in bolivia 14 gaat het over het uitstapje dat ik met mijn familie heb gemaakt naar aqualand en nog wat fotos die in lorca en bij sol thuis zijn getrokken.
in bolivia 15 gaat het over het reisje dat ik met claudia in het verlengd paasweekend heb gemaakt naar buena vista een dorpje in de buurt van santa cruz, in bolivia is het de gewoonte om met pasen de stad uit te trekken naar het platteland waar dan met veel tradities gevierd wordt. ook zitten er fotos in deze map over het 2de afsweekend wat eigenlijk uitmonde in een drinkfeestje, en er zitten ook nog wat fotos in over toen we in Irish pub zaten.
in bolivia 16 zie je de fotos van mijn reis met remi(een waal van afs) naar la paz met een tussenstop in cochabamba
in bolivia 17 zie je de fotos over de reis van afs nationaal naar salar de uyuni, de grootste zoutwoestijn van de wereld met daarnaast nog gekleurde meren, vulkanen, gijsers en veel meer....
voila binnenkort misschien nog wat fotos, we zullen zien
weer even geleden, ik heb niet meer zoveel tijd dus ik ga jullie hier alvast vertellen wat ik de tweede helft van februari gedaan heb.
Ik was dus teruggekomen van Sucre samen met cathy en dit betekende ook dat nu een tijd zou aanbreken zonder reisjes want ik ging vrijwilligerswerk doen en daarna begon de universiteit.
Ik kwam dus aan in mijn huis en bleek dat mijn broer in chili zat( bij familie) en dat in ruil daarvoor twee nichtjes en een neefje in mijn huis zaten. De dag daarop ben ik dus naar mijn vrijwilligerswerk gegaan waar ik ineens kon beginnen. Het werk bestaat uit een soort van school voor mentaal gehandicapten waar ze specifiek een job aangeleerd krijgen zoals tuinier, bakker, winkelhulp, potten bakken,... . Mijn werk bestond er dus uit om hun te begeleiden in hun werk. Mijn groep bestond uit jongens en meisjes van 20-25jaar met een mentale leeftijd van 5-8 jaar. Maar uiteraard hadden ze wel een lichaam van 20-25jaar en dat gaf soms wel problemen omdat een aantal jongens nogal agressief waren. Daar heb ik dan gewerkt tot ik in maart met de unif begon. Eerst was ik van plan om toerisme te gaan studeren omdat dat wel interessant zou zijn maar door allerlei omstandigheden werd het begin van die lessen maar uitgesteld en ik besloot om iets anders te gaan zoeken enzo ben ik dan bij sociologie beland waar ik nu nog altijd zit.
Voor dat die lessen begonnen ben ik ook nog naar aqualand geweest met mijn familie en nichtjes en neefje dat is een soort van centerparks maar dan zonder dak en daar was toevallig een misverkiezing bezig maar dat zal je wel zien bij de fotos.
Daarna ben ik dan ook nog overvallen. We gingen op een zaterdagavond met een groep uitgaan en we waren dus rond 10u over straat aant wandelen met 9man(6kerels,3meisjes) toen er ineens 3 kerels aankwamen met een pistool en pepperspray. Ze schakelde direct onze twee sterkste mannen uit met de pepperspray en daarna moest iedereen zijn gsm afgeven. Niet iedereen had er een bij en diegene die er een had zoals ik had een goedkopen dus uiteindelijk zijn ze gaan lopen met 5 goedkope gsm wat al bij al nog meeviel voor ons. Daarna zijn we met een beetje bibber even naar iemand zijn thuis gegaan en savonds zijn we dan gewoon uitgegaan ik heb mij dan een andere gsm gekocht( op de zwarte markt) voor 18euro.
Voila dit waren zo ongeveer de belangrijkste zaken van februari, binnekort zal maart hier verschijnen.
En hier zijn dan de fotos van het laatste deel van mijn 2weekse reis eind januari en begin februari, namelijk die van in de witte stad(en traditionele hoofdstad) sucre
je vindt ze in de map bolivia 13: sucre bij deze link
Ik heb even geen les maar zit toch in de unif en om de tijd door te komen besloot ik maar om even een internetcafe binnen te stappen.
In het vorige bericht vertelde ik wat cathy en ik in potosi hadden gedaan, zaterdag 9 februari reisden we dan door naar sucre, de eigenlijke hoofdstad van Bolivia.
Door al de witte overheidsgebouwen die nog in sucre staan wordt sucre ook wel de witte stad genoemd. We kwamen dus zaterdagmiddag aan in sucre en omdat mijn vader daar ook voor zijn werk was had ik ermee afgesproken om iets te gaan drinken. Van daaruit gingen we even langs mijn overgrootmoeder van 92jaar die in sucre woont samen met haar zoon(de broer van mijn grootmoeder).
Die zoon wou mij samen met mijn vader even rondleiden in de stad en dus belde ik naar cathy of ze ook meewou maar cathy voelde zich niet zo goed en ging in het hotel blijven. We reden heel de stad door om te eindigen bij een late carnavalsstoet waar mijn vader een waterbalon op zijn hoofd kreeg. Daarna ging ik terug naar het hotel en cathy bleek ondertussen beter te zijn dus besloten we uit te gaan daar het zaterdagavond was. Verder als een cafe met een hollandse uitbater salsamuziek en een paar canadezen zijn we wel niet geraakt want zondagochtend zouden we vroeg op staan.
Zondagochtend gingen we namelijk naar Tarabuco gaan, een dorpje 3u rijden van sucre dat bekend stond voor zijn zondagse markt met typische kleren en typische mensen. Wat ze ons wel niet gezegd hadden was dat ze in de dorpen een week carnaval vieren en dus was iedereen nog zat van zaterdagavond en was er niet zoveel markt te zien. Smiddags terug in sucre zijn we dan naar het recoletaklooster gegaan, een klooster dat helemaal vanboven in sucre ligt zodat je een mooi uitzicht over de stad hebt, we bleven daar tot savonds om de zonsondergang te zien. 's Maandags gingen we dan de stad als toerist bezoeken, van het ene museum naar het andere met de trotter in de hand. Zo zijn we naar een museum van allerlei maskers geweest, een antropologisch museum en hebben we de rechtenuniversiteit van sucre bezocht. Ook zijn we terug naar het recoletaklooster geklommen om nu binnenin het klooster te gaan waar onder andere een gigantische boom staat, er is 8man voor nodig om deze boom te omhelzen!
Dinsdagmiddag zouden we dan terug naar Santa Cruz keren want we waren ondertussen toch al 2 weken van huis. In de voormiddag ging ik nog even Casa de la Libertad bezoeken(cathy was er al geweest) en smiddag zouden we dan de bus terugpakken naar SC. We vertrokken tijdig uit het hotel maar onderweg hadden we een klein accident met de taxi en we moesten van taxi veranderen wat allemaal wat tijd nam, ook het verkeer zat ons niet mee. Met andere woorden we kwamen dus een 20min te laat aan in de bus terminal, in Bolivia ben je normaal gezien dan nog ruim op tijd maar deze keer besloot de chauffeur dus om eens stipt te vertrekken en de bus was dus al weg. De maddam van onze busmaatschappij had de moed echter nog niet verloren en duwde onze rugzakken in de koffer van een taxi en we begonnen te racen om de bus nog in te halen. Helaas hadden we dus voor de verkeerde taxi gekozen(het was geen ferari) en cathy en ik zagen het niet echt meer rooskleurig. Maar de taxichauffeur wist te vertelen dat er even buiten sucre een plaats is waar de bussen tol moeten betalen en waar ze dus even stoppen. Even later zagen we vanuit de hoogte en de verte inderdaad de tolplaats en er stond een bus. Hopen dat het de onze was deden we op dat moment en we hadden dus geluk, het was de onze. We crosten uit de taxi en sprongen de bus in, er zaten wel al mensen op onze plaats die een staanplaats hadden gekocht maar door het tonen van onze tickets konden we gaan zitten
Inderdaad je leesde het goed er zijn mensen die een busrit van 18u staand doormaken.
voila, woensdagmiddag kwamen we aan in Santa Cruz waar ik kennismaakte met mijn chileense neef en nichtjes maar dat vertel ik nog wel eens, nu moet ik naar de les.
We waren dus eind januari naar cochabamba gegaan om vandaar naar carnaval in oruro te gaan en om vandaar naar sajama aan de grens met chili te gaan. Daarna besloten gerd en els om terug naar huis te gaan maar cathy en ik gingen verder...
Vanuit Sajama zijn we terug naar oruro gegaan om daar de bus te pakken naar Potosi, de mijnstad van Bolivia.
Potosi is onstaan door de berg Cerro Rico(rijke berg) die ernaast ligt, de ongeloofelijke hoeveelheid zilver in de berg zorde ervoor dat Potosi een 400jaar geleden de grootste en rijkste stad van Zuid-Amerika was. Nu blijft er niet zoveel meer van over maar nog altijd is Potosi de hoogste stad ter wereld op een hoogte van 4000m met meer dan 100 000 inwoners. Er wordt gezegd dat met het zilver dat uit de berg en naar Spanje werd verscheept er een baan zou aangelegd kunnen worden tussen Bolivia en Spanje. Dit zilver werd nadien via transacties over de rest van west-europa verdeeld en heeft voor een stuk meegeholpen dat de industriele revolutie gerealisseerd kon worden.
Nu nog altijd wordt er in de berg gewerkt maar zoveel wordt er niet meer bovengehaald en doordat met altijd ongecontroleerd ontgonnen heeft ziet de berg er nu uit als een gatenkaas en zou er wel eens instortingsgevaar kunnen zijn. In de stad zelf kan je de rijkdom nog duidelijk zien in de vele kerken en andere mooie gebouwen.
Cahty en ik kwamen woensdagavond 6 februari aan in Potosi, eerst gingen we een hotel zoeken en we besloten om naar een "backpackershostal" te gaan. Dit zijn een soort van jeugdherbergen waar je met anderen mensen op een kamer slaap. Goedkoop en altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen. De dag daarop zijn we het munthuis gaan bezoeken. Hier werd zoveel jaar geleden een munt geslagen met zilver dat recht van de berg kwam. Ook gingen we onze uitstap naar de mijnen zelf boeken voor vrijdag. Smiddags gingen we naar de markt om daar een bus te pakken die ons naar een van de warmwatermeren buiten Potosi zou brengen. Dit meer lag heel hoog en daarmee had je een heel mooi uitzicht als je in het warme(+-35graden) water ronddobberde: Daarna hebben we nog wat in Potosi rondgelopen om dan vroeg te gaan slapen want de volgende dag zouden we vroeg naar de mijnen vertrekken.
Eerst leerden we onze groep en gids kennen, we zaten in de spaanstalige groep dat als gevolg had dat we met minder europeanen zaten, slechts 1 hollandse vrouw en voor de rest oudere mensen van argentinie. Eerst gingen we naar de mijnwerkersmarkt waar we wat uitleg kregen over de mijnen, het gebruik van dynamiet en waar pure(96%) alcohol dronken om in de gunst van pachamama en el tio te komen. Op de markt kochten we ook een paar cadeautjes voor de mijnwerkers zoals coca, sigaretten en frisdrank. Dan gingen we naar de mijn. Met onze groep van 8 personen gingen we de mijn binnen om eerst een museumpje te bezoeken om nog wat meer informatie te krijgen over de mijn en zijn mijnwerkers. Daarna gingen we verder afdalen in de mijn maar hier besloot het grootste deel van onze groep al af te haken door nauwe doorgangen en de grote hoeveelheid stof. Dus bleven de gids, cathy, de hollandse vrouw en ik nog over. We daalden en kropen drie verdiepingen lager om dan bij een put aan te komen waar de gids(zelf een ex-mijnwerker) liet zien dat die put nog eens 3 verdiepingen dieper ging waar een andere mijnwerker aan het werken was. We gaven hem frisdrank en coca en hij liet ons weten dat hij dynamiet ging laten ontploffen. Dus gingen we een beetje achteruit en heel de berg schudden. Daarna gingen we terug naar buiten en de frisse lucht deed echt deugd. Onmogelijk te geloven dat de mijnwerkers dagen van meer dan 12uur doen. Buiten lieten we nog wat dynamiet ontploffen om daarna naar de zilverrafinaderij te gaan. Hier kon je het hele proces van steen met zilvererts tot puur zilver zien. Dat was het mijngedeelte, nog even ter informatie vertelde de gids mij dat dit jaar( het was begin februari) al 5 mijnwerkers gestorven waren enkel door instortingen en dit was normaal.
Savonds gingen we boven op een theater zitten om een mooi uitzicht over de stad te hebben en we zagen dat het leven goed was. De volgende dag liepen we nog wat in de stad rond om smiddags dan de bus te pakken naar Sucre, de traditionele hoofdstad van Bolivia.
maar wat we daar deden zal in het volgende bericht komen
Eind januari: thuiskomst van de misiones, zware regenval en vertrek naar cochabamba
Woensdagmiddag 23 januari kwamen we dus met de trein terug aan in Santa Cruz, gerd kwam ook nog een paar dagen bij mij thuis logeren omdat mijn moeder hem toch zo graag heeft om daarna terug naar zijn thuis in Cochabamba te vertrekken.
Normaalgezien was het plan dan dat Cathy en ik diezelfde vrijdag nog naar Sucre zouden vertrekken om voor carnaval(begin februari) sucre en potosi nog te bezoeken. Maar ondertussen was het regenseizoen begonnen wat voor Bolivia betekent dat alle wegen kapot zijn en dat het heel gevaarlijk is om met de bus via de bergpassen van de ene stad naar de andere te rijden.
We moesten dus iets anders verzinnen en omdat we voor carnaval in oruro te vieren toch naar Cochabamba moesten gaan om daar met afs de bus te pakken besloten we om dinsdagavond het vliegtuig naar Cochabamba te pakken( er waren goedkope vluchten van de overheid omdat er al meer dan 30 doden waren gevallen door de regen). In Cochabamba zijn we dan woensdag vroeg opgestaan om de berg Tunari te gaan beklimmen, de hoogste top rond Cochabamba met 5200m. Heel mooi, met heel veel lama's en in het afdalen hadden we zelfs het geluk om hagel te hebben, uiteraard werd ik ziek van de hoogte(wat al bijna een gewoonte begon te worden) maar het bleef bij koppijn en na wat coca en cocathee was het de volgende dag weer over.
Donderdag was het conmadres, wat dat juist betekende weet ik niet maar het hield in dat er overal gefeest en veel gedronken werd, wij besloten dus ook om maar te feesten. Ondertussen waren we nog maar twee dagen voor carnaval en in cochabamba was dat al goed te voelen, overal moest je uitkijken om geen waterballonen of schuim of je gezicht te krijgen.
Vrijdag rond de middag vertrokken we dan met afs cochabamba naar oruro om daar carnaval te gaan vieren, het carnaval in oruro is na rio de janeiro in brazilie het grootste van de wereld!. Vrijdagavond kwamen we daar aan en oruro met zijn 3800m hoogte is savonds toch wel koud dus werd er eiglijk niet veel meer gedaan en gingen we maar vroeg slapen want zaterdag zou carnaval beginnen. Zaterdagvoormiddag gingen we naar onze plaatsen op de tribune die op de plaza lagen en vanaf toen waren er doorlopen tot in de nacht dans- en muziekgroepen die langskwamen met de meest kleurrijke en uiteenlopende kledij. Ondertussen werd er ook een constant waterbalonnengevecht gehouden met de tribune aan de overkant. En ondertussen werd er natuurlijk ook constant vollop bier gedronken. Zo tot 3-4uur smiddags hield ik het vol toen had de hoogte me weer te pakken en moest ik terugkeren naar ons appartement(waar we allemaal op de beton sliepen). Die dag heb ik eiglijk niet veel meer gedaan en om acht uur ben ik uit ziekigheid maar gaan slapen om de volgende dag fit te zijn. De volgende dag was ik dan wel beter en ben ik ook savonds naar de stoet kunnen gaan( ik heb zelfs trompet gespeeld in een muziekband) en hebben we de avond/nacht afgesloten in een discotheek. De volgende dag ging de afsbus terug naar cochabamba maar Els, Gerd, Cathy en ik besloten om niet mee te gaan en om naar Sajama aan de Chileense grens te trekken.
Sajama is een dorpje en een natuurpark, dit park gelegen in de andes herbergt een hele hoop vulkanen, warmwatermeren, gijsers, lamas, alpacas,... En ook de vulkaan Sajama dat de hoogste tot van Bolivia is(6524m) ligt daar, dat was dan ook het doel van onze reis. We kwamen savonds in het dorpje Sajama aan dat aan de voet van die vulkaan ligt. Ik denk dat dit zo ongeveer het meest primitieve dorpje is dat ik in bolivia gezien heb(buiten het beetje toerisme dat er is). Zo was er bijvoorbeeld in heel het dorp geen electriciteit, had onze "hotelkamer" een aarde vloer, was het toilet buiten, bestond er geen douche en hebben we de tweede avond van ons verblijf een ander soort carnaval kunnen meemaken. Die eerste avond was ook een avond zonder maan, wat de nacht echt zwart maakte maar wat ook maakte dat ik de mooiste sterrenhemel van mijn leven te zien kreeg, nog nooit zoveel sterren tegelijk gezien.
De volgende morgen gingen we dan op zoek naar een gids die ons de berg wou opbrengen en die vonden we dan ook. We zouden de berg beklimmen tot aan de sneeuw wat weer een hoogte zou zijn van iets meer dan 5000m(het dorp lag iets hoger dan 4000m). Het was een heel mooie weg(zal je wel zien aan de fotos) maar de laatste 200m stijgen waren echt een ramp voor mij, per 10m moest ik 5min uitrusten door de hoogte maar het was zeker de moeite waart. Met het afdalen namen we een andere weg om nog een bad te gaan nemen in een warmwaterpool. Daarna hadden we geluk met een camion mee te kunnen rijden naar het dorp in plaats van te wandelen. Ik denk dat vooral de gids content was want hij had al gezegd dat er die dag een stoet in het dorp was en het zou zelfs met paarden zijn(wat blijkbaar niet vaak voorkwam). Die avond hebben we dan een ander soort carnaval meegemaakt; een 20 personen in een kamer met hun kleine kinderen aan het dansen, drinken en muziek aan het maken. De hele vloer was nat van het bier door alle offers aan Pachamama en ook een aantal mensen hadden al wat teveel op maar het was zeer interessant om eens te zien. Na even gekeken te hebben gingen we terug naar onze kamer om te gaan slapen, Cathy en ik zouden de volgende morgen om 6u de bus pakken om via Oruro naar Potosi en Sucre te reizen terwijl Gerd en Els nog een dag in Sajama zouden blijven om dan terug naar huis te gaan.
Zo dit was Tunari, Carnaval in Oruro en Sajama, in het volgende bericht zal ik vertellen hoe het was in de mijnen van Potosi en in de witte stad, Sucre genaamd.
We kwamen dus zondag 20 januari na een helse treinrit aan in Quicharo, een dorpje aan de Braziliaanse grens en aan het natuurgebied en rivier de Panthanal. Die zondag gingen we eerst een hotel zoeken om daarna een mogelijkheid te zoeken om de dag erop iets in het natuurgebied te gaan doen want dinsdagmiddag zouden we de trein terug naar Santa Cruz pakken. Na veel Bolivianigheden(misverstanden en mensen die hun beloften niet nakomen) hadden we overeengekomen met het leger dat we voor een schappelijke prijs een boot en een kapitein kregen voor een middag. Dus maandagmiddag stapten we gewapend met muggencreme, fototoestel, vishengel en biefstuk de boot in. Eerst vaarden we wat rond en genoten we van de uitgestrekheid van de rivier om daarna onze hengel met biefstuk uit te gooien om op pirañas te vissen. Helaas beten ze niet echt en besloten we om onze lijnen binnen te halen en zelf het water in te duiken voor een verfrissing. Na een tijdje klommen we terug in de boot en checkten we of we nog al onze tenen hadden. Daarna vaarden we verder om een betere visplek te zoeken en die vonden we ook. Wijzelf vingen niets maar de gids en nog een andere toerist haalden verschillende pirañas en andere vissen op. Daarna genoten we nog van de zonsondergang en maakten we een hoop mooie fotos om dan weer terug te keren naar het hotel. De volgende dag stapten we de trein in om 22uur later aan te komen in Santa Cruz, homebasis. Deze keer hadden we wel gekozen voor de goedkoopste klasse wat wel een aantal nadelen met zich meebracht, je zat bv op banken en het licht bleef de hele nacht aan zodat je geen oog dicht deed. Een paar uur voordat we aankwamen zijn we dan nog in contact gekomen met een vreemde verschijning, Jezus genaamd. Toen hij terug weg was dachten we dat het de vermoeiheid moest geweest zijn totdat Gerd en ik hem weer tegenkwamen in het treinstation(zie foto).
eind januari ben ik aan de grootste reis van mijn afsjaar begonnen(iets meer dan twee weken), eerst gingen we naar cochabamba om daar de hoogste berg rond cochabamba te gaan beklimmen, de Tunari met een hoogte van 5200m(de mont blanc, de hoogste berg van europa is ongeveer 4600m)
Begin januari waren we dus teruggekomen van Tarija waar we nieuwjaar hadden gevierd. We kwamen terug de 3de januari en ik had mijzelf toen voorgenomen om eens met vrijwilligerswerk te beginnen. Maar toen ik bij het werk dat ik had gevonden aankwam bleek dat ze in vakantie waren zoals bijna alle vrijwilligerswerken tot begin februari wanneer dat ook de middelbare scholen terug zouden beginnen. Een week later de 13de januari zou er een groep duitsers terug naar huis vertrekken, hun jaar zat er op. Dat was wel jammer want met een aantal, onder andere Pablo kwam ik wel goed overeen, hij woonde ook vlak bij mij thuis. Maar uiteraard was er dan zaterdagavond een spettered afscheidsfeestje dat tot vroeg in de morgend duurde. De dag daarna vertrokken ze al heel vroeg in de luchthaven en desondanks ik me een beetje had overslapen stond ik rond 9uur daar ook. Na afscheid genomen te hebben checkten ze in en waren ze weg... maar een 5min later hoorden we ineens dat er problemen waren en het groepje duitsers stond er ineens terug. Na langdurig onverleg was er dan uiteindelijk overeengekomen met de luchtvaartmaatschappij dat ze 3dagen later konden vertrekken. Al die duitsers boos natuurlijk want hun families in Duitsland waar hun aan het verwachten natuurlijk maar toen ze hoorden dat ze in een 5sterrenhotel zouden overnachten waren ze al veel minder boos.
Achteraf hoorde ik dat dit meestal niet met duitsers gebeurd maar met belgen dus... we zullen zien.
Het tweede afscheidsfeestje was ik niet meer bij want ondertussen hadden we weeral een reis gepland(cathy, els, sander, gerd en ik). We vertrokken dinsdag de 15januari naar de misiones of missieposten ten oosten van Santa Cruz. Deze missieposten zijn een paar 100jaar geleden gesticht door Jezuïten. We zouden eerst naar deze misieposten gaan die in een soort halve maan liggen om te eindigen in San Jose om daar de trein te pakken naar de grens met Brazilie, daar gingen we de rivier de Panthanal bezoeken.
We vertrokken dus op dinsdagmorgend met vijf naar de eerste missiepost(eerste dorpje) genaamd San Javier. Daar bezochten we de kerk met een bijhorend museum en bestegen we de klokkentoren vooral we weer verder trokken met een bus naar het tweede dorpje. Deze missiepost was volgens mij ouders hier de mooiste, genaamd Conception. We kwamen hier tegen de vooravond aan en nadat we een "hotelletje"( een bed en een wc(3euro per nacht)) hadden gevonden bezochten we tegen vooravond(zie de fotos van de kerk met de mooie lucht) de kerk en het pleintje. De dag daarna gingen we in de voormiddag naar een naburig meer waar we gingen zwemmen, achteraf hoorden we dat er pirañas zaten maar dat schrikte ons niet af! Smiddags zouden we dan de bus pakken naar het volgende dorpje, San Ignacio maar toen we gingen horen om hoelaat dat die bus zou komen bleek dit pas over een uur of 5 te zijn dus besloten we om ons langs de kant van de weg te zetten om te kijken of er iemand ons al dan niet tegen betaling zou willen meepakken. We hadden geluk want al heel snel kwam er een vrachtwagen langs en we mochten vanachter op de laadbak kruipen. Eerst moest wel ons gerief goed vastgebonden worden want de laadbak had geen zijkanten en geen achterkant. In het begin was het nog asfaltweg en eigelijk wel aangenaam maar na een tijdje werd het zandweg en kwamen we echt in de wilde natuur. Zo zaten we een 6uur op die camion en toen we in San Ignacio aankwamen was het al lang donker en onderweg hadden we dan ook kunnen genieten van een heel mooie sterrenhemel.
Weer zochten we ons een goedkoop hotel en voor het slapengaan gingen ik sander en gerd nog een pintje drinken en een stukje geroosterd hart eten op de plaza. De dag daarna bezochten we in de voormiddag de kerk en gingen we daarna ook in San Ignacio naar het aangrezende meer, deze keer was het wel een beetje aan het regen zodat we maar niet gingen zwemmen. Smiddag namen we de bus naar de volgende missiepost, eentje waar gerd toch wel een speciale band mee had. Santa Ana was zo ongeveer het saaiste dorp dat we in bolivia al waren tegengekomen, er was inderdaad ook een jezuietenkerk die we dan maar bezocht hebben maar de plaza bv. bestond uit een grasveld. We waren dan ook allemaal blij toen we de bus konden pakken naar het volgende en voorlaatste dorpje, San Rafael. Daar kwamen we dan tegen de avond aan en hebben we ons weer een hotelletje gezocht, de volgende morgen bezochten we de kerk en smiddags namen we de bus naar het laatste jezuïetendorpje dat we gingen bezoeken. San Jose is zoals je aan de kerk al direct ziet veel ouder en opgetrokken uit een heel andere bouwstijl maar evengoed is het een heel mooie kerk. In dit dorpje hebben we vrijdag op zaterdag overnacht en omdat het vrijdagavond was besloten we om de plaatselijke karaoke met een bezoekje te vereren. Blijkbaar waren we wel in de verkeerde karaoke binnengestapt want de gemiddelde leeftijd bleek 55jaar te zijn maar evengoed hebben we ons geamusseerd. De volgende dag namen we dan savonds de trein naar Quicharo, een dorpje aan de grens met Brazilie. Deze rit duurde ongeveer 12uur en doordat de goedkope klasse al vol zat moeste we in de duurdere klasse gaan zitten maar ook daar heb ik geen oog dicht gedaan, mede te danken aan de 100den muggen die je probeerden leeg te zuigen.
Wat we dan aan de grens met Brazilie hebben uitgestoken ga ik later opschrijven want nu heb ik geen tijd meer.
jaja u leest het goed weeral een hoop nieuwe fotos
deze keer van een reisje dat ik heb gemaakt half tot eind januari
we zijn eerst naar de misiones gegaan( missieposten in het zuiden van bolivia die een paar 100 jaar geleden zijn opgericht) Dit zijn allemaal dorpen met vooral mooie kerken maar ook de natuur erond is heel mooi Daarna zijn we met de trein naar de grens met brazilie gegaan naar de rivier de panthanal waar we zijn gaan zwemmen en daarna op pirañas zijn gaan vissen.
Hallo, hier zijn we weer met een paar nieuwe fotos
Via de volgende link kom je bij fotos van een minireisje naar Espechillos( we zijn eigelijk in de rivier gestrand), van kerstmis met de familie, kerstmis met de vrienden en een paar fotos van Tarija
Onder het moto feesten is leuk en eten is ook wel leuk, beslisten sander, cahty, els en ik om samen ook maar een kerstdiner te houden.
Dit werd gehouden op de derde kerstdag en omdat we niet onder onze stand willen leven besloten we het in kostuum te houden. We gingen samen bij els thuis koken(gevulde paprika met aardappelgratin en tomatengroetensaus als hoofdgerecht, voorgerecht bestond uit hapjes en het dessert was els haar chocolademouse). Sander was uiteraard een uur te laat dus toen hij aankwam was alles al bijna klaar, maar toch heeft sander zijn bijdrage gegeven, hij heeft namelijk heel vakkundig zijn vinger in het gehakt gestoken om te voelen of het al ontdooid was.
Daarna gingen we dan aperitieven en werden er kadootjes uitgewisseld, toen konden we aan tafel. Voor tijdens het eten hadden we ook nog een flesje rode wijn maar de kurk was nogal slecht en dus waren we genoodzaakt om de kurk erin te duwen, dat was helaas ook nog niet zo gemakkelijk. Totdat cahty in een wit jurkje besloot om er korte metten mee te maken, het resultaat was dan ook overweldigend. Heel de muur, de vloer, cahty haar kleedje hing vol met rode wijn(zie foto) maar het eten smaakte dus niemand klaagde . Daarna gingen we nog wat vuurwerk afsteken om dan richting de discotheek te trekken om de avond in stijl te eindigen.
Dus zoals ik in het vorige bericht al zei gingen met zen allen( belgen, duitsers, zwitsers,...vanuit heel bolivia) samenkomen in Tarija.
Tarija is een stadje in het zuiden van Bolivia tegen de grens met Argentinie, door de wijnvelden zou het wel eens aan het zuiden van Frankrijk kunnen doen denken, over de stad ligt een heel aangename, rustige sfeer die met nieuwjaar dan helemaal openbruist door de bussen jongeren en volwassenen die naar de stad komen van over heel het land.
In Tarija geraken was wel minder leuk, een busrit van ongeveer 20u op grotendeels ongeasfalteerde wegen waar je echt schrik hebt om in de afgrond te storten. De baan is daar ook zo smal dat als er twee bussen elkaar willen kruisen er een van de twee een stuk achteruit moet rijden tot er een breder stuk is waar ze elkaar kunnen kruisen.
Maar zonder ongelukken waren we zaterdagmiddag 29 december dan toch aangekomen in Tarija, nu moesten we( de groep van santa cruz) enkel nog een hotel vinden wat ook niet zo gemakkelijk zou zijn door de drukte. Nadat we dan toch geseteld waren was er eiglijk nog veel tijd over die dag en besloten we om naar een omliggend dorpje te gaan om de wijn te gaan proeven aan de wijnvelden zelf. Zondag zijn we dan naar mooie watervallen in de omgeving gegaan om te gaan zwemmen en vlak daarbij was toch wel een belgisch restaurant zeker( weliswaar uitgebaat door ne waal), er hingen levensgrote posters van belgische bieren als duvel maar helaas waren die niet te verkrijgen.
De dag erna was het dan oudjaar en eerst moesten we nog even naar de markt want het feest waar we tickets voor hadden gekocht( La Floresta, 35euro voor mannen en 25euro voor vrouwen maar met alle drank (bier, rum, whisky, fernet,...) en twee keer eten inbegrepen) was met een dresscode en ik en nog een paar andere hadden geen hemd bij. Smiddags werd er niet veel gedaan want het ging een zware nacht worden maar als opwarmertje besloten Sander, Gerd en ik om toch maar een paar flesjes bier te kraken om het voorbije jaar te vieren. Rond 10u kwamen we dan aan op het feest, redelijk vroeg maar dit was om zeker een tafel te hebben. Aan deze tafel zaten een hoopje belgen, wat duitsers, zwitsers en dan nog mijn twee neven die bij mij in dezelfde straat wonen en een vriend van hun. We hadden een persoonlijke ober die je de hele tijd op je wenken bedienden. Het feest werd in een grote zaal gehouden met rond de zaal allemaal tenten met tafels onder en een groot zwembad maar dat werd door het weer maar niet gebruikt. Gedurende de hele nacht kon je binnen in de zaal gaan dansen waar djs werden afgewisseld door livebandjes of kon je aan onze tafel wat gaan babbelen en drinken. Om twaalf uur waren we allemaal binnen aan het dansen toen iedereen samen luidkeels begon af te tellen en ze met schuimwijn begonnen te spuiten, daarna begon het feest echt goed. Dit was weer een moment dat de bolivianen lieten zien dat ze zich graag eens te pletter drinken. Vanaf 1uur was het dan ook niet meer aan te raden om in de toiletten te komen. Ik had nog nooit zoveel zatte mensen bij elkaar in kostuum gezien. We bleven de hele nacht doorfeesten tot rond 6-7u het feest werd gesloten, toen kwamen we met een groep samen op de plaza principal van Tarija waar we Gerd probeerde duidelijk te maken dat het niet de bedoeling is je gezicht vol te smeren met ketchup als je een hamburger eet. Waarop hij de alombekende uitspraak deed " Je kan ook nuchter zijn en ketchup aan je neus hebben hangen". Gerd was niet meer zo nuchter. Daarop besloot Gerd om boos in een taxi in slaap te vallen die hem naar huis bracht. Ik en Sander gingen wandelen want het was maar een paar honderd meter, onderweg deed Sander ook nog een paar leuke uitspraken maar die kan ik wegens de censuurregel hier niet plaatsen. Toen besloten we maar te gaan slapen maar Sander had nog wat energie en besloot een mopje met Gerd uit te halen, daar hebben we dan ook hartelijk om gelachen.
De rest van de dag was uitrusten en de volgende dag zouden we dan weer huiswaarts keren na nog een natuurhistorisch museum bezocht te hebben.
Voila dat was mijn nieuwjaar in Tarija, fotos van Tarija zullen weldra op deze site verschijnen, fotos van het feest heb ik zelf niet maar ga ik misschien nog wel zoeken bij iemand anders.
hier het vervolg van december, ik weet het ik sta een beetje achter met mijn webblog maar dat betekent alleen maar dat er meer interessante dingen te vertellen zijn.
Een week voor kerstmis was er niet zoveel te doen in santa cruz dus besloten we om naar de watervallen van espichillos te. Daarvoor moesten we met de bus een 45min buiten de stad rijden om dan nog 12km te wandelen. Op de plaats waar we moesten beginnen wandelen had een vriend van cathy een buitenhuis waar we dan met een groep vrienden de dag daarvoor naartoe zouden gaan, savonds hielden we daar een klein feestje en de dag daarna zouden we dan naar de watervallen wandelen.
Maar de dag daarna was zo heet dat het echt onmogelijk was om op die dag 12km heen en 12km terug te wandelen dus besloten we maar om onze toch een beetje te verkleinen om naar de rivier te wandelen waar het al bij al ook nog wel mooi was.
De week daarna was het dan kerstmis, ik had al mijn kadootjes gekocht en was er dus helemaal klaar voor op maandag 24dec, kerstavond.
Rond 22u gingen we aan tafel, een paar dagen daarvoor waren mijn grootvader en nonkel van cochabamba geariveerd om met ons kerstmis te vieren dus zaten we met 7 rond te tafel.
Na het eten( een soort van soep met aardappelen, mais, kip, varkensvlees en rundsvlees in) was het wachten tot het twaalf uur zou zijn. Speciaal voor kerstmis had mijn vader een projector meegenomen van zijn werk waarop ze de dvd van de vliegende hollander met klassieke muziek afspeelden, tussen de nummers werd er af en toe eens iets gezegd( uiteraard in het nederlands) waar alleen ik iets van verstond.
Dan om twaalf uur werd heel plechtig kinneke Jezus in het kribbeke gelegd en werden de pakjes verdeeld, ik kreeg voornamelijk kleren en iedereen was ook heel blij met mijn kadootjes.
Daarna werd er nog wat gedronken en gebabeld en tegen 1u besloot ik naar mijn bed te gaan. Op kerstdag werd er in de voormiddag niet veel gedaan maar rond 3-4u in de namidag gingen we voor de eerste keer de reusachtige bbq op het terras gebruiken, daarna gingen we nog even langs de familie van mijn vader die ook in santa cruz wonen en zo was kerstmis weeral gepasseerd.
Nu was het alweer uitkijken naar heen nieuw gebeuren in de nabije toekomst, Nieuwjaar! dat ik dit jaar in Tarija zou vieren, de feeststad en wijnstad van Bolivia aan de grens met Argentinie.
Dus we zijn eind november en net terug van het titicacameer, net op tijd voor de galaballen van de afgestudeerden waar ik dus ook bij hoorde.
Eerst was er de 25ste ongeveer het officieele gedeelte in de school zelf, met toga en al. Ik had besloten om daar niet aan mee te doen omdat ik vond dat ik niet echt bij de klas hoorde die al vanaf de kleuterklas 1 groep vormden maar toch vond de rest van mijn klas en de directrice het nodig om mij twee keer op het podium te roepen( zien fotos). Ook ben ik verkozen tot "el mejor amigo international del courso"( de beste internationale vriend van de klas).
Een paar dagen daarna was er dan het galabal. Dit gebeurde in een van de shickste hotels van Santa Cruz en uiteraard was iedereen ook in galakleren. Het jammere was wel dat ze mij eigenlijk niet hadden gezegd dat ik ook vrienden mocht uitnodigen zodat ik er eigenlijk alleen met mijn vriendin naartoe ben geweest. Een verschilletje met galabals in belgie; aan het begin van de avond wanneer het eten werd rondgedeeld komen alle afgestudeerden(ik ook) 1 voor 1 met hun partner binnen en doen dus een soort van intrede, daarna staan ze allemaal in het midden van de zaal voor een gezamelijk toast en daarna moeten dus diezelfde afgestudeerden een openingswals doen. Ik had nog nooit gewalst voor een paar honderd man maar ik denk dat ik het er nog goed vanaf gebracht heb. Zo rond 3u snachts stopte het feest ongeveer en normaalgezien zouden we dan naar het huis van iemand gaan om voort te gaan feesten maar dat ging dan uiteindelijk niet meer dus lieten we het maar zo en keerden we huiswaarts.
Een week daarna was er dan het galabal van colegio de la siera waar cathy en sander les genoten. Zij wisten dus wel dat je mensen mocht uitnodigen en dus gingen we daar met zen allen naartoe. Was heel plezant en ook wel grappig toen ik in plaats van de vader van cathy(die was al naar huis) met cathy de openingswals gedanst heb( jaja ik heb de smaak echt te pakken).
De dag 7 december was ook nog de verjaardag van mijn vader en zo rond die tijd werden er wat plannen gemaakt om naar Machu Pichu te gaan in Peru.
Helaas doordat het rond die tijd nogal onrustig was in Santa Cruz( 15dec werd de onafhankelijkheid uitgeroepen) zijn we niet kunnen gaan maar misschien later dit jaar nog.
Omdat ik dan toch een beetje vastzat in Santa Cruz eigenlijk toch iets met de incas wou doen ben ik met Claudia twee dagen naar Samaipata geweest: Samaipata is een dorpje zo'n 100km van Santa Cruz met een heel interessante site vlakbij, El fuerte de Samaipata(zie fotos), verder ook gewoon een heel mooie streek. De kans is groot dat ik voor een weekend nog wel eens terugga nar Samaipata voor daar een trektocht door de jungle te doen of om naar de watervallen te gaan.
voila dit was het weer, in het volgende bericht zal ik het hebben over een kort tripje naar espechillos en kerstmis in bolivia.
weer even geleden maar met al die feesten had ik nu eenmaal niet zoveel tijd om nog eens iets op mijn webblog te schrijven.
Het laatste dat ik geschreven had ging over mijn reis naar argentinie in oktober en mijn zoektocht naar vrijwilligerswerk.
Die moest ik half november staken omdat we nog eens een reisje gingen maken.
Dinsdag 13 november vertrokken we naar Cochabamba( de stad waar ik in oktober ook al was geweest) 1 dag vroeger dan gepland maar woensdag gingen er wegblokkades zijn in heel het land.
Die woensdag kwamen we dan aan in ons huisje want via via hadden we een huisje ter beschikking gekregen zodat we niet op hotel moesten. "Ons" is trouwes Cathy, Sander, Els, Sol(counselor van Sander) en ik, en eiglijk ook Gerd die in cochabamba was en ons constant vergezelde.
Woensdag konde we niet veel doen door de blokkades maar donderdag gingen we sportief doen en de 1000trappen van de Christo op lopen. Ik sander en gerd maakten er een wedstrijd van voor een pintje. Die wedstrijd heeft gerd onverdiend gewonnen omdat het op een hoogte van meer dan 2000meter was en hij dat al gewoon was, ik was tweede want sander rookt.
Vrijdag zijn we naar Toro Toro geweest, een dorpje enkele uren buiten cochabamba waar we dinosaurusafdrukken en grotten hebben bezocht. In die grotten moesten we een helm opzetten met een ligt alleen bestond dat ligt niet uit een lamp maar uit een vlam aan je voorhoofd, daarmee heeft sander dan ook even mijn wenkbrauwen geschroeid. Savond zijn we dan naar een discotheek gegaan waar ze goeie oude 90muziek draaide en dat was wel een opluchting na al die reggeatong in santa cruz.
De dag daarna zijn we naar de cancha gegaan, de markt van cochabamba waarvan gezegd wordt dat het de grootste van bolivia is(sommige cochabambinos beweren zelfs dat het de grootste van latijns-amerika is). Een markt waar je werkelijk alles kan kopen als je de weg een beetje weet want het is echt ongelofelijk ingewikkeld.
Savond was er een electronicfeesje en zondag was het dan weer rustdag. De counselor van gerd had gerd, sander en mij uitgenodigd om mee met de familie uit eten te gaan dus gingen we ergens buiten cochabamba trucha(een vis) gaan eten. Smiddag ben ik nog op familiebezoek gegaan. Maandag was dan alweer de laatste dag in Cochabamba en ondertussen waren we nog maar met vier want sol was al teruggekeerd naar Santa Cruz. Die dag hebben we nog iets kunstig bezocht maar het lag in een gevaarlijke buurt dus geen fotos.
Dinsdag vertrokken we dan met de bus naar La Paz om daar savonds in de regen en de kouw aan te komen. Na even zoeken hadden we dan toch nog een hotel gevonden en die avond zijn we dan enkel nog naar buiten gegaan om een waterpijp te gaan roken en om iets te gaan eten.
De volgende dag zijn we naar typische marktjes geweest om kerstcadeautjes te kopen en ook voor warmere kleren want de volgende dag zouden we met afs naar het titicaca meer gaan dat op 4000m toch wel koud kan zijn. En zijn we ook nog een bezoek gaan brengen aan het cocamuseum.
Donderdag 22 november vertrokken we smorgensvroeg in twee bussen vol met afsstudenten van over de hele wereld vanuit La Paz naar het titicacameer gelegen aan de grens met Peru.
Het lago titicaca is het hoogst gelegen meer van de hele wereld maar is eigelijk al meer een zee dan een meer, doordat Bolivia in hun jongste oorlog hun laatste stuk kust verloren aan Chili ligt nu de hele Boliviaanse marine op dit meer.
Eerst gingen we naar Copacabana, een havenstadje dat als bedevaartsoort kan meedingen met Scherpenheuvel en Lourdes om daar in twee boten het meer op te gaan. Dit was veruit het mooiste dat ik al gezien had in Bolivia, ook wel te zien op de vele fotos. Het was echt waar een schitterd zicht op op dat meer te varen.
(Nog een klein weetje, 1 van de duitsers die in la paz woont doet mee aan een documentaire over afs, vandaar dat er op de trip van lago titicaca constant een cameraploeg meeging)
De eerste dag zijn we het Isla del Sol gaan bezoeken, het eiland waar volgens de legende het Incarijk is onstaan. Daarna zijn we naar de andere kant van het eiland gegaan waar we tegen de avond aankwamen, hier zouden we in een van de vele hotelletjes slapen( het enige vervoer op de eilanden waren ezels, ook voor het aanbrengen van water).
De volgende dag zouden we dan een ander eiland gaan bezoeken, La Isla del Luna. Hier kregen we ook een typische maaltijd, namelijk verschillende soorten aardappelen, mais, vlees,... . Het was ook hier dat ik het idee in mijn hoofd kreeg dat ik bolivia niet kon verlaten zonder in het meer te zwemmen. Dat heb ik dan ook gedaan, het was niet met woorden te beschrijven hoe koud het water was maar ik kan je verzekeren dat het koud was.
Misschien was dat ook de reden dat ik savonds om acht uur al in mijn bed lag half ijlend van de koorts. Na mijn duik zijn we ongeveer teruggegaan naar Copacobana om daar nog even de kerk te bezoeken. Vrijdagavond kwamen we dus terug aan in la paz waar ik ziek in mijn bed kroop. De volgende dag was er nog een diner gepland door afs samen met een dansvoorstelling door de studenten van la paz.
Ik was nog altijd niet helemaal genezen dus besloot ik om savonds het niet te bont te maken want door dat het land weeral onrustig was moesten we zo snel mogelijk terug naar Santa Cruz en dat was dus zondag.
Maandag waren we dan weer terug in Santa Cruz waar het dringend tijd was om ons voor te bereiden om de galabals want iedereen van ons was ondertussen afgestudeerd.
Ik was dus woesdag 17 oktober teruggekomen van Cochabamba en eigelijk was het die maand nog een beetje school dus ben ik donderdag nog maar is een dagje naar school geweest. Vrijdag helaas wou ik ook naar school gaan maar omdat er een betoging langs de school ging komen was er geen school omdat dat te gevaarlijk zou zijn.
In het weekend was ik met Sol aan het babelen en ineens vroeg ze of ik geen zin had om de woensdag daarop mee naar Tucuman in het noorden van Argentinie te gaan. Het was niet alleen met Sol maar met een koor waar zij en ook Claudia in zingt en ook Gerd en Sander( twee andere belgen) gingen mee dus natuurlijk zei ik geen nee. Er moest nog wel wat voor geregeld worden dus dat werd dan maandag en dinsdag gedaan in plaats van naar school te gaan want mijn paspoort enzo moest nog in orde gebracht worden.
Dus woensdag 24 oktober vertrokken we smiddags naar Tucuman in Argentinie. Normaalgezien zouden we de volgende dag rond de middag aankomen maar dat was zonder de douane gerekend.
Toen we aan de grens aankwamen was het ongeveer rond middernacht en de douaniers waren aant slapen en wilden niet opstaan om ons door te laten dus zat er niets anders op om de volgende morgen te wachten wat wel een hoop stress opwekte want de donderdagavond moest het koor in argentinie optreden en misschien zouden we te laat zijn.
We kwamen inderdaad te laat aan maar met wat geregel konden ze toch nog optreden. De volgende dag moest het koor de hele dag repeteren en savonds optreden dus hadden sander, gerd en ik de hele dag vrij om de stad te verkennen en volgens mij heb ik daar mijn eerste cultuurshock opgelopen. Tucuman is een stad ter grote van Gent dus voor Argentinie niet echt groot maar het was daar zo westers in vergelijking met Bolivia(klein voorbeeld: je moest aan een bushalte gaan staan om de bus te pakken), ik waande mij echt even terug in Europa. Die avond was er dan het optreden en daarna was er nog wat tijd om uit te gaan.
De volgende dag was dan al de laatste dag want zaterdagavond vertrokken we terug naar Santa Cruz, die dag hebben we terug in Tucuman doorgebracht en zondagavond waren we terug in Santa Cruz.
De laatste dagen van oktober ben ik dan op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk en heb ik dat ook gevonden. Namelijk in een bakkerij met mentaalgehandicapten maar helaas heb ik eind oktober en begin november niet meer kunnen gaan door allerlei redenen. Maar normaalgezien zou ik wel kunnen gaan in januari.
