Ik ben Christina Ceuppens
Ik ben een vrouw en woon in Aalst, Oost-Vlaanderen (den Belgique) en mijn beroep is doeternietoe.
Ik ben geboren op 29/09/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, lezen, UK /Ierland-reizen.
Ik heb 3 kinderen : Jesse (22), Gilles (18) en Jaimie Marie (6), een partner : Yvan Mertens en een paar 'stief'kinderen : Björn en Chloë. Onze huisdieren vervolledigen het plaatje : Tinka (een Tervuerense herder), Skye en Lewis (2 katten met een identiteitscrisis) en véél spinnen ...
Mensen vragen me wel eens hoe ik op ideeën kom om over te schrijven. Wel, het is best vermoeiend maar ik krijg de beste ideeën als ik in bed lig en eigenlijk hoor te slapen. Het is net of er dan duizenden flarden van gedachten door mijn hersenpan stuiteren. Op en neer. Heen en weer. Wat ik dan doen is het kleine notaboekje, dat op mijn nachtkastje ligt, nemen en alles noteren. Nu gebeurt het soms dat er niets nieuws in dat boekje staat geschreven, gewoon omdat ik ook maar een mens ben en af en toe van uitputting in een comateuze slaap val. Als ik dan de volgende dag achter mijn laptop kruip, zit ik maar wat naar dat ding te staren. Het lijkt wel of er bij daglicht niets productiefs uit mijn hersenpan wilt komen. En als er dan toch iets vluchtigs komt bovendrijven, is het vaak moeilijk om er grip op te krijgen met op de achtergrond de geluiden van mijn teerbeminde gezin, compleet met irritante muziekjes uit Nintendos en kachels die hardhandig worden opgerakeld. Zoals nu het geval is, vergeef het mij dus maar als dit cursiefje kwalitatief onderdoet voor mijn nachtelijke hersenspinsels.
In ieder geval houd ik ervan om mijn levensbeschouwingen, rebellie, paranoia, verlangens en frustraties neer te pennen. De kans dat ik hierbij iemand ongewild kwets is niet ondenkbaar, maar ik weiger om te schrijven met een handrem op. Bij deze bied ik dus bij voorbaat mijn verontschuldigingen aan voor stukjes waarin bepaalde mensen persoonlijk geviseerd zullen worden. Het grootste gedeelte van mijn inspiratie ontspruit immers aan de realiteit (weliswaar verwrongen in de krochten van mijn brein) en niet aan mijn verbeelding. Enige overeenkomsten berusten dan ook niet steeds op louter toeval.
Hetgeen me nu te binnen schiet, is de gedachte aan de mensen die ik op de trein zie als ik ga werken. Ik vraag me soms af wie ze zijn, wat ze doen, waar ze naartoe gaan en waaraan ze denken. Gek eigenlijk dat er bijna zeven miljard mensen op onze aardbol rondlopen en dat we er misschien maar honderd van kennen. En de mensen die we écht kennen, die kunnen we meestal op onze twee handen tellen. Het valt me steeds op hoeveel zure mensen er rondlopen. Hoe weinig mensen je maar ziet met een lach op hun gezicht. Dan vraag ik me af of ze wel gelukkig zijn. En of er nog mensen zijn die zich kunnen verwonderen over het leven zelf. Die durven (anders) te denken en niet alles klakkeloos aanvaarden. Kijk eens naar kinderen. Hun spontaniteit, hun nieuwsgierigheid en creativiteit. Maar de meesten geven het op na een poosje. Al dan niet gewillig laten ze zich uiteindelijk in het keurslijf van de maatschappij persen en weg zijn al die fantastische eigenschappen van het menszijn.
Over het algemeen beschouwd voel ik mezelf gelukkig en bevoorrecht. Dan heb ik zin om op een bergtop te staan, mijn armen te spreiden en te roepen hoe prachtig deze wereld is. Hoe fantastisch ik de mensheid vind. Maar dan zijn er andere momenten momenten dat ik diep onder mijn dekbed wil kruipen en me verschuilen voor die wrede wereld, vol ongevoelige mensen.
Staat er een houdbaarheidsdatum op gevoelens van geluk, geborgenheid en tevredenheid?
Mijn 42ste verjaardag werd de gedenkwaardigste tot nu toe. Net op het moment dat we de taart gingen aansnijden, begon ik hevige pijn in buik en rug te krijgen en tegen de tijd dat de taart netjes verdeeld was in acht gelijke porties, smeekte ik om me naar de spoedafdeling te brengen. Om even te illustreren hoe erg de pijn dan wel was, moet ik vertellen dat ik ooit vier dagen beleefde in een hoek van 90 graden omdat ik weigerde naar een dokter te gaan en dat ik eens rondliep met een blindedarmontsteking tot deze open barstte
Ondersteund door vriend, zoon en stiefzoon werd ik zo goed mogelijk in de auto gepropt en reden we naar het ziekenhuis. Daar sprong mijn zoon, nog voor we volledig stilstonden, uit de auto en kwam even later terug met een rolstoel. Hij rolde mij op een drafje tot voor het loket. Daar werd het feit dat ik er ondertussen grauwgroen uitzag en kreunde van de pijn genegeerd, tot de dienstdoende verpleegkundige mij vrolijk vroeg wat er scheelde. Ik vertelde haar dat ik vermoedelijk een niersteentje had, dat het boeltje daar beneden blokkeerde. Aangezien het niet mijn eerste keer was en ik me maar al te goed herinnerde hoe dat voelde, vond ik het geoorloofd om mijn deskundige opinie met hen te delen.
Mijn huisgenoten werden verbannen naar de wachtzaal, terwijl de verpleegster mij gezwind afvoerde.
Nog voor ik twee keer met mijn ogen had kunnen knipperen, lag ik al volledig ontkleed en voorzien van de nodige slangetjes op de onderzoekstafel. Nou, ze zijn hier wel efficiënt, dacht ik. Minder dan een kwartier later hadden vier dokters zich al zorgelijk over me heen gebogen. Ieder van hen stelde dezelfde vragen en kregen van mij dezelfde antwoorden. Uiteindelijk, drie uren en vier onderzoeken later kwam een enthousiaste assistent me meedelen dat ik een niersteentje had. Eureka! Ik beet op mijn tong en keek hem verwijtend aan. Aan het glunderende gezicht van de assistent merkte ik dat mijn blik zijn doel had gemist. Ik besloot het over de cynische boeg te gooien. Proficiat, zei ik, dat u en uw collegas dat zo snel gevonden hebben Maar ook mijn cynisme ontging hem volledig. Misschien was het te wijten aan mijn belabberde toestand. Of misschien zijn de ontelbare uren die deze dokters in een steriele ruimte doorbrengen er de oorzaak van dat zij een beetje wereldvreemd zijn. De assistent was ondertussen druk bezig met het opschrijven van god-weet-wat op het patiëntenstatus aan het voeteneinde van mijn bed. Ik wachtte geduldig af. Toen hij plots met wapperende witte jas verdween, riep ik hem nog na : En wat gaan jullie aan dat steentje doen, dokter? Hij keerde zich om en verkondigde opgewekt : Dat zal de professor morgenochtend met u bespreken. Maar we zullen u alvast de nodige pijnmedicatie geven. Godzijdank. Dat is pas efficiëntie
Soms word ik horendol van mijn gezin dat vaker manisch is dan depressief. Alsof ik nog niet genoeg heb aan mezelf, leef ik samen met een cynische vriend, twee chaotische tieners, een 6-jarige wijsneus, een hond met de allures van een beer én twee katten met een identiteitscrisis.Op tijd en stond heb ik dus behoefte aan wat alleen-tijd. Zoals vandaag.
Maar waarom is het zodat, telkens als ik besluit om eens rustig te gaan shoppen de helft van de stad en omstreken hetzelfde idee heeft?? Mensen die me kennen weten dat het niet mijn gewoonte is om vrolijk neuriënd op straat te lopen, maar vandaag doe ik dat dus wel. Ik sla het hoekje om, dat leidt naar mijn favoriete winkelstraat, om prompt halt te houden bij het aanschouwen van de massa. Mijn glimlach bevriest clichématig op mijn gezicht. Elk keikopje van de straat lijkt bezet te zijn. Luid kakelend lopen ze rond als kiekens zonder kop. Op zoek naar iets. Nog iets meer om hun overvolle kasten vol te stouwen. Zo ben ik niet. Ik koop alleen wat ik wérkelijk nodig heb. Of denk nodig te hebben. Dat nieuwe plantenboek heb ik echt nodig. Stel je voor dat er een plant in staat die onbekend is in mijn andere negen plantenboeken! Wie weet wat ik dan zou missen? Bij het mijmeren over de tuin, die ik ooit eens zal aanleggen, zou deze specifieke plant dan geen plaats kunnen hebben in het plaatje. Ondenkbaar! En ik zweer je, dat 13 paar warme kousen echt niet voldoende is. Wat als het eens 14 dagen na elkaar vriest? Dan ben ik of verplicht om één dag vuile kousen te dragen of één dag koude voeten te hebben, of om vaker de was te doen Ik kreun inwendig terwijl ik de mensenmassa aanschouw. Is de stad niet groot genoeg? Is op zijn minst de aardbol niet ruim genoeg? Als er zoveel mensen elk jaar ervoor kiezen om in ons muizengrijze landje te komen wonen, dan kan het toch net zo goed andersom? Maar dat is mijn mening. En zolang duizenden anderen die mening niet me delen, blijven er dus mensen voor mijn voeten lopen, hier in ons belgenlandje. Ik wil het hier echter niet hebben over delicate onderwerpen. Ik wil niemand op zijn ziel trappen. Niet omdat ik dat niet graag doe, maar gewoon omdat ik niet te ver wil afdwalen. Tot overmaat van ramp bemerk ik dat in mijn favoriete boekenwinkel een actie loopt : 2 + 1 gratis. Meer heeft de doorsnee Vlaming niet nodig om acuut zin te krijgen om een boek te lezen. Of op zijn minst te kopen. Niet dat ik de doorsnee Vlaming van iets wens te betichten. Volgens mij is het gewoon typerend gedrag van onze kapitalistische samenleving. Maar laat ik ook daar niet over uitweiden. Het resultaat is dus - waarschijnlijk tot grote vreugde van de eigenaar - dat de kleine onaantrekkelijke winkel een zwerm van kooplustigen aantrekt en bijna uit zijn voegen barst. Plots voel ik woede. Dit is verdorie mijn winkel. Ik heb hem net gekozen omdat hij zo onaantrekkelijk en onoverzichtelijk is. Dit garandeert mij meestal dat ik mij in alle rust kan bezig houden met hetgeen ik het liefst doe. In stapels boeken neuzen op zoek naar een interessant boek om vervolgens met een vrachtlading boeken naar de kassa te gaan. Hoe durft de eigenaar al dat volk, nét vandaag, naar mijn winkel te lokken?! Ik merk dat mensen rondom me mij vreemd beginnen aan te staren het is waarschijnlijk een verontrustende aanblik, iemand die schuimbekkend en handenwringend op de hoek van een winkelstraat staat en sjok gelaten verder. Ik besluit om de toestand eens van naderbij te gaan bekijken. Dichterbij was géén goed idee. Het ziet er nog erger uit dan op afstand. De rekken en uitstaltafels zijn amper zichtbaar en voor de kassa staat een ellenlange file, met een nerveuze en rood aangelopen kassierster. Ik vermoed dat zij het initiatief van haar baas evenmin op prijs stelt. Ik ken haar. Het is het blonde meisje dat steeds onverschillig kauwgumbellen-blazend mijn boeken afrekent, de boeken vervolgens oneerbiedig in een plastic zakje propt en haar mobieltje al controleert nog voor ik mij van de kassa verwijderd heb. Ik voel leedvermaak bij het zien van haar penibele situatie. Blijkbaar voelt ze iemand naar haar kijken, want plots kijkt ze mijn richting uit. Bij het zien van haar verwilderde blik voel ik toch een ietsiepietsie medelijden, maar overweeg even om het nog wat te verergeren. Ik zou die rij voor haar kassa nog wat langer kunnen maken. Maar de voldoening om haar nog meer te laten lijden, weegt niet op tegen het onaangename vooruitzicht om mij in die hysterische mensenmassa te begeven. Ik besluit dus maar op zoek te gaan naar mijn 14de paar warme kousen. Nadat ik mij zuchtend en puffend enkele kledingwinkels in en uit heb gewurmd, kom ik tot de vaststelling dat hartje zomer vermoedelijk niet de beste tijd is om op zoek te gaan naar winterkousen. Toegegeven, dat had ik kunnen weten maar aangezien ik toch naar de stad moest voor dat plantenboek
Zonder plastic zakjes keer ik dus terug naar de relatieve rust van mijn huisje. Relatieve rust is dat uiteraard, want thuis wordt nog steeds bewoond door mijn cynische, chaotische en eigenwijze gezin met dito huisdieren.
