. is me net gaan afzetten, samen met mijn bagage. De kamer is erg leeg, en een van de eerste dingen die er moest gebeuren was een bed kopen. Enter Wal*Mart !... voor 125$ of zo heb ik een gigantisch luchtbed, compleet met pomp, een kussen en alle mogelijke beddegoed. Klaar ! Een kast hadden ze nog wel ergens staan in het huis. Daarna heeft M.G. me weer meegenomen naar de unief (hij en I. hadden nog wat werk te doen, I. is ook Slovaak en vertrekt volgende week), zodat ik hier nog tot zes uur kan zitten tikken voor hij me weer naar huis brengt. In elk geval kan ik nu maandag, nu ik, buiten mijn employment als "vrijwilliger" aan de University of Buffalo (ik word betaald door de Universiteit Antwerpen), ook een adres heb, echt beginnen met een bankrekening te openen en een social security number aan te vragen. Meer nieuws later, ik ga nu in elk geval het bestaan van de blog rondmailen, en dan naar huis proberen te geraken om mijn Walmart luchtbed op te blazen en eens te kijken hoe dat ligt en zo... Tracy en Paul hebben vanavond een soort vrijgezellenfeestje (hoewel dat hier met de twee helften van het koppel gemeenschappelijk schijnt te gebeuren), dus ik ben in voor een lawaaierige nacht. Meer nieuws later, in elk geval heb ik nu ik een plek om te wonen heb en echt kan beginnen uitpakken ook het gevoel dat ik maandag echt aan het werk kan ... veel meer dan wat artikels lezen heb ik totnogtoe nog niet gedaan.
Groetjes allemaal, en stuur ne keer een mailke he ...
Ik vroeg me al af waarom het toch leek alsof de shuttlebus tussen de Noord- en de Zuidcampus iedere dag een andere route neemt. Het blijkt dat dat inderdaad zo is. Vandaag zijn we verloren gereden. Die Amerikanen toch ...
Geen problemen met de bus vanochtend ... Ik heb wel een ander probleem opgelost waar ik me al twee dagen het hoofd over brak en waarvan ik me gisterochtend de oplossing realiseerde: waarom is het zo slecht slapen op een luchtbed ? De eerste en voor de hand liggende hypothese is constant op de loer liggende zeeziekte, vermits het hele ding wiebelt als Jell-O (nog zo'n fantastische Amerikaanse uitvinding ... "now also in blue !"). Dat blijkt niet het probleem te zijn. Gisterochtend vroeg ik me bij het wakkerworden af waarom ik toch de hele tijd kou had. De oplossing is dat lucht niet zo'n goede isolator is. Dus ondanks alle dekens, is het niet je bovenkant die kou krijgt, maar je onderkant, want daar zijn geen dekens, alleen een onderlaken, het plastic van het luchtbed, en dan heel veel kouwe lucht. Vannacht bovenop een deken geslapen: instant gratification ! Straks dus een fleecedekentje gaan kopen voor onder het onderlaken. Zeeziekte is geen probleem. Vanochtend goot het van de regen, mijn sokken zijn dus nat, en de verwarming staat hier nog af. Note to self: reservesokken meebrengen in 't vervolg.
Zo ... nu het luchtbed het volledig naar wens doet (ik heb heerlijk geslapen vannacht), enkele andere issues. Ik heb ondertussen een laptop gekocht (spotgoedkoop hier ... misschien zijn ze in Belgie ondertussen ook zo goedkoop, ik heb het niet in de gaten gehouden. Intel Core Duo 1.6GHz, 1GB RAM en 120GB harde schijf, kaartlezer, DVD +/-RW, ... 850$ !). Helaas is van email lezen, en vooral dan het updaten van de blog en het communiceren met het thuisfront nog niet veel sprake. Het enige internet hier is door het dial-up account aan de unief van Paul, en de gemiddelde snelheid is 24kbps. Bovendien heeft het een tijdje geduurd voor ik ale automatische updatefuncties gevonden en afgesloten had, want uiteraard wil de arme computer vanalles downloaden, wat volstrekt onrealistisch is met dat soort downloadsnelheden. De gemiddelde patch voor windows is al gauw een 800kB, d.w.z. dat ik er een klein half uur over zou doen. Hij wou er een 17tal downloaden. We hebben ondertussen DSL besteld , dat zou tegen 25 oktober startklaar moeten zijn. vVanaf dan zouden de dingen iets makkelijker moeten gaan. Ondertussen heb ik ook mijn aanvraag voor een Social Security nummer ingediend. Normalerwijze wordt me dat over twee tot drie weken opgestuurd. Getracht een bankrekening te openen, dat wilden ze wel doen, maar dan moest ik eerst een huurcontract kunnen voorleggen zodat mijn adres geverifieerd kon worden. Ik heb geen huurcontract getekend ('t is een soort gentleman's agreement) waardoor de dingen nogal gecompliceerd worden. Ik heb de indruk dat het gelukt is, maar echt zeker ben ik niet. In elk geval zat er vanmorgen al een brief in de bus met mijn "phone banking code", wat dat dan ook weer moge zijn. Ik dacht dat ik had gezegd dat phonebanking niet echt hoefde voor mij. Maar allez, mijn eerste post is dus een feit. Mijn adres is trouwens 342 Linden Ave, Buffalo NY 14216. Vandaag was een beetje een rare dag. Prof. C. is naar een of ander congres, en het is erg duidelijk dat het productiviteitsniveau in de groep dan een steile duik neemt. Bovendien vertrok I. vandaag terug naar Slowakije, en moest ik hem mee gaan afzetten aan de luchthaven. Dat op zich had niet zo zeer gehoefd, als er niet in de namiddag een nieuwe infraroodspectrometer zou worden geinstalleerd aan een andere afdeling van de universiteit, waar al eens mee samen wordt gewerkt. M.G. leek van mening te zijn dat dat wel eens interessant kon zijn voor mij, dus hebben we heel de dag daar gespendeerd, en morgen is er een training voor de software. Donderdag is "de baas" terug, en is het business as usual. Aan de foto's die ik totnogtoe heb genomen wordt gewerkt, ik kan ze alleen dus niet uploaden met deze vreselijke dialupconnectie. Wellicht een van de komende dagen op de universiteit.
