De redactie heet u welkom op de Crespoblog. Ons credo: het bewaren van de goeie smaak! We geven onze commentaar, met een serieuze korrel zout en zijn behoorlijk maatschappij -en mediakritisch. Alles komt aan bod... Humor, epicurisme, een bourgondische aanpak en visie, fait-divers, nieuws zowel lokaal als (inter)nationaal,...
10-04-2013
Hertog Jan ***, 04.04.2013
Tijdens een weekendje Knokke ter ere van de verjaardag van Astrid trokken we naar St. Michiels, Brugge, om er te gaan genieten van het menu van chef Gert De Mangeleer. Samen met bekroond sommelier Joachim Boudens is hij gepassioneerd bezig met het culinaire, wat uiteindelijk resulteerde in een drie sterren waardering van de Michelin gids.
Tijdens Astrid's verjaardagsdiner lieten we ons volledig leiden door de chef. Wat voor ons zou komen te staan, was een absolute verrassing en achteraf gezien zeker de moeite waard om hiervoor te gaan.
Eerste amuse.
Tweede amuse. Crème van aubergine.
Derde amuse. Zeer krokant met coca cola toetsen.
Vierde amuse. Plofcake met pikante kruidjes.
Vijfde amuse. Less is more, want de smaak van dit gerecht was een explosie in de smaakpapillenregio. Avocado gehuld in een poeder van tomaat, met eigen Toscaanse Hertog Jan olijfolie en wat fleur de sel.
Zesde amuse. Canneloni van spinazie, met saus van parmezaanse kaas. Eén van de beste pastasoorten, ooit gegeten. Een absoluut topgerecht, in al zijn eenvoud meer dan een eervolle vermelding waard.
Voorgerecht: kalfskop ligt onderin. (heerlijk zuur, zoals we het enkel nog op de boerenbuiten kunnen vinden)
Tussengerecht. Een signature dish van Hertog Jan en een bewijs dat Gert De Mangeleer terecht tot meest creatieve kok verkozen geweest is. Een combinatie van koffie, crème en Parmezaanse kaas. Misschien wel één van de beste smaaksensaties die ik ooit beleefd heb. Dit kleine gerechtje geniet mijn voorkeur. Nogal zwaar te verteren, maar daarom een kleine portie. Perfectie in een bordje, originaliteit ten top. Ik werd er ter plekke lyrisch van.
Voorgerecht 2. Rauwe St.-Jacobsvrucht met zure toetsen en haringeitjes.
Tussengerecht. Hoppescheuten en de eerste lente kruiden. Een wandeling door eigen boerderij, geïnspireerd door Michel Bras.
Tussengerecht. Dat Hertog Jan*** fier is op zijn eigen moestuin, mag duidelijk zijn. We krijgen impressies van allerlei kruiden en planten in een bordje op niveau.
Hoofdgerecht. Wagyu-biefstuk, croutons, schaafsel van truffel. Enorm imposant hoofdgerecht.
Nagerecht 1. Extreem luchtig chocolade sponsje, met daarop de geslaagde combinatie zout en olijfolie. Iets om thuis te proberen, die combinatie.
Nagerecht 2. Appel, zuur, zuur en nog eens zuur. Maar omdat het blijft bij één gerecht: niet overheersend, zoals bij de nagerechten van collega Sergio Herman wel al eens het geval durft zijn.
Een bezoek aan Magis is de voorlopige revelatie van 2013. Het jaar is nog jong en ik geef toe, in apruil staat er een bezoek aan 'Hertog Jan***' op het menu, maar toch kan hier al gesproken worden van een hoogtepunt in het tot nu toe koude jaar 2013.
Wat opvalt bij Magis zijn de vele tussendoortjes die men voor de kiezen krijgt. De redactie klaagt niet, want alles hapt lekker weg. Bij het verlaten van de zaak krijg je hierdoor een echt voldaan gevoel. Er hoeft niet meer naar een frituur gegaan, wat we niet kunnen zeggen van andere avonden waarop de culinaire verwachtingen hoog gespannen waren.
Qua bediening is er routine in het personeelskorps. Alles volgt mekaar vrij vlot op, al was er sprake van een kleine vergissing met de dessertwijn. Ook bij binnenkomst liet de ontvangstdame uitschijnen dat onze tafel misschien reeds ingenomen was. Dit bleek eveneens te berusten op een misverstand. Al bij al een bediening op niveau, met allemaal jonge dames als ober.
Magis verdient zijn ster aan het Michelin firmament. De gerechten zijn op niveau en de prijzen vallen al bij al goed mee.
Zeker een adres om twee keer aan te doen.
Eerste amuse, fingerfood. Orginele manier van hors-d'oeuvres voor te schotelen, op een stukje boomstronk.
In dit gerecht komt de grootsheid van de keuken naar boven. Een asperge van goede kwaliteit kan enkel nog goed smaken indien ze goed bereid is. Dit is het geval in Tongeren. Een toppertje, dat ik zo in een dubbele portie had willen bestellen.
Kalfs Rib-Eye - zwezerik / erwt / snijboon.
Met een overvloed aan linzen doet dit gerecht erg aards aan. Hip en trendy, modern, zeer up-to-date en origineel, maar voor aardse smaken is niet iedereen in de wieg gelegd. Gedurfde combinatie, op een hoog niveau gebracht.
Rabarder - aarbdei / violet / citroen.
Dulce de Leche karnemel / crumble / méringue.
Extra amuse, voor diegenen die de gaffineerde kazen namen.
Tijdens de restaurantweek in november 2012 hadden het vrouwtje en ik een gezellig etentje gepland in restaurant de Fakkels op de Hasseltsesteenweg in Sint-Truiden. Hier volgt mijn recensie, ook terug te vinden op de site van restaurantweek.
Het onthaal was zeer vriendelijk, door de vrouw des huizes. Het interieur is klassevol, het gebouw statig, kortom: ergens waar je graag gaat dineren. De gastvrouw maakt veel goed, wat één ober wat te weinig heeft: tact en vriendelijkheid. Ik snap dat met restaurantweek waarschijnlijk veel mensen over de vloer komen, die anders nooit een voet zouden zetten in dergelijke zaken, maar klantvriendelijkheid is toch belangrijk. Iets wat de gastvrouw duidelijk wel snapt. Een pluim voor haar.
Bij aanvang werd gevraagd door de ober of we wilden starten met een glaasje champagne. Ik ging zelf voor de gin tonic. Mooi opgediend, maar een speciale gin zou niet misstaan hebben, alsook eventueel wat verfijning door bijvoorbeeld een komkommer of iets dergelijks.
Over het eten kunnen we bondig zijn: dit was van een hoog niveau. Er zit duidelijk routine in deze keuken. De enige keer dat we wat lang moesten wachten was tussen voorgerecht en het extra schartong gerecht. Gelukkig was de sfeer wel aangenaam, dus wachten in De Fakkels is heus niet zo erg. Misschien waren de hapjes vooraf wel wat copieus, maar ze deden me nieuwsgierig worden naar wat de keuken allemaal op tafel ging toveren. We kozen voor de volledige menu met extra gerecht en ik liet de wijntjes begeleiden.
De harderfilet met prei en kappertjes, de aardappelmousseline en gepekelde (?) ui en vooral de ansjovissaus in het voorgerecht waren enorm lekker.
Het extra gerecht (schartong 'meunière' met toetsen van saffraan, grijze garnaaltjes en tomaten, schaaldierenjus en yuzo en een mousseline van groene kerrie) was opnieuw een topper. De porties waren zowel qua kwaliteit als qua kwantiteit super!
Het intermezzo was een soepje van kreeft, met een schuim van look en kerrie. Bij het aan de lippen zetten van dit kopje, was er in de neus een nogal sterke lookgeur. Gelukkig verdween dit meteen na het consumeren van de volledige inhoud. Subtiele smaak en een heerlijke bisque vormden een mooi geheel.
Het hoofdgerecht moest nog komen, maar door de nogal rijkelijke porties, was van echte honger geen sprake meer. Als doorwinterde lekkerbekken vonden we dit eerder een luxeprobleem, gespten de riem wat losser en lieten het ons welgevallen. De hertenkalf filet met aardpeer, gedroogde abrikozen, rode biet en cantharellen was een heerlijk wildgerecht. De krokante bloedworst zorgde voor een extra leuke toets.
De kaaswagen "Peter Verbruggen" had een rijk assortiment aan artisanale kazen, allen gemaakt met rauwe melk, zoals de vriendelijke dame die verantwoordelijk was voor de verdeling van de kaasjes ons vertelde. 't Kaasplankske uit Beringen is gekend in de culinaire wereld en de keuze was uitgebreid en interessant. Naast zachte kaasjes (zelfs eentje met Liefmans gewassen), waren er ook harde klassiekers zoals de tijdloze Stilton. De kazen zijn goed geaffineerd en net op punt om te degusteren. We kregen een aangename waaier (letterlijk) aan heerlijke kazen voorgeschoteld.
Al bij al was dit een topavond. Qua prijs zit De Fakkels er goed op.
Een tip: zelfs tijdens restaurantweek zou ik zorgen voor wat meer afwisseling in de wijnen. Slechts twee exemplaren passeerden de revue. (1 wit en 1 rood: Bordeaux van 2008 was wel enorm te pruimen). Dit werd meer dan goed gemaakt met het overvloedig bijvullen van de glazen. Ook de articulatie van de ober die de gerechten uitlegt, mag wat beter en wat meer enthousiasme en een glimlach kosten niets.
Samengevat hebben we zeker een mooie en culinair hoogstaande avond gehad, zo midden in de week. Enkele kleine tips, die enkel als opbouwende kritiek te nemen zijn, niet te na gelaten.
Hoedje af voor gastvrouw en het keukenteam. De chef kwam persoonlijk aan tafel (elke tafel) groeten. Iets wat ik tot nu toe alleen bij Oud Sluys heb mogen ervaren.
We komen zeker nog eens terug, want een pareltje van een restaurant zo dicht bij huis, dat moet je koesteren.
Fieëst in de stad
Is een organisatie van het Koninklijk Stedelijk Feestcomité en de Orde van de Commeduur. In 2011 organiseerden beide Truidense stadsverenigingen een eerste geslaagde editie.
Concept
Het doel van de organisatie is om de inwoners van Sint-Truiden van 14u. een rijk gevuld feestprogramma aan te bieden op de Groenmarkt van de Trudostad.
Zo stellen we voor de editie 2012 twee coverbands voor, aangevuld met 3 lokale top-DJ's.
De editie 2012 zal bovendien opgefleurd worden met "De Lanksten Toeëg van Sintruin". Een drankenbuffet met een lengte van 25 meter. Bovendien zullen de aanwezige feestvierders een ruim aanbod van specialere bieren kunnen degusteren. Bieren die door een selecte groep van kenners geselecteerd werden, speciaal voor dit evenement.
De inkom is volledig gratis. Dranken en snacks worden aan zeer democratische prijzen aan de man gebracht.
Voor de tweede keer kreeg zaal -en keukenpersoneel van 'Couvert Couvert' de kans om ons te overtuigen van hun kunnen. Het was inmiddels minstens twee jaar geleden dat we nog met de volledige redactie naar Oud-Heverlee tuften om aan den lijve te ondervinden hoe onze vroegere spitsbroeder uit de humaniora, Sébastien Wijgaerts, het ervan af bracht onder de vleugels van de gebroers Folmer. Toen was het een hemelse ervaring, dus de verwachtingen waren hoog gespannen.
Het menu voor de tafel bestond uit zes gangen voor 85 (met passende wijnen 122 ), maar daar heb je dan ook wel iets voor. Misschien zijn we culinair verwend door steeds de leuke adresjes eruit te kiezen, maar prijs kwaliteit is nu eenmaal van belang.
Aperitief De klassiekers vooraf (champagne en gin-tonic) waren goed verzorgd. Een iets oudere gin, die iets zwaarder van smaak was liep gezwind naar beneden. Onze tafelgenoot genoot van een heerlijke zure oude Geuze 'Drie Fonteinen'. De hapjes vooraf wekten onze interesse meteen op. Een bladerdeegje met daarin bloemkool. Een gewaagde stap, een groente die niet iedereen als vanzelfsprekend lust, maar helemaal juist qua bereiding. Daarnaast een toastje met allerlei groen, heel verfijnd gebracht. (foto 1). Het andere hapje op foto 2 was een heerlijk soepje, door een amuse begeleid dat zo door onze vriend Sergio Herman kon klaargemaakt zijn. Presentatie op en top, zoals te zien hier beneden.
Voorgerecht I Op foto 3 zie je het eerste voorgerecht, namelijk de Noordzeekrab met witloof, amandel en gember. De nootjes op het gerecht deden me echt een droge mond krijgen, een sensatie die blijkbaar alleen ik waarnam. Voor de rest zat het heel kortbij een perfect voorgerecht. Ook portiegewijs was het meer dan voldoende.
Voorgerecht II Het tweede voorgerecht op foto 4 waren Sint-Jacobsnoten, wortelen een zuurbes. Het enige zure element had wat meer geprononceerd aanwezig mogen zijn, want het geheel was vrij zoet. Als voorgerecht was het dan toch niet té zoet, want de appetijt bleef gewoon vlijtig aanwezig.
Tussengerecht Het zesde bord (foto 5), dat voor het menu 'Seizoen' als extra werd aanzien was een prachtige plat met gerookte paling, eendenlever en waterkers. De waterkers was in een soort van emulsie gemaakt en de eendenlever was van een zeer hoge kwaliteit. Gerechtje van de opperste garnituur!
Hoofgerecht (foto 6) We zitten middenin het wildseizoen en zoals de naam van het menu al deed vermoeden ontsnapte een mooi gevederd dier niet aan de hagel der jagers. Een fazantenhen met guanciale en gegrilde maïs werd voor onze neus gezet. De bereiding van de hen was allesbehalve klassiek te noemen. Vooral het schijfje spek afkomstig van de wangen van een Italiaanse varken was zo dun gesneden dat het bijna aan deed voelen als half gebakken filodeeg. Voor de liefhebbers iets aparts, voor de spekliefhebbers niet zo zwaar doorsmakend, helaas. Toch een topgerecht, met de verrassende popcorn van groentjes en rozijnen erbij. Saus op topniveau, wat het gerecht af maakte en naar een hoger niveau tilde. We zitten hier in Oud-Heverlee toch te proeven van een zeer verfijnde, doch geroutineerde keuken. De gerechten kwamen immers zo vlot, maar niet te snel. Hier werd de perfectie nagestreefd op gebied van tafelgenot. Zeg nu zelf, wat is er heerlijker dan genieten van exquis bereide gerechtjes met de gepaste dranken en leuk gezelschap? Zo'n avond kan enkel nog meer af gemaakt worden door net de juiste wachttijden, én een bien-soigné door vriend Sébastien als souschef.
Tussengerecht Op foto 7 aanschouwt u het kaasplankje. Eén van de redenen die ons deed weerkeren, als we eerlijk zijn. Een uitgebreide keuze van de best geaffineerde kazen aller types. Dit, beste mensen, is echt de moeite. Bovendien kregen we de uitleg van de immer sympathieke waardin.
Nagerecht(en) Op de laatste foto's zijn tenslotte de nagerechten te bewonderen. Stuk voor stuk kunstwerkjes. Ananas 'Créole' met roomijs van bruine rum. Ongeëvenaard zoet genot. Laat voor mijn part de zuren maar achterwege. Want door de portie was het nagerecht niet té zwaar. De bittere chocolade met koffie en kastanjes was voor het seizoen heel toepasselijk.
Digestief Bij de koffie gingen de heren voor Whiskey van verschillende leeftijden, en souschef Wijgaerts liet ons genieten van ongeveer alles wat ze nog in huis hadden als lekkernij. De laatste foto getuigt van een zeer uitgebreid palet aan snoepjes. Trouwens iets wat de BV's aan de tafel langs ons niet kregen. Luc Alloo en zijn Sandy 'Tura' Blanckaert vergezeld door twee koppels waarvan één gekende architect Stijn Peeters (broer van Bart), keken bijna jaloers naar ons immense gamma van lekkers. We hebben blijkbaar een abonnement op het tegen het lijf lopen van bekende mensen in de betere eetzaken.
Het verdikt is dan ook helemaal positief. Nog beter dan vorige keer, goeie bediening, prachtig eten dat zeker de juiste kruiding en bereiding had genoten, ingrediënten en producten van uitstekende kwaliteit. Ja, bij Couvert Couvert mogen ze trots zijn op wat ze voortbrengen en hoe! Hoge score hier op de Crespoblog, zelfs met zulke hoge verwachtingen.
Voor de rest wensen we ons te excuseren voor de mindere kwaliteit van de foto's, de kleuren komen namelijk nogal geel over. Dit kwam echter door de belichting in de zaal. Eén van de uiterst zeldzame iets mindere kanten van dit restaurant.
De Crespoblog is vooral een culinaire site geworden. De interesses van de redactie liggen hoofdzakelijk in die richting, dus een redactionele koerswijziging zat er al van vorig jaar aan te komen.
Het moet gezegd: we zijn al op enkele leuke adresjes gaan dineren, maar steeds werd er eerlijk en open gerecenseerd. Ook al staan er één of meer sterren te schitteren, heeft Gault&Millau zijn zegen in koksmutsen gegeven, toch krijgt het restaurant een objectief verslag. Ook zo in volgend verslag.
De redactie is bovendien eindelijk in hun respectievelijke woonsten getrokken, mét bijhorende keuken en Boretti vuren. En dat feit maakt ruimte voor een een nieuwe traditie: zelf kokkerellen, bij mekaar gaan dineren en gewoon heerlijk genieten.
Op vrijdag 25 november werd deze nieuwe traditie een glansrijke avond rijker, want na een eerder diner à la casa di Crespo e Astrid was het de beurt aan Thuram en diens ega om het fornuis en de feestdis vol te zetten met lekkers.
We maken er liefst geen 'Komen Eten' achtige recensie van, dus van welverdiende punten blijft het koppel uit de Molenstraat gespaard. De sfeer zit altijd boenk patat erop, dus die tien nemen we als vanzelfsprekend. Een maaltijd smaakt altijd beter met het juiste gezelschap en ook deze avond mochten we samen genieten van een zeer uitgebreid en lekker menu.
Apero Als aperitief konden we niet voorbij aan de vaste maagopenende waarde. Deze Gin-Tonic was er eentje geïnspireerd op die van 'Oud Sluys', wat betekent: Gin van hoge kwaliteit, net als de Tonic én een ingevroren stuk komkommer en passend ijs. Een Gin-To zoals Sergio ze wel lust dus. Lekkere aperitiefhapjes zoals gerookte worstjes vergezelden ons aperitiefmoment.
Er viel op voorhand niet te vermoeden wat een avond ons te wachten stond. Carina heeft het onderste uit de kan gehaald en met exquise ingrediënten prachtige gerechten op tafel gebracht.
Voorgerecht (koud) Het (koude) voorgerecht zien we op de eerst foto. De carpaccio van Coquilles, vermengd met komkommer, radijsjes en kruiden vormden de basis. Daarboven mochten we gerookte paling, kroepoek en een mousse van mascarpone terugvinden. Het geheel werd passend afgemaakt door een degelijke vinaigrette en een crumble van forel en gebakken ajuintjes. De toon was gezet, het niveau hoog en de smaken af.
Tussengerecht (soep) Als tussengerecht (te zien op de tweede foto) kregen we een soepje van pastinaak voorgeschoteld. Ook al was de gastvrouw zelf niet echt laaiend enthousiast over het resultaat, de gasten waren dat zeker wel. De verse room en garnaaltjes garnituur combineerden alsof het zo in een kookboek kan. Pastinaak in soep is nogal sterk en apart van smaak, maar daarom ideaal om als tussengerecht te geven.
Voorgerecht (warm) Het warme voorgerecht was één van de vele hoogtepunten van de avond. De risotto met truffel was tot in de perfectie bereid. Daarbovenop lagen enkele stukken buikspek van het Breydel type. Het oorspronkelijke Birkshire varken was helaas kunnen vluchten in de HGC Hanos, maar ook dit spek gaf ons voldoening. Kort aangebakken op zijn best, afgetopt met authentieke Parmiggiano Regiano. De bospaddestoelen waren à la minute bereid, net als de rest van het gerecht. Als extraatje kwam de truffelhoning als zoete verwenner uit de hoek. Sommige chefs zouden opperen dat het gelakte spek te zoet zou kunnen zijn, wij van de Crespoblog ijveren echter voor volle smaken. Voltreffer op de derde foto dus!
Hoofdgerecht Daarna volgde nog een hoofdgerecht. De porties waren op zijn minst vrij copieus te noemen. Graag had ik hiervan een tweedaagde eetmarathon gekoppeld, want door de enorme hoeveelheden kregen we de kans niet alle heerlijke smaken ten volle te appreciëren. Maar ons hoor je niet klagen, want dit is geen negatieve kritiek. Integendeel! We zijn altijd te vinden voor scenario leunend aan 'La Grande Bouffe'. Prachtig hoofdgerecht en ook goed passend in het seizoen op foto 4: parelhoen met druivensaus, zelfgemaakte kroketten (vulling en korst) en een goed gelukte gratin. Het hoentje was net goed gebakken, krokant vel en toch nog sappig binnenin.
Tussengerecht (kaas) De namen van het kaasbordje, want ja hoor er was nog een kaasbordje, ontglippen me helaas. Op foto 5 is wel duidelijk te zien dat het hier niet ging over enkele Aldi kaasjes op een schaaltje. Drie soorten prachtige kaas sierden het bord. Overvloed is duidelijk goed in Alken.
Nagerecht Carina had meerdere nagerechten voorzien, helaas konden we ternauwernood slechts één gerecht nog binnenkrijgen. De chocolademoelleux (foto 6) was van een zeer hoog niveau, zowel qua smaak als van bereidingswijze. Het geheel was pas af met de vruchtjes en het ijs. Het soepje van rode wijn met roomijs en de crème brûlée hebben we helaas aan onze neus moeten laten voorbij gaan.
Chapeau voor de chefs van dienst. De lat voor het wederbezoek wordt bij deze erg hoog gelegd. Dat jaren van proeven en uit eten gaan zich loont was op die bewuste vrijdag zeker te merken. Als oefening kunst baart, dan zijn wij ervan overtuigd dat het gastkoppel goed geoefend hebben, want de kunst in het koken was aanwezig!
Een dagje aan zee, dus dat werd pendelen tussen Blankenberge en Knokke. Knokke: onze thuis weg van thuis werd kort achtergelaten om te gaan lunchen in brasserie 'Seaven'. De ontvangst was hartelijk en we kregen een tafeltje in het midden van de zaak. Qua interieur is de brasserie smaakvol ingericht. Om zoveel mogelijk couverts te kunnen bedienen, is er gedacht aan winstmaximalisatie door een slimme indeling. Toch gaf de zaak geen sardienen in een blik gevoel.
Voorgerecht We kozen, ook al was het maar een lunch, opnieuw voor het menu. Hierdoor kan tenslotte alles geproefd worden en kan de recensie pas volledig genoemd worden. Het voorgerecht werd aantrekkelijk op het bord gebracht. Enkel spijtig van de vele 'vegen' die elke portie vertoonde. De garnaaltjes in het gerecht waren vers gepeld, de mousse onderin was lekker, maar opnieuw was er sprake van een zeer kleine portie. Er was helemaal geen vis meer terug te vinden. Dit gerecht zou meer passen in een meergangenmenu. Voor de prijs (40) een menu met voor, -hoofd en nagerecht exclusief dranken verwachten wij, zeker in een brasserie, wat meer uitgebreide porties. De chefs in de keuken vertonen talent en kunde en willen dit ook tonen in hun gerechten. Misschien is een brasserie op de dijk van Blankenberge niet de plaats om dit te doen. Want laten we eerlijk zijn, als de rook om hun hoofd is verdwenen, de camera's gestopt zijn met draaien en de geluidsmannen geen stiekeme opnames meer maken in de keuken en in de zaal is 'Seaven' gedoemd om te mislukken. Ook al zijn Eef en Michaël geboren ondernemers en is de Nederlandse chef Raoul eentje om in 't oog te houden, toch lijkt de afzetmarkt van cliëntèle bestaande uit Bourgondiërs en bonvivants eerder dun gezaaid in de meest marginale aller badsteden.
Hoofgerecht Zoals op de foto's hier beneden in de vorige posts te zien was de portie van biefstuk niet copieus te noemen. Ook leek me de kwaliteit van het vlees eerder aan de magere kant. Enkele uitjes, wat champignons en welgeteld 5 halve kleien patatjes maakten dit niet goed. Ik had graag wat meer puree teruggevonden op dit bord, maar helaas. Het stoofpotje van wild kon de voorkeur van Thuram wel wegdragen. Hij was (zowat de enige) tevreden klant aan tafel.
Nagerecht Het nagerecht was subliem, wat mij betreft. Een witte chocolademousse, met onderin een compote van peren en bovenop nootjes allerhande en een bolletje of anderhalf vanille ijs. Heerlijk, zoals een dessert gerust zijn mag in de betere brasserie en meteen het hoogtepunt van de middag. Zo verlaat men toch nog opgewekt de tafel zie.
Verdikt: chef Raoul zal altijd wel ergens aan de slag kunnen en ook Eef en Michaël als eeuwige enthousiastelingen en keihard werkende ondernemers komen wel op hun pootjes terecht. Onze middag bevatte alvast geen al te hoogstaande lunch, waardoor 'Seaven' niet de plaats is waarvoor ik speciaal naar 't Zeitje zou rijden. Blij dat we daar geweest zijn, om de algehele beeldvorming rond Mijn Restaurant passend af te ronden. Veel regie en heel veel montage voor een seizoen dat eigenlijk een jaar eerder had mogen de boeken toe doen.
De foto's kan u beneden terugvinden in enkele topics lager. De culinaire recensie volgt hier.
De voltallige redactie met vrouwen had zich op de lijst genesteld van restaurant 'Alaise' dat gerund wordt door het duo Amber en Elodie. Ook de camera's waren weer aanwezig en zoals al te lezen viel bij de foto's hebben we een dagboekmoment meegemaakt. Daardoor wisten we eerder wie uit de wedstrijd vloog, dan de rest van Vlaanderen. Dit natuurlijk buiten de broer van Geert Hunaerts gerekend, die overigens erg op hem lijkt, of was het nu omgekeerd? Soit, na een vlotte rit met de toen goed bollende Audi van Thuram, reden we door de sjiekere wijk van Ekeren. Het pand was in een vorig leven al een restaurant, dus qua locatie en uitzicht hadden Amber en Elodie een streepje voor. De grandeur van een Amerikaans koloniaal huis kwam helemaal tot zijn recht door de prachtige verlichting: iets wat gemakkelijk over het hoofd wordt gezien. Het interieur was klassevol en vrij landelijk met toch wat strakke trekken zodat het niet kneuterig of oubollig overkwam. De ontvangst door Elodie was naar behoren. Ze was vriendelijk en correct, maar ook niet meer dan dat. Laten we stellen dat de gemiddelde verpleegster op spoed dit niveau kan halen. We werden naar onze tafel gebracht, die zich bevond op het eerste verdiep. We kregen een mooi uitzicht op de onder ons liggende zaal en zaten geposteerd tussen de mensen die wat meer privacy eisten, zo blijkt. Het hapje was een soepje Parmentier (niet onze elektricien, wel met aardappelen en curry erin verwerkt), met daarbij een 'quantité négligable' van auberginerolletjes met kruidenboter gevuld. Dit niemendalletje was echter we een welkome warme opener voor wat nog volgen zou. Wat opviel was dat de prijzen lager waren dan in pakweg Tongeren. Toch was 45 ruim voldoende geld voor het aantal gangen (4) en de daarbij horende porties. Voorgerecht We kozen uiteenlopende menu's zodat we het smakenpalet rijkelijk konden laten openbloeien. Zoals op de foto's terug te vinden was het ene voorgerecht een bordje met drie soorten tonijn: een mousse, een tataki en een rauw rolletje met rammenas. De wasabimayonaise was een open deur die werd ingestampt. Goed op smaak, maar niet de hoogste graad van originaliteit. Al bij al was dit een behoorlijk voorgerecht, dat mooi werd geserveerd. Helaas was de portie wel erg klein. In een zes of zeven gangen menu zou dit een perfect voorgerecht zijn. In het beperkte menuutje van Ambers kaart was de omvang eerder teleurstellend. Het andere voorgerecht was een terrine van ganzenlever, gerookte Oosterscheldepaling en appel. Leuke combinatie, maar opnieuw dezelfde opmerking over de te bescheiden portie. Hoofdgerecht Wel een groot schot in de roos was het hoofdgerecht. De zwartpootkip was gegaard naar perfectie. Het vel errond was heerlijk krokant, het vlees binnenin sappig en smaakvol. Zoals de Engelsen zouden zeggen: succulent! De zalf van pastinaak was een gedroomd gedeelte en ook de Dauphine aardappelen waren van een ongekend hoog niveau. Deze kleine bolletjes ontploften als het ware zeer luchtig in de mond, en hadden toch voldoende rijkelijke smaak. De zwammen die erbij lagen waren best lekker en goed klaargemaakt. Ook de saus, die in de latere afleveringen werd afgedaan als een ramp, viel bij ons zeer goed mee. Geen sprake van meel -of bloemsmaak. Gewoon een degelijke bruine saus zonder meer. Tussengerecht De kazen waren banaal en het vermelden hier eigenlijk niet waard. Terwijl er zoveel lekkere (zelfs Belgische) kazen op de markt zijn, gingen de dames van 'Alaise' resoluut voor de makkelijke oplossing. Nagerecht De chocolademoelleux kwam aardig dicht in de buurt van de perfectie. Het vanille ijs leek industrieel, maar de bijgaande crumble maakte veel goed door toetsen van chocolade en koffie. De cacao streep die zich onder het gerecht bevond, was enkel en alleen daar om ons visueel te entertainen. Qua smaak was dit nihil. Hetzelfde kan helaas gezegd worden van de vanilleflan. Er zat geen verfijning in dit gerecht, zij het dan enkel op het visuele vlak. Het cuberdon ijs was goed te pruimen, al was het maar omdat dit eens iets anders is. De drupjes van grapefruit zijn sowieso niet mijn ding, misschien voor de liefhebbers...
Verder moeten we even een pluim steken op de rosse hoed van de ober. We hebben hem terecht gewezen op het feit dat de bediening heel correct, volledig en vlot was. De jongeman was erg blij met dit blijkbaar zeldzame compliment. Op televisie komt hij niet zo deskundig over, maar zijn product en zelfs wijnkennis was in principe meer dan behoorlijk te noemen. De chef zagen we enkel tijdens het dagboekmoment, en Elodie was in het echt zoals ze op tv overkomt: neus omhoog, weinig passie tonend, en de indruk gevend dat ze het eerder doet voor haar vriendinnetje.
Wat overigens nog het vermelden waard was: de aanwezigheid van enkele C-list Bekende Vlamingen. Zo zat er tegenover ons een tafel met enkele koppen die ons bekend leken. Bij nadere inspectie bleek dit Mateo Simoni te zijn. Ooit begonnen bij TVL op zijn 13e en nu te zien in 'Rang 1' op Eén. Hij werd vergezeld door een jongedame en twee andere jonge snaken. De derde leek wel heel erg jong en was het vriendje van Marie Vinck: Stef Aerts. We geven het toe: zijn naam vonden we enkel dankzij Wikipedia en niet dankzij parate kennis. Aan de tafel achter ons zat een deelneemster uit een vorige editie en Thuram's favorietje (hmmm Linzen): Lins. Ze gooide zichzelf in het Mijn Resto avontuur met haar restaurant Matizze en kwam eruit zonder haar vriend David en met een andere seksuele voorkeur. Radiopresentatrice Evi Geysels, de vriendin van Lins zat er ook bij, mét haar ouders. We sloegen achteraf op het terras nog een praatje met Lins (geboren Lindsay Mommens), maar veel nuttigs hebben we hiervan niet overgehouden. De Jeffrey, de überhomo van de Ekerse zaal, kwam tijdens het dagboekmoment nog even met zijn vingers wijzen en wat commentaar geven. Tot zover onze BV-spotting.
Algemene indruk van het restaurant: indien Mijn Restaurant dit jaar door iemand anders dan 'Alaise' gewonnen wordt, dan ben ik nog meer dan andere jaren ervan overtuigd dat het format niet klopt. Dit is gewoon een terechte winnaar, met het meeste potentieel aan de stoof. Over de zaal kunnen we kort zijn, want de mensen die er nu werken zullen waarschijnlijk na de laatste uitzending hun heil ergens anders zoeken. Vrij prijzig voor het aantal gangen en de gegeven porties, maar wel lekker. Niet top, maar wel enorm veel potentieel en talent. Amber is van nature ook bescheiden en dat siert haar. Onze favoriet voor de finale en de enige echte terecht winnaar: 'Alaise'.
Hier alvast de foto's van ons bezoek aan restaurant A l' Aise.
De recensie volgt, samen met het verslag van de avond.
We hebben namelijk voor de tweede keer een sleutelmoment meegemaakt. Op de negende foto ziet u op het formulier dat we moesten ondertekenen dat de boete die staat op uit de biecht klappen 25.000 is. Vandaar dat we de lippen stijf op mekaar houden, en niet verklappen wie eruit ligt: Dendermonde of Aarschot.Wij weten het al, maar vertellen het voorlopig lekker niet.
Wat we wel al mogen verklappen is het volgende, lekker gegeten, goed ontvangen in Ekeren. Voor de rest mag je de volgende elementen verwachten in de recensie: B-list BV's zoals er zijn, het vriendje van Marie Vink: Stef Aerts, de zoon van de 'architect' Simoni: Matteo, lesbian Lins (uit één van de vorige edities), een een late night appearance by 'de Jeffrey'.
Het hapje: een Parmentier soepje (aardappelen en een hint van curry) en heerlijk gemarineerde auberginerolletjes gevuld met kruidenboter.
Voorgerecht 1: Drie soorten tonijn, een mousse, een tataki en een rauw rolletje met rammenas. Dit alles vergezeld van een wasabimayonaise.
Voorgerecht 2: Terrine van ganzenlever, gerookte Oosterschelde paling en appel.
Hoofdgerecht: zwartpootkip, pastinaak en Dauphine aardappelen.
Nagerecht: chocolademoelleux, vanille ijs en een crumble.
In de oudste stad van ons land is er naast het Gallo-Romeins museum, de dappere krijgsheer Ambiorix en het bijgaande het Amburon-bier nog een reden om langs te gaan: Italiaans restaurant 'Antica Locanda'. Of dat wil VTM ons toch doen geloven. De uitbaters zijn Daniël en Rinaldo, die beiden een opleiding als chef genoten hebben. Rinaldo is een rasechte Italiaan, buiten het feit dat hij niet op (alle loslopende) meisjes valt. Zijn gemaal Daniël staat in de zaal als maître. Het is lang geleden dat er op het scherm zo'n wansmakelijk koppel als Rinaldo en Daniël tentoon gespreid is. We moeten al teruggaan naar die andere Italochef uit Knokke om dezelfde peristaltische bewegingen Pavlovgewijs op te wekken. Laten we eerlijk zijn, echt eetlustopwekkend is het stemgeluid van de maître allesbehalve. De foute kleerkeuze kijken we nog door de vingers en iedereen kan al eens een bad hair day hebben, maar stembanden die kokhalzende geluiden maken bij iedere klankuitstoot en het onverzorgde gebit horen nu eenmaal niet thuis in eender welk restaurant. Lange nagels zijn voor heren in de zaal trouwens ook taboe, beste Daniël. Toch konden we het niet laten een tafeltje te bestellen in Tongeren, alwaar het olijke duo achter de pot(ten) staat. Wat volgt is het verslag van gemengde gevoelens van gisterenavond, zondag 23.10.2011...
Ontvangst
Stipt om vijf minuten na zeven (fashionably late uiteraard) arriveren we samen met een bevriend koppel in het prachtige pand in Tongeren. De Limburgse deelnemers hebben een mooi 'krommend' (gevel) gebouw met heel hoge plafonds ter beschikking gekregen om hun droom uit te bouwen. Onze provincie heeft in de afvalrace van 'Mijn Restaurant' al veel voor de eindmeet gestaan, maar is nog nooit met het goud gaan lopen. Mogen we erop wijzen dat 'Bigarreaux' het enige restaurant is, dat nu nog het hoofd boven water houdt. Of dat komt door de kookkunsten van chef An, het joviale onthaal -en opdienwerk van Tom of dankzij de hulp van nog wat externe factoren laten we in het midden. De waarheid ligt waarschijnlijk zoals zo vaak ergens in het midden.
Bij binnenkomst valt meteen op dat het een toplocatie is. Tongeren kan als trekpleister aantrekkelijker gemaakt worden door een kwaliteitsvol Italiaans restaurant. Hotel Eburon dekt die lading niet. De binnenverlichting is modern en oogt in het echt veel warmer dan op televisie. De tafels zijn smaakvol gedekt, er valt weinig op aan te merken. Daniël neemt ons mee naar de tafel voor de toog en we vullen het nodige papierwerk in. Op ons woord van eer zeggen we niets te lossen over enige dramatische ontwikkelingen. Laat me u gerust stellen, en meteen ook de advocaten van het productiehuis: er gebeurde niets wereldschokkends die avond. Niet in het scenario, niet in de zaal en eigenlijk ook niet echt in de keuken. Onze jassen werden pas weggehangen na het invullen van de blaadjes. Een andere, grotere groep gasten mocht meteen aan de grote rode familietafel. Alle documenten op een hoopje, en even wachten op de maître, die bijna de hele zaal alleen voor zich nam. We hadden de keuze tussen een tafeltje in het midden van de belangstelling en zaal, of eentje dat eerder leek op een jurygestoelte qua locatie. We kozen uiteraard voor dit laatste en hadden een prachtig uitzicht op het geheel. Meteen werden er broodstengels en brood voorzien. De extra virgine olijfolie, peper en zout kwamen van een ander (leeg) tafeltje van twee.
Aperitief
De obers brachten ons na tien volle minuten niet de kaart, geen uitleg, maar wel meteen het hapje: een bonensoepje zoals la mama het in de Mezzogiorno van Italië zou gemaakt hebben. Voor de niet-liefhebbers van bonen pech. Niet iedereen is gek van bonen, wat niet kan gezegd worden van spek uiteraard. Een risicovol gerechtje, maar wel op en top autentico Italiano. De toon was gezet. Het aperitief nog niet. Na het consumeren van het soepje, maakte Daniël er nog meer een soepje van.
Erg nerveus door de aanwezig cameraploeg baande hij zich uiteindelijk een weg naar onze tafel. Een kaart kregen we nog altijd niet in handen. Daniël: "Wenst u alvast een aperitiefje, bijvoorbeeld eentje van het huis?" Crespoblog repliceerde gevat: "Wat mag dat aperitief dan zijn?" Daniël reposteerde: "Een drankje met fruitsap, wodka, limoen, en eeuuhm,... nog iets, maar dat ben ik helaas vergeten. Excuus!". Ik wou door het onzekere gehalte van dit sapje dan toch maar de vast waarde bestellen, maar voor een Gin-To zonder gin paste ik toch beleefd. Dan maar het huisaperitief en voor de dames een Proseccootje. Als servet kregen we een klein handdoekje. De uitleg hiervoor moest Daniël voor de lens doen: "Op aanraden van architect Simoni willen we het restaurant een meer huiselijk gevoel meegeven. Ik wrijf soms thuis mijn mond ook af aan de handdoek, dus vandaar deze keuze." Toen de camera me vroeg wat ik ervan vond antwoordde ik eerlijk en oprecht: dit hoort eerder thuis op het toilet dan op tafel. De verdere bedenkingen deed ik niet voor de camera, wegens niet geschikt voor publicatie. (bijv. wat Daniël waar aan afwrijft)
Het aperitief was flauw van smaak en deed denken aan een Looza Ace. De alcohol was in geen vertes te bespeuren, en de meerwaarde van dit drankje was alvast nihil. Een grote foei voor het aperitief, dat de maag vroeg op de avond in een knoop kan gooien. Gelukkig beschik ik over een vrij robuust exemplaar en liet het niet aan mijn hart komen.
Daniël wist ons vervolgens te vertellen, na een half uurtje nota bene, dat er enkel het menu kon gegeten worden die avond. We kregen zelfs geen kaart in handen, zodat de prijzen ons bijster waren. Op dat moment van de avond goed gezind, kozen we dan maar voor de 4-gangen menu. Prijzen van de wijnen (Barollo van 2005 rond de 80 en 75 voor een Brunello van hetzelfde jaar) lagen erg hoog, dus werd de huiswijn aan (Avignonese, Montepulciano d'Abruzzo) 25 verkozen. De begeleidende wijnen lieten we achterwege, uit argwaan voor de begeleidende astronomische prijzen. En terecht bleek achteraf. Voor een menu van vier gangen betaalt men maar liefst 55 per persoon, zonder drank. De vijf gangen bestonden uit hapje-voorgerecht-pastagerecht-dubbel hoofdgerecht en een dessert. Zonder kaart moesten we bovendien verdergaan op de gemompelde uitleg van maître Daniël. In het dialect van Sint-Truiden is hier een gepaste uitdrukking die me in het geheugen springt: 'Faat Zeive'. Laten we het daarop houden.
Il primo
Het voorgerecht (zie bijlage 1) was een dubbele scampi met pancetta en een mousseline van pompoen. Halloween komt wel korter bij, maar zo griezelig weinig inspiratie had ik toch niet verwacht. Het enige edele product was de pancetta die dit gerechtje helaas niet kon redden. Er valt weinig meer over te vertellen, er was gewoon niet meer.
Il primo (due)
Als tussengerechtje was er pasta, zoals het in Italië ook wel eens wordt gedaan. We kregen orechiette met een saus van Broccoli en Parmezaanse kaassschilfers. Dit sausje leek eerder op wat overblijft in een bord soep van omama. Dik van textuur, vertrouwd van smaak, maar niet wat we zochten op een pasta. De pasta was al dente, maar niet vers gemaakt. De idee van woekerwinsten doemden toen al op.
Il secundo
Het hoofdgerecht was verdeeld: vis (zie bijlage 2) en vlees (zie titelfoto). Aan de uitleg van Daniël te verstaan was de vis een zeebaars met niet nader te bepalen groentjes en niet zelf getourneerde aardappelen. Het vlees was kalfsvlees met daarin pancetta en mozzarella, vergezeld van een gevulde Zucchini en wat aardappelschilfers. Gelukkig zaten de smaken en bakwijzen wel goed, maar de hoeveelheden waren echt belachelijk weinig. Ik kan me niet voorstellen dat hier niet over geklaagd wordt. Er wordt tenslotte genoeg betaald, maar dat vergeet het programma te vermelden. Ik had graag een volledig bord gekregen met een iets royalere portie. Rinaldo moet kiezen tussen de echte Italiaanse keuken, die meestal toch een iets rijkelijker bord voorschoteld, of nouvelle quisine.
Contorno
Het nagerecht (zie bijlage 3) was een bol (al dan niet industrieel smakend) vanille ijs, vers fruit en een toef gebrand eiwit. Heerlijk lekker, maar niets Italiaans.
Na het verdwijnen van de camera's leek Daniël iets losser in de omgang. Hij vertrouwde ons toe, dat er altijd en overal gefilmd wordt, behalve in de slaapkamer. Gelukkig maar, want de kijkcijfers van Mijn Restaurant mogen niet helemaal kelderen (nvdr). Het overige personeel was uiteenlopen van aard: een jonge ober uit de Kempen met ervaring maar zonder charisma, en een Limburgse jongedame die slaap te kort had. Bij het buitengaan gaf Daniël onze jassen, maar werd meteen daarna in de keuken gevraagd door de chef. Een bolwassing volgde, maar de camera's waren weg. Wij hadden blijkbaar een duurdere wijn gekregen aan de prijs van de huiswijn, alhoewel het zo op de kaart stond. Rinaldo's winstmarge ligt volgens mij toch al hoog genoeg, met dikwijls minderwaardige en gewoon veel te weinig producten aan prijzen van 15 per gerecht.
Verdikt: een gemiste kans. In zo'n mooi pand kan je echt wel zorgen voor een betere sfeer door simpelweg andere mensen erin te zetten. Ik zou niet graag investeerder zijn in 'Antica Locanda', want er zit duidelijk geen toekomst in dit verhaal. Rinaldo kan naar alle waarschijnlijkheid wel koken, maar toont dit te weinig. Of toch aan ons, die avond. Zet hem in een minder prestigieus geheel, en misschien kan er à la Fontanella wel iets groeien.
Wat overigens erg fout is: geen kaart geven en geen prijzen vooraf (ook al is er geen à la carte die avond), Daniël tout court. De man is wel lief en vriendelijk, maar mist charme, flair, een vooral présence. Hij is immers geen Italiaan, wat geen ramp is. Maar probeer dat er dan ook niet van te maken. Niets is zo amateuristisch als een maître die zijn taaltje niet beheerst.
Op een waarschijnlijk populaire trouwdatum 9 - 10 - 11 ging een gedeelte van de redactie (met ega en schoonbroer) op pad naar Dendermonde. Het nieuwe seizoen van 'Mijn Restaurant' is begonnen en wij nemen weer deel aan het gebeuren. De charme van de vorige edities is helaas gedeeltelijk verloren gegaan door allerlei factoren. Een seizoen zonder chef Goossens is nu eenmaal niet hetzelfde. Al was het maar om tijdens de preselectie aan te tonen dat het niet slim is te investeren in 'lost causes'. Maar soit, we dwalen af.
Na een rit van 1,5 uur komen we aan in de stede van het Ros Beiaard en de Heemskinderen. Eens om de tien jaar loopt deze stad vol met volk, maar tijdens het interfestum blijkt het een minder populaire bestemming. Al kan dat ook te wijten zijn het druilerige weertje. In de luxebrasserie gingen we voor de lunchservice rond 12u.30, met een voor -en een hoofdgerechtje. Spijtig genoeg is er geen mogelijkheid om een menu te kiezen, iets wat toch een must is wanneer men pretendeert een luxebrasserie te zijn.
De ontvangst. We worden samen met 6 andere personen tegelijk ontvangen door Sofie. Dit gebeurt erg correct en vriendelijk, ook al zijn we niet in groep daar. Iedereen krijgt vlot zijn tafel, al worden de jassen voor sommige mensen wel weggeborgen en voor anderen niet. Voor ons,... niet dus. De ober brengt ons vervolgens de kaart, maar maakt geen aanstalten om naar een aperitief te vragen. Geen suggesties, geen voorstel, geen niks. Tegenvaller, maar we besluiten ons niet van de kaart te laten brengen. We bestuderen die kaart dan maar eens en zien een vrij smakelijk uitziend keuzepalet. Dezelfde ober komt na een tiental minuten vragen of we een aperitief willen bestellen, en oh ja, de keuze zal wel al gemaakt zijn. We bestellen onze voor -en hoofdgerechten en we krijgen een hapje: een soepje van (biologische) pompoen en een schuimpje van basilicum. Het hapt lekker weg en doet ons toch hoopvol uitkijken naar het vervolg. Het aperitief: een ginto (gin-tonic) en Cava tegen democratische prijsjes.
Het voorgerecht. We kiezen voor drie verschillende borden, zijnde de Carpaccio van runds, tartaar van tonijn en wat vers gemaakte garnaalkroketten. Zoals op televisie te zien was heeft Wout Bru de Carpaccio aangepast. Daar valt weinig op aan te merken, al is de originaliteit ver zoek. Degelijke smaak, met voldoende parmezaan en slechts een klein toefje groen. De tartaar van tonijn was goed op smaak gebracht, maar vergezeld van drie drupjes groen (zonder smaak en zonder meerwaarde) en een zelfde dressage van 'kartoffelsalat'. Die was niet zo lekker als thuis, dat moet gezegd. De garnaalkroketten waren lekker, maar de coulis van tomaat overbodig. De presentatie viel mee, maar was best aanvaardbaar voor een brasserie. De prijzen: 18 voor het runds en de tonijn, 14 voor de kroketjes.
Het hoofdgerecht. De principale plat was op voorhand vastgelegd. Ik nam zelf een kijk in de wijnkaart, maar als voortrekker van het gerstenat in de gastronomie was ik het mezelf en de Limburgse Biervrienden verplicht daarvoor te kiezen. Bovendien was de wijnkaart weer een weerspiegeling van hoe groot de winstmarge mag zijn. Steenbrugge Blond van 6,4 pro mille, best te pruimen. De brouwerij van Palm in Steenhuffel heeft dus toch nog iets anders in huis dan het amberbier van laag percentage. Onze keuze: drie vleesgerechten, drie maal een schot naast de roos. Het ene schot al wat verder van de bullseye verwijderd dan het andere. De procureur van Berkshire varken (23 ) viel nog het beste in de smaak. Dit waarschijnlijk door de saus van Karmeliet die het gerecht begeleide. Over presentatie kunnen we beknopt zijn: zelfs voor een brasserie is dit uitermate basic. De lamsbout (25 ) die ons werd verkocht als kalfslende (26 ) en omgekeerd was uitgedroogd (beide gerechten) en de sausen waren van bedenkelijk niveau. Bij het lams opnieuw hetzelfde basilicum smaakje als bij het hapje vooraf en bij de kalfslende een gribiche saus, die het midden hield tussen pickels (niet Blackwell) en dragon (niet Béarnaise). De puree erbij was nog meer gezouten dan de gemiddelde pisnootjes in een volks café. De aardappelwedges waren uitgedroogd. Nee, dit is niet wat we verwachten van toch vrij prijzige kaart.
Het nagerecht. Besloten we hier niet te nuttigen.
Bediening. Sofie was vriendelijk, erg goed met kinderen, hield tussendoor de zaal in het oog en kreeg onverwachts een lading vlees van de leverancier op haar plank. Dat deelnemen aan Mijn Restaurant een zware tol eist (misschien soms nog meer dan bij de gemiddelde horeca) is eraan te zien. De druk ligt hoog en ik verdenk nog steeds het productiehuis ervan veel in scène te zetten en te monteren naar sensatie. De rest van het personeel kwam ondanks de routine opwekkende sfeer in de zaak toch nog amateuristisch over. Vooral de Sandrine look-a-like kan best nog een hoofdstukje lezen in het grote beleefdheidsboek.
Over het algemeen mogen en kunnen we dus niet tevreden zijn. In Dendermonde zien ze ons de eerstvolgende tien jaar niet terug, of het Ros Beiaard moest vroeger uit zijn stal komen natuurlijk.
We zijn weer van plan om dit jaar het merendeel van de deelnemende zaken te vereren met een bezoek. Wat nu reeds als een paal boven water staat is dat we qua ervaring en vakkennis meteen dichter in de buurt van de jury zitten, dan ooit tevoren. Waar Peter Goossens ons vroeger telkens wist te imponeren met zijn gedegen kennis ter zake, blijven de kijkers dit maal op hun honger zitten (pun intended) als het gaat over visie en kunde.
Zoe moeten we het dit jaar stellen met een Limbo-Italo-architect, een letterlijk grijze garnaal uit de reclamewereld aan de anti-depressiva die vindt dat het feest is als BOB niet rijdt, een welbespraakt eindredacteur wiens parate kennis over restaurants zich beperkt tot 'het veel bezoeken ervan' en tenslotte Willem Assaert. Wat kunnen we zeggen over Willem Assaert? Het is een man die beroepsmatig en steevast met een naar omhoog krullende bovenlip mensen in het veld afkraakt, en dat nota bene 300 dagen per jaar.
Onze reservaties in Dendermonde, Ekeren, Tongeren en Blankenberge liggen vast. Over Aarschot wordt zwaar getwijfeld. De recensies zullen dit jaar even streng, doch eveneens minstens even rechtvaardig zijn als de vorige edities. Uiteraard kan u onze bevindingen hier op de blog terugvinden. De redactie kijkt er naar uit, wij hopen van u hetzelfde.
Op vrijdag 20 augustus trokken de Limburgse Biervrienden naar zaal Ludovicus in Rapertingen voor yet another degustatie avond. We schoven net niet mee Aan Tafel bij Luc Bellings. Dit sterrenrestaurant bevindt zich immers aan de overkant van de drukke steenweg. Onze culinaire smaakpapillen werden geprikkeld door een andere lekkernij: 'Stoere Bieren'.
De heren van het bestuur hadden voor de gelegenheid gekozen voor een niet alledaags thema. Bij aanvang hadden de deelnemers-proevers, die weer talrijk aanwezig waren, het raden naar welk gerstenat ze voorgeschoteld zouden krijgen. Eén ding stond vast: de brouwsels waren stoer van karakter.
De uiteenzetting en inleiding werd gegeven door de ondervoorzitter Casimir Elsen.
Stoere (7.5%)
Hobbybrouwer Louis Hauquier is een prominent lid van de Limburgse Biervrienden. Trouw op post bij alle proeverijen en bierweekends en kenner pur sang. Van deze man verwachtten we een stoer bier en dat kregen we ook. Louis dochter baat een fietscafé uit (Fietsstop 303), waar de Stoere het huisbier is en vlot over de toog gaat. De aanwezig liefhebbers waren dolenthousiast over dit eigen brouwsel, dat voor de gelegenheid gebrouwen wordt in de Scheldebrouwerij. Kenmerken van het bier: moutig (marsepein toets), kruidig en hoppig. Kortom spek voor de bek van een echte amateur. Het bier is troebel blond en reeds langer bekend bij het vaste publiek van Limburgse Biervrienden.
Sjarelke (7.5%)
In Aarschot bestaat er zoiets als Gabys Tuincentrum. Het is blijkbaar een plaats waar mensen niet alleen naartoe trekken om gladiolen of potgrond te kopen. De bijhorende cafetaria schenkt namelijk een bier, door Karel Ponsaert gebrouwen in de proefbrouwerij van Lochristi. Het donkere karakter van dit Sjarelke kon niet iedereen bekoren. Het bier was tamelijk zwaar, de schuim eerder vlug weg en qua smaakpalet ging het bier zijn mosterd eerder zoeken bij chocolade en gebrande mout.
Tarras Boulba (4.5%)
Dit bier werd vernoemd naar een Kozakkenhoofdman, uit een roman van Nicolai Gogol. Het hoofdpersonage en zijn twee zonen trokken naar Oekraïne om er de Polen te bevechten. Uiteraard werd één van de zonen verliefd op een Poolse uit het andere kamp. Op het etiket zien we die situatie, overgebracht naar de huidige tijd.
De twee Brusselse brouwers Yvan De Baets en Bernard Leboucq zijn verantwoordelijk voor dit gerstenat. De immer reizende Zennebrouwerij koos als locatie de Ranke Brouwerij.
Het bier zelf droeg volgens de aanwezige proevers minder allure met zich mee. De geur werd dikwijls als muf omschreven. Het citrusachtige en de (te) lange nasmaak deden menig wenkbrouw fronsen. Meestal valt een hopbitterige smaak beter bij de Vrienden, dit maal iets minder. Vooral de naam en de geschiedenis leken ons stoer.
Old Joe (8%)
De naam van dit meergranen bier is een anagram van LoDeJo. Lochristi Denkt Jong is een jeugdhuis dat ter gelegenheid van zijn 40-jarig bestaan een bier heeft laten brouwen. Het bier doet denken aan Duvel, maar is minder verfijnd. Leuke bittere smaken, met het gistbezinksel nog meer bitter gemaakt, ook al zeggen de creators dat het fruitige gist is. Dirk Naudts van de proefbrouwerij Lochristi was de uitvoerder in kwestie.
Ambiorix (7.5%)
Brouwerij Slaghmuylder uit Ninove (niet meteen een Limburgse site) tekende voor het Ambiorix bier. (als tegenhanger: Amburon wordt wel gebrouwen in brouwerij Ter Dolen in Helchteren). Uiteraard is dit bier gebrouwen ter nagedachtenis van de hoofdman van de Eburonen stam. In Tongeren zelf is hij slechts te verkrijgen in één brasserie op de Markt. Leuk weetje: in Drongen kan men net hetzelfde bier degusteren, al gaat hij daar schuil onder een ander etiket met een andere naam (Drongens Plezierke).
Wat meteen opviel was een vrij neutrale geur. Als we toch iets moesten aanduiden, was het de geur van appel en lichte caramel, maar ook bij sommigen hout. Er waren slechts kleine bellen aanwezig en de kraag was niet stabiel. Net als de geur was de smaak eerder neutraal, waardoor vooral de naam stoer bleek in plaats van het gerstenat.
Hapje Als tussendoortje kregen we drie huisgemaakte bouletten, met een bbq sausje en twee donkere boterhammen.
Old Buccaneer (8%)
Dit bier is bijna exclusief voor de export naar de VS gebrouwen. Speciaalbieren uit België winnen aan populariteit en dat is te merken aan de hoeveelheden die naar het buitenland uitgevoerd worden.
Brouwerij van Steenberge uit Ertvelde gaf ons hier een helder blond bier, waarin vooral alcoholsmaak overheersend leek. Het was een zeer zwaar bier, maar had toch geen lange nasmaak. Het was tijdens het drinken toch vrij volmondig en ging naar de bitterig zoete kant op ons smaakrooster.
Op de eerste dinsdag van de maand hadden de vriendin en ik een tafeltje gereserveerd in restaurant Karnivale. De deelnemers uit Aalst, Ken en Karel, zitten samen met het Genkse duo Lucy en Jimmy in de finale van Mijn Restaurant 2010.
Tijdens ons bezoek werd de aflevering uitgezonden waarin de kijkers mochten ervaren dat restaurant LaMuse uit Nieuwpoort uit de wedstrijd lag.
Bij aanvang moesten we een geheimhoudingsdocument tekenen, waarin we plechtig verklaarden niets van de inhoud van het DVD-moment prijs te geven vooraleer 2BE alles had uitgezonden.
Samen met Johan, die trouwens zelf een uitstekende taverne uitbaat, diens dochter en een kelnerin, ondernamen we de verre rit naar de carnavalsstad bij uitstek.
Ontvangst
Het pand valt aan de buitenkant niet erg op. Eens binnen (en ja, we waren opnieuw als eerste aanwezig) werden we begroet door een vriendelijke jongedame die onze jassen graag had aangenomen.
We werden naar een tafeltje geëscorteerd, net naast het verhoogje waar onze vriend Sergio Herman had geproefd van de gerechten. De tafel was groot genoeg om zes mensen aan te zetten, wij zaten er met vijf. De serveerster vertrouwde ons trouwens achteraf toe dat alle restaurants van de producent Kanakna, acht couverts vrij moet houden. En dit tijdens elke service, om eventuele verrassingsbezoeken de baas te kunnen.
Aperitief
Naar goede gewoonte ging de avond van start met een aperitief. De zorg die hiervoor gedragen wordt, zet meteen de toon voor de rest van een culinaire avond. Helaas moet ik meedelen dat mijn Gin-Tonic (niet Gin Gini) niet van hoogstaande kwaliteit was. De Tonic was in die mate lauw, dat meteen al het ijs verdween in het bodempje Gin. Dit aperitief zou mijn maag moeten openzetten (komt vh Latijnse aperire: openen), maar hier was geen sprake van.
De hapjes die erbij geserveerd werden waren, in tegenstelling tot wat de uitzending deed vermoeden, niet van goede kwaliteit. Broodstengels vind ik sowieso al not done. Het geeft een Italiaan-om-de-hoek gevoel en doet me niet meteen watertanden naar meer. Het bijgaande toastje was vrij lekker besmeerd met een konijnpaté.
Boter, peper en zout waren wel overvloedig en vanaf het begin aanwezig op tafel. Brood werd geregeld bijgevuld. Met drie van de vijf uit het gezelschap gingen we voor de begeleidende wijntjes. Onze glazen werden tot ieders verbazing reeds gevuld toen ons aperitief nog maar voor de helft leeg was. De kelnerin vertrouwde ons toe dat om tien uur iedereen moest gegeten hebben en dat we enkel de keuze hadden om het menu te nemen. A la carte was geen optie. Ik snap wel dat ze meedoen aan een populair programma, maar als klant betaal je tenslotte toch genoeg om nog iets fatsoenlijks voorgeschoteld te krijgen. (menu: 47,00 wat niet te duur was voor vier gangen, zonder kaasjes weliswaar, 20 extra voor de begeleidende wijnen).
Voorgerecht
Tartaar van zwaardvis, lamsoren, pimentolie en yoghurtdressing.
Op zich was dit de grootste meevaller van de avond. De tartaar smaakte erg fris, er was genoeg ruimte gelaten voor aciditeit toe te voegen, zonder te overdrijven. Lekkere afkruiding, al mocht er voor mijn part iets meer pimentolie aanwezig zijn. De dressing hoorde goed bij het gerecht, en vooral de Chardonnais paste als (overvloedig) gegoten bij dit gerecht.
Soep
Velouté van asperges.
Dit was niet zomaar een aspergesoepje zoals op mening communiefeest wel eens wordt uitgedeeld. Op de bodem lagen enkele verse asperges en net voldoende paling. De velouté werd, zoals de regels het voorschrijven, nadien in het bord bijgeschonken. Zeer smakelijk soepje!
Hoofdgerecht
Varkenswangetjes met lentegroentjes of kabeljauw, jonge spinazie en jus van zwarte olijven.
Beide werden geserveerd met de onsmakelijk klinkende rattenaardappelen.
Iedereen bij ons aan tafel nam de rundswangetjes, al ben ik niet zeker of iedereen wel ten volle besefte welk deel van het rund men voorgeschoteld kreeg. Wanneer we spreken over rundswangen gaat het letterlijk over het vlees van de kaken van een rund. Meestal wordt dit vlees in een stoofpotje bereid, hier kregen we het gebakken en voorzien van een jus. Door de juiste bereidingswijze zijn de pezen en de stof waarvoor veel vrouwen nu een injectie in de lippen voor zouden doorstaan (collageen), erg gelatineus. Smullen voor lekkerbekken! De lentegroentjes deden eerder winters aan: erwtjes, worteltjes, kerstomaatje en een gebakken champignon. Dit was een degelijk gerecht, waar de presentatie toch wel erg tekort schoot. Ken en Karel, en vooral dan hun goedlachse chef, hebben het juist wanneer het aankomt op smaken, maar blijken toch alles meer op een hoopje te gooien.
Assortiment van kazen
Drie kazen, geaccompagneerd door een gelei van vijgen (niet mijn favoriet, doe mij maar stroop) gingen vlot naar binnen, dankzij een extra keuze van Grimbergen Bruin. Mijn Restaurant heeft als één van de hoofdsponsors gekozen voor deze bierfabrikant. Het had erger gekund, maar het had ook zeker beter gekund.
Nagerecht
Op de kaart stond Belgische aardbeien met citroenmelisse of chocoladeganache met kiwicoulis.
Wij kregen de keuze uit de chocoladebom, de aardbeitjes en de chocoladetaart. De taart waar Sergio Herman achteraf nog zo lyrisch over werd, kreeg ik voorgeschoteld. A la minute bereid, lekker smeuïg en volop chocolade. Mensen die me kennen weten dat ik dit verkies boven zure smaken. Hoe meer cacao, hoe liever. Al zondig ik daarmee tegen elke culinaire nagerechtregel uit het boekje.
De avond werd afgesloten het DVD-moment, waar we live mochten meemaken hoe Sergios recensie van Karnivale het haalde van die van Terrae. Maar nu mogen we dat zeggen, want de aflevering is al voorbij.
Opnieuw bijna vol in beeld, achter Ken en Karel: uw Crespoblog, op een laag pitje weliswaar maar daarom niet minder op de achtergrond bezig met proeven en degusteren.
Liefhebbers van de Crespoblog weten dat de redactie gaarne eens een deelnemende zaak van het programma 'Mijn Restaurant' vereert met een bezoek. Deze jaargang geraken we echter moeilijker aan een tafeltje dan tijdens de vorige twee seizoenen. Misschien ligt het aan het feit dat we verleden jaar korter op de bal konden spelen door lange armen, interne keukenpieten, meer vrije tijd en geografische vrijheden. Desalniettemin doet mijn ega telkens weer haar best om een tafeltje te bestellen bij de Mijn Restauranters.
Zo heeft ze het geluk gehad te kunnen dineren in restaurant 'Terrae', bij de Limburgse kandidaten Jimmy en Lucie. Naar eigen zeggen had ze het daar erg naar haar zin, en was zowel de zaal als de keuken die avond in topvorm. Helaas kan ik zelf geen recensie hierover neerpennen, door mijn schandelijke afwezigheid.
In restaurant 'Kom'Af' van de antihelden Jeroen en Isaura zijn we wel op halve kracht kunnen gaan proeven. Thuram is namelijk reeds twee jaar en half vader. Een babysit vinden in tijden van vulkaanuitbarstingen bleek moeilijker dan ooit tevoren. Overmacht werd dus ingeroepen, net als een ander bevriend koppel dat maar al te graag meetrok naar Malinois.
Bij aankomst troffen we een mooi pand in de schaduw van de Sint-Romboutskathedraal, maar van productiehuis 'Kanakna' zijn we dan ook niets anders gewend. Telkens weten ze in de deelnemende steden de beste locaties af te huren, met een optie tot aankoop voor eentje van hen. Geld is blijkbaar geen probleem. Onze komst was blijkbaar vrij onverwacht. We kwamen als allereerste aan, en dit terwijl het sjiek volk in principe altijd laat uit eten gaat. Isaura herself loodste ons naar het salonnetje, waar de gebruikelijke contractjes ("ge weet dat ge met uw tronieke op den televies kunt komen, en daar hoeft ge daarna niet over te komen memmen") ondertekend dienden te worden. Chef Jeroen kwam ons echter ook daar al persoonlijk begroeten en vroeg of we van ver moesten komen. In levende lijven is Jeroen trouwens niet de blaaskaak die de producenten ons willen laten kennen.
We passeerden via de bar en de lange tafel tegen de muur naar het achterste gedeelte van de zaak en kwamen terecht in een soort van veranda met zicht op de metershoge Romboutstoren, u allen waarschijnlijk wel bekend wanneer u eens naar Mijn Restaurant gekeken heeft. Het kader was mooi, al vielen enkele details ons meteen op: de verfpartijen waren erg haastig aangebracht, net als de naps op de tafel. Een strijkijzer zat naar alle waarschijnlijkheid niet in het budget. Soit, Isaura deed verder wel haar best en kwam vrij vlot uit de hoek als gastvrouw. De kledij leek eerder op die van een schoolgaand meisje en ook de stertattoo leek ons niet meteen eentje die aanzet tot ander sterrenmateriaal.
Apero De amuse volgde tijdens het aperitief. De vaste waarde, gin-tonic, was helaas uitgeput, waardoor naar bubbels gekeken werd. Geen flute, maar een echte coupe-caberdouche-waardig warempel werd ons voorgeschoteld. Het eerste (en enige!) hapje vooraf bestond uit een rauwe coquille die gemarineerd was in een donkere saus (de naam is ons nu nog niet duidelijk, maar ik gok op balsamico). Ik twijfel helaas aan de kwaliteit van dit product. Maar al te graag komen restaurants opdraven met dit geschelpte diertje, maar velen vergeten dat zelfs in rauwe toestand een Sint-Jacobs vrucht een bereiding met aandacht vereist. Spijtig genoeg was deze coquille wel erg plat, zowel van beet als van smaak. Het bijhorend aspergesoepje met stukjes zalm en wat boontjes kon wel op wat meer applaus rekenen aan onze tafel.
Uiteraard ging ons volledige gezelschap voor alles wat er te krijgen was in Mechelen. Dit bleek een viergangenmenu te zijn (55 zndr a.w., 70 met a.w.), van (letterlijk zo op de kaart) heel goeie Kom'Af. De heren lieten ook de wijnen aanpassen.
Pre Het voorgerecht was griet met Mechelse asperges op zijn vlaams bereid, met een sausje van erwten. De griet was het lekkerste op dit bord, maar helaas erg klein. De twee grote asperges waren dan weer overvloedig aanwezig, maar de presentatie viel goed mee. Ook het erwtensausje was goed afgesmaakt. Een cruciale fout werd helaas flagrant gemaakt: asperges op zijn vlaams vereist een botersausje en een hardgekookt eitje. Het sausje was goed van smaak, het eitje was echter een soort van 'scrambled eggs', dat deed denken aan een Engelse camping inclusief ontbijtbuffet. De peterselie was zeer zuinig gestrooid over het geheel.
Sopa De aardappelsoep (zie foto), waarover in het programma nog zwaar werd gedebatteerd tussen Peter Goossens en chef Jeroen, werd opgediend in een mooi diep bord, vergezeld van een eenzame coquille (opnieuw) die op haar beurt wel lekker en correct gegaard was op een bakplaat. Aardappelsoep is redelijk flets van smaak, dus Jeroen had geluisterd naar de wijze raad van nonkel Goossens: "Durf te kruiden". Toch heeft de helft van ons gezelschap de pepermolen aangeslaan. Het brood werd verder voldoende bijgevuld, al was er bij de eerste maal geen keuze tussen zeer donker notenbrood en grijs (dat door Isaura toch maar tot wit brood werd omgedoopt).
Main De zaal liep stilaan vol, en de service verliep vlotjes. Er zat blijkbaar toch al wat routine in het ganse gebeuren. Het hoofdgerecht was lams (drie stuks) met seizoensgroentjes (puutjes en erwtjes en duo van beukenzwammetjes dus), aardappelpuree (lookaardappelen?!) en een jus op basis van graanmosterd. Opnieuw geen hoogvlieger, wat misschien normaal is in tijden van IJslandse aswolken, maar jammer voor ons gezelschap. Het vlees was lekker, goed van kwaliteit en uitstekend gebakken, maar hey dat vind je vandaag de dag ook in de betere brasserie.
After Als nagerecht kregen we een soep van rood fruit (heel vers, maar enkel aardbeien en frambozen), een schepje vers vanille ijs, wat zwarte peper en een blaadje munt. Het geheel was lekker, maar er bleef geen wow-gevoel hangen. Misschien is de redactie op culinair vlak een beetje te verwend geweest de laatste tijd. Maar enkel dat maakt goede recensenten.
We hebben achteraf nog een gesprek gehad met Jeroen en Isaura. Daarin braken we niets van de keuken af, zeker niet wanneer de camera en de vrouwelijke regisseur ernaar vroegen ("Wat zijn de minpuntjes???"). Dit zou niet erg constructief overkomen en het koppel nog meer slechte publiciteit bezorgen. Dat was onze bedoeling niet, want uiteindelijk zijn het best wel twee jonge toffe mensen die zich in een misschien-iets-te-wild avontuur hebben gestort. We stelden echter wel een pertinente vraag aan de productie. "Wordt er niet erg veel geregisseerd in jullie programma?" Prompt werden de camera's op non-actief gezet en de cameraploeg droop kwaad af. Jeroen vertrouwde ons nadien toe, dat er inderdaad veel geregisseerd en bedisseld werd. Met knippen en plakken kan je veel bereiken. De waarheid zal ergens in het midden liggen, want 's mans keuken was niet meteen een vermelding in de Gault Millau waardig. De overdreven reactie van camera-en geluidsploeg sprak echter boekdelen. De laatste geruchten over het extra zakgeld voor de Mechelse deelnemers vind ik daarom ook ver gezocht. Gemengde gevoelens dus bij dit bezoek: geen uiterst ge-wel-di-ge keuken, maar een verdienstelijke poging tot oprecht eten (trouwens ook de slogan op de muur achter de bar en op de menukaart). Ik heb ze alvast nog veel succes gewenst, en dat was alvast zeer oprecht.
Beste blogbezoekers, het debiet waarmee de blogposts online doorstromen staat op een extreem laag pitje. De redenen hiervoor zijn opnieuw legio. Na mijn werktrip naar Bolivië, moest er dringend bijgewerkt worden op kantoor. Op de koop toe is de bouw van ons huis begonnen en de aannemer laat er geen gras over groeien. Vandaar dat de tijd en de gusto me 's avonds ontbrak. De Crespoblog zal zich in de toekomst bovendien vooral gaan toespitsen en specialiseren in het occasioneel verslaan van de geneugten des levens zoals er zijn: recensies die te maken hebben met lekker eten en drinken, verslagen van feestjes en 'shindings', overzichten van proeverijtjes allerhande (gaande van sigaren tot exquise hapjes en tapjes).
Toch maakte de redactie tijd vrij voor een culinair verwenweekend en bijhorend verslag tussen respectievelijk Knokke (de meest mondaine aller 'Vlaamse' badsteden) en Sluis (het kleinere Nederlandse broertje, dat maar al te vaak vergeten wordt).
Maar liefst zes maanden op voorhand werd onze reservatie voor vier in restaurant 'Oud Sluis' vastgelegd. Het hoeft dus verder geen betoog dat onze mondjes Pavlov-gewijs vol water liepen, hoe dichter de datum naderde. Gourmandises als we zijn, vatten we de avond aan als heuse recensenten. Voorgenomen werd ook Nonkel Gert via rechtstreekse verslaggeving in e-mail vorm op de hoogte te houden van ons wedervaren.
Aankomst en ontvangst
Bij aankomst in Sluis vonden we een leuk parkeerplekje op het pittoreske Zeeuwse dorpsplein. Een korte wandeling langs de schoenenwinkels en XXX-shops door, bracht ons ter plekke op de 'Beestenmarkt'. Net als Goossens' gastronomisch paradijs in Kruishoutem deed de buitenkant niet in het minst vermoeden wat er zich binnen afspeelde. Het exterieur doet denken aan een hoeve, terwijl in tegenstelling tot het Kleefse Hof, het interieur zeer modern ingericht was. Zwart-wit toetsen waren zeer overheersend. De ontvangst door de maître en enkele obers was vlot en ongedwongen: een trendbreuk met andere en eerdere sterrenervaringen, die de ganse avond zou doorgaan. Het 'militaire' en stijve was er niet bij, zonder het gevoel te verliezen dat je een klassezaak betrad.
Aperitief en amuses
Als aperitief kozen Thuram en ikzelf resoluut voor de klassieker 'Gin Tonic', doch opgediend met dunne, lange schijven komkommer. Dit was nota bene een inleidend drankje dat we schaamteloos gekopieerd én leren appreciëren hebben van chef Herman himself. De vrouwtjes gingen voor een Kirr Royale en een glas champagne. Sergio kwam tijdens de tweede (van vier) amuses persoonlijk aan elke tafel gedag zeggen en een praatje maken. Aan onze dis sprong meteen het aperitief in het Zeeuws-Vlaamse oog van de meesterkok: "Ik zie dat jullie mijn favoriete drankje gekozen hebben? Dat kan al niet meer stuk." We taterden nog even verder over onze Truiense afkomst, de "Bigarreau" en de chef's persoonlijke visie op de televisie. Hij vond 'Beste Hobbychef' trouwens veel leuker dan 'Mijn Restaurant', maar dit terzijde. Hij vertrouwde ons toe ook minder in de media te verschijnen en meer tijd te willen besteden aan zijn tweede zaak, die binnenkort ook op volle toeren zal draaien. ('Pure C') Sergio stond er zoals we hem kennen van op de buis: ongedwongen, vlot, beetje macho maar wel erg vriendelijk. Beetje sjofel gekleed, maar de daaropvolgende gerechtjes deed ons dat helemaal vergeten en vergeven. Sergio is trouwens vader van drie kindjes en getrouwd met Ellemieke.
Keuze
Tijdens het kiezen van onze menuutjes in de futuristische kaarten, wierpen we een blik op de zaal. De zaak zat afgeladen vol en de tafels stonden best kort bij elkaar. Aan de accoustiek was niet erg veel aandacht geschonken, wat misschien een detail is, maar in een driesterrenzaak verwacht je nu eenmaal dat aan alles gedacht is. We konden wel een welkome blik werpen op de keuken, of tenminste op de hoofden van de vele sous-chefs, commis-en en ander keukenpersoneel.
Onze keuze viel uiteraard op het menu 'Père et Fils'. Qua prijs viel dit nog mee, wanneer je niet koos voor de aangepaste wijnen.(170 zndr.a.w.- 260 met.a.w.). Om eerlijk te zijn stond dit reeds als een paal boven water, van lang van tevoren. Er ging bijna geen week voorbij of we keken even likkebaardend op de website.
Entrees
Langoustine Gerecht: inktvis ravioli, salade-zeekool-komkommer. Puntradijs, postelijn vinaigrette en créme crue. Coquille
gegrild, hoppescheuten, jonge rauwe bloemkool, biergelei en vinaigrette van morilles.
Het biergehalte in dit gerecht was meteen iets dat opviel. Op de Crespoblog kunnen wij dit uiteraard enkel maar toejuichen, al waren deze gerechten moeilijk te combineren met een heuse bierbegeleiding. Vooral de donkerzwarte postelijn deed wenkbrauwen fronsen. Eens in de mond geschept zorgde de samenhang van smaken voor een ware implosie van intense aroma's en mondervaringen. Plots wisten we weer waarom de Michelingids hier zo kwistig rondstrooide met sterren.
Zeeuwse kreeft
Gerecht: salade van jonge spinazie, bleekselderij en groene appel, kiemzaadjes en reblochonmelk.
De portie kreeft was klein, maar ieder van ons kreeg wel het beste deeltje van de kreeft op zijn mooi ogend bord. De ingrediënten dansten samen op de tong en ook de bijhorende wijnen zorgden voor een waar genot.
Krab Gerecht: groene asperges uit "pertuis", emulsie van rucola, gumbavaricotta en coulis van krab met verveine.
Ik zou meteen opnieuw willen aanschuiven aan de ingedekte tafel in Sluis, al was het maar om dit kleinood nogmaals te mogen savoureren.
Hoofdgerecht
Anjou duif
Gerecht: geroosterde duif met hazelnoot, schorseneer, gnocchi met ganzenlever, zilveruitjes en jus van duif.
De duif die op ons bord verscheen koerde bijna nog. Het vleugeltje was iets beter doorbakken, maar het stukje filet was nog rood. Niet alle gasten konden dit smaken, tot groot jolijt van de mannelijke helft van onze tafel. De gnocchi van ganzenlever was overigens subliem, maar opnieuw vooral voor de fijnproevers/liefhebbers.
Nagerecht
Ik was zelf de enige die koos voor het assortiment van vijf kazen. Allemaal Franse kazen, in een voldoende gespreid palet van smaak en consistentie.
De rest van het gezelschap werd eerder aangesproken door de desserts. De kaart deed een beetje vermoeden dat de overheersende toets niet zoet zou zijn, maar eerder zuur.
Gerecht: chocolat bar (waarvan we nog drie exemplaren gratis meekregen op onze weg naar buiten), karamel en pinda.
Het erg Aziatisch aandoende "Ricefields" (met vele 'layerrrrs') melk en passievrucht was tevens erg hoog in zijn zuurtegraad.
De titel 'My favorite citrus 2010' werd dan ook heel letterlijk geïnterpreteerd.
Helaas deed het nagerecht, dat vrij laat bleef opgediend worden, een beetje te hard nadenken. Daardoor ging een beetje van de grandeur van het ganse menu verloren. Ook de kleine zoete hapjes bij de koffie werden vlug vergeten, door de zure smaken die op de tong bleven liggen door de nagerechten.
Verdikt
Je zou kunnen zeggen dat Sergio zijn keuken zeker drie sterren waard is. Wie zijn wij om daaraan te toornen? Wat we die avond in Sluis op onze couvert kregen, dat gaan we niet vlug opnieuw meemaken. Zoveel is zeker. Zoveel exquise hapjes, een explosie van smaken en indrukken,... het is misschien net daardoor dat alles zo overweldigend is. Onze magen zijn dit niet gewend en hebben enige aanpassing nodig. De redactie wil zich echter gewillig opofferen voor enig culinair experiment, die de invloed van deze gerechten zouden kunnen hebben op ons gestel. Je moet er iets voor over hebben.
Tijdens een zondags familiebezoek bestaat er blijkbaar nog zoiets als een aangename verrassing. Zo kreeg ik afgelopen zondag, zonder dat de schenker van dienst (de oma van mijn ega) er erg in had, een exclusief biertje voorgeschoteld. In de schoonfamilie zit namelijk een ganse tak die zich specialiseert in de drankenhandel. En laat dat nu net mijn dada zijn.
Het was niet zomaar een biertje dat zijn weg naar mijn keelholte vond. Trouwe lezers van de blog weten dat ik ijver voor een intrede van gerstenat ter begeleiding van lekker eten. Nationale én internationale topchefs zien stilaan in dat wijn uiteraard goed te combineren valt met exquise gerechten, maar dat bier zich van deze taak evengoed kan kwijten.
Op de afbeelding en in het bijgaand filmpje zie je over welk bier het gaat: 'Inedit' van de Catalaanse onafhankelijke brouwerij 'Estrella Damm' is samengesteld door niemand minder dan Ferran Adria. De chef van het beste restaurant ter wereld 'elBulli' riep hiervoor de hulp in van Juli Soler, de sommelier van het sterrenrestaurant en de brouwerij, wiens naam vertaald eveneens en geheel toepasselijk 'ster' is.
De fles is erg stijlvol en lijkt zelfs op een wijnfles. Op het sobere etiket vinden we een grote gouden ster terug, net als op de kroonkurk. De fles dient in een ijsemmer bewaard te worden, tijdens het nuttigen van de maaltijd of de bijhorende (bij voorkeur scherpe) tapas. Als glas verkiest Adria een hoog wijnglas, dat zeker niet meer dan de helft mag gevuld worden om alle aroma's en smaken ten volle tot hun recht te laten komen.
Qua uitzicht lijkt 'Inedit' (letterlijk vertaald uit het Spaans: 'onuitgegeven') op een Belgisch witbier. Nogal wiedes als je de ingrediënten even doorneemt: mout, tarwe, koriander en curaçao. Op het bijgaande leaflet lezen we de voedseltips die de topchef er zelf bijvoegde: vis, vette kaas, schaaldieren en slaatjes. Het alcoholpercentage is slechts 4,8%, waardoor het makkelijk wegdrinkt. De smaak deed me erg aan Hoegaerden denken, maar dit bier leent zich door de iets lichtere citrustoetsen beter tot beer-and-food-pairing.
De invoerder in België is brouwerij Corsendonk via de Nederlandse exportmanager van Estrella Damm, FlorisVan Neerrijnen. Een fles zou bovendien slechts negen Euro kosten. Nu nog wachten op de Belgische chefs, die zich laten verleiden tot het invoeren van dit nieuwe genot.
In de oudste stad van ons land is er naast het Gallo-Romeins museum, de dappere krijgsheer Ambiorix en het bijgaande het Amburon-bier nog een reden om langs te gaan: Italiaans restaurant 'Antica Locanda'. Of dat wil VTM ons toch doen geloven. De uitbaters zijn Daniël en Rinaldo, die beiden een opleiding als chef genoten hebben. Rinaldo is een rasechte Italiaan, buiten het feit dat hij niet op (alle loslopende) meisjes valt. Zijn gemaal Daniël staat in de zaal als maître.
Op een waarschijnlijk populaire trouwdatum 9 - 10 - 11 ging een gedeelte van de redactie (met ega en schoonbroer) op pad naar Dendermonde. Het nieuwe seizoen van 'Mijn Restaurant' is begonnen en wij nemen weer deel aan het gebeuren. De charme van de vorige edities is helaas gedeeltelijk verloren gegaan door allerlei factoren. Een seizoen zonder chef Goossens is nu eenmaal niet hetzelfde. Al was het maar om tijdens de preselectie aan te tonen dat het niet slim is te investeren in 'lost causes'. Maar soit, we dwalen af.
Op de eerste dinsdag van de maand hadden de vriendin en ik een tafeltje gereserveerd in restaurant Karnivale. De deelnemers uit Aalst, Ken en Karel, zitten samen met het Genkse duo Lucy en Jimmy in de finale van Mijn Restaurant 2010.
Tijdens ons bezoek werd de aflevering uitgezonden waarin de kijkers mochten ervaren dat restaurant LaMuse uit Nieuwpoort uit de wedstrijd lag. 
