Gisteren heb ik de film 'Tristan & Isolde' gezien. Nu, mocht je hem nog niet gezien hebben, echt wel een aanrader vind ik. En zonder het einde te willen verklappen en zo, het verhaal gaat over een liefde die niet kan of mag zijn. Oh zo herkenbaar! Ook ik ben verliefd op iemand, en het kan en mag niet zijn. Ten eerste voelt hij niks voor me op liefdesvlak, en ten tweede is hij samen (en gelukkig) met iemand anders. Weet je wat ik zo mooi vond aan de film? De onvoorwaardelijke liefde die ze toch voor elkaar blijven voelen. Dat gevoel heb ik ook. Ondanks alles, ondanks het feit dat het niks is en ook nooit iets zal worden, toch blijf ik hem onvoorwaardelijk graag zien. Ik heb zelfs heel lang het gevoel gehad dat wanneer ik iemand anders zou toelaten in mijn leven, ik hem gewoon bedroog! Ik zie die kerel echt graag. Godverdomme, waarom moet liefde zo fucking moeilijk en hard zijn? Waarom zegt iedereen dat de liefde oh zo mooi is? Gewoon een grote klucht, een slechte klucht trouwens. In ieder geval, ik hou van hem. Ontzettend veel.
