Deze morgen zijn we zoals gewoonlijk opgestaan om 7u30. Geen "bidonnetjes vullen, geen overleg waar we zullen stoppen, geen valiezen op zijn plaats steken in koffer, geen kilometers meer samen afleggen en nochtans hebben we er samen heel veel afgelegd (4425,86 km). Dus meer comfort en eens extra genieten van het lekkere ontbijt dat we hier krijgen in het Tryp hotel.
Om 9 u te voet vertrokken uit het hotel om zeker en vast de viering niet te missen in de kathedraal. En... we waren zeker op tijd.
Om 10 uur begint de dienst. Een nonnetje met een stemmetje als een engel doet de zang. Het klonk zo mooi en verschillende mensen konden hun emoties niet meer ophouden. Tijdens deze dienst wil je wel luisteren maar zit je ook soms met je gedachten in het heden maar ook in het verleden. Je denkt aan je kinderen, aan je kleinkinderen, aan je familie en je vrienden en je hebt de stille hoop dat altijd alles naar wens moge verlopen en hen niets overkomt. Je denkt ook aan het verleden en dan denk je aan die mensen die er niet meer zijn en aan wie je niet meer kan vertellen van onze "pelgrimstocht naar Santiago. We dachten vooral aan Geert die enkele maanden geleden gestorven is, en aan Joris, die al zoveel heeft meegemaakt maar die toch telkens , als is het de ene dag wat moeilijker dan de andere, er terug bovenop komt.
De dienst was heel mooi, maar ondertussen vonden we het al eigenaardig dat er zo weinig pelgrims te zien waren. Na de dienst kregen we te horen, ondertussen waren we toch voor alle veiligheid op onze plaats, voorbehouden voor pelgrims, blijven zitten, dat de pelgrims dienst pas om 12 uur begon. Zoals er zoveel engelen hangen in de kathedraal brachten wij als pelgrims het nodige engelengeduld op en bleven we zitten tot de volgende dienst.
12 uur, in grote getale verschijnen heel wat priesters. Iemand geeft mee waar alle pelgrims vandaan zijn gekomen. Hij sprak in het begin zo stil en onduidelijk dat we niet echt gehoord hebben als er Belgen bij waren, maar in ieder geval waren wij er. Het was terug een prachtige dienst met heel veel aanwezige pelgrims. Sommige zijn echt zo vermoeid dat ze bijna in slaap vallen ook al wordt de mis prachtig opgeluisterd.
En dan ...ja dan komt de apotheose. Iets waar iedereen zit op te wachten. het wierookvat wordt naar beneden gelaten en nadat ze het gevuld hebben, laten ze het met acht mensen zwieren van de ene naar de andere kant. Je mag er zeker van zijn dat doet je iets. Nadien volgt er van alle pelgrims een luid applaus om hun dankbaarheid uit te drukken dat ze geslaagd zijn in hun opzet. Hoe konden wij beter onze dankbaarheid uitdrukken dan,door net zoals we steentjes hebben gelegd op de Cruz de Ferro, ook zoveel kaarsjes te laten branden in de kathedraal .
Ook al moesten we niet meer fietsen of rijden wilde we jullie ook deze laatste indruk die we hebben opgedaan in de kathedraal niet onthouden.
Het is mooi, heel mooi geweest en daarom willen Roos en ik in de eerste plaats onze kinderen en hun partners, onze kleinkinderen bedanken voor de vele telefoontjes en berichten.We willen ook al degenen bedanken die de blog : "compostelarolandroos24juni2015" gevolgd en mee beleefd hebben. Dit was voor ons een heel grote steun en deed enorm veel deugd.
Na een lekker ontbijt met volle moed en heel veel goesting begonnen aan de laatste rit. Het was ietsje frisser dan de andere dagen maar zeker en vast een leuk temperatuurtje om te rijden.
Het eerste deel rij ik terug langs de N 547. Het is er minder druk dan gisteren en het is pas als ik al een tijdje rij dat ik besef hoe dit komt. Het is zaterdag dus heel wat minder vrachtverkeer en heel wat minder auto's. Ik kom vandaag heel wat fietsers tegen en begroet hen telkens met "Ola". Het is een uitbundige "Ola" want het einde nadert en je voelt aan de mensen als ze iets terug zeggen, ze hetzelfde gevoel hebben als ik : "We zijn er bijna" Er bestaat echter ook zo'n liedje dat zegt :"Maar nog niet helemaal". Dus opletten, geconcentreerd blijven is de boodschap.
Na Turces, onze eerste en ook laatste afspraak, verlaat ik na een tijdje de N 547. De kleine wegen die ik nu berijd liggen ook op de camino route maar het is heel druk van de voetgangers.Opletten geblazen want sommige wandelende pelgrims gaan plotseling van de ene kant van de weg naar de andere kant. Het belletje dat ik heb laten monteren op mijn fiets had heel veel werk: "Ting, ting ..." en de wandelaars lieten je met alle plezier passeren.
Na een heel stuk rijden kom je aan de Monte do Gozo. Iedereen wil daar blijkbaar zijn en het krioelt dan ook van de pelgrims. Iedereen wil het beeldwerk dat daar staat fotograferen. Ik kom tot het besef dat dit de laatste stopplaats is voor Santiago want op een kleine 4 km ligt de kathedraal.
Je voelt de adrenaline door je "lijf" vloeien en je zou willen sneller rijden om die kathedraal te bereiken maar door de vele pelgrims is dit onmogelijk. Ik heb geluk want net bij de afbeelding van Santiago de Compostella zijn er drie lieve meisjes die me willen fotograferen. Vanaf dat moment gaat je hart sneller en sneller kloppen, de emoties worden groter en het verlangen om Roos te zien en hopelijk direct te vinden, is enorm.
Ik kom aan op het plein en zie in de verte Roos zitten. Je zwaait als een "gek" en je bent dolgelukkig dat je er bent. Tranen zijn moeilijk te bedwingen op dat moment, een hartstochtelijke knuffel, een dikke zoen alles kan en mag en je vindt het niet storend dat er zovelen om je heen staan. Dit zal waarschijnlijk het intense geluk zijn die iedere pelgrim ervaart.
Daarna ga je als elke pelgrim het compostelaat halen en wacht je heel geduldig in de rij tot het je beurt is. Het compostelaat is geschreven in het latijn dus dat zal iets voor "Wardje" zijn die dat heel graag zal vertalen.
Zondag 12 juli 2015 willen we zeker en vast de viering voor de pelgrims mee maken. Tot zondag en dat zal dan ook onze laatste "blog" worden.
Gisterenavond nog een foto genomen van de straat waarin ons hotelletje was gelegen. Het was een fantastisch hotelletje. De familie had er 5 jaar aan gewerkt en het was echt heel verzorgd en prachtig. In dit kleine straatje straalde het nog meer uit en de mensen van het hotel waren er echt HEEL vriendelijk. Je werd er gediend en de mensen van de familie die er werkten waren echt tevreden dat ze dit voor ons konden doen. Terug zoiets dat je tegenkomt op je pelgrimstocht iets doen voor een ander zonder dat je een tegenprestatie moet leveren.Hotel Baran zal ons dan ook bijblijven.
Vandaag een rit die in de eerste fase van Sarria tot Portomarin leuk was,heel wat afwisseling. Van Portomarin naar Palas de Rei wat heerlijk Galicisch klimwerk, echt niet te onderschatten. Na Palas de Rei langs de N 547 wat dan ook minder interessant was. Vanaf dat moment voor de rest van de rit een nijdige zijwind die wat draaide en keerde maar je had het gevoel dat je altijd tegen wind reed.
Van Sarria naar Portomarin enkele prachtige zichten en het is moeilijk om een keuze te maken. Toch heb ik er eentje vastgezet op de lens. In Portomarin, voor zij die van geschiedenis houden, staat er een kerk die vroeger onder de zeespiegel heeft gelegen. De gehele kerk hebben ze terug heropgebouwd en dat kan je merken aan de stenen want die zijn allen genummerd.. Er staat ook een beeld van Sint Jacob en je gelooft het of niet maar hij wees me met zijn rechterhand de weg waar ik moest naar toe rijden. Dus verdwalen of verkeerd fietsen zat er zeker niet in.
Van Portomarin naar Palas de Rei had ik altijd het besef dat het lastig klimmen was. Veel viel er niet te zien, alleen de drukte van het verkeer was erg storend. Het enige aantrekkelijke was het stadhuis.
Dus... op naar Arzua. het blijft druk van het verkeer langs de N547. Mijn fiets GPS wilde me voortdurend afleiden naar andere wegen maar als ik wilde de camino volgen dan diende ik langs de drukke N 457 te blijven.
Het einde van de drukke weg is in zicht. Jammer als je bijna op het einde van je tocht bent dat je langs dergelijke wegen moet rijden. Dit zal ook wel bij de camino horen niet alleen euforie telt maar ook leren met ontgoochelingen of mindere momenten omgaan.
In Arzua toch een geschikt terrasje gevonden om samen te genieten. Ja, het is bijna het einde nog een kleine 50 km en we zijn in Compostela. Het begint nu al te kriebelen en de emoties laaien al wat op.Je krijgt dan 's avonds nog wat telefoontjes van je kinderen en dan, ja dan probeer je alles onder controle te houden maar makkelijk is het niet.
We zijn vanavond in Casa Assumpta gelegen buiten Arzua op het platte land. Het is een mooi, rustig gelegen huis waar je kan genieten van de absolute rust maar ook van het lekkere eten. Er is maar één woord voor FANTASTISCH. Dit is een mooie afsluiter om dan morgen nog eens de kuiten te spannen en op weg te gaan naar Compostela.
El Acebo - Villafranca del Bierzo - Triacastela 98,36 km
's Morgens in La Trucha del Arco Iris waar we verbleven kregen we een lekker ontbijt en hadden er een leuk gesprek met een Franse gast die daar ook had ingeboekt. Van in april was al op weg naar Santiago en hij stapte als hij er zin in had. Hij was een verstokt roker geweest en had nu heel veel last van zijn keel. Hij zou naar de dokter gaan. Als hij geen plaats vond sliep hij onder de blote hemel, volgens hem, niets dat gezelliger was. Dit was ook zijn eerste keer dat hij naar Compostela ging maar hij had de smaak te pakken en zou zeker en vast nog dergelijke trajecten doen.
Vandaag een rit met heel wat klimmeters. De hoogte, de felle zon maakten het allemaal niet gemakkelijk. Het was dan ook een intense klim dag. Het zweet parelde regelmatig van onder de helm maar de boodschap bleef: verder doen en veel drinken.
Vanuit El Alcebo vertrokken naar Ponferrada, een heel drukke, warrige stad. Ik had geluk dat ik mijn route zo had uitgestippeld dat ik langs de onderkant van Ponferrada kon wegrijden. Eens uit de stad werd ik aan mijn rechter zijde vergezeld van een spaarbekken en het klaterende water gaf een goed gevoel. Het was net alsof je met de stroming werd meegezogen waardoor je het gevoel had dat alles "vlotjes" ging.
Van Ponferrada op naar Villafranca del Bierzo, onze eerste stop. Een leuke stad met een prachtig museum van allerlei dieren maar je mocht er niet fotograferen. Naast het museum had je de kerk, tijd voor een stempel. Ik kreeg ook een stempel bij het toerisme bureau en net voor dit gebouw stond er een afbeelding van gepensioneerden (Ik zag er Roos en mezelf in)
We verlaten Villafranca del Bierzo en spreken af in Las Herreirios maar vooraleer deze stad te bereiken eten we een broodje in Vega de Valcarce. Dit broodje zal nodig zijn want straks zullen alle krachten moeten aangewend worden om te klimmen. Een musje naast onze tafel wil ook zijn "graantje" meepikken en geniet samen met ons van het lekkere broodje dat goed belegd was met Spaanse ham.
En dan, ja dan begon het serieuze werk.Eerst kwam de Alto do Porto Pedrafita aan de beurt, een klim van 1099 m. Een spanjaard bleef in het wiel hangen maar overpakken deed hij niet. Ik zou zelfs niet geweten hebben hoe ik dit zou uitleggen in het Spaans. Dus gebaren dat je niet afziet en verder doen tot aan de top. Na de Pedrafta kwam de Alto Do Cebreiro aan de beurt hoogte 1300 m. De spanjaard was ergens anders naar toe maar nu kreeg ik het gezelschap van een Pool (bovenaan de top een foto van hem genomen en een kort gesprek). Hij had zijn groep wat verlaten en wilde op zijn eigen ritme verder rijden. Hij was 45 jaar en het was ook zijn eerste keer dat hij een deel van de camino deed. Hij reed in de bolletjestrui maar ook hij vertikte het om even over te nemen.
In O Cebriero gestopt aan de albergue om iets te drinken. Wat smaakte dat,. mijn dorst was bijna niet te lessen maar ik had nog enkele kilometers voor de boeg. Dus verder doen en nog een zoen en geef maar katoen.
Parcours verkenning kan soms wonderen verrichten maar ja dat gaat niet altijd. Ik stelde me een afdaling voor maar ik kreeg nog twee kleppers voor de boeg: Alto de San Roque 1270 m en de Alto do Polo voor de boeg. Op de laatste berg staat er een afbeelding van Sint Jabob en ik moest hem vastleggen op de lens omdat ik fier was op mezelf dat ik er in geslaagd was om deze "kleppers" te overwinnen. Ik had ook de indruk dat hij wilde zeggen :"Hoedje af."
Na al dat beklim een swingende afdaling naar Triacastela en geloof het of niet ik was blij dat ik mocht dalen. Blij dat dit windje in mijn gezicht voor wat afkoeling zorgde.
Na deze rit kwam er wat rust en hadden we beide dezelfde woorden in de mond: nog twee dagen te gaan en ons avontuur is voorbij. Ja we hebben er een dagje kunnen afknibbelen en in plaats van zondag komen we op zaterdag toe in Santiago
Slaap lekker allemaal en nog eens een ferme bedankt van ons beiden voor al jullie positieve reacties..
Mansilla de las Mullas -Astorga -El Acebo 105,40 km
Het hotel Erdeland was tot op heden het minste wat we hebben gehad. De uitbaters waren zeer onwennig, ofwel waren ze nieuw of wat uitgeblust. In ieder geval hebben wij er het beste van gemaakt en zoals alle pelgrims wel doen veel geduld gehad en ons aangepast aan de situatie waarin we ons bevonden.
Gisteren kreeg ik nog een berichtje van André en Martine dat ze opa en oma geworden zijn. Vanuit het verre Spanje willen we hen dan ook feliciteren want wat is er mooier dan een kleintje die er bij komt in de familie. We willen ook van de gelegenheid gebruik maken om Brecht te feliciteren want ook daar zijn de eerste stappen gezet voor een "kroost"rijk gezin. Waarschijnlijk waren de ooievaars die we reeds op verschillende plaatsen hebben gezien de voorbode van het goede nieuws.
Vandaag was het begin van de rit vrij rustig. De dorpjes Bustillo del Paramo, Alcebes en Nistal hadden één ding gemeen : het ganse traject werd ik begeleid door kwakkende kikkers Ik had er dus nieuwe begeleiders, nieuwe vriendjes bij op mijn tocht. Het deed me ook denken aan Wim die op ieder familiefeestje het verhaal vertelde van de "Kikker". Met veel gebaren kon hij dat prachtig uitbeelden en kon hij iedereen in de ban van het verhaal houden tot het einde
Ik nader Astorga maar net voor het binnenkomen merk ik nog een kabbelend beekje op. Astorga is een prachtige stad en daar ontmoet ik drie fietsende Hollanders. Vijf jaar geleden hadden ze al eens het traject gedaan maar dan langs de oude wegen. Je staat er echt verstomd van als je voor de kathedraal staat, een imposant gebouw dat je niet onbetuigd laat. Naast de kathedraal heb je het museum van Gaudi, waarvan je onmiddellijk de stijl herkent. In Astorga nuttigen we onze picknick om nog wat krachten op te doen voor hetgeen nog komen moet.
Op weg naar de Cruz de Ferro kom ik een heel charmant en bevallig dorpje tegen: Castrillo de los Polvazares. Werkelijk de moeite om eens te stoppen.
Vanaf dat moment wordt je geconfronteerd met de Cruz de Ferro (1500m) over een lengte van een 20 tal km.. Na heel wat beklim kom ik aan in Foncebadon waar er een prachtige albergue ligt. Je geniet er echt van het middeleeuws karakter van deze albergue.Als ridder is de strijd echter nog niet geleverd en dus op naar de top. Op naar het mythische kruis.
Als je boven bent op de Cruz de Ferro en aan dat kruis staat dan krijg je toch wel een apart gevoel. Emoties die je niet direct kan beschrijven gaan door je lichaam. Altijd had ik in gedachte dat dit een doel voor mij was en heb ik dan ook als zovelen steentjes gelegd. Steentjes met de namen op van onze kinderen, hun partners , van onze kleinkinderen en ook een steentje voor de familie en onze vrienden. We hebben de stenen samen gelegd met als doel dat onze kinderen altijd elkaar verder zullen opzoeken wat er ook ooit moge gebeuren. Als je denkt aan je kinderen dan hoop je ook dat ze het leven dat ze opgezet hebben met hun partner hen heel veel geluk mag bieden. En dan... , ja dan denk je aan de kleinkinderen. Je ziet die twee schattige , kleine gezichtjes van Mathis en Louis en dan het lieve puber gezicht van Robbe. Als opa en oma ben je trots zo'n kleinkinderen te hebben en wens je hen dan ook het allerbeste toe. Hopelijk hebben ook zij ooit het geluk om hetzelfde te beleven als wij. Zonder familie en zonder goede vrienden zou het leven van een mens niet betekenisvol zijn en daarom hebben we ook een steentje gelegd.
Met alle emoties in je buik begin je aan de afdaling nadat je eerst nog een kleine klim hebt gedaan. Tijdens de afdaling moet je bij de pinken zijn want het gaat snel, heel snel. Af en toe eens remmen kan zeker en vast geen kwaad.
Na de lange afdaling kom ik terecht in El Acebo. Een echt oud dorpje dat rust uitstraalt en waar de mensen (pelgrims) heel vriendelijk zijn voor elkaar. Blijkbaar is er hier maar één persoon meer die hier geboren is en die hier nog altijd woont.Vanuit onze verblijfplaats kijken we uit op prachtige bergen en een schitterend landschap De rust is wel gekomen.
