Terug thuis sinds gisteren van een weekje Spanje, op familiebezoek. Zelden was het rond deze periode daar zo'n slecht weer, en in 60 jaar tijd was het in België nog nooit zo warm geweest. Toch was het leuk en ontspannend om er eens tussenuit te zijn. Ik werd bij aankomst in Zaventem afgehaald door Thomas en vriendin. Jelle kwam toevallig aangereden met de fiets, net toen wij thuis aankwamen. Patrick heb ik even aan de telefoon gehoord gisteren en ook vanmorgen. We moeten nog eens bijpraten... Verder was alles rustig hier en denk ik me terug te wentelen in mijn isolement van de laatste tijd. Alleen thuis en met een boek af en toe om in een andere wereld te vertoeven. Ligt op mij te wachten om verder te lezen: 'De ontdekking van de hemel' van Harry Mulisch. Later meer hierover.
'Een elementair deeltje is een deeltje dat niet te splitsen valt in andere deeltjes'
Deze morgen sloeg ik de laatste bladzijde van het boek om. En wat voor een boek!
Een boek dat heel tegenstrijdige gevoelens opwekt en dat ik dus niet in één woord kan vatten. Zou ik het iemand aanraden? Dat zou er zeker van af hangen wie het zou zijn.
Ik denk dat je een bepaalde leeftijd moet hebben om dit te lezen, zodat je voldoende achtergrond hebt. Als je nog vol idealen zit en je hoopt de diepere zin van het leven te doorgronden, dan worden deze met dit boek wel serieus de grond ingeboord.
Je mag ook geen te lange religieuze, politieke en morele tenen hebben om dit te lezen, en vooral: je moet ondanks alle walging blijven verder lezen. Want wat uiteindelijk pornografisch, anti-feministisch, anti-religieus, racistisch, anti- enz lijkt, blijkt een bittere ontleding van onze maatschappij, de moderne individualistische maatschappij te zijn.
We zijn niets, amper een elementair deeltje en we worden allemààl in ons hemd gezet.
De lange wetenschappelijke verklaringen waren mij wel te moeilijk, maar ik heb me erdoor geworsteld. Uiteindelijk komt het er - volgens mij - niet op aan om elke definitie en hypothese te begrijpen, zolang je maar de context begrijpt.
Als dat niet zo zou zijn, dan is het toch wel voor een héél select publiek beschreven
Het enige optimistische maar ook surrealistische in heel dit boek is wel het einde, waarin de mens erin geslaagd is om een nieuwe soort te ontwikkelen en dat onze soort erin heeft toegestemd om vrijwillig te verdwijnen.
.Maar de uiteindelijke ambitie van dit werk reikt verder dan het strikt historische vlak: het is geschreven om de ongelukkige en dappere soort te eren die ons heeft geschapen. Die deerniswekkende, vuige soort, nauwelijks van de aap te onderscheiden, die toch zoveel edele ambities met zich meedroeg. Die gekwelde, tegenstrijdige, individualistische en twistzieke soort met zijn grenzeloze egoïsme, die soms tot enorme geweldsuitbarstingen in staat was maar toch altijd in goedheid en liefde bleef geloven. De soort ook die voor het eerst in de geschiedenis van de wereld in staat was die mogelijkheid van zijn eigen opheffing in overweging te nemen, en die opheffing een aantal jaren later ook in praktijk wist te brengen. Nu het moment daar is dat haar laatste vertegenwoordigers zullen uitsterven, achten wij het gerechtvaardigd de mensheid deze laatste eer te bewijzen. ..
Dit boek is opgedragen aan de mens.
Bij mij blijft het in elk geval nazinderen en ik blijf er nog verder over nadenken.
Het trof me ook dat nu nèt in dit boek wordt gefilosofeerd over het boek A brave new world van Aldous Huxley, het boek dat ik 30 jaar geleden gelezen heb en dat een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten bij mij.
Patrick is gisterenavond langs geweest en we hebben een paar mooie uren gehad - tot ver voorbij middernacht - alsof er niets aan de hand was. Ik ben er dan ook bewust niet over begonnen, over mijn twijfels, mijn angst, mijn eenzaamheid. Of is er echt niks aan de hand en beeld ik me alles maar in? Ik weet het niet meer maar voel me vaak ongelukkig. Ik mis aandacht en affectie vooral. Alles is zo koel en oppervlakkig geworden precies. Ook de mensen. De mensen stellen me keer op keer teleur. Misschien ben ik hypergevoelig.
Thomas is een paar uurtjes thuis geweest, terug van weekend, en blijft vanavond bij zijn vriendin slapen. Gelukkig is het met Jelle nog allemaal goed. Vanmiddag was hij hier om de was op te halen, op 2 dagen tijd gewassen en gestreken. Hij reageerde nogal heftig met enkele goed bedoelde raadgevingen van mij. 'Hij was volwassen nu en zo moest ik hem behandelen'. Daarna is hij kwaad vertrokken. Ik heb een bericht gestuurd dat ik hem zeker als volwassene wil behandelen als hij zich dan ook zo gedraagt. Na een uur belde hij op om zich te verontschuldigen en te zeggen dat hij naar de kazerne ging vertrekken.
De rest van de dag heb ik thuis doorgebracht. Gelezen, opgeruimd, buiten gewerkt en een beetje gepoetst. Allemaal met Klara op de achtergrond. Uit de top 100 heb ik nog de top 20 van de klassieke muziek heb ik nog gehoord van de . Ik heb een paar dingen opgeschreven voor later. Wat klassieke muziek betreft ben ik namelijk een complete leek. Mozart en Tchaikovsky hebben me ontroerd.
De wetten zijn uitgelezen en ik kan me erin vinden.
Misschien zijn mijn verwachtingen niet helemaal ingelost omdat voornamelijk het hoofdpersonage de wereld bekijkt door de 7 verschillende figuren (astroloog, epilepticus, filosoof, priester, fysicus, kunstenaar en psychiater). Ik had verwacht dat deze zelf meer hun levensvisie gingen uiteenzetten.
Niettemin blijft het een boeiend boek, met een redelijk open einde. Komt het goed nadat ze eerst volledig 'verteerd' werd door de liefde en in het laatste hoofdstuk een monoloog bij de psychiater schrijft? Misschien.
Ik herkende in elk geval de beschrijving van het zoeken naar 'iets'. 'Iets' dat je zal herkennen als het je pad kruist en dan pas je leven compleet kan maken.
En dit stukje vond ik ook wel sterk:
"...en dat hij niet genoeg van zichzelf hield om van mij te kunnen houden. Sinds wanneer heeft deze krankzinnige dooddoener ons in de ban? Welke achterlijke idioot heefft het in de hersens van de mensen zitten stampen dat ze eerst van zichzelf moeten houden voordat ze iemand anders lief kunnen hebben? Het is de meest belachelijke, de meest domme, de meest wrede wet ever en ze regeert de twintigste eeuw. Het is rabiate nonsens. Je moet van iemand anders houden en iemand anders moet van jou houden, dat moet je niet ook nog eens zelf hoeven te doen, dat is onmogelijk. Wie houdt er nu van zichzelf zonder door een ander bemind te worden? Niemand toch? Ja, een handvol monomane gekken met negen assertiviteitstrainingen achter de rug."
Vanavond kreeg ik een bericht van Jelle van een onbekend gsm nummer. Na mijn les belde ik hem kort terug, iets voor 22u. Zijn gsm-oplader is kapot en daardoor kon hij niks meer laten weten en kwamen ook mijn berichten niet aan. Maar hij is waar hij moet zijn en doet wat hij moet doen. Dat is het belangrijkste. Morgenavond komt hij naar hier en zal waarschijnlijk ook blijven slapen. Er zou een fuif in de buurt zijn. Dat zien we dan morgen wel weer. Wat een opluchting! Oeffffff.
Thomas is zijn onverschillige zelf en van Jelle heb ik niks meer gehoord. Vooral dat laatste baart me constant zorgen. Intussen ben ik al wat geoefend in de struisvogeltechniek: zo lang ik doe alsof er niks aan de hand is, is er ook niks aan de hand. Dat wil zeggen dat ik zoveel mogelijk vermijd om eraan te denken of over te praten.
Patrick heb ik niet meer gehoord sinds vorige week. Gisteren kreeg ik het te kwaad en na een paar smsen over en weer, vindt hij het blijkbaar beter om nog steeds afstand te houden. Hij vindt het niet leuk, maar doet het omdat ik het hem vroeg. Er is een misverstand, ofwel is het juist heel duidelijk : ik vroeg enkel om afstand te houden als hij tot niet meer in staat was dan dit.
Ik wist het al langer, maar sinds kort ben ik zeker: Ik ben een priemgetal, dus enkel deelbaar door 1 en zichzelf . In het boek 'De eenzaamheid van de priemgetallen' omschrijft Paolo Giordano het zo: 'Het zijn argwanende, eenzame getallen en daarom vond Mattia ze prachtig. Soms dacht hij dat ze per ongeluk in die rij waren terechtgekomen, dat ze erin vastzaten als pareltjes in een parelsnoer. Maar op andere momenten vermoedde hij dat ook zij misschien net zo hadden willen zijn als de andere, gewone getallen, maar dat ze daar om de een of andere reden niet toe in staat waren.'
Als ik dan toch een priemgetal ben, ben ik zeker het priemgetal 37 (mijn vroegere schoolnummer).
Gisteren ging alles goed tot een uur of 10 s avonds. Jelle had beloofd om te laten weten wanneer hij zou aangekomen zijn in de kazerne. Rond 18.30u kreeg ik bericht dat er weer een andere regeling van de trein was. Toen ik om 22u een bericht stuurde om te vragen of hij er nu al was, kwam dit niet meer aan.
Bij normale mensen wil dit misschien zeggen dat hun gsm plat, kapot of verloren is. Vervelend maar geen drama.
Bij Jelle weet je niet of hij bewust zijn gsm afzet omdat hij ergens is waar hij niet moet zijn of iets doet wat hij niet moet doen. Of niet doet wat hij juist wel moet doen.
Daarvoor heeft hij al meerdere keren zijn gsm afgezet zodat hij onbereikbaar was.
De laatste keer was enkele weken geleden. Vier lange dagen konden we hem niet bereiken en wisten we niet waar hij was. Allerlei scenarios gingen door mijn hoofd. Ik wist zelfs niet of hij nog wel leefde. Donderdagavond was de laatste keer dat we hem hadden gehoord.
Zaterdagmiddag besloot ik op het politiekantoor te gaan informeren of zij iets van hem wisten. Hij was in elk geval niet gearresteerd of geverbaliseerd. Misschien elders wel, maar dat konden ze van op hun computer niet zien. Ze zouden wel navragen en als ik het echt niet meer zag zitten, moest ik maar terugkomen om hem als vermist op te geven.
Heb je al naar de ziekenhuizen gebeld? vroeg mijn ma. Nee, dat had ik bewust nog niet gedaan. Ergens in mijn achterhoofd bleef een stemmetje zeggen dat er wel niks ergs zou gebeurd zijn.
Op maandagmiddag kwam hij weer boven water en belde me op. Ik was razend, maar vooral opgelucht.
Zijn vader en ik maakten hem heel duidelijk dat zoiets niet kon.
Van zijn kant kwam er opvallend weinig reactie. Vreemd vind ik dat nog altijd.
Intussen zijn we amper een maand verder en gebeurt dit.
Als hij gisteren om 00.00u niet in de kazerne was, heeft dit verregaande gevolgen .
Vorige nacht kon ik amper slapen, vandaag liep ik op de tippen van mijn tenen en nu voel ik stilaan dat ik uitgeput geraak.
Vandaag was het opnieuw een zalige zonnige lentedag. Dit is echt mijn favoriete weer. Je kan buitenkomen zonder je helemaal in te moeten pakken en je kan je koesteren in de zon zonder angst voor verbranding. Op het winteruur van 7 u vanmorgen was ik al uit bed. Toen ik de klokken op 8u had gezet en klaar was om naar de bakker te gaan, schoot me te binnen dat dit uur niet definitief weg is, maar dat de zomer het in bruikleen heeft gegeven aan de winter. Als de zomer definitief is afgezwaaid, krijg ik uiteindelijk mijn 'verloren' uurtje weer terug.
De rest van de voormiddag was ik bezig met het strijken en inpakken van de kitzak van Jelle, die 2 weken geleden zijn militaire opleiding begonnen is in Leopoldsburg. Alhoewel hij nog steeds zeer enthousiast is, zouden er volgens de media in de eerste maanden één op vijf rekruten stoppen tijdens de opleiding. Van de 38 in zijn peloton zijn hebben er reeds 8 de brui aangegeven, om diverse redenen. Dat is dus al zo goed als 1 op 5 en we zijn nog niet eens halfweg! Hopelijk brengt hij dit wèl tot een goed einde, ik zou anders echt niet weten wat hij nog kan gaan doen! We houden dus allemaal onze vingers gekruist. Straks is hij hopelijk weer op tijd in de kazerne en stuurt hij me vast een bericht. Pas dan ben ik weer even gerust.
In de namiddag gingen mijn vriendin en ik iets drinken op een terrasje in de buurt en konden we weer helemaal bijpraten. Heel relaxed en leuk. Patrick daarentegen had gisteren laten weten dat hij geen tijd had met zijn ouders op bezoek en zijn weekend met de kinderen, en dus was het ook niet verwonderlijk dat ik geen woord van hem hoorde. Het maakt me nog altijd een beetje triest en kwaad tegelijkertijd. Misschien daarover later meer.
Ja, ik weet het: het is een eeuwigheid geleden sinds ik iets blogde. Hoe dat komt? Ik kan het niet echt zeggen. In de winter zit ik altijd min of meer in een soort winterslaap. Figuurlijk dan. Maar dat kan de echte reden niet zijn. Er is ook zoveel gebeurd intussen!! Dit verhaal kan ik amper inhalen dus laat ik het maar stelselmatig komen. Wie moet er eigenlijk kunnen volgen? Als ik zelf nog maar kan volgen is het al lang goed. Laat ik het dan nu maar over deze moment hebben en over lezen bv. Momenteel ben ik in een boek van Connie Palmen bezig : De Wetten.
Sommige mensen lijken de wetten van nature in zich te hebben. Ze lezen geen boeken en hebben toch een mening, een overtuiging, een idee over hoe de wereld in elkaar hoort te zitten. Ik begreep niet hoe dit mogelijk was.
In zeven jaar ontmoet de vrouwelijke ik-figuur van de wetten zeven mannen; de astroloog, de epilepticus, de filosoof, de priester, de fysicus, de kunstenaar en de psychiater. Zij begeert in de mannen vooral de wetenschap die hen in staat stelt de wereld te begrijpen ente beoordelen. Via hun verhalen portretteren de mannen tegelijkertijd de vertelster, die verward raakt door het gebrek aan eenduidigheid.
Behalve als een reeks ongewone liefdesgeschiedenissen is De wetten te lezen als een bijzondere Bildungsroman, die de heldin uiteindelijk de rust brengt van een eigen, niet te interpreteren noodlot.
--------------------------------------------------- Tot daar de commentaar op de achterflap.
Ik ben benieuwd. Momenteel heb ik enkel het 1ste verhaal gelezen over 'De astroloog' en ik moet zeggen dat haar schrijfstijl me beviel. Ze schrijft over zichzelf op een manier waarop ik denk dat ik haar graag eens zou willen ontmoeten. Ook de astroloog had ik graag eens gesproken, maar volgens het boek is dit al te laat. Met deze paragraaf ben ik niet echt gelukkig: 'Aan een talent moet je gaan staan zoals je aan het leven gaat staan, want op een dag vallen ze samen en betekent het leven jouw talent en is het jouw talent om te leven. Een talent dat een bedrieglijke belofte blijft wordt je dood, daar ben ik van overtuigd'
Vandaag was een mooie dag. De lentezon scheen en ik kon zonder jas aan naar buiten zonder dat het te fris was. Ik stapte flink door naar de bib maar moest halverwege halt houden aan de sluis die juist openging om een binnenschip door te laten. Nog net op tijd kon ik me bedwingen om niet te zwaaien naar de schipper en zijn vrouw die bovendeks stonden. Wat zou ik eens graag helemaal meevaren tot de eindbestemming, waar die ook mocht zijn. Water heeft iets rustgevend en idyllisch maar kan anderzijds zo verwoestend zijn. Aangekomen in de bib, liet ik mij leiden door de alfabetische volgorde van mijn lijstje: Jammer, maar bij de H vond ik geen Haruki. Misschien was die wel uitgeleend? Of misschien had ik wel verder moeten zoeken naar Murakami, bedenk ik nu! Natuurlijk dat zal het zijn! In elk geval stond er bij de M van Mulisch geen 'ontdekking van de hemel' meer tussen. Die was zéker uitgeleend. Wel stond er 'De Aanslag' maar die had ik al gelezen.Ooit wil ik wel graag de film ervan eens zien. Bij de P vond ik dan wel 'De Wetten' van Connie Palmen. Connie lachte me vanop de achterflap vrolijk toe. Die ging alvast mee naar huis. Voor alle zekerheid nam ik nog een ander boek mee, kwestie van niet overmorgen al terug te moeten: 'Elementaire Deeltjes' van Houellebecq. Ik sprak mijn twijfels hierover uit tegen de bibliothecaresse en kreeg direct gelijk: zij zou nooit nog iets van die schrijver lezen. Hij had haar vakantie in Lanzarote verknoeid met zijn gelijknamige boek en dit 'meesterwerk' zou van hetzelfde laken een broek zijn. 'Walgelijke lectuur' vond ze het. Ik vond het wel grappig. Zelden had ik zo'n fanatieke reactie over een boek gehoord en al zeker niet van een bibliothecaresse.Tja, ik kan het niet zomaar eens zijn over iets waarover ik zelf niets weet? Dus er zit niets anders op dan het zelf proberen te lezen en er een oordeel over te vormen.
