“Wilt u even blazen, mijnheer?” Vraagt de agent met fluohesje zonder schroom. Het moet zo rond 2u30 ’s nachts geweest zijn en die mannen zijn nog steeds aan het werk. Ik had er mee te doen. Niemand werkt graag op dit uur. Normale mensen liggen op dat uur in hun bed. Wat ik daar aan het doen was? Dat gaat niemand aan. Heb ik nog recht op wat privacy of gaan jullie de camera’s ook al op mij richten als ik ergens een pintje ga pakken? Niet dat ik op dat moment een goede koele pint ging pakken, want ik moest nog rijden. Nee, dergelijke vorm van plezier en vertier is me deze avond niet gegund. Aangezien ze de alcoholcontroles hadden aangekondigd had ik me zonder weerga in de wodka gestort. Mij gaan ze niet pakken hoor. Een reukloos drankje met heel wat meer alcohol dan een pint. Die machinetjes zullen dat wel niet detecteren he, want ze ruiken als het ware aan je adem. Ik doe mee aan het gegeven ‘weekend ongevallen door controle aanpakken’. Iedereen moet zijn steentje bijdragen, niet? Brave burger die ik ben neem ik het toestel vast en blaas mijn longen leeg in het smalle buisje. “Nog, …, nog, …, stop.” Een mens moet tegenwoordig de longinhoud van een marathonloper hebben of ze arresteren je nog wegens ‘niet meewerken aan het onderzoek’. “Wilt u even uitstappen, mijnheer?” Was het volgende wat de diender mij vroeg. Zeer spraakzaam was hij niet. Enkel het hoogstnodige. Ik dacht lekker te blijven zitten, want de verwarming in de wagen staat aan en het vriest dat het kraakt. “Nee, dank u wel, mijnheer de agent, maar ik zit hier comfortabel.” Zijn gezicht sloeg om in onweer. Had ik iets verkeerd gezegd of had ik te maken met zo’n controlefreak die alles in zijn voordeel wil laten uitdraaien? “Mijnheer, ik vraag het je nog éénmaal. Zou u zo vriendelijk willen zijn om uit te stappen?” Plotseling viel mijn euro. Hij moet mij een toffe gast gevonden hebben en had zin in een koffie daarbinnen in het winkeltje bij de benzinepompen. Ik zou het eerlijk gezegd ook niet volhouden om de ganse nacht in de kou te blijven staan. Toen ik mijn wagen wou gaan parkeren zei hij met strenge toon: “Dat zou ik niet doen!” Gaat die mij hier nog lang ophouden? Het is verdorie koud met m’n raampje open. Toen stapte ik maar direct uit, want het leek er niet op dat hij meteen ging plooien. Waarschijnlijk had de agent thuis niets te zeggen en wou hij zich hier eens even laten gelden. Gewoon meespelen, dacht ik. We moeten die jongen ook eens zijn plezier gunnen, want wij zouden hier ook niet graag staan in de kou, midden in de nacht, … en dan nog met zo’n belachelijk jasje. Eénmaal uitgestapt werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik had positief geblazen. Het eerste wat in mij opkwam was natuurlijk dat dat goed was. Ah ja: positief! Blijkt dat positief tegenwoordig negatief is. Negatief blijkt dan weer positief te zijn. Ik begrijp er niets meer van. Niet moeilijk dat ze ginder in Brussel met een staatsschuld zitten. Ze denken dat negatief positief is. Wordt het niet dringend tijd dat ik me eens ga moeien in de debatten? “Mijnheer, u mag niet meer verder rijden, aangezien u teveel gedronken hebt. Is er iemand die u eventueel kan komen afhalen?” Nu we toch al een intense band hadden opgebouwd vroeg ik aan de agent of hij mij niet thuis kon gaan afzetten. Bleek dat geen zo’n goed idee te zijn, want hij kon zijn post niet verlaten. “Mijnheer vindt zichzelf grappig zeker?” Was zijn reactie. Verdorie toch, weer geen rekening gehouden met het feit dat hij wel eens grumpy zou kunnen zijn geworden door het lange werken. Ik moet dringend meer empathie aan de dag leggen wil ik meer vrienden maken. Het was misschien beter dat ik niet op z’n vraag inging, want het was helemaal mijn bedoeling niet geweest om hem kwaad te maken. Dus belde ik maar een vriend om mij te komen ophalen. Toen bleek dat hij ook positief blies mochten we beiden overnachten in de plaatselijke gevangenis. Och, we gingen anders toch niet meer thuis zijn geraakt.

18-01-2016 om 00:00 geschreven door Matthias Devos