Vuurrood was het goedje. Bloedmooi en glazig. Een aromatisch paradijs van opgengespatte vruchten, gemacereerd onder de gloeiende zon. Dampend steeg de sirene op uit haar bewelmende brij. Slingerde haar zoete adem naar het zwarte gelaat van de hommel. En hij, hij liet zich dronken voeren. Plantte een eerste fluwelen pootje in haar brijig lijf
Er is een hoekje af mompelde hij bedenkelijk. De besabbelde sigaret kleefde in zijn mondhoek en wipte gedwee mee op het ritme van zijn woorden. Met pink en ringvinger krabde hij kritisch in zijn achterovergeslagen grijs golvend haar. Sigarettenas dwarrelde over mijn voet; een slecht voorteken
Hij tastte naar het dikke rode potlood achter zijn oor, nam een verkreukeld notitieboekje en rolde zijn meter uit. Ik werd over- en doorlangs gemeten, bepoteld, gedraaid en met stippellijntjes bezet. Nee schudde hij het hoofd, ik krijg dat stuk niet verkocht
Pas op corrigeerde hij het is puik beeldhouwwerk, eersteklas notelaarhout, mooie patine . Resoluut twistte hij het sigarettenpeukje uit met zijn voet: Sorry, nee, ik ga dr mee blijven zitten, te overladen Een laatste sigarettennevel bewierookte mijn filligraanplateau
De zware sacristiedeur bonkte na vele lome jaren weer in het robuuste slot. Voetstappen tapten weg. Deze week zou men over mijn lot beslissen.Wellicht zou ik een nieuwe toekomst krijgen, zoniet zou men mij hergebruiken in een recyclagecompositie, het slechtst denkbare model was de Ivago-oven.
Ik blies de sigarettenas weg van mijn vierledige voet.
Sedert het leeghalen van de kapel was ik als laatste kerkjuweel achtergebleven. Binnenkort zou hier een prestigieus makelaarskantoor komen. Eventjes had ik nog gehoopt ontdekt te worden als de ideale portfoliodrager van belangrijke estates. Tevergeefs, zo was gebleken
Stappen tapten opnieuw dichterbij. Stemmen overlegden .
De zware eikenhouten deur kreunde weer open; enkele stofnetten scheurden onder de luchtstroom.
OK dan, we hebben een deal. weergalmde het in de sacristie. Morgen kom ik met mijn remorque. Op de VuSa-beurs deze week geef ik hem nog een kans Marcel verfrommelde een leeg pakje tabak en gleed met zijn andere hand zorgzaam over mijn contouren Met dichtgeknepen ogen focuste hij op mij in.
Zondagnacht. Het werd broeierig in de sacristie. Voor mij zou na 300 jaar steriel sacraal bestaan een onvoorstelbaar buitenavontuur beginnen. De vergulde slang die oprees langs mijn poot slingerde zich opgewonden over me heen. Ze smachtte naar de wereldse geneugten en zou zich ten langen leste kunnen uitleven in haar ultieme bestemming. Maar de twee bazuinende engeltjes die mijn boekenblad stutten, tuitten hun hartvormige mondjes in complete verachting. Het verhandelen van zielengoed was niet hun hoogste doel.
Tussen mijn droge houtvezels vervloeiden druiventranen uit de trossen die over mijn boekenplank hingen. De aardse oogst was reeds lang binnen waarom zo nodig nog een tweede ronde beginnen?
Met mijn BMI van 85 werd ik s maandags met al mijn tierelantijnen op de verhuiskar geplant en donderde plechtig over de kleine blauwe en witte tegeltjes van de desolate kapel.
Op de beurs bleek Marcel een joviale kerel. Sabbelend aan zijn pijp wisselde hij jokes af met gulle praatjes en gebruikte mijn bijbelplank collegiaal als elleboogkruk.
Maar met de verkoop wilde het minder lukken. Ik bleek nauwelijks op te vallen tussen de rijke collectie gezellige brocante stukken die mijn baas had vergaard. De eerste 2 dagen vergleden in verveling. De derde dag begon al niet veel beter.
Na de middag kwam Marcel met een stoffige fles wijn aangewandeld; hij had een restaurantuitbater meegebracht. Ik zou wonderwel geschikt zijn als stand voor de draagbare pc waarmee de bestellingen werden genoteerd en de rekeningen vereffend.
Over de stabiliteit van mijn potig onderstel viel niets te zeggen het waren mijn voeten die voor kommer zorgden. Er bestond geen twijfel over: menig naarstige ober zou zich repetitief versukkelen over mijn zevenmijlstentakels. Om maar te zwijgen over al mijn uitdoornende plantendelen die mij wat extra aureool moesten verlenen. Sjaals, flodderende jurkjes, handtassen, knoopsgaten, ik zou ze wellicht om de haverklap aan mij verhaken in de nauwe corridor en mijn nieuwe baas op kosten jagen Nee, dat had hij er niet voor over Goeiedag Marcel, tot de volgende
Donderdag werd het drukker. Vele stukken hadden het assortiment reeds verlaten en gunden mij hun plekje. Ik stond mij zowaar te koesteren onder de warmte van een schijnwerper toen de een na de ander aan mij voorbijschoof en mij onder de loep nam.
Er mankeert precies iets aan
Hij past niet in ons kader
Er ontbreekt een tros druiven
...toch maar een klef stuk
Er zit een boutje los
Te gezwollen, te gekunsteld
Te veel kuiswerk aan
Een gezette kalende 60er schoffelde een derde maal voorbij. In gedachten plaatste hij mij keer op keer voor zijn concerterend ensemble in het grote aulatheater. Hij smaakte hoe ik hem alle symfonieën zou voorwandelen die hij met zijn dirigentenstok als uit de lucht zou toveren. Mijn gestalte was ideaal, de lijnen van mijn corpulente vormgeving zouden een deugdelijk geheel vormen met zijn robuuste verschijning. Ingetogen schoof hij zijn onderlip over zijn bovenlip en richtte zijn neus richting plafond als degusterend musicus zou hij de gedachte nogmaals op zich laten inwerken
Vrijdag. Laatste beursdag, laatste kans
Vandaag wil ik er vanaf schamperde Marcel in zichzelf terwijl hij sinaasappelkantjes uitsabbelde. Het sap spatte op mijn gekroonde wolkenformatie die mijn bovenste bladrand sierde.
Wat doe ik ermee als het niet wil lukken? In de kapel gaan ze hem laten vermolmen, bovendien heb ik geen zin om die kolos 150 km terug te voeren. Als recyclagemateriaal lijkt hij ongeschikt, alle stukken zitten immers als een massief blok door elkaar verwerkt. Hij brak een los houtvezeltje uit mij los en peuterde de sinaasappelvezels ermee van tussen zijn tanden.
Het slechtst denkbare scenario doemde in hem op. Hij scharrelde zijn gsm uit zijn jaszak en toetste het nr. in van de IVAGO-kar. Eens polsen of er op vrijdagavond nog ophaaldienst was van brandbare materialen kwestie van vooruitziend te zijn. Het was mogelijk, een seintje om vier uur volstond. Samen met mijn serafijnen huiverde ik. Mijn slang braakte haar eerste wereldse ongenoegen uit. Na 300 jaren trouwe kerkdienst leek verassing ons niet de meest verdiende penitentie.
15.15 u. Een grote buikige handtas kwam voor me staan, een hand frommelde naar een briletui. De bril ging van een vrouwen- naar een mannenhand. Het dakje waar mijn twee leesbladen samenkwamen werd koesterend door een hand beroerd. Meneer bukte zich en zoomde met zijn brilletje in op mijn franjes. Als een kind dat net kon lezen spelde hij langzaam de gebeitste inscriptie Felicitas∫Santa Clara.
Dat zou nog wat zijn voor ons hé, Gizelle Perfect als kookboekstand naast het gasfornuis en onder de combi-oven. Ja beaamde zijn eega: Absoluut ergonomisch, steeds een rechte rug. Bovendien hebben we elk onze kant
Ik voelde me even bedaren, liever naast of onder de oven, dan erin In het midden van het keukeneiland zou ik zeker tot mijn recht komen ware het niet dat mijn lange hoge poten niet onder de kastranden pasten Adieu Gizelle en echtgenoot.
4 uur. Marcel snoof onophoudelijk door zijn neus. De stand was quasi volledig leeggehaald door zijn ateliermedewerkers en keurig afgevoerd naar het magazijn. - Nu ik nog
De oproep naar Ivago leek echter niet te lukken. Net voor het paasweekend had men op de knip besloten de kantoren eerder te sluiten dan voorzien. Marcel en ik keken elkaar aan, hij gespannen, ik met onderdrukte woede, we zwegen
Dan maar terug op de verhuiskar, dicteerde zijn vastberadenheid hem. Hij zuchtte. Ze zouden me de volgende maand dan wel bij hem thuis ophalen.
Als een opgedraaide veer snelde hij met mij over de autosnelweg, draaide zijn tuinoprit in en zeulde mij van zijn remorque Toen hij even met een rooie kop uitblies en zijn uitgerekte krullen achterover streek, voelde hij een fijne hand achter zijn hemdskraagje wegglijden gestrest draaide hij zich om. Pretoogjes en een mysterieuze glimlach trachtten hem van zichzelf weg te lokken. Ahh . Claire euh Jij hier, bieke zo ineens .kom direct zulle.
Claires ogen sprongen continu opgewonden heen en weer van Marcel naar mijn houterige présence. Komt hier gij sloeg ze haar armen om hem heen als er één ding is zoende ze waar jij absoluut
Jandorie, waar héb je het toch over? verbeet hij nog net op tijd zijn woorden
Hij verhakselde zijn verbazing in een lullig nne nounou ..dadat tffval wel m mee hé Hij begreep er niets maar liet haar maar begaan, zoals het vrouwen betaamt.
absoluut sterk in bent vervolgde ze dan is dat jouw vrouwke verwennen.
wie denkt er nou aan het naamfeest van zijn vrouwke op te poetsen? Marcelleke tuurlijk knuffelde ze. Al 6 weken speur ik annonces af naar een tekenstandaard, en jij chou, komt op mijn dag aangesneld met het meest sublieme stuk je bent een koekebroodje. Kom, we sleuren hem meteen naar de veranda morgen schets ik als eerste je portret.
Niet helemaal, het kruim is doorboord doorboord boordjesbrood.
Die geboorde draaigootjes noemt men broodoortjes
Asjemienou, oortjesbrood
klinkt vies, wie eet nou oren?
Je moet het gewoon proberen, het mond- en kauwbaarheidsgevoel zijn uniek, je wilt nooit nog wat anders. Je gaat je helemaal anders voelen, gaat je helemaal anders gedragen, zei ook mijn arts . Hij kon het weten, hij had het helemaal zelf ervaren.
Die oortjes heten ook wel poortjes, misschien lust je het dan wél?
Jesus, poortjesbrood, ik word er al helemaal gek van
Waar haal je het en hoe heet het?
Bij bobo&dodo om de hoek kun je vragen naar rodeoortjesbrood. Je wordt meteen bediend. Ze hebben mèt en zonder boord.
Hij had een luchter met visjes op zijn hoofd. Glazen visjes.
Geen bijzonder mooie visjes. Doorsneevisjes. Een beetje onregelmatig van glasprofiel en design. De een wat kleiner, de ander wat robuuster. Yet, zo zouden de Engelsen zeggen, het geheel was subliem.
En vooral: ze waren transparant. Het waren doorkijkvisjes, species die de wereld caleidoscopisch ontvouwden.
Net nog niet lichtend in hun verschijning. Maar dat zou nog komen.
Het was immers een perpetuum mobile dat met de tijd energetisch zou ontwaken. Dat was dus veelbelovend. Voor mij althans. Zelf had hij geen notie van wat zich boven zijn hoofd voltrok.
Hij had het ding gezienin een grootwarenhuis op een rommeleilandje in de loopgangen. Een opgooihoekje van door de klant verpruilde decoratiespullen.
Stante pede wou hij tot aankoop overgaan. Weken had hij in zijn gedachten gerommeld voor een nieuw vijverontwerp. Hij had visjes bijeengeregen en losgepeuterd. Te water gelaten langs watergeulen en plasjes her en der over de tuin. Ze waren gegraveerd in zijn autoruiten, zwommen over de snelweg, blubden hem aan bij de dagelijkse douche.
Met guitige ogen trachtte hij me technisch uit te leggen waartoe waarom waarover.
Het verhaal dat hij aaneenhaakte ontging mij volledig, maar kwam tot leven in een eigenbereide versie van het origineel.
De visjes draaiden gezapig in het rond. Een rechtsdraaiend mobile boven de blonde wippende haarpunten die meeveerden op het ritme van zijn stappen. We liepen enigszins haastig naar de kassa. Een kleine heimelijke zet want ik wou het resultaat zien van een subtiele energieopdrijving.
En zie, de visjes begonnen flauw op te lichten in groene en blauwe tinten. Grandioos was het. Het zag ernaar uit dat de luchter het beste tot zijn recht zou komen in de badkamer in een samenspel met de blauwe tegeltjes en groenestreepgordijnen. Met enige charme zou ik de ludieke constructie wel voor mij weten weten te versieren.
Maar de drijfveer in zijn ogen verried een meer down-to-earth bestemming. Hij klemde zijn lippen vastberaden op elkaar en smaakte een volledige aha-erlebnis. Elk visje uit zijn lichtende denkmolen had het immers voorzien op een kleurrijk specie uit de reële donkere wateren, zoals daar zijn de Komeetstaart, de Rozette, de Shubunkin, de Goudzeelt, de Sluierstaart en zo verder en zo voort. Die zouden zijn vijverplannen in levende lijve bevolken en hem verwennen met een wemelend mozaïek van kleurrijke patronen.
Aangedreven door het lumineuze spinsel wierp hij de vishengel vol trots op de kassaband. Rekende vorstelijk af.
De sneeuw druipt er als suikerspin van de bomen. Suikerspin als het grijze haar van de zachtmoedige Galdiciërs. Zij zitten als gebeeldhouwd in de spelonken van oude eiken.
Ze zijn werkelijk - in het sap van oude eiken.
Ze zullen jou begroeten terwijl je onder hun warme adem rondwaart, door de grotten van hun wortels. Vergis je niet. Het zijn Galdiciërs. Je zult ze aanzien als verwanten. Maar ze zijn niet aan ons, zijn niet aards.Ze zitten gevlochten tussen de vezels die aarde, mist en plantengroen verkluwen.
Op zoek naar dat waarvan je het bestaan zo miste maar met geen vinger kon duiden.
Een bries, die geur een nuance.
Het kon niet alles zijn. Meer moest zijn.
Dus volgde je de sneeuwsporen. Die avond, januari 2 jaar geleden. Het vroor 11 graden en de oude taaie sneeuw van de laatste dagen lag verglaasd. Glazige melkwitte sporen, samengekoekt als een ader op de weg.
Je zult ze ontmoeten. De Galdiciërs. Je zult het weten en je tegelijk vergissen.
Ellenlange gesprekken zul je hebben. Gulzig als je bent. En zwelgend.
Omdat je nu eindelijk beseft wat je al altijd wist.En je zult voldaan terugwandelen, over de witte aders.
Maar met open ogen zal jou de vergissing overmannen.
Om enkel nog te weten, dat laatste woord in het beeld van pluizenhaar.
