Een paar jaar geleden waren we op rondreis doorheen het franse departement Aquitaine toen we er een oud kerkje in een klein dorpje bezochten. Bij het buiten komen, zat er een man te rusten aan een klein huisje dat tegen de kerk gebouwd was. Na een korte babbel bleek dat die man een pelgrim was, aangekomen op zijn slaapadresje voor die nacht, en dat het kerkje aan de route naar Compostella lag.
En voila, het idee om zelf eens een pelgrim te zijn was geboren.
Vele jaren bleef het daar enkel bij, maar vorig jaar hadden we er genoeg van; trekfietsen aangeschaft, fietskledij en accessoires verzameld, informatie opgezocht en er eindelijk een datum op gezet: vertrek 1 juni 2013!
Nu we alledrie op tijd thuis geraakt zijn, kunnen we met de laatste voorbereidingen beginnen, en vooral aftellen naar de 1ste!
Het idee van de blog is om te proberen elke dag een tekstje, 'fotoke' of plannetje te posten zodat jullie ons kunnen volgen tijdens ons avontuur.
Een berichtje kan je altijd achterlaten in ons gastenboek!
Kijk rustig eens rond op onze blog, geniet er van en tot binnenkort.
Onze tocht zit er nu echt op! In de vroege avond, omstreeks 18u, hebben we het einde van de wereld, voor de middeleeuwse pelgrim toch, bereikt! Sindsdien heeft Columbus land gevonden aan de andere kant van de grote plas, maar het blijft desondanks toch een plekje om stil bij te worden!
Vanmorgen zaten we, terug naar goede gewoonte, om 9u30 op onze fietsjes. De dag begon met een flinke klim, maar door de nog aangename temperaturen, viel het al bij al nog mee. Hier in Galicië weten ze hoe ze heuvelbeklimmers moeten belonen, want opnieuw wachtte er bovenaan de top een aanlokkelijk cafeetje ons op. Het colake en tapa'ke hebben nog nooit zo goed gesmaakt zo vroeg in de ochtend...
Een paar hellinkjes en afdalingen later, doorheen mooie beboste landschappen, stonden we in het kuststadje Corbuchon, waar we op een zonnig terrasje van heerlijke visgerechten genoten hebben. Het verschil tussen de binnenlandse en 'maritieme' middaguurtjes zijn goed voelbaar; het zonnetje is hier verdraagbaar tijdens de warme uurtjes door het frisse zeebriesje, zo verdraagbaar dat we ons al op 16u terug op onze fietsjes gewaagd hebben voor de laatste 17km naar Cabo Finisterre.
Nadat we een hotelletje gevonden hadden in het nabijgelegen Fisterra, was het nog eventjes bergop naar de kaap. De laatste honderd meters was fietsen op vleugels, tot we kilometerpaal 0,000 gevonden hadden (het einde van de pelgrimsweg) en we even emotioneel werden....
Dan even uitblazen op de rotsen van Cabo Finisterre zelf, genietend van het weidse zicht op de galicische kust, de eindeloze Atlantische Oceaan en van het gevoel aangekomen te zijn!!
Plots was de motivatie en de energie om morgen en overmorgen nog terug naar Compostela te fietsen helemaal verdwenen en hebben we beloten het hierbij te laten. Na een mooie reis van 2513km zullen we morgen de bus terug naar Compostela nemen, om van daaruit met de auto naar huis te rijden!
Bedankt aan jullie allemaal om onze blog zo trouw te volgen en voor jullie leuke en bemoedigende reacties! We hopen dat jullie wat genoten hebben van ons dagboekje, wij hebben het in elk geval elke dag!
Het was een fantastische reis; we hebben soms toch flink afgezien, maar de aankomst en de voldoening er geraakt te zijn, was het dubbel en dik waard!!!
Gezien het gisterenavond weer veel te gezellig was, lagen we pas om half 2 in onze bedjes. Bijgevolg viel het plan van om 6u op te staan een beetje in het water en werd het half 8 tegen dat we eindelijk van onder de lakens konden kruipen. Voor we de motivatie vonden om weer op onze stalen rossen te kruipen, gingen we eerst nog een koffietje drinken op een terrasje in de eerste stralen van een, al veel te warm, zonnetje. Na een laatste blik op de mooie kathedraal van Compostela, zetten we koers richting Padron. Na 2u tussen de beboste Galicische heuvels (waar jammer genoeg geen zuchtje wind raakt), was zelfs Raf warmgefietst en besloten we ons te nestelen op een terrasje voor ons middagmaal in Padron. Even waren we verward toen we daar bediend werden door een serveuse in middeleeuwse klederdracht, maar toen hadden we door dat er blijkbaar een themamarkt aan de gang was. Tijdens onze lunch kwamen er minnestrelen ons entertainen en amuseerden we ons met het beoordelen van voorbijgangers in al dan niet geslaagde (middeleeuwse) outfits. Gezien het veel te warm was, besloten we unaniem van ter plaatse te blijven tijdens de siesta. De mannen gingen zich amuseren met het kijken naar de tour de france (in het spaans) en de vrouwtjes mochten op de fietsen letten onder een parasol op het dorpsplein. Maar met een paar cola's on the rocks lukt alles wel! Tegen 17u vertrokken we voor onze laatste moordende etappe naar Noia. 6km klimmen met een 4-8% helling leek ons best overkomelijk, maar we hadden buiten de hete zon, de wegenwerken en de stofwolken achter voorbijrijdende auto's gerekend. Smeltend werkten we ons naar boven en met lege batterijen bereikten we uiteindelijk (met zijn vieren, jaja Raf verraste ons allen met zijn conditie) de top. Gelukkig hadden de Spanjaarden daar eens een goed idee gehad en een café geïnstalleerd! Nadat hun frigo frisdrank geleegd was, waren we weer fit genoeg om af te dalen naar Noia. Tegen achten bereikten we het kuststadje en vonden vlotjes een hotel, zodat we nog tijd genoeg hadden om ons te installeren voor een picknick in de ondergaande zon en zicht op de baai van Noia. Wat heb je meer nodig om een dagje fietsen in Spanje af te sluiten?
Eindelijk, nog eens heerlijk lang uitslapen. Vooral voor Raf en Jan-Bart bleek dit geen overbodige luxe door hun passage in het nachtleven van Santiago. Terwijl Nitya en Asha naar de pelgrimsmis van 12u trokken lagen zij immers nog lekker te ronken in hun bedjes. Na de mis gingen de meisjes op zoek naar vaste voeding, en rond half twee kwamen ze terug in het appartement. Daar toegekomen werden ze aangenaam verrast door de twee jongens die reeds gewassen en zelfs aangekleed waren. Ze zagen er nog niet al te fris uit, maar de bedoelingen waren goed. Na een verkwikkend ontbijt/lunch trokken we allemaal de stad in op zoek naar een huurfiets voor Raf. Uiteraard was dit niet makkelijk, aangezien de Spanjaarden in de weekends nog minder werken dan anders. Na lang zoeken vonden we uiteindelijk een fietsenvervoerwinkeltje die nog 1 fiets had staan voor verhuur. Niet twijfelen dachten we, en 's avonds om 19u mochten we hem gaan oppikken. Blij met het resultaat van de zoektocht gingen we dan een verdiend terrasje doen.
Het vervolg van de dag gingen we op souvenirsjacht, die gelukkig niet te lang moest duren. Nitya en Asha gingen dan een beetje cultuur opdoen tijdens een uitgestippelde stadswandeling. De jongens waar daar nog niet helemaal klaar voor, zij gingen terwijl maar terug terrasjes doen.
Tegen de avond werd het dan tijd om terug de zakken in te laden voor het vertrek naar Finisterre. Geen kleine job aangezien Raf ook fietstassen nodig had en alles herschikt moest worden. Tegen 22u was alles in orde en konden we de overbodige bagage in de auto gaan steken. Nog een lekker dineetje in een lokaal cafeetje, en het was het weer tijd om te gaan slapen. Morgen gaan we opnieuw de fiets op, dus een goede nachtrust is geen overbodige luxe.
Tot morgen!
Foto: de botafumeiro in werking, een 2de keer kunnen aanschouwen tijdens de pelgrimsmis
Loxo - Prevedinos - Caraban - Arins - Santiago de Compostela: 28 km
Onze laatste dag als Santiago-pelgrim begon nog maar eens onder een stralend zonnetje. Na een heerlijk nachtje slapen in het landelijke Loxo, voor het eerst sinds een 10tal dagen zonder oorstoppen (heerlijk!), was het, na het ontbijt en de fietsjes opladen, tijd om onze gezellige gastvrouw vaarwel te zeggen.
Een beetje zenuwachtig om de nakende aankomst, vertrokken we voor onze laatste 25km. 'De laatste loodjes wegen het zwaarst' en zo was het werkelijk; het ging nog pittig op en neer en dit zonder een zuchtje wind om ons af te koelen. Na een kleine 2 uur puffen, kregen we dan eindelijk de kathedraal van Compostela in zicht op de volgende heuveltop. Tijdens de daaropvolgende afdaling kwamen we dan officieel op het grondgebied van Santiago. Even kregen we toch een krop in de keel; we hebben het gewoon gehaald!!
Alvorens we ons onder de mensen wilden begeven, waren we het er unaniem over eens dat we ons een beetje moesten fatsoeneren. Met een verfrissende cola op een terrasje, nog net buiten de stadskern, verdwenen we één voor één naar de toiletten voor een opkikkerend kattenwasje en om een proper t-shirtje aan te trekken. Onderwijl was Raf, na even zoeken naar een parkeerplaats voor de auto, toegekomen op het kathedraalplein met de camera in de aanslag; het startsein voor de laatste kilometer...
Nu wordt het mischien even verwarrend, want wat doet Raf in Compostela?
Wel, hij stelde een paar dagen geleden voor ons te komen halen met de auto, zodat we niet met Eurolines moeten terugkeren. Maar voor we terug naar huis komen, fietsen we eerst nog naar Finisterre, het 'echte'eindpunt van de vroegere pelgrims, aangezien dit in de middeleeuwen aanzien werd als de rand van de (toen gekende) wereld. Op de kliffen van Finisterre stooktte elke pelgrim een vuurtje om zijn kleren van de soms jarenlange tocht ritueel te verbranden. Niet alles hopelijk, anders moet het daar een mooi zicht geweest zijn...
Zover komt het bij ons niet, maar als afsluiter voor deze fantastische tocht, horen die laatste paar dagen er absoluut bij! En ja, mischien zijn we helemaal gebeten door het fietsvirus en kunnen we onze rossen nu nog niet op stal zetten... Dat kan ook!
Maar terug naar Raf, die met de camera in de aanslag stond op het Praza do Obradoiro, om onze aankomst te vereeuwigen.
Die laatste kilometer, zijn er uiteindelijk meerdere geworden, want met al die kronkelende straatjes rond de kathedraal, die dan nog eens volliepen met wandelende toeristen en pelgrims, zijn we een beetje verloren gereden... Je kunt hier helemaal rond de kathedraal wandelen, dus die vinden op zich, was absoluut geen probleem, maar de majestueuse voorkant vinden was dat wel. Voor we dus eindelijk het enige straatje, dat (zonder fietsonvriendelijke trappen) naar het plein voor de kathedraal leidt, gevonden hadden, hadden we de drie andere facades al verkend..
Ondertussen stond Raf nog steeds op zijn frigobox te filmen (ocharme) en kwamen wij met een beetje vertraging en met tranen in de ogen door deze grappige afsluiter, toe op het Praza do Obradoiro voor de kathedraal van Santiago de Compostela! De frigobox/podiumpje ging open en met kleine flesjes cider werd er geklonken op onze 2383km!
Felicitaties van nieuwsgierige omstaanders later, werden we plots, als kers op de taart, op de schouder getikt door Piet en Marjan. Het Nederlandse koppel dat we voor het eerst ontmoet hebben in de refuge in Berlancourt (dag 5) en die we tijdens het verdere verloop van de reis nog meermaals tegengekomen zijn. De laatste keer was in Roncevalles, 17 dagen geleden...
Zij zijn hier gisteren toegekomen en de vragen die wij onszelf de laatste dagen stelden; 'Zou alles goed met hun gaan?', 'Waar zouden ze zijn (voor of achter ons)?' en 'Wanneer zouden ze aankomen?', waren blijkbaar wederzijds! Het was een ontroerend weerzien en een aankomst zoals we het allemaal gewenst hadden!
Toen we het plein verlieten was het al iets na 15u en, een uren durende file aan het pelgrimsbureau vermijdend op vroegere en latere tijdstippen, stonden we na 20minuten wachten superfier terug aan onze fietsjes met onze Compostelaten op zak!
Het was even zoeken naar ons op voorhand geboekte appartementje voor 4, maar na het inchecken, het installeren en na de was en de plas, waren we toch flink op tijd om de vespers in de kathedraal bij te wonen vanop de 4de rij. Aangezien de 'Botafumeiro' enkel tijdens de vespers op vrijdagen in gang gestoken wordt, zat de kathedraal stampvol met kijklustigen. De één was daar puur voor zijn geloof, de andere puur voor deze 'toeristische' attractie, velen voor een combinatie, en dus was de charme van de viering soms ver te zoeken... We hebben het allemaal goed kunnen zien, maar kwamen toch een beetje gefrustreerd, door het gebrek aan respect van sommige mensen, de kathedraal uit...
Met onze Compostelaten op zak, zijn onze zonden nu allemaal vergeven, en dat moest gevierd worden met de nodige tapa's en bijhorend gerstenat.
Tegen 4uur waren ook de mannelijke feestvarkens onder ons in hun bedjes gekropen en was het tijd om de batterijtjes op te laden voor een toeristisch dagje Santiago morgen!
Het nachtleven was in Melide blijkbaar niet zo uitbundig als in andere Spaanse steden, dus na een heerlijk nachtje diep slapen, werden we vanmorgen fris en monter wakker onder een stralend zonnetje. Na ons ontbijt, zetten we onze voorlaatste etappe in richting Santiago. In de smalle straatjes van Melide moesten we al slalommen tussen de voetpelgrims, ook deze keer enkelen in lange paterskleden... Gelukkig gaat de fietsroute van hieruit langs een andere weg, dus hoeven we dat stelletje marginalen niet meer tegen te komen! We kregen al verschrikkelijk veel medelijden met de pelgrims die meer dan de laatste 200km wandelen, die op het laatste stuk tussen deze troepen terechtkomen... Onze route liep over heerlijk rustige landwegen en in de nevelige ochtend reden we vlotjes tussen de grote eucalyptusbossen, die heerlijk geurden naar sauna... Naarmate de voormiddag vorderde, begon het daar dankzij het Spaanse zonnetje inderdaad op te lijken, dus werd het tijd dat ons doel voor vandaag in zicht kwam. Richting Touro kruisten we alweer een groepje 'pelgrims', ditmaal op racefietsjes met een volgauto vol baggage. De eersten wensten ons vrolijk gedag toen ze stoer voorbijfietsten, maar toen begon een helling en opeens viel het tempo weg... Het grootste deel geraakte niet voorbij Nitya en Asha en de vlotste trappers hadden veel moeite om Jan-Bart voorbij te steken. Eén werd onderweg opgeladen in de auto en de rest lachtte wat groen toen we hen voorbijreden terwijl ze op de achterhoede stonden te wachten... Tja, daar sta je dan met je koersvelo he! Muhaha, algemene fierheid onder ons, met onze 100kg gewicht op de hellingen!
Tegen 12en bereikten we Touro en streken daar neer op een terrasje voor ons gebruikelijke middagmaal. Daarna was het nog maar 2km naar ons adresje voor de nacht, gezien we niet op het heetst van de dag in Santiago willen toekomen en de intrede dus voor morgen tegen 11en gepland staat.
We kwamen terecht in een prachtige plattelandsgîte waar we onze eigen gerenoveerde schuur hebben en het heetst van de middag doorbrachten met het enige verdrijf voor handen: een puzzel van 1000 stukjes! Jeeeeej!
Tegen 15u waren Nitya en Asha al die stukjes wel moe en vroegen de vrouw des huizes of er een rivier of zwembad in de buurt was om verkoeling te vinden. In veel te snel Spaans en gebrekkige tekenkunst, legde deze ons de weg naar de rivier uit, helemaal beneden in het dal na een fikse helling, omlaag wel te verstaan (in het heengaan dan toch)... Maar dat hadden we er wel voor over om een frisse duik te nemen, dachten we!
Vol goede moed gingen we dus op weg, tot we beneden aan de ruim 3km afdaling kwamen en merkten dat we helemaal niet konden zwemmen in de rivier, maar het gewoon een mooi uitzicht was met wandelpaden naast maïsvelden langs de rivier! En hup, dus maar weer naar boven, in het heetst van de middag... Man..man..man, hebben we daar onze peren gezien! Het was zo belachelijk dat we er spontaan de slappe lach van kregen!
40min later stonden we terug aan ons beginpunt en besloten op zoek te gaan naar optie 2: het zwembad! Na alweer 20min zoeken (de weg uitleggen is niet bepaald een Spanjaard zijn beste kant!) bereikten we eindelijk het gemeentelijk zwembad, nestelden ons daar op onze handoekjes in bikini en kwamen dan tot de vaststelling dat een badmuts verplicht was...
Noem je dat dan Murphy of hoe zou je het zeggen?
Gelukkig was er een koude douche om terug op temperatuur te komen en hebben we er nog een ijsje kunnen verorberen, zodat we toch niet ontevreden konden terugkeren en JB ons niet te hard zou uitlachen...
Een avondpicknickje in de tuin later, was het tijd om de bedjes in te kruipen om ons voor te bereiden op het hoogtepunt van morgen... Santiago de Compostela is eindelijk in zicht!!!
foto: eindelijk aangekomen bij het stedelijk zwembad! En fier dat we toen nog waren...
Sarria - Paradela - Portomarin - Ventas de Naron - A Brea - Palas de Rei - Melide: 66 km
Na een gezellig uurtje snoozen met de wekker vonden we het om 7u toch wel welletjes en zijn we zachtjes uit onze bedjes gekropen om ons klaar te maken voor een nieuwe dag op onze fietsjes. Vannacht had het voor het eerst sinds we in Spanje zijn geregend, en er hing nog een fikse mist tussen de heuvels. Na een dik uurtje rommelen en ontbijten waren we gepakt en gezakt, en vetrokken we uit Sarria. In het boekje stond 'verschillende klimmetjes gedurende 5 km' , maar het was verdorie 1 langerekte klim. Man man, viel dat even tegen na de superzware dag van gisteren. Het parcours naar Portomarin was niet gemakkelijk en eens daar aangekomen besloten we eerst een terrasje te doen voor we begonnen aan de 13 km lange klim die nog zou volgen. Tijdens onze 'cafe con leche' begon als kers op de taart ook het zonnetje te schijnen. Toch weer het Spaanse gevoel.
Portomarin is ook eerste stad die binnen de verplichte 100km voor wandelaars valt. Hierdoor is het parcours tot in Santiago overspoelt met 'pelgrims'. Jongeren die al zuipend rondwandelen met kei harde muziek, stelletje idioten die als pater verkleed rondlopen, mensen die er nog spierwit uitzien maar al een mooie portie capsones bijhebben, enz... Jaja, we hebben ons al flink geërgerd vandaag. Na de pittige klim moesten we immers over hetzelfde weggetje als de wandelaars, en die vinden het nodig om de hele breedte van de weg te blokkeren. Bellen en roepen hielp niet, Jan-Bart heeft dan maar de buitenste pelgrim even geschampt, en verrassing: dat hielp wel. Jammer van deze overbevolking, want het weggetje zelf was prachtig om te rijden, maar ook wel opnieuw met een stevige portie klimmetjes en afdalinkjes.
Eens aangekomen in Palas de Rei wierpen we ons op het eerste terras in de schaduw voor het traditionele pelgrimsmenu. Daarna nog lekker verder siesta houden op een terrasje met een heerlijke, ijskoude cola. Om half zes stond het zonnetje laag genoeg om verder te fietsen naar Melide. Na een inspectieronde van enkele albergues hebben we dan toch besloten om in een pensionnetje te slapen. Na de koude douche nog een flinke picknick in het park en weer terug naar ons bedje. Dat bevindt zich trouwens op 60 km van Santiago. De eindmeet is nu echt in zicht en we zouden er morgen kunnen geraken. Maar we hebben besloten om het rustig aan te doen en pas vrijdagochtend aan te komen bij de kathedraal.
Ambasmestas - Pto de Pedrafita do Cebreiro - Pto El Poyo - Triacastela - Samos - Sarria: 65km
Na een goede nachtrust in het rustige Ambasmestas, kropen we vanmorgen om 6 uur uit onze bedjes. We moesten de warme uren voor zijn om de berpas van Cebreiro te beklimmen, en dus zwaaiden we het hotelletje iets na achten gedag. Veel tijd om de spiertjes warm te fietsen was er niet, want na een 5tal kilometer was er geen weg terug; de laatste grote klim was begonnen!
Na een 3tal uurtjes klimmen met de nodige pauzes voor de drinkbussen bij te vullen of om gewoon even op adem te komen in de toenemende hitte, was het eindelijk tijd om te genieten van de wondermooie vergezichten over het beboste en bergachtige Galicie. Een foto aan de bergpas van Cebreiro op 1300m hoogte en die van Poio, na een kleine afdaling en opnieuw een venijnige klim, op 1335m hoogte, mochten er uiteraard niet aan ontbreken. We moeten toch kunnen bewijzen dat we er werkelijk geraakt zijn, niet?
Iets na de middag stonden we, na een lange en aangename afdaling over de met gele brem en paarse bergbloemen begroeide bergflank, beneden in het dorpje Triacastela. Van hieruit was het 'nog maar' 20 kilometer tot ons slaapadresje van vannacht, en omdat we gisteren nog ondervonden hebben dat na de siesta terug op de fiets moeten kruipen, echt niet aangenaam is, besloten we maar om eventjes door te bijten en die kilometers er nog gauw bij te doen... We hebben er ons uiteindelijk een beetje aan mispakt, want die 20km bleken vooral te bestaan uit een aaneenschakeling van pittige hellingetjes, waar de korte afdalingen quasi geen rust boden.
Helemaal uitgeput, oververhit, uitgehongerd en gedehydrateerd kwamen we iets na 14u toe in Sarria. We hebben ons daar direct bij een spaanse italiaan (of was het een italiaanse spanjaard?) op zijn schaduwrijke terras neergeploft en elks een supergrote huisgemaakte pizza verorberd, of toch geprobeerd. Na al die fanta's te drinken gingen de pizza's er niet helemaal in bij Asha en Nitya..
Gelukkig lag ons hotelletje voor vannacht maar 900m verwijderd van het terras en dus konden we gauw beginnen aan het afladen an de fietsjes.
De douche en nadien de siesta hebben nog nooit zoveel deugd gedaan, we hebben blijkbaar echt afgezien vandaag.
Om 19.30 zijn Asha en Nitya nog even het stad ingetrokken voor een kleine wandeling en op zoek gegaan naar opnieuw een stempel voor in onze Credencial. In plaats van die ene stempel per dag dat we tot dusver verzameld hadden, moeten we nu zien dat we er 2a3 per dag vinden. Om kans te maken op een Compostelaat in Santiago, moet je kunnen bewijzen dat je de laatste 200km gefietst hebt en dat moet met meer dan 2 stempels per dag... Het feit dat onze Credencial vol staat met belgische en franse stempels, telt blijkbaar niet mee... Rare jongens die Spanjaarden!
Een kleine picnic op het dorpsplein later, was het weer tijd om de beentjes echte rust te gunnen en dat gaat enkel door een goede laag flexiumgel en platte rust!
Tot morgen!
Foto: de bergpas van Cebreiro: we waren niet de enigen doorzetters!
Molinaseca - Ponferrada - Cacabelos - Villafranca del Bierzo - Ambasmestas: 49 km
Met stijve knietjes van al dat klimmen gisteren, daalden we vanmorgen de trap af naar de grote benedenruimte van onze bed&breakfast voor een heerlijk ontbijt. De vrouw des huizes was zelfs zo lief van ons een portie roereitjes te bakken en zuinig was ze er niet mee, want we kregen er elks vier in ons bord gedropt. Ingepakt en opgezadeld, zwaaiden we Molinaseca gedag en begonnen in de toenemende hitte van de ochtendzon aan onze etappe. Enkele kilometers later, bereikten we Ponferrada met zijn prachtige tempeliersburcht. Daar wachtte ons echter een rasecht Spaanse teleurstelling, want na de vermoeiende zondag luieren, zijn alle monumenten ook op maandag gesloten! Geen burchtbezoek dus en we reden dan maar ineens verder naar Villafranca. De bergen kondigden zich hier al aan met een paar steile klimmetjes die kort op elkaar volgden en ons, goed warmgelopen, de Santiagokerk van Villafranca deden bereiken. De 'poort van vergeving', zoals de toegangsdeur vroeger genoemd werd, had een speciale betekenis. Hier konden pelgrims, die te zwak waren om nog tot Compostella door te zetten, dispensatie krijgen en dezelfde aflaten verkrijgen als in Compostella. Natuurlijk was ook deze gesloten en maakten we zelfs geen kans op dispensatie... Doorzetten dus, langs de mooie burchtruine naar de Plaza Major, waar we neerploften op een terrasje voor een... ja hoe kan het ook... pelgrimsmenu! Terwijl we ons maaltje aan het verorberen waren, zagen we daar enkele Duitsers toekomen, te voet weliswaar, die we gisteren aan Cruz de Ferro hadden ontmoet... In ons hoofd begon al een snelle berekening: zijn wij zoooo traaaag?! Maar toen hoorden we ze vertellen tegen een andere wandelaar dat ze de bus hadden genomen naar Villafranca... Tja, zo kan het dus ook blijkbaar... Dan zijn wij toch maar even trots op onszelf!
Gezien er een dikke streep was gezet door ons cultureel bezoek, werd het maar weer een namiddagje luieren aan, ook hier weer, het afgedamd riviertje Rio Burbia. Een heerlijk concept! Na al dat zwemmen, zonnen en ijsjes eten, is terug op je fiets stappen natuurlijk net iets minder... Een kleine 20km gestaag klimmen over lekker warme asaltwegen, bracht ons tot Ambasmestas. Onderweg veranderde het landschap volledig. We bevonden ons opeens tussen de steile, dichtbeboste berghellingen, een voorbode voor Galicie. Een heel verschil met het glooiende landschap van de provincie Leon, met zijn grote ooievaarsnesten op alle kerktorens en goudkleurige graanvelden...
Helemaal gesmolten, kwamen we aan bij ons hotel. Een frisdrankje on the rocks en een lange douche, was nodig om ons terug op de been te helpen en in de stralen van de ondergaande zon, aten we ons picknickje op het terras... Helemaal klaar voor de klim naar Cebreiro... Of niet?
Astorga - Sta. Catalina de Somoza -Cruz de Ferro - Molinaseca: 50 km
Er stond vanochtend een moeilijke dag op ons te wachten. We gingen immers vandaag het 'dak' van onze camino overwinnen: de Irago-pas op een hoogte van 1515 m. Dit is de tweede van totaal 3 zware klimmen tijdens deze vakantie, de eerste overwonnen we al in de Pyreneeen.
Na een wat gematigde aanloop kwam de klim na 17 km echt op gang, de hellingen werden langer en steiler en we voelde het aan onze beentjes. Een of andere olijkerd had het nodig gevonden om enkele aanmoedigingen op het wegdek te schilderen: 'c'mon', 'you can do it', 'push it', enz... Blijven gaan was de boodschap. Het venijn zat wel in de staart van de klim: nog een stevig stuk aan 10%, maar ook dat kreeg ons niet klein en na 2,5 uurtjes kwamen we toe aan de eerste top: de Cruz de Ferro. Een heel bekende plaats waar pelgrims een steen wegwerpen naar de voet van een rechtopstaande balk met een kruis op. Deze steen staat voor de zonden die de pelgrim met zich meedraagt. Uiteraard droegen ook wij ons steentje bij (hihi) en lieten onze zonden achter. Dan nog snel snel de verplichte fotootjes en gingen we verder op weg richting het hoogste punt.
Na een veel te korte afdaling was het dan tijd voor opnieuw een klein stukje klimmen naar de Irago-pas. Venijnig was het wel met enkele hectometers aan 12%, maar we zijn er opnieuw geraakt. Bijna onopgemerkt gingen we over de pas en aan de andere kant wachtte een zeer gevaarlijke afdaling. Ze was zeer steil en vooral het slechte wegdek maaktte dat we zeer voorzichtig moesten dalen. Na nog een korte pitstop in El Acebo was het tijd om door te rijden richting Ponferrada. Maar beneden in het dal aangekomen passeerden we over de pelgrimsbrug en zagen we mensen zwemmen in de afgedamde rivier te Molinaseca. Er werd niet lang getwijfeld en we besloten om hier te picknicken zodat Nitya en Asha lekker konden gaan zwemmen.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een lekker frisse sprong in het water en een stevige picknick was het dan weer tijd voor siesta. In de hete temperaturen was het heerlijk dommelen en om 17u hadden we echt geen zin meer om te fietsen. Dus werd het besluit genomen om in het gezellige dorpje te blijven overnachten. Ponferrada moet dan maar wachten tot morgen.
Terwijl de zusjes nog wat verder uitrusten ging Jan-Bart, die zich steendood verveelde, op zoek naar een overnachtingsplaats. Na een half uurtje had hij prijs en konden we gaan douchen en aftersun gaan smeren.
Na een klein aperitiefje en een heerlijk menu was het dan weer tijd om te gaan slapen.
Morgen staat er een kortere etappe op het programma omdat we gekneld zitten tussen twee bergketens. We willen immers geen zware klimmen doen in de schroeiend hete namiddag.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ons dag-boek
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Zo wordt je op de hoogte gehouden van onze vooruitgang.
