Het vertrek vanmorgen loopt wat moeilijk, de nylon contremoer  van mijn voorrem is gebarsten, wat betekent dat ik de hendel van mijn voorrem tot tegen mijn stuur kan trekken zonder dat mijn remmen in werking treden, en ik geloof dat ik vandaag toch enkele maal boven de 900m hoogte moet. Het koffertje dat bij het vertrek in der haast nog in de kofferbak is gegooid, het koffertje van de vorige moterhome, waaraan altijd wel wat scheelde, komt nu goed van pas. We proberen met tape de contre moer vast te kleven, dit heeft helemaal geen effect en de hendel trekt helemaal tegen het stuur, als het zo voort gaat wordt het weer een verplichte rustdag, ik zie ineens een spanband en bevestig die rond de contre moer, dit heeft blijkbaar wel effect en de remmen pakken weer.

Ik ben nog niet ver uit Burgos weg als ik reeds een plakkaat zie met “ de uitstralende schelp”,“camino de Santiago”  en ”N120” mocht ik niet weten dat ik nog 500 km moet fietsen ik zou denken dat ik aan het laatste eind begonnen ben. Het is een sombere koude dag en ik heb verrekt veel tegenwind, zelfs bergafwaarts moet ik meetrappen, het had niet erg geweest mochten mijn remmen niet gemaakt zijn. Gisteren heb ik nochtans naar het VTM weerbericht gekeken en men voorspelde een heldere dag en de isobaren lagen ver van elkaar wat op windstilte had moeten duiden, maar nee het is grijs en tegen de middag breekt hier en daar de zon door, de zonnige plekken dwalen over de heuvels alsof Onze –Lieve-Heer vanuit de hemel met een zaklamp aan het zoeken is of er nog geen gewassen aan het schieten zijn. Ik bid dat zo een spot mij zou volgen want ik ril van de koude , het zweet is nat en kil geworden en wat zonlicht zou dat terug opwarmen.

Zoals gewoonlijk vertrek ik iets na Raf, en ja hoor we gaan er weer een plezierreisje van maken, ik zie in een half uur tijd zowat de helft van Burgos om uiteindelijk dan toch de goede weg te vinden en Raf in de verte te zien rijden, olé we zitten goed.

De gps krijgt het moeilijk, hoe verder ik rij hoe meer ze haar vergist. Ik denk dat de kaar van Spanje er niet helemaal inzit. Enfin, ik nader het dorpje en doe mijn goesting, ik draai terug en rij wat verder het dorp binnen, een mooi dorp met mooie parkings, dat is iets voor mij, ik draai mij over de straat en sta in twee keer in mijn vak, haal mij nu maar weg. Aangezien mijn gps geen straten meer kent moet ik er op uit om straatnamen te vinden, gelukkig vind ik direct een straatnaam, maar ik vind het wat weinig om door te sturen naar Raf, ik wil een reserve straatnaam. Ik sta te kijk aan een café, en zie een plakkaat, maar hier in Spanje weet je nooit en ik vraag aan een oud ventje of het werkelijk deze plaats is.” Si si , Plazuela De Pina Merino” , terwijl ik dapper aan het schrijven ga, komt de café bazin buiten gestoven, ik krijg daar een waterval van woorden , ik vraag haar of het ginder ( terwijl ik wijs) “de Calle Santa Maria “, ze kijkt mij bedenkelijk aan en wijst de verkeerde richting aan. Ik toon haar dat het niet juist is, ze trekt haar schouders op en zegt dat ze niet weet welke straat het is. IK moet zeggen ik was even sprakeloos. Terug in de moterhome stuur ik Raf de straatnamen door en  ga lekker wachten op mijn ventje, neem mijn handwerk, verdorie, er kijkt mij iemand heel triestig  aan. “Ja, Hera  we gaan wandelen door de stad”, allé stadje,wel vele mooie kleine winkeltjes, en een snoepwinkeltje gelijk wij kenden van in onze kindertijd. Toch zijn ze hier modern hoor, want er is een geldautomaat, daar maak ik gebruik van.

Naast onze moterhome staat een standbeeld van een pelgrim die naar Compostella gaat. Daar maken we enkele foto”s in een stralende zon , want ondanks wij geen schelpen zoeken zijn we toch steeds blij als we ze toevallig vinden.

Overal waar we maar kunnen kijken we of er geen onbeschermde netwerken zijn, daarvoor zetten wij ons soms bij appartementen of huizenblokken in de hoop daar iets te vinden, nu staan wij tussen een kerk en een school, weinig hoop op internet dus, maar proberen kost geen geld, en olé ,deze keer lukt het en alle verslagen van de laatste dagen worden doorgestuurd.

08-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

De schrik zit er bij mij goed in en wil de moterhome en mezelf niet verder in gevaar brengen en besluit deze rit over de autostrade te maken. Bij het zoeken naar de weg om op de autostrade te geraken rij ik verkeerd, er staan hier dan ook bijna geen borden. Gelukkig zie ik het net op tijd en kan de wagen keren naar de andere richting, deze keer de goede. Het valt me op hoeveel sneeuw hier nog ligt, de banen zijn goed maar als ik straks tank ga ik toch mijn zonnebril opzetten, de sneeuw is te verblindend. Vrij vlot kom ik in Burgos, brede banen, goed zichtbare zijstraten, dat is wat anders dan de smalle straatjes met de balkonnetjes. Ik zie aan mijn rechter zijde een parking van een sportcentrum en parkeer me daar tot als Raf komt, ik zie dan nog wel of we blijven staan.

Ik weet dat ik vandaag een zware rit maak was de Pto  de Orduña 900m hoog ik weet dat ik vandaag over de 1000m hoogte moet en vandaag is er geen moterhome die mij willes nilles meeneemt als ik halverwege ben. Ik bereid me mentaal voor en tijdens het stijgen tracht ik steeds op het grootste verzet te blijven de hoogte meters gaan snel naar omhoog en toch moet ik geen snelheid inboeten, dit is er zeker geen van 14 %, het landschap past niet in mijn hoofd ,dit is weggelegd  dit is weggelegd voor Zwitserland, Oostenrijk of het daaraan palende Duitsland, maar voor Spanje kan het niet dat er overal sneeuw ligt, ik zit nu misschien wel op 900m hoogte maar dat hier in maart nog zoveel sneeuw ligt , het zal wel aan de opwarming van de aarde liggen. Ik ben de 1000m hoogte over en kom aan een service station ik weiger af te stappen maar blijf in dezelfde versnelling hijgend verder fietsen tot ik op het eind van de parking eindelijk mijn adem terug gevonden heb. Van hieruit gaat het makkelijk bergaf tot Burgos, alleen een plakkaat weigert me de weg verder te volgen en stuurt mij een rotonde op eens op de rotonde blijkt geen van de afritten toegelaten is voor fietsers, ik zit in een muizenval. Ik rij dan maar naar peàge oprit om de weg te vragen, maar men komt al roepend uit het hok en jaagt mij met veel gebaren weg,ik  vraag nog de weg naar Burgos voor fietsers maar het enige antwoord dat ik krijg is: “ no possiblé” ik rij dan maar terug naar omhoog de rotonde op om nog een toertje te doen tot ik de politie in het zicht krijg en deze is zeer vriendelijk rijd me voor een klein onooglijk afritje, daar moet ik in om met de fiets naar Burgos te geraken. Nog voor de middag vind ik de moterhome op de parking van het sportterrein .

Gisteren hebben we blijkbaar iets te kort gekocht bij de inkopen, ik ben dan ook bereid om hier in Burgos op zoek te gaan naar het nodige, en na wat navraag kom ik in een grote  “Aucanpo” een Auchan dus, een echt groot koopcentrum. Al vlug had ik daar het nodige gevonden en toen ik nog even naar de dranken wou kijken ging gewoon het licht uit, niet bij mij maar in het warenhuis, ik ga dan maar met mijn inkopen naar de kassa waar na anderhalf uur de kassa’s terug beginnen te tikken.

Terwijl de snelkookpot op het vuur staat horen we plots muziek, we staan aan een stieren gevecht arena en denken dat we vanavond nog een show zullen krijgen. Tussen het koken door kijken we door het venster en zien een twintigtal muzikanten op de weg aan het oefenen voor de “ semaina Santa”  het doet toch wat, deze muzikanten te zien oefenen want niet alles komt vanzelf.

07-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het slechte weer dwingt ons vandaag tot een rustdag, maar op de parking waarop we vandaag gestrand zijn is niets te vinden, behalve dan de club waar ze de Thaise meisjes aan de deur afzetten om hun werk te doen.  “De Matroesjka ‘s” in het echt. Verder is er in het dorp niets, enkele loslopende honden  en een bakkerij met als opschrift “ te koop “. We rijden dus met de moterhome naar het volgende dorp “ Briviesca”, daar hebben we meer geluk. We vinden een kleine supermarkt en kunnen water en voedingswaren inslaan. Verder besteden we de tijd aan het schoonmaken van de moterhome die na een maand reizen wel eens een goede beurt kan gebruiken.

06-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

De extra bescherming van gisteren heeft mij niet kunnen behoeden voor natte voeten, ik moet een regenbroek hebben en wij zoeken er hier in Spanje nu al de hele tijd naar. Ze zijn niet te verkrijgen in sportwinkels , noch in souvenirwinkels waar ze paraplu’s en regenkappen verkopen , een dikke winterbroek die kunnen ze mij wel geven, maar iets tegen de regen nee dat hebben ze hier niet.

De hele nacht heb ik wakker gelegen denkende aan de col die vandaag genomen moet worden, het wakker liggen is mij gemakkelijk gemaakt door het tokkelen van de regen op de moterhome. We slaan aan het knutselen, enkele plastiek vuilzakken worden boven gehaald en verknipt volgens patroon van een broek. Op reis vertrekken we nooit zonder Duck tape en de stukken worden vakkundig aan elkaar gekleefd met de tape, ook overhandschoenen worden uit hetzelfde materiaal gemaakt, want de regendichte handschoenen in Lille gekocht in Decatlon blijken toch niet zo waterdicht als ze beloven.

Om tien uur vertrek ik zoals gewoonlijk, dit keer met alle warme kleren aan en de pas gemaakte regenkledij, ik ben nog niet lang op weg als de moterhome mij voorbij steekt, de bergpas van 14% voorspeld niet veel goeds, als ik oostwaarts rij krijg ik de hulp van een sterke wind en ga de berg op telkens ik in de haarspeldbocht draai krijg ik de wind in mijn gezicht en word het mij extra moeilijk gemaakt, ik moet zelfs eens van de fiets maar kan toch terug vertrekken.  De gps geeft 500m hoogte aan en ik zie dat de eerste sneeuw blijft liggen, ik kan nog in de sporen rijden van auto’s die gepasseerd zijn en heb weinig te vrezen want er is nog geen enkele auto die mij voorbij gestoken is, op 600m hoogte raak ik met mijn achterwiel een ijzige klomp sneeuw moet van mijn fiets en kan niet meer terug starten, bij elke trap slipt het achterwiel door in de sneeuw en de fiets kan geen evenwicht meer vinden, dan maar te voet . Op 650m hoogte zie ik de moterhome staan wat leuk dat men hier een plaatsje heeft gevonden om op mij te wachten. Naar mate ik dichter kom zie ik Anita rond de moterhome lopen , ik zie ook verschillende sporen die links en rechts uitschuiven en besef nu hier is iets anders aan de hand dan een rustplaats. Anita is bezig met het opleggen van de sneeuwkettingen iets wat niet vlot blijkt te gaan, ik snel haar ter hulp wie had dat gedacht dat ik als fietser nog voor bezemwagen zou moeten dienen. De moterhome staat op het rijvak , maar tot in het midden van de straat, en wij zijn nog bezig met de sneeuwketting op te leggen als van uit de diepte een sneeuwruimer komt aangevlogen , zijn schop is te breed om gewoon op het rijvak te blijven en hij rijd tot tegen de vangrails aan één kant en rakelings de moterhome aan de andere kant, natuurlijk was hij bezig met ons rijvak vrij te maken, zodat een hele strook sneeuw blijft liggen op dat rijvak waar wij staan. We zijn nog maar even bekomen van die emotie als een personenwagen met een kleinere sneeuwschop erop komt aangereden. De man stopt achter ons en komt ons met veel woorden vertellen dat de bergpas gesloten is, natuurlijk kunnen we alleen maar verstaan “ Chiosso”, “ plakodo” en “ debacho” voor zover wij begrijpen staat er beneden een bord bergpas gesloten of als we de gebaren van de man moeten geloven een plakkaat met de naam van de bergpas met een streep door, nu ja de bergpas noemt zoals het dorpje waar we vanmorgen vertrokken zijn “  Orduña” en het kan zijn dat daar zo een plakkaat stond wat voor ons wou zeggen einde bebouwde kom. En nu? ”Ahora?”  De man kijkt naar Anita, dan naar de sneeuwkettingen zucht eens, en iets wat wij verstaan als, wacht nog 15 min en vertrek dan. Ik ben bezig met de wielen vrij te maken van sneeuw en een tweede sneeuwruimer komt eraan gereden, door het proberen opleggen van de sneeuwkettingen is de moterhome meer naar het midden van de baan geschoven, de kettingen liggen reeds in de auto en de fiets is ook op het rek gezet. De sneeuwruimer stopt achter ons, en Anita roept iets naar mij, ik ga naar binnen om te horen wat ze zegt, sta met één voet op het trapje en de auto begint te rijden, ik krijg het gevoel op het toilet van een ouderwetse  trein te zitten en de grond onder mij zien voort denderen .Het is nu zaak de pas zo snel mogelijk te verlaten, voor er nog een boete bijkomt ook. We passeren de personenauto met de kleine sneeuwruimer nog eens , Anita zwaait nog eens, maar de man kijkt maar groen en zwaait flauw terug. Voorzichtig rijdt Anita naar beneden en bij het eerste dorpje dat we tegenkomen zien we de politie in volle vaart de bergpas oprijden, zouden die op zoek zijn naar die twee gekken met een moterhome en met een fiets?

Mijn deel van het verhaal ziet er als volgt uit,

Ik vertrek iets later dan Raf, met een heel slecht gevoel, ik vertrouw de rit over de bergpas voor geen haar. Al rijdend word ik iets rustiger omdat de banen schoon zijn, een beetje verder zie ik Raf dapper fietsen en rij hem voorbij, ik toeter niet deze keer, omdat ik alle aandacht aan het stuur nodig heb en zie dan ook niet of hij zwaait zoals gewoonlijk. De eerste sneeuw is in zicht en ik zie op de gps een heleboel haarspeldbochten, dat beloofd, de auto rijd er dapper op, de hond zit te bibberen naast mij en dat kan ik echt missen. Misschien voelt zij dat ik gespannen aan mijn stuur zit. De eerste haarspeldbocht in de sneeuw kan ik nemen , maar een tijdje later sta ik dan toch stil, het is te zeggen, ik sta in een bocht, geraak er niet meer op,moet de handrem optrekken en zelfs dan schuif ik achteruit. Ik ben bang voor tegenkomend verkeer, want ik sta helemaal in de weg. De moter valt stil, ik leg het kontact af en probeer rustig te blijven. Na enkele seconden start ik opnieuw en verplicht de auto de bocht te nemen, niet uit het oog verliezend dat hij kan wegschuiven, dat doet hij een beetje maar geraakt toch wat verder zodat ik op een recht stuk sta, nu geraak ik echter niet meer vooruit. Ik stap uit om kattenbak korrels te nemen en de sneeuwkettingen, tot overmaat van ramp komt er achter mij een auto aangereden, die ziet mij staan, de man stapt even uit, neemt alles in ogenschouw ,kijkt naar mij en vertrek zonder één woord te zeggen, daar sta ik dan, helemaal alleen op een berg, niet wetende wanneer Raf zal aankomen. Ik begin de sneeuwkettingen uit hun doos te nemen, en met de gebruiksaanwijzing in de hand ,leg ik ze rond het wiel. Ik trek ook een warme jas aan, want het is heel koud en wil niet onderkoelen, heel voorzichtig stap ik in de auto om die te pakken want ik ben bang dat hij gaat schuiven, en spring dan maar eens achter het stuur. Terug buiten zie ik Raf de berg opkomen , hij is er snel  en komt me snel ter hulp. Een hele opluchting dat ik niet meer alleen ben, en samen buigen we ons over de sneeuwkettingen. Na het verhaal met de sneeuwruimers rijden we de berg af en houden het voor gezien voor vandaag.

05-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is een  koude, druilige , sombere dag, zo een van die dagen waarop je het gevoel hebt dat het nooit licht gaat worden. We nemen bijzondere maatregelen om deze weersomstandigheden baas te kunnen, handschoenen worden apart  verpakt in plastieken zakjes en tussen mijn schoenen en de overschoenen word een stuk plastiek gestoken om mijn kousen tegen nat worden te beschermen en Ik ben nog niet lang op weg of ik steek al mijn rode lamp aan, gisteren aan mijn helm vastgemaakt. De banen die ik volg lijken autostrades waar ik met de fiets door slalom. Ondanks alle voorzorgen wordt ik toch nat en krijg ik het koud het is tegen de middag aan en ik doe nog een ferme klim om op de goede weg te geraken bovenop deze heuvel staat een bord : “ autoweg” “ verboden voor voetgangers, fietsers, tractors, brommers” er is geen enkele andere uitweg dan terug te keren de heuvel  terug af te dalen ,dit zijn zo van die momenten waarop de moterhome zou bellen en zeggen :” kom we bollen het af en gaan terug naar huis”.Ik vraag in het dorp de weg naar “ Burgos” bij de eerste krijg ik teveel uitleg en weet niet meer wat hij gezegd heeft, de tweede geeft ei zo na geen uitleg en uiteindelijk  bij de derde persoon krijg ik in twee woorden , alle drie de goede weg te pakken “ arriba, arriba,recho” . Uiteindelijk vind ik de moterhome in  Orduña op de afgesproken plaats.

Zoals gewoonlijk vertrek ik na Raf, het begint al goed, het eerste licht kan ik niet naar rechts, gelukkig sta ik voor het rode licht en kan de boel overkijken, zodat ik eerst rechtdoor rij, dan een halve draai om uiteindelijk rechtdoor te rijden. Nu pas ben ik goed vertrokken, het regent hard en de ruitenwissers staan op de hoogste stand, de hond zit rillend naast mij mee te kijken, ze moet niet klagen, ze zit lekker op haar zacht dekentje .Ik  ga op het kruipspoor rijden dan kunnen de snelheidsduivels voorbij, ik riskeer geen boetes, niet te geloven het is geen kruipspoor maar een invoegstrook voor een ander dorp, levensgevaarlijk, ge moet niet denken dat de andere bestuurders er mij terug tussen laten, er zit niets anders op dan gas te geven en maken dat ik mee ben. Gelukkig kan deze auto goed optrekken, ik rij er graag mee, hij rijd soepel we zijn gewoon één geheel.

Nog een tiental kilometers en ik ben op de afgesproken plaats, alle ik moet eerst nog een parking vinden en hier is dat een belevenis op zichzelf, zeker met een moterhome. Ik zie een bord: “ verboden voor vrachtwagens”, en denk: “ ik ben dat niet”. De straat waar ik in rij is breed genoeg, maar!!! Ik moet volgens de gps naar rechts en ik doe dat, kom ik me toch in een smal straatje met overal balkons, nee zeg, ook dat nog. Het eerste straatje gaat nog, maar dan zie ik recht voor mij huizen staan en nu, ik stop even om het in mij op te nemen, wil achteruit rijden maar zie dat ik drie auto”s achter mij heb, dus vooruit dan maar, ik moet naar links afdraaien en doe dat in drie keer, ik begon er waarachtig van te zweten, kom ik einde de smalle straat, met nog voetgangers aan mijn linkerkant, niet te vergeten al die balkonnen die ik moet vermijden , doet een vriendelijke meneer tekens dat ik voorrang heb, ja dat kan wel zijn, maar ik was nog niet helemaal bekomen van dat ritje, tot mijn opluchting kom ik op een grote open plaats en zie het plakkaat “P”, ik blij er naartoe, jaja, weer een smal straatje en midden de straat een “P”, enfin ik doe het toch maar en na een steile afzink kom ik op een grote parking, oef ik ben er.

Terwijl we ons verslag aan het schrijven zijn zien wij de bergen rond om ons tijdens de hevige regen-  sneeuwbuien  veranderen van zwart naar wit en terug andersom .

04-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Deze morgen  heben wij ons grandioos overslapen,  op onze slaapplaats  aan  het kerkhof en we weten dat we niet welkom zijn met onze moterhome  in deze stad. We  willen op tijd weg zijn om geen hinder te zijn bij een eventuele begrafenis.

Ik vertrek iets na Raf, moet me nog omdraaien in een toch vrij smalle straat, maar dat lukt. Het gaat over de bergen heen, soms hele steile hellingen, ik ben blij als ik een stadje nader en een parking zie onder een autostrade, er is geen verbod en dus rij  ik er maar in. Ik ga vlug naar het plaatselijke marktje, maar spijtig genoeg kan ik er geen brood verkrijgen, een vriendelijke dame geeft me heel veel uitleg, maar ik snap er niets van en door haar aanwijzingen vind ik toch een winkel die brood verkoopt. In de vroege namiddag is de hond heel erg opgewonden, blijkt dat het baasje er al aankomt, leuk dan kunnen we samen het stadje verkennen.

Na een voorspoedige rit heb ik er al spijt van dat ik niet meer kilometers gereden heb met dit mooie zonnige weer.

We zitten nu in een gewoon café waar vrij internet is. En versturen onze mail vandaar uit.

03-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Welkom in het groene Spanje, en we weten al direct hoe het komt dat dit deel van Spanje zo groen is, het regent hier als sinds gisteren avond en het wil maar niet ophouden.

Zijn de Franse wegen niet fiets vriendelijk dan zijn ze nog tientallen keren beter dan de Spaanse , men zou je hier  zo van de baan rijden en mochten we in Frankrijk nog op de nationals van op het moment dat er hier een brug of een viaduct is is het verboden voor fietsers, ze sturen je stad in en daar sta je. En mochten de richtingaanwijzers dan nog in het Spaans zijn, we zouden ze nog wat begrijpen maar nee alles staat één talig Baskisch . Als ik na een vijf kilometer blind gereden te hebben aan mijn gps vraag welke weg ik moet volgen stuurt hij mij gewoon de vijf kilometers terug, dat wil ik natuurlijk niet en ik vraag een berekening zonder rekening te houden met de wegen. Ik volg de richting zo goed en zo kwaad ik kan en kom voor een steile bergwand, na nog wat gesukkel vraag ik opnieuw een berekening aan de gps . Hij stuurt mij de andere kant van de stad terug de N weg op die ik enkele honderden meters kan volgen en dan duikt terug een tunnel op , ik duw nog op het knopje van het achterlicht dat deze morgen met tape aan mijn valhelm is vastgemaakt maar tevergeefs , voor de tunnel wordt ik weer aan de andere kant van de stad binnengeleid, ik verheug me er al op dat een fietspad langsheen de zee mij wellicht rond de bergen voert , maar mijn hoop is ijdel, het weggetje draait en schiet recht omhoog, ik rij op de kam van de berg, nu eens de kant van de zee en dan weer eens de kant van het binnenland, en het verwondert me dat ik geregeld de  Compostella schelp  tegenkom, blijkbaar lopen niet alle wegen naar Rome maar ook naar Compostella, want men had me wijsgemaakt dat de enige goede weg over “ Pied de Pont “ liep. Bij de afdaling zie ik een houten bord  “Compostella 787 km” er staat ook een schelp , een uitstralende schelp en een pelgrim bijgetekend , maar ik bedank voor het modderig weggetje en kies rechtsomkeer de asfaltbaan naar beneden, mijn weg eindigt op een  bouwwerf waar men een autoweg aan het aanleggen is. Ik moet terug langs een ander weggetje omhoog maar zie op de landkaart van mijn gps dat dit doodlopend naar de zee gaat. Een nieuw houten bord ”Compostella” brengt me redding en ik kies het bergbeekje dat als weg dienst doet, dit weggetje leid mij naar het andere uiteinde van de bouwwerf, nog steeds verboden toegang maar ik kan niet anders dan er overgaan, met mijn gele werkmansjas aan ziet men trouwens het verschil niet tussen een toerist als ik en de werknemers. En nu brengt de gps mij  wel tot aan de moterhome.

02-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

We worden het stilaan gewoon op zondag  schijnt de zon hier niet, het ziet er druilig uit en het voelt fris aan, ik ben aan het twijfelen welke kleren ik zal aandoen, ik kies tenslotte voor hetzelfde van gisteren met uitzondering dat ik mijn overschoenen en volle handschoenen aantrek.

We verzetten de moterhome om te lozen en de ruiten te kuisen, vanuit een andere moterhome wordt er naar ons geroepen: “Monsieur, votre parabol”  , wij hadden inderdaad onze schotel niet ingedraaid het was immers maar voor enkele meters,dat konden die mensen echter niet weten. De schuifladder komt goed van pas want stelselmatig land het wieltje van de schotel naast het ijzeren plaatje Anita heeft al haar vaste plaats op de schuifladder als de schotel naar beneden gaat.

In de rit van Peyrechorade naar St Jean-de-Luz de voorbereiding van de Pyreneeën geeft de hoogtemeter van mijn fiets gps wel echt rare hoogtes aan, ik zit nu op -3m, nu ja de hoogtemeter van mijn gps geeft niet echt hoogtes aan, maar wel hoogtelijnen van de landkaart  waarop hij zich op dit moment bevindt en waarschijnlijk fiets ik over een berm door polderland.

Het begint nu ook echt te regenen en daar het naar 12 uur toegaat, zoek ik een schuilplaats in een bushokje, waar ik dan ook mijn boterhammen opeet . Het glas waartegen mijn rug ligt voelt ijskoud aan, zeker doordat mijn fietsshirt kletsnat is. Er komt een dame naast mij staan die duidelijk op de bus wacht, even later komen nog drie oudere dametjes aangesukkeld, ze komen met zo een slakke gangetje voorbij zodat ik denk dat zij ook de bus gaan nemen , ik vermoed dat ik teveel plaats neem op het bankje en schuif op tot de rand van het bankje, mijn rug terug tegen een koud gedeelte van het glas drukkend, de rillingen lopen over mij als ik zie hoe de dametjes verder schuifelen en helemaal geen aanstalten maken om te gaan zitten of de bus te nemen.

Het vinden van de moterhome loopt iets stroever dan gewoonlijk, ik heb een straatnaam door gekregen , en rij de straat volledig op en af  geen moterhome  te vinden. Ik heb wel opgemerkt dat boven het tunneltje waar ik doorheen rij , er enkele moterhomes staan. Ik neem de trap om eens een kijkje te gaan nemen en ja hoor daar staat de moterhome, de gps van Anita heeft gewoon de straat onder haar op de display laten verschijnen.

De reis verloopt vlot voor mij en ik kijk uit waar er gas kan getankt worden, ik zie een benzine station die reclame aan geeft met “gpl” dus een meevaller, ik keer terug via het ronde punt en rij het station in, niet te geloven het is zondag vandaag er is niemand aan de kassa en de gps is afgesloten. Dus ik kom van een kale reis thuis. Verder dan maar.. de volgende kilometers gaan vlot tot op een tweetal kilometers van de plaats waar ik moet zijn, ik heb zowat alle hoeken van de stad gezien, heb me dan aan de kant gezet en de gps opnieuw ingesteld toen lukte het wel, het was wel even passen om op de parking te geraken maar uiteindelijk sta ik toch, na Raf te hebben doorgegeven waar ik sta, zit ik nog een hele tijd te genieten achter mijn stuur van al de moterhomes die voorbij rijden, plots schiet ik in een lach, de hond doet precies hetzelfde als ik , we zitten alle twee naar buiten te kijken. Terwijl ik zit te eten komt er een moterhome naast me staan helemaal beschildert , allé “ moterhome”  een bestelwagen  met de achterdeuren open en dichtgemaakt met houten planken ,helemaal in het groen geverfd met hertjes, konijnen , everzwijn, bossen enz.. erop. Op zich niet slecht, maar wat verder op de flanken staat “ artiste peintre”. Ik zie mijn moterhome nog zo direct niet beschilderd.De “artiste “ kijkt naar onze nummerplaat, en mompeld iets van “ je ne sais pas parle contre ces Gents” waarop hij verder stad inwaarts wandelt.

01-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

We kiezen voor de weg van de minste weerstand, en gaan onze reis verder zetten via Bayonne en de Spaanse kust, ben ik gisteren al 200m gezakt dan zak ik er nu eens 200 en jawel we zitten bijna op zeeniveau, en zeggen dat dit de aanloop  moet zijn om de Pyreneeën over te geraken. Ik vraag me soms af als ge van op 500m naar 1500m rijd of van 0 naar 1000m wat dan het verschil is, maar goed dat zien we dan wel overmorgen. We maken ons klaar om Spanje binnen te rijden en hebben dan ook onze gasfles waar nog wel iets in is, vervangen door een nieuwe in de hoop onze ijskast en verwarming te laten branden tot in Sintiago de Compostella. Door het niveauverschil maak ik de 75 km weeral af in drie uur tijd. Ik denk niet dat het  zal blijven duren.

Voor ik verder rij met de moterhome, maak ik eerst nog een foto van mijn ventje in Pau, er zijn niet zoveel foto’s getrokken, we zijn ook niet zoveel samen he. Voor mij is het een lange rit, hij duurt naar mijn gevoel lang, alhoewel ik voor 12 u aankom op de plaats van afspraak, het is een officiële parking, en er komt veel volk. Het is een komen en gaan van moterhomes die komen lozen of gewoon even verpozen. Daardoor heb ik veel te zien en is Raf er voor ik het weet.

28-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Wij staan aan een grootwarenhuis “Leclerc” waar op de parking een officiële moterhome parking en service dienst is voorzien. Je kan het natuurlijk niet laten inkopen of diensten te gebruiken in het grootwarenhuis te gebruiken. Ik stap vandaag naar de kapster. Om 8u45 gaat de grote deur al open, doch de kleine winkeltjes openen maar om 9 u. Snel zijn was de boodschap want het mocht niet te lang duren. Ik was de tweede en al gauw werd ik geholpen door een hele jonge kapster. Toch een beetje anders dan bij ons, terwijl de kleur aan het trekken is ( oei nu weet iedereen dat ik grijs ben) krijg ik een Frans roddelblad in mijn handen gestoken ,niet alvorens  de kapster me vroeg: “ vous voulez lire?” waarop ik zei “Oui, madame” in plaats van een tijdschrift komt ze af met twee plastieke strookjes, jawel om over de beentjes van mijn bril te doen, grappig maar de bril bleef er wel schoon mee. Na 1u30 verwennerij stond ik buiten , snelde ik vlug naar de moterhome omdat ik wou dat Raf het zag terwijl het net gedaan was. ‘k moet zeggen ik zie er toch iets anders uit of anders.

Doordat wij vandaag zeker internet moeten hebben kiezen we voor een grote plaats. Pau dus. Ik vertrek in Lourdes met op mijn gps een hoogte van 420 m en ik kom in Pau toe op een hoogte van 192 m een rit zonder beklimmingen met de wind in de rug, als ge het mij vraagt noemen ze dit een Pyreneeën rit ik sta dan ook na twee uur al terug bij de moterhome.

Het is hier wel mooi misschien een beetje artificieel maar de bloeiende kerselaars tussen de aangeplante palmbomen bij een schitterende zon maken er hier echt een plaatje van.

Gisteren heb ik nog kontact gehad met de adventure verkoper van de Garmin, hij bevestigde dat het inderdaad niet kon dat de korte rit langer is dan de snelste, er moet ergens een bug zitten in het toestel, een volledige reset  zou hier een uitkomst bieden, maar ik ben bang dat ik ook mijn kaart van Europa ga kwijt spelen en stel de volledige reset nog een beetje uit. Marijke bedankt voor het telefoonnummer en de eerste contacten .

In het rijden met de moterhome naar Pau, schrok ik toch even, het is regelmatig 50, 70, 90 en af en toe weet ik het niet meer. Totdat ik in zone 50 kom en de politie zie schrijven, ik verzeker u ge weet direct hoeveel je mag rijden, eigenlijk ben ik een voorstander van snelweg, maar ja, dan zie je zo weinig he.

De parking in Pau die ik moet opzoeken, ligt wel een eindje in het centrum , het oude centrum is mooi aangelegd , maar men is toch vergeten dat de straatjes wat smal zijn geworden. Ik ben niet alleen die moet manoeuvreren  om overal door te kunnen, nog niet gesproken van de auto’s die verkeerd geparkeerd staan. Al zwetend kom ik op de grote parking , en geloof me het is van de zon dat ik zweet. We  moeten de vensters in de moterhome openzetten om een beetje verkoeling te krijgen. De hond ligt er voor dood bij, zo warm is het. Terwijl ik dit zit te typen zie ik een auto voorbij rijden met een handdoek tussen de ramen om de zon een beetje te weren.

Tot de volgende keer en warme groetjes

27-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Gisteravond kwam een plaatselijke bewoner ons bezoeken, een hele vriendelijke man die kwam vragen of we tevreden zijn van onze moterhome. Nou en of!!Hij zelf is ook een fiere moterhome bezitter en reist twee maal per jaar twee maanden lang. In de winter heeft hij de bergen dicht in de beurt om te gaan skieën . Nog voor we de ramen konden sluiten hadden we ons zicht in de overbuurman die druk doende was zijn garage te legen met mooie bloempotten ,die hij heel voorzichtig in de voortuin zette.

Deze morgen ga ik naar de bakker. Voor één keer dat ik een mooi rond brood kan bekomen, dat zij voor mij willen snijden niet “coupe” maar “ trancher” duidelijk verschil tussen in twee of in drie stukken of in plakjes snijden. Ik had al gauw in de mot dat het met het brood ook niet zo pluis  is, het gesneden brood is nog heet in mijn handen en natuurlijk nu we het willen opeten plakt het gezellig terug aan elkaar. Genietend van onze ochtend koffie zien we de jaloerse blikken van de gemeente werkmannen die aan de andere zijde hun atelier hebben en reeds druk in de weer zijn, twee aan het discussiëren , één met de handen in de zakken en ééntje plastiek aan het snijden  om er bloementjes in te planten. Voor we vertrekken help ik Raf de schotel indraaien, ik wil dat wel eens zien op het dak, en klauter op de uitgetrokken ladder naar boven. Zo te zien moet Raf goed mikken want er liggen daar nog twee zonnepanelen op, terwijl ik sta te kijken zie ik dat het wieltje voorbij het plaatje komt, een goed roffel op de moterhome en mijn ventje begreep direct wat er aan de hand is. Toch goed dat we een ladder mee hebben al is het om eens te ’t checken.

26-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Raf is reeds weg ;kort na mijn  vertrek deze morgen begin ik reeds te stijgen, bochten enz.. hoe verder ik rij hoe mooier uitzicht ik krijg, spijtig kan ik er niet volop van genieten want het is best de handen  aan het stuur te houden. Het raam staat al voor de tweede dag open, de zon schijnt volop gewoon genieten dus. Al hoewel het niet zoveel kilometers zijn, is het toch een lastige rit, als ik een haarspeldbocht neem geraakt de gps in verwarring, hier naar rechts, hier naar rechts… meerdere keren pas na enkele bochten geeft zij het op en zwijgt. Ik nader Tarbes en het landschap is al prachtig, dat beloofd voor de komende dagen.

Als ik tegen de middag een bergkam over ga zie ik  de eerste besneeuwde toppen van de Pyreneeën,ik zie nu nog wel hier en daar een gaatje om er door te glippen, maar hoe dichter ik kom hoe meer de muur van besneeuwde toppen zich optrekt  het lijkt wel alsof er geen doorkomen meer aan is. Nu de gps ons toch al bijna tot in Tarbes gebracht heeft is het misschien de moeite morgen in Lourdes eens een schietgebedje te gaan doen in café halfweg. Die twintig kilometers omweg zullen het nu ook niet meer uitmaken.

25-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het wekkertje is nog steeds niet ingesteld en we laten ons wekken door de ochtendzon , op de radio klinkt het “ beau temp stoute la journeé” en we kleden er ons dus op om onze trip te doen.  Raf is reeds vertrokken, terwijl ik nog enkele kleinigheden weg leg, want het heeft me al geleerd dat alles kan rollen, ook wat vierkant is. Er komt een bejaarde man vragen van waar ik kom, wat ik hier in het dorp doe, en hoe lang ik nog blijf, want hij weet wanneer ik hier toegekomen ben. Met andere woorden we worden in de gaten gehouden, dat is nu net het leuke van de reis en de kleine dorpen er is sociale controle, en ik hou er een klapke aan over. Hij vraagt welke kaart ik gebruik en toon de gps, zijn reactie was komisch, handen in de lucht en “ olalala” dat was zijn reactie.

Vrolijk na het babbeltje vertrek ik, ik moet goed opletten, alle dat moet altijd, maar vandaag moet het toilet geleegd worden, dus goed naar de bordjes kijken. Ik zie Raf rijden en Hera gaat als een gekke hond te keer. Ik sus haar, en terwijl zie ik een “ point bleu” dus we kunnen de wc legen.

Ik rij het straatje in en kom voor een verbodsteken “route barrée”  dus keer ik me om in het veel te kleine straatje, hoe ik me omkeer zie ik Raf voorbij rijden, hij komt naar mij maar ik moet verder omdat het groen is,maar parkeer juist voorbij het licht. Raf zegt: “ Dat madammeke zegt dat ge erdoor moogt met de moterhome tot aan het service punt “ en zegt ook dat het madammeke  enkele kinderen heeft wonen in België, de rest woont in Irak.

Bij het verlaten van het dorp zien we een plakkaat Lyrak doorstreept, dus haar kinderen wonen niet zover. De rest woont dicht bij haar.

Ik zwaai eens naar Raf en zet aan want het is nog ver rijden. Ik kom voorbij een warenhuis en bedenk dat mijn ventje graag s avonds een pintje drinkt, dus stop ik, en haast me de winkel in.

Aan de kassa merk ik dat de bankkaart in de auto ligt, ik laat mijn kar staan, wie kan daar nu iets mee doen en loop om mijn franse bankkaart. De boodschappen staan in de auto en samen met het hondje zet ik de kar weg, groot is mijn verbazing op te merken dat  het één euro stuk verdwenen is. Ik had mijn kar beter niet alleen gelaten.

Even later komt ook Raf voorbij hetzelfde warenhuis en bedenkt , dat hij ook in het land van de wijn, graag een blik zwaar bier drinkt, hij propt dan ook een aantal blikken in zijn fietsbakje en zet zijn weg verder.

Bij zijn aankomst geeft hij mij zoals gewoonlijk al zijn toebehoren die aan zijn fiets vastzitten aan mij. Trots toont hij mij zijn zes blikken bier, waarvan spijtig genoeg ééntje leeg is, blijkbaar kan er toch niet zoveel in dat bakje. Dus was ik nu twee paar handschoenen die doordrenkt zijn van het bier.

24-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is zeven uur en ik trek met mijn hondje naar de bakker. Van op een stelling zit een  merel mij uit te lachen en ik roep hem terug toe: “ ge moet mij niet uitlachen gelijk altijd, want ik moet nu niet meer gaan werken , ben een vrije vogel zoals gij”. Ik heb geen schrik dat iemand mij hoort of mij iemand mij verstaat,Nederlands kunnen ze hier allicht och niet.

Het is rond tien uur als ik in Bergerac over de Dordogne rij, die de stad in twee snijd, ik moet mijn mening van gisteren herzien, deze kant van de stad staan alle helling wel degelijk vol met wijnstokken. Er zal hier dus wel een litertje wijn gemaakt worden. We voelen ons nu eindelijk vertrokken want de  Garmin gps geeft nu dezelfde kilometers als de medion gps. Ik weet nu dat mijn Garmin gps in routeringen buiten op kortere afstand, in de volg de weg opties, ook op snelste berekening moet staan.

Maar kan er mij iemand zeggen wat Garmin bedoelt met de drie andere mogelijkheden,
1. snelste berekening, (in het engels Quickest calculatien)
2. snelle berekening, (in het engels quick calculatien)
3. betere weg ( in het engels better route)
4. beste weg (in het engels best route)
Ik  denk er het mijne van:
 1, wil zeggen ga recht op uw doel af
2. we gaan een ommetje maken
3. wat heb je nog niet gezien vandaag
4. we gaan nog niet naar huis, belange niet, belange niet.
maar dat zal wel niet hetgene zijn dat Garmin daarmee bedoeld.

70 km rijden en 70 km verder aankomen voelt wel prettig aan.

23-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is vandaag geen zondag, er is helemaal geen zon te zien, het is grijs en bovendien nog koud ook. Wij staan aan de kade van een rivier in Perigueux en boven ons staat een kerk met twaalf torens, deze ommuurde kerk doet me wel even denken aan de twaalf apostelen kerk binnen de muren van het  Kremlin in Moskou. Tussen de kerk en de kade staat een huis gebouwd op een muur en laat maar zeggen het is een muur van ongeveer één meter dik, over de lengte van het huis , als je langs één kant kijkt is het alsof het huis wat uitsteekt naar de straatkant toe, maar dat doet ze  ook naar de andere kant.

Om  tien uur zoals gewoonlijk vertrek ik met de fiets, en deze maal heb ik de instellingen zo gekregen dat de Garmin en de Medion dezelfde route en kilometers geven. Het is dus de eerste keer dat ik voor het afleggen van de 48 km ook maar 48 km gereden heb. Die km gaan we morgen opvoeren. We zitten hier ondertussen in de streek van Bergerac toch een gekende wijnstreek en ik moet eerlijk zijn, veel wijnvelden vind ik hier niet, ik denk dat ze van elke druif een fles wijn maken.

Terwijl ik de gps klaar zet, zie ik Raf al in de verte rijden, normaal zou ik hem straks moeten tegenkomen. En ja hoor, een beetje verder steek ik hem voorbij, een geruststellend gevoel dat we beiden op dezelfde route zitten. 48 km is niet zo heel veel voor de auto en al vrij snel ben ik in Bergerac, en krijg ik de kans om enkele boodschappen te doen, de zondagmorgen zijn alle grootwarenhuizen hier open. Dat is gemakkelijk want ik heb anders geen tijd om boodschappen te doen he, (grapje).

Ik ga deze keer bij de  “poids lourds” staan, plaats genoeg, een boterhammetje eten en uitkijken naar Raf.

22-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is 7:01 als ik op mijn wekker kijk, het ding is vandaag niet afgegaan ik spring in mijn kleren trek een kam door mijn haar en zet mijn pet op, want zonder gel of water springt mijn haar terug in slaapstand, ik neem de ketting van de hond die spontaan haar kop vanonder haar deken steekt, ik neem ze mee op zoek naar vers brood en het duurt ook niet lang voor ik Hera aan de tralies voor de bakkerij vastleg. Ik vraag zoals ik gewoonlijk bij elke bakker doe, of ze roggebrood hebben , bij een kleine navraag bij de bakker zelf blijkt er toch een brood te zijn, die een zekere hoeveelheid rogge bevat, de bakkerin vraagt me of ze de broden moet snijden, en mijn ogen vliegen de winkel rond om te zien of er wel een snijmachine staat,ik ben nog niet vergeten hoe men in Spanje ( 28 jaar terug) men een soort kaasmes van onder de toonbank haalde en mijn brood in vijf grote stukken kapte, maar blijkbaar hebben ze hier ook al een snijmachine ter beschikking en ik ben blij dat ik het in de moterhome niet moet snijden met het broodmes.

De douchecel is aan haar ultieme test toe, wij douchen ons beiden en laten het water in de bak staan, voor de deur ligt een huishoudpapier om eventuele lekken op te sporen en oef!! Het blijft droog en zal we voorlopig opgelost zijn.

Het is nu de derde dag dat ik vertrek onder een stralende zon en helblauwe hemel, ik heb mijn outfit al aangepast en de winter kleren blijven in de moterhome de rit van vandaag is een echte rustdag rit, vanop de plaats waar ik vertrok, 235 m hoog, zak ik tot 93 m over een afstand van 48 km met de wind in de rug zonder een enkele keer berg  op te moeten.

Terwijl ik het volgende dorpje binnenrij, zie ik een benzine station, ik ga maar tanken, want zo dik liggen de stations hier niet gezaaid, ik betaal met de bankkaart, komt er daar een man naar buiten gelopen met zwaaiende armen verteld hij dat de automaat niet werkt. Ja zeg, plakt er dan een papier op met :”buiten werking ”. Na de tankbeurt ga ik binnen en gelukkig daar werkt de bankautomaat wel. Ik neem nog een zak muntjes mee, sommigen onder ons weten dat ik af en toe op muntjes rij. Echt goed tegen de stress. Met een muntje rij je vanzelf.

21-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Raf is de douchecel aan het uitdrogen, zoals gewoonlijk op zijn knieën, en het verbaasd hem dat zijn knieën en tenen nat zijn, hij kruipt nochtans niet in de douchebak , we hebben ons niet goed afgedroogd als we uit de cel gekomen zijn. Ik zie dat de mat nat is en veronderstel dat de hond haar drinkwater omgegooid is, (alhoewel het toch wel een hele natte plek is, voor zo een klein kommetje). Bij het afnemen van de fiets, elke avond wordt de fiets op het fietsenrek gezet, en ’s morgens terug afgehaald, bij noodvertrek is alles altijd rijvaardig, ziet Raf dat er een hele streep water op de parking ligt vanonder de moterhome, gisteren was dat ook al zo , toen dachten we dat het overloop was,maar ondertussen hebben we kunnen lozen, gisteren bij het aankoppelen van een nieuwe gasfles stond ook dat vak onder water, er moet ergens een lek zijn.

Omdat ik ongerust ben bij al die waterovervloed begin ik op mijn knieën een grondige inspectie van de douchebak, en stel tot mijn verbijstering vast dat aan de afvoer van de bak, een lange scheur rond de afvoer loopt, vandaar al dat water, nu hebben we het lek gevonden, maar hoe lossen we dat op?

Dat is iets voor later, er moet gereden worden.

Ik heb mijn gps op auto gezet in plaats van fiets, en vermoed nu dat de gps me langs de nationals zal sturen, hij rekent voor mij negen km meer uit dan voor de Medion ( 79  in plaats van 70) en groot is mijn verbazing als ik weer alle D en C wegen aandoe, ik heb nochtans een papiertje in mijn zakken waar de N wegen opstaan maar slaafs volg ik mijn gps die mij zonder moeite door Limoges stuurt en de bergen in naar Thiviers. Onderweg zie ik een plakkaat  “ Chemin de St. Jean de Compostella” met een schelp met uitwaaierende strepen op, het doet me een plezier te zien dat ik op de goede weg zit, al was het niet de bedoeling schelpjes te gaan zoeken. In Thiviers aangekomen tik ik in mijn gps de nieuwe lokatie aan die ik per telefoon van Anita heb doorgekregen, ik weet niet wat mijn garmin onder een auto verstaat want hij stuurt mij door de winkelstraat en daarna rond de kerk waar ik zelf met mij fiets moeite heb om niet langs twee zijden de muur te raken, maar ik vind de nieuwe bestemming zonder veel problemen.

Mijn vertrek   met de moterhome gaat rustig door Limoge tot ik op een druk rond punt komt en daar weet mijn madam niet meer waar naartoe, ze zwijgt in alle talen en ik kan niet anders dan terug keren, waardoor ze haar stem terug krijgt en me links, links,links laat rijden, met andere woorden ik moet de andere kant uit. Om niet teveel problemen te hebben start ik de gps opnieuw, en deze keer stuurt ze me vlekkeloos naar de goede richting. Onder de baan zie ik de kans om te lozen en daar maak ik gebruik van, het is toch fijn zo een accommodatie  gratis ter beschikking te zien, dat is wat anders in België. Ik stop nog één keer op een parking om een goed opslorpende dweil bij de gasflessen te steken, telkens ik naar omhoog rij loopt het water op de dweil, het is een kleine hulp want ik kan onmogelijk de gasflessen op tillen. Het is eigenlijk niet moeilijk dat we vochtproblemen krijgen,als het water onder de badkamer en de gasflessen blijft staan. Terwijl ik Thiviers binnenrij zie ik aan mijn rechterhand een mooie parking en hier stop voor vandaag mijn reis. In mijn hobby materiaal vind ik ( gerief om 3D kaartjes te  maken) siliconen en probeer zo goed  mogelijk dat aan de scheur te doen, maar ik betwijfel of het daarmee dicht zal zijn. Ronny zal werk hebben als we weerkomen. Moet hem dringend een mailtje sturen. Misschien heeft hij wat goede raad voor onderweg. Zo, het kan drogen en samen met Hera rust ik heerlijk op de bank.

20-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Ik moet gaan tanken en sta reeds met de bankkaart in de hand, en jawel, drie keer raden, het banksysteem ligt uit, dus is het te betalen in contanten. Schaf dan nog eens een kaart aan. Maar alle in het warenhuis heeft ze perfect dienst gedaan, het gebeurt niet zoveel dat we samen boodschappen doen, nu wel dus.Wat staat er aan de inkom van de winkel: “he oorringen, zo zou ik er wel een paar van willen en dan nog 50 % korting” dat kan niet meer stuk. Die mannen weten wel waar ze de kasten met juwelen moeten zetten aan de ingang, geen vrouw kan er aan weerstaan!  Samen bergen we alle inkopen op en kunnen we vertrekken, elk met zijn voertuig. De rit vordert spoedig, ik heb een vrachtwagen voor mij rijden en pas me aan , aan zijn rijstijl dat gaat heel vlot. Twintig kilometers voor mijn doel slaat de vrachtwagen af en is het toch even wennen want ondertussen krijg ik ook cols te verwerken, de snelheid aanpassen en remmen op de motor is de boodschap. Het zonnetje schijnt volop en mijn ruiten zijn niet om door te kijken, dus van zodra ik een parking zie, ga ik ze afkuisen. I k zie een plakkaat met pic-nic erop, dus een goede gelegenheid om ruiten te kuisen. Terwijl ik erop rij, zie ik een vrouw gehurkt zitten haar behoefte doen, ze schrikt hoe ik de parking oprij maar doet dapper verder, er waren nochtans genoeg bomen om haar achter weg te steken. Zo, snel de ruiten kuisen en dan verder. Ik bereik vlot Couzeix en rij naar de kerk, ik zie ze van ver, dus Raf zal ze ook wel zien. Ik sta wel schuin maar wil me niet verzetten, omdat ik het adres aldoor gegeven heb, niets zo vervelend of verschillende namen te verwerken te krijgen. Nu is het wachten op Raf.

Mijn garmin rekent voor mij uit dat ik voor de 70 km voor vandaag 99 km nodig heb om de fietswegen te volgen, ik vertrek met volle moed en constateer na een tiental km dat ik over dezelfde brug rij waar ik gisteren over gekomen ben, ik begin te twijfelen rekent mijn garmin nu de terugweg uit van gisteren of laat hij mij echt zover rond rijden. Ik bel Anita op om het juiste afgesproken adres te krijgen want mijn garmin zegt niets meer dan: “ place du 8 mai” en zo zijn er hier in Frankrijk veel, ik krijg geen gehoor en begin in het wilde weg op mijn gps te tokkelen tot het volledige adres tevoorschijn komt :” place du 8 mai, Crouzeix” oke ik zal dan wel op de juiste weg zijn.

Tegen de middag krijg ik telefoon met de nieuwe locatie, ik bedenk nu ik  nog fris ben kan ik het beter ingeven, de gps herrekend en doet er prompt nog 30 km bij, en dat voor de 800m die Anita verder is gereden. Een knopje , vorige berekening vind ik niet dus ik zal het hele parcours moeten afmaken. Ik word niet gespaard geen dal is te diep , geen heuvel te hoog,ik heb veld, geiten, schapen en Limoise koeien genoeg gezien en zou willen dat ik sneller vooruit kom, ik moet zeggen dat de wegen hier pittoresk zijn , de wegmarkeringen zijn hier zelfs nog niet uitgevonden , hier komen zeker weinig toeristen langs, ik ben nog steeds bezorgd over het feit dat mijn gps mij steeds maar Noord Noord/Oost stuurt ik moet helemaal niet naar Turkije maar naar Spanje, De naald zou dus Zuid Zuid/Oost moeten wijzen.

Om vijf uur wijst mijn gps eindelijk Zuid-West aan, ik heb nog een hele weg te gaan en bel Anita op dat het laat kan worden, de heuvels worden echte cols en de snelheid naar boven rijden van 10 km/per uur naar 7 km per uur. Stilaan begint het donker te worden en de wegen die ik deze middag nog pittoresk vond worden nu echt gevaarlijk, ik zie geen rand van de weg met het kleine beetje licht van mijn fiets , naar beneden rij ik met de remmen op om niet in de afgrond te geraken naar boven heb ik geen snelheid genoeg om mijn licht te doen branden, als het er dan toch een auto komt als tegenligger ben ik totaal verblind en weet niet meer waar ik ben, ik sla dan ook mijn remmen dicht en blijf staan waar ik sta in de hoop dat de automobilist mij op tijd opmerkt. Deze situatie wordt echt gevaarlijk nu heeft mijn gps die een veiligheidssysteem moet zijn mij in gevaar gebracht. Ik vertrouw hem niet langer en zal vanaf nu zelf bepalen langs welke wegen ik rij.

Kan er dan niemand zeggen welk logaritme de gps gebruikt om een fiets doorheen het landschap te leiden, spijtig genoeg heb ik deze gps niet zelf gekocht, anders had ik zeker al een mailtje gestuurd naar de verkoper , om te vragen wat er mis is met mijn gps, want het kan toch niet zijn dat een gps de kortste weg niet kent voor het voertuig waarvoor hij is aangeschaft.

Ik ben heel blij als ik om 21 uur de moterhome terug vind .

19-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Vandaag stippel ik een route uit van 80 km mijn fiets garmin berekend mij 92 km om mij van de drukke nationals weg te houden en ik neem deze met graagte aan .

Ik ben nog maar net vertrokken als ik door het dorpje Descartes fiets, dat zichzelf afficheert als filosofische stad het huis van Rene Descartes is als museum te bezoeken maar daar heb ik nu geen tijd voor ,” ik fiets dus ik besta” even verder bij het bestijgen van een helling zie ik onder mij een rivier die over zijn volle breedte is afgedamd en waar over tientallen meters het water gelijkmatig overstroomd, aan de andere kant zie ik een enorme hypodroom, op het grote groene veld zie ik vierkante hagen staan die waarschijnlijk bedoeld zijn om de paarden rond en over te leiden, op de affiches zie ik uitnodigingen voor zowel draaf – spring en ren sport  , alle paardensport komt hier blijkbaar bij elkaar.

Op zeker moment zie ik op mijn weg een plakkaat “ route barré over twintig kilometer” ik rij erdoor , met mijn fiets kan ik toch overal door, bij elke dwarsstraat wordt dit bord herhaald en als het bord op zes kilometer staat verschijnt er aan mijn rechterhand een heuse rivier, wel 10 tot 20 m breed, ik zweet wel van het fietsen, maar krijg het nu toch ook benauwd “ ’t zal toch geen brug zijn die onderbroken is?” Want als dat het geval is kan ik de hele eind terug fietsen, ik kijk al eens links en rechts naar openstaande hangars of ik daar soms de nacht kan doorbrengen indien mijn voorspelling bewaarheid wordt.

“Oef wat ben ik blij”een kraan en enkele vrachtwagens staan in de nauwe straatjes van het dorpje, aan weerszijden leggen arbeiders witte plaveien op dijkjes van mortel, een breekbare constructie dus.

Ik neem  mijn fiets op en draag hem over de dijkjes, ik ben al blij dat het dat maar is. Als in een roetsjbaan fiets ik van de ene heuvel op de andere, vertrekkende van de grootste versnelling en eindigend in de versnelling die ik net nog aankan op de volgende heuveltop, opeens remt er een auto en blijft achter mij aanrijden ik denk nog, “ ge moet niet duwen zulle” want er is plaats genoeg om mij te passeren, als ik weer boven ben passeert de lijkwagen mij en ik denk : “ mij komen halen moet je ook nog niet”

18-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

We  verbreken onze routine om vandaag onze carte bleu visa af te halen op de bank ,zo een kilometer en half hier vandaan,  na een uurtje hadden we onze kaart op zak.

Tours was een verpichtte stad vanwege de bankkaart, nu stippelen onze reis verder uit naar de Spaanse grens  en het zit niet mee, de gps en en de route op de computer geven allemaal verschillende afstanden, we nemen er een doenbaar stuk uit, voor Anita gps zo een 45 km voor mij 73 km. Als proef op de som rij ik deze afstand en ik moet zeggen het brengt mij langs rustige banen over stevige hoogtes  met prachtige uitzichten, alleen het is niet de bedoeling om de hele reis het dubbele van de km te rijden, wij moeten voor morgen een andere formule vinden.

Ik rij mijn 45 km op een rustig tempo doorheen de steden, geen autosnelweg vandaag en vrij snel zitten mijn kilometers erop. Ik bedenk dat er dit weekend twee jarigen zijn en ik op zoek moet naar een postkantoor. Het is een klein dorpje en het postkantoor is vrij vlug gevonden, toeristen zien ze hier niet veel, en het was voor de lieve dame een hele karwei om te weten te komen hoeveel postzegels erop moesten. Terwijl ik moet wachten zijn er mensen die mijn hondje zo lief vinden en die achter mijn rug geluidjes maken om Hera tot bij hun te lokken. Doch mijn “ stoere leeuw” zet zich met haar snoet naar de mensen gericht en begint te grollen gelijk een  Rotweiler. Een heer maakte de opmerking: “ ik kom best niet aan u, mevrouw”. Toch schoot iedereen in een lach , zeg nu zelf dat kleine ding die mij gaat beschermen, dat heeft mijn Dobberman nooit gedaan voor mij.

17-02-2009, 00:00 geschreven door compostella