Hallo hallo beste familieleden, vrienden en toevallige passanten,
Blij dat jullie onze blog willen bezoeken. Een bewijs dat jullie toch wel nieuwsgierig zijn naar onze ervaringen. Laat daarom niet na om op een of andere wijze kenbaar te maken dat jullie een bezoekje gebracht hebben. (gastenboek tekenen of een reactie op onze berichten.)
Geniet van deze blog en hartelijk stijf veel bedankt voor jullie nieuwsgierigheid.
Na regen komt zonneschijn, maar na de sneeuw ook hoor. Op dag 4 liepen we alweer in de blakende zon op een wit strand. Van een meteorologische shock gesproken.
Deze brave jongen dacht zich te verstoppen maar ik had hem nog net zien verdwijnen. hihi
Een blowhole langs het strand. Kan indrukwekkend zijn.
Vooral als je 15 min ervoor nog op die plaats stond. De gids had me gelukkiglijk verwittigd.
Babywallabie in de buik van mama komt ook eens kijken.
Deze poseert niet hoor. Hij bedelt om eten. Da's een gekend probleem als mensen de wilde dieren voederen. Daarom staat het daar echt op verscheidene plaatsen aangegeven dit niet te doen.
Arne had gewoon 2 bollekes gevraagd.
Als je tijdens de gevangenschap nog teveel stout was, vloog je in dit gebouw. En ik kan je verzekeren dat dit een straf was. GEEN geluid, eenzame opsluiting, wanneer je buiten je cel kwam, had je een kap op zodat niemand je kende. Op je uniform stond enkel je celnummer. Je had dus geen identiteit voor die periode. Werd je daar gestraft, vloog je in de "dark room" Een donkere kamer waar je voorbij 4 dikke deuren moest en waar dus niets van geluid doorkwam. Ik kreeg het al benauwd na een paar seconden.
Dit was de ruimte die je had in je gewone cel.
De ruimte voor je wandeling van 1uur per dag.
De zondagsmis was verplicht, maar zoals eerder gezegd...... niemand mocht je herkennen. Daarom aparte hokjes, en ze waren smallekes voor mij hoor.
's Avonds een "ghost tour" in dezelfde gevangenis. Brrrrrrrrr BIBBEREN!!!!!!!!!!!!!!!!
Dit duiveltje helaas enkel in een wildpark gezien. Deze had net een wallabieboutje gekregen.
om 10 minuutjes later zijn pootjes schoon te likken. " Allemaal op" zei hij..... en hij bedoelde het letterlijk hoor. Een Tasmaanse Duivel eet letterlijk alles met huid, haar en botten behalve de ingewanden meer specifiek de maag en darmen. Dat is voor de HELE GROTE honger.
Hij doet zijn naam wel eer aan hé. Ziet hij er niet duivels uit??????
Ons Tasmaans avontuur eindigde met een wijnproeverij. SCHOL!!!!!!!!!!!
Onder de middag hadden we gelukkig een gids die lekker eten voor ons maakte. Hier zijn versie van burrito's. Het meisje met de muts was een amerikaanse en niet erg akkoord maar het smaakte wel.
Ondanks dat het een nachtdier is, kwamen we onderweg naar onze slaapplaats toch deze wombat tegen. Eindelijk kon ik eentje in het wild trekken.
Vandaag op aanraden van de gids een cruise gemaakt, daar het voorspeld was dat het veel zou regenen. Dat heeft het gelukkig niet gedaan maar we hebben wel genoten van de cruise. De kapitein gaf permanent uitleg over alles wat maar uit te leggen viel over de streek en we hebben dan nog eens 2 maal aangelegd aan een eilandje. Het eerste was "Sarah Island". Hier had men een gevangenis gebouwd voor deze de gevangenen die in de gevangenis nog eens gestraft werden. Het werd ook wel "Hell on Earth" genoemd. Niet moeilijk met zulke lijfstraffen. Je kreeg sowieso 100 zweepslagen. De commandant was echter een sadist en had er niet beter op gevonden dan de zweep te verergeren als volgt: Elke zweep waren er 3 in elkaar gevlochten. Aan elk uiteinde werd een loden bolletje gehangen. Elke normale zweep had al 3 uiteinden, maal 3 maakt dus 9 leren riemen met loden bolletje die 100 keer op je rug kletsen. Verscheidene gevangenen zijn nooit gezond of levend teruggekeerd. Het eigenlijke doel was dus schepen bouwen maar in vreselijke omstandigheden. Tevens is het eiland eigenlijk door de gevangenen kunstmatig vergroot. We hadden wel een fantastische gids die het hele verhaal op een entertainende manier kon brengen. Zo wil ik wel altijd gegidst worden.
Het 2e eiland was er eentje waar je een wandelingetje kon maken en zo kennis maken met de lokale bomen. Het was een aangelegd pad en dus kon je al moeilijk verkeerd lopen.
Tijdens de vaart mocht je vrij rondlopen op de boot en het was zelfs toegestaan in de stuurhut te gaan. Gek hoe zo'n boot bestuurd word met een joystickske dat nog gene pink dik is en met moeite drie vingers hoog.
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Idea"){kind=icon}
Na regen komt zonneschijn, maar na de sneeuw ook hoor. Op dag 4 liepen we alweer in de blakende zon op een wit strand. Van een meteorologische shock gesproken.
Deze brave jongen dacht zich te verstoppen maar ik had hem nog net zien verdwijnen. hihi 
Een blowhole langs het strand. Kan indrukwekkend zijn.
Vooral als je 15 min ervoor nog op die plaats stond. De gids had me gelukkiglijk verwittigd.
Babywallabie in de buik van mama komt ook eens kijken.
Deze poseert niet hoor. Hij bedelt om eten. Da's een gekend probleem als mensen de wilde dieren voederen. Daarom staat het daar echt op verscheidene plaatsen aangegeven dit niet te doen.
Arne had gewoon 2 bollekes gevraagd. 
Als je tijdens de gevangenschap nog teveel stout was, vloog je in dit gebouw. En ik kan je verzekeren dat dit een straf was. GEEN geluid, eenzame opsluiting, wanneer je buiten je cel kwam, had je een kap op zodat niemand je kende. Op je uniform stond enkel je celnummer. Je had dus geen identiteit voor die periode. Werd je daar gestraft, vloog je in de "dark room" Een donkere kamer waar je voorbij 4 dikke deuren moest en waar dus niets van geluid doorkwam. Ik kreeg het al benauwd na een paar seconden. 
Dit was de ruimte die je had in je gewone cel.
De ruimte voor je wandeling van 1uur per dag.
De zondagsmis was verplicht, maar zoals eerder gezegd...... niemand mocht je herkennen. Daarom aparte hokjes, en ze waren smallekes voor mij hoor.
's Avonds een "ghost tour" in dezelfde gevangenis. Brrrrrrrrr BIBBEREN!!!!!!!!!!!!!!!!
Dit duiveltje helaas enkel in een wildpark gezien. Deze had net een wallabieboutje gekregen.
om 10 minuutjes later zijn pootjes schoon te likken. " Allemaal op" zei hij..... en hij bedoelde het letterlijk hoor. Een Tasmaanse Duivel eet letterlijk alles met huid, haar en botten behalve de ingewanden meer specifiek de maag en darmen. Dat is voor de HELE GROTE honger.
Hij doet zijn naam wel eer aan hé. Ziet hij er niet duivels uit??????
Ons Tasmaans avontuur eindigde met een wijnproeverij. SCHOL!!!!!!!!!!!
En toen liepen we plots in de sneeuw.
Onder de middag hadden we gelukkig een gids die lekker eten voor ons maakte. Hier zijn versie van burrito's. Het meisje met de muts was een amerikaanse en niet erg akkoord maar het smaakte wel.
Ondanks dat het een nachtdier is, kwamen we onderweg naar onze slaapplaats toch deze wombat tegen. Eindelijk kon ik eentje in het wild trekken.
Dit is een omgevallen gumtree. Deze bomen kunnen tot 120 meter hoog worden
Een prachtige waterval ( Rusell Falls)
de gumtree heeft maar schors tot op een bepaalde hoogte. Dit is de natuurlijke protectie tegen bushfire. De schors verbrand en de boom leeft verder.
Een Wallabie. Dit is het kleine broertje van de kangoeroe
Het stickje links van de kapitein en de muis rechts, besturen onderstaande boot
Onze gedreven gids ging tot haar kniën in het water om de perfecte uitleg te kunnen geven. Waren alle gidsen maar gedreven als zij.
