met de fiets Chaque homme doit inventer son chemin.
Jean-Paul Sartre
19-08-2010
DAG 29 EN DAG 30
Beste,
Een beetje grappig dat het nieuws blijft komen nu de tocht er al zo'n dikke drie dagen op zit. In de brievenbus vond ik vandaag het volgende: een enveloppe met twee dagen reisverslag en twee armbandjes die ik kreeg van de viskes (zo noem ik Nele en Katrijn wel eens). Het ene armbandje was dan ook eentje met viskes op, zeer gepersonnaliseerd! ;-) Hieronder kunt u het verslag van dag 29 en dag 30 lezen. Veel plezier ermee.
DAG 29
Astorga-Villafranca, 80 km
Dag Sarah,
Het was een lastige dan vandaag. Gelukkig heb ik de vorige nacht goed geslapen. We zijn deze morgen vroeg vertrokken. Ontbijt op café en dan de zware beklimming naar Cruz de ferro. Het ijzeren kruis waar je je "lasten" kwijt kan door symbolisch een steen(tje) achter te laten. Deze namiddag bleef het lastig rijden. Vooral ik had last van de hitte. ik dacht dat ik er niet zou geraken. Na een lekke band van Katrijn en een agua-stop zijn we er toch in geslaagd de albergue te bereiken. het is een heel eigenaardige albergue met slaapzalen met drie bedden boven elkaar. Papa en ik slapen elk in een andere kamer, echt niet leuk. Ik wilde een douche nemen en het was koud water. Een koude douche dan maar. Papa zal de fietsen nazien (o.a. nieuwe remblokjes) voor de grote beklimming, die nog zwaarder zal zijn dan vandaag. Daarna gaan we naar 't stad. Ik wil graag nog een kaartje schrijven naar tante Paulo naar aanleiding van het overlijden van nonkel Jef. We zullen in't stad een menu del pelegrino eten en zo laat mogelijk terugkeren naar de albergue. Papa en ik voelen ons hier echt niet thuis. Nele en Katrijn zijn heel flexibel; ik moet ze echt bewonderen.
DAG 30
Vallafranca-Samos
Toch relatief geod geslapen. Vandaag de grote dag: de beklimming van de Cebreiro. Het is ijskoud 's morgens. In de albergue krijgen we voor 3 euro een uitgebreid ontbijt: Wat een luxe: het is dagen geleden dat we nog zo'n lekker ontbijt hadden. Dus, we moeten onze mening over de albergue bijstellen! Toch goed! We vangen een zware tocht aan. Papa 's handen zijn"dood" van de kou. Nele en Katrijn rijden voorop. We klimmen ongeveer 4 uur met nu en dan een pauze om iets te eten. Moe, maar voldaan bereiken we de top. In de namiddag een afdaling van 12 km. We zullen slapen in de albergue in één van de oudste kloosters van Spanje. Net toe wij willen inschrijven is alles volzet. We slapen bijgevolg in een hotelletje. Wat een luxe: na weken eindelijk alleen in een kamer slapen; een bad kunnen nemen. Het is echt genieten. Wat we de volgende nachten zullen doen zijn we nog aan het overleggen met Nele en Katrijn. Zij willen albergues omwille van de contacten en wij willen wat meer rust en privacy, want we hebben onze nachtrust ech twel nodig. Nele en Katrijn zullen wellicht in de albergue slapen en wij in een hotel. We zien wel wat de dag van morgen ons brengt. Nog 140 km en we zijn in Compostela. Tot ziens.
Veel liefs,
mama, Paulus, Nele en Katrijn
PS: nog een voetnoot van mezelf: Ik vind het een waar genoegen deze blog bij te houden. Ik vind het zelf plezierig! Veel dank aan iedereen die mij al bedankte
We zijn er geraakt. Het was een hele ervaring zowel voor ons als voor nele en Katrijn. Het was een onvergetelijke en intense tocht met heel wat boeiende momenten. We hebben soms afgezien maar hebben niet geplooid en hebben ons doel bereikt. De beklimmingen begonnen al in het noorden van Frankrijk en duurden tot op de eindmeet in Compostela. Al fietsend hebben we heel wat spieren bijgekweekt. Een tocht van weken is niet op 1 dag verwerkt. We zullen er nog enige tijd van nagenieten. We hebben er echt van genoten en heel veel interessante mensen ontmoet. Jammer dat we de taal niet machtig waren. Dank aan jullie allemaal voor het supporteren,meeleven, uitlenen van materiaal, geven van tips, morele steun, enz, teveel om op te noemen. Speciale dank aan Sarah voor het up tot date houden van onze blog. Voor ons was dit niet altijd mogelijk. En niet te vergeten Nele en Katrijn die ervoor gezorgd hebben dat we onze droom om naar Compostela te gaan konden waarmaken. We zien er naar uit om jullie terug te zien en onze ervaringen te vertellen. We vliegen nu vrijdag van Compostela naar Madrid en van daaruit zaterdag naa Charleroi. We hopen om 20 uur in Avelgem thuis te komen. Heb je ziin om even binnen te springen dan ben je altijd welkom.
We zijn er geraakt. Het was een hele ervaring zowel voor ons als voor nele en Katrijn. Het was een onvergetelijke en intense tocht met heel wat boeiende momenten. We hebben soms afgezien maar hebben niet geplooid en hebben ons doel bereikt. De beklimmingen begonnen al in het noorden van Frankrijk en duurden tot op de eindmeet in Compostela. Al fietsend hebben we heel wat spieren bijgekweekt. Een tocht van weken is niet op 1 dag verwerkt. We zullen er nog enige tijd van nagenieten. We hebben er echt van genoten en heel veel interessante mensen ontmoet. Jammer dat we de taal niet machtig waren. Dank aan jullie allemaal voor het supporteren,meeleven, uitlenen van materiaal, geven van tips, morele steun, enz, teveel om op te noemen. Speciale dank aan Sarah voor het up tot date houden van onze blog. Voor ons was dit niet altijd mogelijk. En niet te vergeten Nele en Katrijn die ervoor gezorgd hebben dat we onze droom om naar Compostela te gaan konden waarmaken. We zien er naar uit om jullie terug te zien en onze ervaringen te vertellen. We vliegen nu vrijdag van Compostela naar Madrid en van daaruit zaterdag naa Charleroi. We hopen om 20 uur in Avelgem thuis te komen. Heb je ziin om even binnen te springen dan ben je altijd welkom.
Nu lijkt alle info bijna overbodig, maar gezien de tocht belangrijker was dan het doel, lijkt het me toch fijn u nog wat info van onderweg door te spelen. Vanmorgen vond ik weer drie enveloppen met briefjes van mama aan mij in de brievenbus. De verslagen handelen over dag 26, 27 en 28. Veel plezier ermee!
DAG 26
Fromista- Sehagun, 59 km
Dag Sarah,
Hoe gaat het? Hier alles oké. We zijn al 26 dagen onderweg. Niet te geloven. Nele en Katrijn nemen meer en meer verantwoordelijkheid. Ze zijn gedreven om er te geraken. Ze staan als eerste op en maken ons wakker om zeker tijdig aan de ontbijttafel te verschijnen. Het ontbijt is heel sober: 1 fruitsapje, koffie of chocolademelk en 2 koekjes. Net genoeg om de dag te kunnen starten. Vandaag was het een vlakke rit: ons pad liep volledig parallel met de voetgangers. De mensen zijn heel vriendelijk. Voortdurend hoor je 'hola' of 'buen camino'. Na 20 km fietsen hebben we baguettes en chocoladekoeken gekocht en een café solo gaan drinken op café. N&K hebben ons dan verlaten en zijn op eigen houtje gefiets naar de eindbestemming. Ik ben er zeker van dat ze in staat zijn om helemaal alleen naar Santiago te fietsen. We slapen in een albergue in het centrum van de stad. De albergue is gevestigd in een voormalige kerk. Mooi, heel mooi! We hebben ons geïnstalleerd en zullen het stadje verkennen. Vandaag kunnen we ook op internet. Ik heb juist vermeld waar we nu zijn en hebben eens de tijd genomen om de vele reacties te lezen. Paulus zal vanavond boeken voor de herberg in Madrid. Bedankt Sarah voor het bijwerken van de blog.
Heel veel groeten, Mama, Paulus, Nele en Katrijn
PS: Nog 411 km te fietsen en we zijn er!
DAG 27
Saragun- León, 74 km
Dag Sarah,
Hoe gaat het? We hebben een bewogen nacht achter de rug. Midden in de nacht werden we wakker door een mannenstem die heel luis één of andere zin scandeerde in het Duits. Hij praatte luider en luider. Iedereen werd wakker. Zaklampen werden bovengehaald; we wisten niet wat we ervan moesten denken: was er iemand het gebouw binnengedrongen? Wie is die man? Uiteindelijk bleek het een pelgrim te zijn die"doordraaide", wellicht oververmoeid of een zonnesteek. GSM werden bovengehaald en wellicht heeft iemand de politie opgebeld. De man is met pak en zak vertrokken. Hopelijk kunnen ze hem helpen, want hij zag er niet goed uit. Wij (Paulus en ik) zitten nu op een terrasje in 'Mansilla de las Mulas', een oud middeleeuws stadje. Nele en Katrijn rijden vandaag helemaal alleen, ze hebben geld meegekregen om mondvoorraad e kopen. We genieten van de tocht, het is een echt vlakke rit in de hoogvlakte. De wind houdt zich gedeinsd. Het is helemaal niet lastig om te fietsen. De zon schijnt en we nemen de tijd om hier en daar halt te houden. We zijn aangekomen in León . Een prachtige stad. We slapen in de albergue net buiten de stad. Mooie albergue met kamers van 8 personen. We gaan nu naar 't centrum om de stad te bezoeken.
Tot morgen
Liefs mama en co.
DAG 28
León-Astorga, 62 km
Dag Sarah,
Alweer een nieuwe dag. We weten niet meer welke dag we zijn. We moeten telkens in ons agenda kijken. We hebben al 2016 km afgelegd. Deze morgen hadden we het gevoel dat we er al waren, maar niets is minder waar. We hebben nog 2 grote cols te gaan. Morgen de eerste: "Cruz de ferro" en de dag erop: Cabreiro met stijgingspercentages van 7-8-9-10 %. Na die cols blijft het stijgen en dalen tot in Compostela. Het wordt dus klimmen en dalen tot de laatste snik. Gisteren hebben we León bezocht: een heel mooie stad. Nele en Katrijn hebben nieuwe kleren gekocht en zullen dat extra gewicht meeleuren tot in Compostela. Vandaag was het aangenaam fietsen. Het wordt groener en groener en in de verte zien we de bergen. We hebben iemand uit Brussel ontmoet en hebben een hele tijd samen gefietst. Hij doet de Camino vanuit België voor de 2e maal en helemaal alleen. We hebben op 18 augustus afgesproken met hem in Compostela. Deze morgen hebben we wat langer geslapen. Het was nodig, want de vermoeidheid begint zicht te laten voelen. Het is niet te onderschatten om iedere nacht in slaapzalen te slapen. Eens op de fiets is alle leed vergeten. Het blijft leuk. Het verveelt geen minuut. Nele en Katrijn fietsen dapper verder en wij ook. We zullen maandag of dinsdag aankomen in Compostela.
De aankomst liet de Reizigers Decoster-Vandenberghe niet ongeroerd, vooral de vrouwelijke deelneemsters en in het bijzonder Katrijn. Paulus was vooral moe . Twas alvast weer een heel zware dag. Ze kwamen rond 15u aan na zware beklimmingen en schitterend weer. De fietsen staan normaal gezien al bij Camino Travel Center, maar daar ben ik niet helemaal zeker van. Ze zijn er in ieder geval langs geweest want Paulus vertelde mij dat hij zijn pasport had (die had ik via een aangetekende zending naar dat bedrijfje gestuurd). Compostela zelf is heel druk, super mooi en vooral erg heuvelachtig, daarom wilde mama zich zo vlug mogelijk ontdoen van de fietsen. Twas echt lastig te voet met de fiets in de hand door 't stad te lopen. Nu zitten ze in een klein restaurantje, alle mensen op een hoopje. De sfeer is heel leuk, der spelen overal (?) straatmuzikanten en de stad is helemaal in feeststemming. Overgens denkt Nele dat ze de zonneslag heeft. Ze heeft gisteren voor het eerst geen pet gedragen, en voilà... ze draagt er de kwalijke gevolgen al van. Het is ook leuk pelgrims van ergens onderweg weer te treffen. Zo zei Nele: "Tis birre sjiek, we hebben 3 sjieke Engelse kirels dawe lik duust (=1000) kilometer vroeger zijn tegengekomen, teruggezien en ook 2 Ierse jongens die we ergens in Roncevalles in een cafeetjes juust na de Pyreneeën hebben gezien. En ook mensen die Katrijn ergens 's nachts met enkel een heel klein lichtje op een camping in Frankrijk zag toekomen. Misschien een mooitje om mee af te sluiten: "kga mij daar jeunen zeggen ze allemaal". Kga n beetje minder lang onderweg zijn in ieder geval en langer ter plekke blijven... En zo is het hoofdstuk 'Compostela' nog lang niet afgesloten te huize Costers.
Bedankt aan iedereen voor de steun en de hulp, van dichtbij, van veraf, praktisch of moreel, met woorden of via andere kanalen...!!!
Voorlaatste dag fietsen: 80 km, overnachting in Melida.
Het was een lastig parcours vandaag, veel beklimmingen tot wel 10 procent. Paulus beschrijft ze als "nijdige korte heuvelkes". De vier doorkruisen een arme heuvelachtige streek met veel kleine boerderijtjes en kleine dorpjes die leven van de veeteelt (vooral koeien). De economie is vooral gebaseerd op het pelgrimstoerisme. Het is nu 19u en nog altijd 35 graden...We kunnen het ons bijna niet voorstellen ivgl met het frisse Avelgem met zijn koude wind die 't groen in beweging brengt.
Het is heel druk van de voetgangers en je voelt in alles dat het einde nadert. De nachten in de albergues zijn lastig omdat er veel rumoer is en zeker op de laatste kilometers van Compostela verwijderd, worden er vaak fiestas gehouden in de albergues. De Spanjaarden zouden ook veel babbelen, zegt mama. Er worden heel veel visgerechten geserveerd (calamaris enzo). Het eten is heel goedkoop. Voor 9 euro heb je een volledige maaltijd. De namen van de steden worden in het Gallisisch aangeduid. Dat is soms moeilijk omdat ze in het Spaans op de wegenkaarten staan...
Vandaag slapen ouders en kinderen wel effectief apart. De albergue was 'completo' waardoor N&K in een provisoire refugio slapen (een sporthal die door de burgerbescherming als slaapzaal is ingericht voor slechts 6 euro de man) en mijn ouders slapen in kamers bij een meneerke die enkel Spaans spreekt (30 euro). De fietsen staan vannacht in een 'remorke' (= aanhangwagen) omdat ze niet gestolen zouden worden.
Mama vindt de sfeer heel speciaal en " 't is echt vree geestig". Iedereen is super vriendelijk en iedereen zeg 'buen camino' tegen elkaar (letterlijk: goede weg). Het is boeiend dagelijks nieuwe mensen te ontmoeten, maar ook soms wat jammer dat het contact zo kortstondig is. Iedereen doet zijn verhaal en vertelt het motief waarom ze de tocht ondernemen. 's morgens vroeg om 6u gaan de cafeetjes open om 'el desayuno' te nemen (=het ontbijt). Vandaag gingen de vier pas om 8 uur gaan eten, en.... de pistolets waren al op.
Morgen nog 70 km te gaan. Arrivée rond 16, 17u gepland. Het zal raar doen waarschijnlijk. Na als die kilometers en ontmoetingen en avonturen en mooie en lastige momenten, aankomen in de stad. Nog drie dagen ter plekke blijven en vrijdag (20 augustus) naar Madrid vliegen met enkel wat handbagage. Een overnachting daar en dan de dag erop weer naar België. Rond 18u in Charleroi. Einde avontuur.
Nele was gisteren in haar vertellen aan de telefoon, ze zei me vanalles over heel de reis heen en het lijkt me wel leuk dat met u te delen. Ik soms de dingen wat op.
-er zijn maar 2 lekke banden geweest: twee keer Katrijn
-onderweg een Frans gezin met 9 kinderen tegengekomen (maar 1 jongentje; ocharme 't ventje). N&K dachten dat het een koor was, omdat de voortdurend liedjes zongen. Maar toen ze het vroegen, bleek het dus niet het geval te zijn Ze doen de Camino Francés in drie keer. Dit is de weg vanaf de Pyreneeën tot in Compostela. Ieder jaar dus 'een stukje' wandelen. Deze keer vertrokken ze vanuit Burgos.
-In León zijn Nele en Katrijn gaan shoppen en ze hebben birre veel gekocht. en 't was afzien achteraf..."ge merkt da wel ze in de beklimmingen", zei Nele.
-Ze vroegen eens aan drie oude Spaanse vrouwtjes de weg naar een winkeltje om eten te kopen => na enkele seconden stilte begonnen de drie opeens heel door elkaar te brabbelen en elk in een heel andere richting te wijzen => Nele en Katrijn lagen plat van't lachen.
-der zijn al rond de 1000 foto's getrokken...de mooiste komen nog op de blog
-Galicië is de streek van de vis...Nele -als zijnde GEEN vis eter- zei "'t is birre stom voor mij!, en kbestel dan zo'n salade, maar 't zat wel tonijn in zeker..." Je kan er niet aan ontsnappen blijkbaar...
-Ze zijn moe, hebben spierpijn, en de gewrichten beginnen pijn te doen (polsen, en de rechterknie van Nele)
-slapen in albergues is niet altijd zo fijn, om 5u staan de voetgangers al op om om 6u te vertrekken. Dan wordt je ook wakker natuurlijk...
-De kleren tot op den draad versleten. Nele haar onderbroek is gescheurd en der is een stuk zeemvel uit haar fietssort gescheurd... Gelukkig zijn ze er bijna...
-Nele vond het zot dat ze op 1,5 km hoger zat dan in België
-Op 'Cruz del ferro' (het hoogste punt van de tocht) laat ierdere pelgrim traditiegetrouw iets achter, meestal een steentje. Nele had van een man uit Atorga een steentje gekregen. Hij vond het ergens in een dorpje in Navarra.
-Nele heeft al 30 euro aan armbandjes uitgegeven. 't is wel stom...ze heeft nu al 10 bandjes aan haar pols waardoor ze een hele witte vlek zal hebben. (een niet gebruind stuk arm...)
-Katrijn steekt 's morgens altijd haar muziekbokskes in haar stuurzakje met luide muziek om wakker t worden. Iedere voorbijganger kgrijgt dan een glimlachske op zijn gezicht. "een moment waarop ze efkes minder afzien" zegt Nele.
-N&K spelen altijd van "Janine en Rita" op de fiets. Nele is Rita en Katrijn is Janine, en ze zeggen dan: ah kijk Janine, waar dawe nui zittn, etc... Ze spelen ook het spel van "weetje nog toen dawe..." (bv helemaal onders 't zwart van mieren wakker werden).
-Tijdens een overnachting in een kerk die als refugio was ingericht, kwam er om 3 uur ''s nachts een Duitse man helemaal gek, hij begon God uit te schelden en the church te vervloeken en te zeggen dat een klote tocht was. De andere logeurs probeerden hem e kalmeren, de politie is ter plekke gekomen en hebben de man uit de kerk gehaald. bizarre toestanden... Eén van de andere logeurs dacht met zijn slaapkop dat het al ochtend was en maakte zich helemaal klaar om te vertrekken ... maar niet dus
-De meeste pelgrims (zeker de voetgangers) hebben maar 1 tenue mee. En ze laten dan in hun onderbroek in de refugio's omdat ze dagelijks hun kleren uitwassen en ze dan moeten laten drogen...
Afsluiter van het gesprek: "'t is nen vree tocht ze, mee veel lastige momenten, maar ook mooie momenten. 't valt beter mee dan verwacht, k zou 't nog keer opnieuw doen met een vriendin of zo. Iedereen vertelt zijn verhaal en de reden waarom ze het doen. Wij zeggen dan "we must do it'. En je leert birre veel nieuwe mensen kennen. Nu gaan we n beetje gaan schommelen... (dixit Nele)
Ik had gisteren mums aan de lijn... Met veel plezier speel ik jullie de volgende informatie door:
Gisteren hebben ze 67 km gefietst, 4 uur aan een stuk geklommen, de zwaarste beklimming van de reis. De naam van de zotte berg die de scheiding vormt tussen Castillië-León en Galicië is 'o Cebreiro' (het Galisische lidwoord 'o' vertaal je als 'de' in het Nederlands). Het was 's morgenst ijskoud. Paulus zijn handen waren helemaal bevroren, maar naarmate de dag meer dag werd, werd het weer ook warmer,...VEEL warmer! Het gebied wordt meer en meer bebost. Dit is helemaal niet zo raar want Galicië wordt het Ierland van Spanje genoemd omdat het daar zoveel regent en omdat de Keltische cultuur er nog sterk aanwezig is.
Na de zware inspanningen in broeierig hete temperaturen sliepen de 4 gisteravond in het dorp SAMOS. Normaal zouden mijn ouders in een hotelletje slapen en N&K in een albergue wegens plaatsgebrek maar N&K hebben de laatste twee slaapplaatsen in de albergue afgestaan aan twee voetgangers die anders nog 10 km verder moesten wandelen. Dus hebben Nele en Katrijn uiteindelijk ook in het hotelletje geslapen.
Eergisteren was de herberg op het eerste zicht niet zo leuk. Ze hebben zich zo lang mogelijk beziggehouden op restaurant om pas toe te komen wanneer de slaaptijd aanbrak. Het ging om een erg rommelige herberg met douches die slechts een ministraal water afgaven. Maar mums moest haar mening herzien. Een overheerlijk ontbijt -het beste dat ze ooit kregen- en supervriendelijke eigenaars deden het etablissement in een wip aanzienlijk in achting stijgen.
Ze hebben ook kennis gemaakt met een Belgische man met de naam Kris. Het klikte onmiddellijk en ze kregen zijn visitekaartje om nog eens af te spreken in Compostela. Hij vertelde dat Compostela één restaurant is. 't Is al de tweede keer dat Kris de tocht maakt. De eerste keer ging hij met een tandem... en ergens in the middle of nowhere hadden ze een lekke band... pech...maar er reden net Spaanse wielertoeristen voorbij die hem hebben gedepanneerd, zomaar voor niets...Een nieuw wiel gestoken en het kapotte meegenomen... Mooi toch die solidariteit...
