Onze jongste zoon Niels is intussen gearriveerd. Wij zijn heel blij van hem nog eens bij ons te hebben. Hij sukkelt erg met zijn gezondheid, hij heeft dezelfde rug problematiek als de meeste familieleden van Guido. Maar bij hem is vastgesteld dat alle discussen in zijn wervelkolom uitdrogen, met als gevolg, constante rugpijn en er is buiten pijnmedicatie en zwemmen niets aan te verhelpen. De zware pijnmedicatie heeft intussen ook bijwerkingen, het cognitieve geheugenis aangetast, de fijne motoriek ook, maagproblemen en slapeloosheid.
Als ouders vinden we dit verschrikkelijk. Ook omdat het een serieuze impact heeft op zijn job en zijn sociale leven.
Hij had een goede job in de informaticawereld, op topniveau en heeft deze door deze aandoening moeten beëindigen.
Bij de onderzoeken spreekt men van 33 % invaliditeit, wat toch niet niks is.
De eerste dag was hij al onwel door de vlucht en het te laat nemen van de medicatie. Hij is 's avonds redelijk vroeg gaan slapen en was de dag nadien toch blijkbaar redelijk opgeknapt.
Ondertussen heeft hij zijn draai hier toch al een beetje gevonden en vind Spanje toch niet meer zo vreselijk.
Maar het zal nooit zijn favoriete land worden, wat ik zeer goed kan begrijpen, aangezien ik mij hier ook nooit zal thuis voelen.
Ik ben hier omdat Guido's gezondheid hier stukken beter is en hij hier een meer normaal leven kan leiden, niet omdat ik Spanje zo fantastisch vind.
Maar Niels beseft ook dat ook hij een potentiële kandidaat is voor dit land, net als zijn vader. Wat dus voor ons een reden is om onze nalatenschap zo te regelen dat hij hier verder kan als wij er niet meer zijn.
Dit wordt geen prettig bericht. Blijkbaar is alles weer in het honderd gelopen bij het voederen van de honden. Sue's echtgenoot, hier even op bezoek, wou helpen en heeft per ongeluk de herders laten ontsnappen. Die hadden alle plezier natuurlijk.
Een pupje dat aan het spelen was en ergens afsprong, raakte gewond en heeft waarschijnlijk een breuk.
Ze kunnen niet naar het asiel, geen sprake van. Er zit momenteel een moedertje met een heel jong pupje wat nog heel vatbaar is voor allerhande ziekten.
De opvangertjes die daar in quarantaine zitten moeten ook nog hun eerste inentingen krijgen, dus te gevaarlijk voor parvo en distemper...
Diegenen die achter de nieuwe afspanningsdraad moesten, hebben dit niet gedaan en het weer maar eens doorgeschoven naar Guido.
Dat betekent weer meer geloop en later thuis...
Waarom hebben we eigenlijk een bestuur, als de boel maar op 2 of personen draait? Waarom 10? Zijn die nodig?????
Neen dus, aangezien ze niet anders doen dan ruziën en kritiek leveren en verder wars van enige actie.
Maar geen haat of ruzie hier. Alleen maar medelijden met deze zielepoten. Want eigenlijk zijn het zielige mensen. Waar je geen energie moet insteken. Richt je op de positieve zaken, veel beter! Heb een neef die boedhist is en ben er zelf ook een volgeling van, zij het niet zo prakizerend.. Maar heb er veel uit geleerd.
Wat het in de praktijk makkelijker maakt voor mij dan voor mijn ventje. Want die heeft niet dezelfde instelling en dan is het moeilijk, heel moeilijk.
Ondertussen zijn we weer een paar maanden verder en is er weer heel wat gebeurd.
Milo, ons fosterhondje, is inmiddels geadopteerd en woont bij een lieve familie in Belgie.
Pepé, de greyhound, die werd gevonden, dwalend in de campo, heeft zijn plaatsje hier gevonden. Hij is heel erg getraumatiseerd, maar heeft wel zijn draai gevonden in ons gezin.
We hebben er 3 opvangertjes bij, Bodeguero mixjes.
We zijn ondertussen verhuisd van Camposol naar een finca in Alhama de Murcia, tussen de sinaasaappel - en citroenplantages. Prachtige ligging, rustig, mooie omgeving, maar Guido had niet dezelfde klik met het huis. Toen de eigenaar moeilijk begon te doen over zaken die stuk gingen en die hij, wettelijk gezien, in orde moest brengen hebben we besloten om het ergens anders opnieuw te proberen.
De keuze viel op een finca in La Majada, niet zo ver van Leiva, waar ook het asiel is gevestigd.
Onze jongste zoon Niels, met serieuze gezondheidsproblemen, komt in deze week. Iets waar ik erg naar uitkijk.
Ondertussen loopt ook de asielsaga verder. Wie had gedacht dat mijn levenspartner, zo zou vechten voor de zwerfdieren.
Als eenzame Belg tussen een hoop Engelsen, en intussen ook voorzitter van deze 'charity' torst hij een zware last op zijn schouders.
Veel tijd om de regio te verkennen, of eens te ontspannen, zit er niet in.
Wat we aan onszelf te danken hebben, dat beseffen we goed genoeg.
Misschien komt er ooit nog wel eens een tijd dat we even op adem kunnen komen .........;;
Ondertussen zijn we weer een paar maanden verder en is er weer heel wat gebeurd.
