Niks speciaal....

Iets meer dan een jaar geleden, februari 2014, heb ik ervoor gekozen om een relatie van 7 jaar en een renovatie van 4 jaar stop te zetten.

Op zichzelf niks verkeerd mee. Je bent 28 en merkt dat wat je hebt, niet is wat het moet zijn. Altijd op de tweede plaats komen omdat het juffrouwtje een paard heeft, there's only so much a man can take. Plus dat zo'n beest handen vol geld kost, en ik weet niet of u er zich van bewust bent, maar een renovatie kost ook handen vol geld. Een goede vriend van me zei ooit "Mensen in de paardenwereld, zijn allemaal egoïsten". Tot nu toe heb ik er een paar ontmoet en ik moet toegeven, ik kan hem nog geen ongelijk geven.

Maar ja, wat neemt dat met zich mee, dat je dus terug single in de zetel zit 's avonds. Dat je plotseling handen vol tijd hebt en overal aanwezig kan, en wil, zijn.

En geloof het of niet, ook dat kost handen vol geld.

Na lang anti datingapps/sites te zijn, is het er dan uiteindelijk toch van gekomen. Ik geef toe, als je iets minder nuchter bent, ben je al makkelijker vatbaar voor slechte ideeën. 

Dus, Tinder geïnstalleerd, en ja, dan begint het... Like je iemand of niet. Geweldige vleeskeuring, waar je dan uiteindelijk een match uit moet proberen te halen. Ik moet ongeveer even snel spijt hebben gehad van het installeren van die app, als iemand die ervoor kiest om tegen de wind in te pissen.

Mij was er verteld dat je daar al gemakkelijk heel wat matches uit haalt en dan gewoon afspreekt om iets te gaan drinken, eten,...

Na een overvloed aan alleenstaande moeders of meisjes/vrouwen die ervoor kiezen om enkel met een half gezicht of extreme close ups op de foto te staan, had ik dan toch enkele profielen gezien waarvan ik dacht "met jou wil ik wel is iets gaan eten"

Dan doet zich het volgende probleem voor... Meisjes moet jou ook liken natuurlijk, anders gebeurt er niet veel. En ja, dat gebeurde dus niet eh!

Ik had er enkele normale foto's opgezet, een of twee in kostuum van een trouw die net achter de rug was, en dan nog een gewone doordeweekse dag foto.

Tinder is naar mijn mening ook een spel. Ik had alle vrouwen gezien die de app hadden in een straal van 35km, dus ja... Uitgespeeld eh

Maar na enkele dagen, 0 matches en iets minder zelfvertrouwen, besloot ik, op aanraden van mijn beste vriendin, om het over een andere boeg te gooien. 

Aangezien ik al iets meer dan een jaar fitnesse, en het nodige six pack heb, heb ik besloten om dan maar een foto zonder T-shirt op Tinder te zetten.

Dus app verwijderd, opnieuw geïnstalleerd (kon ik opnieuw beginnen) en terug swipe naar alle kanten.

Je komt uiteraard veel dezelfde mensen terug tegen, uiteraard! Maar ik heb gewoon terug dezelfde mensen wel of niet leuk gevonden, met hier en daar een uitzondering misschien.

En hopla, 20min later had ik al 3 matches... Ja ja, vrouwen zijn minstens even oppervlakkig als mannen. We scheren hier niet iedereen over één kam, maar het idee is duidelijk.

Na een beetje chatten met de 3 respectievelijke dames, had ik er een gevonden die er niet alleen goed uitzag, maar die ook nog is geen lege doos bleek te zijn. Na een relatie van 7 jaar waarbij de buitenkant alles was, vond (en vind) ik inhoud nu extreem belangrijk.

Dus ja, ik denk, kom... we spreken af en gaan iets eten. Je kan heel veel leren uit iemands gedrag na een avondje eten en er vallen minder stiltes omdat je ondertussen ook aan't eten bent. In tegenstelling tot iets gaan drinken, waar je dan misschien nog iemand tegenkomt die je kent ofzo.

Maar dat zag, laat ons ze Tamara noemen, niet direct zitten...

Ok, je respecteert uiteraard iemands keuze om niet alles te snel doen, maar ik ging er toch vanuit dat als je een app als Tinder hebt EN gebruikt, dat dat een reden had. Bon, na veel over en weer sturen, bleek dan waar het probleem zat. De juffrouw in kwestie had ervoor gekozen om foto's van iets meer dan een jaar geleden te gebruiken, waarbij de kerstkilo's van dit en vorig jaar nog niet aanwezig waren. Aangezien ik niet de meest oppervlakkige man ben die je kan tegenkomen, besloot ik haar gerust te stellen. Ze was bezig met een afslankproject en misschien moest ik dit beschouwen als een investering naar de toekomst toe. Het was een lieve en sympathieke, niet op haar bek gevallen meisje, dus waarom ook niet. Na 2 of 3 keer iets te gaan eten, merkte ik toch bij mezelf dat een vrouw die boeren laat aan tafel, bijzonder zelfzeker (bijna arrogant) is en al met regels afkwam, toch niet helemaal mijn ding is.

We spreken af, gaan op restaurant iets eten en ze is heel wat aanhankelijker deze avond dan de avonden daarvoor. Ze raakt m'n handen aan tijdens het eten, heeft zich mooier gemaakt dan andere avonden en ik merk dat ze onze huidige relatie naar een volgend niveau wil brengen. Ze vraagt me hoe ik ons zie en als ik dan zeg dat ik tussen ons niet meer zie dan wat er momenteel is, veranderd Tamara ineens helemaal... Ik ben niet de man die zich verliest in etiquette, ik eet tenslotte zelf met mijn mes links en vork rechts, maar wat er die avond gebeurde is volgens mij niet helemaal ok... Tamara stond recht, begon te roepen over wat voor een eikel ik was, vond het dan ook nodig om te beginnen wenen en vooral mij ook niks meer te laten zeggen. Minder amusant voor mij en ook de tafels rond de onze keken allemaal, met een beetje medelijden, mijn kant uit. Aangezien er één van ons twee niet meer voor rede vatbaar was, ben ik dan maar rechtgestaan, de rekening gaan betalen en terug naar de tafel gegaan. Ruzie maken kan en mag, maar ik was haar thuis gaan ophalen, dus ik kon haar op z'n minst terug naar huis brengen. Terug gekomen aan de tafel was ze aan het bellen met haar broer, keek mij nogal kwaad aan en zei "gast, ik geraak zelf wel thuis!" Waarop ik mij heb omgedraaid, naar buiten ben gewandeld en naar huis ben gereden.

Thuis gekomen dacht ik "ok, de deze was een beetje kapot, maar niet getreurd, er zijn er nog"

Dus ik Tinder terug geïnstalleerd en ik dacht, we zullen is zien wie er zo nogal in de omgeving rondloopt.

De allereerste foto is van een knappe rosse, mijn leeftijd en haar naam doet me aan iets denken... (We zullen ze Ellen noemen)

Een half jaar geleden komt mijn zus vertellen dat ze iemand kent waar ik zeker is mee moet afspreken, echt iets voor mij... Je kent dat, iedereen wil u koppelen als je single bent en de leeftijd bereikt waarop dat niet meer aanvaardbaar is.

Maar bon, ik zeg tegen mijn zus, geef haar mijne nummer en ik spreek er mee af en we gaan iets eten... Maar daar komt niks van.

Nu die allereerste foto is een Ellen en ze voldoet aan de beschrijving die mijn zus een half jaar gelden gaf. Dus ik kies voor de Like optie op Tinder en bam... Een match.

Ik spreek haar onmiddellijk aan met de woorden "Volgens mij weet ik al een beetje wie jij bent" en het gesprek is begonnen...

Het klikte, van mijn kant, onmiddellijk. Een lief, mooi en sympathiek meisje. Het duurt maar enkele dagen voor we samen iets gaan eten. Ik pik haar thuis op, ik was zelfs een paraplu gaan kopen, want als het regent, moet je toch een beetje voorzien zijn, en we rijden naar het restaurant.

Daar waren we duidelijk de meest luidruchtige tafel en we konden ons het geen van beide aantrekken. Na het eten stel ik voor om nog iets te gaan drinken, waar ze direct mee instemt. We wandelen naar buiten, ze neemt met 2 armen mijn arm vast terwijl we terug naar de auto wandelen en ook in de auto is het nog leuk en lachen we over de zotste dingen eerst.

Ze vertelt me dat ze het graag rustig aan wil doen, dus ik, probeer, alles te doseren. Niet helemaal mijn stijl, want als ik iemand graag heb, dan doe ik daar alles voor... Dagen gaan voorbij en het duurt niet lang voor we, officieel?, een koppel zijn. Ik ben me er volledig bewust van dat ik een beetje afstand moet bewaren, maar aangezien ik een paar dagen later op vakantie ging (wat ook weeral 7 jaar gelden was) ging het allemaal iets sneller dan we allebei hadden verwacht. De volgende 3 nachten breng ik door op haar appartement en dan ben ik ineens 8 dagen weg. Gevolg, we misse, elkaar, zoals elk vers en pril koppel zou hebben, en na een rit van 22uur!! terug, ben ik dan ook diezelfde avond terug naar haar gereden. Onze relatie houdt nog 3 of 4 weken stand, maar ik merk aan haar dat haar gevoelens voor mij, niet dezelfde zijn als de mijne voor haar. Het moment komt dat je dan beseft dat het einde in zicht is. Ik kan me nog herinneren dat ik tegen mijn collega zei, op een zaterdagavond, dat mijn relatie met haar niet meer al te lang zou duren. Ze ging die avond ook eten bij haar ouders en het leek haar verstandiger als ik niet mee zou gaan. Het zou ook de eerste keer zijn dat ik de mensen in kwestie zou ontmoeten. In ieder geval, mijn werkdag loopt op z'n einde, ik rij rustig richting huis en krijg ineens telefoon. Het was Ellen, om te zeggen dat iedereen mij toch had verwacht en of ik niet nog wilde langskomen. Het is altijd geweldig om na een werkdag, rechtstreeks naar mensen te rijden waar je toch een beetje indruk moet maken, zonder dat je u nog kan opfrissen (aangezien iedereen aan't wachten was op mij om te beginnen met eten)

Uiteraard wil ik nog wel tot daar rijden, maar dan overloopt mijn hoofd wat ze zei en het woord "iedereen" vind ik een rare uitspraak als het enkel gaat over haar en haar ouders. Dus ik vraag... "Schat? Definieer iedereen?" Waarop zei zegt "aah, euh, broer, zijn vrouw en kindjes, mama, papa, nonkel met zijn vriendin, tante met hare man,..." U begrijpt dat dat dan toch weer de nodige druk met zich meeneemt.

Nu ben ik van nature uit nogal spraakzaam en niet op mijne mond gevallen, maar zoals ik zei... Je bent daar om een goede indruk te maken. Nu alleen al het feit er mij werd gevraagd om nog tot daar te komen, deed me nadenken. Ik was er al stilaan vanuit aan het gaan dat mijn relatie met haar op zijn einde was, maar dan gebeurt er ineens dit... Nu, de avond was gezellig, allemaal lieve en sympathieke mensen en ook Ellen was alles wat je van een vriendinnetje verwacht op zo'n moment... En toch!

Niet veel later, 4 dagen om precies te zijn, beslist Ellen dan toch om ons verhaal stop te zetten.

Ik ga er niet om liegen, ik heb het er moeilijk mee gehad. Eerst dacht ik dat ze mijn hart had gebroken, maar het werd me na een week duidelijk dat het eigenlijk gewoon mijn ego was. Ze had er een flinke deuk in geslagen en daar moest ik mezelf toch even over zetten. En wat was de beste manier om zoiets te doen, hoor ik u denken? Wel, je blijft hoopvol berichtjes sturen om het contact te onderhouden uit schrik dat ze u anders onmiddellijk is vergeten... Ok, ik wil toegeven dat dat niet de meest verstandige keuze is die ik al gemaakt heb. Spijtig genoeg was Ellen dan ook nog is te lief om te zeggen dat ik haar met rust moest laten, met als gevolg dat ik er toch nog vlotjes een week hartzeer extra aan heb overgehouden. Ondertussen hoor ik haar niet meer en heb ik mezelf helemaal herpakt... Maar ik blijf van mening, single zijn suckt. Ik ben niet gemaakt om alleen te zijn. Ellen vroeg me is of ik er niet van kon genieten om alleen in mijn zetel te zitten, knus onder een dekentje, met een filmpje en een tas thee. Ik zei haar dat ik veel meer van die momenten kon genieten, als ik wist dat er daarna iemand was om naast te gaan liggen. In mijn ogen is het veel leuker om, is, alleen te zijn als je weet dat je daarna terug met twee bent...

We hebben elkaar daarna nog 1 keer gezien, nadat ze me toch 2 keer, op een lieve manier, had afgewimpeld. We hebben toen een heel aangenaam gesprek gehad, waarbij ik haar enkel kon kwalijk nemen dat ze me zo heeft laten afzien die week, ondanks het feit dat ik haar eigenlijk nog maar een 5-tal weken ken... Ze zei daarop, tot mijn verbazing, dat ze net hetzelfde had gezegd tegen één van haar beste vriendinnen.

Ik ben er nog altijd niet helemaal uit waarom ze een punt heeft gezet achter onze relatie, maar het is nu eenmaal zo.

Time to man up and move on...