In deze vergadering wordt verdergegaan met motie 3 over de Italiaanse en Adriatische regio. Er was al beslist dat Genua onafhankelijk zal worden, dat het koninkrijk der beide Siciliën naar Frankrijk gaat en dat de Ionische gebieden naar Groot-Brittannië gaan. Oostenrijk beweert ook al de Dalmatische gebieden te hebben verworven maar dit klopt niet! (zie vorig verslag)

Castlereagh wil dat de Dalmatische deelgebieden onafhankelijk worden, tegen de zin van Oostenrijk. Oostenrijk heeft daarbij nog het lef om niet alleen de Dalmatische gebieden op te eisen, maar ook Venetië. Dit is compleet onaanvaardbaar voor de andere landen.

Uiteindelijk wordt de motie aangepast en gaat Venetië naar Oostenrijk en worden de Dalmatische deelgebieden van Venetië onafhankelijk. Iedereen stemt hier mee in.

De uiteindelijke beslissing over motie 3 is dus dat Genua onafhankelijk wordt, het koninkrijk der beide Siciliën naar Frankrijk gaat, de Ionische Eilanden naar Groot-Brittannië gaan, de Dalmatische deelgebieden onafhankelijk worden, Venetië voor Oostenrijk is, en al de rest onafhankelijk wordt.

Op vraag van Rusland wordt daarna overgegaan naar motie 1 over het voormalig Groothertogdom Warschau en het Koninkrijk Saksen. Pruisen wil zeker en vast het koninkrijk Saksen in hun bezit krijgen en graag ook een stukje van Polen. Keizer Alexander wil absoluut het voormalig Groothertogdom Warschau en is daarvoor bereid om Saksen aan Pruisen te geven. Ook de koning van Saksen komt hierover zijn mening geven, maar hij krijgt niet veel gehoor.

Engeland ziet het niet zitten dat Rusland zijn macht zal kunnen uitbreiden naar het westen. Uiteindelijk stemmen alle landen in met een Pruisisch Saksen en een Russisch Polen, alleen Engeland onthoudt zich.

Tot hier toe was dit een redelijk rustige vergadering tot Metternich op het einde met een oorlog dreigt als de contracten niet op het officiële Oostenrijkse briefpapier geschreven worden. Dat dit geen loos dreigement is blijkt uit het artikel ‘Oostenrijk bereidt zich voor op oorlog’.