Jongeren zijn noch parasieten, noch schadelijk voor onze samenleving!
Deze petitie heeft als duidelijk doel om op Belgisch en Europees grondgebied het anti-jongerensysteem Mosquito te laten verbieden. Deze commerciële apparatuur wordt geproduceerd door een Engelse onderneming en dient om ongewenste adolescenten weg te jagen door een onverdraaglijk geluid te verspreiden dat alleen de jongeren kunnen horen. (zie uitgave van de krant Le Soir van dinsdag 4 maart 2008. 3500 van deze Mosquito-installaties zouden al geïnstalleerd zijn in Groot-Brittannië!!!
De vzw Territoire de la Mémoire, een centrum van opvoeding tot tolerantie en verzet, verklaart vandaag dat de commercialisering van zulk een anti-jongeren middel dichtbij de meest cynische fascistische ideeën ligt.
Een samenleving die schrik heeft voor haar eigen jeugd tot op het punt dat men de geestelijke en lichamelijke marteling van jongeren goedkeurt is een samenleving die ziek en neurotisch is en die op de afgrond afstevent. Apart van alle technische vragen en of het een middel is dat schade toebrengt aan de volksgezondheid, is het Mosquito-systeem volledig tegen de meest fundamentele mensenrechten. Wij mogen dat niet accepteren!
Alleen een politiek zijn die gericht is op opvoeding en begeleiding kan een antwoord bieden op jeugddelinquentie.
Laat ons aan de toekomst bouwen en NOOIT wanhopen in de jeugd!
In de herfst van 2006 kwamen drie Brusselse verenigingen samen om na te denken over een gezamenlijke actie. Deze organisaties waren:
- 321 Logement, de bezetters van het Hotel Tagawa, omdat ze wisten dat ze uit het hotel zouden worden gezet en ze elders hun sociaal project en collectief wonen verder wilden zetten.
- Chez Nous/Bij Ons, een inloopcentrum voor daklozen dat vanuit de positieve ervaring an de bezetting van de Waterloolaan 103 een gelijkaardig project wou opzetten, met extra aandacht voor daklozen en mensen met een laag inkomen.
- De Brusselse Bond voor het Recht op Wonen (RBDH/BBRoW), die gemerkt had dat in Parijs een aantal organisaties, via een bezettingsactie, er in geslaagd waren om huisvesting op de politieke agenda te krijgen.
Tijdens de maanden van voorbereiding leerden de drie organisaties elkaar beter kennen. Hoewel ze in grote lijnen met dezelfde dingen bezig waren lagen hun visie en strategie soms uit mekaar. Tijdens die maanden werd er aan een gemeenschappelijk charter gewerkt en nagedacht over een strategie. Dit leidde tot het idee van het Ministerie van Wooncrisis, naar analogie met initiatieven in Parijs en andere Franse steden.
Het Belgische Ministerie van Wooncrisis is ontstaan tijdens de bezetting van het dé Gesù-klooster te Brussel (1 april 2007).
Na de uitzetting ui het klooster hebben een zestigtal personen zich op 25 mei 2007 in een bureelgebouw gevestigd, op de Koningsstraat 123. De eigenaar van dit complex, het Waalse Gewest, wordt als openbare overheid geacht het Recht op wonen (art. 23 van de Grondwet) te garanderen. Het Gewest heeft een conventie van precaire bezetting afgesloten met de bewoners. Het project in de 123 is een laboratorium voor solidair samenwonen. Een aantal verenigingen ondersteunt het initiatief en het collectief van de bewoners van de 123 heeft besloten zich aan te sluiten bij het Ministerie van de Wooncrisis.
De vzw 123 woningen maakte een aantal initiatieven mogelijk: een avond van politieke interpellaties, enkele dagen voor de verkiezingen van juni 2007 en daaropvolgend vijf avonden waarop initiateiven uit Vlaanderen, Wallonië, Brussel en Parijs zich kwamen voorstellen en in discussie gingen met de aanwezigen. En op 16 februari opende de 123 zijn deuren voor het forum van het Ministerie van de Wooncrisis, een forum over het recht op wonen dat veel succes kende.
De manier van werken is een voorproef van wat het Ministerie kan worden:
- Een aantal mensen, ondersteund door verenigingen, lanceren een actie die voor een zestigtal personen van het recht op wonen een realiteit maakt. Zij werken aan hun project zonder dat een algemeen akkoord of een consensus binnen het Ministerie nodig is. De actie wordt zelfs niet noodzakelijk gevoerd in naam van het Ministerie.
- Het bestaan van het Ministerie maakt het echter mogelijk allerlei vormen van solidariteit met het initiatief te ontwikkelen en de uitwisseling van ideeën en ervaringen de vrije loop te laten.
- De actie zelf, de solidariteit die ontstaat en de uitwisselingen daarrond betekenen op zichzelf een politieke druk, al was het maar omdat mensen zich organiseren om het Recht op Wonen waar te maken, daar waar de politiek er niet in slaagt.
- Deze politieke druk betekent geen concurrentie maar een p lus voor het lobby-werk van de federaties in de drie Gewesten.
- Een andere mogelijkheid bestaat erin dat het Ministerie de eisen op de politieke agenda brengt, ofwel als Ministerie zelf ofwel door de actie van deelnemers aan het Ministerie te steunen.
Het Ministerie vandaag:
Vandaag ontwikkelt het netwerk Ministerie van de Wooncrisis zich in Wallonië, in Vlaanderen en te Brussel en wordt de basis gelegd voor contacten in het buitenland.
We willen helemaal geen nieuwe federatie voor het recht op wonen uitbouwen, naast de bestaande zoals Solidarités Nouvelles, het Vlaams Overleg Bewonersbelangen (VOB) of de Brusselse Bond voor het Recht op Wonen (BBRoW RBDH). De bedoeling is de individuen en verenigingen van het netwerk de gelegenheid te geven informatie en ervaringen uit te wisselen die hen in staat stellen
- Ofwel initiatieven te nemen die het Recht op Wonen concreet realiseren.
- Ofwel de politieke wereld op een originele manier te interpelleren.
- Ofwel BEIDE te doen.
Om actie te voeren moet niet gewacht worden op de steun of het akkoord van elke deelnemer aan het netwerk. Van zodra enkele leden akkoord gaan om iets samen te ondernemen, kunnen ze dat ook doen. Het Ministerie geeft een bepaald kader, maakt uitwisselingen en gemeenschappelijke actie mogelijk en geeft een klankbord aan de acties en de verzuchtingen.
Het Ministerie in enkele punten:
- Een actief en inter-actief netwerk zijn, dat is de bedoeling van het Ministerie van de Wooncrisis. Daarbij zijn soepelheid en originaliteit twee sleutelwoorden. Geen federatie, geen koepel, wel een knooppunt dat het mogelijk maakt ervaringen uit te wisselen, concrete acties en initiatieven te organiseren, evenals brede solidariteit en een originele en efficiënte politieke druk.
- Het Ministerie van Wooncrisis pakt de woonproblematiek aan. De strijd voor het Recht op Wonen is een volwaardig onderdeel van de strijd tegen de sociale uitsluiting.
- Het Ministerie van Wooncrisis heeft het Recht op Wonen vertaald in een charter met enkele welbepaalde eisen (zie volgende vier puntjes).
- De strijd tegen de leegstand, onder meer door het recht op bezetting.
- Verdubbeling van het aantal sociale woningen.
- Controle van de huurprijzen en een huurtoelage
- De erkenning van de initiatieven van solidair wonen.
Dit geheel van eisen is een charter dat verder uitgewerkt kan worden.
- De acties en initiatieven moeten niet noodzakelijk gevoerd worden in nam van het Ministerie, omdat we geen omslachtige beslissingsmechanismen in het leven willen roepen en een inhoudsloze consensus willen vermijden. Een actie in naam van het Ministerie blijft mogelijk maar twee of drie deelnemers aan het Ministerie kunnen ook een initiatief nemen en daarbij vermelden dat ze deel uitmaken van het netwerk Ministerie.
- Individuen, groepen, verenigingen, coördinaties, iedereen kan deelnemen aan het Ministerie. Wie vindt dat deze tekst perspectieven biedt en mee wil, maakt eigenlijk al deel uit van het Ministerie van de Wooncrisis. We vragen alleen dat zij hun band met het Ministerie vermelden bij hun acties en publieke initiatieven.
- Het Ministerie is interregionaal, meertalig en onderhoudt internationale contacten.
- Het Ministerie werkt lokaal en globaal.
- Het Ministerie van de Wooncrisis organiseert regelmatig een algemene vergadering. Dit moet alle deelnemers in staat stellen actievoorstellen te doen, vragen te stellen, hun initiatieven voor te stellen en deel te nemen aan een intense brainstorming op basis van ervaringen en ideeën. NOTA: Volgende algemene vergadering zal plaatsvinden op zaterdag 26 april 2008.
Verklaring van het Ministerie van de Wooncrisis
In België en in het bijzonder in Brussel en de grote steden heerst een wooncrisis zonder voorgaande. Alsmaar meer mensen moeten het stellen met een ongezonde, onaangepaste, te dure woning. Alsmaar meer mensen komen op straat terecht. Nochtans, in ieder politiek programma of beleidsverklaring staat de woonproblematiek bovenaan. Het recht op wonen is opgenomen in de Belgische Grondwet. Alleen, daar blijft het bij.
Jammerend staan onze beleidsmakers toe te kijken, alsof het om een natuurramp gaat, met desastreuze gevolgen, maar onbedwingbaar. In het beste geval houden ze zich bezig met maatregelen die de ergste gevolgen van de wooncrisis moeten repareren: noodopvang, bedden voor de daklozen in de legerkazernes wanneer het vriest,
Er moeten dringend echte oplossingen voor de wooncrisis komen die vooral het probleem van de té dure huurprijzen aanpakken. Daarom hebben we het Ministerie van Wooncrisis opgericht. Onze eisen zijn de volgende:
1. Aanpak van de leegstand
Nog altijd staan er teveel gebouwen leeg. De Wet Onkelinx en het openbaar beheersrecht geven aan openbare besturen nochtans de mogelijkheid om leegstaande panden op te eisen. Maar die mogelijkheden worden nauwelijks gebruikt. Als de overheid het niet kan, dan moeten de burgers het maar doen. Daarom ijvert het Ministerie van de Wooncrisis voor een wet die het voor burgers mogelijk maakt om een woning die al meer dan een jaar leegstaat, te bewonen. Verdubbeling van het aantal sociale woningen. Maar 7 procent van alle woningen in België zijn sociale huurwoningen. Dat is veel minder dan in onze buurlanden Nederland (35%), Frankrijk (17%) of Groot-Brittannië (21%). De bouw van 100.000 bijkomende sociale woningen op korte termijn moet de ergste nood aan betaalbare woningen opvangen. Daarom engageren we ons om met het Ministerie van de Wooncrisis druk uit te oefenen op de overheid zodat ze de nodige sociale woningen bouwen.
Controle van de huurprijzen
De huurprijzen zijn veel te duur geworden. Nog even en alleen de rijken kunnen het zich nog permitteren om deftig te wonen. De prijsstijging die nu al bijna tien jaar gestaag doorgaat moet onmiddellijk gestopt worden. Daarom ijveren we met het Ministerie van de Wooncrisis voor een onmiddellijke controle op de huurprijzen. Zoals de huisvestingscode de kwaliteit van de woningen regelt, zo moet er ook een code komen die de prijzen regelt. Fiscale maatregelen moeten dat systeem ondersteunen: eigenaars die een correcte prijs vragen worden beloond met een belastingverlaging, wie te veel vraagt moet hogere belastingen betalen. Paritaire huurprijscommissies moeten toezien op de naleving van de correcte prijzen.
Invoering van een huurtoelage met huurprijscontrole
Voor de armste bewoners zal zelfs een controle van de huurprijzen niet volstaan. Aan het huidige niveau zijn de privé-woningen al lang onbetaalbaar voor wie moet leven van een leefloon, werkloosheidsuitkering, klein pensioen of minimumloon. Daarom ijvert het Ministerie van de Wooncrisis voor een huurtoelage voor deze mensen, een premie die hen in staat moet stellen om de huur te betalen. Dit is een tijdelijke maatregel. Als de huurprijzen opnieuw een aanvaardbaar niveau zouden bereikt hebben, of wanneer er voldoende sociale woningen gebouwd zijn, kan de premie terug worden afgeschaft.
Erkenning van solidaire woonprojecten
Er zijn alsmaar meer personen die een alternatieve oplossing zoeken voor hun huisvesting via gezamenlijke woonprojecten. De huidige sociale wetten en huurwetgeving vormen daarbij nog te vaak een hinderpaal. Daarom ijveren we met het Ministerie van de Wooncrisis voor een aanpassing van die wetten zodat solidaire woonprojecten erkend kunnen worden. We engageren ons met het Ministerie van de Wooncrisis om te ijveren voor de effectieve realisatie van het recht op wonen zowel via concrete solidaire woonprojecten als via politieke lobbying.
Daarom wil het Ministerie van Wooncrisis ook een platform zijn voor regelmatig overleg tussen zowel organisaties uit Brussel, Vlaanderen en Wallonië als organisaties uit onze buurlanden die werk maken van het recht op wonen.
Algemene vergadering van 15 maart : enkele aandachtspunten.
Op de AV kregen we te horen dat het Ministerie van Wooncrisis een dezer dagen een contract ondertekent voor het tijdelijk gebruik van dit gebouw (de Koningsstraat 123). De overheid moet dan een vooropzeg van 6 maanden respecteren, waardoor de bezetters niet meer op onvoorziene wijze uit het gebouw verwijderd kunnen worden.
Er werd een algemene rondvraag georganiseerd onder degenen die deze vergadering op 15 maart hebben bijgewoond. Het betrof hier een lijst met actiemethodes en mogelijke initiatieven, en de deelnemers mochten beslissen welke methodes hen het beste lagen.
Met een grote meerderheid werd door de AV besloten dat de mensen zonder papieren, die zich nog (na de succesvolle hongerstaking) in het gebouw op de Koningsstraat 91 bevinden, de hulp van het Ministerie van Wooncrisis zullen ontvangen waar nodig. Het is immers zo dat de bezetters/mensen zonder papieren van de Koningsstraat 91 hun gebouw zullen moeten verlaten vanaf 1 april. Het Ministerie van Wooncrisis engageert zich dus ook om deze mensen bij te staan, eventueel een gedeelte van hen op te vangen of te helpen bij het zoeken naar herlogering. Daartoe zal er zo snel mogelijk een overleg met hen aangeknoopt worden.
De volgende Algemene Vergadering van het Ministerie van Wooncrisis zal plaatsvinden binnen zes weken, dus op zaterdag 26 april 2008, om 14.00 u. in het gebouw op de Koningsstraat 123. Wees op tijd !!!
Voor de laatste cirkel. Laat ons samen een duidelijk signaal geven.
Dank hiervoor
Woensdag 19 maart van 18u tot 18.30u op de Grote Markt van Hasselt.
CIRKEL van STILTE
voor de Regularisatie van mensen zonder papieren
"Stilte is het verschil tussen niks zeggen en alles al gezegd hebben"
H. De Coninck
Met deze Cirkel van Stilte wil het Limburgs Platform i.s.m. tal van andere organisaties oproepen om met Limburg de ogen niet te sluiten voor mensen zonder papieren die deel uitmaken van onze samenleving.
Woensdag 12/3 heeft de eerste Cirkel plaatsgevonden. We waren met 130! (Zie hbvl)
Onze solidariteit is een enorm steun voor de vluchtelingen.
Volgende week woensdag 19 maart de 2de en voorlopig de laatste.
stilte als protest
- omdat allesover het regularisatiedossier al gezegd is.
- omdatmensen zonder papieren hier wonen, werken, schoolgaande kinderen hebben, inkopen doen, vrienden maakten kortom hier leven en dit al sinds lange tijd
- omdathen door politici van alle democratische gezindten oplossingen beloofd zijn die maar niet uitgevoerd worden
- Nu is het de tijd dat wij zwijgen, nu is het hoogdringend tijd dat de politici hun beloftes nakomen. Daarom houden wij wekelijks een stil protest, met/in een Cirkel van Stilte.
na de beloftes, regularisatie nu
Zoals op 15 ander plaatsen: Antwerpen, Gent, Brussel(op 2 pl.), Roeselare, Veurne, St.Niklaas, Mons, Arlon, Vorst, Luik,Verviers, Louvain-la-Neuve, Jodoigne, Izegem.
Op woensdag 19 maart gaat er in Brussel een Nationale actie door om 12u00 bij Surlet de Chokierplein (Metro Madou). Het is een grote bijeenkomst van alle cirkels van stilte in België om Leterme te ontmoeten. U kan de kalender vinden op de website: http://www.papieren-papiers.be/.
Hasselt Gisterenavond hebben op de Hasseltse Grote Markt meer dan honderd mensen aandacht gevraagd voor de problematiek van vluchtelingen in ons land. Als protest tegen het huidige asielbeleid vormden ze een cirkel van stilte.
Wij vragen dat de interim-regering dringend een nieuw regularisatiebeleid opstart, zoals aangekondigd in de oranjeblauwe akkoorden, zegt Linda Delva van het organiserende Limburg Platform voor Vluchtelingen. We willen een beleid voor mensen die al jaren wachten in verblijfsprocedures, een beleid voor mensen zonder papieren die duurzame bindingen hebben met ons land en een beleid voor mensen zonder papieren die aan de slag kunne op onze arbeidsmarkt. Men heeft het altijd over te weinig arbeidskrachten in knelpuntberoepen, terwijl deze mensen gedwongen worden in het zwart te werken om te overleven.
Ik heb in het eerste jaar dat ik in België was binnen een officieel contract gewerkt, vertelt een Kosovaar die al vier jaar in België is. Dat kon omdat ik binnen de asielprocedures viel. Maar vanaf het moment dat ik een negatieve beslissing kreeg, was plots niks meer mogelijk. Ik kan onmogelijk terug naar Kosovo maar hier kan ik ook geen kant meer uit. Ik heb lessen gevolgd, geïnvesteerd in mezelf om hier zo snel mogelijk te integreren en waar sta ik na negen jaar? Nergens, zucht een Moldavische vrouw. Ik ben verplicht zwartwerk te doen om te overleven. Als ik morgen een vergunning heb, ben ik overmorgen officieel aan de slag, zeker weten. Ik ben inmiddels al drie weken verkouden maar ik durf niet eens naar de dokter. Menselijk kan je dit toch niet meer noemen. Ik weet dat heel veel mensen niet eens naar hier durven komen uit schrik dat ze opgepakt worden. In Limburg leven zeker duizend mensen zoals wij. Dat moet de politici toch een beetje doen nadenken, hoopt ze. Volgende week woensdag voert het Limburgs Platform voor vluchtelingen opnieuw actie op de Grote Markt van Hasselt.
Dirk Jacobs.
Bron: Het Belang van Limburg, donderdag 13 maart 2008.
Honderdvijftigtal sans-papiers bezetten kerk in Anderlecht
Honderdvijftigtal sans-papiers bezetten kerk in Anderlecht
BRUSSEL - Een honderdvijftigtal mensen zonder papieren bezetten sinds donderdagmorgen met toestemming van de priester de Onze-Lieve-Vrouw-Onbevlekt-kerk in Anderlecht. Ze zullen er gedurende twee dagen in hongerstaking gaan.
De bezetting zou in principe zaterdag om 14.00 uur beëindigd worden, maar volgens de UDEP-Brussel (unie voor mensen zonder papieren) zou de actie tot maandag kunnen worden verlengd. Die dag wordt een nieuwe bezetting georganiseerd in de Begijnhofkerk in Brussel.
Volgens de priester van de Onze-Lieve-Vrouw-Onbevlekt-kerk, Jan Claes, zouden er een tiental mensen overnachten in de kerk. Het aantal mensen dat de nacht doorbrengt in de kerk, zal afhangen van het aantal beschikbare matrassen, zegt een woordvoerder van de UDEP-Brussel.
De sans-papiers zullen een brief richten aan de toekomstige premier Yves Leterme. Daarin vragen ze de regularisatie van hun situatie op basis van een duurzame band met ons land. De sans-papiers zouden nog andere acties in Brussel voorbereiden.
Mensen zonder papieren bezetten binnenkort Begijnhofkerk.
Na onderhandelingen met de pastoors van de Begijnhofkerk en een verantwoordelijke van Brussel Stad, zijn deze akkoord gegaan om mensen zonder papieren in de kerk te ontvangen.
De bezetting zal deze maandag 16 maart beginnen, na een persconferentie om 10 uur in de Begijnhofkerk.
De overeenkomst is dat de bezetting open zal staan voor alle mensen zonder papieren en hun ondersteuners, teneinde samen te kunnen werken. Wij willen van deze bezetting een werkruimte maken voor ons allen samen. Ons doel is van de volgende regering duidelijke voorstellen te horen te krijgen om de situatie van de in België levende mensen zonder papieren een oplossing te geven. De mensen zonder papieren staan enerzijds tegenover een dienst vreemdelingenzaken die weigert te regulariseren, probeert de mensen zonder papieren in gesloten centra opeen te pakken en uit te wijzen door alle mogelijke onwaardige methodes te gebruiken, terwijl ze zich anderzijds tegenover de politici geplaatst staan die niet in staat zijn een concreet antwoord te vinden op een problematiek van de immigratie. Wij willen uit de illegaliteit treden en rekenen op uw steun.
Deze week zullen de eerste benodigdheden voor de bezetting bijeengebracht worden. De kerk is eidere dag open van 10.00 u. tot 17.00 u. en u mag alles in de kerk neerzetten wat U wil meebrengen.
Extreme spanning in het gesloten centrum van Steenokkerzeel
EXTREME SPANNING IN HET GESLOTEN CENTRUMVAN STEENOKKERZEEL
We waren met een tiental om gehoor te geven aan de oproep om de mensen zonder papieren in het gesloten centrum 127bis te gaan ondersteunen. Vanaf het ogenblik van onze aankomst voor de familievleugel leek het erop dat de opgesloten mensen ons al verwachtten.Het was niet nodig ons aan te kondigen!Nauwelijks hadden we hen begroet, of zij begonnen te schreeuwen, en lieten hun woedeover hun opsluiting en de repressie die ze ondergingen de vrije loop doorte roepen en te slaan op het plexiglas.Ze eisten hun vrijlating en zwaaiden met een spandoek waarop 'hongerstaking' geschreven stond en vertelden ons dat een honderdtal onder hen sinds een tiental dagen gestopt waren met eten.Gezien de onmogelijkheid om onder dergelijke omstandigheden een gesprek aan te knopen hebben we meegeroepen 'bevrijden, bevrijden' (libérer, libérer).
De gevangenen hebben geprotesteerd tegen de identiteitscontroles die ons door de politie werden afgenomen, scandeerden 'waakhonden, vertrek !!' naar de politie.
De spanning ten top in het gebouw, de politie ook tot het uiterste gedreven: patrouilles liepen voortdurend af en aan alsof ze eventuele 'verborgen' manifestanten wilden doen opkrassen, men verbood ons een megafoon te gebruiken om met de gevangenen te communiceren, identiteitscontroles en systematische fichering van mensen en auto's.Minstens een dertigtal zichtbare agenten voor een tiental manifestanten, ging het om een voorzorgsprincipe?De op deze manier voor onze ogen ontplooide strijdmacht dient nergens anders voor dan om de gedetineerden en de manifestanten te criminaliseren.
Na deze moeilijke ervaring vragen wij ons het volgende af:
- wie of wat in het gesloten centrum heeft de gevangenen zo woest gemaakt?
- Wat is de medische opvolging voor de hongerstakers in een gesloten centrum?
- Wat zullen de gevolgen zijn van deze gebeurtenissen voor degenen die in het centrum zitten?
- Hoe zullen de kinderen verder evolueren in zo'n gewelddadig klimaat?
- wiens veiligheid moet het hier ontplooide politie-arsenaal garanderen?
In de namiddag ontvingen wij een oproep: de anti-oproerpolitie is talrijk aanwezig en scheidt met geweld de mannen van de vrouwen en kinderen (geschreeuw van vrouwen en gehuil van kinderen hoorbaar via telefoon).
In de avond nog een telefoontje: de politie heeft vijf personen afgevoerd met de handboeien aan.De kinderen zijn getraumatiseerd.De hongerstakers bevestigen dat zij hun hongerstaking zullen voortzetten.
Wij roepen opnieuw op tot een samenkomst deze zondag 16 maart om de in gesloten centra opgesloten mensen zonder papieren te blijven steunen en om de sluiting van al deze gesloten centra te eisen.
Betoging zondag 16 maart om 12 uur voor het gesloten centrum 127 bis.
za. 15 maart Bijeenkomst Ministerie van de Wooncrisis Brussel
Neem deel aan Bijeenkomst van Ministerie van de Wooncrisis
Op 16 februari is in Brussel het Forum van de Wooncrisis doorgegaan. Een tweehonderdtal mensen uit heel het land en met de meest diverse achtergronden hebben die dag nagedacht over wat we samen kunnen doen om te vechten tegen de wooncrisis.
Wie er bij was weet dat het een inspirerende en hoopgevende dag was. De energie van het forum willen we niet verloren laten gaan. Daarom komen we op zaterdag 15 maart opnieuw samen om na te denken over twee vragen:
-hoe kunnen we deze beweging, dit netwerk, verder vorm geven?
-Welke concrete acties kunnen we ondernemen?
De bijeenkomst gaat opnieuw door in Brussel, Koningstraat 123, op zaterdag 15 maart om 14 uur.
Wij hopen dat u er ook bij kan zijn.
Vriendelijke groeten,
Het Ministerie
Ps: Er wordt volop gewerkt aan de verslagen van de werkgroepen. Ze zullen gepubliceerd worden op onze site www.wooncrisis.be , waar u nu al de foto's van het forum kan terug vinden.
Hoe voer je actie voor regularisatie als alles al duizend keer is gezegd? Door van het zwijgen zelf een vorm van protest te maken, dachten enkele Brusselaars. Vijf weken geleden begonnen ze met de eerste Cirkel van Stilte. Dat bleef niet onopgemerkt: ondertussen zijn er ook wekelijkse Cirkels in twaalf andere steden van het land. In de week van Pasen komt er een nationaal (slot)evenement.
(Foto John Moussiaux, archief)
In kleine groepjes komen ze toe. Dertig, veertig, vijftig mensen - de kring wordt steeds groter. Dit is de vierde Cirkel van Stilte in Antwerpen. Na de Groenplaats, het Sint-Andries- en het Sint-Jansplein, is de Dageraadplaats aan de beurt.
"Toen we hoorden van het Brusselse initiatief hebben we gezegd: wij gaan dat ook doen. Zo is de bal aan het rollen gegaan," zegt Edwin Delanoeye van UDEP-Antwerpen.
Jullie gaan minstens door tot Pasen. Waarom Pasen? "Pasen zou op politiek vlak een breuk moeten betekenen, omdat de interimregering dan een definitieve regering wordt. Dat is het moment dat het echte beleid vorm moet krijgen. Het zal dan snel duidelijk worden of er in de nieuwe constellatie iets overblijft van de oranje-blauwe deelakkoorden."
Waren die goed? "Nee. Er zaten een paar goede dingen in, zoals het meetellen van de duur van je procedure bij de Raad van State in de termijn om in aanmerking te komen voor humanitaire regularisatie. Maar het probleem is dat die akkoorden onwaarschijnlijk vaag bleven: je kan ze zowel heel breed als heel smal interpreteren."
Bij de volgende Cirkels van Stilte willen jullie ook de buurt betrekken. Waarom? "We willen de zichtbaarheid van de mensen zonder papieren te vergroten. Nog te weinig mensen weten dat die mensen zonder papieren hier zijn, en dat ze overal zijn."
Is het daarom dat jullie elke week van plein veranderen? "Eigenlijk niet. We hebben eerder van de nood een deugd gemaakt. Het stadsbestuur en de politie zeiden: je mag Cirkels van Stilte organiseren, maar niet elke week op dezelfde plaats, omdat je dan die plaats teveel claimt. Vandaar onze carrousel: vanaf volgende week beginnen we terug op de Groenplaats."
Er zijn Cirkels van Stilte in Antwerpen, Brussel, Gent, SInt-Niklaas, Roeselaere, Veurne, Izegem, Luik, Jodoigne, Bergen, Vorst, Aarlen en Louvain-la-Neuve.
Na vijftig dagen hebben de 162 hongerstakers uit de Koningstraat hun actie beëindigd. Ze hebben een akkoord bereikt met het Ministerie van Binnenlandse Zaken.
Al die tijd bezette ze een gebouw van de Franse Gemeenschap in de Koningstraat omdat ze niet over de nodige papieren beschikten. Op deze manier wilde ze een verbijfsvergunning krijgen. Nu is er een akkoord met Binnenlandse zaken. Alle hongerstakers krijgen een 'oranje kaart', waardoor ze drie maanden in het land kunnen verblijven, met de mogelijkheid om bij de Dienst Vreemdelingenzaken hun dossier opnieuw in te dienen.
Het kabinet van minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael (Open VLD) bevestigt dat er de mogelijkheid is om voortaan rekening te houden met de duur van de procedures voor de Raad van State op basis van de lange duur van de procedure.Het in rekening brengen van de duur van procedures bij de Raad van State voor mensen zonder papieren is het voortijdig toepassen van een akkoord oranje-blauw. Het maakt mogelijk dat meerdere van de hongerstakers zullen worden geregulariseerd.
Wij wensen de mensen die door middel van acties en hongerstakingen hun papieren bekwamen veel goede moed in hun zoektocht naar en job en naar de verlenging van hun oranje kaart. We beschouwen dit als een kleine overwinning, hopelijk zullen meer mensen zonder papieren nu durven opstaan om datgene te vragen waarop ze als mensen recht hebben: een zinvol en niet-gediscrimineerd bestaan op onze bodem.
Ministerie van Wooncrisis en betoging CNSP aan de Beurs
Ministerie van Wooncrisis en betoging CNSP aan de Beurs
Vandaag namen de leden van het Comité voor Sociale Gerechtigheid deel aan een dagje uit naar Brussel. Vandaag was het immers het Forum van de Wooncrisis, zoals we al een paar maanden wisten. We waren blij onze vrienden weer te zien, al degenen die meegeholpen hebben om dit en alle vorige bezette panden tot een succes te maken voor wat betreft hun samenlevingsproject. Er dienen in een zich veranderende maatschappij waar eenzaamheid en woningnood twee serieuze kwalen zijn, meer vrijplaatsen te komen voor alternatieve woonprojecten. Het project met de daklozen is alleszins al een groot succes.
We kwamen nog een dertigtal Limburgers tegen op dit forum van de Wooncrisis. We waren verwonderd te horen dat de vereniging Wasda uit de omgeving van Genk een bus had ingelegd om hier te kunnen komen. Wij vonden dat prachtig en nog prachtiger werd het toen ze aanboden om ons mee terug naar Limburg te nemen. Dat aanbod hebben we niet afgeslagen. De betoging van de mensen zonder papieren, ditmaal met CNSP (Coördination Nationale des Sans Papiers) trok ook een paar honderd mensen, wat met deze koude best veel was. Het toont aan dat de kwestie van de mensen zonder papieren een heet hangijzer blijft en dat er toch veel mensen gewonnen zijn voor een andere aanpak dan die van de liberale minister P.Dewael en de Dienst Vreemdelingenzaken.
De eisen van UDEP blijven altijd dezelfde: algemene regularisatie voor ALLE mensen zonder papieren. De hongerstakers op de Koningsstraat 91 zijn intussen in een wanhopige toestand beland, het was vandaag de 47ste dag, volgens een woordvoerster. Ze zijn bereid om zeer ver te gaan om papieren te verkrijgen, temeer daar hongerstaken schijnbaar het enige valabele regularisatiecriterium is dat de mensen zonder papieren nog overblijft.
DEZE ZATERDAG 9 februari om 15u - Koningsstraat 91
De huidige regering heeft een grote stap achteruit gezet waar het de vraag van de regularisatie van de mensen zonder papieren betreft. Deze vitale en dringende vraag wordt totaal genegeerd door de regering, terwijl de meerderheid van partijen (PS-cdH-CD&V) die in deze regering zitten zich duidelijk voor een regularisatie hadden uitgesproken.
150.000 mensen die ons dagelijks leven delen zijn tot op vandaag veroordeeld tot een toekomst van ellende, uitbuiting, rechteloosheid, arrestaties, uitzettingen, terreur en permanente onveiligheid.
De politieke konsekwentie van dit verraad is dat 150 mensen dreigen een einde aan hun leven te maken na jaren van strijd voor de erkenning van hun elementairste mensenrechten. Het is een schreeuw van wanhoop die gehoord moet worden om ervoor te zorgen dat deze collectieve zelfmoord geen werkelijkheid wordt!!!
De hongerstakers van de Koningsstraat, mannen en vrouwen van alle landen ter wereld - Koerdistan, India, Mauretanië, Guinea, Ecuador, Marokko, Algerije, Pakistan, Angola, Niger, Iran, Birma, dragen in zich de rijkdom van de hele wereld maar ook de schreeuw der wanhoop van alle mensen zonder papieren in België.
Laten we samen manifesteren voor de waardigheid van allen.
(Koningsstraat 91/ Metro Park of Kruidtuin/ Tram 92, 94 halte Congres)
UDEP(Unie ter verdediging van mensen zonder papieren)
Hoe rechtvaardig kan de Geestelijke Gezondheidszorg vandaag nog zijn?
Op 23 januari trokken enkele leden van het Comité voor Sociale Gerechtigheid samen met Eric Rosseel van het Netwerk Psychiatrie en Samenleving naar een bijeenkomst in het City Centrum op de Capucijnenstraat in Maastricht. Deze ontmoeting werd georganiseerd in het kader van het Wereld Sociaal Forum en verschillende organisaties uit Nederland verleenden er hun medewerking aan. Het Psychose Seminar, de Stichting Cliënten Centrum Limburg, Time Out, Tekeer tegen de Isoleer en de afdeling Integrale Zorg van de Mondriaan Zorggroep Maastricht. De vraag die men zich op deze bijeenkomst stelde was: Hoe rechtvaardig kan de Geestelijke Gezondheidszorg vandaag nog zijn?
Nadat de sprekers allemaal hun zeg gedaan hadden was het dan tijd voor het vragenrondje. Dat we met onze vier bezoekers uit België niet eens vijf minuutjes spreektijd kregen vond ik dus heel spijtig. Vandaar dat ik mijn bemerkingen die ik had neergepend en die ik had kunnen maken als ik niet voortdurend onderbroken werd door een overijverige moderator hier in één tekst kort zal trachten weer te geven . Het is tekenend voor de sociale fora dat ze meer en meer in het teken staan van een wereldbeeld dat meegebracht wordt door gesubsidieerde organisaties en universiteitsprofessoren. Mijn bedoeling was om duidelijk het verband te leggen tussen armoede en de kwalijke invloeden van het (neo)liberalisme dat de armoede veroorzaakt, en de rol die de GGZ (Geestelijke Gezondheidszorg) speelt door de armoede te behandelen en te medicaliseren.
Armoede en GGZ Er zitten in de GGZ veel mensen die daar nooit hadden moeten belanden als ze op een gegeven moment in hun leven wat meer geld gehad hadden om hun problemen vaak veroorzaakt door tijdelijke situaties op te lossen op een menswaardige manier. Hetzelfde geldt voor alle andere gevangenissen, want wie het naambordje aan de inkom gemist heeft zal aan de binnenkant niet veel verschillen kunnen bemerken tussen de gesloten psychiatrische afdeling, de gesloten centra voor illegalen of de gevangenis voor delinquenten van burgerlijk recht. Door geldgebrek kunnen mensen beginnen doorslaan en weten zich geen raad meer. Alleenstaande moeders met kinderen, bejaarden, langdurig werklozen, onderbetaalde werkenden enz hangen allemaal aan de rand van het hellend vlak en bij de minste schokken vallen zij er met bosjes vanaf. In feite zou men bijstandsmoeders een paar honderd euro meer kunnen gunnen per maand, in plaats van hen naar de psychiater te sturen om er te klagen over hun stress en gebrek aan vrijheid voor zichzelf. Misschien zou er dan budgettair al wat meer ruimte zijn om eens iets leuks te doen.
Proefkonijnen Er moet eens komaf gemaakt worden met de neiging om psychiatrische patiënten te betrekken in het testen van geneesmiddelen. De geïnformeerde toestemming waarover liberale adepten als Engelhardt het hebben is een farce. Gewoonlijk geeft men weinig of geen uitleg bij het toedienen van de geneesmiddelen, en laat men de patiënt een papier ondertekenen dat hij correct geïnformeerd werd door zijn behandelend psychiater.
Kinderopvang De ervaring leert dat veel moeders en vaders, vooral alleenstaanden met kinderen, behoefte hebben aan een betaalbare of gratis kinderopvang. Dit kan een belangrijk middel zijn om de stress en het medicatiegebruik (psychofarmaca) bij veel van die mensen gevoelig te doen verminderen. Een paar dagen vakantie af en toe zou al heel wat kunnen oplossen, maar dan moet je je kinderen ook kwijtkunnen. Met het verzwakken van de familiale banden wordt het steeds moeilijker om binnen de eigen vrienden- en familiekring oplossingen te vinden, waardoor de druk op de professionele sector en allerhande andere initiatieven steeds groter wordt. De vraag is dan ook enorm. Waar blijft het aanbod?
Zelfhulpgroepen Er dient meer belang gehecht te worden aan de ervaringsdeskundigheid van zelfhulpgroepen. Een goed voorbeeld van zon zelfhulpgroep vind ik de AA (Anonieme Alcoholisten). Ze zijn tijdens hun vergaderingen zeer goed in staat om zowel de lichamelijke als de geestelijke problemen van alcoholici te bespreken. De groep mensen die bij AA zitten kent minder mislukkingen dan degenen die op eigen houtje proberen om van de alcohol af te geraken.
Autonome patiëntenvereniging Bij de aanwezigen op het sociaal forum in Maastricht was het vooral de vereniging Time Out die pleitte voor een nieuwe, autonomie patiëntenvereniging om de druk van onderop te kunnen blijven zetten. Enerzijds is zon autonome patiëntenvereniging misschien wel een grote noodzaak, anderzijds moeten we niet teveel verwachten van de oprichting van één of andere liga, want dat heeft tot nu toe bij andere initiatieven evenmin gewerkt. Als Belg denk ik dan aan de Belgische armoedebestrijding, waar de oprichting van een Vlaams Netwerk van verenigingen waar armen het woord nemen (sic) niet veel zoden aan de dijk heeft gezet om de armoede effectief aan te pakken. Kijken we dan naar de CVS/ME/fibromyalgie/spasmologiepatiënten en hun verenigingen, dan zien we hetzelfde fenomeen: er zijn een aantal verenigingen opgebouwd rond dokters die erom bekend staan dat ze voornoemde aandoeningen behandelen, die vooral pleiten voor meer subsidiëring en middelen voor de plannen van de dokters in kwestie. Andere verenigingen, die werkelijk vanuit de patiënten zelf werden opgezet, hielden het meestal geen twee jaar vol omdat het natuurlijk gaat om zieke mensen die lijden aan chronische vermoeidheid. Het is tekenend dat een grote groep van deze mensen ook al in psychiatrische ziekenhuizen is gepasseerd en dat de medische wereld nog steeds een beeld heeft van: het zit tussen hun oren, terwijl er evenzeer bewijzen zijn dat het om lichamelijk aantoonbare oorzaken gaat.
Wonen en Geestelijke Gezondheid Om geestelijk gezond te kunnen zijn moeten wij op een bepaalde plek kunnen wonen. Het is noodzakelijk een adres te hebben in deze maatschappij. Veel mensen zitten in slechte woningen die hun gezondheid aantasten. Anderen zijn dakloos tout court en verblijven in nachtopvang of op straat. De wachtlijsten voor sociale woningen zijn zeer lang (in Brussel tot zes jaar, de rest van het land meestal 2 tot 3 jaar) en er zijn te weinig woningen. Daarbij schiet het niet echt op met de aanbouw van nieuwe sociale woningen, waardoor de druk op de privé-markt groter wordt en de prijzen de hoogte inschieten.
In het najaar van 2006 besloten een aantal Brusselse verenigingen (huurderssyndicaat en bewonersunies) die normaal werken rond huisvesting en het recht op wonen dat ze hun job niet langer konden uitvoeren met zelfrespect en dat zij de handen ineen moesten slaan om vrije ruimtes te creëren in de grootstad. Ze zouden leegstaande gebouwen bezetten samen met de mensen zonder papieren van UDEP en een hele groep Belgische daklozen onder leiding van de vzw Chez Nous/Bij Ons. Hun eisen waren die van een nieuw soort pilootproject dat rond huisvesting zou gaan. Men wilde een leefgroep creëren die laagdrempelig genoeg zou zijn om echte daklozen aan te trekken. Daarbij werden vooral volgende zaken in ogenschouw genomen:
- De laagdrempeligheid van het project is dus zeer belangrijk, aangezien het om moeilijk te plaatsen daklozen (waaronder daklozen met psychische problemen die in de andere opvang geweigerd werden) gaat.
- Toegankelijkheid voor de mensen zonder papieren.
- Toegankelijkheid voor alle mensen die niet in het maatschappelijk profiel passen en die dus te lijden hebben onder uitsluiting, isolement en eenzaamheid.
- Strijd voor het recht op wonen, maar tegelijkertijd ook voor emancipatie van een aantal kansengroepen en tegen uitsluiting.
Verhoging minima De neoliberalen zullen het niet graag horen, maar een verhoging van de minima is noodzakelijk. De uitkeringen dienen welvaartsvast te zijn zodat degenen die deze uitkeringen optrekken een kans hebben om uit de miserie te komen. De hoogte van de huidige uitkeringen kan er alleen maar voor zorgen dat de miserie verergerd wordt en dat de armoede niet uitgeroeid, maar bestendigd en vergroot wordt. Een goed voorstel zou zijn om de uitkeringen voor werkloosheid, pensioenen, ziekengeld enz niet meer te laten afhangen van gezinstoestanden, maar ze ten individuele titel uit te keren. Doordat het bedrag van de uitkeringen nu altijd afhankelijk worden gemaakt van gezinstoestanden betekent dit concreet dat de druk op de woningmarkt verhoogt (iedereen heeft een eigen adres nodig om een uitkering te kunnen trekken) en dat het samenwonen van mensen onmogelijk wordt gemaakt om financiële redenen. Twee armen die bij elkaar willen zijn zullen dat nooit kunnen, omdat ze er dan financieel voor afgestraft worden. Elke vooruitgang wordt op die manier geblokkeerd voor een flink deel van de mensen in armoede. Zo verkeert iedereen nog maar eens in isolement. Onder invloed van industrialisatie en flexibilisering heeft onze (neo)liberale maatschappij immers alle sociale verbanden, het zgn. sociaal weefsel tussen mensen, kapotgemaakt. Hierdoor zijn de meeste mensen in België ook ongelukkiger dan vroeger en het is niet voor niets dat we na koploper Finland het land zijn met het hoogste aantal zelfmoorden per jaar in Europa. Pensioenen, lonen en uitkeringen zijn niet meer beduidend gestegen, terwijl de prijzen van levensnoodzakelijke dingen als voeding, onderdak en energie dat onophoudelijk deden. Sinds de invoering van de euro is het steeds erger geworden, spijts alle optimistische tegenberichten. De staat is een even grote uitbuiter en onderdrukker als het neoliberaal kapitalisme. Op school leert men de mensen dat staat en kapitaal verschillende belangen dienen, maar in feite werken ze samen om de bevolking efficiënter te kunnen uitzuigen.
Kiwi-model van Dirk Van Duppen Dirk Van Duppen, een dokter van Geneeskunde voor het Volk, een vereniging van een aantal communistische Belgische dokters (afhankelijk van de Belgische PVDA wel te verstaan, een marxistisch-leninistische partij) die vinden dat gezondheidszorg goedkoper of liefst gratis zou moeten zijn, heeft een voorstel ingediend gehad om het Nieuw-Zeelands model in te voeren dat de gezondheidszorg een stuk goedkoper zou maken. Door dit plan zouden patiënten niet meer de duurste, maar juist de goedkopere varianten van een geneesmiddel voorgeschreven krijgen. Dit zou heel wat geld kunnen besparen in het RIZIV, dat nu gemolken wordt door de farmaceutische multinationals. Het Kiwi-model had een dam kunnen opwerpen tegen de georganiseerde roofzicht van laatstgenoemden en had ongeveer een miljard Belgische franken per jaar kunnen besparen, geld dat nodig was om bijvoorbeeld de 450 miljoen te vinden die geëist werden door de Witte Woede, een stakingsbeweging in de gezondheidssector in België. Met het Kiwi-model had men die eisen twee keer kunnen inwilligen, maar de huidige regeringen kiezen liever voor het geven van fiscale cadeaus aan grote multinationale bedrijven en nemen een loopje met de volksgezondheid. De bedrijven beweren dat ze dat geld nodig hebben om te investeren in onderzoek en ontwikkeling (R&D), maar het boek van Van Duppen toont juist op overtuigende wijze aan dat ze het grootste deel van hun budget in publiciteit steken, wat dan gedeeltelijk ook weer het succes van hun middelen verklaart.
Politieke veranderingen noodzakelijk Het geluid dat ik op het sociaal forum in Maastricht het meeste gemist heb is een gefundeerde kritiek op het (neo)liberalisme en de gedachte dat er een politieke verandering nodig zal zijn om aan armoede en aan misbruiken binnen de gezondheidszorg iets te kunnen verhelpen. De overreglementering dient op je juiste manier aangepakt te worden. Er zijn teveel regels voor armen en te weinig voor de rijken.
Gisteravond, 23 januari, zijn we met zijn vieren de grens overgestoken naar Maastricht voor een bijeenkomst georganiseerd onder de auspiciën van de Nederlandse afdeling van het Wereld Sociaal Forum met het bijzonder aantrekkelijke thema:
"Kan onder druk van het neoliberalisme de geestelijke gezondheidszorg nog sociaal zijn?"
(de datum voor de bijeenkomst was niet toevallig vermits dezer dagen in het Zwitserse Davos het World Economic Forum doorgaat waar de machthebbers van deze planeet zich buigen over de vraag hoe ze het neoliberalisme zo lang mogelijk zullen kunnen rekken en of er niet meer geld te verdienen zou zijn aan een derde wereldoorlog; het World Social Forum is een wereldwijd antwoord op dit banket van poenpakkers, wapenhandelaars en profijtscheppers).
De avond was een organisatie van een tiental groepen: Stichting Cliënten Centrum Limburg, Stichting Time out, Stichting Tekeer tegen de isoleer, Zelfhulp Asperger, Zelfhulp Stemmen horen, Zelfhulp Borderline, Zelfhulp Herstellen doe jij zelf, Zelfhulp Vriendschapsnetwerken en Zelfhulp Aan den lijve ervaren, in samenwerking met de Mondriaan Zorggroep. Stimulator van dit gebeuren was en is éne Jan Verhaegh, filosoof (wat het ergste deed vermoeden, want wat zoals iedereen weet is filosofie in Nederland doorgaans weinig meer dan wat veredelde filisterij en gemoraliseer over "hoe erg het allemaal wel is maar dat we er iets aan kunnen doen").
Er waren een tiental sprekers, quasi allemaal zorgverstrekkers en hulpverleners en aanverwanten zoals een wethouder en een pastor, die elk een kleine tien minuten tijd kregen om zoveel mogelijk open deuren in te trappen en te zwaaien met mooie woordjes die nooit werden gedefinieerd (zoals "neoliberaal", "solidariteit", "kwaliteit van de zorg", etc.). Ook de rest van de aanwezigen (tel bij die sprekers een kleine 30 mensen) waren in grote meerderheid hulpverleners aangevuld met een beperkt aantal ervaringsdeskundigen die zich tot troostende en wereldverbeterende hulpverlener hadden omgeschoold en verder verwachten dat er goed voor hen werd "gezorgd".
Het hele gedoe beperkte zich dan ook tot een jammerklacht over hoe het neoliberalisme het de zorgverstrekkers moeilijk maakt hun edele sociale opdracht naar behoren uit te voeren. Dit liedje dat we allemaal al tien jaar uit het hoofd kennen, werd wat doorspekt met lokale Nederlandse ggz-eigenheden die vermoedelijk ook door de doorsnee Nederlander amper zouden begrepen zijn geweest. Kortom: de "zorg" moest weer de aandacht krijgen die ze verdiende en die ze blijkbaar vóór het neoliberalistisch tijdperk zou hebben gekregen. Wantoestanden, machtsmisbruik van hulpverleners en dergelijke kwamen nooit aan bod. Iedereen was het er blijkbaar over eens dat dat de zorgverstrekkers "betrokken" waren bij hun cliënten, ware er niet dat kwaadaardig "neoliberalisme". Dat die ganse inleiding dan nog eens werd samengevat door een universiteitsprofessor die immers betaald wordt om alles beter te weten, was dan ook geen verrassing. Bedroevend was ook dat niet één van deze schare sprekers blijk kon geven van enig redenaarstalent of volkstribuunvaardigheden.
Dat het neoliberalisme als hedendaagse uitingsvorm van het al een paar eeuwen bestaande kapitalisme als het ware "van nature" geesteszieken, "cliënten" en zorgbehoevenden produceert en dat dit systeem alles wat zich niet als een gewillig lichaam tot gedisciplineerde en dociele arbeidskracht laat misvormen, met een "diagnose" en een daarbij aansluitende behandeling en "zorg" bedenkt, kwam nooit ter sprake. Dat een ganse op winst gerichte industrie ons wijs maakt dat we "ziek" zijn en dat we "deskundige begeleiding" met "overheidsondersteuning" nodig hebben: nee hoor! Het werd overigens ook door het middle class gezelschap van dus voornamelijk hulpverleners niet bijzonder geapprecieerd dat je op dit gegeven allusie maakte. Er werd ook wel voortdurend gesproken over een "betere wereld", maar het woord "socialisme" of iets in die trant is geen enkele keer gevallen. Tja, Maastricht ligt natuurlijk niet in Zuid-Amerika.
Na het gerekte leuter van al die inleiders werd je als aanwezige bij de discussie dan ook gevraagd je bemerking of commentaar "zo kort mogelijk" te houden en amper had je een zin uitgesproken of de moderator meende al te weten wat je eigenlijk bedoelde. Zoals hulpverleners ook altijd weten wat de "cliënt" of de "patiënt" eigenlijk bedoelt.
Qua drank waren alleen opwekkende middelen voorzien: koffie en thee. Bier of wijn om gemakkelijker in slaap te vallen was wel in grote voorraad aanwezig in de ijskasten maar was niet voor het publiek toegankelijk. Of er cannabis werd gedeald is ons niet opgevallen.
Wij Belgen weten natuurlijk dat Nederlanders veel praten zonder wat dan ook te zeggen, maar we vergeten dat toch telkens weer. Kortom, ik moet het het Nederlands Sociaal Forum niet verwijten dat ik, toen ik thuiskwam, sinds lang weer eens een kalmeermiddel heb genomen.
Dit evenement wil praktische oplossingen zoeken en tonen voor de huidige wooncrisis, en op zoek gaan naar nieuwe manieren om de strijd voor het recht op wonen te voeren. De wooncrisis treft vandaag alle sociaal zwakkere groepen in de samenleving. Sommigen, zoals vluchtelingen en daklozen, worden nog harder getroffen. Momenteel zijn er overal in België groepen actief die op creatieve en onconventionele manieren mensen huisvesten en/of strijd voeren voor het recht op wonen voor iedereen. Het Forum wil een betere samenwerking tussen die groepen stimuleren.
Programma
- 's morgens (van 9u30 tot 12u30) kunnen groepen of individuen actief voor huisvesting zich voorstellen via een standje of een infomoment . Om de deelnemers van het forum extra inspiratie te geven worden er ook groepen uitgenodigd uit Frankrijk en Nederland. - In de namiddag (13u30 tot 17u) nodigen we alle groepen en geïnteresseerden uit in thematische workshops mee te denken over nieuwe strategieën en ervaringen uit te wisselen. De workshops behandelen thema's als het bezetten van gebouwen, nieuwe actievormen, collectieve woonprojecten, huisvesting voor mensen zonder papieren of hoe meer mensen betrekken bij de strijd voor huisvesting. Wie geen zin heeft om te vergaderen kan in de namiddag ook deelnemen aan een tocht door Brussel, waarin de wooncrisis centraal staat. Aan het einde van de dag hopen we een meer zichtbare en effectieve woonstrijd te kunnen realiseren die collectief herkenbaar is in verschillende regio's.
- 's Avonds is er tijd voor ontspanning en ontmoeting: concerten, film, bar
Praktisch
Het forum gaat door op zaterdag 16 februari van 9u30 tot 17.00 uur. Wie zin heeft kan 's avonds nog blijven, voor optredens en films. Plaats: Koningstraat 123, 10 min. te voet van Brussel-Centraal , vlakbij metrostation Kruidtuin. We voorzien 's middags een maaltijd aan democratische prijs. Om te weten hoeveel eten we moeten voorzien, geef ons een seintje als je zinnens bent te komen. Het Forum wordt georganiseerd door het Ministerie van de Wooncrisis, een aktie - en overlegplatform tussen verschillende verenigingen en mensen uit Vlaanderen, Brussel en Wallonië, actief voor huisvesting voor iedereen. Wil je meewerken aan het forum? Heb je zin om je werking voor te stellen in een standje tijdens de voormiddag, heb je een interessante ervaring waarover je zou willen spreken, heb je andere suggesties? Contacteer ons dan zo vlug mogelijk!
Hongerstakers naar Dienst Vreemdelingenzaken - vrijdag 11/01
De hongerstakers naar de Dienst Vreemdelingenzaken Deze vrijdag 11/01 om 10.30 u.
De hongerstakers zullen zich deze morgen om 10.30 u. naar de Dienst Vreemdelingenzaken begeven om er de brief te overhandigen die zij aan Minister Dewael hebben geadresseerd. (zie lager). Een delegatie van de hongerstakers die werd samengesteld uit vertegenwoordigers van de verschillende gemeenschappen die zich op de Koningsstraat bevinden en leden van UDEP hoopt deze ochtend ontvangen te worden. Hiervoor hadden zij een aanvraag ingediend bij de Dienst Vreemdelingenzaken.
Overwinning voor de mensen zonder papieren!!!
Anderszijds hebben de hongerstakers de steun van de progressieve franstalige partijen die hen zijn komen opzoeken deze donderdag. De Parti Socialiste werd vertegenwoordigd door Olga Zrihen (senator), Linda Musin (burgemeester) en Antonio Caci (PS-groep in de Kamer). Voor Ecolo waren er de afgevaardigden Théryse Snoy, Fouad Lahssaini, Zoé Genot en Josy Dubié. De CDH werd vertegenwoordigd door de federale afgevaardigde Clotilde Nyssens die belast werd met het dossier immigratie en die ook het akkoord met de mensen zonder papieren onderhandelde voor de Cdh. Tijdens de inwijding van hun bezetting (18/12) hadden de hongerstakers al de steun van afgevaardigde Karine Lalieux (PS) en van senator Carine Russo (Ecolo).
Bij gelegenheid van deze ontmoeting hebben de tien woordvoerders van de hongerstakers/bezetters (mannen en vrouwen) aan de parlementairen een getuigenis afgelegd van het door hen afgelegde parcours als migranten in België en de redenen uiteengezet die hen dwingen tot een ongebreidelde hongerstaking, het enige regularisatiemiddel dat Patrick Dewael (VLD) voor hen voorzien heeft. Vervolgens hebben zij zelf geluisterd naar de parlementairen. De verschillende vertegenwoordigers hebben zich geëngageerd om naar hun partijbureaus terug te keren en te trachten de dringende vraag van de mensen zonder papieren op de politieke agenda van deze regering te zetten. Zij worden immers geacht de dringende zaken te behandelen.
Bovendien zullen zij volgende donderdag een debat openen tussen de twee kamers (Senaat en parlement) en zullen zij minister Dewael op directe wijze interpelleren over het alarmerende lot van de 150 hongerstakers. De vertegenwoordigers van de hongerstakers en UDEP zullen deze maandag 14 januari de CD&V ontmoeten, de partij die zich geëngageerd had voor de regularisatie met duidelijke criteria en rekening houdend met duurzame banden. Op dinsdag 15 januari zullen zij Elio Di Rupo, voorzitter van de PS ontmoeten, die had toegezegd niet in een regering te zullen stappen zonder een regularisatie van mensen zonder papieren. Op woensdag de 16de uiteindelijk zullen zij zich naar de CdH begeven waar zij ontvangen zullen worden door Mevr. Milquet en de minister van Arbeid Josly Piette.
Contact : 0486 783 195 (français) / 0475 57 57 00 (in het nederlands). Bezetting Koningsstraat 91 - Occupation 91 rue Royale, 1000 Bruxelles (Tegenover de Congreskolom, métro Botanique/Parc)
Brief geadresseerd aan Patrick Dewael:
Vraag tot ontmoeting, 11 januari 2008
Geachte heer Dewael,
Sinds twee en een half jaar nemen wij deel aan de beweging van de mensen zonder papieren om uw aandacht te vestigen op onze situatie die moeilijk houdbaar is en die maar blijft voortduren.
Onze dossiers tot regularisatieaanvraag blijven voor het merendeel van onze mensen zonder positief antwoord. Gezien de duurzame banden die wij ontwikkeld hebben in België denken wij dat het veel rechtvaardiger zou zijn onze dossiers op een menselijke manier te beschouwen en ons toe te staan om op waardige wijze in België, waarvan wij zoveel houden en waar onze talrijke vrienden wonen die ons ondersteunen, te blijven leven door onze situatie in regel te brengen door ons een verblijfsvergunning te verstrekken.
Vandaag zijn wij verrast om te zien dat een aantal personen hun verblijfsvergunning verkregen hebben ten gevolge van een hongerstaking. Eingszins teleurgesteld dat onze vreedzame en burgerlijke acties niet konden leiden tot een welwillend antwoord bevinden we ons nu in de noodzaak om een onbegrensde hongerstaking te voeren tot de regularisatie van onze administratieve situaties een feit zal zijn.
Daarbij zouden wij U, gezien de snelle en dodelijke aftakeling van onze gezondheid, zeer snel willen ontmoeten op een moment dat U het beste schikt. In feite zouden wij U onze dossiers willen doorgeven, U onze ongerustheden willen meedelen en U onze vragen met levendige stem willen stellen.
Zoals elk jaar sta ik hier met mijn grote wensen klaar. Telkens behandeld als een kind. Zonder antwoord op mijn vragen. Mensen slaan politiek munt uit dramas die nooit opgelost mogen worden. Bij deze vertel ik het u even!!
Men weet wie het gedaan heeft. Van Luik tot in het spiegelpaleis van Antwerpen, geen enkele wet zorgt dat hij gestraft wordt. Alles staat stil en hoe vertel ik dat mijn kinderen, een jongeman van 15 jaar en een kleine kleuter van bijna 6 jaar? Ja jongens, ze weten wie het was. Ze weten waar hij zit. Maar straffen doet men niet. In België waar politiek een steekspel is als een interim spelletjesdoos . In België waar enkel euros belangrijk zijn en waar de Europese commissie de scepter in de handen heeft. Ze weten wie Kim en Ken liet verdwijnen op een avond als deze kille koude. Vraag aan de machtige in de hoge torens wie Kim heeft vermoord. Vraag aan de rechters wie weet waar Ken is. Vraag hen naar de waarheid. Wij zijn gebonden met handen en voeten. Onze mond is dichtgeplakt met locked for ever. Waarom krijgen Kim, Ken, Axel en Julian geen gerechtigheid? Hoe laat ik hen geloven in een wereld die ons uitspuugt en vergast? 14 jaar geleden. Het is lang geleden. Denk je nog wel eens aan hen? Waarom doe je niet wat gerechtheid heet? U die kan, mag, maar niet wil spreken. Open uw mond en laat iedereen de waarheid weten. Heren van fatsoen, van gerechtigheid.
Ik hoop dat het dit jaar voor mijn kinderen en ons weer geen jaar van spijt moet zijn . Gerechtigheid, waarheid, wetten, dit zal mijn nieuwjaarswens zijn.
Onbegrensde Hongerstaking tot de Collectieve Regularisatie
ONBEGRENSDE HONGERSTAKING TOT DE COLLECTIEVE REGULARISATIE
Op dinsdag 1 januari 2008 hebben de 150 hongerstakers die de gebouwen van de Franse gemeenschap op de Koningsstraat 91 bezetten unaniem besloten een hongerstaking aan te vatten totdat hun administratieve situatie collectief geregulariseerd zal worden.
Het misprijzen en de totale onverschilligheid van Minister Dewael ten aanzien van de brief die hem werd opgestuurd door 300 mensen zonder papieren die een symbolische hongerstaking van 48 uur hielden in de maand november en die sinds december een staatseigendom bezet houden op de Koningsstraat heeft ertoe geleid dat deze mensen zonder papieren overgaan tot deze wanhopige actie (zelfs na uitgenodigd te zijn geweest in het Federaal Parlement heeft de heer Dewael zich niet verwaardigd een antwoord te geven aan deze mensen).
UDEP ondersteunt deze mobilisatie en herinnert nogmaals aan de dwingende noodzaak dat de regering de weg volgt van een algemene regularisatie van mensen die leven in België. Het bestaan en het dagelijks overleven van duizenden mensen mag niet afhangen van de willekeurige administratie van een Minister.
Het aftakelen van de humanitaire omstandigheden van de mensen zonder papieren, wat slechts verergerd wordt door de Europese Richtlijn over de opsluiting en uitzetting van personen van vreemde herkomst, toont de noodzaak om een politiek te voeren die verantwoordelijk en in overeenstemming met de Mensenrechten is. (http://www.directivedelahonte.org)
UDEP (verening ter verdediging van de mensen zonder papieren)
Iedereen die met de mensen zonder papieren sympathiseert (onze Broeders en Zusters), degenen die ondersteunen, de buurtvereniging van Ixelles, van St.Gillis, enz.)
Iedereen die meestrijdt tegen de wettelijk vastgelegde onrechtvaardigheid van de beruchte migratiepolitiek, die de verfoeilijke praktijken van een administratie verwerpt en steeds geweigerd heeft om medeplichtig te zijn aan de handelingen die door de regering worden opgelegd (razzias, valstrik-uitnodigingen naar de Dienst Vreemdelingenzaken, opsluiting van volwassenen, kinderen enz.)
Wij nodigen U uit om een avondje door te brengen bij onze nieuwe strijdvaardige bezetting op
Deze week belden verschillende gevangenen van het gesloten centrum van Merksplas om hun onmenselijke situatie aan te klagen in de centra. - Agressief gedrag van het personeel van het centrum die totaal onwetend is over de gevolgen van hun daden. - Zieken in het centrum. De meerderheid van de gevangenen zijn ziek en er is geen enkele medische opvolging. - De gevangenen mogen hun cellen niet verlaten en verschillenden hebben zelfs 40 dagen in isolatie doorgebracht in kleine cellen. Zo zit de Algerijn Mahmoud Abidy vandaag bijvoorbeeld al meer dan 40 dagen in isolatie. Dit geval vraagt reflexie over hoe deze praktijken nuttig zijn.
Deze feiten zijn gewild door het gevangenisbestuur om zo de mensen te ontmoedigen in hun wil om bij ons te leven en om hen te dwingen om zich in te schrijven in de politiek van de vrijwillige terugkeer. Praktijken die maar weinig verschillen van het principe van Guantanamo, enkel de doelstelling is anders. Dat noemen we de kunst van de psychologische folter om zijn doel te bereiken. Vandaag de dag schrijft de onthaalpolitiek zich in deze politiek van vrijwillige terugkeer in, aan om het even welke prijs.
In de politieke wereld praat men over de humanisering van de gesloten centra en sommigen zijn zelfs overtuigd dat dat het geval is voor deze centra. Een verborgen kant van een schaamte die we niet kunnen negeren. De vreemdeling vormt een gevaar voor onze maatschappij en repressieve middelen om hem te verwijderen zijn nodig. "We kunnen niet alle miserie van de wereld opvangen" blijkt genoeg als argument om deze praktijken te rechtvaardigen. De gevangenen van Merksplas vragen de interventie van de Liga van de Mensenrechten zodat ze van dichtbij hun situatie kunnen zien en ze nodigen mensen en verenigingen uit om met hen te komen praten.
OPEN CENTRUM
Dit jaar zijn in de open centra verschillende asielzoekers gestorven (al dan niet ge-zelfdood). Onlangs nog in het Klein Kasteeltje (in Brussel). Anderen hebben gedreigd om van een gebouw in Luik en in Brussel te springen uit wanhoop.
De levensomstandigheden in de open centra zijn catastrofaal.In het Klein Kasteeltje in Brussel stijgt de spanning. 600 bewoners wachten af in ontoelaatbare omstandigheden. Sinds een maand is er geen warm water in de douches, een archaïsche medische dienst, dagelijkse fouillering van persoonlijke zaken, onbegrijpelijke negatieve beslissingen. Veel bewoners zijn wanhopig en krijgen hun mentale staat niet meer onder controle: zelfverminking, agressies, delinkwenties worden elke dag beleefd. Er is geen enkele psychologische steun voor deze mensen, de medische dienst is enorm archaïsch.Wat betreft de Algerijnse bewoner die 15 december overleden is; op basis van medische certificaten waren er twee vragen tot opneming in de medische dienst van het klein kasteeltje. Deze vragen werden geweigerd door de directie en de medische dienst. Deze lieve bewoner was wanhopig en is tot de daad over gegaan. Hij moest wel nodig opgenomen worden. Maar nu is het te laat voor hem.
