Temperatuur : morgen 18°- middag 23° - avond 20° (Lichte regen onderweg.. Gietende regen s avonds)
Vertrokken in Lires, na n dag rust, aan de kust... Voor mij de laatste stapdag, want Fisterra (of Finistère) lag voor te grijpen.. Voor alle duidelijkheid, ik pak de autobus vanuit Fisterra naar Santiago terug, om van daaruit het vliegtuig naar huis te nemen... Ozzie krijgt nog enkele dagen meer van Ann, en gaat dus terug, te voet terug naar Santiago, 95 km...
Mooi deze morgen weer, vertrekken vanuit Lires, dreigende regenwolken, nu en dan regenkledij moeten aandoen...
Schitterende entrée in Fisterra, via het strand... vuil strand weliswaar, maar dat had alles te maken met de dreigende, en uiteindelijk aankomende storm... Schelpen alom op t strand, grote, kleine, gedraaide... Mooi...
Onmiddellijk t camino-centrum gaan opzoeken, en onze 'Fisterrana' gaan afhalen, ons 'diploma' bewijzend dat we te voet vanuit Santiago naar Fisterra gestapt waren ! ... Iets om fier op te zijn ? Misschien toch wel n klein beetje...
Slaapplaats gaan zoeken... Ons wat beters gepermitteerd dan de gewone 'municipal' ... Maar goed zou later blijken...
15 per nacht, op n 2 persoonskamer, met eigen badkamer en TV (wat is dat eigenlijk?)
Maar dan begon t weer te jeuken, we waren in Fisterra, maar t eindpunt was nog niet bereikt... Dat eindpunt, de kilometerpaal 0,00 ligt immers boven op de rots, aan het werkelijke 'einde van de wereld' ... Rugzak terug opgehangen, en de laatste 4 km bergop naar de vuurtoren toe, weer aangevangen... Lange baan, maar dit is het werkelijke eindpunt van de camino... Zonder spreken, bijna 1 uur lang klimmen, en dan (wachtend tot de toeristen het afbollen aan die 0.00-paal) in tranen uitbarsten, dat t weer gelukt is, 705 km lang, soms afzien, nu en dan genietend.... fotootje trekken voor t nageslacht.. en dan 'opdracht vervullen' .... ieder van ons 2 had wel n opdracht meegekregen, en vond dat, op dit punt, sommige dingen, beloofd aan vrienden, of sommige intenties, waarvoor gestapt werd, hier moesten ingelost worden.
Ieder afzonderlijk, deed, met respect, zijn eigen ding.. kzelf wil enkele namen vernoemen, Jean, Jessie, Kris.... daarvoor stapte ik die 705 km... Ozzie had zn eigen doelstellingen. We lieten de nodige meegebrachte steentjes en andere dingen achter, heel hoog op de rots, kort bij de branding van de Atlantische Oceaan en bij het 'einde van de wereld'.. En hierbij willen we dat onderwerp afsluiten...
We haalden in de vuurtoren onze 'last stamp' en zakten terug naar t stadje, in n erge storm... stil van hetgeen we intens beleefd hadden...
We vertelden dat we niet in de municipal n bed gingen nemen, en maar goed, want wat bleek, n Australische vriend die we na Santander, maar enkele keren meer gezien hadden, was daar vorige nacht bestolen geweest, zn rugzak, paspoort, bankkaart enz.. was gepikt geweest.. we vragen ons af hoe deze goede ziel thuis zal geraken...
Onze camino zit er dus bijna op, morgen nog even nagenieten in Fisterra, en dan gaan we ieder onze eigen weg... maar we zijn er beiden zeker van dat we mekaar beter hebben leren kennen, dat we zonder enig dispuut deze +- 40 dagen bij, langs, en met mekaar hebben leren leven, zonder Ann, zonder Malou... maar we zijn er (en k spreek nu alleen maar voor mezelf, maar k ben er zeker van dat Ozzie t zelfde erover denkt), we zijn er beiden sterker uit gekomen, ieder waarschijnlijk op zn eigen manier...
Bedankt aan iedereen die ons langs deze weg volgde.. Hopelijk hebben we niet teveel gezeverd,
Nog één ding... wil je eens n uitdaging met jezelf aangaan, wil je eens jezelf tegenkomen, wil je eens tot rust komen, ondanks alle inspanningen, dan kunne we je alleen maar aanraden... doe de 'camino'...
Temperatuur : morgen 18°- middag 26° - avond 26° (Regen van 9 tot 10u, daarna stralende zon, heldere hemel)
Niet te vroeg op pad deze morgen, van slapen was niet veel in huis gekomen... Muxia, 4 dagen fiesta dus, vuurwerk tot 1u s nachts.. Dan dachten we, t zal wel gedaan zijn met t lawaai, maar neen, toen begon t pas... Muziek op 3 à 4 plaatsen, 'zuipende' jeugd, en geen cola of bier, voor minder dan bacardi deden ze t niet... Om 7 uur vanmorgen (ja u leest goed) toen wij opstanden, begonnen de eersten af te druipen, de verstandigsten legden zich in of langs hun tentje neer (100-en stonden er zo !).. De anderen kropen hun auto in in, en sliepen er.. De zotsten of moet k zeggen zatsten, vertrokken toch met de auto, maar die stonden 2 km buiten Muxia te blazen bij n politiecontrole, en werden allemaal aan de kant gezet, terwijl de pelgrims zoals wij, voorbij trokken.
Muxia was dus niks voor ons, we verlieten, deze nochtans mooie stad en trokken verder op weg naar Lires, waar we dan maar n dag rust, 'op den buiten' gingen houden.
Maar eer t zover was, kregen we na n vijftal kilometer, gietende regen over ons heen, onweer, donder, bliksem, alles erop en eraan... Dan maar n half uurtje schuilen in n klein dorpje... Laten overwaaien dat slechte weer, en dan weer die mooie bossen in, lange klim, maar we wisten dat dit de laatste zware inspanning was, die we voor het bereiken van Finisterre moesten doen.
Aankomst in Lires, waar we afgesproken hadden met de jonge Duitser, Simon (uit Aachen) om n kamer van 3 te delen, zodat we gezamenlijk de kosten konden drukken. Fijne jongen, waarmee we s avonds samen nog aan tafel zaten voor t pelgrimsmenu.
Lires, zoek het niet op de kaart, maar n mooier strand, met wit zand, en omgord door donkerbruine rotsen, kun je je niet indenken.. Samen met n jong koppeltje en n paar honden, waren we hier moederziel alleen... Onvoorstelbaar dat hier geen toeristen heen gelokt werden..
We willen ze hier ook weg houden, vooral om de scholen sardienen niet te verjagen, en de tientallen (!) reigers, die hier aan t binnenzeetje hun maaltijd maar voor t grijpen hebben
Vanavond wat langer genoten van ons eten : Galicische soep, gefrituurde calamares met frietjes, tarta de santiago, en natuurlijk n 3/4litertje vino tinto, 12 moest je eraan twijfelen...
Dat alles doet ons besluiten om de rustdag, hier maar te nemen... Morgen gaan we verder op verkenning in de buurt, om klaar te zijn de tocht naar Finisterre dinsdag op ons gemakske af te haspelen...
Na Santiago en Muxia, zal Finisterre ons derde hoogtepunt worden, althans op pelgrimsvlak !
Temperatuur : morgen 18°- middag 28° - avond 26° (Stralende zon, heldere hemel gans de dag)
We gingen dat ns rap afhaspelen, dat tripje naar Muxia toe.. t was immers maar 27 km, en n gewoon, niet moeilijk parcours !
Niets leek minder waar... Weliswaar zeer mooi.. dé natuur zoals we m graag hebben, bossen, heide, eucalyptus-bomen, op en neer... En we hebben het geweten dat 'op en neer', één van de zwaardere etappes tot nog toe, mede door de hitte, en wat mezelf betreft, voor t eerst last aan de wreef van mn linkervoet... Gisteren, onwetend, n tijdje gestapt met n steentje tussen wreef en schoen, blauwe plek daarna, en wellicht n kleine ontsteking... Hinderlijk, vooral bij t dalend stappen, en vermits we vertrokken op 300m en nu op zeeniveau zitten....
Voor t eerst hielden we 3 drink-stops, koffie, koffie en cola hielden ons recht...
Na 24 km zagen we door t bos de bomen, neen k bedoel, zagen we plots de zee.. In onze euforie dachten we dat we er zouden zijn binnen enkele kilometers, maar misrekening, nog n baai omlopen, 6 kilometer lang, maar t loonde de moeite, t zicht op de zee, na weer eens zoveel weken.
Eerst aanschuiven aan de albergue municipal, die pas om 15u open ging... zeer mooie, moderne albergue... Maar de stad, we kwamen hier in n zottenkot terecht! Muxia zou in feest zijn had men ons gezegd, 4 dagen lang, wij dachten aan religieuze feesten, met Galisische folklore, niets was minder waar : t was fiesta ja, duizende mensen, vooral jeugd, die overal waar n groen plekje was, of strand, hun Quecho-tentjes opgeslagen hadden, en in stad rondliepen met mochitos enz.. t was eigenlijk één grote kermis, met drank- en eettentjes, zonnebril-verkopende 'anderskleurige' mensen.. disco en house-muziek, en met als afsluiter voo vandaag zaterdag, vuurwerk, en hou je vast, om half één deze nacht !
Gezien onze ruimte aan tijd hadden we gedacht hier morgen zondag n dag rust te houden, maar we gaan Muxia morgen verlaten, bij t krieken van de dag, en rust nemen, waarschijnlijk in Lires, n onooglijk kustplaatsje in n baai, op weg naar Finisterre.
We hebben nochtans wel n mooi stadsbezoek gebracht, met als uitschieter de Santuario da Virxe da Barca, of beter gezegd aan wat daar van overbleef.
We willen toch het volgende over kwijt over Muxia :
Muxía is dus n kustplaats aan de Atlantische Oceaan met zowat 5900 inwoners
Het is een van de laatste bestemmingen voor pelgrims na een bezoek aan Santiago de Compostela .
Muxía staat bekend om zijn spectaculaire stranden en het heeft een actieve visserij-industrie.
Muxía is onderdeel van de 'Costa de la Muerte '(de "Kust van de Dood"). Deze Costa kreeg deze naam vanwege het grote aantal scheepswrakken langs de rotsachtige kust. Velen zullen zich zeker herinneren dat hier n ernstige olievervuiling in 2002 plaats vond. De olietanker "Prestige" lekte hier ongeveer 70.000 liter olie in de Atlantische Oceaan in november 2002.
De beroemde kerk hier (we haalden het hoger reeds aan), is het "Santuario da Virxe da Barca", die staat op een rotsplateau boven de branding. Vers in t geheugen ligt nog, dat dit kerkje op Kerstavond 2013, tijdens n stormachtige nacht afbrandde ten gevolge van n blikseminslag. We zagen vandaag dat de wederopbouw zeer goed op gang gekomen is, en eigenlijk zijn einde nadert!
Het verhaal over dit dorpje gaat dat één van de apostelen probeerde om de lokale bevolking te kerstenen, maar dat lukte niet, en hij werd ontmoedigd. De Maagd Maria verscheen aan die apostel om hem te troosten. Van de Keltische stenen in de buurt van de kerk wordt nu gezegd dat het de resten zijn van de stenen boot van de Maagd Maria. (?)
Tot daar wat algemene informatie.
Wij hebben dan ook maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om aan de voet van het kerkje, enkele uren lang, op de rotsen te gaan zitten, en de schoonheid en de grootsheid van de branding, klotsend op de rotsen, te bewonderen. Spectaculair, echt waar... wie de film 'the Way' gezien heeft, zal zich zeker de eindscène herinneren,waarbij Martin Sheene, net als wij op de rotsen stond.... En wij, wij begrepen zijn gevoelens....
Temperatuur : morgen 18°- middag 23° - avond 20° (Regen van 10u00 tot 11u00)
Slechte slaapnacht deze keer... We sliepen wel maar met vieren op de kamer, n Frans koppel en wij... Niet alleen monsieur snurkte, ook madam ! Tot ze rond 1 uur s nachts van hun eigen gesnurk wakker werden, beschaamd verwittigde 'elle' hem, en wonder bij wonder bleef t stil voor de rest van de nacht... Maar vermits de eerste uren van de nacht de belangrijkste zijn voor wat t slapen betreft, was t kalf half verdronken... Ozzie heeft er weinig last van, hij slaapt met oordopjes !
Toch laat opgestaan, schade ingehaald, ontbijtje op t gemak genomen, en de weg op voor weer n korte etappe..
Vilar do Castro, Abeilaros waren de eerste dorpjes die we tegenkwamen... Prachtige horreos, die we te zien kregen, zoveel zagen we er nog niet op zo korte afstand... San Cristivo de Corzon lieten we links liggen, en gingen n koffietje drinken in Ponte Olveira... Mooie albergue daar, donativo, en voor als die vol was, waren er nog 3 tentjes opgeslagen... t Stadje Olveiroa liepen we ook voorbij, nog meer horreos, ze kweken ze hier blijkbaar !
En zo belandden we even na t middaguur, in O Logoso ! Ga t niet op de kaart zoeken, want je zult t niet vinden, denken we 8 huizen maximaal, waarvan 4 zeker bewoond, dus qua populatie zeker 16 inwoners en geen paardenkop ! Maar er is n albergue, waar we trouwens gereserveerd hadden, onder de naam 'Jean de Belgica' , ze herkenden ons trouwens onmiddellijk... Gastvrij, proper, 22 slaapplaatsen, goeie douches, handdoeken inbegrepen, 12, menu peregrino à 9, met nog n koffie inbegrepen, en gratis wifi... t Einde van de wereld, maar wij zitten rustig, buiten de drukte van de grotere pelgrimscentra...
Morgen trekken we verder, en hebben we gekozen om eerst naar Muxia te trekken ipv naar Fisterra... Na 2,3 km komt het kruispunt, in Hospital, waar we de richting Dumbria en Muxia moeten kiezen, n 25 km van hieruit... Daar zullen we het weekend doorbrengen, want zondag gaan we niet stappen... En... naar t schijnt zijn er grote feesten in Muxia, dus... misschien ns, neen bijna zeker... genieten !
Intussen staat onze teller op 643,9 km, en t gaat ons nog altijd goed af, qua lijf en leden, en we hopen dat zo nog n tijdje te houden... We zien nochtans steeds meer 'wrakken' op de weg, blaren, ingepakt knieën, gewindelde enkels... Hopelijk blijven we daar van bespaard !
Onze dames gingen in Santiago op bezoek in het huis der Lage Landen. Dit 'huis' wordt opengehouden door het Nederlands en het Vlaams Genootschap voor Santiago de Compostela. Je wordt er verwelkomd door enkele Nederlandstalige vrijwilligers, die je met raad bijstaan, en waar je n tas koffie aangeboden krijgt. Wij, de heren, waren er ook binnengesprongen. Dank vanwege ons allen... trouwens, Myriam was de 1900e Nederlandstalige bezoekster dit jaar. Nogmaals... dank
Goed geslapen... laat op, want we gaan maar n stuk doen van het normale 'voorgeschreven' parcours tot Oliveiroa, want we besloten het volgende :
We stappen van Santiago eerst naar Muxia, in 4 dagen, daar zullen we één dag blijven, en dan van daaruit naar Finisterre, waar we weer één dag zullen 'toeristen'.
Dan zullen de wegen van Ozzie en Jean scheiden : jean neemt de bus in Finisterre naar Santiago, en van daaruit, op 20.09 het vliegtuig naar Brussel... Vermits Ozzie's vliegtuig pas op 23.09 is, zal hij de tocht Finisterre-Santiago nog te voet doen....
Dit zijn onze plannen, en zo hopen we dat t zal lopen....
Vandaag dus n kleine 22km, prachtig weer door de bossen heen, aarden wegjes.... Tot we plots, midden in t bos, het gekende verkeersbord 'wegeniswerken' tegenkwamen... tot onze allergrootste verwondering was men het boswegeltje aan t afgraven, gestabiliseerd zand erin, en dan gebroken beton erover... niet aan te zien, n 'autoweg-achtig' ding in t midden van t bos... waar is men mee bezig ?
Enfin, nog n kuitenbijter verder, onze snelheid opdrijven, nog n paar groepjes voorbij steken, onbewust natuurlijk, maar toen we in Santa Monika aankwamen, bleek dat ons 'snel optreden' vruchten opleverde, al de bedden waren reeds ingenomen, op 2 na, we kregen die toegewezen... we moeten dus pelgrim Mathieu L. gelijk geven : ook deze route zit dus weer voller dan we ooit konden denken....
Santa Marina, zitten we dus, n onooglijk klein dorpje in the middle of nowhere, ons uitzicht is fantastisch, we kijken rechtstreeks uit op het kerkhof... Maar voor de rest, geen problemen, ook lichamelijk zijn we beiden nog minimaal voor 100% in orde... We genieten nu van onze camino... Vanop t terrasje, met n dikke pint, want t is erg warm geworden.
Morgen stappen we tot O Logroso.. hebben daar voor t eerst op deze camino n bed gereserveerd, zodat we 'ontspannen' kunnen stappen.
Santiago de Compostela, eindpunt voor de Femma's, maar niet voor Ozzie en Jean, na 582,6 km gaan we er nog n stukje aan bij breien...
We trekken te voet verder naar Fisterra of Finisterre, en naar Muxia, on totaal zowat 120 km supplementair...
Fisterra ligt aan de kust op een landtong in de Spaanse provincie A Coruña in de regio Galicië en telt +-5000 inwoners. De Spaanse naam is Finisterre, Galicisch is Fisterra, het meest westelijke "einde van de wereld".
Het meest bekende gedeelte van de gemeente is de uiterste punt van het schiereilandje waar de gemeente op ligt, dat Kaap Finisterre wordt genoemd.
De gemeente leeft voornamelijk van de inkomsten van het toerisme, deels bestaande uit pelgrims afkomstig uit Santiago de Compostella. Daarnaast heeft het dorp een haven en vandaar ook inkomsten uit de visvangst en de vangst van schaaldieren, waaronder eendenmosselen.
Fisterra werd in de oudheid opgezocht door de pelgrims, na hun intrede in Santiago, en op de rots, uitstekend in de zee, werden de versleten pelgrimskleren en wat er overbleef vzn de schoenen, verbrand.
Deze traditie wordt door sommigen nog in ere gehouden, maar feit is dat vele pelgrims nog tot dat punt trekken om de commercie van Santiago te ontvluchten, en om de speciale intentie waarmee ze stappen, daar, ten overstaande van de immense Atlantische Oceaan, op het uiterste Westelijke punt van Europa, tot voltooiing te brengen.
Onze etappe begon vanmorgen dus in Santiago, en eindigt in tussenstation Negreira...
Mooi Santiago bij ochtendzon te verlaten.
Prachtige etappe, door mooie bossen, met n verraderlijke zware helling erin, tong bijna tot op de grond ! Maar we genieten, en recupereren hier on de albergue van de heerlijk stille rust, met toch n 35 tal pelgrims...
De Femmas zullen nu ook wel genieten on Porto, en worden vrijdag in België verwacht...
Temperatuur : warm genoeg, verder van geen belang !
Dinsdagmorgen, we zijn in Santiago... we moeten niks stappen vandaag... alleen maar wachten op de 'duiven', sorry op de 'femma-dames'..
Details besparen we jullie waarom, maar we zijn gaan lopen uit de albergue waar we dachten om 2 nachten door te brengen.. onappetijtelijke Duitse slapers in onze kamer, dingen 'kwijt geraakt'.. dan maar uitzoeken waar de Femmas gereserveerd hadden, en daar naar toe... heerlijke kamer, op 100 m van de kathedraal.. proper, privacy, en geen stinkende en onbetrouwelijke individuen meer..
Om 12 u ons gaan posteren op 2 kilometer buiten het centrum, 3 koffies later, 10 keer opstaan om te kijken of ze al aankwamen, waren ze er.... Edithje zag k als eerste, met haar 'hoedjes-paraplu' ! t Weerzien was ontroerend, met alle 6 Femmas, met Malou natuurlijk n traan meer....
Samen met Ozzie begeleidde k de dames naar hun albergue... Spijtig genoeg, moesten ze n paar 100 m verder, in n appartementje, gaan overnachten, want vermits ze reserveerden, kregen ze n kleine voorkeursbehandeling !
Wachten tot ze allemaal opgekalfaterd waren van de toch wel zware hitte-etappe vanuit Padron, en dan gingen we samen op weg, Compestelana halen, naar de H.Franciscuskerk, waar er n speciaal herdenkingsdiploma afgeleverd werd aan de pelgrims, omdat t precies 800 jaar geleden was dat Franciscus op bedevaart kwam naar t graf van apostel Jacobus (=Santiago)... kathedraal bezoeken, waar de handen gelegd kunnen worden rond het borstbeeld van de heilige Jacobus...
Dametjes willen altijd winkelen, dus ieder nam zn eigen tijd... Malou, Ozzie en ik hadden' 19 por la tarde', afgesproken met Valerio, de viejo peregrino, die we vorig jaar tijdens onze camino Frances zo leerden waarderen... Op de 'praza' verraste hij ons weer, het weerzien was zo emotioneel voor Malou, dat hij haar minutenlang troostend in de armen moest houden... Enkele biertjes en tapas verder, nam hij afscheid van ons, met de wederzijdse belofte dat 'mi casa es tu casa'... zodra hij in België komt...
De avond voordien hadden Ozzie en ik lekkere paëlla gegeten in restaurant Botafumeiro, samen met onze Dutse vrienden Frank und Maaike en met de Finse Teresa en haar Duits vriendje Tony... t Was er goed, dus opnieuw naar daar voor n heerlijk etentje, met natuurlijk ...' alboriño... De avond werd afgesloten met het bezoek aan het optreden van n Gallicisch groepje op t plein vóór de kathedraal.
Tamelijk laat voor pelgrims gingen we slapen, ieder op zn eigen stekje, of wat dacht u ? ? ?
Afscheid nemen viel wat zwaar, maar we zijn intussen wel de tienerjaren ontgroeid.....
s Anderendaags hadden we immers ieder weer n eigen programma... De Femma gingen voormiddag naar de pelgrimsmis, en naar het Huis der Lage Landen, n mooi plekje waar Nederlandse en Vlaamse Compostela-gangers terecht kunnen voor n babbel, voor raad, en voor n tas koffie.. Myriam was de 1900e bezoeker dit jaar..
Ozzie en Jean zetten hun pelgrimstocht verder, naar Finisterre en Muxia, n kleine 120 km, weer naar de Atlantische Oceaan toe, n bijkomende pelgrimstocht waarover we u de volgende dagen zullen proberen te berichten...
Tenslotte willen de Femma-dames, Ozzie en ikzelf, iedereen bedanken voor de heel vele fijne reacties die we mochten ontvangen, via deze blog, via mail, via sms en via Facebook... Teveel om iedereen te beantwoorden soms.... Hopelijk begrijpen jullie dat...
COMPOSTELA 2014
Onze dames gingen in Santiago op bezoek in het huis der Lage Landen.
