Vergeet even je playstation, Xbox, Segatendo of Gameboy.  Wij gingen gisteren voor “the real deal” in de vorm van de VW FunCup op Francorchamps… En of we ervan genoten hebben!

Enige tijd geleden kregen we via de vriendelijke mensen van D’Ieteren lease de uitzonderlijke aanbieding om een stintje mee te rijden tijdens de 25u funcup van Francorchamps, weliswaar als bijrijder in een niet zo potente antieke kever, maar goed, zoals we hier al meermaals kwamen te zeggen: een gegeven paard mag je niet in de bek schijten.

Aangekomen bij het circuit stond er al onmiddellijk een brede glimlach rond onze mondhoeken: de dappere beetles bleken, voortgestuwd door hun 1,9 TDI Bleumotion motor, de raidillon bijzonder gezwind te beklimmen…  Ons hart begon er prompt enkele omwentelingen per minuut sneller van de draaien, en we haastten ons naar de plaats van afspraak: box 32.

Klein addertje onder het gras: het was reeds 14u, terwijl wij eigenlijk al om 11u werden verwacht.  De sympathieke hostessen van VW zagen echter dadelijk welk vlees ze in de kuip hadden en gingen prompt één en ander regelen om ons zo snel mogelijk met de poep in een strak recarokuipje te wringen.

Na het invullen van de nodige formaliteiten (in de zin van “als ik hier verongeluk is het mijn eigen domme schuld") mochten we een échte race-outfit aantrekken.  En daar begon het schoentje al (letterlijk) en klein beetje te wringen.  De doorsnee autoracer is blijkbaar 1,50m hoog en heeft de schouderomtrek van kabouter Plop.  Met mijn 1,90m en carure van een Brabants trekpaard kwam er dan ook heel wat bruine zeep aan te pas om mij in het brandvertragende pakje te hijsen.

Volgend prangend probleem bleek het instappen te zijn: de ons ter beschikking gestelde bolide bleek te beschikken over deurtjes ter grootte van een postzegel, dewelke dan ook nog eens voor 50% versperd werden door een zeer forse rolkooi.  3 uit de kluiten gewassen pitspoezen en een schoenlepel zorgden er gelukkig voor dat uw dienaar in een wip gezeten geraakte en klaar was voor enkel raastige rondjes op ’s werelds mooiste circuit…

Bij het uitkomen van de pitlane doemde al meteen het meest vermaarde stukje Francorchamps voor ons op: de Raidillon.  Helaas had er op dat punt reeds een onverlaat z’n bolide in de muur geparkeerd, waardoor we noodgedwongen twee rondjes achter de safetycar moesten doorbrengen.  Dit gaf me echter de tijd om wat van gedachten te wisselen met mijn chauffeur die me verzekerde dat hij het onderste uit de kan ging halen…

Enkele minuten later ging de vlag zoals voorzien terug op groen, en kon de dappere Herbie z’n 160 paardjes de vrije loop laten… en of het indrukwekkend was!  De piloot van dienst was blijkbaar een soort Jacky Ickx op Duracell, ofwel had de rest van het deelnemersveld de handrem nog opstaan.

Als een bezetene raasde hij door alle bochten, de tegenstand kansloos op een hoopje rijdend.  Tegen een kleine 200km/u raasden we langs Kemmel, om telkens 3 auto’s tegelijk uit te remmen voor Les Combes en powerslidend door Malmédy te scheuren…

Rivage was een kwestie van vliegensvlug 2 verzetten terug te schakelen op 2cm van de poep onzer voorligger en dadelijk de ideale lijn te zoeken voor Pouhon.  De links-rechts combinatie van Les Fagnes bleek slechts een kwestie te zijn van 2 korte snokjes aan het stuur terwijl onderstel en banden kreunden onder zoveel zijdelingse G-krachten.  De prachtige rechtse van Stavelot werd vervolgens plankgas afgehaspeld om via Blanchimont (een bocht die eigenlijk niet echt een bocht is), weer alles dicht te smijten voor de Busstop. Curbestones deden de carrosserie bijna overstag gaan, maar geen nood: even haarspelden in La Source en het meest magnifieke stukje Ardennen lag voor ons open: Eau Rouge, lichtjes bergaf, geen voorliggers en de Raidillon terug in zicht…  Een 4-in lijn onder onze voeten waarvan de turbo fluitend als Schobbejaan Poepen aangaf klaar te zijn voor de klim… Jacky Duracell met vuur in de ogen en een rechtervoet van 100kg…  Even flauw naar links afdraaien, kusje geven aan de curbes en dan resoluut de hemel tegemoet, niks dan blauwe lucht door de voorruit om luttele seconden later terug aan Kemmel te beginnen…

Sceptisch als we immer zijn, kunnen we niet anders dan toegeven dat deze instapklasse van de autosport ons gisteren met verstomming heeft geslagen.  Bijlange geen Belcarniveau, geen stampende boxermotoren, donderende V8’s of briesende V12’s, maar wel héél veel fun, rijden op het scherpst van de snee én een onvergetelijke ervaring…

Thuram.