::: Life isn't about finding yourself, it's about creating yourself :::
De weg naar 'gewoonweg' gelukkig zijn
24-03-2013
:: So true... ::
Geen energie meer gehad om mijn blog up to daten... Feels like life is really testing me... Ik hoop dat ik snel terug minder energieloos ben en mijn ervaringen terug kan delen!
Het is nu 4 maanden en 13 dagen geleden sinds de beruchte dag... Ik wilde niet meer verder! Het had al zo vaak door mijn hoofd gespookt, ik had zelfs al een paar keer een datum uitgekozen, maar elke keer was er wel iets leuk gebeurd waardoor ik me terug kon vermannen... Tot 23 september! Totaal onverwacht, absoluut niet gepland... De symbolische druppel had mijn emmer gevuld en de klik in mijn hoofd was gemaakt!
Uiteindelijk heb ik zelfs niet 1 pil genomen... Ik was zo 'stom' om een aantal mensen een bericht te sturen, waarvan 1 de dochter van mijn buurvrouw is... Ik was mijn 'benodigdheden' nog aan het verzamelen toen er al op de deur geklopt werd... Ik kan mij enkel herinneren dat ik niet meer kon stoppen met wenen en telkens herhaalde dat ik echt niet meer verder wilde. Daarop volgde een massa aan berichtjes en telefoontjes en binnen het uur stond iedereen die ik gesmst had in mijn living. Ik had teveel gedronken om te beseffen hoe gelukkig ik mezelf moest prijzen met zo'n groep goede vrienden en mama en stiefvader! Ik had geen flauw benul hoeveel pijn ik deze mensen had gedaan en... Tot op de dag van vandaag voel ik me nog steeds niet schuldig. Waardoor ik me dan natuurlijk schuldig voel omdat ik me niet schuldig voel, maar het was mijn keuze en ik wilde niet verder... Niet op deze manier, niet in een wereld die zo hard is dat elke dag een gevecht is om niet gekraakt te worden, om elke dag positief en goedlachs in het leven te staan na de zoveelste tegenslag, de zoveelste teleurstelling! Ik was op...
Mijn mama belde de dokter van wacht, het was overduidelijk dat deze man in kwestie geen zin in drama had op zondagavond om 21u... Hij liet me dan ook duidelijk merken dat hij me niet serieus nam en ik werd 1 dag thuis geschreven. Nog een dosis kalmeringspillen en antidepressiva en na een nachtje slapen zou ik me wel weer beter voelen... Maw: stel je niet zo aan! Teleurstelling 1 op nog geen 2 uur na mijn poging... De veroordeling waar ik altijd zo bang van was geweest!
Niemand wilde mij die avond nog alleen laten, dus ik ben met mama mee vertrokken. Onderweg vertelde ze me 1 van de 'familiegeheimen'... Mijn oma, waarvan mij steeds verteld was dat ze aan kanker was overleden, was jarenlang manisch depressief geweest, van de ene psychische instelling naar de andere gebracht en heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd! Teleurstelling 2... Dit sloeg in als een bom! En het hield niet op... Mijn tante en enige zus van mama was ook al jarenlang manisch depressief, en mama zelf was tussen mijn 2 en 6 jaar ook 4 jaar depressief geweest... Durfde mij niet aan te raken, bang dat ze mij iets zou aandoen... Teleurstelling 3 en 4... Op 4 uur tijd...
De volgende dag ben ik gaan praten met de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis... Ik zag geen andere uitweg dan opname en zo snel mogelijk terug 'normaal' te denken... Ik werd doorverwezen, deed een intake gesprek en mocht gelijk diezelfde dag om half 6 binnen... Ik was zo blij dat zij me wel serieus namen, maar was dit echt wat ik wou? Ik had hier zo'n ongelofelijk slecht gevoel bij... Alsof ik afscheid moest nemen van mijn vertrouwde omgeving en ergens werd opgesloten tot de duivel was uitgedreven... Ik voelde me al leeg en ontzettend eenzaam op voorhand... Ik besloot naar mijn huisdokter te gaan die me aanraadde om het eerst zelf op mijn eigen tempo te proberen, met vertrouwde mensen rond mij en de nodige medicatie. Ik besloot ook terug contact op te nemen met mijn psycholoog, met wie ik de band had laten verwateren omdat ik niet in mezelf geloofde en er toen nog niet klaar voor was om aan mezelf te werken. Zij verwelkomde mij met open armen en verzekerde mij dat ik de juiste keuze had gemaakt... Opname kon later nog altijd!
Tot op heden probeer ik nog steeds op deze manier mijn weg te vinden, met vaak vallen en weinig opstaan... Er zijn heel wat beerputten opengetrokken door te gaan graven in mijn verleden en uit te spitten wie mijn ouders, voorouders en familie zijn! Ik heb veel klappen gekregen, van vele depressies in de familie tot pedofilie, van onderdrukking tot regelrechte manipulatie en tirannie... Dit alles te weten komen is klote, ermee omgaan is nog veel meer klote... Elke dag opnieuw de strijd voeren tegen het het gevoel niet meer in deze wereld te willen leven... Ik moet nog een enorm lange weg afleggen en ik hoop dat deze blog mij daarmee kan helpen. Ik ben nu eindelijk klaar om te praten, maar vooral wil ik hiermee aantonen dat een depressie wel degelijk een ziekte is. Ikzelf heb het daar ook nog vaak heel moeilijk mee en ik vecht nog elke dag tegen mijn diagnose... Gelukkig heb ik een aantal liefhebbende mensen rondom mij die begrijpen wat het is, die me blijven steunen ondanks mijn grillen en woede uitbarstingen, die luisteren, die klaarstaan als het nodig is en die de juiste dingen zeggen op de juiste momenten!
Ik heb niet gekozen voor de achtergrond die ik heb, daarom wil ik ook mezelf niet vinden. Ik wil niet de zoveelste in rang zijn met een depressie die van instelling naar instelling gaat en heel haar leven vecht tegen haar meegekregen 'aard'. Life isn't about finding yourself, it's about creating yourself! Je kiest niet waar je vandaan komt, je kiest wel wat of wie je bent en waar je voor wilt staan! En die strijd ga ik graag aan! Mijn grootste angst is echter dat ik dit gevecht nooit zal winnen...
