Comité voor Sociale Gerechtigheid

Op 21 maart gingen enkele leden van het Comité voor Sociale Gerechtigheid in samenwerking met Armoedevakbond poolshoogte nemen in het pand op de Ploegstraat 27 in Antwerpen, een pand dat tegenwoordig eigendom is van de provincie Antwerpen. De provincie heeft volgens eigen zeggen de intentie om het project te steunen, maar er zijn nog geen concrete garanties of afspraken. Het Daklozenaktiekomitee plant verschillende activiteiten in het klooster. Volgens hun woordvoerder Philippe De Craene zal er op termijn een volxkeuken georganiseerd worden en ook nachtopvang voor een tiental daklozen. Het klooster is immers enorm groot en heeft een honderdtal kamers, maar het grootste deel daarvan is voorlopig niet bewoonbaar en er dienen eerst renovatiewerken te gebeuren teneinde het aantal mensen die gebruik kunnen maken van nachtopvang gevoelig uit te breiden. Budgetten hiervoor ontbreken echter nog en de gesprekken met de provincie dienen voortgezet te worden. Er zijn nog geen concrete beslissingen genomen, aangezien de onderhandelingen en vergaderingen hieromtrent nog niet zijn afgerond.

De activiteit was een groot succes. Er waren een 50-tal gedreven aanwezigen en een aantal woordvoerders deden de uitleg. De eerste die aan het woord kwam bij de voorstelling van het project was Koen Calliauw. Hij gaf een overzicht van voorbije acties van het DAK (dit is hun vierde pand) en gaf wat duiding rond de weg die we dienden te bewandelen. Hij wees erop dat dit het vierde pand was dat door het DAK zou worden bezet en weidde wat uit over de belevenissen rond het Badhuis, een vorige bezetting van het DAK.

De tweede woordvoerder was Joseph van het Gemeenschappelijk Daklozenfront/Front Commun des S.D.F. uit Brussel. Hij legde de nadruk op de nood aan solidariteit over de taalgrenzen heen. Hij zag er ook de zin van in om verschillende initiatieven aan elkaar te koppelen en zo te komen tot een netwerk van bezettingen over het gehele land om de druk op de politiek te vergroten. Opvallend aan de toespraak van Joseph was ook dat hij gebruik makend van de ervaringen van de Waterloolaan 103 en de daaropvolgende gebeurtenissen in Brussel een aantal praktische raadgevingen bracht naar de Antwerpse activisten toe. Hij riep de jongeren op om zich actief en gemotiveerd in te zetten om ook dit Antwerps initiatief tot een succes te kunnen maken. Hij pleitte voor de invoering van een Charter voor de bewoners van het pand om de hygiëne te bevorderen (wat een goede indruk geeft als men senatoren, andere politici en pers uitnodigt om verslaggeving te doen rond het initiatief. Joseph benadrukte daarbij nog dat de Antwerpse activisten zeer zeker NIET de weg moesten volgen die een tijdlang bewandeld is geweest bij de bezetting van het jezuïetenklooster aan de Botanique, m.a.w. door nadruk te leggen op het patrimonium en de culturele waarde ervan. Hij heeft immers zelf indertijd met de aartsbisschop discussies hierover aangegaan. De enige juiste weg is volgens hem om de nadruk te blijven leggen op het RECHT OP WONEN, ongeacht het feit dat er misschien nog andere elementen naar voren gebracht kunnen worden die door de situatie ingegeven worden. Het recht op wonen en het onrecht van de armoede dienen voor het Gemeenschappelijk Daklozenfront voorop gesteld te worden.

Plots werd ik zelf als woordvoerder van het Comité voor Sociale Gerechtigheid en Armoedevakbond naar voren geroepen om als derde het woord te voeren, steunende op de opgedane ervaringen met het Ministerie van Wooncrisis en de bezettingen die eraan vooraf gingen. Er werd van mij een uitleg verwacht over de gebeurtenissen van het afgelopen jaar in Brussel, meer bepaald over het succes van het Ministerie van Wooncrisis dat zich nu bevindt op de Koningsstraat 123 in Brussel. Ik heb hier een korte historiek van gegeven. Ondanks het feit dat dit een beetje onverwacht was en dat ik niet zo goed voorbereid was kreeg ik een groot applaus en tal van felicitaties voor mijn uitleg. Dat had ook alles te maken met de oproepen die ik deed om nog meer van dit soort acties te houden doorheen het gehele land teneinde de druk op de politiek te kunnen verhogen. Eveneens heb ik gewezen op het belang van samenwerking met de mensen zonder papieren, vooral in die zin dat de Belgische armen aan hun acties en gedrevenheid een voorbeeld zouden moeten nemen. Er bevinden zich in ons land naar schatting tussen de 100.000 en 150.000 mensen zonder papieren. hun vereniging UDEP houdt wekelijks betogingen en acties en ze gaan van de ene bezetting naar de andere. Hoe kan het dan dat de 1.5 miljoen Belgische armen nog niet aan 1/10 van hun inzet geraken en tot dusver weinig tot geen resultaat boeken ?

Het vegetarisch eten dat de volxkeuken gisteren produceerde was alleszins om er je vingers bij af te likken (een soort pasta met champignonsaus en groenten) en ook de bar was reeds geopend. Tot laat in de avond hebben we de discussies met mensen onderling voortgezet om te kijken welke banden er in de nabije toekomst gesmeed kunnen worden om deze actie(s), die zich dienen uit te breiden als een olievlek in de strijd tegen de mensonwaardige ideologie van het liberalisme, met succes te kunnen voeren.